ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เขาคือ ...มังกร
(10)
ติ๊ง …หน่อง… น้อง… หน่อยยยย… ต่อย… นอง… น้อง… หนิ่งงงง…-__-;
“ฮู้วววววว!!!!!!!!!!!!!” …ทั้งห้องกลับมาทำกริยาเบื่อกริ่งเหมือนเดิม
“มันกลับมาได้ไงฟะ!!!” …คิริตะโกนถามเฟิร์สเสียงเน่า…
“โทษทีว่ะ…ผลที่ประชุมเค้าให้ใช้อันเก่าไปก่อน” …เฟิร์สยิ้มแห้งๆ
ติ๊ง……ติ๊ง……ติ๊ง……ติ๊งงงงงง………
เสียงประหลาดดังเพิ่มแสดงถึงว่ามีประกาศในเช้านี้
“ฮัลโหล เทสสสส…”
“อะแฮ่ม! …เทสหนึ่ง… …เทสสอง…. ……..เทสสามมมมม”
“แม่-งเบื่อชิบเป๋ง!!!…เทสพ่อเทสแม่มันอยู่นั่น…” เบสบ่น
ตอนนี้ทั้งห้องกลับสู่ภาวะปรกติทุกอย่าง ทุกคนปฏิบัติกับฉันเป็นปกติอย่างเดิมแล้ว…มีความสุขจัง…
“นักเรียนทุกคนโปรดทราบ นักเรียนทุกคนโปรดทราบ…ผลการประเมินผลการเข้าค่ายดัดสันดานออกมาแล้ว……”
“เฮ้ยๆ!! ผลออกมาแล้วโว้ย เอพริลๆฟังนะ” แฟคร้องบอกฉัน
ผลออกมาแล้วสินะ ฉันไม่รู้ว่าจะผ่านรึเปล่า ก้อวันสุดท้ายฉันยังไม่ทันทำอะไรเลยนี่ ตอนนี้ฉันนั่งลุ้นผลประกาศใจตุ้มๆต่อมๆ…
“ผลปรากฎว่า…โรงเรียนมัธยมปลาย H ของเรานั้น……อะแฮ่ม!”
“โหยยยย…ไอ้เชี้ยยยยยย” ไอค์สบถ
“ตูอุตสาห์เงียบฟัง!! ไอ้ฟาย!” คิริสบถต่อ
“มันจะเสลดค้างคอไปถึงเมื่อไหร่วะ ไอ้โฆษกนี่” คิตตี้บ่น
ควับ!!!~~~ทุกคนหันไปมองคิตตี้อย่างไม่เชื่อหู…นี่เธอด่าคนเป็นแล้วหรือนี่…
“ผลประเมินว่า……ว่า……ผ่านนนนน”
“^0^~~~~ไชโย!!!!!!~~~~^0^”
ทุกคนตะโกนดีใจลั่นห้อง ไม่มีใครเก็บกริยาเลย ฉันเห็นเบอรี่กับเบสกระโดดกอดกันแต่พอทั้งสองรู้ตัวก้อรีบผละออกอย่างอายๆ…ฮันแหน่!!…คู่ที่สองของห้องเรา…
“ดีใจด้วยนะเอพริล นั่นแสดงว่าเธอผ่านการประเมินด้วย” มินนี่พูดพลางยิ้มดีใจ
มินนี่ยิ้มน่ารักจังเลย มิน่าล่ะ ไอ้จีซัสถึงไม่ยอมไปไหน…
“กินเลี้ยงครับ… กินเลี้ยงมั้ยคร้าบ” ไอ้แฟคหาเรื่องกิน
“ถ้าแกจ่ายนะไอ้แฟค…ข้าจะกินด้วย” คิริตอดอีก
“อ้าว! แหะๆ”
……………………(^0^)(^_^)(^0^)(^_^)……………………..
ฉันยังค้างคาเรื่องที่ฉันผ่านการประเมินอย่างง่ายดาย ทั้งที่ฉันทำงานไม่ครบกำหนดเจ็ดวัน โกเมนต้องช่วยฉันแน่ๆ ฉันอยากขอบคุณโกเมนจังเลย แต่ไม่รู้ว่าเขาอยากเจอฉันรึเปล่าน่ะสิ เขาอาจจะหลบหน้าฉันก้อได้ ไม่อยากโทรไปด้วยกลัวเขาไม่รับสาย ดังนั้น ตอนพักกลางวันฉันจึงเข้าไปหาแอปเปิลที่ห้องเรียน…
“ดีใจจังเลย พี่ผ่านการประเมินแล้ว”
แอปเปิลร้องทักทันทีที่เห็นแล้วเธอก้อวิ่งดุ๊กๆมาหาฉัน
“ขอบใจนะน้องรัก ช่วยพี่อย่างหนึ่งสิ”
“อะไรเหรอพี่” น้องสาวฉันยิ้มแป้น
“วันนี้ไปมัธยมปลาย J หน่อยนะ ไปหาโกเมนให้พี่หน่อย”
เกือบจะทันที…แอปเปิลหุบยิ้ม
“ขอโทษนะพี่…ชั้นไม่ไป”
“ทำไมล่ะ? ช่วยไปขอบคุณโกเมนให้พี่หน่อย พี่ไม่กล้าเผชิญหน้าเค้า”
“ไม่ไปเด็ดขาด เดี๋ยวเจอไอ้บ้านั่น”
“ใครเหรอ ไอ้บ้าของเธอน่ะ”
แอปเปิลหน้ามุ่ย…น้องสาวฉันไม่หน้ามุ่ยรุนแรงแบบนี้นานแล้วนะ…ใครกันทำน้องฉันหน้ามุ่ย…
“นายมังกร ห้อง3F น้องชายพี่โกเมนน่ะสิ!”
“เค้าทำไมเหรอ?”
แอปเปิลทำหน้าเหมือนอยากจะบอกฉันซะตรงนี้…แต่เห็นพวกเพื่อนในห้องแอปเปิลสลอนหน้าเข้ามาฟังกันจนน่าเกลียด…แอปเปิลจึงดึงฉันให้ไปพูดกันต่อที่โรงเก็บรถ…
“ว่าไงล่ะแอปเปิล ที่นี่ไม่มีคนสอดรู้แล้วนะ บอกพี่ได้ยังว่ามังกรทำอะไรเธอ”
“ก้อเมื่อวานน่ะ ฉันเคยบอกพี่แล้วใช่มั้ยว่าฉันนัดพี่โกเมนไว้ที่ฮันนี่เวลล์”
จริงสิ! แอปเปิลบอกฉันตั้งแต่วันพฤหัสแล้วว่ามีนัดกับโกเมนตอนวันอาทิตย์…ฉันลืมไปเลย…
“อืม…แล้วเธอไปตามนัดมั้ยล่ะ”
“ก้อไปน่ะสิ พี่โกเมนบอกแอปเปิลว่าจะติดต่อโกเมน No.2ให้อ่ะ”
โธ่! แอปเปิล…เธอเสียท่าเรื่องผู้ชายอีกแล้วสิเนี่ย
“อย่าบอกนะว่าเธอโดนโกเมนรังแกน่ะ” ฉันถามน้องเสียงเข้ม
“พี่โกเมนไม่เกี่ยวหรอก แต่ไอ้โกเมน No.2 มันคือไอ้มังกร มันทำชั้น”
“อะไร!?! มันทำอะไรเธอ!”
“มังกร มัน…มัน…”
“ทำอะไรล่ะ!?! พูดมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!!” …ฉันเริ่มฉุน…นายนั่นทำอะไรแอปเปิล…
แอปเปิลอึกอักเหมือนชักไม่อยากตอบ…ฉันยังจ้องเธออยู่…ในที่สุดเธอก้อบอกฉัน
“มังกรปล้ำจูบแอปเปิล”
“ห๊าาาาา”
“มันปล้ำจูบชั้นน่ะพี่ แต่พี่โกเมนไม่รู้เรื่องเลยนะ”
“ไอ้มังกร…ไอ้ชั่ว!”
……………………(*0*;)(*0*;)……………………
………………………………………………………
~~และแล้วฉันก้อมายืนจังก้าอยู่หน้าโรงเรียนมัธยมปลาย J ……คนเดียว……
ฉันออกจากโรงเรียนของฉันก่อนเสียงกริ่งเลิกเรียนตั้งครึ่งชั่วโมง เพราะฉันอ้างกับอาจารย์เชนว่ามีธุระสำคัญด่วนเร่งรีบจำเป็นต้องออกก่อน ฉันทิ้งแอปเปิลไว้ที่โรงเรียนแล้วขอร้องให้เฟิร์สไปส่งเธอที่บ้าน…ส่วนฉันก้อมายืนดักรอไอ้มังกร น้องชายของโกเมนซึ่งฉันยังไม่เคยเห็นมาก่อน และไม่รู้ด้วยว่าหน้าตาเป็นยังไง แต่ฉันจะสืบจากพี่ชายมันเนี่ยแหละ นั่นไง!!โกเมนเดินออกมาแล้ว…
“โกเมน! โกเมน!” ฉันร้องเรียก
ทำไมโกเมนถึงเดินเลยฉันไปอย่างนี้ล่ะ เหมือนกับว่าไม่เคยรู้จักฉัน…
“นี่นายโกเมน! ชั้นเรียกนายนะ โกเมน!!”
ฉันตบหลังโกเมนอย่างแรง จนเขาตกใจหันมามองฉันท่าทางโกรธๆ
“ตีหลังชั้นทำไม อยากตายเรอะ!!”
อะไรนะ!?! ขู่ฆ่าฉันเหรอ……
“ไอ้หมามังกรน้องชายนายมีไหน”
“ไอ้หมามังกรเรอะ!! พูดใหม่ทีซิ!”
อะไรกัน? ทำหน้าอย่างนั้นหมายความว่าลืมชั้นไปแล้วเหรอ…
“ดูสายตานายซิ!~ ทำเป็นไม่เคยรู้จักกันไปได้…”
“ฉันก้อไม่อยากรู้จักเธอหรอก”
โกเมนหันหลังจะเดินจากไป…นายนี่…งอนฉันแน่เลย แหมๆ
“งั้นฉันจะบอกให้…ฉันชื่อเอพริล ม.ปลาย H ห้อง3E รู้จักฉันได้รึยังล่ะ!”
โกเมนชะงักกึก หันมามองฉันอย่างอึ้งๆ
“เอพริล!?!…เธอน่ะเหรอเอพริล”
นายแสร้งแสดงดีจังนะ…เอารางวัลไปเลยมะ
“ก้อใช่ไง! ทำไม? ชั้นไม่เหมือนเดิมรึไง?”
“ฉันนึกว่าจะสวยกว่านี้ซะอีก…”
“นี่โกเมน ถึงชั้นจะสวยได้แค่นี้ แต่นายก้อชอบชั้นนี่ หุหุ”
แวบหนึ่ง ฉันต้องสะอึกกับสายตาของโกเมนที่มองมา…คนนี้ใช่โกเมนเหรอ…
“เมื่อกี้เธอถามหามังกรเหรอ?”
“ใช่! ไอ้เด็กนั่นมันอยู่ไหน”
“เธอมาตามหามังกรทำไมล่ะ?”
“ชั้นจะมาตั้นหน้ามัน”
“หา!!”
ฉันเพิ่งจะสังเกตได้ว่าโกเมนเปลี่ยนทรงผมให้สั้นลงและทำสีผมสว่างขึ้น …ดูโหดๆยังไงไม่รู้…ฉันชอบทรงเดิมมากกว่าง่ะ ดูอ่อนโยนกว่ากันเยอะเลย
“มาตั้นหน้ามังกร!?!”
“อือ…ไอ้หมอนั่นมันรังแกน้องสาวชั้น ชั้นจะซัดมัน”
“อย่างเธอเนี่ยนะ!” …โกเมนถามฉันสายตาดูถูก
“ทำไม? ชั้นไม่กลัวมันหรอก ทำน้องสาวชั้น มันต้องโดน!!”
“หึๆ…ฮ่าๆๆๆ”^0^
“หัวเราะอารายฟะ!!!”
“แอปเปิลอยู่ไหนล่ะ?”
“แอปเปิลเกี่ยว’ไรด้วยห๊ะ!”
“มังกรกำลังจะไปหาแอปเปิล ไปปรับความเข้าใจ”
“ปรับความเข้าใจอะไรอีกล่ะ!”
“…………”
ฉันนึกขึ้นได้! แอปเปิลอยู่บ้านคนเดียวนี่นา ถ้าน้องฉันเกิดไว้ใจเปิดประตูรับไอ้มังกรเข้าบ้านล่ะ นายนั่นเกิดหื่นขึ้นมาอาจจะ…
“แย่แล้ว!!!” …ฉันร้องออกมา
“อะไรแย่เหรอ?”…โกเมนถามสงสัย
“แอปเปิลอยู่บ้านน่ะจิ ถ้ามังกรเกิดทำมิดีมิร้ายแอปเปิลล่ะ แย่แน่!”
“มังกรไม่รู้จักบ้านแอปเปิลนะ”
“แล้วนายจะรู้ได้ไงว่ามันไม่สืบหาที่อยู่บ้านชั้นแล้วง่ะ”
“นี่เธอคิดว่ามังกรเป็นผู้ชายแบบนั้นเหรอเอพริล”^^;;
“ทำไม? ก้อไอ้บ้านี่มันหื่นจะตาย…”
“เหอๆ…”^_^;;;
แล้วฉันกับโกเมนก้อรีบซิ่งกลับมาบ้าน… ไม่มีใครอยู่บ้านเลย… แอปเปิลอยู่ไหนน้า…ฉันตัดสินใจโทรเข้ามือถือแอปเปิล แอปเปิลรับโทรศัพท์แล้วบอกว่าอยู่วีซ่าคาราโอเกะ เธอกำลังสะกดรอยตามนายยูอยู่ เธอจะมาดูหน้าแฟนใหม่ของยู ฉันกับโกเมนจึงตามไปที่วีซ่าคาราโอเกะ…
“แอปเปิลชอบไอ้ยูนั่นมากเลยเหรอ” …โกเมนถามฉัน
“ใช่ นายก้อรู้ตั้งนานแล้วนี่ ถามชั้นทำไมอีก” …ฉันตอบ
“งั้นเหรอ โกเมนรู้นานแล้วเหรอ…”
“นาย……ประสาทเหรอ”
แล้วฉันกับโกเมนก้อเดินทางมาถึงวีซ่าคาราโอเกะ ซึ่งเป็นร้านคาราโอเกะที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเลย กว้างใหญ่ขนาดนี้ฉันจะเจอแอปเปิลมั้ยเนี่ย…โทรเข้ามือถือก้อไม่รับอีก…ฉันจึงแยกกับโกเมนเพื่อตามหาแอปเปิล ตอนที่ฉันเดินขึ้นบันไดไปชั้นสามนั้น ฉันก้อได้ยินเสียงผู้ชายบนชั้นสามกำลังตะคอกใครอยู่ด้วยเสียงอันดัง
“บอกแล้วไงว่าเธอไม่ใช่เสปกชั้นน่ะ!!!”
“ชั้นเห็นเธอเป็นแค่เด็กโรงเรียน H เท่านั้นแหละ!!!”
“เมื่อไหร่เธอจะเลิกตามติดชั้นซะทีห๊ะ แอปเปิล!!!”
เฮ้ย!!!! นั่นแอปเปิลนี่ กำลังถูกนายยูตะคอกเสียงดังมากเลย สงสารน้องสาวฉันจัง…
“แอปเปิล!!!” ฉันร้องเรียก
“พี่เอพริล!!!” …แอปเปิลเสียงสั่นมองฉัน น้ำตาซึม…
“อะไรอีกล่ะ! เธอเป็นใคร?” นายยูถามฉันรำคาญ
“ชั้นเป็นพี่สาวแอปเปิล นายไม่มีสิทธิมาว่าน้องชั้นรุนแรงขนาดนี้นะ”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? ยัยนี่มาตามตื้อฉันจนน่ารำคาญ เธอแหละดูน้องสาวยังไงห๊ะ!!”
“แอปเปิลแค่มาดูหน้าแฟนใหม่พี่ยูเท่านั้นแหละ ดูเสร็จก้อจะกลับ” …แอปเปิลเถียง
“เหรอ! งั้นเชิญดูหน้าชั้นซะให้พอ แล้วกลับไปเร็วๆเลย” แฟนใหม่ของยูสวน
ฉันปรับโฟกัสไปมองเจ้าของเสียงเมื่อกี้ซึ่งเป็นแฟนใหม่ของยู…เด็กคนนี้ ฉันจำได้…เป็นคนเดียวกับที่มาตามตื้อโกเมนตอนวันที่ฉันกวาดถนนนี่ หล่อนเลิกชอบโกเมนแล้วเหรอ ทำไมถึงมาเป็นแฟนนายยูได้ล่ะ…
“จ้องหน้าพินท์ทำไมล่ะ…รุ่นพี่!” เด็กนั่นถามฉัน
ชื่อพินท์หรอกเหรอ…ใช่แล้ว!!!!…ถึงว่าสิทำไมหน้าคุ้นๆ…นางแบบโฆษณานี่นา…
“เธอเป็นนางแบบโฆษณาเหรอ” …ฉันถามน้องพินท์
“ค่ะ…พี่จำได้ด้วยเหรอ…ชั้นน่ะ เป็นสาวป๊อบอันดับหนึ่งประจำปีหนึ่งมัธยมปลาย J นางแบบโฆษณาหลายชิ้น ที่ดังล่าสุดนี่ก้อน้ำอัดลมเฟรซซี่…” บรรยายให้เสร็จ
ฉันกับแอปเปิลหันมามองหน้ากันอมยิ้ม…ยัยนี่ขี้โอ่ชะมัด…
“ชั้นน่ะ ผู้ชายไหนๆก้อหลงรัก หน้าตาอย่างพวกพี่จะสู้อะไรชั้นได้”
พินท์พูดจบก้อปรายตาดูถูกใส่พวกเราอย่างเห็นได้ชัด แอปเปิลเกือบถลาเข้าใส่แล้วถ้าฉันไม่ดึงไว้ นี่นายยูไม่สังเกตหรอกเหรอว่าแฟนตัวเองน่าหมั่นไส้ขนาดไหน…
“พี่แอปเปิล! อย่ามายุ่งกับพี่ยูอีกนะ เค้าได้คนดูแลที่เลิศกว่าพี่แล้ว” พินท์ยังไม่หยุด
พินท์คงเป็นฝ่ายชนะพวกเราในยกนี้แล้วหากไม่มีเสียงสวรรค์มาช่วยเสียก่อน
“ใครเลิศกว่ากันแน่ห๊ะ!! ยัยพินท์”
โกเมนเดินเข้ามาท่าเท่ห์…นี่นายเพิ่งขึ้นมาเหรอ…โกเมนเข้ามาเอาแขน…โอบไหล่แอปเปิล0_0’!!!!
“ปล่อยชั้น!!!”
แอปเปิลพยายามสะบัด…แต่โกเมนเปลี่ยนเป็นมาโอบแอปเปิลทางด้านหลังแทน…ครางนี้กอดสองข้างเลย…แน่นกว่าเดิม…ฉันได้แต่ยืนอึ้ง…นายทำอะไรห๊ะโกเมน!!!!!!!
“เธอน่าจะดูตัวเองนะพินท์” โกเมนพูด
พินท์และยูอยู่ในสภาพเดียวกับฉัน…อึ้งทั้งคู่…ในที่สุดพินท์ก้อชี้ที่แอปเปิลแล้วถาม
“พี่คนนี้เป็นอะไรกับพี่เหรอ…พี่มังกร”
“มังกร!?!~” ฉันร้อง
นายนี่!…มังกรเหรอ…แล้วโกเมนล่ะ!…ทำไมสองคนถึงหน้าเหมือนกันเด๊ะงี้ล่ะ…คนที่ชื่อมังกรปรายตามองฉันแวบหนึ่งก่อนทำเป็นไม่สนใจและพูดต่อ
“แอปเปิลเป็นแฟนชั้นเอง ส่วนคนนี้…” มังกรชี้ที่ฉัน
“แฟนโกเมน”
“อะไรนะ!!!! จริงเหรอ!?!” พินท์ตะลึง
“เธอเป็นแฟนโกเมนงั้นเหรอ” ยูหันมาถามฉัน
ฉันยิ้มเยาะตอบพร้อมทำหน้าแบบเหนือกว่า…
“ถ้าจะพูดให้ถูกสถานะจริงๆล่ะก้อนะ ชั้นเป็นผู้หญิงที่โกเมนชอบต่างหากล่ะ”
พินท์ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ มังกรจึงพูดต่อ
“เอพริลคนนี้ เป็นผู้หญิงที่โกเมนให้ใจไปแบบไม่ต้องไปตื้อขอเลยล่ะ”
พินท์สะอึก…รู้ตัวล่ะสิว่ามังกรว่าให้ตัวเอง^0^…
มังกรมองมาที่ฉันแล้วบอกว่า
“โกเมนไม่เคยพูดว่าชอบใครจริงจังขนาดนี้มาก่อนเลย…หมอนั่นน่ะ…รักเธอนะ”
“…………”
“เธอจะทิ้งโกเมนไปจริงๆเหรอ เธอไม่มีเยื่อใยให้โกเมนแล้วจริงๆเหรอ…”
“…………”
ฉันไม่รู้ว่าจะตอบมังกรไปว่ายังไงดี…คำพูดของมังกรทำให้ฉันรู้สึกสับสน…
“…………”
“พี่ยูคะ พินท์อยากกลับบ้าน” พินท์เสียงสั่น
ยูกับพินท์จึงเดินออกไปเงียบๆ……
“…………”
“แล้วนายจะปล่อยชั้นได้รึยัง หายใจไม่ออก” แอปเปิลบ่นใส่มังกร
“โทษทีนะ…” มังกรปล่อยแอปเปิลหงอยๆ แล้วยิ้มกรุ่มกริ่ม
“ชั้นกอดเธอนานไปหน่อย เผอิญกลิ่นเธอมันหอมติดจมูกน่ะ”
“นายมังกร!!!” แอปเปิลเงื้อมือจะตีอกมังกร
“เชิญตีเลยครับ ตีให้ตรงหัวใจเลยนะที่รัก” มังกรแอ่นอก
สงสัยมังกรคงไม่รู้จักแอปเปิลจริงๆซะแล้ว…แอปเปิลเงื้อฟาดสุดแรงเกิด!!!
ผลัววววะะะะะะ!!!!!!!!!!!! “โอ้ย!!!!!!!!!”
“ท้าชั้นทำไมล่ะ!!…สมน้ำหน้า” แอปเปิลยิ้มเขินๆให้มังกรที่ลูบอกป้อยๆ
“ต่อไปชั้นจะไปท้าเธออีกแล้ว…แรงช้างสาร”
“บ้า!!!”
ฉันมองภาพตรงหน้าแล้วก้อเห็นว่าสองคนนี้เหมาะสมกันจังเลย…มังกรหันมามองฉันพลางยิ้ม
“ไม่น่าเชื่อว่าจะมีผู้หญิงคนไหนกล้าทิ้งโกเมนเลยนะ…มันออกจะเพอร์เฟคต์” มังกรติดตลก
“……(ฉันเงียบ)……”
“ทำไมฉันพูดถึงโกเมนแล้วเธอถึงทำหน้าหยั่งงั้นล่ะ…”
“……(ฉันยังเงียบ)……”
“เมื่อกี้ตอนเธอคิดว่าฉันเป็นโกเมนน่ะ…เธอยังตีหลังชั้นอยู่เลยนะ”
“ก้อชั้นโกรธอยู่นี่…”
“พูดแล้วๆ” แอปเปิลหัวเราะ…มังกรมองหน้าแอปเปิลเคลิ้มๆ…
แล้วฉันก้อนึกบางอย่างขึ้นมาได้……
“มังกร…เธอเป็นน้องชายฝาแฝดกับโกเมนหรอกเหรอ”
“ใช่…คงคิดว่าเป็นน้องชายเฉยๆใช่ม้า เลยโดนชั้นต้มเปื่อยเลย” มังกรยิ้มกวน
“อือ…ชั้นเข้าใจผิดเอง”
“โง่จริงๆเลยเนอะ…พี่สาวเธอน่ะ” มังกรว่าให้แอปเปิล
“…………”
“มังกรช่วยอะไรชั้นหน่อยสิ!” ฉันพูด
“พี่สาวแอปเปิล ช่วยได้อยู่แล้ว” มังกรป้อแอปเปิลอีกแล้ว
“ฝากขอบคุณโกเมนเรื่องที่ช่วยชั้นให้ผ่านการประเมินนะ”
“ทำไมไม่ไปขอบคุณเองล่ะ”
“ก้อฉัน………”
ฉันก้มหน้าหาคำตอบอย่างยากลำบาก…จะบอกดีมั้ยนะว่าไม่กล้าสู้หน้าโกเมน…มังกรคงอ่านฉันออก เขาจึงตอบตกลง
“เฮ้อ!! ได้ๆ เดี๋ยวชั้นบอกให้…”
ติ๊ง …หน่อง… น้อง… หน่อยยยย… ต่อย… นอง… น้อง… หนิ่งงงง…-__-;
“ฮู้วววววว!!!!!!!!!!!!!” …ทั้งห้องกลับมาทำกริยาเบื่อกริ่งเหมือนเดิม
“มันกลับมาได้ไงฟะ!!!” …คิริตะโกนถามเฟิร์สเสียงเน่า…
“โทษทีว่ะ…ผลที่ประชุมเค้าให้ใช้อันเก่าไปก่อน” …เฟิร์สยิ้มแห้งๆ
ติ๊ง……ติ๊ง……ติ๊ง……ติ๊งงงงงง………
เสียงประหลาดดังเพิ่มแสดงถึงว่ามีประกาศในเช้านี้
“ฮัลโหล เทสสสส…”
“อะแฮ่ม! …เทสหนึ่ง… …เทสสอง…. ……..เทสสามมมมม”
“แม่-งเบื่อชิบเป๋ง!!!…เทสพ่อเทสแม่มันอยู่นั่น…” เบสบ่น
ตอนนี้ทั้งห้องกลับสู่ภาวะปรกติทุกอย่าง ทุกคนปฏิบัติกับฉันเป็นปกติอย่างเดิมแล้ว…มีความสุขจัง…
“นักเรียนทุกคนโปรดทราบ นักเรียนทุกคนโปรดทราบ…ผลการประเมินผลการเข้าค่ายดัดสันดานออกมาแล้ว……”
“เฮ้ยๆ!! ผลออกมาแล้วโว้ย เอพริลๆฟังนะ” แฟคร้องบอกฉัน
ผลออกมาแล้วสินะ ฉันไม่รู้ว่าจะผ่านรึเปล่า ก้อวันสุดท้ายฉันยังไม่ทันทำอะไรเลยนี่ ตอนนี้ฉันนั่งลุ้นผลประกาศใจตุ้มๆต่อมๆ…
“ผลปรากฎว่า…โรงเรียนมัธยมปลาย H ของเรานั้น……อะแฮ่ม!”
“โหยยยย…ไอ้เชี้ยยยยยย” ไอค์สบถ
“ตูอุตสาห์เงียบฟัง!! ไอ้ฟาย!” คิริสบถต่อ
“มันจะเสลดค้างคอไปถึงเมื่อไหร่วะ ไอ้โฆษกนี่” คิตตี้บ่น
ควับ!!!~~~ทุกคนหันไปมองคิตตี้อย่างไม่เชื่อหู…นี่เธอด่าคนเป็นแล้วหรือนี่…
“ผลประเมินว่า……ว่า……ผ่านนนนน”
“^0^~~~~ไชโย!!!!!!~~~~^0^”
ทุกคนตะโกนดีใจลั่นห้อง ไม่มีใครเก็บกริยาเลย ฉันเห็นเบอรี่กับเบสกระโดดกอดกันแต่พอทั้งสองรู้ตัวก้อรีบผละออกอย่างอายๆ…ฮันแหน่!!…คู่ที่สองของห้องเรา…
“ดีใจด้วยนะเอพริล นั่นแสดงว่าเธอผ่านการประเมินด้วย” มินนี่พูดพลางยิ้มดีใจ
มินนี่ยิ้มน่ารักจังเลย มิน่าล่ะ ไอ้จีซัสถึงไม่ยอมไปไหน…
“กินเลี้ยงครับ… กินเลี้ยงมั้ยคร้าบ” ไอ้แฟคหาเรื่องกิน
“ถ้าแกจ่ายนะไอ้แฟค…ข้าจะกินด้วย” คิริตอดอีก
“อ้าว! แหะๆ”
……………………(^0^)(^_^)(^0^)(^_^)……………………..
ฉันยังค้างคาเรื่องที่ฉันผ่านการประเมินอย่างง่ายดาย ทั้งที่ฉันทำงานไม่ครบกำหนดเจ็ดวัน โกเมนต้องช่วยฉันแน่ๆ ฉันอยากขอบคุณโกเมนจังเลย แต่ไม่รู้ว่าเขาอยากเจอฉันรึเปล่าน่ะสิ เขาอาจจะหลบหน้าฉันก้อได้ ไม่อยากโทรไปด้วยกลัวเขาไม่รับสาย ดังนั้น ตอนพักกลางวันฉันจึงเข้าไปหาแอปเปิลที่ห้องเรียน…
“ดีใจจังเลย พี่ผ่านการประเมินแล้ว”
แอปเปิลร้องทักทันทีที่เห็นแล้วเธอก้อวิ่งดุ๊กๆมาหาฉัน
“ขอบใจนะน้องรัก ช่วยพี่อย่างหนึ่งสิ”
“อะไรเหรอพี่” น้องสาวฉันยิ้มแป้น
“วันนี้ไปมัธยมปลาย J หน่อยนะ ไปหาโกเมนให้พี่หน่อย”
เกือบจะทันที…แอปเปิลหุบยิ้ม
“ขอโทษนะพี่…ชั้นไม่ไป”
“ทำไมล่ะ? ช่วยไปขอบคุณโกเมนให้พี่หน่อย พี่ไม่กล้าเผชิญหน้าเค้า”
“ไม่ไปเด็ดขาด เดี๋ยวเจอไอ้บ้านั่น”
“ใครเหรอ ไอ้บ้าของเธอน่ะ”
แอปเปิลหน้ามุ่ย…น้องสาวฉันไม่หน้ามุ่ยรุนแรงแบบนี้นานแล้วนะ…ใครกันทำน้องฉันหน้ามุ่ย…
“นายมังกร ห้อง3F น้องชายพี่โกเมนน่ะสิ!”
“เค้าทำไมเหรอ?”
แอปเปิลทำหน้าเหมือนอยากจะบอกฉันซะตรงนี้…แต่เห็นพวกเพื่อนในห้องแอปเปิลสลอนหน้าเข้ามาฟังกันจนน่าเกลียด…แอปเปิลจึงดึงฉันให้ไปพูดกันต่อที่โรงเก็บรถ…
“ว่าไงล่ะแอปเปิล ที่นี่ไม่มีคนสอดรู้แล้วนะ บอกพี่ได้ยังว่ามังกรทำอะไรเธอ”
“ก้อเมื่อวานน่ะ ฉันเคยบอกพี่แล้วใช่มั้ยว่าฉันนัดพี่โกเมนไว้ที่ฮันนี่เวลล์”
จริงสิ! แอปเปิลบอกฉันตั้งแต่วันพฤหัสแล้วว่ามีนัดกับโกเมนตอนวันอาทิตย์…ฉันลืมไปเลย…
“อืม…แล้วเธอไปตามนัดมั้ยล่ะ”
“ก้อไปน่ะสิ พี่โกเมนบอกแอปเปิลว่าจะติดต่อโกเมน No.2ให้อ่ะ”
โธ่! แอปเปิล…เธอเสียท่าเรื่องผู้ชายอีกแล้วสิเนี่ย
“อย่าบอกนะว่าเธอโดนโกเมนรังแกน่ะ” ฉันถามน้องเสียงเข้ม
“พี่โกเมนไม่เกี่ยวหรอก แต่ไอ้โกเมน No.2 มันคือไอ้มังกร มันทำชั้น”
“อะไร!?! มันทำอะไรเธอ!”
“มังกร มัน…มัน…”
“ทำอะไรล่ะ!?! พูดมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!!” …ฉันเริ่มฉุน…นายนั่นทำอะไรแอปเปิล…
แอปเปิลอึกอักเหมือนชักไม่อยากตอบ…ฉันยังจ้องเธออยู่…ในที่สุดเธอก้อบอกฉัน
“มังกรปล้ำจูบแอปเปิล”
“ห๊าาาาา”
“มันปล้ำจูบชั้นน่ะพี่ แต่พี่โกเมนไม่รู้เรื่องเลยนะ”
“ไอ้มังกร…ไอ้ชั่ว!”
……………………(*0*;)(*0*;)……………………
………………………………………………………
~~และแล้วฉันก้อมายืนจังก้าอยู่หน้าโรงเรียนมัธยมปลาย J ……คนเดียว……
ฉันออกจากโรงเรียนของฉันก่อนเสียงกริ่งเลิกเรียนตั้งครึ่งชั่วโมง เพราะฉันอ้างกับอาจารย์เชนว่ามีธุระสำคัญด่วนเร่งรีบจำเป็นต้องออกก่อน ฉันทิ้งแอปเปิลไว้ที่โรงเรียนแล้วขอร้องให้เฟิร์สไปส่งเธอที่บ้าน…ส่วนฉันก้อมายืนดักรอไอ้มังกร น้องชายของโกเมนซึ่งฉันยังไม่เคยเห็นมาก่อน และไม่รู้ด้วยว่าหน้าตาเป็นยังไง แต่ฉันจะสืบจากพี่ชายมันเนี่ยแหละ นั่นไง!!โกเมนเดินออกมาแล้ว…
“โกเมน! โกเมน!” ฉันร้องเรียก
ทำไมโกเมนถึงเดินเลยฉันไปอย่างนี้ล่ะ เหมือนกับว่าไม่เคยรู้จักฉัน…
“นี่นายโกเมน! ชั้นเรียกนายนะ โกเมน!!”
ฉันตบหลังโกเมนอย่างแรง จนเขาตกใจหันมามองฉันท่าทางโกรธๆ
“ตีหลังชั้นทำไม อยากตายเรอะ!!”
อะไรนะ!?! ขู่ฆ่าฉันเหรอ……
“ไอ้หมามังกรน้องชายนายมีไหน”
“ไอ้หมามังกรเรอะ!! พูดใหม่ทีซิ!”
อะไรกัน? ทำหน้าอย่างนั้นหมายความว่าลืมชั้นไปแล้วเหรอ…
“ดูสายตานายซิ!~ ทำเป็นไม่เคยรู้จักกันไปได้…”
“ฉันก้อไม่อยากรู้จักเธอหรอก”
โกเมนหันหลังจะเดินจากไป…นายนี่…งอนฉันแน่เลย แหมๆ
“งั้นฉันจะบอกให้…ฉันชื่อเอพริล ม.ปลาย H ห้อง3E รู้จักฉันได้รึยังล่ะ!”
โกเมนชะงักกึก หันมามองฉันอย่างอึ้งๆ
“เอพริล!?!…เธอน่ะเหรอเอพริล”
นายแสร้งแสดงดีจังนะ…เอารางวัลไปเลยมะ
“ก้อใช่ไง! ทำไม? ชั้นไม่เหมือนเดิมรึไง?”
“ฉันนึกว่าจะสวยกว่านี้ซะอีก…”
“นี่โกเมน ถึงชั้นจะสวยได้แค่นี้ แต่นายก้อชอบชั้นนี่ หุหุ”
แวบหนึ่ง ฉันต้องสะอึกกับสายตาของโกเมนที่มองมา…คนนี้ใช่โกเมนเหรอ…
“เมื่อกี้เธอถามหามังกรเหรอ?”
“ใช่! ไอ้เด็กนั่นมันอยู่ไหน”
“เธอมาตามหามังกรทำไมล่ะ?”
“ชั้นจะมาตั้นหน้ามัน”
“หา!!”
ฉันเพิ่งจะสังเกตได้ว่าโกเมนเปลี่ยนทรงผมให้สั้นลงและทำสีผมสว่างขึ้น …ดูโหดๆยังไงไม่รู้…ฉันชอบทรงเดิมมากกว่าง่ะ ดูอ่อนโยนกว่ากันเยอะเลย
“มาตั้นหน้ามังกร!?!”
“อือ…ไอ้หมอนั่นมันรังแกน้องสาวชั้น ชั้นจะซัดมัน”
“อย่างเธอเนี่ยนะ!” …โกเมนถามฉันสายตาดูถูก
“ทำไม? ชั้นไม่กลัวมันหรอก ทำน้องสาวชั้น มันต้องโดน!!”
“หึๆ…ฮ่าๆๆๆ”^0^
“หัวเราะอารายฟะ!!!”
“แอปเปิลอยู่ไหนล่ะ?”
“แอปเปิลเกี่ยว’ไรด้วยห๊ะ!”
“มังกรกำลังจะไปหาแอปเปิล ไปปรับความเข้าใจ”
“ปรับความเข้าใจอะไรอีกล่ะ!”
“…………”
ฉันนึกขึ้นได้! แอปเปิลอยู่บ้านคนเดียวนี่นา ถ้าน้องฉันเกิดไว้ใจเปิดประตูรับไอ้มังกรเข้าบ้านล่ะ นายนั่นเกิดหื่นขึ้นมาอาจจะ…
“แย่แล้ว!!!” …ฉันร้องออกมา
“อะไรแย่เหรอ?”…โกเมนถามสงสัย
“แอปเปิลอยู่บ้านน่ะจิ ถ้ามังกรเกิดทำมิดีมิร้ายแอปเปิลล่ะ แย่แน่!”
“มังกรไม่รู้จักบ้านแอปเปิลนะ”
“แล้วนายจะรู้ได้ไงว่ามันไม่สืบหาที่อยู่บ้านชั้นแล้วง่ะ”
“นี่เธอคิดว่ามังกรเป็นผู้ชายแบบนั้นเหรอเอพริล”^^;;
“ทำไม? ก้อไอ้บ้านี่มันหื่นจะตาย…”
“เหอๆ…”^_^;;;
แล้วฉันกับโกเมนก้อรีบซิ่งกลับมาบ้าน… ไม่มีใครอยู่บ้านเลย… แอปเปิลอยู่ไหนน้า…ฉันตัดสินใจโทรเข้ามือถือแอปเปิล แอปเปิลรับโทรศัพท์แล้วบอกว่าอยู่วีซ่าคาราโอเกะ เธอกำลังสะกดรอยตามนายยูอยู่ เธอจะมาดูหน้าแฟนใหม่ของยู ฉันกับโกเมนจึงตามไปที่วีซ่าคาราโอเกะ…
“แอปเปิลชอบไอ้ยูนั่นมากเลยเหรอ” …โกเมนถามฉัน
“ใช่ นายก้อรู้ตั้งนานแล้วนี่ ถามชั้นทำไมอีก” …ฉันตอบ
“งั้นเหรอ โกเมนรู้นานแล้วเหรอ…”
“นาย……ประสาทเหรอ”
แล้วฉันกับโกเมนก้อเดินทางมาถึงวีซ่าคาราโอเกะ ซึ่งเป็นร้านคาราโอเกะที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเลย กว้างใหญ่ขนาดนี้ฉันจะเจอแอปเปิลมั้ยเนี่ย…โทรเข้ามือถือก้อไม่รับอีก…ฉันจึงแยกกับโกเมนเพื่อตามหาแอปเปิล ตอนที่ฉันเดินขึ้นบันไดไปชั้นสามนั้น ฉันก้อได้ยินเสียงผู้ชายบนชั้นสามกำลังตะคอกใครอยู่ด้วยเสียงอันดัง
“บอกแล้วไงว่าเธอไม่ใช่เสปกชั้นน่ะ!!!”
“ชั้นเห็นเธอเป็นแค่เด็กโรงเรียน H เท่านั้นแหละ!!!”
“เมื่อไหร่เธอจะเลิกตามติดชั้นซะทีห๊ะ แอปเปิล!!!”
เฮ้ย!!!! นั่นแอปเปิลนี่ กำลังถูกนายยูตะคอกเสียงดังมากเลย สงสารน้องสาวฉันจัง…
“แอปเปิล!!!” ฉันร้องเรียก
“พี่เอพริล!!!” …แอปเปิลเสียงสั่นมองฉัน น้ำตาซึม…
“อะไรอีกล่ะ! เธอเป็นใคร?” นายยูถามฉันรำคาญ
“ชั้นเป็นพี่สาวแอปเปิล นายไม่มีสิทธิมาว่าน้องชั้นรุนแรงขนาดนี้นะ”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? ยัยนี่มาตามตื้อฉันจนน่ารำคาญ เธอแหละดูน้องสาวยังไงห๊ะ!!”
“แอปเปิลแค่มาดูหน้าแฟนใหม่พี่ยูเท่านั้นแหละ ดูเสร็จก้อจะกลับ” …แอปเปิลเถียง
“เหรอ! งั้นเชิญดูหน้าชั้นซะให้พอ แล้วกลับไปเร็วๆเลย” แฟนใหม่ของยูสวน
ฉันปรับโฟกัสไปมองเจ้าของเสียงเมื่อกี้ซึ่งเป็นแฟนใหม่ของยู…เด็กคนนี้ ฉันจำได้…เป็นคนเดียวกับที่มาตามตื้อโกเมนตอนวันที่ฉันกวาดถนนนี่ หล่อนเลิกชอบโกเมนแล้วเหรอ ทำไมถึงมาเป็นแฟนนายยูได้ล่ะ…
“จ้องหน้าพินท์ทำไมล่ะ…รุ่นพี่!” เด็กนั่นถามฉัน
ชื่อพินท์หรอกเหรอ…ใช่แล้ว!!!!…ถึงว่าสิทำไมหน้าคุ้นๆ…นางแบบโฆษณานี่นา…
“เธอเป็นนางแบบโฆษณาเหรอ” …ฉันถามน้องพินท์
“ค่ะ…พี่จำได้ด้วยเหรอ…ชั้นน่ะ เป็นสาวป๊อบอันดับหนึ่งประจำปีหนึ่งมัธยมปลาย J นางแบบโฆษณาหลายชิ้น ที่ดังล่าสุดนี่ก้อน้ำอัดลมเฟรซซี่…” บรรยายให้เสร็จ
ฉันกับแอปเปิลหันมามองหน้ากันอมยิ้ม…ยัยนี่ขี้โอ่ชะมัด…
“ชั้นน่ะ ผู้ชายไหนๆก้อหลงรัก หน้าตาอย่างพวกพี่จะสู้อะไรชั้นได้”
พินท์พูดจบก้อปรายตาดูถูกใส่พวกเราอย่างเห็นได้ชัด แอปเปิลเกือบถลาเข้าใส่แล้วถ้าฉันไม่ดึงไว้ นี่นายยูไม่สังเกตหรอกเหรอว่าแฟนตัวเองน่าหมั่นไส้ขนาดไหน…
“พี่แอปเปิล! อย่ามายุ่งกับพี่ยูอีกนะ เค้าได้คนดูแลที่เลิศกว่าพี่แล้ว” พินท์ยังไม่หยุด
พินท์คงเป็นฝ่ายชนะพวกเราในยกนี้แล้วหากไม่มีเสียงสวรรค์มาช่วยเสียก่อน
“ใครเลิศกว่ากันแน่ห๊ะ!! ยัยพินท์”
โกเมนเดินเข้ามาท่าเท่ห์…นี่นายเพิ่งขึ้นมาเหรอ…โกเมนเข้ามาเอาแขน…โอบไหล่แอปเปิล0_0’!!!!
“ปล่อยชั้น!!!”
แอปเปิลพยายามสะบัด…แต่โกเมนเปลี่ยนเป็นมาโอบแอปเปิลทางด้านหลังแทน…ครางนี้กอดสองข้างเลย…แน่นกว่าเดิม…ฉันได้แต่ยืนอึ้ง…นายทำอะไรห๊ะโกเมน!!!!!!!
“เธอน่าจะดูตัวเองนะพินท์” โกเมนพูด
พินท์และยูอยู่ในสภาพเดียวกับฉัน…อึ้งทั้งคู่…ในที่สุดพินท์ก้อชี้ที่แอปเปิลแล้วถาม
“พี่คนนี้เป็นอะไรกับพี่เหรอ…พี่มังกร”
“มังกร!?!~” ฉันร้อง
นายนี่!…มังกรเหรอ…แล้วโกเมนล่ะ!…ทำไมสองคนถึงหน้าเหมือนกันเด๊ะงี้ล่ะ…คนที่ชื่อมังกรปรายตามองฉันแวบหนึ่งก่อนทำเป็นไม่สนใจและพูดต่อ
“แอปเปิลเป็นแฟนชั้นเอง ส่วนคนนี้…” มังกรชี้ที่ฉัน
“แฟนโกเมน”
“อะไรนะ!!!! จริงเหรอ!?!” พินท์ตะลึง
“เธอเป็นแฟนโกเมนงั้นเหรอ” ยูหันมาถามฉัน
ฉันยิ้มเยาะตอบพร้อมทำหน้าแบบเหนือกว่า…
“ถ้าจะพูดให้ถูกสถานะจริงๆล่ะก้อนะ ชั้นเป็นผู้หญิงที่โกเมนชอบต่างหากล่ะ”
พินท์ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ มังกรจึงพูดต่อ
“เอพริลคนนี้ เป็นผู้หญิงที่โกเมนให้ใจไปแบบไม่ต้องไปตื้อขอเลยล่ะ”
พินท์สะอึก…รู้ตัวล่ะสิว่ามังกรว่าให้ตัวเอง^0^…
มังกรมองมาที่ฉันแล้วบอกว่า
“โกเมนไม่เคยพูดว่าชอบใครจริงจังขนาดนี้มาก่อนเลย…หมอนั่นน่ะ…รักเธอนะ”
“…………”
“เธอจะทิ้งโกเมนไปจริงๆเหรอ เธอไม่มีเยื่อใยให้โกเมนแล้วจริงๆเหรอ…”
“…………”
ฉันไม่รู้ว่าจะตอบมังกรไปว่ายังไงดี…คำพูดของมังกรทำให้ฉันรู้สึกสับสน…
“…………”
“พี่ยูคะ พินท์อยากกลับบ้าน” พินท์เสียงสั่น
ยูกับพินท์จึงเดินออกไปเงียบๆ……
“…………”
“แล้วนายจะปล่อยชั้นได้รึยัง หายใจไม่ออก” แอปเปิลบ่นใส่มังกร
“โทษทีนะ…” มังกรปล่อยแอปเปิลหงอยๆ แล้วยิ้มกรุ่มกริ่ม
“ชั้นกอดเธอนานไปหน่อย เผอิญกลิ่นเธอมันหอมติดจมูกน่ะ”
“นายมังกร!!!” แอปเปิลเงื้อมือจะตีอกมังกร
“เชิญตีเลยครับ ตีให้ตรงหัวใจเลยนะที่รัก” มังกรแอ่นอก
สงสัยมังกรคงไม่รู้จักแอปเปิลจริงๆซะแล้ว…แอปเปิลเงื้อฟาดสุดแรงเกิด!!!
ผลัววววะะะะะะ!!!!!!!!!!!! “โอ้ย!!!!!!!!!”
“ท้าชั้นทำไมล่ะ!!…สมน้ำหน้า” แอปเปิลยิ้มเขินๆให้มังกรที่ลูบอกป้อยๆ
“ต่อไปชั้นจะไปท้าเธออีกแล้ว…แรงช้างสาร”
“บ้า!!!”
ฉันมองภาพตรงหน้าแล้วก้อเห็นว่าสองคนนี้เหมาะสมกันจังเลย…มังกรหันมามองฉันพลางยิ้ม
“ไม่น่าเชื่อว่าจะมีผู้หญิงคนไหนกล้าทิ้งโกเมนเลยนะ…มันออกจะเพอร์เฟคต์” มังกรติดตลก
“……(ฉันเงียบ)……”
“ทำไมฉันพูดถึงโกเมนแล้วเธอถึงทำหน้าหยั่งงั้นล่ะ…”
“……(ฉันยังเงียบ)……”
“เมื่อกี้ตอนเธอคิดว่าฉันเป็นโกเมนน่ะ…เธอยังตีหลังชั้นอยู่เลยนะ”
“ก้อชั้นโกรธอยู่นี่…”
“พูดแล้วๆ” แอปเปิลหัวเราะ…มังกรมองหน้าแอปเปิลเคลิ้มๆ…
แล้วฉันก้อนึกบางอย่างขึ้นมาได้……
“มังกร…เธอเป็นน้องชายฝาแฝดกับโกเมนหรอกเหรอ”
“ใช่…คงคิดว่าเป็นน้องชายเฉยๆใช่ม้า เลยโดนชั้นต้มเปื่อยเลย” มังกรยิ้มกวน
“อือ…ชั้นเข้าใจผิดเอง”
“โง่จริงๆเลยเนอะ…พี่สาวเธอน่ะ” มังกรว่าให้แอปเปิล
“…………”
“มังกรช่วยอะไรชั้นหน่อยสิ!” ฉันพูด
“พี่สาวแอปเปิล ช่วยได้อยู่แล้ว” มังกรป้อแอปเปิลอีกแล้ว
“ฝากขอบคุณโกเมนเรื่องที่ช่วยชั้นให้ผ่านการประเมินนะ”
“ทำไมไม่ไปขอบคุณเองล่ะ”
“ก้อฉัน………”
ฉันก้มหน้าหาคำตอบอย่างยากลำบาก…จะบอกดีมั้ยนะว่าไม่กล้าสู้หน้าโกเมน…มังกรคงอ่านฉันออก เขาจึงตอบตกลง
“เฮ้อ!! ได้ๆ เดี๋ยวชั้นบอกให้…”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น