ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ต้นเหตุแห่งการร้างรา
(6)
แปดโมงสี่สิบห้า เวลาเรียน…
“มีใครบอกชั้นได้มั้ยว่าหายไปไหนกันเกือบครึ่งห้อง!!”
อาจารย์เชนจ้องหน้าพวกเราทีละคนอย่างต้องการคำตอบ … ไม่มีใครยอมปริปาก…
“อย่าบอกนะว่าลาป่วยกันหมดน่ะ โดนโรคระบาดรึไง!”
ฉันหันมองหน้าคิริแบบยิ้มๆ เค้ายิ้มตอบกลับมาแต่หน้าเหนื่อยหน่าย
“หัวหน้าห้อง!!!!!”
“ครับ!” เฟิร์สรับคำพลางลุกขึ้นช้าๆ
“ตอบคำถามชั้นมา!” อาจารย์สั่ง
“ถาม-กระ-ผม-ว่า-อะ-ไร-ล่ะ-ครับ-อา-จานนน” เฟิร์สพยายามเน้นคำให้ช้ามากที่สุด
“ถามว่าพวกที่ไม่เข้าห้องมันไปไหนกันหมด!” อาจารย์เชนเขี่ยอารมณ์เต็มที่
“พวก-ไหน-ล่ะ-ครับ-อา-จารย์-กระ-ผม-มิ-อาจ-ตอบ-ให้-บ่ง-ชี้-ชัด-ด้าย”
พวกเราที่เหลือหัวเราะคิกคัก อาจารย์เชนยกมือขึ้นเท้าสะเอวทันที
“อย่ามาทำเป็นเล่นนะ ตอบมาตรงคำถามเลย มันหายหัวไปไหน!”
“หัว-ยัง-ไม่-หาย-ขอ-รับ-ยัง-มี-ชี-วิต-อยู่-ครบ-คร๊าบบบ” ฉันเลียนเสียงเฟิร์ส
นี่เกินรับได้ทั้งอาจารย์และนักเรียน นักเรียนทั้งหมดขำพรืดในบัดดล…แต่อาจารย์เชนเขวี้ยงปากกาเมจิคพุ่งหลาวมาทางฉันอย่างเหลือทน…มันเฉี่ยวหัวฉันนิดเดียว…
“ชั้นจะถือว่าพวกที่ไม่มานั้น ขาด!!!”
อาจารย์เชนดึงสมุดจดบันทึกการเข้าเรียนประจำห้องฉันออกมาและกำลังจะเขียนบันทึกอยู่แล้วเชียว ฉันกับเพื่อนๆกลั้นหายใจ แต่แล้ว…
“ใครมีปากกาหมึกซึมบ้าง ของครูหมึกหมดพอดี”
อาจารย์เชนสะบัดปากกาโชว์ว่ามันหมดจริงๆ ซาคก์ยกมือขึ้น
“ผมมีครับอาจารย์”
แล้วซาคก์ก้อแสดงท่าหาปากกาในกระเป๋าอยู่นานสองนาน ประหนึ่งว่าในกระเป๋ามันนั้นกว้างดั่งกระเป๋าเดินทางและอัดแน่นไปด้วยกองสมุดมากมายจนยากที่จะค้นปากกาด้ามน้อยเจอ
“ถ้ามันหายากอย่างนั้น ฉันจะกลับไปเอาที่ห้องพักครู” แล้วท่านก้อเดินไปจริงๆ
“หยุ๊ด! หยุดครับอาจารย์ ผมเจอแล้ว!” ซาคก์เบรคอาจารย์ไว้ทัน
แล้วซาคก์ก้อค่อยๆลุกเดินอย่างสำรวมถือปากกาหมึกซึมมายื่นให้อาจารย์อย่างระมัดระวัง อาจารย์เชนรับปากกาจากซาคก์มาแล้วแซวเล่นว่า
“วันนี้ผิดปกติวิสัยของนายนะ ทุกทีว่องไวหยั่งกะลิงโด๊ปยา”
ซาคก์ยิ้มแห้ง อาจารย์เชนทำเสียงจิ๊จ๊ะแล้วเปิดปลอกปากกา วินาทีที่อาจารย์กำลังจะจรดปลายปากกาลงบนกระดาษนั้น เสียงจีซัสก้อพุ่งมาไวก่อนตัว
“อย่าเพิ่งเช็คขาด พวกผมมาแล้วคร๊าบบบบ!!!!!~~~~”
อาจารย์เชนยั้งมือ พวกเราลุกฮือ เวลานั้น จีซัส เบส ไอค์ แฟค มินนี่ เกรซ เมย์ แพนด้า และคนอื่นที่ขาดวิ่งมาติดดิสเบรคหน้าห้องพลางส่งยิ้มแฉ่ง
“อะไรกันเนี้ย พวกเธอ…” อาจารย์เชนพูดได้แค่นั้นก้อถูกเสียงจีซัสกลบซะมิด
“ได้เซ็นสัญญาแล้ววววว!!!!!!!!!!”
หลังจากนั้นเกิดสิ่งที่เรียกว่าห้องแตก… พวกเราเฮกันลั่น เพราะทั้งวง RucH ของจีซัส ไอค์ เบส และมินนี่ก้อได้เซ็นสัญญาเป็นศิลปินดาราในเครือของ J-Plus ทั้งสี่คนเลย
“กินเลี้ยงครับ… กินเลี้ยงมั้ยคร้าบ” ไอ้แฟคหาเรื่องกินตลอด
--------
………………………>{(^0^)}<………………………
……………………………………………………………
“พี่เอพริล” แอปเปิลรับโทรศัพท์จากฉันน้ำเสียงอยากตาย
“แกอยู่ไหนแล้วเนี้ย รีบมาหน่อยเด๊ะ ไอ้แฟคฟาดของกินซะจะหมดอยู่แล้ว” ฉันเร่ง
“แอปเปิลไปบ้านพี่เบสไม่ได้แล้วล่ะ ขอโทษนะพี่” น้องเสียงเบา
“ทำไมวะ! ไอ้มังกรไม่ยอมมาส่งรึไง อะไรเนี้ย! พี่อุตสาห์อิ๊บของกินไว้ให้แกตั้งเยอะ แถมแย่งขาแกะรมควันกะไอ้ซาคก์จะเป็นจะตาย แต่แกกลับมาบอกว่ามาไม่ได้ แค่เนี๊ยะ!”
“ดุกะน้องมัน แม่-ง” ไอค์พึมพำอยู่ข้างหูฉัน หูมันบานแนบฟังโทรศัพท์ฉันด้วย
“แอปเปิลอยู่โรงพยาบาลน่ะพี่ รอหมอเย็บทำแผลอยู่” เสียงน้องสั่น
ฉันตกใจ ไอค์ก้อเช่นกัน ฉันรีบกรอกเสียงถามแอปเปิลดังจนเพื่อนคนอื่นหันมามอง
“เย็บอะไร!?! โรงพยาบาลไหน!?! โดนอะไร!?! พี่จะไปเดี๋ยวนี้แหละ!!!!!”
ฉันกดปิดสาย หันรีหันขวางทำอะไรไม่ถูก พอตั้งสติได้ก้อโยนขาแกะรมควันคืนซาคก์ไปแล้วเล่าเรื่องให้ทุกคนในงานเลี้ยงฉลองเซ็นสัญญาฟังว่า แอปเปิลถูกมีดโกนที่ซ่อนอยู่ที่สันหนังสือบาดลึกจนเลือดอาบ ตอนนี้หมอกำลังจะเย็บแผล …
“มันไปอยู่ที่สันหนังสือได้ไงวะ” เบสพูด
“ก้อต้องมีคนจงใจแกล้งแอปเปิลแน่นอน” เกรซบอกอย่างรู้ดี
“ข้าว่าเราปิดเรื่องนี้ให้เงียบดีกว่านะ แล้วค่อยมาสืบกัน” เฟิร์สปรามฉันไว้ก่อน
“แล้วจะปล่อยให้น้องแอปเปิลโดนฟรีๆ งั้นเหรอ!?!” ไอค์หงุดหงิด
“จะกระโต๊กกระต๊ากให้ไก่ตื่นรึไงวะ! ทำเงียบแหละดี มันจะได้ย่ามใจ” เฟิร์สยิ้ม
ฉัน เกรซ เฟิร์ส และ ไอค์ (ที่กระเหี้ยนกระหือรือจะตามมาให้ได้) ก้อมาถึงโรงพยาบาล… พวกเราตกลงกันไว้แล้วว่าเรื่องนี้อย่าให้มังกรรู้เด็ดขาด… ฉันใจสั่นด้วยความโกรธ ทันทีที่แอปเปิลเห็นหน้าฉัน เธอก้อเข้ามากอดฉันร้องไห้อย่างน่าสงสาร
“เกินไปแล้วนะพี่! เกินไปแล้ว! แอปเปิลไม่อยากทนแล้ว”
ฉันเห็นน้องร้องไห้แล้วทนไม่ไหว จึงร้องไห้ตามไปอีกคน…
แอปเปิลยื่นซองจดหมายสีดำให้ฉันแล้วบอกว่า อยู่ในล๊อกเกอร์เมื่อวาน …ฉันเปิดดู…มีดโกนอีกชุดร่วงกราวออกมา มันเกือบจะบาดมือฉัน ในนั้นมีจดหมายสีดำ ตัดปะด้วยตัวหนังสือพิมพ์ ฉันยกขึ้นมาอ่านให้ได้ยินทั่วกัน
“ออกไปจากชีวิตของมังกรซะ…ไม่อย่างนั้นได้เจอดีแน่!”
ได้แต่เงียบกันไปพักใหญ่ สักพักเฟิร์สก้อแหวกความเงียบว่า
“พวกหมาลอบกัด อย่าเผลอละกัน จับได้เมื่อไหร่ โดน!”
……………………(*0*;)(*0*;)……………………
ตอนเช้านี้ฉันมาโรงเรียนสาย แต่เอาข้ออ้างที่ต้องดูแลแอปเปิลหลุดรอดการลงโทษไปได้ อาจารย์เชนหงุดหงิดเล็กน้อยแกมเสียดาย แต่สุดท้ายก้อต้องปล่อยฉันไป!~~~~>{(^0^)}<~~~~~
--ระหว่างที่ฉันกำลังใส่ไฟเลี้ยวเอี้ยวตัวเข้าห้องนั้น ฉันได้ยิน…
“ไม่ได้!! จีซัสไม่ยอม!!!”
“แต่มินนี่รับปากกับเค้าไปแล้วนะ เมื่อวานจีซัสยังเห็นดีด้วยอยู่เลย”
“ก้อจีซัสไม่รู้นี่ว่าต้องถ่ายกับไอ้เพ้นท์นั่นน่ะ!!”
“พี่เพ้นท์เค้าทำไมเหรอ?”
“ใครๆก้อรู้กิตติศัพท์มันอ่ะ ขี้หลีจะตาย มินนี่จะไปอยู่กับมันได้ยังไงตั้งสองอาทิตย์!”
“มันเป็นโฆษณาซีรีย์นะจีซัส ออกอากาศเป็นตอนๆ ก้อต้องอยู่นานอยู่แล้ว”
“นั่นแหละถึงต้องห้ามล่ะ!”
“มินนี่เซ็นสัญญาไปแล้วนะ!!”
“บอกยกเลิกก้อได้นี่!”
“บ้าเหรอ!!”
“ไม่บ้าหรอก!!”
--บรรยากาศกำลังตึงเครียดได้ที่-- จีซัสกับมินนี่ซึ่งยืนแข่งกันตะเบงเสียงหันขวับมามองฉันที่เพิ่งเข้ามาในห้อง ทุกคนในห้องที่กำลังอ้าปากหวอลุ้นอยู่ก้อหันมาด้วยเช่นกัน ฉันยิ้มปั้นหน้าไม่ถูก …อุตสาห์ค่อยๆย่องเข้ามาแล้วเชียว…
“มินนี่จะได้ถ่ายโฆษณาซีรีย์คู่กะนายเพ้นท์น่ะ จีซัสเลยโวยวาย” เมย์กระซิบบอก
“เพ้นท์พี่ชายยัยพินท์แหละ” เกรซเสริม
“ไปถ่ายที่หาดไวท์แซนตั้งสองอาทิตย์ ค้างที่นั่น มินนี่ต้องลากิจเลยล่ะ” เฟียสบอกต่อ
“นายเพ้นท์ที่มีข่าวว่าเป็นคาสโนว่าน่ะเหรอ” ฉันถาม เมย์ผงกหัวทำหน้าแหยง
“จะต้องไปมะรืนนี้แล้วล่ะ” เกรซพูด
ฉันพยักหน้าคล้อยตามแล้วหันมองจีซัสกับมินนี่ที่ยังเถียงกันอยู่
“ไม่ได้!! ไม่ได้เด็ดขาด!!” จีซัสส่ายหัวลูกเดียว
“เซ็นสัญญาไปแล้ว” มินนี่ยืนยันคำเดิม
“ถ้างั้น…จีซัสไปอยู่ด้วย”
“เฮ้ย!!!!!!” หลายคนอุทาน
“แกจะลาหยุดเรียนเพื่อไปเฝ้าสาวเนี้ยนะ” ไอค์ว่าใส่จีซัส
“โรงเรียนไม่ยอมแน่ เขาจะเช๊คว่าแกหนีเรียน” เบสสมทบ
“ข้าจะไปซะอย่าง ใครมันจะทำไม!” จีซัสเหิน
“ไม่มีใครทำไมหรอก แต่แกจะไม่ได้จบพร้อมเรานี่สิ…” เฟิร์สเชือดนิ่มๆ
“(--_--)(--_--)”
ทุกคนพยักหน้าหงึกๆ จีซัสกลืนน้ำลาย หดตัวกลับนั่งที่ แล้วบ่นงึมงำ
--แพนด้าหันพูดกับมินนี่ดังๆว่า
“นายเพ้นท์นั่นไม่ใช่สเปกเธอไม่ใช่เหรอมินนี่”
จีซัสหูผึ่ง มินนี่พยักหน้า
“ชั้นเกลียดผู้ชายเจ้าสำอางแถมเจ้าชู้อย่างนั้นจะตาย” เธอเหลือบมองแฟนหนุ่ม
จีซัสยิ้มมุมปาก แล้วแสร้งเปิดหนังสือเรียนอ่าน ผิวปากเบาๆ
พวกเราแลบลิ้นใส่จีซัสปนหมั่นไส้
“มันก้อแค่เนี้ย!” … เบสกระแนะกระแหน
………………………………>{(-----_--)}<…………………………
ติ๊ง …หน่อง… น้อง… หน่อยยยย… ต่อย… นอง… น้อง… หนิ่งงงง…
ออดเลิกเรียนดังแล้ว…ฉันเก็บกระเป๋าแล้วเดินออกห้องมาจะตรงไปที่ล๊อกเกอร์ด้วยอารมณ์เบิกบานสุดขีด …วันนี้ฉันจะไปดูหนังกะโกเมนล่ะ^0^ ^0^…
“พี่เอพริล!”
ฉันหยุดเดินแล้วหันมองตามเสียง แอปเปิลตรงเข้ามาเกาะแขนฉัน…
“วันนี้เรารีบกลับบ้านกันเถอะนะพี่”
“ทำไมล่า!?!~~” น้ำเสียงสะท้าน
“อยากกลับบ้านเร็วๆน่ะ”
“เธอไม่เรียนพิเศษเหรอ?”
“………(-_-\\)(/-_-)(-_-\\)(/-_-)………..”
“วันนี้พี่จะไปดูหนังอ่า”
“หยุดสักวันเถอะพี่ พาชั้นกลับบ้านเถอะน้า” สายตาเว้าวอน
“แอปเปิลอ่ะ พี่…” เห็นสายตาน้องแล้วอดตอบรับไม่ได้
“ก้อได้” …โทษทีนะโกเมน…
ฉันที่ทำหน้าแหยกับแอปเปิลที่ยังเกาะแขนฉันแน่นก้อเคลื่อนตัวไปหลังโรงเรียนเพื่อไปเอามอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ในโรงรถ ที่นั่น…ฉันเห็นผู้ชายเครื่องแบบโรงเรียนม.ปลาย J ยืนอิงเสาเท่ห์อยู่คนหนึ่ง ทำสีผมแสบคุ้นตาแต่ไกล แอปเปิลที่เกาะแขนฉันอยู่ก้อผละตัว หันหลังเดินทันที
“แอปเปิล!! จะไปไหนน่ะ”
ฉันเรียกน้องเสียงดัง แอปเปิลหันมาส่งหน้าตำหนิเล็กน้อย แล้วหันเดินต่อ มังกรวิ่งมาจับแขนแอปเปิลพลางเรียกชื่อ เธอสะบัด
“มาทำไมที่นี่?”
“มาหาแฟนมันผิดตรงไหน?”
“มีธุระอะไร?”
ฉันหันหน้ามองทั้งแอปเปิลและมังกรสลับหน้ากันไปมา…อย่างนี้นี่เอง…
“มาตามเธอไง”
“มาตาม?”
“ก้อเธอหลบหน้าชั้นทำไมล่ะ”
“ชั้นไม่ได้หลบหน้านาย”
“เห็นอยู่ชัดๆ”
เงียบกันทั้งคู่… พวกนักเรียนที่จะมาเอารถในโรงรถพากันมองเราทั้งสามคนแล้วซุบซิบกันพลางผึ่งหู ฉันจับแขนแอปเปิลจะพาเดิน แต่แค่มองตาพิฆาตของมังกร ฉันก้อคลายมือออก
“เธอเป็นอะไรไป ฉันไปทำอะไรให้โกรธรึไง?” มังกรข้องใจ
“ไม่มี!!!” น้องปฏิเสธเสียงเข้ม
“ไม่มีแล้วทำไมถึงทำอย่างนี้ล่ะ? ฉันทุกข์ใจนะ” มังกรครวญ
“ฉันเองก้อไม่ทุกข์ใจน้อยกว่านายหรอกนะ” แอปเปิลก้มหน้า
“แล้วไหงทำงี้ล่ะ”
“นายไม่รู้อะไรหรอก…” แอปเปิลเสียงสั่น
“ไม่รู้อะไรล่ะ”
“ถึงรู้นายก้อช่วยชั้นไม่ได้”
เหมือนกดสวิสต์ระเบิดเวลา…มังกรพองตัว
“เธอคิดว่าอย่างชั้นเนี้ย จะช่วยอะไรเธอไม่ได้เหรอ คิดว่าชั้นอ่อนใช่มะ!!”
“ไม่ใช่นะ!” ฉันเถียงแทน …โดนแอปเปิลถลึงตาใส่เลยหุบปากเงียบ…
“คิดว่าปกป้องเธอไม่ได้ใช่มะ!?! ชั้นมันไม่ได้เรื่องงั้นเหรอ!?!”
เงียบกันอีกครั้ง…สถานการณ์ขึ้นคราววิกฤติได้เหมาะกำลังดี ทันทีที่ไอค์เปล่งเสียงร้องเพลงประจำวงRucH ของตัวเองโผล่มาดังลั่น โดยไม่ดูตาม้าตาเรือ ไอค์เห็นแอปเปิลก้อเสนอหน้าเข้ามาร้องท่อนฮุคสุดท้ายที่มีคำบอกรักใส่น้องสาวฉันอย่างอารมณ์ดี …หารู้ไม่ว่าอันตรายกำลังมาถึงตัว… มังกรสบถแล้วคว้าคอเสื้อไอค์ขึ้นเหนือหัวจนตัวลอย
“หมอนี่ใช่มะ!!!?!!!” มังกรถามแอปเปิลสายตากร้าว
“อะไรวะ! ปล่อยกรู …หายใจมะออก” ไอค์ตัวห้อยต่องแต่ง
“ปล่อยพี่ไอค์เดี๋ยวนี้นะมังกร!” แอปเปิลดึงแขนเสื้อมังกร
“ไม่!! มันทำให้เธอนอกใจชั้นใช่มั้ย!”
“ไม่เกี่ยวนะ!”
“โกหก!!!!! ฉันระแวงไอ้เชี้ยนี่ไว้อยู่แล้วว่าสักวันมันต้องแย่ง” มังกรเขย่าไอค์
“กรูมะเกี่ยว!!! ปล่อยกรู!!” ไอค์ตาเหลือก
“ไอค์จะตายแล้ว ปล่อยไอค์ซะเถอะ” ฉันกล่อม
“เอพริลอย่าแส่!” มังกรพ่นไฟ
เปรี๊ยะ!! ของขึ้นในบัดดล…ไม่กงไม่กลัวมันแล้ว…ฉันโดดเหยียบเท้าหัวหน้านักเลงสุดแรงตีน
“โอ้ย!?!!!”
มังกรปล่อยไอค์ แล้วโดดลูบเท้าตัวเองเหย็งๆ…
ไอค์ลงสู่พื้นได้ ก้อหนุนหน้าลงจูบพื้นก้นกึ่ง ไอค๊อกแค๊ก…
แอปเปิลเข้าถึงตัวมังกรได้ก้อตบหน้าฉาดใหญ่
“ชั้นไม่เคยนอกใจนายเลยนะ คิดอย่างนี้ได้ยังไง”
“แอปเปิล” มังกรลูบหน้าอึ้ง
“ไปเลยนะ ชั้นยังไม่อยากเห็นหน้านายตอนนี้ พวกอันธพาล!”
มังกรอึ้งรอบสอง จ้องหน้าแอปเปิลนิ่ง แล้วเดินกำหมัดออกไปอย่างสะเทือนใจทั้งสองฝ่าย
“พี่ไอค์เป็นไงบ้าง?”
แอปเปิลเข้าประคองไอค์ห่วงใย ไอ้เพื่อนรักรีบรับมุก ครางโอดโอยจะเป็นจะตาย…
“เมื่อกี้พี่นึกว่าจะตายซะแล้ว…” คลำคอน้ำตาเล็ด
“กระเดือกพี่ต้องร้าวแน่ ปวดมากเลย…” แสร้งไอค๊อกแค๊ก
“พี่ต้องใช้เสียงร้องเพลงนะ เสียงจะกลับเป็นเหมือนเดิมมั้ยเนี้ย…” ตีหน้าเศร้า
…~~~อ้วก!!! สำออยซะจนอยากถีบ~~~…
แปดโมงสี่สิบห้า เวลาเรียน…
“มีใครบอกชั้นได้มั้ยว่าหายไปไหนกันเกือบครึ่งห้อง!!”
อาจารย์เชนจ้องหน้าพวกเราทีละคนอย่างต้องการคำตอบ … ไม่มีใครยอมปริปาก…
“อย่าบอกนะว่าลาป่วยกันหมดน่ะ โดนโรคระบาดรึไง!”
ฉันหันมองหน้าคิริแบบยิ้มๆ เค้ายิ้มตอบกลับมาแต่หน้าเหนื่อยหน่าย
“หัวหน้าห้อง!!!!!”
“ครับ!” เฟิร์สรับคำพลางลุกขึ้นช้าๆ
“ตอบคำถามชั้นมา!” อาจารย์สั่ง
“ถาม-กระ-ผม-ว่า-อะ-ไร-ล่ะ-ครับ-อา-จานนน” เฟิร์สพยายามเน้นคำให้ช้ามากที่สุด
“ถามว่าพวกที่ไม่เข้าห้องมันไปไหนกันหมด!” อาจารย์เชนเขี่ยอารมณ์เต็มที่
“พวก-ไหน-ล่ะ-ครับ-อา-จารย์-กระ-ผม-มิ-อาจ-ตอบ-ให้-บ่ง-ชี้-ชัด-ด้าย”
พวกเราที่เหลือหัวเราะคิกคัก อาจารย์เชนยกมือขึ้นเท้าสะเอวทันที
“อย่ามาทำเป็นเล่นนะ ตอบมาตรงคำถามเลย มันหายหัวไปไหน!”
“หัว-ยัง-ไม่-หาย-ขอ-รับ-ยัง-มี-ชี-วิต-อยู่-ครบ-คร๊าบบบ” ฉันเลียนเสียงเฟิร์ส
นี่เกินรับได้ทั้งอาจารย์และนักเรียน นักเรียนทั้งหมดขำพรืดในบัดดล…แต่อาจารย์เชนเขวี้ยงปากกาเมจิคพุ่งหลาวมาทางฉันอย่างเหลือทน…มันเฉี่ยวหัวฉันนิดเดียว…
“ชั้นจะถือว่าพวกที่ไม่มานั้น ขาด!!!”
อาจารย์เชนดึงสมุดจดบันทึกการเข้าเรียนประจำห้องฉันออกมาและกำลังจะเขียนบันทึกอยู่แล้วเชียว ฉันกับเพื่อนๆกลั้นหายใจ แต่แล้ว…
“ใครมีปากกาหมึกซึมบ้าง ของครูหมึกหมดพอดี”
อาจารย์เชนสะบัดปากกาโชว์ว่ามันหมดจริงๆ ซาคก์ยกมือขึ้น
“ผมมีครับอาจารย์”
แล้วซาคก์ก้อแสดงท่าหาปากกาในกระเป๋าอยู่นานสองนาน ประหนึ่งว่าในกระเป๋ามันนั้นกว้างดั่งกระเป๋าเดินทางและอัดแน่นไปด้วยกองสมุดมากมายจนยากที่จะค้นปากกาด้ามน้อยเจอ
“ถ้ามันหายากอย่างนั้น ฉันจะกลับไปเอาที่ห้องพักครู” แล้วท่านก้อเดินไปจริงๆ
“หยุ๊ด! หยุดครับอาจารย์ ผมเจอแล้ว!” ซาคก์เบรคอาจารย์ไว้ทัน
แล้วซาคก์ก้อค่อยๆลุกเดินอย่างสำรวมถือปากกาหมึกซึมมายื่นให้อาจารย์อย่างระมัดระวัง อาจารย์เชนรับปากกาจากซาคก์มาแล้วแซวเล่นว่า
“วันนี้ผิดปกติวิสัยของนายนะ ทุกทีว่องไวหยั่งกะลิงโด๊ปยา”
ซาคก์ยิ้มแห้ง อาจารย์เชนทำเสียงจิ๊จ๊ะแล้วเปิดปลอกปากกา วินาทีที่อาจารย์กำลังจะจรดปลายปากกาลงบนกระดาษนั้น เสียงจีซัสก้อพุ่งมาไวก่อนตัว
“อย่าเพิ่งเช็คขาด พวกผมมาแล้วคร๊าบบบบ!!!!!~~~~”
อาจารย์เชนยั้งมือ พวกเราลุกฮือ เวลานั้น จีซัส เบส ไอค์ แฟค มินนี่ เกรซ เมย์ แพนด้า และคนอื่นที่ขาดวิ่งมาติดดิสเบรคหน้าห้องพลางส่งยิ้มแฉ่ง
“อะไรกันเนี้ย พวกเธอ…” อาจารย์เชนพูดได้แค่นั้นก้อถูกเสียงจีซัสกลบซะมิด
“ได้เซ็นสัญญาแล้ววววว!!!!!!!!!!”
หลังจากนั้นเกิดสิ่งที่เรียกว่าห้องแตก… พวกเราเฮกันลั่น เพราะทั้งวง RucH ของจีซัส ไอค์ เบส และมินนี่ก้อได้เซ็นสัญญาเป็นศิลปินดาราในเครือของ J-Plus ทั้งสี่คนเลย
“กินเลี้ยงครับ… กินเลี้ยงมั้ยคร้าบ” ไอ้แฟคหาเรื่องกินตลอด
--------
………………………>{(^0^)}<………………………
……………………………………………………………
“พี่เอพริล” แอปเปิลรับโทรศัพท์จากฉันน้ำเสียงอยากตาย
“แกอยู่ไหนแล้วเนี้ย รีบมาหน่อยเด๊ะ ไอ้แฟคฟาดของกินซะจะหมดอยู่แล้ว” ฉันเร่ง
“แอปเปิลไปบ้านพี่เบสไม่ได้แล้วล่ะ ขอโทษนะพี่” น้องเสียงเบา
“ทำไมวะ! ไอ้มังกรไม่ยอมมาส่งรึไง อะไรเนี้ย! พี่อุตสาห์อิ๊บของกินไว้ให้แกตั้งเยอะ แถมแย่งขาแกะรมควันกะไอ้ซาคก์จะเป็นจะตาย แต่แกกลับมาบอกว่ามาไม่ได้ แค่เนี๊ยะ!”
“ดุกะน้องมัน แม่-ง” ไอค์พึมพำอยู่ข้างหูฉัน หูมันบานแนบฟังโทรศัพท์ฉันด้วย
“แอปเปิลอยู่โรงพยาบาลน่ะพี่ รอหมอเย็บทำแผลอยู่” เสียงน้องสั่น
ฉันตกใจ ไอค์ก้อเช่นกัน ฉันรีบกรอกเสียงถามแอปเปิลดังจนเพื่อนคนอื่นหันมามอง
“เย็บอะไร!?! โรงพยาบาลไหน!?! โดนอะไร!?! พี่จะไปเดี๋ยวนี้แหละ!!!!!”
ฉันกดปิดสาย หันรีหันขวางทำอะไรไม่ถูก พอตั้งสติได้ก้อโยนขาแกะรมควันคืนซาคก์ไปแล้วเล่าเรื่องให้ทุกคนในงานเลี้ยงฉลองเซ็นสัญญาฟังว่า แอปเปิลถูกมีดโกนที่ซ่อนอยู่ที่สันหนังสือบาดลึกจนเลือดอาบ ตอนนี้หมอกำลังจะเย็บแผล …
“มันไปอยู่ที่สันหนังสือได้ไงวะ” เบสพูด
“ก้อต้องมีคนจงใจแกล้งแอปเปิลแน่นอน” เกรซบอกอย่างรู้ดี
“ข้าว่าเราปิดเรื่องนี้ให้เงียบดีกว่านะ แล้วค่อยมาสืบกัน” เฟิร์สปรามฉันไว้ก่อน
“แล้วจะปล่อยให้น้องแอปเปิลโดนฟรีๆ งั้นเหรอ!?!” ไอค์หงุดหงิด
“จะกระโต๊กกระต๊ากให้ไก่ตื่นรึไงวะ! ทำเงียบแหละดี มันจะได้ย่ามใจ” เฟิร์สยิ้ม
ฉัน เกรซ เฟิร์ส และ ไอค์ (ที่กระเหี้ยนกระหือรือจะตามมาให้ได้) ก้อมาถึงโรงพยาบาล… พวกเราตกลงกันไว้แล้วว่าเรื่องนี้อย่าให้มังกรรู้เด็ดขาด… ฉันใจสั่นด้วยความโกรธ ทันทีที่แอปเปิลเห็นหน้าฉัน เธอก้อเข้ามากอดฉันร้องไห้อย่างน่าสงสาร
“เกินไปแล้วนะพี่! เกินไปแล้ว! แอปเปิลไม่อยากทนแล้ว”
ฉันเห็นน้องร้องไห้แล้วทนไม่ไหว จึงร้องไห้ตามไปอีกคน…
แอปเปิลยื่นซองจดหมายสีดำให้ฉันแล้วบอกว่า อยู่ในล๊อกเกอร์เมื่อวาน …ฉันเปิดดู…มีดโกนอีกชุดร่วงกราวออกมา มันเกือบจะบาดมือฉัน ในนั้นมีจดหมายสีดำ ตัดปะด้วยตัวหนังสือพิมพ์ ฉันยกขึ้นมาอ่านให้ได้ยินทั่วกัน
“ออกไปจากชีวิตของมังกรซะ…ไม่อย่างนั้นได้เจอดีแน่!”
ได้แต่เงียบกันไปพักใหญ่ สักพักเฟิร์สก้อแหวกความเงียบว่า
“พวกหมาลอบกัด อย่าเผลอละกัน จับได้เมื่อไหร่ โดน!”
……………………(*0*;)(*0*;)……………………
ตอนเช้านี้ฉันมาโรงเรียนสาย แต่เอาข้ออ้างที่ต้องดูแลแอปเปิลหลุดรอดการลงโทษไปได้ อาจารย์เชนหงุดหงิดเล็กน้อยแกมเสียดาย แต่สุดท้ายก้อต้องปล่อยฉันไป!~~~~>{(^0^)}<~~~~~
--ระหว่างที่ฉันกำลังใส่ไฟเลี้ยวเอี้ยวตัวเข้าห้องนั้น ฉันได้ยิน…
“ไม่ได้!! จีซัสไม่ยอม!!!”
“แต่มินนี่รับปากกับเค้าไปแล้วนะ เมื่อวานจีซัสยังเห็นดีด้วยอยู่เลย”
“ก้อจีซัสไม่รู้นี่ว่าต้องถ่ายกับไอ้เพ้นท์นั่นน่ะ!!”
“พี่เพ้นท์เค้าทำไมเหรอ?”
“ใครๆก้อรู้กิตติศัพท์มันอ่ะ ขี้หลีจะตาย มินนี่จะไปอยู่กับมันได้ยังไงตั้งสองอาทิตย์!”
“มันเป็นโฆษณาซีรีย์นะจีซัส ออกอากาศเป็นตอนๆ ก้อต้องอยู่นานอยู่แล้ว”
“นั่นแหละถึงต้องห้ามล่ะ!”
“มินนี่เซ็นสัญญาไปแล้วนะ!!”
“บอกยกเลิกก้อได้นี่!”
“บ้าเหรอ!!”
“ไม่บ้าหรอก!!”
--บรรยากาศกำลังตึงเครียดได้ที่-- จีซัสกับมินนี่ซึ่งยืนแข่งกันตะเบงเสียงหันขวับมามองฉันที่เพิ่งเข้ามาในห้อง ทุกคนในห้องที่กำลังอ้าปากหวอลุ้นอยู่ก้อหันมาด้วยเช่นกัน ฉันยิ้มปั้นหน้าไม่ถูก …อุตสาห์ค่อยๆย่องเข้ามาแล้วเชียว…
“มินนี่จะได้ถ่ายโฆษณาซีรีย์คู่กะนายเพ้นท์น่ะ จีซัสเลยโวยวาย” เมย์กระซิบบอก
“เพ้นท์พี่ชายยัยพินท์แหละ” เกรซเสริม
“ไปถ่ายที่หาดไวท์แซนตั้งสองอาทิตย์ ค้างที่นั่น มินนี่ต้องลากิจเลยล่ะ” เฟียสบอกต่อ
“นายเพ้นท์ที่มีข่าวว่าเป็นคาสโนว่าน่ะเหรอ” ฉันถาม เมย์ผงกหัวทำหน้าแหยง
“จะต้องไปมะรืนนี้แล้วล่ะ” เกรซพูด
ฉันพยักหน้าคล้อยตามแล้วหันมองจีซัสกับมินนี่ที่ยังเถียงกันอยู่
“ไม่ได้!! ไม่ได้เด็ดขาด!!” จีซัสส่ายหัวลูกเดียว
“เซ็นสัญญาไปแล้ว” มินนี่ยืนยันคำเดิม
“ถ้างั้น…จีซัสไปอยู่ด้วย”
“เฮ้ย!!!!!!” หลายคนอุทาน
“แกจะลาหยุดเรียนเพื่อไปเฝ้าสาวเนี้ยนะ” ไอค์ว่าใส่จีซัส
“โรงเรียนไม่ยอมแน่ เขาจะเช๊คว่าแกหนีเรียน” เบสสมทบ
“ข้าจะไปซะอย่าง ใครมันจะทำไม!” จีซัสเหิน
“ไม่มีใครทำไมหรอก แต่แกจะไม่ได้จบพร้อมเรานี่สิ…” เฟิร์สเชือดนิ่มๆ
“(--_--)(--_--)”
ทุกคนพยักหน้าหงึกๆ จีซัสกลืนน้ำลาย หดตัวกลับนั่งที่ แล้วบ่นงึมงำ
--แพนด้าหันพูดกับมินนี่ดังๆว่า
“นายเพ้นท์นั่นไม่ใช่สเปกเธอไม่ใช่เหรอมินนี่”
จีซัสหูผึ่ง มินนี่พยักหน้า
“ชั้นเกลียดผู้ชายเจ้าสำอางแถมเจ้าชู้อย่างนั้นจะตาย” เธอเหลือบมองแฟนหนุ่ม
จีซัสยิ้มมุมปาก แล้วแสร้งเปิดหนังสือเรียนอ่าน ผิวปากเบาๆ
พวกเราแลบลิ้นใส่จีซัสปนหมั่นไส้
“มันก้อแค่เนี้ย!” … เบสกระแนะกระแหน
………………………………>{(-----_--)}<…………………………
ติ๊ง …หน่อง… น้อง… หน่อยยยย… ต่อย… นอง… น้อง… หนิ่งงงง…
ออดเลิกเรียนดังแล้ว…ฉันเก็บกระเป๋าแล้วเดินออกห้องมาจะตรงไปที่ล๊อกเกอร์ด้วยอารมณ์เบิกบานสุดขีด …วันนี้ฉันจะไปดูหนังกะโกเมนล่ะ^0^ ^0^…
“พี่เอพริล!”
ฉันหยุดเดินแล้วหันมองตามเสียง แอปเปิลตรงเข้ามาเกาะแขนฉัน…
“วันนี้เรารีบกลับบ้านกันเถอะนะพี่”
“ทำไมล่า!?!~~” น้ำเสียงสะท้าน
“อยากกลับบ้านเร็วๆน่ะ”
“เธอไม่เรียนพิเศษเหรอ?”
“………(-_-\\)(/-_-)(-_-\\)(/-_-)………..”
“วันนี้พี่จะไปดูหนังอ่า”
“หยุดสักวันเถอะพี่ พาชั้นกลับบ้านเถอะน้า” สายตาเว้าวอน
“แอปเปิลอ่ะ พี่…” เห็นสายตาน้องแล้วอดตอบรับไม่ได้
“ก้อได้” …โทษทีนะโกเมน…
ฉันที่ทำหน้าแหยกับแอปเปิลที่ยังเกาะแขนฉันแน่นก้อเคลื่อนตัวไปหลังโรงเรียนเพื่อไปเอามอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ในโรงรถ ที่นั่น…ฉันเห็นผู้ชายเครื่องแบบโรงเรียนม.ปลาย J ยืนอิงเสาเท่ห์อยู่คนหนึ่ง ทำสีผมแสบคุ้นตาแต่ไกล แอปเปิลที่เกาะแขนฉันอยู่ก้อผละตัว หันหลังเดินทันที
“แอปเปิล!! จะไปไหนน่ะ”
ฉันเรียกน้องเสียงดัง แอปเปิลหันมาส่งหน้าตำหนิเล็กน้อย แล้วหันเดินต่อ มังกรวิ่งมาจับแขนแอปเปิลพลางเรียกชื่อ เธอสะบัด
“มาทำไมที่นี่?”
“มาหาแฟนมันผิดตรงไหน?”
“มีธุระอะไร?”
ฉันหันหน้ามองทั้งแอปเปิลและมังกรสลับหน้ากันไปมา…อย่างนี้นี่เอง…
“มาตามเธอไง”
“มาตาม?”
“ก้อเธอหลบหน้าชั้นทำไมล่ะ”
“ชั้นไม่ได้หลบหน้านาย”
“เห็นอยู่ชัดๆ”
เงียบกันทั้งคู่… พวกนักเรียนที่จะมาเอารถในโรงรถพากันมองเราทั้งสามคนแล้วซุบซิบกันพลางผึ่งหู ฉันจับแขนแอปเปิลจะพาเดิน แต่แค่มองตาพิฆาตของมังกร ฉันก้อคลายมือออก
“เธอเป็นอะไรไป ฉันไปทำอะไรให้โกรธรึไง?” มังกรข้องใจ
“ไม่มี!!!” น้องปฏิเสธเสียงเข้ม
“ไม่มีแล้วทำไมถึงทำอย่างนี้ล่ะ? ฉันทุกข์ใจนะ” มังกรครวญ
“ฉันเองก้อไม่ทุกข์ใจน้อยกว่านายหรอกนะ” แอปเปิลก้มหน้า
“แล้วไหงทำงี้ล่ะ”
“นายไม่รู้อะไรหรอก…” แอปเปิลเสียงสั่น
“ไม่รู้อะไรล่ะ”
“ถึงรู้นายก้อช่วยชั้นไม่ได้”
เหมือนกดสวิสต์ระเบิดเวลา…มังกรพองตัว
“เธอคิดว่าอย่างชั้นเนี้ย จะช่วยอะไรเธอไม่ได้เหรอ คิดว่าชั้นอ่อนใช่มะ!!”
“ไม่ใช่นะ!” ฉันเถียงแทน …โดนแอปเปิลถลึงตาใส่เลยหุบปากเงียบ…
“คิดว่าปกป้องเธอไม่ได้ใช่มะ!?! ชั้นมันไม่ได้เรื่องงั้นเหรอ!?!”
เงียบกันอีกครั้ง…สถานการณ์ขึ้นคราววิกฤติได้เหมาะกำลังดี ทันทีที่ไอค์เปล่งเสียงร้องเพลงประจำวงRucH ของตัวเองโผล่มาดังลั่น โดยไม่ดูตาม้าตาเรือ ไอค์เห็นแอปเปิลก้อเสนอหน้าเข้ามาร้องท่อนฮุคสุดท้ายที่มีคำบอกรักใส่น้องสาวฉันอย่างอารมณ์ดี …หารู้ไม่ว่าอันตรายกำลังมาถึงตัว… มังกรสบถแล้วคว้าคอเสื้อไอค์ขึ้นเหนือหัวจนตัวลอย
“หมอนี่ใช่มะ!!!?!!!” มังกรถามแอปเปิลสายตากร้าว
“อะไรวะ! ปล่อยกรู …หายใจมะออก” ไอค์ตัวห้อยต่องแต่ง
“ปล่อยพี่ไอค์เดี๋ยวนี้นะมังกร!” แอปเปิลดึงแขนเสื้อมังกร
“ไม่!! มันทำให้เธอนอกใจชั้นใช่มั้ย!”
“ไม่เกี่ยวนะ!”
“โกหก!!!!! ฉันระแวงไอ้เชี้ยนี่ไว้อยู่แล้วว่าสักวันมันต้องแย่ง” มังกรเขย่าไอค์
“กรูมะเกี่ยว!!! ปล่อยกรู!!” ไอค์ตาเหลือก
“ไอค์จะตายแล้ว ปล่อยไอค์ซะเถอะ” ฉันกล่อม
“เอพริลอย่าแส่!” มังกรพ่นไฟ
เปรี๊ยะ!! ของขึ้นในบัดดล…ไม่กงไม่กลัวมันแล้ว…ฉันโดดเหยียบเท้าหัวหน้านักเลงสุดแรงตีน
“โอ้ย!?!!!”
มังกรปล่อยไอค์ แล้วโดดลูบเท้าตัวเองเหย็งๆ…
ไอค์ลงสู่พื้นได้ ก้อหนุนหน้าลงจูบพื้นก้นกึ่ง ไอค๊อกแค๊ก…
แอปเปิลเข้าถึงตัวมังกรได้ก้อตบหน้าฉาดใหญ่
“ชั้นไม่เคยนอกใจนายเลยนะ คิดอย่างนี้ได้ยังไง”
“แอปเปิล” มังกรลูบหน้าอึ้ง
“ไปเลยนะ ชั้นยังไม่อยากเห็นหน้านายตอนนี้ พวกอันธพาล!”
มังกรอึ้งรอบสอง จ้องหน้าแอปเปิลนิ่ง แล้วเดินกำหมัดออกไปอย่างสะเทือนใจทั้งสองฝ่าย
“พี่ไอค์เป็นไงบ้าง?”
แอปเปิลเข้าประคองไอค์ห่วงใย ไอ้เพื่อนรักรีบรับมุก ครางโอดโอยจะเป็นจะตาย…
“เมื่อกี้พี่นึกว่าจะตายซะแล้ว…” คลำคอน้ำตาเล็ด
“กระเดือกพี่ต้องร้าวแน่ ปวดมากเลย…” แสร้งไอค๊อกแค๊ก
“พี่ต้องใช้เสียงร้องเพลงนะ เสียงจะกลับเป็นเหมือนเดิมมั้ยเนี้ย…” ตีหน้าเศร้า
…~~~อ้วก!!! สำออยซะจนอยากถีบ~~~…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น