ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ในที่สุดเราก็ใจตรงกันจนได้นะ
(7)
วันพุธที่ 5 ธันวาคม
ติ๊งหน่อง…………ติ๊งงงง……หน่องงงงง………แคร๊ก!… แอ๊ดดด!!!!!………ปังงง!!!!………
“พี่เอพริล!!!” แอปเปิลเรียกฉัน… เช้านี้ฉันอารมณ์ดีขานรับเสียงใส…
“จ๋าาาาาจ้าาาาา”
“เพื่อนพี่มารับแล้ววว”
“ไอ้เฟิร์สเหรอ……” ฉันนั่งใส่ถุงเท้าอยู่บนห้องนอน
“ม่ายช่ายยยย” แอปเปิลตะโกนขึ้นชั้นสองทะลุเข้าห้องฉันมา
“งั้นครายวะ!! ข้างบ้านเรามีมันคนเดียว” ฉันลุกขึ้นถือกระเป๋าเดินลงบันได
“มาดูเองนะ อิอิ”
ฉันค่อนข้างจะมั่นใจว่าเป็นเฟียส ไม่งั้นก้อเกรซแน่นอน………
“หนายยยใครเอ่ยยย?……อ๊ะ!!”
“ไฮ!” โกเมนยกมือทัก มีรอยยิ้มที่มุมปาก … นี่นายคิดว่าฉันปัญญาอ่อนล่ะสิ…
“มาทำไมน่ะ!?!”
“มาส่งเธอไปโรงเรียน…พร้อมรึยัง?”
เขาหันไปทางแอปเปิล…ที่แน่นอนว่าพร้อมเซย์เยสอยู่แล้ว…
“ไปสามคนเนี่ยนะ!! ไปยังไงง่ะ?”
“รถฉันไง” พูดจบโกเมนก้อเดินออกไปข้างนอก เราเลยเดินตามไป ……แล้ว……แล้ว……โอ้โห!!!!!WoW……วอลโว่!!!!
“รถนายจริงๆเหรอ!!!!”
“ใช่แล้ว!” นายนี่ยิ้มหน้าบานเลย… เห็นเขี้ยวเสน่ห์แลบออกมาข้างหนึ่งด้วย
“ไม่เคยเห็นเลยนะ ฉันนึกว่านายใช้เดินไปเอา”
“ทุกทีฉันก้อใช้อยู่ตลอด แต่เธอไม่เคยสังเกตฉันเลยนี่… ดูแต่ตัวเอง…”
พูดอะไรเนี่ย!!!…………ไม่เข้าใจเลย~~~~~
“แอปเปิลจะนั่งหลังคนเดียวนะ จะได้เหมือนคุณนาย…” เด็กนี่โดดไปนั่งยิ้มในรถ
…ตามใจเธอสิยะ……~~~~~……^^แล้วพวกเราก้อนั่งรถวอลโว่กันล่ะ^^………~~~~~~~
“ทำไมถึงมารับฉันล่ะ?”
“ก้อเมื่อคืนเราทำงานเลิกดึกกันนี่ แล้วฉันก้อเห็นว่าเธอขี่รถไปโรงเรียนเอง ตอนเช้าเธออาจจะขี่รถหลับในกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุน่ะ ฉันเลยตัดสินใจมารับเธอไง”
“………(ฉันหันหน้าเข้าทางกระจกข้าง)……….”
“เดี๋ยวตอนเย็นเธอก้อขึ้นรถเมล์มาหาฉันที่ห้างฮันนี่เวลล์นะ ขากลับฉันจะไปส่งบ้านเอง”
“………………”
“เงียบทำไม? หลับเหรอ”
“………………”
“เห็นมั้ย!!ตามที่พี่พยากรณ์ไว้เป๊ะเลยเนอะแอปเปิล”
“ช่ายๆ”
แอปเปิลประจบเต็มที่……แต่ฉันไม่ได้หลับนะ……
“นี่นาย”
“อ้าว!?!… ไม่ได้หลับนี่”
“ขอบใจนะ”
“เรื่องอะไร? อ๋อ! ไม่เป็นไรหรอก ชั้นมันดีเลิศเพอร์เฟคต์อยู่แล้ว”
“………(=_=;)………”
……………………………>{(^_^)}<………………………
ติ๊ง …หน่อง… น้อง… หน่อยยยย… ต่อย… นอง… น้อง… หนิ่งงงง…-__-;
ฉันมาถึงโรงเรียนโดยปลอดภัย…ฉันพยายามให้โกเมนรีบกลับไปที่โรงเรียนของเขาก่อนที่เสียงกริ่งที่น่าอายนี้จะดัง…แต่ฉันล้มเหลว…โกเมนเดินออกจากรถเพื่อทักอาจารย์เชนแล้วทันทีที่เขากำลังจะเปิดประตูรถเพื่อนั่งกลับเข้าไป …เสียงกริ่งก้อดัง…โกเมนหันมาที่ฉันแล้วอมยิ้มเล็กน้อยเหมือนรู้ทัน… ใช่สิ!!! กริ่งโรงเรียนฉันมันอุบาทว์นี่………
“……………(โหวงเหวง)…………”
ดูเหมือนภายในห้องเรียนฉันจะเกิดสิ่งผิดปกติขึ้นอีกแล้ว... ทันทีที่ฉันเดินเข้ามา ทั้งห้องก้อเงียบกริบ ทุกสายตาจ้องมาที่ฉันอย่างกระหายใคร่รู้……แต่คราวนี้ฉันพอเดาออกว่าเพราะอะไร……
“มาส่งเฉยๆ ไม่มีอะไร”
“……………………”
“เค้าไม่ได้จีบแอปเปิลด้วย”
“ฟู้ววว….(เสียงถอนหายใจ)”
“อะไรวะ!!!…ไม่ได้ห่วงฉันเลยช่ายมะ…พวกแกน่ะ!!!!”
ฉันเดินหน้ามุ่ยไปยังที่นั่งของฉัน แล้วหย่อนก้นนั่งอย่างรุนแรง!!
“โอ๋ๆ อย่างอนเลยนะจ๊ะเอพริล พวกเราแค่เห็นว่าเธอน่ะ ดูแลตัวเองด้าย”
“ไม่ต้องมาทำตอแหลเลยนะไอ้ไอค์!!! แกหวังน้องชั้นอยู่ ชั้นรู้ดี”
“โหยยย…งอนแรงจังว่ะ วันนี้”
เฟิร์สตะโกนข้ามหัวเฟียสมาหาฉันว่า
“เมื่อวานทำไมกลับดึกวะ ชั้นโทรเข้าบ้านแกตอนห้าทุ่มครึ่ง แกยังไม่กลับเลย”
“………” …ฉันไม่ตอบ…
“ห้าทุ่มครึ่งไม่พอนะ ยังไปคนเดียวด้วยง่ะ”
ประโยคเด็ดนี้ของเฟิร์ส……ทำให้ฉันเด่นเป็นดาวประจำห้องขึ้นมาอีกครั้ง……
“ก้อไปทำงานกะโกเมนไง” ฉันตอบ
“ก้อไหนว่าเลิกงานประมาณสองทุ่มไงล่ะเอพริล”
“ตอนนั้นที่พวกเราไปช่วยที่ตู้รับบริจาคน่ะ เลิกทุ่มครึ่งเอง” เกรซบอกกวาดเพื่อนทั้งห้อง
“สองต่อสองกะโกเมนตอนดึกน่ะนะ… จุกกรู้รู้”
“…………”
ฉันหันไปมองเฟียส…เธอยังนั่งเงียบหน้าเครียด…
“ก้อเมื่อวานรถชนกันบนสะพาน ชั้นไปช่วยทำแผลคนเจ็บน่ะ กว่าจะเสร็จก้อเกือบเที่ยงคืนแล้วล่ะ ไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีซะหน่อย…จริงๆนะ”
“งั้นเหรอ” เฟียสถาม…สีหน้าเธอค่อยผ่อนคลาย
“กลัวยัยเฟียสคาบข่าวไปฟ้องพี่ฟอสสุดที่รักของแกเหรอวะ ไอ้เอพริล!!”
“ไอ้เบส!!! ตูไม่ใช่หมา!!!! ไอ้ฟายยย”
“ครับๆ ผมเข้าใจผิด ...เห็นดุเหมือนกัน...”
“ไอ้เบส!!!!”
“คร้าบบบบ”
“……^^;……”
ตอนพักเที่ยงหลังกินข้าวแล้ว……
“เอพริล!!” คิริร้องเรียก
“จ๋าาาาา” ฉันขานรับอย่างอารมณ์ดีสุดๆ
“เฮ้อออ!!!”
“…(^0^)…”
“………”
“อะไรเหรอจ๊ะ คิริจ๋าาาา” ฉันยิ้มแฉ่งเข้าหาคิริ แต่เขาเมินหน้า
“ตูเห็นอีนี่บ้าแล้วเหนื่อยใจว่ะ... ไอ้เบส! แกถามมันแทนตูทีดิ ไหงกินข้าวอิ่มใหม่ๆทีไร แม่-ง สติหลุดทุกที”
“ข้าขอถอนตัวดีกว่าว่ะ…ไอ้แฟค แกถามดีกว่า ข้ายังไม่อยากทำร้ายผู้หญิง”
ฉันไม่สนที่พวกนี้พูดกัน………ก้อวันนี้ช้านมีฟามสุกกก
“จาถามอารายก้อถามมาซิจ๊า”
“โหยยยยย!!!! อีเชี้ยยยย!!!!”
“…(^^;)…”
แล้วก้อไม่มีใครถามอะไรฉันอีกเลย………จนกระทั่งผ่านไป 15 นาที…
ทุกคนคงเห็นฉันกลับสู่สภาพปกติแล้ว…จึงยอมพูดกับฉัน…
“แล้ววันนี้เธอจะกลับยังไง?” เบสถามฉัน
“เดี๋ยวขึ้นรถไปหาโกเมนที่ห้างฮันนี่เวลล์น่ะ…”
“แล้วตอนกลับบ้านล่ะ?” เบสถามต่อ
“โกเมนจะขับรถไปส่ง…”
“น้องแอปเปิลกลับยังไงเหรอ?” ไอค์ตีหน้าขรึมถาม
“ถามทำไม…ไอ้ไอค์”
“ไม่มีอะไรหรอก ถามตามประสาเพื่อนของพี่น่ะ” ไอค์ยังคงสีหน้าเดิม
“ชั้นไม่เคยรับแกเป็นเพื่อน!!!!”
“อ้าว!?! อีหนูเอพริล เดี๋ยวสวย…”
“สวยตลอดศกอยู่แล้วววว” ฉันลอยหน้าลอยตาตอบ
“อ้วก!!! ไม่ดูตัวเองเล้ย!!!…อีอืดดดดด!!!!!”
“ไอ้สัตว์ไอค์!!!!!!!!!!!”
“………(เพื่อนในห้องทุกคนกำลังมองมาที่เราพลางลุ้น)………”
ในขณะที่ฉันกับไอค์กำลังจะเปิดสมรภูมิกันอยู่นั้น คิริก้อตะโกน เหมือนบอกให้ทุกคนในห้องให้รับรู้ทุกคำพูดของเขา …
“ตูอยากดวลกับไอ้โกเมนว่ะ!!~~~”
“ดีเลยคิริ” แฟคที่ฝีมือด้อยกว่าคิริเล็กน้อยเสริม
“เออดี…ไปเมื่อไหร่บอกด้วยโว้ย!!!”
จีซัส…ผู้ให้การสนับสนุนอย่างเป็นทางการของคิริพูดฮึกเหิม………ไอ้พวกอันธพาล………
เฟิร์สซึ่งนั่งเงียบมาตั้งนานแล้วขัดขึ้น…
“คิริ…บอกแล้วไงว่าให้ไปล้มมังกรก่อน”
“ข้าตรัสรู้แล้วโว้ย!!!!”
“อย่าคิดว่าเป็นที่หนึ่งของที่นี่แล้วจะเป็นที่หนึ่งของที่อื่นนะ…คิริ”
“แกกลัวมันจนหัวหดเลยนะ…ไอ้เฟิร์ส”
“ข้ากล้าในสิ่งที่ควรกล้าโว้ย!!!” เฟิร์สตะโกนใส่คิริ
ตังงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!(เสียงคิริตบโต๊ะ)
“ไอ้เฟิร์ส!!!!! อยากลองของเหรอ!!!!!!”
เฟิร์สลุกขึ้นประจันหน้ากับคิริ ดูเหมือนว่าถ้าจีซัสกับเบสไม่คั้นกลางห้ามไว้ล่ะก้อ…ซัดกันแน่…
………ในที่สุด………ฉันก้อเหลืออด………
“หยุด!!!!!! หยุดเลย!!!!!!!ทั้งสองคนนั่นแหละ!!!!!”
ทั้งห้องหันมามองฉัน……………
“ชั้นยังต้องถูกนายโกเมนนั่นควบคุมอีกตั้งสามวันนะ อนาคตโรงเรียนอยู่ในมือชั้น ถ้านายนั่นเกิดโกรธขึ้นมาทำร้ายชั้นหรือปรับให้โรงเรียนไม่ผ่านล่ะจะว่าไง?”
“…………(เงียบฉี่)…………”
ในเมื่อทุกคนยังเงียบ ฉันจึงพูดต่อ …
“คิริ…ที่เฟิร์สบอกน่ะ เพราะหวังดีนะ ไม่ได้เข้าข้างโกเมน…T^T…นายอย่าเอาเรื่องบ้าๆพวกนี้มาทำให้พวกนายต้องมองหน้ากันไม่ติดเลย ห้องเรารักกันแบบนี้ดีที่สุดแล้วนะ ”T๐TT
น้ำตาฉันไหลออกมาเมื่อไหร่ไม่รู้……ทำไมเราต้องขี้แยด้วยนะ……
“………(-_-)………”
“……………………”
“นี่ยัยเอพริล!!!! ร้องไห้อีกแล้วนะ!!! เบื่อโว้ยยยย” จีซัสโวย
“มินนี่เบื่อจีซัสมากกว่าอีก!” มินนี่แทรก
“อ้าวมินนี่!!! จีซัสทำอะไรให้เบื่ออีกล่ะ”
“คิดเองดิ…แล้วอย่าไปทำร้ายโกเมนล่ะ เค้าไม่ได้ทำอะไรให้จีซัสซะหน่อย”
“จ๊ะ…ถ้ามินนี่สั่ง…อะไรจีซัสก้อทามด้าย”
“……=_=;;……”
เออ………จีซัสน่าเบื่อจริงด้วย……
………………………………>{(-----_--)}<…………………………
ติ๊ง …หน่อง… น้อง… หน่อยยยย… ต่อย… นอง… น้อง… หนิ่งงงง…
เลิกเรียนแล้ว…ฉันกับแอปเปิลกำลังนั่งอยู่ในรถเมล์ เวลาอย่างนี้เราสองคนมักมีเรื่องให้คุยกันเรื่อยๆ…อยู่ดีๆแอปเปิลก้อพูดออกมาระหว่างที่ฉันกำลังนินทาป้าข้างบ้านอย่างเมามัน…
“พี่เอพริลช่วยแอปเปิลหน่อยได้มั้ย?”
ฉันชะงักปาก……แหม หัวกำลังลื่นไหลอยู่เชียว……
“ช่วยอะไรล่ะ? ห้ามขอให้ไปตายแทนนะ”
“ตลกจังพี่…^^;…แหะๆ”
แอปเปิลประชดมุกของฉัน…ฉันดูดชามุกแก้เขิน…
“ช่วยเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างชั้นกับพี่โกเมนหน่อยสิ ชั้นชอบพี่โกเมน”
ฉันสำลักชา…เม็ดชามุกหลุดเข้าคอ…
“โอ๊ะ! …แค่ก!!! แค่ก!!! ค่าก!!! กลือะ!!! เอิ้ก!!!… เฮ้อ!… ค่อยยังชั่ว”
“พี่ตกใจอะไรนักหนา”
“ป่าว!”
“ชั้นชอบหน้าพี่โกเมนมากเลย”
“เหรอ…”
“ยิ้มก้ออ่อนโยน เท่! ดูดีจัง”
“……………”
แอปเปิลยังคงพล่ามต่อ แววตาเพ้อฝัน…… ส่วนฉันนิ่งเงียบ
“เวลาพี่เค้าหัวเราะนะ จะเห็นเขี้ยวเสน่ห์ข้างหนึ่งด้วย”
“……………”
“ถ้ามีเขี้ยวสองข้างคงจะดีเนอะ!!”
“……………”
“ถ้าทำสีผมให้อ่อนลงล่ะก้อนะ…อุ๊ย!! ต้องเท่สุดๆ”
“……………”
“น่าจะเถื่อนกว่านี้หน่อยน้า…แอปเปิลชอบ”
“……………”
“พี่เอพริลตายแล้วเหรอ?”
“………(-_-)………”
………………>{(T^T)}<………………
เราสองคนถึงห้างฮันนี่เวลล์กันแล้ว แต่ใจฉันยังเบาโหวงอยู่เลย…นี่ฉันเป็นอะไรไปนะ…แอปเปิลสวยน่ารักกว่าฉันมาก ขนาดคิริพอรู้ว่าฉันกับแอปเปิลเป็นพี่น้องกันยังแซวว่าฉันเป็นลูกเก็บมาเลี้ยงเลย!?!…ถ้าแอปเปิลเกิดชอบโกเมนขึ้นมาจริงๆ…ฉันจะทำไง…
“บื้ออะไรอีกล่ะ?” เสียงโกเมนนี่นา
“ฮะ!!?!!” ฉันตื่นจากภวังค์
“ยืนค้างอยู่ได้ ไปแจกใบปลิวดิ ชั้นจะถ่ายวีดีโอ…”
“อือๆ”
นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย………
ฉันตั้งหน้าตั้งตาแจกใบปลิวเชิญชวนปลูกป่าจนหมดมือ…ฉันจึงเดินกลับไปที่เซนเตอร์เพื่อจะหยิบใบปลิวชุดใหม่…แล้วฉันก้อได้ยิน……
“จริงๆนะ 100%แอปเปิลสาบานได้”
“ถ้าเธอโกหกพี่ล่ะ”
“ถ้าผิดพลาดชั้นจะให้พี่ตดใส่หน้าชั้นเลย”
“กล้าจริงๆนะนู๋แอปเปิล พี่เอาจริงนะ^^”
โกเมนกับแอปเปิลพูดคุยอะไรกันนะ ท่าทางสนิทสนมมาก ทันทีที่ฉันเดินเข้าไปหยิบใบปลิวมาเพิ่ม ทั้งสองคนก้อชะงัก แล้วไม่พูดอะไรเลยจนฉันหันหลังเดินกลับไปแจกใบปลิว……ตอนนี้ฉันอยู่ในรัศมีที่สามารถเห็นทั้งสองคนได้ แต่ไม่ได้ยินว่าเค้าพูดอะไรกัน………ฉันอยากตาย TT^TT
~~…………หลังจากที่เอพริลเดินออกไปห่างระยะการฟังแล้ว…………~~
“……………………”
“พี่โกเมนคะ”
“หืม?”
“แอปเปิลชอบหน้าพี่มั่กมากค่ะ”
“เหรอจ๊ะ” โกเมนยิ้ม
“รูปลักษณ์ภายนอกพี่นี่สุดยอดเลยนะคะ”
“เหอๆ ขอบใจนะน้อง พี่ก้อว่างั้นแหละ”
“แหะๆ แต่แอปเปิลเกลียดนิสัยพี่สุดๆ”
“อ้าว!?!..ไหงตบตูดแล้วลูบหน้าพี่หยั่งงี้ล่ะ”
“ก้อพี่โกเมนน่ะ เสียสละเพื่อส่วนรวมมากเกินไปน่ะสิ จะลงสมัครผู้ว่าฯเหรอ”
“เปล่าหรอก แค่ทำแล้วมันมีความสุขน่ะ”
“หาเรื่องให้ตัวเองลำบาก…เกลียดที่สุดเลย!”
“………………”
โกเมนนิ่งไปอย่างใช้ความคิด แอปเปิลรู้ตัวว่าพูดแรงไป…เธอตัดสินใจขอโทษ…
“แอปเปิลขอโทษค่ะ นู๋ไม่ได้ตั้งใจ…”
“เธอชอบแบบเห็นแก่ตัวเหรอ” โกเมนสีหน้าจริงจัง
“เอ๊ะ!”
“ถ้ามีโกเมนอีกคนที่เถื่อน เฉยชาและไม่สนโลก เธอจะว่าไง”
“ว้าว!!! เสปกเลยสิคะ” แอปเปิลเริ่มทำหน้าแบบเพ้อฝัน…
“งั้นเดี๋ยววันอาทิตย์ที่จะถึงนี่นะ พี่จะเสกโกเมน No.2 มาให้แอปเปิลเลย”
“จริงเหรอ?” แอปเปิลทำหน้าเชื่อถือโกเมนสุดๆ
“เจอกันที่ตรงนี้แหละ สิบโมงเช้าวันอาทิตย์นะ”
“ค่าาาาาา”
“……^^(ยิ้ม)^^……”
“จับมือสัญญากันด้วย…พี่จะได้ไม่โกหกแอปเปิล”
“จ้าๆ จับก้อจับ^^”
ทั้งสองจับมือกันเขย่าแล้วหัวเราะกันร่าเริงสุดๆ……เอพริลซึ่งมองเห็นความสนิทสนมอย่างรวดเร็วนั้นก้อเข้าใจผิดคิดว่าทั้งสองคงใจตรงกันและเข้ากันได้ดี เธอคิดว่าตัวเองคงสู้น้องสาวไม่ได้ เอพริลจึงพยายามทำใจถึงแม้จะเจ็บปวด……
(8)
“นายมาทำไมอีก?”
“ก้อมารับพวกเธอไง” โกเมนยิ้มแฉ่ง
“ไม่ต้อง!!! วันนี้ฉันจะขี่มอเตอร์ไซค์ไปเอง”
“ไม่เอาอ่ะ!! นั่งรถเก๋งสบายกว่าตั้งเยอะY0Y” แอปเปิลงอแง
“ถ้าเธอจะไปนะแอปเปิล ก้อไปกันสองคนเลย!!! ชั้นจะขี่รถไปคนเดียว”
ฉันขึ้นคร่อมรถ แล้วสตาร์ตขี่ออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ทั้งโกเมนและแอปเปิลยืนอึ้ง ก้อฉันไม่อยากอยู่เป็นส่วนเกินนี่นา ฉันไม่อยากนั่งข้างโกเมนแล้วด้วย……ฉันกำลังจะตัดใจ……
………………………>>{(TT^TT)}<<…………………………
ติ๊ง …หน่อง… น้อง… หน่อยยยย… ต่อย… นอง… น้อง… หนิ่งงงง…-__-;
“โว้ย!เมื่อไหร่ก้อไอ้หน่องน้องอีหน่อยต่อยไอ้นองน้องอีหนิ่งอยู่เนี้ยยยย ตูเบื่อเว้ยยยยย!”
~~~ควับบบ!!!!!!O_O……เพื่อนทั้งห้องหันมามองฉันอย่างตะลึง……O_O……
“ก้อมันจริงอ่ะ เมื่อไหร่มันจะเปลี่ยนเสียงกริ่งทุเรศนี่ซักทีวะ!!! อุจาดเสียงแม่-งชิบ!!!!!”
ฉันยังพ่นคำต่อโดยไม่สนใจสายตางงรอบข้าง………วันนี้ฉันเครียดจัด…………-__+^^^
“อะไร!!!!! มองหน้าหาเรื่องเหรอพวกแก!!!!!!”
“เธอไปดมตดหมามาเหรอยัยเอพริล!!!” ...จีซัสถามยียวน
“อย่าเสือกกกกกก!!!!!!” ...ฉันตะคอกใส่จนมันลื่นตกโต๊ะ
“………(อึ้งแด-กทั้งห้อง)………”
ฉันยัวะสุดๆ ยิ่งได้ยินเสียงกริ่งอุจาดนี้ยิ่งยัวะ……*_*^^^^
“…………(*^*)^^………”
…สักพักเฟิร์สพูดใส่ฉันอย่างสะกดอารมณ์เต็มที่……
“เอพริล เธอออกไปนับหนึ่งถึงร้อยก่อน จากนั้นค่อยเข้ามาในห้องใหม่…”
“………………”
ทำไมฉันต้องทำตามที่ไอ้เฟิร์สมันสั่งด้วยวะ……เอาวะ!…นับก้อนับ…หนึ่ง…สอง…สาม…(-_-)…ยี่สิบเก้า…สามสิบ……ฉันเริ่มผ่อนคลาย……ห้าสิบสาม…ห้าสิบสี่……ฉันสงบแล้ว……หกสิบเอ็ด…หกสิบสอง……ฉันเริ่มสำนึกผิดที่ตะคอกใส่เพื่อนเมื่อกี้นี้……เจ็ดสิบหก…เจ็ดสิบเจ็ด……ฉันอยากขอโทษพวกนั้นจัง…… แปดสิบสี่…แปดสิบห้า……เมื่อไหร่จะครบร้อยวะเนี่ย!!……
“………………”
“เฮ้ย!!! แม่เสือมาแล้วโว้ย!!” เสียงไอ้เบสแหกปากบอกคนในห้อง
ครึง!!!!!!!!! ครั่ก!!!!!!! ตึง!!!!!! ตึง!!!!!!!!ชู่วววว์(เสียงคน)!!!!!……………(เงียบฉี่….)……………
ฉันเดินเข้ามาในห้องอย่างสำนึกผิด……ทุกคนนั่งอยู่ที่นั่งตนเองอย่างเป็นระเบียบ……พวกเค้ามองฉันอย่างเกรงๆ
“ทุกคน…คือเมื่อกี้ชั้นเครียดจัด ที่จริงชั้นไม่น่ามาลงที่เพื่อนเลย”
“ครายวะที่บอกให้พวกเราอย่าทะเลาะกัน ให้รักกันง่ะไอ้เฟิร์ส ” …คิริย้อน
“นั่นสิ!! สงสัยเราคงฝันกันเองมั้งเนอะ” …เฟิร์สพูดพลางกอดคอกับคิริ…
ทำไมสองคนนี้ถึงคืนดีกันเร็วจริงๆ เหมือนไม่มีอะไรเคยเกิดขึ้นเลย…ผู้ชายนี่ดีจริงๆ…
“ฉันผิดเองแหละ…ฉันข…ขอ…”
“ช่างเหอะ!!! เรื่องมันผ่านไปแล้ว คนเค้าสำนึกแล้ว จะเงียบกันทำไมล่ะเพื่อนฝูง…”
จีซัสแทรกประโยคของฉันพลางยิ้ม… นี่ฉันยังไม่ได้กล่าวขอโทษเลยนะ… ฉันยิ้มตอบจีซัส
“ฮิ้ววว!!!!!” แฟคเปล่งเสียง
“เย่!! เย้!! เย่!! เย้!!” ไอค์ผสมโรง
“หมาบ้าสงบแล้ว!!!”
“แกว่าเพื่อนชั้นเป็นหมาเหรอไอ้เบส!!” เกรซตะโกน
แล้วทั้งห้องก้อกลับมาครื้นเครงอีกครั้ง… ทำไมฉันถึงอารมณ์ร้อนอย่างนี้นะ เพราะใครกัน…
………………………>{(^0^)}<………………………
ตอนพักกลางวัน…………………
“ทำไมวันนี้เธอถึงระเบิดลงเมื่อเช้าล่ะ” เกรซถามพร้อมเคี้ยวผลไม้จั่บจั่บ
“มีเรื่องซีเรียสนิดหน่อยน่ะจ๊ะ” ฉันกินน้ำปั่นแตงโมพลางยิ้ม
“แล้วไอ้นิดหน่อยของแกนี่มันอะไรเหรอ?” เฟียสถาม
“เรื่องมันยาวน่ะ ช่างมันเหอะ!! พวกเธอไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้ฉันไม่เครียดแล้วล่ะ”
“แกมันก้อไม่เครียดแค่ตอนท้องอิ่มน่ะสิ!! เดี๋ยวหิวแกก้อเครียดอีก” เมย์ย้อน
“ไม่เครียดแล้วจ้า ไม่เครียดอีกแล้ว^^”
“………(ทั้งสามคนทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ)………”
แล้วฉันก้อชักชวนให้เพื่อนๆหอบขนมเดินเข้าห้องเรียนก่อนเข้าเรียนเกือบหนึ่งชั่วโมง…เป็นแบบนี้ประจำแหละ…ก้ออยู่ในห้องฉันมีความสุขนี่นา……^^
“เฟิร์สหายหัวไปไหนน่ะ” ฉันถามแฟค
“มันไปประชุมสารวัตรนักเรียนมั้ง ทำไมเหรอ?”
“ชั้นซื้อวาฟเฟิลของโปรดมาให้มัน ตอบแทนที่มันทำให้ชั้นสงบได้เมื่อเช้า”
“ชั้นต่างหากที่ทำให้เธอสงบได้ เอาวาฟเฟิลมาให้ชั้นสิ” …จีซัสเสนอหน้า
“แกมันเป็นคนจุดชนวนต่างหากล่ะ!” …เมย์โผล่งใส่หน้าจีซัส
…สงสัยน้ำลายเมย์คงกระเด็นใส่…จีซัสเช็ดแก้มแล้วโวยวายใหญ่เลย…
“อึ๋ยยย~~~ ยัยเต่าเผือก!!! ทำทุเรศใส่ชั้นได้ไง”
“สมน้ำหน้า!!! ชั้นหมั่นไส้น่าหล่อๆของแกมานานแล้ว!!…” เมย์หัวเราะสะใจ
“ตายแน่ๆ!! หน้าใสๆของชั้นต้องเป็นสิวแน่เลย” จีซัสเหล่ตาใส่เมย์
“หาว่าน้ำลายชั้นสกปรกเหรอ!!!”
“ป่าว!…ชั้นแค่ว่ามันโสโครกน่ะ”
“ไอ้เลววววว!!”
แล้วเฟิร์สก้อเดินเข้ามาในห้อง ชั้นหันไปมองเขา เฟิร์สยิ้มพร้อมเดินตรงมาที่ฉัน แล้วบอกว่า…
“วันนี้รอฟังเสียงกริ่งเลิกเรียนนะ^^”
“ทำไมวะ!!ไอ้นองน้องอีหนิ่งต่อยคืนไอ้หน่องน้องอีหน่อยแล้วเหรอวะ” แฟคสอด
กว่าฉันจะเข้าใจมุกนี้ของไอ้แฟค…ทุกคนก้อหัวเราะกันเรียบร้อยแล้ว……
“ฮะ! ฮะ! ฮะ!”
ทุกคนหันมามองฉันตามเสียงหัวเราะที่เกิดขึ้นหลังสุด
“เพิ่งตลกเหรอเอพริล!!” แพนด้าถามอึ้งๆ
“แม่-งประสาทโคร-ตเฉื่อยเลยว่ะ” เบสช่วยเสริม
“………^^;;………”
“เอพริล!!” ไอค์เรียกฉันพลางชี้ให้ดูประตูหน้าห้อง
แล้วฉันก้อเห็นแอปเปิลเดินเข้ามาหาฉัน… ฉันรู้สึกหูร้อนขึ้นมาทันที…
“พี่เอพริล” แอปเปิลเรียกฉัน
“อะไร!” ฉันขานรับเสียงเข้ม
แอปเปิลสะอึกนิดหน่อยก่อนพูดกับฉันว่า
“วันนี้พี่ต้องช่วยภารโรงทำความสะอาดโรงเรียนเรานะ รู้รึยัง?”
ฉันยังทำเมินแอปเปิลอยู่…แต่แอปเปิลไม่ได้ผิดอะไรนี่…
“รู้แล้ว…พี่รู้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
“เหรอ?”
“อือ”
ฉันเมินหน้าไปทางอื่น…เสียงของฉันยังเฉยเมย
“งั้นอย่าอู้นะพี่ ชั้นจะรอกลับบ้านพร้อมพี่นะ”
ก้อมันก้อต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วนี่ …แอปเปิลมาบอกทำไมวะ…
“พี่ไม่อู้หรอก…วันนี้ก้อรอทำงานอย่างใจจดจ่อเลยล่ะ”
“ก้อดีแล้ว…ชั้นไปล่ะนะ”
พอพูดจบก้อเดินจากไป……แล้วมันเดินมาทำไมของมันวะ
“………(-_-)………”
หลังจากที่แอปเปิลเดินจากไป………
“น้องสาวที่น่ารักมาหาทั้งที พี่มันแม่-งพูดเสียงเย็นชาฉิบ-หาย”
“แส่อะไรด้วยวะไอ้ไอค์ ก้อชั้นเป็นพี่มันอ่ะ ทำอะไรก้อได้”
“หื๋ยยย อีนังกบฏ” ไอค์ด่าฉัน
“ด่า’ไรฟะ แม่-งไม่สมเหตุสมผลเลย” เบสสอด
“ด่าใหม่ก้อได้วะ… ขอข้าคิดคำก่อน”
พวกเราเงียบเพื่อให้ไอ้ไอค์ใช้สมาธิคิดคำด่าฉันที่สมเหตุสมผลมากกว่านี้…ทำไมตูต้องเปิดโอกาสให้มันด่าด้วยฟะ!!!
“เอ้อ!!” ไอค์ร้อง
“อะไร? พูดมาดิ” เบสตั้งตาฟัง
“อีนังพี่ขาดจรรยาบรรณ…” …ท่าทางมันภูมิใจกับคำนี้เหลือเกิน…
แล้วไอ้ไอค์ก้อถูกคิริไถกะโหลกอย่างแรง
“คิดตั้งนาน…แกคิดได้แค่เนี่ยะ!!!! ตูเสียเวลาเงียบฟังมึงตั้งสิบห้าวิ”
“ก้อข้าคิดได้แค่นี้นี่หว่า พวกเมิงเก่งนักก้อคิดกันเองดิ!!”
ทั้งห้องเงียบไป…~~~อย่าบอกนะว่าคิดคำด่าฉันคนเดียวน่ะ~~~…
“ชั้นรู้แล้ว” เสียงทุ้มๆเสียงหนึ่งดังขึ้น แถวๆหน้าห้อง
“………”
“อะไรล่ะ!?! แม่-งเงียบอยู่ด้าย” ไอค์ซึ่งนั่งหันหลังให้สวนทันที
“ไอ้เด็กเปรต!!!! จะเรียนกันมั้ย!!!?!!!”
อาจารย์เชน สอนวิชาภาษาอังกฤษ…ยืนจังก้าอยู่หน้าห้อง……
………………………(-_-)(-๐-)…………………………
------------------------------------------------------------------------------------------
“ทุกคนเงียบๆหน่อย… เงียบ!!!!!”
เฟิร์สมองดูนาฬิกาข้อมือ(ตรงกับของโรงเรียนพอดีเป๊ะเลย) พลางตะโกนบอกทุกคนในห้อง ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาใกล้จะเลิกเรียนแล้ว
“เดี๋ยวเริ่มนับถอยหลังสิบวินะ เอ้า! สิบ…เก้า…แปด…”
ทุกคนในห้องนับตามที่เฟิร์สบอกอย่างงงงวย …เป็นแบบนี้เสมอแหละ…ทุกคนมักเชื่อฟังเฟิร์ส
“สี่…สาม…สอง…หนึ่ง…เอ้าฟังนะ!!!”
“………(ตั้งใจฟัง)………”
ปิ๊ง!!!!! ป่อง!!!! ปิ๊ง!!!! ป่อง!!!! ปิ๊ง!!!! ป่อง!!!! ปิ๊ง!!!! ปิ๊ง!!!! ปิ๊ง!!!! ป่องงงง!!!!!!!!!!!!!
ว้าย!!!!! เสียงกริ่งเปลี๊ยนไป๋!!!!!!!!! ฉันสะดุ้งตกใจหันมามองเฟิร์ส………
“เป็นไงล่ะ?” เขาถามพลางส่งยิ้มให้ฉัน
“ฝีมือแกเหรอเฟิร์ส” เมย์ถามยิ้มๆ
“แล้วพวกแกคิดว่าเพราะใครล่ะ?”… แหน้! ยังตอบไม่ตรงคำถามอีก……
เบสจับไหล่เฟิร์สแล้วถามแบบงงๆว่า
“ทำงี้ทำไมวะ!?!”
“ก้อฉันเห็นพวกแกมีอาการไม่สบอารมณ์ทุกครั้งเวลาได้ยินเสียงกริ่งนี้ ยิ่งวันนี้มาเห็นเอพริลระเบิดขนาดนั้นน่ะ มันเลยทำให้ฉันตัดสินใจไปจัดการเรื่องกริ่งนี้ไง…”
~~โหเฟิร์ส……นายรักเพื่อนจริงๆ……
“เจ๋งไปเลยเพื่อน!!!”
คิริพูดพลางชูนิ้วโป้งให้เฟิร์สแล้วสะพายกระเป๋าออกจากห้อง…เท่ไม่หยอกเลยละ…
“เดี๋ยววันพรุ่งนี้ต้องมีการประชุมเพื่อหาข้อสรุปอีกครั้งนะว่าจะเอาเสียงอะไรแน่”
“เหรอ?”
“อืม…ต้องมีการโหวตจากคณะกรรมการสารวัตรนักเรียนโรงเรียนเราทั้งหมดก่อนน่ะ”
“แล้ววันนี้ทำไมถึงเปลี่ยนเสียงกริ่งได้ล่ะ” ฉันถามต่อ
“ชั้นสั่งภารโรงให้ทำเองแหละ หึๆ” มันยิ้มอย่างภูมิใจ
“น่าเชื่อตายล่ะไอ้เฟิร์ส…ไปกราบขอเค้าช่วยล่ะสิ!” เฟียสสวน
…………………………(^^;)…………………………
“โฮ้ย!!! เหนื่อยจังเลย!!!!” ฉันพูดกับตัวเองพลางยกถังน้ำเข้าไปเก็บในห้องเก็บของ
“หนูเอพริล เดี๋ยวช่วยเอาปากกาไวท์บอร์ดไปเก็บที่ห้องพักครูคณิตศาสตร์ชั้น2ด้วยนะ”
“ค่ะคุณลุงภารโรง”
แล้วฉันก้อเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองเพื่อที่จะเอาปากกาไวท์บอร์ดไปเก็บ…แล้วฉันก้อเห็น…
“ทำไมต้องขึ้นไปข้างบนด้วยล่ะ แอปเปิล”
“เถอะน่า!! พี่โกเมน… เราจะได้เป็นส่วนตัวไง”
โกเมนเดินตามแอปเปิลขึ้นไปยังชั้นสามแล้ว ฉันรีบแอบตามขึ้นไป…จะทำอะไรกันน่ะ…
“เนี่ยะ!! ห้องเรียนพี่เอพริลล่ะ เข้าไปข้างในกันเถอะ” แอปเปิลเดินนำเข้าไป
“ห้องเรียนเอพริลเหรอ มิน่าล่ะ! กลิ่นเหม็นตุตุ”
นายโกเมน……บังอาจว่าฉันเหรอ!!!
หลังจากที่ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องเรียนของฉันเรียบร้อยแล้ว…ฉันก้อแอบอยู่ข้างประตูด้านนอกห้อง…ฉันได้ยินทุกคำที่สองคนนี้พูดเลยล่ะ เพราะสองคนนี้ไม่ยอมปิดประตู ฉันจึงได้ยินทุกคำใสแจ๋วเลย……
“พี่โกเมนคะ?”
“หือ?”
“แอปเปิลถามพี่ พี่ก้อต้องตอบตามความจริงนะ”
“จ้า^^ เธอจะถามอะไรพี่เหรอ?”
“พี่มีคนที่แอบปลื้มอยู่รึเปล่า?”
ภารกิจจัดการผู้ชายของแอปเปิล เริ่มขึ้นแล้ว…
“ไม่มี พี่ปลื้มตัวพี่เอง”
แอปเปิลซวยจัง……เจอคนหลงตัวเอง
“แล้วแฟนล่ะคะ มีรึยัง?” แอปเปิลรุกต่อ
“ยังไม่มีจ่ะ พี่โสดสนิท” โกเมนตอบหน้ายิ้มๆ…ยิ้มทำไมวะ!! …
“แล้วคนที่ชอบล่ะคะ?”
นี่เธอคิดจะทำอะไรน่ะแอปเปิล…
“คนที่ชอบเหรอ…มีแล้วล่ะ”
“จริงเหรอคะ?”
“ช่าย…ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวพี่ตอนนี้ซะด้วย^^”
ไอ้นายโกเมน…นายต้องการสื่ออะไรกับน้องฉันห๊ะ!!………
“แล้วแอปเปิลรู้จักมั้ยล่ะคะ?” แอปเปิลถามหน้าแดง
ไม่ได้นะแอปเปิล เธอบอกฉันว่าหลงรักนายยูปีสามอะไรนั่นมากมาย แค่ไม่กี่วันเธอปันใจให้ชายอื่นแล้วเหรอ!! ไหนบอกว่าไม่ชอบนิสัยโกเมนไงล่ะ นี่เธอคิดจะจีบให้หายเหงาแล้วทิ้งโกเมนเหมือนผู้ชายคนก่อนๆใช่มั้ย?…
“แอปเปิลรู้จักดีเลยล่ะ” โกเมนก้อหน้าแดงด้วยเหรอเนี่ย…
“แอปเปิลรู้จักดีเหมือนรู้จักตัวเองมั้ยคะ?” …เธออายม้วนต้วน…
“ใช่เลยล่ะ!! ” …โกเมนยิ้ม ฉันอยากตายยย……
“แล้วถ้าคนๆนั้นเค้าก้อชอบพี่โกเมน พี่จะทำไงคะ?”
เธอเป็นอะไรไปยัยแอปเปิล…นายยูสุดที่รักของเธอหายไปหนายยยย…
“พี่ก้อ… อยากจูบเค้าน่ะสิ!”… ห๊าาาาาาา…
โกเมนไม่พูดเปล่า เขาจับไหล่สองข้างของแอปเปิลไว้…ทั้งสองประจันหน้าเข้าหากัน…แอปเปิลหลับตาพริ้ม…โกเมนเลื่อนหน้าเข้าใกล้แอปเปิล…อะไรกันเนี่ย!!!…โกเมน…นายกำลังจะถูกหลอกนะ…อย่าาาา!!!!
ปังงงงงง!!!!!!!!!!!!
ทั้งคู่ตกใจผละออกจากกัน หันมามองฉันที่ยืนอ้าขาประจันหน้าอยู่……
“เธอมาทำอะไรที่นี่เอพริล?”
“นายเงียบไปเลยนายโกเมน!!!”
ฉันหันไปพูดกับแอปเปิลด้วยอารมณ์โกรธ~~~~
“เธอคิดจะทำอะไรแอปเปิล?”
“แล้วพี่คิดว่าเรากำลังจะทำอะไรกันล่ะ” แอปเปิลตอบหน้าตาย
“เธอทำแบบนี้กับโกเมนไม่ได้นะ!!”
“ทำไมล่ะพี่เอพริล?”
“เธอชอบนายยูไม่ใช่เหรอ แล้วเธอจะมาจูบกับโกเมนเนี่ยนะ ”
เกิดความโหวงเหวงชั่วครู่หนึ่ง… โกเมนหันมาถามแอปเปิลเสียงสั่นๆ
“ใครคือนายยูเหรอแอปเปิล”
“รุ่นพี่ยู ปีสาม ห้อง B มัธยมปลาย J ค่ะ”
“อ๋อๆ พี่รู้จักแล้ว” โกเมนเมินหน้าหนีแอปเปิล
“แต่ว่าตอนนี้แอปเปิล…แอปเปิล…” …แอปเปิลก้มหน้า เธอกำลังจะร้องไห้
แอปเปิลร้องไห้ส่งเสียงกระซิกๆ… โกเมนตกใจจึงหันควับมาหาฉัน แล้วถลึงตาใส่
“เธอมาบอกชั้นทำไม เอพริล!!!” โกเมนถามฉันเสียงดัง
“ก้อชั้นไม่อยากให้คนที่ชั้นชอบต้องทุกข์ใจนี่!!!!!”
“เธอชอบชั้นเหรอ!!!!” โกเมนยังถามเสียงดังอยู่
“ก้อใช่น่ะสิ!!!!” ฉันตะคอกกลับไป
“………(^_^)………”
กว่าฉันจะรู้ตัวว่าพูดสารภาพรักโกเมนไปแล้ว ก้อเห็นเขากับแอปเปิลยิ้มให้กัน…ที่แท้แผนนี่เอง…
“วางแผนกันเหรอ!!”
“ไม่อย่างนั้นชั้นจะรู้ได้ไงว่าเธอชอบชั้นจริงมั้ย?” โกเมนยิ้มหน้าแดง
“ไอ้โกเมน!!!…คนหลอกลวง”
ฉันยกมือจะฟาดโกเมนแต่เขาหลบและรับแขนฉันทัน จากนั้นเขาก้อกระซิบที่ข้างหูฉัน…
“ขอโทษทีนะ…โกเมนก้อชอบเอพริลคร้าบ^^”
เขาปล่อยมือฉัน ฉันฉวยจังหวะฟาดไหล่เขาเต็มแรง……
“คนบ้า…^^”
…………………………………..
ณ ตรงนอกประตูหน้าห้อง
ช่วงเวลาที่แอปเปิล เอพริล และโกเมนกำลังอยู่ในห้องนั้น เฟียสได้ยินและรับรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง เธอรีบเดินออกมาด้านนอกอาคารอย่างหัวเสีย แล้วกดเบอร์โทรศัพท์อันแสนจะคุ้นเคย
“ฮัลโหล!” เสียงผู้ชายปลายสาย
“พี่ฟอสนี่เฟียสเองนะ” เธอพูดกรอกเข้าไป
“อือ…มีอะไรเหรอ”
“เย็นนี้กลับเข้าบ้านด้วยนะ…เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”
วันพุธที่ 5 ธันวาคม
ติ๊งหน่อง…………ติ๊งงงง……หน่องงงงง………แคร๊ก!… แอ๊ดดด!!!!!………ปังงง!!!!………
“พี่เอพริล!!!” แอปเปิลเรียกฉัน… เช้านี้ฉันอารมณ์ดีขานรับเสียงใส…
“จ๋าาาาาจ้าาาาา”
“เพื่อนพี่มารับแล้ววว”
“ไอ้เฟิร์สเหรอ……” ฉันนั่งใส่ถุงเท้าอยู่บนห้องนอน
“ม่ายช่ายยยย” แอปเปิลตะโกนขึ้นชั้นสองทะลุเข้าห้องฉันมา
“งั้นครายวะ!! ข้างบ้านเรามีมันคนเดียว” ฉันลุกขึ้นถือกระเป๋าเดินลงบันได
“มาดูเองนะ อิอิ”
ฉันค่อนข้างจะมั่นใจว่าเป็นเฟียส ไม่งั้นก้อเกรซแน่นอน………
“หนายยยใครเอ่ยยย?……อ๊ะ!!”
“ไฮ!” โกเมนยกมือทัก มีรอยยิ้มที่มุมปาก … นี่นายคิดว่าฉันปัญญาอ่อนล่ะสิ…
“มาทำไมน่ะ!?!”
“มาส่งเธอไปโรงเรียน…พร้อมรึยัง?”
เขาหันไปทางแอปเปิล…ที่แน่นอนว่าพร้อมเซย์เยสอยู่แล้ว…
“ไปสามคนเนี่ยนะ!! ไปยังไงง่ะ?”
“รถฉันไง” พูดจบโกเมนก้อเดินออกไปข้างนอก เราเลยเดินตามไป ……แล้ว……แล้ว……โอ้โห!!!!!WoW……วอลโว่!!!!
“รถนายจริงๆเหรอ!!!!”
“ใช่แล้ว!” นายนี่ยิ้มหน้าบานเลย… เห็นเขี้ยวเสน่ห์แลบออกมาข้างหนึ่งด้วย
“ไม่เคยเห็นเลยนะ ฉันนึกว่านายใช้เดินไปเอา”
“ทุกทีฉันก้อใช้อยู่ตลอด แต่เธอไม่เคยสังเกตฉันเลยนี่… ดูแต่ตัวเอง…”
พูดอะไรเนี่ย!!!…………ไม่เข้าใจเลย~~~~~
“แอปเปิลจะนั่งหลังคนเดียวนะ จะได้เหมือนคุณนาย…” เด็กนี่โดดไปนั่งยิ้มในรถ
…ตามใจเธอสิยะ……~~~~~……^^แล้วพวกเราก้อนั่งรถวอลโว่กันล่ะ^^………~~~~~~~
“ทำไมถึงมารับฉันล่ะ?”
“ก้อเมื่อคืนเราทำงานเลิกดึกกันนี่ แล้วฉันก้อเห็นว่าเธอขี่รถไปโรงเรียนเอง ตอนเช้าเธออาจจะขี่รถหลับในกลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุน่ะ ฉันเลยตัดสินใจมารับเธอไง”
“………(ฉันหันหน้าเข้าทางกระจกข้าง)……….”
“เดี๋ยวตอนเย็นเธอก้อขึ้นรถเมล์มาหาฉันที่ห้างฮันนี่เวลล์นะ ขากลับฉันจะไปส่งบ้านเอง”
“………………”
“เงียบทำไม? หลับเหรอ”
“………………”
“เห็นมั้ย!!ตามที่พี่พยากรณ์ไว้เป๊ะเลยเนอะแอปเปิล”
“ช่ายๆ”
แอปเปิลประจบเต็มที่……แต่ฉันไม่ได้หลับนะ……
“นี่นาย”
“อ้าว!?!… ไม่ได้หลับนี่”
“ขอบใจนะ”
“เรื่องอะไร? อ๋อ! ไม่เป็นไรหรอก ชั้นมันดีเลิศเพอร์เฟคต์อยู่แล้ว”
“………(=_=;)………”
……………………………>{(^_^)}<………………………
ติ๊ง …หน่อง… น้อง… หน่อยยยย… ต่อย… นอง… น้อง… หนิ่งงงง…-__-;
ฉันมาถึงโรงเรียนโดยปลอดภัย…ฉันพยายามให้โกเมนรีบกลับไปที่โรงเรียนของเขาก่อนที่เสียงกริ่งที่น่าอายนี้จะดัง…แต่ฉันล้มเหลว…โกเมนเดินออกจากรถเพื่อทักอาจารย์เชนแล้วทันทีที่เขากำลังจะเปิดประตูรถเพื่อนั่งกลับเข้าไป …เสียงกริ่งก้อดัง…โกเมนหันมาที่ฉันแล้วอมยิ้มเล็กน้อยเหมือนรู้ทัน… ใช่สิ!!! กริ่งโรงเรียนฉันมันอุบาทว์นี่………
“……………(โหวงเหวง)…………”
ดูเหมือนภายในห้องเรียนฉันจะเกิดสิ่งผิดปกติขึ้นอีกแล้ว... ทันทีที่ฉันเดินเข้ามา ทั้งห้องก้อเงียบกริบ ทุกสายตาจ้องมาที่ฉันอย่างกระหายใคร่รู้……แต่คราวนี้ฉันพอเดาออกว่าเพราะอะไร……
“มาส่งเฉยๆ ไม่มีอะไร”
“……………………”
“เค้าไม่ได้จีบแอปเปิลด้วย”
“ฟู้ววว….(เสียงถอนหายใจ)”
“อะไรวะ!!!…ไม่ได้ห่วงฉันเลยช่ายมะ…พวกแกน่ะ!!!!”
ฉันเดินหน้ามุ่ยไปยังที่นั่งของฉัน แล้วหย่อนก้นนั่งอย่างรุนแรง!!
“โอ๋ๆ อย่างอนเลยนะจ๊ะเอพริล พวกเราแค่เห็นว่าเธอน่ะ ดูแลตัวเองด้าย”
“ไม่ต้องมาทำตอแหลเลยนะไอ้ไอค์!!! แกหวังน้องชั้นอยู่ ชั้นรู้ดี”
“โหยยย…งอนแรงจังว่ะ วันนี้”
เฟิร์สตะโกนข้ามหัวเฟียสมาหาฉันว่า
“เมื่อวานทำไมกลับดึกวะ ชั้นโทรเข้าบ้านแกตอนห้าทุ่มครึ่ง แกยังไม่กลับเลย”
“………” …ฉันไม่ตอบ…
“ห้าทุ่มครึ่งไม่พอนะ ยังไปคนเดียวด้วยง่ะ”
ประโยคเด็ดนี้ของเฟิร์ส……ทำให้ฉันเด่นเป็นดาวประจำห้องขึ้นมาอีกครั้ง……
“ก้อไปทำงานกะโกเมนไง” ฉันตอบ
“ก้อไหนว่าเลิกงานประมาณสองทุ่มไงล่ะเอพริล”
“ตอนนั้นที่พวกเราไปช่วยที่ตู้รับบริจาคน่ะ เลิกทุ่มครึ่งเอง” เกรซบอกกวาดเพื่อนทั้งห้อง
“สองต่อสองกะโกเมนตอนดึกน่ะนะ… จุกกรู้รู้”
“…………”
ฉันหันไปมองเฟียส…เธอยังนั่งเงียบหน้าเครียด…
“ก้อเมื่อวานรถชนกันบนสะพาน ชั้นไปช่วยทำแผลคนเจ็บน่ะ กว่าจะเสร็จก้อเกือบเที่ยงคืนแล้วล่ะ ไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีซะหน่อย…จริงๆนะ”
“งั้นเหรอ” เฟียสถาม…สีหน้าเธอค่อยผ่อนคลาย
“กลัวยัยเฟียสคาบข่าวไปฟ้องพี่ฟอสสุดที่รักของแกเหรอวะ ไอ้เอพริล!!”
“ไอ้เบส!!! ตูไม่ใช่หมา!!!! ไอ้ฟายยย”
“ครับๆ ผมเข้าใจผิด ...เห็นดุเหมือนกัน...”
“ไอ้เบส!!!!”
“คร้าบบบบ”
“……^^;……”
ตอนพักเที่ยงหลังกินข้าวแล้ว……
“เอพริล!!” คิริร้องเรียก
“จ๋าาาาา” ฉันขานรับอย่างอารมณ์ดีสุดๆ
“เฮ้อออ!!!”
“…(^0^)…”
“………”
“อะไรเหรอจ๊ะ คิริจ๋าาาา” ฉันยิ้มแฉ่งเข้าหาคิริ แต่เขาเมินหน้า
“ตูเห็นอีนี่บ้าแล้วเหนื่อยใจว่ะ... ไอ้เบส! แกถามมันแทนตูทีดิ ไหงกินข้าวอิ่มใหม่ๆทีไร แม่-ง สติหลุดทุกที”
“ข้าขอถอนตัวดีกว่าว่ะ…ไอ้แฟค แกถามดีกว่า ข้ายังไม่อยากทำร้ายผู้หญิง”
ฉันไม่สนที่พวกนี้พูดกัน………ก้อวันนี้ช้านมีฟามสุกกก
“จาถามอารายก้อถามมาซิจ๊า”
“โหยยยยย!!!! อีเชี้ยยยย!!!!”
“…(^^;)…”
แล้วก้อไม่มีใครถามอะไรฉันอีกเลย………จนกระทั่งผ่านไป 15 นาที…
ทุกคนคงเห็นฉันกลับสู่สภาพปกติแล้ว…จึงยอมพูดกับฉัน…
“แล้ววันนี้เธอจะกลับยังไง?” เบสถามฉัน
“เดี๋ยวขึ้นรถไปหาโกเมนที่ห้างฮันนี่เวลล์น่ะ…”
“แล้วตอนกลับบ้านล่ะ?” เบสถามต่อ
“โกเมนจะขับรถไปส่ง…”
“น้องแอปเปิลกลับยังไงเหรอ?” ไอค์ตีหน้าขรึมถาม
“ถามทำไม…ไอ้ไอค์”
“ไม่มีอะไรหรอก ถามตามประสาเพื่อนของพี่น่ะ” ไอค์ยังคงสีหน้าเดิม
“ชั้นไม่เคยรับแกเป็นเพื่อน!!!!”
“อ้าว!?! อีหนูเอพริล เดี๋ยวสวย…”
“สวยตลอดศกอยู่แล้วววว” ฉันลอยหน้าลอยตาตอบ
“อ้วก!!! ไม่ดูตัวเองเล้ย!!!…อีอืดดดดด!!!!!”
“ไอ้สัตว์ไอค์!!!!!!!!!!!”
“………(เพื่อนในห้องทุกคนกำลังมองมาที่เราพลางลุ้น)………”
ในขณะที่ฉันกับไอค์กำลังจะเปิดสมรภูมิกันอยู่นั้น คิริก้อตะโกน เหมือนบอกให้ทุกคนในห้องให้รับรู้ทุกคำพูดของเขา …
“ตูอยากดวลกับไอ้โกเมนว่ะ!!~~~”
“ดีเลยคิริ” แฟคที่ฝีมือด้อยกว่าคิริเล็กน้อยเสริม
“เออดี…ไปเมื่อไหร่บอกด้วยโว้ย!!!”
จีซัส…ผู้ให้การสนับสนุนอย่างเป็นทางการของคิริพูดฮึกเหิม………ไอ้พวกอันธพาล………
เฟิร์สซึ่งนั่งเงียบมาตั้งนานแล้วขัดขึ้น…
“คิริ…บอกแล้วไงว่าให้ไปล้มมังกรก่อน”
“ข้าตรัสรู้แล้วโว้ย!!!!”
“อย่าคิดว่าเป็นที่หนึ่งของที่นี่แล้วจะเป็นที่หนึ่งของที่อื่นนะ…คิริ”
“แกกลัวมันจนหัวหดเลยนะ…ไอ้เฟิร์ส”
“ข้ากล้าในสิ่งที่ควรกล้าโว้ย!!!” เฟิร์สตะโกนใส่คิริ
ตังงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!(เสียงคิริตบโต๊ะ)
“ไอ้เฟิร์ส!!!!! อยากลองของเหรอ!!!!!!”
เฟิร์สลุกขึ้นประจันหน้ากับคิริ ดูเหมือนว่าถ้าจีซัสกับเบสไม่คั้นกลางห้ามไว้ล่ะก้อ…ซัดกันแน่…
………ในที่สุด………ฉันก้อเหลืออด………
“หยุด!!!!!! หยุดเลย!!!!!!!ทั้งสองคนนั่นแหละ!!!!!”
ทั้งห้องหันมามองฉัน……………
“ชั้นยังต้องถูกนายโกเมนนั่นควบคุมอีกตั้งสามวันนะ อนาคตโรงเรียนอยู่ในมือชั้น ถ้านายนั่นเกิดโกรธขึ้นมาทำร้ายชั้นหรือปรับให้โรงเรียนไม่ผ่านล่ะจะว่าไง?”
“…………(เงียบฉี่)…………”
ในเมื่อทุกคนยังเงียบ ฉันจึงพูดต่อ …
“คิริ…ที่เฟิร์สบอกน่ะ เพราะหวังดีนะ ไม่ได้เข้าข้างโกเมน…T^T…นายอย่าเอาเรื่องบ้าๆพวกนี้มาทำให้พวกนายต้องมองหน้ากันไม่ติดเลย ห้องเรารักกันแบบนี้ดีที่สุดแล้วนะ ”T๐TT
น้ำตาฉันไหลออกมาเมื่อไหร่ไม่รู้……ทำไมเราต้องขี้แยด้วยนะ……
“………(-_-)………”
“……………………”
“นี่ยัยเอพริล!!!! ร้องไห้อีกแล้วนะ!!! เบื่อโว้ยยยย” จีซัสโวย
“มินนี่เบื่อจีซัสมากกว่าอีก!” มินนี่แทรก
“อ้าวมินนี่!!! จีซัสทำอะไรให้เบื่ออีกล่ะ”
“คิดเองดิ…แล้วอย่าไปทำร้ายโกเมนล่ะ เค้าไม่ได้ทำอะไรให้จีซัสซะหน่อย”
“จ๊ะ…ถ้ามินนี่สั่ง…อะไรจีซัสก้อทามด้าย”
“……=_=;;……”
เออ………จีซัสน่าเบื่อจริงด้วย……
………………………………>{(-----_--)}<…………………………
ติ๊ง …หน่อง… น้อง… หน่อยยยย… ต่อย… นอง… น้อง… หนิ่งงงง…
เลิกเรียนแล้ว…ฉันกับแอปเปิลกำลังนั่งอยู่ในรถเมล์ เวลาอย่างนี้เราสองคนมักมีเรื่องให้คุยกันเรื่อยๆ…อยู่ดีๆแอปเปิลก้อพูดออกมาระหว่างที่ฉันกำลังนินทาป้าข้างบ้านอย่างเมามัน…
“พี่เอพริลช่วยแอปเปิลหน่อยได้มั้ย?”
ฉันชะงักปาก……แหม หัวกำลังลื่นไหลอยู่เชียว……
“ช่วยอะไรล่ะ? ห้ามขอให้ไปตายแทนนะ”
“ตลกจังพี่…^^;…แหะๆ”
แอปเปิลประชดมุกของฉัน…ฉันดูดชามุกแก้เขิน…
“ช่วยเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างชั้นกับพี่โกเมนหน่อยสิ ชั้นชอบพี่โกเมน”
ฉันสำลักชา…เม็ดชามุกหลุดเข้าคอ…
“โอ๊ะ! …แค่ก!!! แค่ก!!! ค่าก!!! กลือะ!!! เอิ้ก!!!… เฮ้อ!… ค่อยยังชั่ว”
“พี่ตกใจอะไรนักหนา”
“ป่าว!”
“ชั้นชอบหน้าพี่โกเมนมากเลย”
“เหรอ…”
“ยิ้มก้ออ่อนโยน เท่! ดูดีจัง”
“……………”
แอปเปิลยังคงพล่ามต่อ แววตาเพ้อฝัน…… ส่วนฉันนิ่งเงียบ
“เวลาพี่เค้าหัวเราะนะ จะเห็นเขี้ยวเสน่ห์ข้างหนึ่งด้วย”
“……………”
“ถ้ามีเขี้ยวสองข้างคงจะดีเนอะ!!”
“……………”
“ถ้าทำสีผมให้อ่อนลงล่ะก้อนะ…อุ๊ย!! ต้องเท่สุดๆ”
“……………”
“น่าจะเถื่อนกว่านี้หน่อยน้า…แอปเปิลชอบ”
“……………”
“พี่เอพริลตายแล้วเหรอ?”
“………(-_-)………”
………………>{(T^T)}<………………
เราสองคนถึงห้างฮันนี่เวลล์กันแล้ว แต่ใจฉันยังเบาโหวงอยู่เลย…นี่ฉันเป็นอะไรไปนะ…แอปเปิลสวยน่ารักกว่าฉันมาก ขนาดคิริพอรู้ว่าฉันกับแอปเปิลเป็นพี่น้องกันยังแซวว่าฉันเป็นลูกเก็บมาเลี้ยงเลย!?!…ถ้าแอปเปิลเกิดชอบโกเมนขึ้นมาจริงๆ…ฉันจะทำไง…
“บื้ออะไรอีกล่ะ?” เสียงโกเมนนี่นา
“ฮะ!!?!!” ฉันตื่นจากภวังค์
“ยืนค้างอยู่ได้ ไปแจกใบปลิวดิ ชั้นจะถ่ายวีดีโอ…”
“อือๆ”
นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย………
ฉันตั้งหน้าตั้งตาแจกใบปลิวเชิญชวนปลูกป่าจนหมดมือ…ฉันจึงเดินกลับไปที่เซนเตอร์เพื่อจะหยิบใบปลิวชุดใหม่…แล้วฉันก้อได้ยิน……
“จริงๆนะ 100%แอปเปิลสาบานได้”
“ถ้าเธอโกหกพี่ล่ะ”
“ถ้าผิดพลาดชั้นจะให้พี่ตดใส่หน้าชั้นเลย”
“กล้าจริงๆนะนู๋แอปเปิล พี่เอาจริงนะ^^”
โกเมนกับแอปเปิลพูดคุยอะไรกันนะ ท่าทางสนิทสนมมาก ทันทีที่ฉันเดินเข้าไปหยิบใบปลิวมาเพิ่ม ทั้งสองคนก้อชะงัก แล้วไม่พูดอะไรเลยจนฉันหันหลังเดินกลับไปแจกใบปลิว……ตอนนี้ฉันอยู่ในรัศมีที่สามารถเห็นทั้งสองคนได้ แต่ไม่ได้ยินว่าเค้าพูดอะไรกัน………ฉันอยากตาย TT^TT
~~…………หลังจากที่เอพริลเดินออกไปห่างระยะการฟังแล้ว…………~~
“……………………”
“พี่โกเมนคะ”
“หืม?”
“แอปเปิลชอบหน้าพี่มั่กมากค่ะ”
“เหรอจ๊ะ” โกเมนยิ้ม
“รูปลักษณ์ภายนอกพี่นี่สุดยอดเลยนะคะ”
“เหอๆ ขอบใจนะน้อง พี่ก้อว่างั้นแหละ”
“แหะๆ แต่แอปเปิลเกลียดนิสัยพี่สุดๆ”
“อ้าว!?!..ไหงตบตูดแล้วลูบหน้าพี่หยั่งงี้ล่ะ”
“ก้อพี่โกเมนน่ะ เสียสละเพื่อส่วนรวมมากเกินไปน่ะสิ จะลงสมัครผู้ว่าฯเหรอ”
“เปล่าหรอก แค่ทำแล้วมันมีความสุขน่ะ”
“หาเรื่องให้ตัวเองลำบาก…เกลียดที่สุดเลย!”
“………………”
โกเมนนิ่งไปอย่างใช้ความคิด แอปเปิลรู้ตัวว่าพูดแรงไป…เธอตัดสินใจขอโทษ…
“แอปเปิลขอโทษค่ะ นู๋ไม่ได้ตั้งใจ…”
“เธอชอบแบบเห็นแก่ตัวเหรอ” โกเมนสีหน้าจริงจัง
“เอ๊ะ!”
“ถ้ามีโกเมนอีกคนที่เถื่อน เฉยชาและไม่สนโลก เธอจะว่าไง”
“ว้าว!!! เสปกเลยสิคะ” แอปเปิลเริ่มทำหน้าแบบเพ้อฝัน…
“งั้นเดี๋ยววันอาทิตย์ที่จะถึงนี่นะ พี่จะเสกโกเมน No.2 มาให้แอปเปิลเลย”
“จริงเหรอ?” แอปเปิลทำหน้าเชื่อถือโกเมนสุดๆ
“เจอกันที่ตรงนี้แหละ สิบโมงเช้าวันอาทิตย์นะ”
“ค่าาาาาา”
“……^^(ยิ้ม)^^……”
“จับมือสัญญากันด้วย…พี่จะได้ไม่โกหกแอปเปิล”
“จ้าๆ จับก้อจับ^^”
ทั้งสองจับมือกันเขย่าแล้วหัวเราะกันร่าเริงสุดๆ……เอพริลซึ่งมองเห็นความสนิทสนมอย่างรวดเร็วนั้นก้อเข้าใจผิดคิดว่าทั้งสองคงใจตรงกันและเข้ากันได้ดี เธอคิดว่าตัวเองคงสู้น้องสาวไม่ได้ เอพริลจึงพยายามทำใจถึงแม้จะเจ็บปวด……
(8)
“นายมาทำไมอีก?”
“ก้อมารับพวกเธอไง” โกเมนยิ้มแฉ่ง
“ไม่ต้อง!!! วันนี้ฉันจะขี่มอเตอร์ไซค์ไปเอง”
“ไม่เอาอ่ะ!! นั่งรถเก๋งสบายกว่าตั้งเยอะY0Y” แอปเปิลงอแง
“ถ้าเธอจะไปนะแอปเปิล ก้อไปกันสองคนเลย!!! ชั้นจะขี่รถไปคนเดียว”
ฉันขึ้นคร่อมรถ แล้วสตาร์ตขี่ออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ทั้งโกเมนและแอปเปิลยืนอึ้ง ก้อฉันไม่อยากอยู่เป็นส่วนเกินนี่นา ฉันไม่อยากนั่งข้างโกเมนแล้วด้วย……ฉันกำลังจะตัดใจ……
………………………>>{(TT^TT)}<<…………………………
ติ๊ง …หน่อง… น้อง… หน่อยยยย… ต่อย… นอง… น้อง… หนิ่งงงง…-__-;
“โว้ย!เมื่อไหร่ก้อไอ้หน่องน้องอีหน่อยต่อยไอ้นองน้องอีหนิ่งอยู่เนี้ยยยย ตูเบื่อเว้ยยยยย!”
~~~ควับบบ!!!!!!O_O……เพื่อนทั้งห้องหันมามองฉันอย่างตะลึง……O_O……
“ก้อมันจริงอ่ะ เมื่อไหร่มันจะเปลี่ยนเสียงกริ่งทุเรศนี่ซักทีวะ!!! อุจาดเสียงแม่-งชิบ!!!!!”
ฉันยังพ่นคำต่อโดยไม่สนใจสายตางงรอบข้าง………วันนี้ฉันเครียดจัด…………-__+^^^
“อะไร!!!!! มองหน้าหาเรื่องเหรอพวกแก!!!!!!”
“เธอไปดมตดหมามาเหรอยัยเอพริล!!!” ...จีซัสถามยียวน
“อย่าเสือกกกกกก!!!!!!” ...ฉันตะคอกใส่จนมันลื่นตกโต๊ะ
“………(อึ้งแด-กทั้งห้อง)………”
ฉันยัวะสุดๆ ยิ่งได้ยินเสียงกริ่งอุจาดนี้ยิ่งยัวะ……*_*^^^^
“…………(*^*)^^………”
…สักพักเฟิร์สพูดใส่ฉันอย่างสะกดอารมณ์เต็มที่……
“เอพริล เธอออกไปนับหนึ่งถึงร้อยก่อน จากนั้นค่อยเข้ามาในห้องใหม่…”
“………………”
ทำไมฉันต้องทำตามที่ไอ้เฟิร์สมันสั่งด้วยวะ……เอาวะ!…นับก้อนับ…หนึ่ง…สอง…สาม…(-_-)…ยี่สิบเก้า…สามสิบ……ฉันเริ่มผ่อนคลาย……ห้าสิบสาม…ห้าสิบสี่……ฉันสงบแล้ว……หกสิบเอ็ด…หกสิบสอง……ฉันเริ่มสำนึกผิดที่ตะคอกใส่เพื่อนเมื่อกี้นี้……เจ็ดสิบหก…เจ็ดสิบเจ็ด……ฉันอยากขอโทษพวกนั้นจัง…… แปดสิบสี่…แปดสิบห้า……เมื่อไหร่จะครบร้อยวะเนี่ย!!……
“………………”
“เฮ้ย!!! แม่เสือมาแล้วโว้ย!!” เสียงไอ้เบสแหกปากบอกคนในห้อง
ครึง!!!!!!!!! ครั่ก!!!!!!! ตึง!!!!!! ตึง!!!!!!!!ชู่วววว์(เสียงคน)!!!!!……………(เงียบฉี่….)……………
ฉันเดินเข้ามาในห้องอย่างสำนึกผิด……ทุกคนนั่งอยู่ที่นั่งตนเองอย่างเป็นระเบียบ……พวกเค้ามองฉันอย่างเกรงๆ
“ทุกคน…คือเมื่อกี้ชั้นเครียดจัด ที่จริงชั้นไม่น่ามาลงที่เพื่อนเลย”
“ครายวะที่บอกให้พวกเราอย่าทะเลาะกัน ให้รักกันง่ะไอ้เฟิร์ส ” …คิริย้อน
“นั่นสิ!! สงสัยเราคงฝันกันเองมั้งเนอะ” …เฟิร์สพูดพลางกอดคอกับคิริ…
ทำไมสองคนนี้ถึงคืนดีกันเร็วจริงๆ เหมือนไม่มีอะไรเคยเกิดขึ้นเลย…ผู้ชายนี่ดีจริงๆ…
“ฉันผิดเองแหละ…ฉันข…ขอ…”
“ช่างเหอะ!!! เรื่องมันผ่านไปแล้ว คนเค้าสำนึกแล้ว จะเงียบกันทำไมล่ะเพื่อนฝูง…”
จีซัสแทรกประโยคของฉันพลางยิ้ม… นี่ฉันยังไม่ได้กล่าวขอโทษเลยนะ… ฉันยิ้มตอบจีซัส
“ฮิ้ววว!!!!!” แฟคเปล่งเสียง
“เย่!! เย้!! เย่!! เย้!!” ไอค์ผสมโรง
“หมาบ้าสงบแล้ว!!!”
“แกว่าเพื่อนชั้นเป็นหมาเหรอไอ้เบส!!” เกรซตะโกน
แล้วทั้งห้องก้อกลับมาครื้นเครงอีกครั้ง… ทำไมฉันถึงอารมณ์ร้อนอย่างนี้นะ เพราะใครกัน…
………………………>{(^0^)}<………………………
ตอนพักกลางวัน…………………
“ทำไมวันนี้เธอถึงระเบิดลงเมื่อเช้าล่ะ” เกรซถามพร้อมเคี้ยวผลไม้จั่บจั่บ
“มีเรื่องซีเรียสนิดหน่อยน่ะจ๊ะ” ฉันกินน้ำปั่นแตงโมพลางยิ้ม
“แล้วไอ้นิดหน่อยของแกนี่มันอะไรเหรอ?” เฟียสถาม
“เรื่องมันยาวน่ะ ช่างมันเหอะ!! พวกเธอไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้ฉันไม่เครียดแล้วล่ะ”
“แกมันก้อไม่เครียดแค่ตอนท้องอิ่มน่ะสิ!! เดี๋ยวหิวแกก้อเครียดอีก” เมย์ย้อน
“ไม่เครียดแล้วจ้า ไม่เครียดอีกแล้ว^^”
“………(ทั้งสามคนทำหน้าไม่ค่อยเชื่อ)………”
แล้วฉันก้อชักชวนให้เพื่อนๆหอบขนมเดินเข้าห้องเรียนก่อนเข้าเรียนเกือบหนึ่งชั่วโมง…เป็นแบบนี้ประจำแหละ…ก้ออยู่ในห้องฉันมีความสุขนี่นา……^^
“เฟิร์สหายหัวไปไหนน่ะ” ฉันถามแฟค
“มันไปประชุมสารวัตรนักเรียนมั้ง ทำไมเหรอ?”
“ชั้นซื้อวาฟเฟิลของโปรดมาให้มัน ตอบแทนที่มันทำให้ชั้นสงบได้เมื่อเช้า”
“ชั้นต่างหากที่ทำให้เธอสงบได้ เอาวาฟเฟิลมาให้ชั้นสิ” …จีซัสเสนอหน้า
“แกมันเป็นคนจุดชนวนต่างหากล่ะ!” …เมย์โผล่งใส่หน้าจีซัส
…สงสัยน้ำลายเมย์คงกระเด็นใส่…จีซัสเช็ดแก้มแล้วโวยวายใหญ่เลย…
“อึ๋ยยย~~~ ยัยเต่าเผือก!!! ทำทุเรศใส่ชั้นได้ไง”
“สมน้ำหน้า!!! ชั้นหมั่นไส้น่าหล่อๆของแกมานานแล้ว!!…” เมย์หัวเราะสะใจ
“ตายแน่ๆ!! หน้าใสๆของชั้นต้องเป็นสิวแน่เลย” จีซัสเหล่ตาใส่เมย์
“หาว่าน้ำลายชั้นสกปรกเหรอ!!!”
“ป่าว!…ชั้นแค่ว่ามันโสโครกน่ะ”
“ไอ้เลววววว!!”
แล้วเฟิร์สก้อเดินเข้ามาในห้อง ชั้นหันไปมองเขา เฟิร์สยิ้มพร้อมเดินตรงมาที่ฉัน แล้วบอกว่า…
“วันนี้รอฟังเสียงกริ่งเลิกเรียนนะ^^”
“ทำไมวะ!!ไอ้นองน้องอีหนิ่งต่อยคืนไอ้หน่องน้องอีหน่อยแล้วเหรอวะ” แฟคสอด
กว่าฉันจะเข้าใจมุกนี้ของไอ้แฟค…ทุกคนก้อหัวเราะกันเรียบร้อยแล้ว……
“ฮะ! ฮะ! ฮะ!”
ทุกคนหันมามองฉันตามเสียงหัวเราะที่เกิดขึ้นหลังสุด
“เพิ่งตลกเหรอเอพริล!!” แพนด้าถามอึ้งๆ
“แม่-งประสาทโคร-ตเฉื่อยเลยว่ะ” เบสช่วยเสริม
“………^^;;………”
“เอพริล!!” ไอค์เรียกฉันพลางชี้ให้ดูประตูหน้าห้อง
แล้วฉันก้อเห็นแอปเปิลเดินเข้ามาหาฉัน… ฉันรู้สึกหูร้อนขึ้นมาทันที…
“พี่เอพริล” แอปเปิลเรียกฉัน
“อะไร!” ฉันขานรับเสียงเข้ม
แอปเปิลสะอึกนิดหน่อยก่อนพูดกับฉันว่า
“วันนี้พี่ต้องช่วยภารโรงทำความสะอาดโรงเรียนเรานะ รู้รึยัง?”
ฉันยังทำเมินแอปเปิลอยู่…แต่แอปเปิลไม่ได้ผิดอะไรนี่…
“รู้แล้ว…พี่รู้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”
“เหรอ?”
“อือ”
ฉันเมินหน้าไปทางอื่น…เสียงของฉันยังเฉยเมย
“งั้นอย่าอู้นะพี่ ชั้นจะรอกลับบ้านพร้อมพี่นะ”
ก้อมันก้อต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วนี่ …แอปเปิลมาบอกทำไมวะ…
“พี่ไม่อู้หรอก…วันนี้ก้อรอทำงานอย่างใจจดจ่อเลยล่ะ”
“ก้อดีแล้ว…ชั้นไปล่ะนะ”
พอพูดจบก้อเดินจากไป……แล้วมันเดินมาทำไมของมันวะ
“………(-_-)………”
หลังจากที่แอปเปิลเดินจากไป………
“น้องสาวที่น่ารักมาหาทั้งที พี่มันแม่-งพูดเสียงเย็นชาฉิบ-หาย”
“แส่อะไรด้วยวะไอ้ไอค์ ก้อชั้นเป็นพี่มันอ่ะ ทำอะไรก้อได้”
“หื๋ยยย อีนังกบฏ” ไอค์ด่าฉัน
“ด่า’ไรฟะ แม่-งไม่สมเหตุสมผลเลย” เบสสอด
“ด่าใหม่ก้อได้วะ… ขอข้าคิดคำก่อน”
พวกเราเงียบเพื่อให้ไอ้ไอค์ใช้สมาธิคิดคำด่าฉันที่สมเหตุสมผลมากกว่านี้…ทำไมตูต้องเปิดโอกาสให้มันด่าด้วยฟะ!!!
“เอ้อ!!” ไอค์ร้อง
“อะไร? พูดมาดิ” เบสตั้งตาฟัง
“อีนังพี่ขาดจรรยาบรรณ…” …ท่าทางมันภูมิใจกับคำนี้เหลือเกิน…
แล้วไอ้ไอค์ก้อถูกคิริไถกะโหลกอย่างแรง
“คิดตั้งนาน…แกคิดได้แค่เนี่ยะ!!!! ตูเสียเวลาเงียบฟังมึงตั้งสิบห้าวิ”
“ก้อข้าคิดได้แค่นี้นี่หว่า พวกเมิงเก่งนักก้อคิดกันเองดิ!!”
ทั้งห้องเงียบไป…~~~อย่าบอกนะว่าคิดคำด่าฉันคนเดียวน่ะ~~~…
“ชั้นรู้แล้ว” เสียงทุ้มๆเสียงหนึ่งดังขึ้น แถวๆหน้าห้อง
“………”
“อะไรล่ะ!?! แม่-งเงียบอยู่ด้าย” ไอค์ซึ่งนั่งหันหลังให้สวนทันที
“ไอ้เด็กเปรต!!!! จะเรียนกันมั้ย!!!?!!!”
อาจารย์เชน สอนวิชาภาษาอังกฤษ…ยืนจังก้าอยู่หน้าห้อง……
………………………(-_-)(-๐-)…………………………
------------------------------------------------------------------------------------------
“ทุกคนเงียบๆหน่อย… เงียบ!!!!!”
เฟิร์สมองดูนาฬิกาข้อมือ(ตรงกับของโรงเรียนพอดีเป๊ะเลย) พลางตะโกนบอกทุกคนในห้อง ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาใกล้จะเลิกเรียนแล้ว
“เดี๋ยวเริ่มนับถอยหลังสิบวินะ เอ้า! สิบ…เก้า…แปด…”
ทุกคนในห้องนับตามที่เฟิร์สบอกอย่างงงงวย …เป็นแบบนี้เสมอแหละ…ทุกคนมักเชื่อฟังเฟิร์ส
“สี่…สาม…สอง…หนึ่ง…เอ้าฟังนะ!!!”
“………(ตั้งใจฟัง)………”
ปิ๊ง!!!!! ป่อง!!!! ปิ๊ง!!!! ป่อง!!!! ปิ๊ง!!!! ป่อง!!!! ปิ๊ง!!!! ปิ๊ง!!!! ปิ๊ง!!!! ป่องงงง!!!!!!!!!!!!!
ว้าย!!!!! เสียงกริ่งเปลี๊ยนไป๋!!!!!!!!! ฉันสะดุ้งตกใจหันมามองเฟิร์ส………
“เป็นไงล่ะ?” เขาถามพลางส่งยิ้มให้ฉัน
“ฝีมือแกเหรอเฟิร์ส” เมย์ถามยิ้มๆ
“แล้วพวกแกคิดว่าเพราะใครล่ะ?”… แหน้! ยังตอบไม่ตรงคำถามอีก……
เบสจับไหล่เฟิร์สแล้วถามแบบงงๆว่า
“ทำงี้ทำไมวะ!?!”
“ก้อฉันเห็นพวกแกมีอาการไม่สบอารมณ์ทุกครั้งเวลาได้ยินเสียงกริ่งนี้ ยิ่งวันนี้มาเห็นเอพริลระเบิดขนาดนั้นน่ะ มันเลยทำให้ฉันตัดสินใจไปจัดการเรื่องกริ่งนี้ไง…”
~~โหเฟิร์ส……นายรักเพื่อนจริงๆ……
“เจ๋งไปเลยเพื่อน!!!”
คิริพูดพลางชูนิ้วโป้งให้เฟิร์สแล้วสะพายกระเป๋าออกจากห้อง…เท่ไม่หยอกเลยละ…
“เดี๋ยววันพรุ่งนี้ต้องมีการประชุมเพื่อหาข้อสรุปอีกครั้งนะว่าจะเอาเสียงอะไรแน่”
“เหรอ?”
“อืม…ต้องมีการโหวตจากคณะกรรมการสารวัตรนักเรียนโรงเรียนเราทั้งหมดก่อนน่ะ”
“แล้ววันนี้ทำไมถึงเปลี่ยนเสียงกริ่งได้ล่ะ” ฉันถามต่อ
“ชั้นสั่งภารโรงให้ทำเองแหละ หึๆ” มันยิ้มอย่างภูมิใจ
“น่าเชื่อตายล่ะไอ้เฟิร์ส…ไปกราบขอเค้าช่วยล่ะสิ!” เฟียสสวน
…………………………(^^;)…………………………
“โฮ้ย!!! เหนื่อยจังเลย!!!!” ฉันพูดกับตัวเองพลางยกถังน้ำเข้าไปเก็บในห้องเก็บของ
“หนูเอพริล เดี๋ยวช่วยเอาปากกาไวท์บอร์ดไปเก็บที่ห้องพักครูคณิตศาสตร์ชั้น2ด้วยนะ”
“ค่ะคุณลุงภารโรง”
แล้วฉันก้อเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองเพื่อที่จะเอาปากกาไวท์บอร์ดไปเก็บ…แล้วฉันก้อเห็น…
“ทำไมต้องขึ้นไปข้างบนด้วยล่ะ แอปเปิล”
“เถอะน่า!! พี่โกเมน… เราจะได้เป็นส่วนตัวไง”
โกเมนเดินตามแอปเปิลขึ้นไปยังชั้นสามแล้ว ฉันรีบแอบตามขึ้นไป…จะทำอะไรกันน่ะ…
“เนี่ยะ!! ห้องเรียนพี่เอพริลล่ะ เข้าไปข้างในกันเถอะ” แอปเปิลเดินนำเข้าไป
“ห้องเรียนเอพริลเหรอ มิน่าล่ะ! กลิ่นเหม็นตุตุ”
นายโกเมน……บังอาจว่าฉันเหรอ!!!
หลังจากที่ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องเรียนของฉันเรียบร้อยแล้ว…ฉันก้อแอบอยู่ข้างประตูด้านนอกห้อง…ฉันได้ยินทุกคำที่สองคนนี้พูดเลยล่ะ เพราะสองคนนี้ไม่ยอมปิดประตู ฉันจึงได้ยินทุกคำใสแจ๋วเลย……
“พี่โกเมนคะ?”
“หือ?”
“แอปเปิลถามพี่ พี่ก้อต้องตอบตามความจริงนะ”
“จ้า^^ เธอจะถามอะไรพี่เหรอ?”
“พี่มีคนที่แอบปลื้มอยู่รึเปล่า?”
ภารกิจจัดการผู้ชายของแอปเปิล เริ่มขึ้นแล้ว…
“ไม่มี พี่ปลื้มตัวพี่เอง”
แอปเปิลซวยจัง……เจอคนหลงตัวเอง
“แล้วแฟนล่ะคะ มีรึยัง?” แอปเปิลรุกต่อ
“ยังไม่มีจ่ะ พี่โสดสนิท” โกเมนตอบหน้ายิ้มๆ…ยิ้มทำไมวะ!! …
“แล้วคนที่ชอบล่ะคะ?”
นี่เธอคิดจะทำอะไรน่ะแอปเปิล…
“คนที่ชอบเหรอ…มีแล้วล่ะ”
“จริงเหรอคะ?”
“ช่าย…ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวพี่ตอนนี้ซะด้วย^^”
ไอ้นายโกเมน…นายต้องการสื่ออะไรกับน้องฉันห๊ะ!!………
“แล้วแอปเปิลรู้จักมั้ยล่ะคะ?” แอปเปิลถามหน้าแดง
ไม่ได้นะแอปเปิล เธอบอกฉันว่าหลงรักนายยูปีสามอะไรนั่นมากมาย แค่ไม่กี่วันเธอปันใจให้ชายอื่นแล้วเหรอ!! ไหนบอกว่าไม่ชอบนิสัยโกเมนไงล่ะ นี่เธอคิดจะจีบให้หายเหงาแล้วทิ้งโกเมนเหมือนผู้ชายคนก่อนๆใช่มั้ย?…
“แอปเปิลรู้จักดีเลยล่ะ” โกเมนก้อหน้าแดงด้วยเหรอเนี่ย…
“แอปเปิลรู้จักดีเหมือนรู้จักตัวเองมั้ยคะ?” …เธออายม้วนต้วน…
“ใช่เลยล่ะ!! ” …โกเมนยิ้ม ฉันอยากตายยย……
“แล้วถ้าคนๆนั้นเค้าก้อชอบพี่โกเมน พี่จะทำไงคะ?”
เธอเป็นอะไรไปยัยแอปเปิล…นายยูสุดที่รักของเธอหายไปหนายยยย…
“พี่ก้อ… อยากจูบเค้าน่ะสิ!”… ห๊าาาาาาา…
โกเมนไม่พูดเปล่า เขาจับไหล่สองข้างของแอปเปิลไว้…ทั้งสองประจันหน้าเข้าหากัน…แอปเปิลหลับตาพริ้ม…โกเมนเลื่อนหน้าเข้าใกล้แอปเปิล…อะไรกันเนี่ย!!!…โกเมน…นายกำลังจะถูกหลอกนะ…อย่าาาา!!!!
ปังงงงงง!!!!!!!!!!!!
ทั้งคู่ตกใจผละออกจากกัน หันมามองฉันที่ยืนอ้าขาประจันหน้าอยู่……
“เธอมาทำอะไรที่นี่เอพริล?”
“นายเงียบไปเลยนายโกเมน!!!”
ฉันหันไปพูดกับแอปเปิลด้วยอารมณ์โกรธ~~~~
“เธอคิดจะทำอะไรแอปเปิล?”
“แล้วพี่คิดว่าเรากำลังจะทำอะไรกันล่ะ” แอปเปิลตอบหน้าตาย
“เธอทำแบบนี้กับโกเมนไม่ได้นะ!!”
“ทำไมล่ะพี่เอพริล?”
“เธอชอบนายยูไม่ใช่เหรอ แล้วเธอจะมาจูบกับโกเมนเนี่ยนะ ”
เกิดความโหวงเหวงชั่วครู่หนึ่ง… โกเมนหันมาถามแอปเปิลเสียงสั่นๆ
“ใครคือนายยูเหรอแอปเปิล”
“รุ่นพี่ยู ปีสาม ห้อง B มัธยมปลาย J ค่ะ”
“อ๋อๆ พี่รู้จักแล้ว” โกเมนเมินหน้าหนีแอปเปิล
“แต่ว่าตอนนี้แอปเปิล…แอปเปิล…” …แอปเปิลก้มหน้า เธอกำลังจะร้องไห้
แอปเปิลร้องไห้ส่งเสียงกระซิกๆ… โกเมนตกใจจึงหันควับมาหาฉัน แล้วถลึงตาใส่
“เธอมาบอกชั้นทำไม เอพริล!!!” โกเมนถามฉันเสียงดัง
“ก้อชั้นไม่อยากให้คนที่ชั้นชอบต้องทุกข์ใจนี่!!!!!”
“เธอชอบชั้นเหรอ!!!!” โกเมนยังถามเสียงดังอยู่
“ก้อใช่น่ะสิ!!!!” ฉันตะคอกกลับไป
“………(^_^)………”
กว่าฉันจะรู้ตัวว่าพูดสารภาพรักโกเมนไปแล้ว ก้อเห็นเขากับแอปเปิลยิ้มให้กัน…ที่แท้แผนนี่เอง…
“วางแผนกันเหรอ!!”
“ไม่อย่างนั้นชั้นจะรู้ได้ไงว่าเธอชอบชั้นจริงมั้ย?” โกเมนยิ้มหน้าแดง
“ไอ้โกเมน!!!…คนหลอกลวง”
ฉันยกมือจะฟาดโกเมนแต่เขาหลบและรับแขนฉันทัน จากนั้นเขาก้อกระซิบที่ข้างหูฉัน…
“ขอโทษทีนะ…โกเมนก้อชอบเอพริลคร้าบ^^”
เขาปล่อยมือฉัน ฉันฉวยจังหวะฟาดไหล่เขาเต็มแรง……
“คนบ้า…^^”
…………………………………..
ณ ตรงนอกประตูหน้าห้อง
ช่วงเวลาที่แอปเปิล เอพริล และโกเมนกำลังอยู่ในห้องนั้น เฟียสได้ยินและรับรู้ทุกสิ่งทุกอย่าง เธอรีบเดินออกมาด้านนอกอาคารอย่างหัวเสีย แล้วกดเบอร์โทรศัพท์อันแสนจะคุ้นเคย
“ฮัลโหล!” เสียงผู้ชายปลายสาย
“พี่ฟอสนี่เฟียสเองนะ” เธอพูดกรอกเข้าไป
“อือ…มีอะไรเหรอ”
“เย็นนี้กลับเข้าบ้านด้วยนะ…เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น