ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : พี่ฟอสปรากฎตัว
(9)
“อย่าบอกนะว่าเมื่อวานเธอทำงานหนักจนตื่นสายอีกอ่ะ เอพริล!”
อาจารย์เชนยืนกอดอกจ้องฉันมาดเข้ม แต่ฉันไม่สนใจ…ฉานอารมณ์ดี…
“ป่าวค่าาา^-^”
วันนี้วันสุดท้ายที่ฉันต้องปฏิบัติภารกิจแล้วสินะ ดีใจจังเลย ฉันอารมณ์ดีตั้งแต่เช้า คงเพราะเหตุการณ์เมื่อวานล่ะมั้ง เมื่อวานฉันกับโกเมนหน้าแดงกันทั้งวันเลย แล้วฉันก้อนอนไม่หลับด้วย วันนี้ฉันเลยตื่นสาย แถมเช้านี้ตาขวากระตุกแรงด้วย…แต่มีความสุขจัง…
“ภารโรงบอกว่าเธอออกไปตอนทุ่มกว่าและงานไม่หนักด้วย ฉะนั้นอ้างไม่ได้นะ”
“หนูก้อไม่ได้อ้างอะไรหนี่ค้าาา”^=^
“มาสายต้องโดนทำโทษ…รู้ใช่มั้ย?”
“รู้ซาเหมอค่าาา” ^^ฉันยิ้มแป้นตอบ
อาจารย์เชนมองฉันอย่างพินิจ…ฉันยิ้มให้แอปเปิล…แอปเปิลยิ้มแห้งๆ…จนในที่สุด…
“ไปวิ่งรอบสนามบอล ห้า รอบ”
“ห๊าาาา!!!!” แอปเปิลร้อง
“อะไร? มีอะไรอีก” อาจารย์เชนหันไปถามแอปเปิล
“จารย์ขา…หนูขอลดลงหน่อยได้มั้ยคะ หนูอาศัยรถพี่มาค่ะ หนูไม่ผิดอ่าาา”
ทั้งอาจารย์เชนและแอปเปิลหันมามองฉัน…ฉันยังยิ้มอยู่…ทั้งคู่ส่ายหัว
“พี่เธอเป็นไร?” อาจารย์เชนถามแอปเปิล
“เมื่อวานเกิดเรื่องดีมากๆกับเค้าน่ะค่ะ เมื่อวานเค้าเลยนอนไม่ค่อยหลับ”
“เรื่องอะไรล่ะ?”
“คือ…แบบ…เรื่องความรักน่ะค่ะ” แอปเปิลตอบยิ้มแหะๆ
“มิน่าล่ะ! มันถึงยิ้มบ้าอยู่นั่น งั้นให้แอปเปิลเหลือสองรอบก้อแล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะอาจารย์”
แอปเปิลทำความเคารพอาจารย์แล้ววิ่งออกไปโดยไม่รอฉัน…
“ส่วนเธอ! ยังห้ารอบเหมือนเดิมนะ”
“ขอบพระคุณอย่างสูงค่าาา” ^0^
“อีบ้า!!... รีบวิ่งไปเลยนะ”
……………………(^0^)(^_^)(^0^)(^_^)……………………..
ฉันวิ่งดุ๊กๆไปตามระเบียงอาคารเรียน…
“อารุนซาหวาดดด”…(^0^)…
“………(ชิ้งงง)………”
“ฮาโหลลล ไม่มีครายตอบเอพริลเลย”
“……………………”
ฉันมองไปรอบๆ …ทุกคนเงียบ…
“เงียบกัน’ไมง่ะเพื่อนๆ”
“อรุณสวัสดิ์ เอพริล มานั่งที่เถอะ”
เฟิร์สตัดสินใจพูดตอบฉัน…แต่ฉันยังยืนนิ่ง…
ทำไมทุกคนถึงมองฉันอย่างนี้ล่ะ…สายตานั่น…เหมือนเกลียดกันเลย…
“โกรธ’ไรเอพริลเหรอ?”
“……………………”
“ชั้นจำได้ว่าชั้นยังไม่ได้ทำไรผิดเลยนะ”
“ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ เธอน่ะ!” …เบอรี่พูด
“ไม่รู้ตัวหรอก ชั้นไม่ได้ทำผิดนี่…”
“แน่ใจเหรอ?” มินนี่ถามฉัน…ท่าทางเฉยเมย……อะไรกันเนี่ย!!~~
ฉันพยักหน้า หลังจากนั้นทุกคนก้อละสายตาจากฉัน…และทำเป็นไม่สนใจฉันตลอดคาบเช้า…
……………………(T0T)(T_T)(Y0Y)(Y_Y)……………………..
“ถึงคาบเที่ยงละ หิวข้าวจัง เมย์จ๋าเกรซจ๋า ไปกินข้าวเถอะ”
ฉันทำร่าเริงชวนเกรซกับเมย์ไปกินข้าว ด้วยหวังว่าเพื่อนจะทิ้งท่าทางเฉยเมยนั้นซะที…
“อืม ไปสิ!” เกรซยิ้มตอบ…ดีใจจัง…
“เกรซ!! เธอต้องไปซื้อสลัดกับชั้นนะ รีบไปเถอะ เดี๋ยวหมดซะก่อน”
เฟียสมาสะกิดเกรซ…เฟียสไม่ยอมมองฉันตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว…ไม่คุยด้วย คนอื่นๆยังไม่ขนาดนี้เลย…เพื่อนคนอื่นๆน่ะ ฉันถามคำเขาตอบคำ ก้อยังดีที่เขายังมองตอบพูดตอบกับฉัน แต่เฟียสเป็นคนเดียวที่ทำท่าเหมือนไม่มีฉันอยู่ในโลก…
“อ๋อ จ่ะๆ…เอ่อ” เกรซมองฉัน
“มองอะไรล่ะเกรซ รีบไปเถอะๆ” เฟียสไม่มองมาที่ฉันเลย
“ชั้นก้ออยากกินสลัดเหมือนกันนะ” เมย์พูด
“งั้นก้อตามมาสิยะยัยเมย์”
“ไปกันเถอะเอพ…”… เมย์หันมาเรียกชวนฉัน แต่ไม่ทันขาดคำ เฟียสก้อตัดทันที
“เร็วดิเมย์”
ว่าแล้วเฟียสกระชากแขนเกรซไปตัวปลิวเลย โดยเมย์ก้อวิ่งตามไปติดๆ เกรซหันมามองฉันเชิงขอโทษ ส่วนเมย์ก้อหันมากระดิกนิ้วเรียกฉันอยู่ไกลๆ…แต่ฉันไม่ตามไปหรอก…ฉันไม่อยากเห็นเฟียสทำอย่างนี้ตอนกินข้าวอีก ฉันจึงตัดสินใจจะกินข้าวคนเดียว……
“………(ฉันก้มหน้าก้มตากิน)………”
“ซื้อขนาดนี้จะกินหมดเหรอ!?!”
ฉันเงยหน้าขึ้นมามองตามต้นเสียง…เฟิร์สยืนยิ้มอยู่…
“เธอซื้อมาเลี้ยงใครเนี่ย!”
เฟิร์สมองมาที่โต๊ะอาหารของฉันที่มันละลานไปด้วยของกิน…แน่ล่ะ…ฉันตั้งใจจะกินคนเดียว เพื่อยืดเวลาไม่ต้องเดินเข้าห้องเรียนเร็ว ก้อฉันไม่อยากไปเจอสายตาแบบนั้นอีกนี่…
“เฟิร์ส นายเพิ่งไปซื้อข้าวมาเหรอ”
“อืม…ก้อกะว่าจะเอามากินพร้อมเธอไง แล้วฉันกินของเธอได้ป่ะ”
ฉันมองมาที่เฟิร์สอึ้งๆ…ไม่ได้หวงของกินนะ…แต่เขามารอกินพร้อมฉันจริงเหรอเนี่ย…
“เอาสิ…กินได้เลย…เพื่อนเฟิร์ส” …ฉันพูด…
“แล้วเพื่อนเรนโบว์กินด้วยคนได้ป่ะ” เสียงเรนโบว์ดังขึ้น
เรนโบว์ก้อมารอกินพร้อมฉันเหมือนกัน…
“ได้อยู่แล้วล่ะ…” ฉันตอบ…น้ำตาซึม…
แล้วฉัน เฟิร์ส และเรนโบว์ ก้อกินข้าวเที่ยงกันอย่างซึ้งๆ เรนโบว์บอกว่าเกรซโทรหาเรนโบว์ตั้งแต่ช่วงสายให้มาช่วยกินเป็นเพื่อนฉันตอนเที่ยงหน่อย เกรซกลัวว่าฉันจะกินข้าวอย่างโดดเดี่ยว ฉันนึกขอบคุณเกรซในใจ อย่างน้อยทั้งเกรซ เมย์ และเรนโบว์ ก้อไม่แสดงอาการเกลียดฉันเลย พวกเพื่อนผู้ชายก้อยังคงเหมือนเดิมกับฉัน ต่างแต่เพียงแค่ว่าไม่แซวเล่นเท่านั้นเอง…ส่วนเฟิร์ส…นายนี่เป็นเพื่อนแท้ของฉันตลอดเวลา…
“เอพริล” …มินนี่เรียก
“หือ?”
“เธอน่าจะคิดให้ดีๆหน่อยนะ ก่อนจะทำอะไรลงไป”
“เธอพูดถึงเรื่องอะไรเหรอมินนี่”
มินนี่ยิ้ม…เธอไม่นิ่งใส่ฉันเหมือนเมื่อตอนเช้าแล้ว…
“ไม่รู้ว่าจะพูดดีมั้ยน้า ก้อเรื่องที่…”
“เอาเป็นว่า…” เฟิร์สแทรก…ก่อนพูดต่อว่า…
“ไม่ว่าเธอจะตัดสินใจอะไรก้อตาม…ขอให้คิดก่อนทำ”
“ยังไงพวกเราก้อเคารพการตัดสินใจของเธอเสมอนะเอพริล” จีซัสพูดต่อ
จีซัสทำหน้าพยักเพยิดให้ฉันมองไปรอบๆห้อง…ทุกคนยิ้มและพยักหน้าเห็นด้วยกับจีซัส…มีแต่เฟียสที่ยังนั่งนิ่ง…
“ยังไงซะชั้นก้อเชื่อว่าเธอต้องคิดถูกต้อง แต่ขอให้คิดนานๆก่อนนะ” เกรซเสริม
“ได้! ฉันจะคิดนานๆนะ ไม่ว่าเรื่องอะไร” ฉันตอบยิ้มๆ…แม้ในใจยังงงกับเรื่องทั้งหมด
……………………(?_?)(?_?)……………………
ตอนเย็น…ตาขวาฉันกระตุกอีกแล้ว…จะซวยอะไรอีกวะวันนี้…ฉันเก็บเอาความงุนงงค้างคาใจไปหาโกเมนเพื่อปฏิบัติภารกิจวันสุดท้ายที่มูลนิธิร่วมกตัญญู… สงสัยฉันคงเก็บอาการไม่ค่อยอยู่…โกเมนมองหน้าฉันแล้วถามเสียงดัง
“กินขี้มาเหรอเธอ เจอหน้ากันแล้วทำไมทำหน้าหยั่งงี้”
นี่นายทักผู้หญิงที่นายชอบแบบนี้เหรอเนี่ย…ไอ้โกเมน…
“ป่าว…ชั้นแค่ตื้นตันใจที่จะได้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์อีกต่างหาก”
“งั้นเหรอ…ดีใจจังที่ในที่สุดเธอก้อคิดเหมือนฉัน”
“ชั้นคิดนานแล้วล่ะ แต่ไม่ยอมพูดออกมาเท่านั้นแหละ”
“กลัวเสียฟอร์มล่ะสิ” โกเมนยิ้มรู้ทัน…
เพิ่งสังเกตจริงจังนะเนี่ยว่าตอนโกเมนยิ้มมีเขี้ยวข้างหนึ่งแล้วเท่ดี…ผิวใสด้วย…ตาคม…คิ้วเข้ม…อุ๊ย!อะไรกันเนี่ย…ทำไมผู้ชายที่ฉันชอบหล่อจังเลย…(ความรักทำให้คนตาบอด…f…คนเขียน)
“เดี๋ยววันนี้ขึ้นรถไปกับมูลนิธิเลยนะ เราจะช่วยกู้ภัย”
“แบบเมื่อวันนั้นน่ะเหรอ…ดีจัง^^”
“ชั้นไปด้วยคนนะ^^” …เสียงหนึ่งสอดขึ้นข้างฉัน ฉันหันไปเห็นเฟิร์สยิ้มอยู่
“มาช่วยด้วยเหรอ เฟิร์ส” โกเมนถาม
“อืม…อยากมาดูใจคนบางคนน่ะ”
“ใครเหรอ…คนบางคนของนาย” โกเมนถามต่อหน้างง
“ก้อคนที่ชั้นไม่อยากให้เค้าคิดมากไงล่ะ”
ฉันรู้ทันทีว่าเฟิร์สต้องการมาเพื่อให้กำลังใจฉันและปลอบไม่ให้คิดมากเรื่องที่เกิดขึ้นที่ห้องเรียน ฉันยิ้มให้เฟิร์สแล้วพูดสวนไปว่า
“แต่ไม่รู้ว่าวันนี้เค้าจะคิดมากมั้ยนะ พี่นูนู่ไม่อยู่อ่ะ!” ฉันเฉเรื่องไปเฉยเลย
“พี่นูนู่เหรอ…” เฟิร์สงง
“คนบางคนคือพี่นูนู่เหรอ” โกเมนยังซื่อ
“อ่ะช่าย……มั้ง” เฟิร์สเข้าใจและรับมุกฉัน เราสองคนยิ้มให้กัน
“พี่นูนู่เกี่ยว’ไรกะนาย” ฉันถามเฟิร์สให้คนฟังมันงงไปงั้นแหละ
“น่านสินะ ” เฟิร์สตอบหน้าตาย
“วันนี้พี่นูนู่ก้อจะมานะ พี่ซันจิก้อมาด้วยล่ะ” โกเมนบอก……นายนี่จริงๆเลย……
แล้วเราสามคนก้อเฝ้าอยู่ที่ศูนย์มูลนิธิรอรับแจ้งเหตุ ฉันจึงลุกไปขัดพื้นแก้เซ็ง ส่วนเฟิร์ส โกเมน และพี่ซันจิ ก้อเมาท์กระจายเรื่องฟุตบอล…พี่นูนู่นั่งมองพี่ซันจิพลางยิ้ม(รู้นะว่าพี่แอบชอบพี่ซันจิช่ายม้า) จนกระทั่งได้ยินเสียงกริ่งเตือน พวกเราจึงรีบลุกไปใส่ชุดคลุมประจำหน่วยกู้ภัย ซักพักคุณลุงหน้าโหดก้อกวักมือเรียกเรา…
“เอ้า!! เรียบร้อยแล้วรีบขึ้นรถเลยนะ วันนี้รถชนกันบนทางด่วนล็อตใหญ่อีกแล้ว”
พวกเราไปถึงจุดเกิดเหตุ…เนื่องจากเป็นทางด่วน รถจึงชนซ้อนกันหลายคัน คราวนี้รู้สึกจะรุนแรงกว่าคราวที่แล้วนะ…
“เอพริล! นั่นเธอจะทำอะไรอ่ะ”
พี่ซันจิร้องถามฉันขณะที่ฉันกำลังจะเปิดกระเป๋าปฐมพยาบาลเบื้องต้นเพื่อวางยาเรียงกันให้หยิบจับทำความสะอาดแผลได้สะดวก…
“คะ? หนูเรียงยาไงคะ”
“ไม่ต้อง!! เธอดูคนอื่นสิ เค้าไปกันหมดแล้ว ตามมาเร็วๆเลยนะ”
พี่ซันจิพูดแล้วรีบวิ่งออกไป ฉันมองตามก้อเห็นว่าโกเมนกับเฟิร์สกำลังช่วยกันงัดอะไรบางอย่างออกจากตัวรถเบนซ์…ว้าว!! เบนซ์ซีรีย์ 7 ซะด้วย…ฉันเดินตามออกไปหาด้วยหวังว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง…
“ช่วยอะไรได้มั้ย?” ฉันถามโกเมน
“จะช่วยเหรอ ไม่กลัวเหรอ” โกเมนถามฉันสายตาไม่เชื่อ
“สบายมาก!!” …อิถ่อ!! เรื่องจิ๊บจ๊อย…
“งั้นเธอช่วยไปฟากที่นั่งข้างแล้วเอื้อมไปดึงสวิตช์ปล่อยถุงลมนิรภัยหน่อยสิ”
“ด้ายๆ^^”
แล้วฉันก้อเดินอ้อมไปทางที่นั่งคนข้างคนขับเพื่อเปิดประตูรถ ทันทีที่ฉันก้มลงไปควานดูสวิตช์อย่างว่านั้น เผอิญฉันดันอยากเห็นหน้าเจ้าของรถเบนซ์ซีรีย์ 7 คันนี้ที่ยังนั่งนิ่งอยู่…ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมองตรงที่นั่งคนขับ…แว๊กกกก!!!!!!…เจ้าของรถ…เจ้าของรถ…ห…หัว…หัวหาย!!!!!!!
“อ๊าาาาาา!!!!!!!!!!!!!ผีหัวขาดดดด!!!!!!!!!!!!!!!”
ฉันกริ๊ดได้แค่นั้นแล้วสติฉันก้อดับวูบลง……………………
……………………(*0*)(+_+)(*0*)(+_+)……………………
………………………………………………………
ฉันตื่นขึ้นมาอีกทีบนเตียงนอนอันอบอุ่นที่คุ้นกลิ่น…ฉันลุกนั่งแล้วขยี้ตามองไปรอบๆ…ห้องนอนฉันเอง…เอ๊ะ!! ฉันมาอยู่นี่ได้ไง
“ตื่นแล้วเหรอเอพริล”
ฉันมองตามเสียงแล้วฉันก้อเจอ…
“พี่ฟอส!”
“หิวรึยังจ๊ะ”
“ค่ะ…พี่ฟอสมาอยู่ที่นี่ได้ไงคะ”
“เดี๋ยวพี่ไปเอาข้าวต้มมาให้นะ แอปเปิลเพิ่งทำเสร็จใหม่ๆเลย”
“ค่ะ…แล้วพี่ฟอสไม่ไปเรียนเหรอคะ”
“ไม่จ่ะ พี่จะอยู่เฝ้าเอพริล พี่ลงไปเอาข้าวต้มก่อนนะ อย่าหนีไปไหนล่ะ”
พี่ฟอสเดินลงไปห้องครัวชั้นล่างแล้ว…ฉันยังงงๆอยู่เลย…ประโยคที่พี่ฟอสทิ้งท้ายนั่นแปลกๆนะ…
ตึก!!!!ตึก!!!!ตึก!!!!ตึก!!!!ตึก!!!!ตึก!!!!!! แอ๊ดดดด!!!!!!!!!! ปังงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!
“พี่เอพริลฟื้นแล้วเหรอ!!!!”
“เป็นไงมั่งง่าาาา!!!!!!!”
“เค้าเป็นห่วงตัวน้าาา!!!!”
ยัยแอปเปิลทำท่าตระหนกเหมือนฉันตายแล้วฟื้นคืนชีพมายังไงยังงั้นเลย………
“พี่ยังเป็นลมนิดหน่อยเอง ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลย”
“ก้อทำไมพี่ถึงหน้าซีดยังกะเห็นผีงั้นล่ะ”
แหงล่ะ!!! ภาพคนขับเบนซ์คอขาดยังคาตาอยู่เลยนี่…~~~
“พี่ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ!”
“เหรอ”
“อือ”
“เกิดเรื่องแล้วนะ พี่รู้มั่งป่าว ตอนพี่สลบน่ะ…”
“ตอนพี่สลบเหรอ?”
นั่นสินะ เกิดอะไรขึ้นหว่า…
“พี่ฟอสไปซัดพี่โกเมนน่ะจิ”
“ห๊าาาาาา!!!”
พี่ฟอส!…ไปอยู่ที่นั่นได้ไงง่ะ แล้วทำไมต้องซัดโกเมนด้วยล่ะ โอ้ย!~~ปวดหัว
“แอปเปิลก้อไม่รู้รายละเอียดอะไรมากหรอกนะ ก้อเมื่อคืนอ่ะ พี่ฟอสอุ้มพี่กลับมาบ้าน…พี่ฟอสบอกว่าพี่เป็นลมเพราะเห็นศพคอขาดอ่ะ…แม่โวยวายใหญ่เลย…พี่ฟอสบอกชั้นว่าพี่ฟอสไปซัดพี่โกเมนเพื่อทวงพี่คืนมา…แล้วเค้าก้อถามชั้นว่าพี่รักพี่โกเมนมากไหม…ชั้นไม่ได้ตอบนะพี่…พี่ฟอสเลยบอกต่อว่าจากนี้ไปอย่าทำให้พี่ต้องโลเลอีก…เค้าส่งสายตาใส่ชั้นแบบน่ากลัวมากเลย…มีคนโทรศัพท์ถึงพี่ด้วย…ใครไม่รู้พี่ฟอสรับแทนอ่ะ…แล้วพี่ฟอสก้อเฝ้าพี่ทั้งคืนเลยล่ะ”
“……………”
ฉันฟังแอปเปิลพูดรัวจนลิ้นพันเพราะรีบร้อนแล้วงงๆ แต่พอจะจับใจความได้ว่าเกิดเรื่องร้ายกับชีวิตฉันแล้ว…โกเมนจะเป็นไงบ้างนะ…แล้วทำไมพี่ฟอสถึง……พี่ฟอส…เฟียส…ท่าทีของเพื่อนๆเมื่อวาน…คำพูดปริศนาของพวกนั้น…เมื่อวานซืนในห้องเรียนของฉัน…ฉันกับโกเมน…
“เข้าใจแล้ว…” ฉันเปรยออกมา
“เข้าใจอะไรพี่เอพริล” แอปเปิลถาม
“เมื่อวานซืนอ่ะ เฟียสต้องได้ยินที่พี่บอกรักโกเมนแน่เลย”
“จริงเหรอ!! มิน่าล่ะพี่ฟอสถึงรู้เรื่องของพี่รวดเร็วนัก”
“พี่ฟอสคงสะกดรอยตามพี่เมื่อวาน”
“ชั้นเห็นด้วยที่สุด”
“ถูกแล้ว!!” เสียงพี่ฟอสดังขึ้น
เราสองคนสะดุ้งหันไปมองทางประตู…พี่ฟอสยืนถือชามข้าวต้มอยู่…
“ถ้าพี่ไม่ทำอย่างงี้จะได้เห็นเหรอว่าแฟนพี่นอกใจยังไง”
“พี่ฟอสคะ ที่จริงพี่เอพริล…” แอปเปิลพยายามจะอธิบายช่วยฉัน
“แอปเปิลออกไปข้างนอกก่อน” พี่ฟอสไล่
“ไม่เอา! แอปเปิลจะอยู่กับพี่เอพริล”
แอปเปิลคงเป็นห่วงฉันสินะ…คงไม่อยากให้ฉันต้องอยู่ตามลำพังกับพี่ฟอสที่ตอนนี้เริ่มโกรธและในมือยังมีชามข้าวต้มร้อนๆอีก…แต่ฉันก้อบอกให้แอปเปิลออกไปนอกห้องก่อนเพื่อว่าจะได้คุยกับพี่ฟอสให้รู้เรื่อง…แอปเปิลส่งสายตาเป็นห่วงให้ฉันแล้วเดินปึงปังออกไป…เห็นได้ชัดว่าเด็กนี่แอบฟังอยู่เพราะไม่ได้ยินเสียงเดินลงบันไดเลย
“…………”
“เธอชอบนายโกเมนนั่นขนาดไหนกัน”
“พี่ฟอสไปทำอะไรโกเมนคะ?”
“รู้จักกับมันนานเท่าไหร่แล้ว!!!?!!!”
“เฟียสไปบอกอะไรพี่คะ!!!”
“ตอบพี่มาก่อน เอพริล!!!!”
ท่าทางพี่ฟอสจะโกรธจริงๆ…ฉันก้มหน้า…ยอมเป็นฝ่ายตอบก่อน
“เอพริลชอบโกเมนจริงๆค่ะ”
“…………”
“รู้จักกันตั้งแต่ตอนเข้าค่ายดัดสันดาน…เค้าเป็นสารวัตรนักเรียนน่ะ”
ฉันรีบเสริมคำว่าสารวัตรนักเรียนท้ายประโยคเพื่อกันไม่ให้พี่ฟอสดูถูกโกเมนเป็นพวกโดนดัดสันดาน
“เพิ่งรู้จักกันไม่นานนี่นะ”
“ก้อ……ค่ะ”
“จะรู้ได้ยังไงว่านายนั่นจะจริงใจกับเธอ”
คำถามปักอกฉึก!!!…นั่นสินะ…โกเมนจริงใจกับฉันมั้ย…ฉันก้มหน้านิ่งแทนคำตอบ
“ไม่แน่ใจสินะ” พี่ฟอสถาม
“…………”
“แค่นี้เธอยังไม่มั่นใจเลย ทำไมต้องให้ใจนายนั่นด้วยล่ะ …แล้วพี่เป็นอะไรของเธอ!!”
“…………”
เมื่อยังเห็นฉันนิ่งเงียบ พี่ฟอสจึงไขความกระจ่างให้ฉันแทนอย่างรวดเร็วและยาวเหยียด…
“ระหว่างเธอกับโกเมนมันคือความหลง เกิดเพราะพวกเธอใกล้ชิดกัน…เธอเป็นคนน่ารักนะเอพริล…หมอนั่นก้อหน้าตาดี…(ไม่แค่หน้าตาดีแล้ว…ชั้นเขียนให้มันหล่อเฟ้ย…f คนเขียน)…การหลงใหลในรูปลักษณ์น่ะมันเกิดขึ้นได้ ไม่งั้นดารามันจะดังกันเหรอ แต่สุดท้ายเธอก้อต้องเลือกสิ่งที่มั่นคงและแน่นอนนะเอพริล สิ่งนั้นมันคือพี่ไงล่ะ พี่คือความมั่นคงของเธอนะ…พี่เป็นตัวจริงของเธอ!!!”
สิ้นสุดประโยคสุดท้ายของพี่ฟอส…ฉันได้แต่นั่งอึ้ง… สงสัยจะจริงว่ะ
“รักแท้แพ้ใกล้ชิด ไม่คิดว่าพี่จะต้องโดนคำนี้กัดเอาเลยนะเนี่ย ” พี่ฟอสเปรยๆ
ฉันคงเป็นแบบนั้นจริงๆ นายนั่นก้อคงไม่จริงใจกับฉันหรอก คนที่อยู่ตรงหน้าฉันต่างหากที่ฉันสมควรจะรักษาไว้ ฉันจึงตัดสินใจพูดหงอยๆว่า…
“พี่ฟอสคะ…เอพริลข…ขอ…”
“ช่างเถอะ!! ไม่ต้องขอโทษพี่หรอก เธออาจไม่ผิดก้อได้นะ”
“เอ๊ะ!” …ฉันอึ้ง…
“พี่อาจผิดเองที่ห่างเหินเอพริลมากเกินไป เพราะว่าพี่มัวแต่หมกมุ่นกับการเรียนจนลืมเทกแคร์คนสำคัญ ต่อแต่นี้พี่จะไม่ห่างเอพริลอีกแล้วนะ จะมาหาเวลาที่เอพริลต้องการ จะรับโทรศัพท์เวลาเอพริลเหงา จะพาเอพริลไปเดททุกวันเสาร์เลย…ดีมั้ยจ๊ะ^^”
…พี่ฟอสลูบหัวฉันเหมือนเด็กเลย…ชอบจัง
“ค่ะ!” …ฉันซึ้ง…Y^Y
พี่ฟอสยิ้มแล้ว…ดีใจจัง…มันก้อน่าจะจบแบบนี้ล่ะนะ…พี่ฟอส…ตัวจริงของฉัน
“เธอก้อจะไม่ได้เจอหมอนั่นแล้วนี่…ยังไงก้อ…”
“ค่ะ…เอพริลจะตัดใจ”
“ดีมาก^^”
“อย่าบอกนะว่าเมื่อวานเธอทำงานหนักจนตื่นสายอีกอ่ะ เอพริล!”
อาจารย์เชนยืนกอดอกจ้องฉันมาดเข้ม แต่ฉันไม่สนใจ…ฉานอารมณ์ดี…
“ป่าวค่าาา^-^”
วันนี้วันสุดท้ายที่ฉันต้องปฏิบัติภารกิจแล้วสินะ ดีใจจังเลย ฉันอารมณ์ดีตั้งแต่เช้า คงเพราะเหตุการณ์เมื่อวานล่ะมั้ง เมื่อวานฉันกับโกเมนหน้าแดงกันทั้งวันเลย แล้วฉันก้อนอนไม่หลับด้วย วันนี้ฉันเลยตื่นสาย แถมเช้านี้ตาขวากระตุกแรงด้วย…แต่มีความสุขจัง…
“ภารโรงบอกว่าเธอออกไปตอนทุ่มกว่าและงานไม่หนักด้วย ฉะนั้นอ้างไม่ได้นะ”
“หนูก้อไม่ได้อ้างอะไรหนี่ค้าาา”^=^
“มาสายต้องโดนทำโทษ…รู้ใช่มั้ย?”
“รู้ซาเหมอค่าาา” ^^ฉันยิ้มแป้นตอบ
อาจารย์เชนมองฉันอย่างพินิจ…ฉันยิ้มให้แอปเปิล…แอปเปิลยิ้มแห้งๆ…จนในที่สุด…
“ไปวิ่งรอบสนามบอล ห้า รอบ”
“ห๊าาาา!!!!” แอปเปิลร้อง
“อะไร? มีอะไรอีก” อาจารย์เชนหันไปถามแอปเปิล
“จารย์ขา…หนูขอลดลงหน่อยได้มั้ยคะ หนูอาศัยรถพี่มาค่ะ หนูไม่ผิดอ่าาา”
ทั้งอาจารย์เชนและแอปเปิลหันมามองฉัน…ฉันยังยิ้มอยู่…ทั้งคู่ส่ายหัว
“พี่เธอเป็นไร?” อาจารย์เชนถามแอปเปิล
“เมื่อวานเกิดเรื่องดีมากๆกับเค้าน่ะค่ะ เมื่อวานเค้าเลยนอนไม่ค่อยหลับ”
“เรื่องอะไรล่ะ?”
“คือ…แบบ…เรื่องความรักน่ะค่ะ” แอปเปิลตอบยิ้มแหะๆ
“มิน่าล่ะ! มันถึงยิ้มบ้าอยู่นั่น งั้นให้แอปเปิลเหลือสองรอบก้อแล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะอาจารย์”
แอปเปิลทำความเคารพอาจารย์แล้ววิ่งออกไปโดยไม่รอฉัน…
“ส่วนเธอ! ยังห้ารอบเหมือนเดิมนะ”
“ขอบพระคุณอย่างสูงค่าาา” ^0^
“อีบ้า!!... รีบวิ่งไปเลยนะ”
……………………(^0^)(^_^)(^0^)(^_^)……………………..
ฉันวิ่งดุ๊กๆไปตามระเบียงอาคารเรียน…
“อารุนซาหวาดดด”…(^0^)…
“………(ชิ้งงง)………”
“ฮาโหลลล ไม่มีครายตอบเอพริลเลย”
“……………………”
ฉันมองไปรอบๆ …ทุกคนเงียบ…
“เงียบกัน’ไมง่ะเพื่อนๆ”
“อรุณสวัสดิ์ เอพริล มานั่งที่เถอะ”
เฟิร์สตัดสินใจพูดตอบฉัน…แต่ฉันยังยืนนิ่ง…
ทำไมทุกคนถึงมองฉันอย่างนี้ล่ะ…สายตานั่น…เหมือนเกลียดกันเลย…
“โกรธ’ไรเอพริลเหรอ?”
“……………………”
“ชั้นจำได้ว่าชั้นยังไม่ได้ทำไรผิดเลยนะ”
“ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ เธอน่ะ!” …เบอรี่พูด
“ไม่รู้ตัวหรอก ชั้นไม่ได้ทำผิดนี่…”
“แน่ใจเหรอ?” มินนี่ถามฉัน…ท่าทางเฉยเมย……อะไรกันเนี่ย!!~~
ฉันพยักหน้า หลังจากนั้นทุกคนก้อละสายตาจากฉัน…และทำเป็นไม่สนใจฉันตลอดคาบเช้า…
……………………(T0T)(T_T)(Y0Y)(Y_Y)……………………..
“ถึงคาบเที่ยงละ หิวข้าวจัง เมย์จ๋าเกรซจ๋า ไปกินข้าวเถอะ”
ฉันทำร่าเริงชวนเกรซกับเมย์ไปกินข้าว ด้วยหวังว่าเพื่อนจะทิ้งท่าทางเฉยเมยนั้นซะที…
“อืม ไปสิ!” เกรซยิ้มตอบ…ดีใจจัง…
“เกรซ!! เธอต้องไปซื้อสลัดกับชั้นนะ รีบไปเถอะ เดี๋ยวหมดซะก่อน”
เฟียสมาสะกิดเกรซ…เฟียสไม่ยอมมองฉันตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว…ไม่คุยด้วย คนอื่นๆยังไม่ขนาดนี้เลย…เพื่อนคนอื่นๆน่ะ ฉันถามคำเขาตอบคำ ก้อยังดีที่เขายังมองตอบพูดตอบกับฉัน แต่เฟียสเป็นคนเดียวที่ทำท่าเหมือนไม่มีฉันอยู่ในโลก…
“อ๋อ จ่ะๆ…เอ่อ” เกรซมองฉัน
“มองอะไรล่ะเกรซ รีบไปเถอะๆ” เฟียสไม่มองมาที่ฉันเลย
“ชั้นก้ออยากกินสลัดเหมือนกันนะ” เมย์พูด
“งั้นก้อตามมาสิยะยัยเมย์”
“ไปกันเถอะเอพ…”… เมย์หันมาเรียกชวนฉัน แต่ไม่ทันขาดคำ เฟียสก้อตัดทันที
“เร็วดิเมย์”
ว่าแล้วเฟียสกระชากแขนเกรซไปตัวปลิวเลย โดยเมย์ก้อวิ่งตามไปติดๆ เกรซหันมามองฉันเชิงขอโทษ ส่วนเมย์ก้อหันมากระดิกนิ้วเรียกฉันอยู่ไกลๆ…แต่ฉันไม่ตามไปหรอก…ฉันไม่อยากเห็นเฟียสทำอย่างนี้ตอนกินข้าวอีก ฉันจึงตัดสินใจจะกินข้าวคนเดียว……
“………(ฉันก้มหน้าก้มตากิน)………”
“ซื้อขนาดนี้จะกินหมดเหรอ!?!”
ฉันเงยหน้าขึ้นมามองตามต้นเสียง…เฟิร์สยืนยิ้มอยู่…
“เธอซื้อมาเลี้ยงใครเนี่ย!”
เฟิร์สมองมาที่โต๊ะอาหารของฉันที่มันละลานไปด้วยของกิน…แน่ล่ะ…ฉันตั้งใจจะกินคนเดียว เพื่อยืดเวลาไม่ต้องเดินเข้าห้องเรียนเร็ว ก้อฉันไม่อยากไปเจอสายตาแบบนั้นอีกนี่…
“เฟิร์ส นายเพิ่งไปซื้อข้าวมาเหรอ”
“อืม…ก้อกะว่าจะเอามากินพร้อมเธอไง แล้วฉันกินของเธอได้ป่ะ”
ฉันมองมาที่เฟิร์สอึ้งๆ…ไม่ได้หวงของกินนะ…แต่เขามารอกินพร้อมฉันจริงเหรอเนี่ย…
“เอาสิ…กินได้เลย…เพื่อนเฟิร์ส” …ฉันพูด…
“แล้วเพื่อนเรนโบว์กินด้วยคนได้ป่ะ” เสียงเรนโบว์ดังขึ้น
เรนโบว์ก้อมารอกินพร้อมฉันเหมือนกัน…
“ได้อยู่แล้วล่ะ…” ฉันตอบ…น้ำตาซึม…
แล้วฉัน เฟิร์ส และเรนโบว์ ก้อกินข้าวเที่ยงกันอย่างซึ้งๆ เรนโบว์บอกว่าเกรซโทรหาเรนโบว์ตั้งแต่ช่วงสายให้มาช่วยกินเป็นเพื่อนฉันตอนเที่ยงหน่อย เกรซกลัวว่าฉันจะกินข้าวอย่างโดดเดี่ยว ฉันนึกขอบคุณเกรซในใจ อย่างน้อยทั้งเกรซ เมย์ และเรนโบว์ ก้อไม่แสดงอาการเกลียดฉันเลย พวกเพื่อนผู้ชายก้อยังคงเหมือนเดิมกับฉัน ต่างแต่เพียงแค่ว่าไม่แซวเล่นเท่านั้นเอง…ส่วนเฟิร์ส…นายนี่เป็นเพื่อนแท้ของฉันตลอดเวลา…
“เอพริล” …มินนี่เรียก
“หือ?”
“เธอน่าจะคิดให้ดีๆหน่อยนะ ก่อนจะทำอะไรลงไป”
“เธอพูดถึงเรื่องอะไรเหรอมินนี่”
มินนี่ยิ้ม…เธอไม่นิ่งใส่ฉันเหมือนเมื่อตอนเช้าแล้ว…
“ไม่รู้ว่าจะพูดดีมั้ยน้า ก้อเรื่องที่…”
“เอาเป็นว่า…” เฟิร์สแทรก…ก่อนพูดต่อว่า…
“ไม่ว่าเธอจะตัดสินใจอะไรก้อตาม…ขอให้คิดก่อนทำ”
“ยังไงพวกเราก้อเคารพการตัดสินใจของเธอเสมอนะเอพริล” จีซัสพูดต่อ
จีซัสทำหน้าพยักเพยิดให้ฉันมองไปรอบๆห้อง…ทุกคนยิ้มและพยักหน้าเห็นด้วยกับจีซัส…มีแต่เฟียสที่ยังนั่งนิ่ง…
“ยังไงซะชั้นก้อเชื่อว่าเธอต้องคิดถูกต้อง แต่ขอให้คิดนานๆก่อนนะ” เกรซเสริม
“ได้! ฉันจะคิดนานๆนะ ไม่ว่าเรื่องอะไร” ฉันตอบยิ้มๆ…แม้ในใจยังงงกับเรื่องทั้งหมด
……………………(?_?)(?_?)……………………
ตอนเย็น…ตาขวาฉันกระตุกอีกแล้ว…จะซวยอะไรอีกวะวันนี้…ฉันเก็บเอาความงุนงงค้างคาใจไปหาโกเมนเพื่อปฏิบัติภารกิจวันสุดท้ายที่มูลนิธิร่วมกตัญญู… สงสัยฉันคงเก็บอาการไม่ค่อยอยู่…โกเมนมองหน้าฉันแล้วถามเสียงดัง
“กินขี้มาเหรอเธอ เจอหน้ากันแล้วทำไมทำหน้าหยั่งงี้”
นี่นายทักผู้หญิงที่นายชอบแบบนี้เหรอเนี่ย…ไอ้โกเมน…
“ป่าว…ชั้นแค่ตื้นตันใจที่จะได้ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์อีกต่างหาก”
“งั้นเหรอ…ดีใจจังที่ในที่สุดเธอก้อคิดเหมือนฉัน”
“ชั้นคิดนานแล้วล่ะ แต่ไม่ยอมพูดออกมาเท่านั้นแหละ”
“กลัวเสียฟอร์มล่ะสิ” โกเมนยิ้มรู้ทัน…
เพิ่งสังเกตจริงจังนะเนี่ยว่าตอนโกเมนยิ้มมีเขี้ยวข้างหนึ่งแล้วเท่ดี…ผิวใสด้วย…ตาคม…คิ้วเข้ม…อุ๊ย!อะไรกันเนี่ย…ทำไมผู้ชายที่ฉันชอบหล่อจังเลย…(ความรักทำให้คนตาบอด…f…คนเขียน)
“เดี๋ยววันนี้ขึ้นรถไปกับมูลนิธิเลยนะ เราจะช่วยกู้ภัย”
“แบบเมื่อวันนั้นน่ะเหรอ…ดีจัง^^”
“ชั้นไปด้วยคนนะ^^” …เสียงหนึ่งสอดขึ้นข้างฉัน ฉันหันไปเห็นเฟิร์สยิ้มอยู่
“มาช่วยด้วยเหรอ เฟิร์ส” โกเมนถาม
“อืม…อยากมาดูใจคนบางคนน่ะ”
“ใครเหรอ…คนบางคนของนาย” โกเมนถามต่อหน้างง
“ก้อคนที่ชั้นไม่อยากให้เค้าคิดมากไงล่ะ”
ฉันรู้ทันทีว่าเฟิร์สต้องการมาเพื่อให้กำลังใจฉันและปลอบไม่ให้คิดมากเรื่องที่เกิดขึ้นที่ห้องเรียน ฉันยิ้มให้เฟิร์สแล้วพูดสวนไปว่า
“แต่ไม่รู้ว่าวันนี้เค้าจะคิดมากมั้ยนะ พี่นูนู่ไม่อยู่อ่ะ!” ฉันเฉเรื่องไปเฉยเลย
“พี่นูนู่เหรอ…” เฟิร์สงง
“คนบางคนคือพี่นูนู่เหรอ” โกเมนยังซื่อ
“อ่ะช่าย……มั้ง” เฟิร์สเข้าใจและรับมุกฉัน เราสองคนยิ้มให้กัน
“พี่นูนู่เกี่ยว’ไรกะนาย” ฉันถามเฟิร์สให้คนฟังมันงงไปงั้นแหละ
“น่านสินะ ” เฟิร์สตอบหน้าตาย
“วันนี้พี่นูนู่ก้อจะมานะ พี่ซันจิก้อมาด้วยล่ะ” โกเมนบอก……นายนี่จริงๆเลย……
แล้วเราสามคนก้อเฝ้าอยู่ที่ศูนย์มูลนิธิรอรับแจ้งเหตุ ฉันจึงลุกไปขัดพื้นแก้เซ็ง ส่วนเฟิร์ส โกเมน และพี่ซันจิ ก้อเมาท์กระจายเรื่องฟุตบอล…พี่นูนู่นั่งมองพี่ซันจิพลางยิ้ม(รู้นะว่าพี่แอบชอบพี่ซันจิช่ายม้า) จนกระทั่งได้ยินเสียงกริ่งเตือน พวกเราจึงรีบลุกไปใส่ชุดคลุมประจำหน่วยกู้ภัย ซักพักคุณลุงหน้าโหดก้อกวักมือเรียกเรา…
“เอ้า!! เรียบร้อยแล้วรีบขึ้นรถเลยนะ วันนี้รถชนกันบนทางด่วนล็อตใหญ่อีกแล้ว”
พวกเราไปถึงจุดเกิดเหตุ…เนื่องจากเป็นทางด่วน รถจึงชนซ้อนกันหลายคัน คราวนี้รู้สึกจะรุนแรงกว่าคราวที่แล้วนะ…
“เอพริล! นั่นเธอจะทำอะไรอ่ะ”
พี่ซันจิร้องถามฉันขณะที่ฉันกำลังจะเปิดกระเป๋าปฐมพยาบาลเบื้องต้นเพื่อวางยาเรียงกันให้หยิบจับทำความสะอาดแผลได้สะดวก…
“คะ? หนูเรียงยาไงคะ”
“ไม่ต้อง!! เธอดูคนอื่นสิ เค้าไปกันหมดแล้ว ตามมาเร็วๆเลยนะ”
พี่ซันจิพูดแล้วรีบวิ่งออกไป ฉันมองตามก้อเห็นว่าโกเมนกับเฟิร์สกำลังช่วยกันงัดอะไรบางอย่างออกจากตัวรถเบนซ์…ว้าว!! เบนซ์ซีรีย์ 7 ซะด้วย…ฉันเดินตามออกไปหาด้วยหวังว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง…
“ช่วยอะไรได้มั้ย?” ฉันถามโกเมน
“จะช่วยเหรอ ไม่กลัวเหรอ” โกเมนถามฉันสายตาไม่เชื่อ
“สบายมาก!!” …อิถ่อ!! เรื่องจิ๊บจ๊อย…
“งั้นเธอช่วยไปฟากที่นั่งข้างแล้วเอื้อมไปดึงสวิตช์ปล่อยถุงลมนิรภัยหน่อยสิ”
“ด้ายๆ^^”
แล้วฉันก้อเดินอ้อมไปทางที่นั่งคนข้างคนขับเพื่อเปิดประตูรถ ทันทีที่ฉันก้มลงไปควานดูสวิตช์อย่างว่านั้น เผอิญฉันดันอยากเห็นหน้าเจ้าของรถเบนซ์ซีรีย์ 7 คันนี้ที่ยังนั่งนิ่งอยู่…ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมองตรงที่นั่งคนขับ…แว๊กกกก!!!!!!…เจ้าของรถ…เจ้าของรถ…ห…หัว…หัวหาย!!!!!!!
“อ๊าาาาาา!!!!!!!!!!!!!ผีหัวขาดดดด!!!!!!!!!!!!!!!”
ฉันกริ๊ดได้แค่นั้นแล้วสติฉันก้อดับวูบลง……………………
……………………(*0*)(+_+)(*0*)(+_+)……………………
………………………………………………………
ฉันตื่นขึ้นมาอีกทีบนเตียงนอนอันอบอุ่นที่คุ้นกลิ่น…ฉันลุกนั่งแล้วขยี้ตามองไปรอบๆ…ห้องนอนฉันเอง…เอ๊ะ!! ฉันมาอยู่นี่ได้ไง
“ตื่นแล้วเหรอเอพริล”
ฉันมองตามเสียงแล้วฉันก้อเจอ…
“พี่ฟอส!”
“หิวรึยังจ๊ะ”
“ค่ะ…พี่ฟอสมาอยู่ที่นี่ได้ไงคะ”
“เดี๋ยวพี่ไปเอาข้าวต้มมาให้นะ แอปเปิลเพิ่งทำเสร็จใหม่ๆเลย”
“ค่ะ…แล้วพี่ฟอสไม่ไปเรียนเหรอคะ”
“ไม่จ่ะ พี่จะอยู่เฝ้าเอพริล พี่ลงไปเอาข้าวต้มก่อนนะ อย่าหนีไปไหนล่ะ”
พี่ฟอสเดินลงไปห้องครัวชั้นล่างแล้ว…ฉันยังงงๆอยู่เลย…ประโยคที่พี่ฟอสทิ้งท้ายนั่นแปลกๆนะ…
ตึก!!!!ตึก!!!!ตึก!!!!ตึก!!!!ตึก!!!!ตึก!!!!!! แอ๊ดดดด!!!!!!!!!! ปังงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!
“พี่เอพริลฟื้นแล้วเหรอ!!!!”
“เป็นไงมั่งง่าาาา!!!!!!!”
“เค้าเป็นห่วงตัวน้าาา!!!!”
ยัยแอปเปิลทำท่าตระหนกเหมือนฉันตายแล้วฟื้นคืนชีพมายังไงยังงั้นเลย………
“พี่ยังเป็นลมนิดหน่อยเอง ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลย”
“ก้อทำไมพี่ถึงหน้าซีดยังกะเห็นผีงั้นล่ะ”
แหงล่ะ!!! ภาพคนขับเบนซ์คอขาดยังคาตาอยู่เลยนี่…~~~
“พี่ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ!”
“เหรอ”
“อือ”
“เกิดเรื่องแล้วนะ พี่รู้มั่งป่าว ตอนพี่สลบน่ะ…”
“ตอนพี่สลบเหรอ?”
นั่นสินะ เกิดอะไรขึ้นหว่า…
“พี่ฟอสไปซัดพี่โกเมนน่ะจิ”
“ห๊าาาาาา!!!”
พี่ฟอส!…ไปอยู่ที่นั่นได้ไงง่ะ แล้วทำไมต้องซัดโกเมนด้วยล่ะ โอ้ย!~~ปวดหัว
“แอปเปิลก้อไม่รู้รายละเอียดอะไรมากหรอกนะ ก้อเมื่อคืนอ่ะ พี่ฟอสอุ้มพี่กลับมาบ้าน…พี่ฟอสบอกว่าพี่เป็นลมเพราะเห็นศพคอขาดอ่ะ…แม่โวยวายใหญ่เลย…พี่ฟอสบอกชั้นว่าพี่ฟอสไปซัดพี่โกเมนเพื่อทวงพี่คืนมา…แล้วเค้าก้อถามชั้นว่าพี่รักพี่โกเมนมากไหม…ชั้นไม่ได้ตอบนะพี่…พี่ฟอสเลยบอกต่อว่าจากนี้ไปอย่าทำให้พี่ต้องโลเลอีก…เค้าส่งสายตาใส่ชั้นแบบน่ากลัวมากเลย…มีคนโทรศัพท์ถึงพี่ด้วย…ใครไม่รู้พี่ฟอสรับแทนอ่ะ…แล้วพี่ฟอสก้อเฝ้าพี่ทั้งคืนเลยล่ะ”
“……………”
ฉันฟังแอปเปิลพูดรัวจนลิ้นพันเพราะรีบร้อนแล้วงงๆ แต่พอจะจับใจความได้ว่าเกิดเรื่องร้ายกับชีวิตฉันแล้ว…โกเมนจะเป็นไงบ้างนะ…แล้วทำไมพี่ฟอสถึง……พี่ฟอส…เฟียส…ท่าทีของเพื่อนๆเมื่อวาน…คำพูดปริศนาของพวกนั้น…เมื่อวานซืนในห้องเรียนของฉัน…ฉันกับโกเมน…
“เข้าใจแล้ว…” ฉันเปรยออกมา
“เข้าใจอะไรพี่เอพริล” แอปเปิลถาม
“เมื่อวานซืนอ่ะ เฟียสต้องได้ยินที่พี่บอกรักโกเมนแน่เลย”
“จริงเหรอ!! มิน่าล่ะพี่ฟอสถึงรู้เรื่องของพี่รวดเร็วนัก”
“พี่ฟอสคงสะกดรอยตามพี่เมื่อวาน”
“ชั้นเห็นด้วยที่สุด”
“ถูกแล้ว!!” เสียงพี่ฟอสดังขึ้น
เราสองคนสะดุ้งหันไปมองทางประตู…พี่ฟอสยืนถือชามข้าวต้มอยู่…
“ถ้าพี่ไม่ทำอย่างงี้จะได้เห็นเหรอว่าแฟนพี่นอกใจยังไง”
“พี่ฟอสคะ ที่จริงพี่เอพริล…” แอปเปิลพยายามจะอธิบายช่วยฉัน
“แอปเปิลออกไปข้างนอกก่อน” พี่ฟอสไล่
“ไม่เอา! แอปเปิลจะอยู่กับพี่เอพริล”
แอปเปิลคงเป็นห่วงฉันสินะ…คงไม่อยากให้ฉันต้องอยู่ตามลำพังกับพี่ฟอสที่ตอนนี้เริ่มโกรธและในมือยังมีชามข้าวต้มร้อนๆอีก…แต่ฉันก้อบอกให้แอปเปิลออกไปนอกห้องก่อนเพื่อว่าจะได้คุยกับพี่ฟอสให้รู้เรื่อง…แอปเปิลส่งสายตาเป็นห่วงให้ฉันแล้วเดินปึงปังออกไป…เห็นได้ชัดว่าเด็กนี่แอบฟังอยู่เพราะไม่ได้ยินเสียงเดินลงบันไดเลย
“…………”
“เธอชอบนายโกเมนนั่นขนาดไหนกัน”
“พี่ฟอสไปทำอะไรโกเมนคะ?”
“รู้จักกับมันนานเท่าไหร่แล้ว!!!?!!!”
“เฟียสไปบอกอะไรพี่คะ!!!”
“ตอบพี่มาก่อน เอพริล!!!!”
ท่าทางพี่ฟอสจะโกรธจริงๆ…ฉันก้มหน้า…ยอมเป็นฝ่ายตอบก่อน
“เอพริลชอบโกเมนจริงๆค่ะ”
“…………”
“รู้จักกันตั้งแต่ตอนเข้าค่ายดัดสันดาน…เค้าเป็นสารวัตรนักเรียนน่ะ”
ฉันรีบเสริมคำว่าสารวัตรนักเรียนท้ายประโยคเพื่อกันไม่ให้พี่ฟอสดูถูกโกเมนเป็นพวกโดนดัดสันดาน
“เพิ่งรู้จักกันไม่นานนี่นะ”
“ก้อ……ค่ะ”
“จะรู้ได้ยังไงว่านายนั่นจะจริงใจกับเธอ”
คำถามปักอกฉึก!!!…นั่นสินะ…โกเมนจริงใจกับฉันมั้ย…ฉันก้มหน้านิ่งแทนคำตอบ
“ไม่แน่ใจสินะ” พี่ฟอสถาม
“…………”
“แค่นี้เธอยังไม่มั่นใจเลย ทำไมต้องให้ใจนายนั่นด้วยล่ะ …แล้วพี่เป็นอะไรของเธอ!!”
“…………”
เมื่อยังเห็นฉันนิ่งเงียบ พี่ฟอสจึงไขความกระจ่างให้ฉันแทนอย่างรวดเร็วและยาวเหยียด…
“ระหว่างเธอกับโกเมนมันคือความหลง เกิดเพราะพวกเธอใกล้ชิดกัน…เธอเป็นคนน่ารักนะเอพริล…หมอนั่นก้อหน้าตาดี…(ไม่แค่หน้าตาดีแล้ว…ชั้นเขียนให้มันหล่อเฟ้ย…f คนเขียน)…การหลงใหลในรูปลักษณ์น่ะมันเกิดขึ้นได้ ไม่งั้นดารามันจะดังกันเหรอ แต่สุดท้ายเธอก้อต้องเลือกสิ่งที่มั่นคงและแน่นอนนะเอพริล สิ่งนั้นมันคือพี่ไงล่ะ พี่คือความมั่นคงของเธอนะ…พี่เป็นตัวจริงของเธอ!!!”
สิ้นสุดประโยคสุดท้ายของพี่ฟอส…ฉันได้แต่นั่งอึ้ง… สงสัยจะจริงว่ะ
“รักแท้แพ้ใกล้ชิด ไม่คิดว่าพี่จะต้องโดนคำนี้กัดเอาเลยนะเนี่ย ” พี่ฟอสเปรยๆ
ฉันคงเป็นแบบนั้นจริงๆ นายนั่นก้อคงไม่จริงใจกับฉันหรอก คนที่อยู่ตรงหน้าฉันต่างหากที่ฉันสมควรจะรักษาไว้ ฉันจึงตัดสินใจพูดหงอยๆว่า…
“พี่ฟอสคะ…เอพริลข…ขอ…”
“ช่างเถอะ!! ไม่ต้องขอโทษพี่หรอก เธออาจไม่ผิดก้อได้นะ”
“เอ๊ะ!” …ฉันอึ้ง…
“พี่อาจผิดเองที่ห่างเหินเอพริลมากเกินไป เพราะว่าพี่มัวแต่หมกมุ่นกับการเรียนจนลืมเทกแคร์คนสำคัญ ต่อแต่นี้พี่จะไม่ห่างเอพริลอีกแล้วนะ จะมาหาเวลาที่เอพริลต้องการ จะรับโทรศัพท์เวลาเอพริลเหงา จะพาเอพริลไปเดททุกวันเสาร์เลย…ดีมั้ยจ๊ะ^^”
…พี่ฟอสลูบหัวฉันเหมือนเด็กเลย…ชอบจัง
“ค่ะ!” …ฉันซึ้ง…Y^Y
พี่ฟอสยิ้มแล้ว…ดีใจจัง…มันก้อน่าจะจบแบบนี้ล่ะนะ…พี่ฟอส…ตัวจริงของฉัน
“เธอก้อจะไม่ได้เจอหมอนั่นแล้วนี่…ยังไงก้อ…”
“ค่ะ…เอพริลจะตัดใจ”
“ดีมาก^^”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น