ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เริ่มปฏิบัติภารกิจกู้วิกฤติช่วยโรงเรียน
(5)
วันเสาร์ที่ 1 ธันวาคม
“ห๊าาาา!!!”
“จุ๊!……จุ๊!….เงียบหน่อยสิ”
“ไม่นะ!!”
ตัวฉันสั่นไปหมดเลยเมื่อได้ยินคำสั่งนี้
“ทำไมล่ะ?” …โกเมนถามพร้อมทำหน้าฉงน
“ฉันกลัว….”
……..ฉันกลัวจริงๆนะ………..
“ไม่ต้องกลัวหรอก………เดี๋ยวเสียบไอ้นี่เข้าไปก้อเรียบร้อย” โกเมนพูดแบบสบายใจ
“จะบ้าเหรอ…….ตอนเสียบนั่นแหละน่ากลัวอ่ะ”
“น่ากลัวตรงไหน?”… แหน่!!ยังงงอยู่อีกนะนาย…
“ฉันจะเจ็บ……”
“เจ็บนิดเดียวเอง”
“ไม่นิดหรอก…..เลือดต้องออกด้วยนี่!!!”
“มันก้อต้องออกเป็นธรรมดาอยู่แล้ว……”
“แล้วถ้าเลอะชุดชั้นล่ะ….จะทำไง?”
“ถ้าทำค่อยๆอย่างระวัง เลือดจะไม่เลอะนะ”
“นายบ่อยล่ะสิ”
“แน่นอนอยู่แล้วววว……….คล่องเลยล่ะ”
“แต่ชั้นครั้งแรกนี่…….”
โกเมนเงียบไป นานจนฉันนึกว่าเขาจะเปลี่ยนใจจากเรื่องนี้แล้ว……
“ทำไมเรื่องมากจังนะ… เดี๋ยวไม่ให้ผ่านการประเมินซะเลยนี่!”
“นายขู่ฉันเหรอโกเมน”
“ก้อเออดิ… ตกลงจะทำมั้ย!!!”
“…………………..”
“อะไร? จะเอายังไงว่ามาดิ… เงียบทำไม?”
“ก้อได้………” …ฉันยอมตกปากอย่าเลี่ยงไม่ได้……T^TT
“ดี!! ก้อแค่เนี้ย!………งอแงอยู่ได้”
“………………….”
โกเมนกระหยิ่มยิ้มย่องเดินนำฉันไปที่เคาน์เตอร์ แล้วหันมาตะคอก
“จะยืนอยู่นั่นอีกนานมั้ย ตามมาดิ!!”
“……..T^T………”
ตอนนี้ฉันกำลังอยู่กับผู้ควบคุมของฉัน… โกเมน… วันนี้ฉันต้องปฏิบัติภารกิจทำงานสาธารณประโยชน์……วันแรกด้วยนะ……ฉันนึกว่าจะได้ไปช่วยคนตาบอดข้ามถนนหรืออะไรประมาณนั้นมากกว่าที่กำลังจะได้ทำอยู่นี่ ………บริจาคเลือด ………TT^TT
“………………….”
“เดี๋ยวเธอรับบัตรคิวแล้วรออยู่นี่นะ ดีจังที่วันนี้คนไม่เยอะ”
“แล้วนายจะไปไหนน่ะ?”
“รออยู่นี่แหละ!! เดี๋ยวมานะ”
พูดจบโกเมนก้อเดินไปที่ศูนย์บริจาคอวัยวะ……(สังหรณ์ไม่ดีเลย)……แล้วเขาก้อเดินกลับมาพร้อมกระดาษชุดหนึ่ง……
“ระหว่างรอก้อกรอกใบนี้ด้วย……” เขายื่นกระดาษมาที่ฉัน
“อารายอ่ะ?”
“ใบลงนามบริจาคอวัยวะตนเอง”
“ห๊าาา!!!~~~” …ฉันเสียงดังไปหน่อย… คนรอบข้างหันมามองฉัน
“ตกใจอะไรอีกวะ!” …โกเมนตะคอกถามฉันแบบเหลืออด
“ฉันยังต้องใช้อยู่นะ ยังไม่อยากให้คนอื่น”
“ก้อกรอกไปก่อนไง!… ถึงเวลาเค้าจะใช้เค้าถึงจะมาเอาที่เธอ”
“ไม่เอาอ่า!!… ชั้นไม่อยากมีพันธะผูกพันธ์”
“พันธงพันธะอะไรของเธอ!! มั่วจริงๆ”
“ว่าชั้นได้ไง…บริจาคทำไม…ไม่อาวน้า…ชั้นรักพวกมานนนT_T”
“สงบสติอารมณ์แล้วกรอกซะ!!!… บริจาคทั้งตัวเลยนะ”
“ไม่!!!!!!”
“ถ้าเธอยังไม่ตาย เค้าไม่มาตัดเอาที่เธอหรอก โวยวายอยู่ได้!”
“อ้อเหรอ”
“………=_=;………”
ฉันจึงยอมกรอกใบบริจาคอวัยวะอย่างอายๆ… เพราะตอนนี้คนรอบข้างที่หันมามองฉันกับโกเมนเริ่มซุบซิบถึงบทสนทนางี่เง่าเมื่อตะกี้ ส่วนโกเมนก้อทำหน้าใส่แบบว่าทึ่งในปัญญาอันน้อยนิดของฉัน…… ใช่สิ!!!ฉันไม่ได้อยู่ห้องA เหมือนนายนี่…… (เกี่ยว’ไรฟะ!!…F คนเขียน)
ตอนบ่าย……โกเมนพาฉันมาตะโกนขอรับบริจาคเงินช่วยมูลนิธิเด็กตาบอดที่ห้างฮันนี่เวลล์ ซึ่งฉันคิดว่าดีกว่าเมื่อเช้ามากเลย……เพิ่งรู้นะเนี่ยว่านอกจากนายนี่จะสนิทสนมกับพวกนางพยาบาลที่สภากาชาดแล้ว ยังรู้จักนักสังคมสงเคราะห์หลายคนอีกด้วย สังเกตจากทันทีที่เราเดินเข้ามาในห้าง พี่ๆที่คุมตู้บริจาคก้อพากันเข้ามาทักทายโกเมนอย่างคุ้นเคย ซึ่งระหว่างที่ฉันกำลังตะโกนขอรับเงินบริจาค และโกเมนกำลังถ่ายวีดีโอฉันอยู่นั้น………
“อุ๊ย!!!! ดูซิยายเพิ้งไหนกำลังตะโกนขอทานให้คนตาบอดเนี่ย…อ้าวเอพริลเองเหรอ…ตายละ!!! หน้าซีดเชียว ทำงานหนักเหรอจ๊ะ เอ๊ะ!! หรือว่าอายใครกันเอ่ย”
~มิกเกล~………ยืนมองมาแบบสมน้ำหน้า…และข้างกายเธอคือเคน……แฟนเก่าเกรซ
“ที่หน้าซีดน่ะ เพราะเมื่อเช้าฉันไปบริจาคเลือดมา เผอิญความอิ่มบุญมันพลุ่งแรงไปหน่อย ฉันถึงมาช่วยหาเงินให้การกุศลต่อไงจ๊ะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าวันนี้จะมีมารผจญด้วยนะเนี่ย”
“เธอว่าใคร!!” ยัยมิกเกลพูดลอดไรฟันมา
“ก้อคนที่ทำแต่กรรมชั่วไงจ๊ะ คนเค้าทำดีก้อไม่เห็นเป็นสิ่งดี เดาซิใครเอ่ย?”
“นังเอพริล!!!!” ยัยมิกเกลปรี่เข้าหาฉัน
“มิกเกลกลับบ้าน!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เคนตะโกน….ซึ่งใบหูเปลี่ยนเป็นสีแดงแล้ว…มิกเกลชะงักกึก…. วิ่งตามเคนที่จ้ำอ้าวออกไปโดยไม่ลืมหันกลับมามองฉันอย่างแค้นๆ
“……………………” คนในห้างหันมามองที่จุดฉัน
“……… (ฉันก้มหน้าอาย)………..”
“……………………”
“ตัดต่อไว้เป็นทีเซอร์เปิดตัวเธอเลยดีมั้ยเนี่ย!!…”
ฉันหันไปมองโกเมน……ที่ตอนนี้ลดกล้องลงแล้วมองมาที่ฉันแบบยิ้มๆ………ยิ้ม’ไรวะ!!!!!
วันอาทิตย์ที่ 2 ธันวาคม
วันนี้ฉันจะได้ตะโกนขอรับบริจาคเงินทั้งวันเลยล่ะ ฉันจึงเกณฑ์เฟียส เกรซ เมย์ เฟิร์ส และแอปเปิลน้องสุดที่รักมาช่วยด้วย… ตอนแรกแอปเปิลงอแงไม่อยากมาหรอก แต่พอฉันบอกว่าโกเมนเป็นหนุ่มป๊อบโรงเรียน J เท่านั้นแหละ แม่คุณก้อรีบอาบน้ำแต่งตัวเลยเชียว…….
“พี่โกเมนหล่อจังเลย……” แอปเปิลพูดตาฉ่ำ
“ขอบใจนะน้อง แต่พี่ว่าน้องไปช่วยพี่เฟียสที่ตู้ผู้พิการดีกว่านะ ที่นี่คนมีพอแล้ว”
“พี่ไม่เบื่อมั่งเหรอ ทำงานเพื่อคนอื่นอยู่แบบเนี้ย”
“ให้ตายก้อไม่เบื่อหรอก… นี่น้องจะไปมั้ยเนี่ย…พี่จะถ่ายวีดีโอ”
“อ่ะ!...ค่ะ”
“…………………………”
น้องสาวฉันเรียนอยู่มัธยมปลาย H ปี2 ห้อง A……เรียนเก่ง หัวดี น่ารัก เพอร์เฟคต์……เสียอย่างเดียวคือ ชอบตื้อผู้ชายที่ไม่ได้ชอบตัวเอง และเกลียดผู้ชายที่เข้ามาจีบแต่ตัวเองไม่ได้ชอบ -__-;; อันที่จริงแอปเปิลมีคนที่หลงรักมากๆอยู่แล้วคนหนึ่ง…เขาคนนั้นคือนายยู มัธยมปลาย J ปี3 ห้อง B นายคนนี้เป็นถึงหนุ่มป๊อบอันดับหนึ่งปี 3 ของมัธยมปลาย J เชียวนะ นายยูคนเนี้ย ไม่เคยแม้แต่จะชายตาเหลียวหาน้องแอปเปิลของฉันเลย แม้ว่าแอปเปิลจะเป็นสาวป๊อบอันดับสามของปี 2 โรงเรียนฉันก้อตาม……
“แอปเปิล!!!!!!” …เสียงเฟรมเรียกแอปเปิลขณะกำลังวิ่งเข้ามาในห้าง
“อ้าว!!! พวกนายก้อมาช่วยพี่สาวชั้นด้วยเหรอ”
“อืม ช่วงเช้าว่าง เลยตามเฟิร์สมา” ฟาร์มตอบ
“อ๊ะ!! พี่เอพริลหวัดดีคร้าบบบ” …ไอ้ฟิล์ม…โค้งทักทายฉันแบบที่เคยทำประจำ
“เฟิร์สอยู่ไหนอ่ะพี่เอพริล” …ฟาร์มทำหน้าตื่นถามฉัน ……ทำไมต้องทำหน้างี้ด้วยฟะ!….
“เฟิร์สอยู่โซนเด็กกำพร้าแหน่! …ทางซ้ายนะ…”
เจ้าฟิล์ม เฟรม และฟาร์ม แฝดสามน้องชายของเฟิร์ส เป็นนักเรียนมัธยม J ปี2 ห้อง F… น่าแปลกใจเหมือนกันที่ไอ้สามคนเนี่ยไม่ถูกเข้าค่ายดัดสันดานทั้งๆที่อยู่ห้อง F
“สามคนเนี้ยไม่เคยเรียกเฟิร์สว่าพี่เลยเนอะ” จู่ๆโกเมนก้อพูดขึ้น
“สงสัยว่าเกิดห่างกันแค่ปีเดียวล่ะมั้ง” ฉันออกความคิด
“แล้วทีแอปเปิลทำไมต้องเรียกเธอว่าพี่เอพริลด้วยล่ะ”
“ก้อพ่อฉันสั่ง!!”
“เข้าใจแล้ว……”
โกเมนหน้าจ๋อยทันที ...ฉันจึงเปลี่ยนเรื่อง
“แล้วน้องชายนายเรียกนายว่าพี่มั้ยล่ะ”
“รู้ได้ไงว่าฉันมีน้องชาย?”
แหมๆ ก้อพวกนายออกจะป๊อบทั้งคู่นี่ ...แต่ฉันไม่อยากบอกความจริงเลยทำเงียบ โกเมนจึงตอบเบาๆ
“ไม่เคยเรียกหรอก ก้อเกิดปีเดียวกัน”
สงสัยเกิดหัวปี-ท้ายปีแน่เลย พ่อกับลุงฉันก้อเกิดปีเดียวกัน ยังเรียนชั้นเดียวกันด้วย……
“เรียนชั้นเดียวกันรึเปล่า”
“อืม…ปีสามห้อง F น่ะ”
“ทำไมไม่โดนค่ายดัดสันดานล่ะ”
“เพราะมันมีฉันเป็นพี่น่ะสิ!!”
“………”
~~~~~~โห!!!!! ลำเอียงจังว่ะ!!!!~~~~~~
……………………(^0^)(^_^)(^0^)(^_^)……………………..
เลิกงานที่ห้างแล้ว…พวกเราตกลงกันว่าจะไปกินเสต๊กบุฟเฟต์ที่อยู่ตรงข้ามถนนกับห้างฮันนี่เวลล์ …ตอนบ่ายเรนโบว์ก้อมาช่วยด้วยล่ะ…ท่าทางเรนโบว์ยังเกรงๆฉันอยู่ สงสัยเธอคงสำนึกผิดแทนน้องสาวฝาแฝดเธออีกแล้ว ที่จริงฉันไม่โกรธเลย ดีใจด้วยซ้ำที่หลังจากที่ฉันซ้อมริบบิ้นปางตาย เธอยังยอมพูดกับฉันอยู่ ดังนั้น เพื่อเชื่อมสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนให้คงอยู่ตลอดไป เราต้องมากินด้วยกัน^^ ระหว่างที่พวกเรากำลังเดินออกนอกห้าง ก้อเจอกับ…….*0*;;;
“เฮ้ย!! มันมากันแล้ว… มิกเกล!!”
มิกเกลกับพรรคพวกอีกไม่ต่ำกว่าห้าสิบคน… มีกระเทยด้วย… ยืนดักรอฉันที่ลานจอดรถหน้าห้างฮันนี่เวลล์
“สงสัยมันแค้นที่ทำแกไม่ได้เมื่อวานว่ะ เอพริล ” เมย์พูดพลางถอดนาฬิกาออก
“อยากสางเหมือนกัน ตั้งแต่ในค่ายแล้ว!!” เกรซบอกพร้อมถอดสร้อยเก็บในกระเป๋า
“ยัยพวกนี้ใช่มะที่จะเอาไม้ฟาดพี่อ่ะ!!” แอปเปิลพูดพลางจ้องพวกนั้นอย่างไม่กลัวตาย
“เอากระเทยนี่แหละวะ!!!” ฟิล์มพูดแล้วพยักหน้าให้อีกสองแฝด
ขณะที่พวกเรากำลังฮึกเหิมกันนั้น โกเมนก้อเดินนำหน้าแล้วยกมือขวางพวกเราไว้ไม่ให้เดินต่อ
“อยู่ที่นี่เฉยๆเหอะ เดี๋ยวชั้นกับเฟิร์สจัดการเอง”
ฉันงงมาก ~~พวกนายสองคนเนี่ยนะ~~ โกเมนหันมาพยักหน้าให้เฟิร์สที่พยักหน้ารับแล้วเดินไปที่ซุ้มมิกเกล ...สองคน...
“เดี๋ยวเรื่องคงจบแล้วล่ะ” ฟาร์มบ่นเซ็งๆ
…แฝดสามมองหน้าเหมือนรู้กัน แสดงสีหน้าเหมือนกันเด๊ะเลย…(หน้าเหมือนกันนี่หว่า)…
พวกเราได้แต่ยืนมองโกเมนกับเฟิร์สยืนเจรจากับพวกมิกเกล…ในที่สุดการรอคอยก้อผ่านพ้น…
“ไปเถอะพวกเรา ช่างหัวมัน!!!!”
มิกเกลหันมาตะโกนใส่พวกเราแล้วขับรถออกไป…แล้วพวกนั้นก้อทยอยจากไป…ทั้งหมด…
“…………………”
“…………………”
“พรรคพวกตามดมก้นเป็นฝูงเลยว่ะ!!” เฟรมพูดติดตลก……
(6)
วันจันทร์ที่ 3 ธันวาคม
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!! ควับ!!!!!!!!!! ตึง!!!!!!!!! ซ่าาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“………………”
“zzzzzzzzz…….เชิญร่วมบริจาคค่าาาาาาาาา…………zzzzzzzzzz”
ปังงง!!!!!!!!!!!!!! ฟวี่!!!!!!!!!! ฉั่บ!!!!!!!!!!!!! ฉั่บ!!!!!!!!!!!!!!!!!!! แกร๊ก!!!!!!! แอ๊ดดดด!!!!!!
“………………”
“…zzzzzzzzzzzzz…”
“พี่เอพริล!!! ตื่นได้แล้ว นี่พี่ไม่คิดจะตื่นก่อนชั้นเลยช่ายมะ ส้วมว่างแล้ว อาหารเช้าก้อเสร็จแล้วนะพี่!!!!!!”
“zzzzzzzzz………รับฟรีไม่มีแถมค่าาาาาาา…………zzzzzzzzz”
“ละเมออยู่ได้!!! แอปเปิลลงไปกินข้าวก่อนล่ะนะ เร็วนะพี่ เดี๋ยวสาย!!!!!”
แอ๊ดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ปังงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ตึก!!!!!!!! ตึก!!!!!!!!!โครม!!!!!!
“………………”
“zzzzzzzzzzz…………..เก่งจางเลยโกเมนนนนน…………..zzzzzzzzzzzzz”
“………………”
ตึง!!!! ตึง!!!! ตึง!!!!! แกร๊ก!!!!!!! แอ๊ดดดด!!!!!!!!!!!!! ปังงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“พี่เอพริล!!!!!!!! ตื่นเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!!!”
“zzzzzzzzzz…………พี่ฟอส อย่าน้าาาาาาาาา…………zzzzzzzzzzzzzzz”
“ไอ้พี่บ้า!!!!!!!!!”
“หือ?” ฉันเริ่มรู้สึกตัว
“ทีงี้ทำตื่นเหรอ!!!! ไปแต่งตัวเลย… อีกครึ่งชั่วโมงโรงเรียนจะเข้าแล้ว”
“ฮ้าววว กี่โมงแล้วเนี่ย?…นอนไม่เต็มอิ่มเลยอ่าาา”
“เจ็ดโมงครึ่งแล้ว…..ทำหน้างงอยู่อีก……. แหกขี้ตาตื่นเดี๋ยวนี้นะ!!!!!!!!!!!!”
แอปเปิลใช้ศัพท์……แหกขี้ตา……กะฉันเหรอ
“แอปเปิล!!! แกพูดคำไม่สุภาพกะพี่แกเหรอ!!!!!”
“เออดิ…วันนี้ชั้นยอมตายเลย ลุกซิพี่!!!!!!!”
“เออๆ…ยอมให้วันหนึ่งก้อได้ วันนี้ตูโงงจัง….อย่าเขย่าดิ!!!!”
“………(-_-)(-__-^^)…………”
ปกติฉันกับแอปเปิลต้องขี่มอเตอร์ไซค์มาโรงเรียนด้วยกันประจำ แล้วตอนเย็นเราก้อกลับด้วยกัน(ช่างเป็นพี่น้องที่รักกันอะไรเช่นนี้) และวันนี้ก้อเช่นเคย…เรามาโรงเรียนด้วยกัน ต่างแต่เพียงว่าวันนี้………………เราจะมาสาย
“’จารย์ขาาา เมื่อวานทำงานสาธารณประโยชน์หนักมากค่า หนูเลยตื่นสายไปหน่อย อาจารย์เชนยกโทษให้หนูน้าาาา”
อาจารย์เชนมองมาที่ฉันกับแอปเปิลอย่างชั่งใจ………ในที่สุดอาจารย์ก้อปล่อยพวกเรา!!!~~~^0^
“ช้านมีความสุข บนความทุ้กกกของคนอื่นนน……” ฉันเดินฮัมเพลงตรงระเบียงจะเข้าห้อง
เบสโผล่หน้าออกมานอกห้อง หลังจากเห็นหน้าฉันมันก้อผลุบเข้าไปแหกปากบอกเพื่อนทั้งห้อง…
“เฮ้ย! เอพริลมาแล้วโว้ย!!”
ครึง!!!!!!!!! เอี๊ยด!!!!!! ครั่ก!!!!!!! ตึง!!!!!! ตึง!!!!!!!!คลุบ!!!!!……………(เงียบฉี่….)……………
“อะไรกันวะ?”… ฉันถามตัวเองและค่อยๆย่องเข้าใกล้หน้าห้อง
“……… (ชิ๊งงง!)………”
อะไรเนี่ย!!!0_0!!! ทุกคนนั่งประจำที่เรียนของตัวเองอย่างสงบ……ฉันไม่กล้าเดินเข้าห้อง……
“เชิญเข้ามาสิครับ”
จีซัสเอ่ยเชิญฉันอย่าสุภาพเกินเหตุ แถมมันยังนั่งหน้าห้องด้วย………ผิดปกติวิสัยจริงๆ…………=_=;;
“กรุณาย่างเท้าก้าวเข้ามาเถอะครับ กระผมรับรองไม่เป็นอันตรายใดๆ”
ไอ้ไอค์เอาด้วยอีกคน…มันนั่งข้างจีซัสเลย…………ตูไม่เข้าดีกว่า………….-_-;
“………(-_-\\)(/-_-)(-_-\\)(/-_-)………..” ฉันส่ายหัวลูกเดียว
“……………(ชิ้งงง!!)……………..”
“พวกแกต้องการอะไรจากชั้น!!! บอกมาก่อน… ไม่งั้นชั้นจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย”
พวกในห้องหันมองหน้ากัน…ฉันอ้าขาควบระหว่างเขตแดนห้องเรียนกับระเบียงตึก…จนในที่สุดคิริก้อเอ่ยปาก
“เชิญพวกแกโปรดบอกมันไปเลยว่าพวกเราต้องการอะไร…กรุณาว่องไวด้วย หากช้าแล้วอาจารย์ท่านอาจเสด็จเข้าสอนเสียก่อน ซึ่งถ้าหากกระผมมิได้ฟังภายในคาบเช้านี้… บ้องหูไอ้คนต้นคิดจะฉีกนะขอรับ”…-_-^^…
“ฟังอะไรจากฉันเหรอ คิริ”… ตอนนี้ฉันชักเท้ากลับเข้าเขตแดนห้องแล้ว...
แพนด้า… สาวสวยตาคมขึ้นต้นถามฉันด้วยศัพท์ที่แสนจะฟังยาก……
“เผอิญว่าดิฉันทราบมาว่าในวันศุกร์ที่ผ่านมา คุณเอพริลได้มีการชักศึกเข้าโรงเรียน จนทำให้การประเมินผลของโรงเรียนมัธยมปลาย H ของเราต้องเกือบมีอันต้องมัวหมองก่อนที่จะถูกเลื่อนออกไปพิจารณาในอาทิตย์หน้า ดังนั้น พวกดิฉันจึงใคร่อยากทราบว่า เหตุไฉนคุณเอพริลถึงได้กระทำการอุกอาจเช่นนี้?”
“อ๋อ!!~~~ นึกว่าอะไร~~~อะแฮ่ม!! หากพวกท่านประสงค์จะสดับฟังเหตุการณ์ทั้งหมด… ดิฉัน…ในฐานะผู้ก่อการ…จะเรียงร้อยถ้อยความให้ตั้งแต่แรกเริ่มจนอวสานเลยนะท่าน”
กำลังจะอ้าปากเล่าแล้วเชียว ไอ้จีซัสก้อแทรกก่อนกำหนด
“โปรดใส่เอฟเฟกต์ท่าเพื่ออรรถรสในการชมด้วยนะท่านหญิง…...”
………………….>(^0^)<………………………
………………….>(^_^)<………………………
หลังจากรับฟังเรื่องทั้งหมดแล้ว…เพื่อนในห้องฉันก้อสะบัดอาการผู้ดีทิ้งไปในทันที
“แล้วริบบิ้นโดนอะไรมั่งมั้ย” …มินนี่ถามฉัน
“แค่โดนตักเตือนเท่านั้นแหละ” …เฟิร์สตอบแทน
“และโดนกรงเล็บพยัคฆ์ด้วย…” เบสเติมพลางหันมาล้อเลียนฉัน
จีซัสสะกิดฉัน แล้วถามว่า………
“ยัยแฝดริบบิ้นกับเรนโบว์มีอะไรต่างกันตรงไหนบ้างวะ?”
“ริบบิ้นขาวกว่า สวยกว่า…และมีไฝตรงหลังหู ตรงเนี้ยเพิ่งเห็นสดๆร้อนๆตอนจิกหัวมันน่ะ”
“อ้อเหรอ..” จีซัสบรรลุ
“ถามทำไม?”
“เผื่อเจอหน้า จะได้ด่าถูกตัวไง…”^^;
……นี่ล่ะจีซัส………~~พ่อสุภาพบุรุษ~~…………
วันอังคารที่ 4 ธันวาคม
“ทำไมมาสายนักห๊ะ!!!!” …โกเมนตะคอกฉันทันทีที่มาถึงจุดนัดพบ
“โทษทีนะ…หลังเลิกเรียนต้องไปส่งแอปเปิลที่บ้านก่อนน่ะ”
“สายสองชั่วโมงเนี่ยนะ”
“แวะกินข้าว………ชั้นหิวนี่”
“โทรเข้ามือถือก้อดันปิดอีก”
“แบตหมดอ่ะ”
โกเมนทำหน้าเบื่อๆใส่ฉัน หลังจากถอนหายใจแล้วเขาก้อถามต่อ……
“เงินเหรียญติดตัวน่ะ มีมั้ย?”
“มี... ถามทำไมเหรอ?”
“มีแล้วทำไมไม่หยอดเหรียญโทรมาบอกกันว่าจะมาช้า”
“ก้อ…..ก้อ….ก้อฉัน……..ลืม”
“โหยยย…… อีเซ่อ!!!!”
“……=_=……”
ฉันมาทำงานวันนี้วันที่สี่แล้วล่ะ เมื่อวานกวาดขยะข้างถนน เหนื่อยสายตัวแทบขาด ได้เห็นโกเมนจูงคนแก่ข้ามถนนด้วย (จิตใจดีเหมือนกันนะ) หลังจากนั้นก้อทยอยเอาน้ำไปเสิร์ฟตำรวจจราจร เมื่อวานแอปเปิลมาช่วยด้วย พวกตำรวจชมแอปเปิลใหญ่เลย บอกว่าน่ารักแล้วมีน้ำใจ(เชอะ!) พอช่วงใกล้หัวค่ำ มีเด็กผู้หญิงหน้าตาสวยมากๆ น่ารักสุดๆ คนหนึ่งมาหาโกเมนด้วย หน้าตาคุ้นมากกก…ท่าทางสนิทสนมกันใช่ย่อย(แอปเปิลบ่นหมั่นไส้ด้วย)……แต่โกเมนก้อใจแข็งพอที่จะไล่เด็กนั่นกลับบ้านไปได้ ยัยเด็กคนนั้นค้อนฉันกับแอปเปิลใหญ่เลย…………..~_~
“เอ๊ะ!”
ฉันก้มหน้ามองสิ่งที่โกเมนกำลังเขียนอยู่…พอเขารู้ตัวก้อรีบพับเก็บทันที…
“นายเขียนไดอารี่ด้วยเหรอ?”
“นี่เธอแอบอ่านรึเปล่า? เสียมารยาทชิบ!”
“อะไรง่ะ! ชั้นแค่เห็นเธอเขียนหนังสือบนรถเมล์ ก้อเลยชะเง้อดูเฉยๆ”
“เขียนบนรถเมล์แล้วมันทำไมวะ!”
“ก้อมันน่าแปลกนี่…ทำอย่างงี้เสียสายตานะ”
“เหรอ…แล้วเธอได้อ่านมันป่ะ”
“ยังไม่ทันได้ดูอะไรเลย”
“ขอให้จริงเหอะ”
“หวงไรนักหนานะ…เหอๆ ผู้ชายเขียนไดอารี่…”
“ทำไม?…แปลกตรงไหน?”
“ผู้ชายประเทศเราเค้าไม่ค่อยทำอะไรแบบนี้นี่…ชั้นยังไม่เคยเลย”
“คนที่ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆอย่างเธอจะไปรู้ถึงความสุนทรีย์ของการเขียนไดอารี่ได้ไงล่ะ”
“จ้าๆ ทำพูดดีไปเหอะ นายอยากเขียนเขียนไป อย่ามาเขียนถึงชั้นก้อแล้วกัน”
โกเมนรีบเก็บไดอารี่ใส่กระเป๋าแล้วกอดไว้แน่น ประหนึ่งว่าอยู่ดีๆแล้วฉันจะกระชากไปอ่านงั้นแหละ ฉันจึงเบ้ปากแล้วนั่งเอียงหลังใส่สื่อให้ว่า...ตูไม่ได้อยากอ่านหรอก(เว้ย!)...
เงียบกันพักใหญ่ ฉันกำลังมองลุงแก่คนหนึ่งที่กำลังเกาตูดให้หลาน โกเมนก้อบอกว่า
“วันนี้เธอต้องทำหน้าที่หญิงสาวบริการ…..”
“อะไรนะ!!! พูดให้มันดีๆนะ…”
ฉันเบนสายตาจากตูดเด็กมาที่โกเมน รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมา
“มุกนี้ทำเอาหน้าแดงเลยเหรอ^^” โกเมนหัวเราะ
“ไม่ตลกเฟ้ย!!!!!!”
ในที่สุด พวกเราก้อขึ้นรถเมล์มาลงที่…………มูลนิธิร่วมกตัญญู!!!!!
“ทำความสะอาดพื้น เสิร์ฟอาหาร น้ำ และช่วยอะไรเล็กๆน้อยๆ ตามที่เค้าสั่งน่ะ”
“ได้ค่า…สบายมาก…” ……โล่งอกจังเลย!^^……
“……(^_^)……”
“อะไรอีกล่ะโกเมน?”
“……(^_^)……”
“ไปเตรียมวีดีโอมาอัดสิ!! ยิ้มค้างทำซากเหรอ!!!!!!”
ฉันตั้งหน้าตั้งตาทำงานไปเรื่อยๆ……เวลาผ่านไป……พี่ผู้ชายร่างบึกคนหนึ่งก้อเรียกโกเมนไปคุยอะไรซักอย่างพลางมองมาที่ฉันทำให้รู้สึกแปลกๆ ผู้ควบคุมของฉันมีสีหน้าครุ่นคิด… ทันทีที่โกเมนพยักหน้า…ฉันก้อขนลุก
“นี่ยัยตูดหมึก!! มานี่เด๋วดิ”… โกเมนเรียกฉันแล้ว…
“อะไรเหรอจ๊ะ^^” …ฉันส่งยิ้มหวานไปให้
“ทำอย่างนั้นนึกว่าฉันจะละเว้นไม่ให้ทำงานเหรอ ~~ ฝันไปเหอะ!!”
“……(แป๋ว!)……”^^;
“นี่เป็นโอกาสพิเศษที่เธอจะแสดงความจริงใจในการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์นะ…”
“……………….”
“………(^_^)(ยิ้ม)(^_^)……….”
“อย่าบอกนะว่าจะให้ฉัน………เก็บศพ”
“เธอไปกับรถมูลนิธิก่อน…ถ้าจำเป็นจริงๆอ่ะนะ เธอก้อต้องทำ… ”
“โอยยยยย” …ตูจะเป็นลม…
“อะไรกัน? หน้าซีดเผือดเลย!! คนมันขาดน่ะ เราจำเป็นต้องช่วยนะ”
“ชั้นอยากอ้วกกก!!!!”
“นี่เธอกำลังจะได้ทำบุญกุศลเพื่อมนุษยชาติครั้งใหญ่เลยนะ^0^”… โกเมนยิ้ม(อีกแล้ว)
แล้วโกเมนกับฉัน(จำเป็น)ต้องไปกับรถมูลนิธิซึ่งเกิดเหตุรถชนกันบนสะพานครั้งใหญ่มีผู้บาดเจ็บจำนวนมากมาย โชคดีจังที่ไม่มีใครตาย และที่น่าโชคดีที่สุด คือ ……ฉันไม่ได้เก็บศพค่าาาาาาา
“เดี๋ยวน้องทำแผลให้เด็กๆของรถโรงเรียนที่คว่ำข้างหน้านี้นะ” พี่นูนู่บอก
พี่นูนู่ วิทยากรที่เคยคุมค่ายฉัน เธอมาเป็นอาสาสมัครด้วยรึนี่ เธอจำฉันได้ตั้งแต่แรกเห็น(ก้อแน่ล่ะ…ไปตบกันหน้าห้องประชุมนี่…ใครๆก้อจำฉันด้ายยย)
“พี่นูนู่คะ นอกจากพี่แล้วมีพี่วิทยากรคนอื่นมาด้วยมั้ยคะ”
“อ๋อจ๊ะ…เอ่อ…ก้อมี…”
มีเสียงผู้ชายดังขึ้น………………….
“นูนู่!!!!!!!…มาดามขาน้องเสื้อส้มหน่อยสิ น้องขาหัก!!”
เราสองคนหันไปตามเสียง…พี่ซันจิเดินมาพร้อมกับ…ข…แข…แขนคน!!!!!!!!!
“พี่ซันจิอย่าเข้ามาใกล้น้าาาาาาาา” ฉันหลับตาปี๋~~~
“ยัยเอพริลมาเอ๋ออยู่ทำไมที่นี่น่ะ”
“หนูมาทำงาน!!!!”
“อ๋อ!! จำได้ละ…งานสาธารณประโยชน์”
ฉันเม้มปากหลับตาปี๋นิ่งสนิท สักพักพี่ซันจิก้อเอ่ยขึ้นว่า...
“ไม่มองหน้าฉัน……ไปดีกว่า”
“………”
“………”
“………”
“เอพริล!!!!” …เสียงโกเมนนี่…
“อ่ะ!… หา…” ฉันลืมตาขึ้นมา
“หลับตาทำไมง่ะ?”…โกเมนจ้องหน้าฉัน…
เราสองคนหน้าใกล้กันมาก…เราทั้งคู่จ้องตากัน…หน้าฉันเริ่มแดง…สักพักเขาก้อเอ่ยเสียงเบา…
“ถ้าอู้………ปรับตก!”
…………~~รู้แล้วโว้ยยยย~~……………
…4 ชั่วโมงผ่านไป……………………………~_~;
ตอนนี้ก้อเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว ฉันกำลังจะกลับบ้าน … วันนี้เลิกงานดึกจริงๆ… โกเมนเดินออกมาส่งฉันที่รถมอเตอร์ไซค์
“กลับเองได้มั้ย?”
“สบายมาก…”
“แถวบ้านเธอไม่อันตรายใช่มั้ย?” โกเมนถามเสียงนุ่ม
“อืม…ไม่มีอะไรเลย”
“ขับรถดีๆนะ” แววตาเขาเป็นห่วงฉันมากเลย…
“จ้า^0^”
“…^_^…”
“…^0^…”
“ถ้าเธอเป็นแบบตอนนี้ตลอดก้อดีนะ^^”
“ทำไมเหรอ?”
“แบบนี้ล่ะ…ฉันชอบ”
“………(+0+)………”
“ไม่ต้องเถียงกันดี คุยอย่างสงบๆ”
“เหอๆ”^^;;;
“คราวหน้าอยากจะมาอีกมั้ย?”
“ถ้าเป็นแบบนี้ จะมากับนายสองคนก้อได้ ฉันจะไม่กลัวแล้วล่ะ……”
แวบหนึ่ง…โกเมนหน้าแดง……ฉันก้อหน้าแดง……โกเมนก้มหน้า…แล้วเค้าก้อ……
“เอ๊ะ!~” เขาเอ่ย
“อะไรเหรอ?^^”
“เธอนั่งควบรถอ้าซ่าแบบนั้นได้ไง…ระวังหน่อยสิ!!…ไม่เป็นผู้หญิงเลย!!”
~~~~~~……….อะไรนักหนาวะ!!!! ไอ้นี่!!!!!…………..~~~~~~~~~~~~~
วันเสาร์ที่ 1 ธันวาคม
“ห๊าาาา!!!”
“จุ๊!……จุ๊!….เงียบหน่อยสิ”
“ไม่นะ!!”
ตัวฉันสั่นไปหมดเลยเมื่อได้ยินคำสั่งนี้
“ทำไมล่ะ?” …โกเมนถามพร้อมทำหน้าฉงน
“ฉันกลัว….”
……..ฉันกลัวจริงๆนะ………..
“ไม่ต้องกลัวหรอก………เดี๋ยวเสียบไอ้นี่เข้าไปก้อเรียบร้อย” โกเมนพูดแบบสบายใจ
“จะบ้าเหรอ…….ตอนเสียบนั่นแหละน่ากลัวอ่ะ”
“น่ากลัวตรงไหน?”… แหน่!!ยังงงอยู่อีกนะนาย…
“ฉันจะเจ็บ……”
“เจ็บนิดเดียวเอง”
“ไม่นิดหรอก…..เลือดต้องออกด้วยนี่!!!”
“มันก้อต้องออกเป็นธรรมดาอยู่แล้ว……”
“แล้วถ้าเลอะชุดชั้นล่ะ….จะทำไง?”
“ถ้าทำค่อยๆอย่างระวัง เลือดจะไม่เลอะนะ”
“นายบ่อยล่ะสิ”
“แน่นอนอยู่แล้วววว……….คล่องเลยล่ะ”
“แต่ชั้นครั้งแรกนี่…….”
โกเมนเงียบไป นานจนฉันนึกว่าเขาจะเปลี่ยนใจจากเรื่องนี้แล้ว……
“ทำไมเรื่องมากจังนะ… เดี๋ยวไม่ให้ผ่านการประเมินซะเลยนี่!”
“นายขู่ฉันเหรอโกเมน”
“ก้อเออดิ… ตกลงจะทำมั้ย!!!”
“…………………..”
“อะไร? จะเอายังไงว่ามาดิ… เงียบทำไม?”
“ก้อได้………” …ฉันยอมตกปากอย่าเลี่ยงไม่ได้……T^TT
“ดี!! ก้อแค่เนี้ย!………งอแงอยู่ได้”
“………………….”
โกเมนกระหยิ่มยิ้มย่องเดินนำฉันไปที่เคาน์เตอร์ แล้วหันมาตะคอก
“จะยืนอยู่นั่นอีกนานมั้ย ตามมาดิ!!”
“……..T^T………”
ตอนนี้ฉันกำลังอยู่กับผู้ควบคุมของฉัน… โกเมน… วันนี้ฉันต้องปฏิบัติภารกิจทำงานสาธารณประโยชน์……วันแรกด้วยนะ……ฉันนึกว่าจะได้ไปช่วยคนตาบอดข้ามถนนหรืออะไรประมาณนั้นมากกว่าที่กำลังจะได้ทำอยู่นี่ ………บริจาคเลือด ………TT^TT
“………………….”
“เดี๋ยวเธอรับบัตรคิวแล้วรออยู่นี่นะ ดีจังที่วันนี้คนไม่เยอะ”
“แล้วนายจะไปไหนน่ะ?”
“รออยู่นี่แหละ!! เดี๋ยวมานะ”
พูดจบโกเมนก้อเดินไปที่ศูนย์บริจาคอวัยวะ……(สังหรณ์ไม่ดีเลย)……แล้วเขาก้อเดินกลับมาพร้อมกระดาษชุดหนึ่ง……
“ระหว่างรอก้อกรอกใบนี้ด้วย……” เขายื่นกระดาษมาที่ฉัน
“อารายอ่ะ?”
“ใบลงนามบริจาคอวัยวะตนเอง”
“ห๊าาา!!!~~~” …ฉันเสียงดังไปหน่อย… คนรอบข้างหันมามองฉัน
“ตกใจอะไรอีกวะ!” …โกเมนตะคอกถามฉันแบบเหลืออด
“ฉันยังต้องใช้อยู่นะ ยังไม่อยากให้คนอื่น”
“ก้อกรอกไปก่อนไง!… ถึงเวลาเค้าจะใช้เค้าถึงจะมาเอาที่เธอ”
“ไม่เอาอ่า!!… ชั้นไม่อยากมีพันธะผูกพันธ์”
“พันธงพันธะอะไรของเธอ!! มั่วจริงๆ”
“ว่าชั้นได้ไง…บริจาคทำไม…ไม่อาวน้า…ชั้นรักพวกมานนนT_T”
“สงบสติอารมณ์แล้วกรอกซะ!!!… บริจาคทั้งตัวเลยนะ”
“ไม่!!!!!!”
“ถ้าเธอยังไม่ตาย เค้าไม่มาตัดเอาที่เธอหรอก โวยวายอยู่ได้!”
“อ้อเหรอ”
“………=_=;………”
ฉันจึงยอมกรอกใบบริจาคอวัยวะอย่างอายๆ… เพราะตอนนี้คนรอบข้างที่หันมามองฉันกับโกเมนเริ่มซุบซิบถึงบทสนทนางี่เง่าเมื่อตะกี้ ส่วนโกเมนก้อทำหน้าใส่แบบว่าทึ่งในปัญญาอันน้อยนิดของฉัน…… ใช่สิ!!!ฉันไม่ได้อยู่ห้องA เหมือนนายนี่…… (เกี่ยว’ไรฟะ!!…F คนเขียน)
ตอนบ่าย……โกเมนพาฉันมาตะโกนขอรับบริจาคเงินช่วยมูลนิธิเด็กตาบอดที่ห้างฮันนี่เวลล์ ซึ่งฉันคิดว่าดีกว่าเมื่อเช้ามากเลย……เพิ่งรู้นะเนี่ยว่านอกจากนายนี่จะสนิทสนมกับพวกนางพยาบาลที่สภากาชาดแล้ว ยังรู้จักนักสังคมสงเคราะห์หลายคนอีกด้วย สังเกตจากทันทีที่เราเดินเข้ามาในห้าง พี่ๆที่คุมตู้บริจาคก้อพากันเข้ามาทักทายโกเมนอย่างคุ้นเคย ซึ่งระหว่างที่ฉันกำลังตะโกนขอรับเงินบริจาค และโกเมนกำลังถ่ายวีดีโอฉันอยู่นั้น………
“อุ๊ย!!!! ดูซิยายเพิ้งไหนกำลังตะโกนขอทานให้คนตาบอดเนี่ย…อ้าวเอพริลเองเหรอ…ตายละ!!! หน้าซีดเชียว ทำงานหนักเหรอจ๊ะ เอ๊ะ!! หรือว่าอายใครกันเอ่ย”
~มิกเกล~………ยืนมองมาแบบสมน้ำหน้า…และข้างกายเธอคือเคน……แฟนเก่าเกรซ
“ที่หน้าซีดน่ะ เพราะเมื่อเช้าฉันไปบริจาคเลือดมา เผอิญความอิ่มบุญมันพลุ่งแรงไปหน่อย ฉันถึงมาช่วยหาเงินให้การกุศลต่อไงจ๊ะ ไม่อยากเชื่อเลยว่าวันนี้จะมีมารผจญด้วยนะเนี่ย”
“เธอว่าใคร!!” ยัยมิกเกลพูดลอดไรฟันมา
“ก้อคนที่ทำแต่กรรมชั่วไงจ๊ะ คนเค้าทำดีก้อไม่เห็นเป็นสิ่งดี เดาซิใครเอ่ย?”
“นังเอพริล!!!!” ยัยมิกเกลปรี่เข้าหาฉัน
“มิกเกลกลับบ้าน!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เคนตะโกน….ซึ่งใบหูเปลี่ยนเป็นสีแดงแล้ว…มิกเกลชะงักกึก…. วิ่งตามเคนที่จ้ำอ้าวออกไปโดยไม่ลืมหันกลับมามองฉันอย่างแค้นๆ
“……………………” คนในห้างหันมามองที่จุดฉัน
“……… (ฉันก้มหน้าอาย)………..”
“……………………”
“ตัดต่อไว้เป็นทีเซอร์เปิดตัวเธอเลยดีมั้ยเนี่ย!!…”
ฉันหันไปมองโกเมน……ที่ตอนนี้ลดกล้องลงแล้วมองมาที่ฉันแบบยิ้มๆ………ยิ้ม’ไรวะ!!!!!
วันอาทิตย์ที่ 2 ธันวาคม
วันนี้ฉันจะได้ตะโกนขอรับบริจาคเงินทั้งวันเลยล่ะ ฉันจึงเกณฑ์เฟียส เกรซ เมย์ เฟิร์ส และแอปเปิลน้องสุดที่รักมาช่วยด้วย… ตอนแรกแอปเปิลงอแงไม่อยากมาหรอก แต่พอฉันบอกว่าโกเมนเป็นหนุ่มป๊อบโรงเรียน J เท่านั้นแหละ แม่คุณก้อรีบอาบน้ำแต่งตัวเลยเชียว…….
“พี่โกเมนหล่อจังเลย……” แอปเปิลพูดตาฉ่ำ
“ขอบใจนะน้อง แต่พี่ว่าน้องไปช่วยพี่เฟียสที่ตู้ผู้พิการดีกว่านะ ที่นี่คนมีพอแล้ว”
“พี่ไม่เบื่อมั่งเหรอ ทำงานเพื่อคนอื่นอยู่แบบเนี้ย”
“ให้ตายก้อไม่เบื่อหรอก… นี่น้องจะไปมั้ยเนี่ย…พี่จะถ่ายวีดีโอ”
“อ่ะ!...ค่ะ”
“…………………………”
น้องสาวฉันเรียนอยู่มัธยมปลาย H ปี2 ห้อง A……เรียนเก่ง หัวดี น่ารัก เพอร์เฟคต์……เสียอย่างเดียวคือ ชอบตื้อผู้ชายที่ไม่ได้ชอบตัวเอง และเกลียดผู้ชายที่เข้ามาจีบแต่ตัวเองไม่ได้ชอบ -__-;; อันที่จริงแอปเปิลมีคนที่หลงรักมากๆอยู่แล้วคนหนึ่ง…เขาคนนั้นคือนายยู มัธยมปลาย J ปี3 ห้อง B นายคนนี้เป็นถึงหนุ่มป๊อบอันดับหนึ่งปี 3 ของมัธยมปลาย J เชียวนะ นายยูคนเนี้ย ไม่เคยแม้แต่จะชายตาเหลียวหาน้องแอปเปิลของฉันเลย แม้ว่าแอปเปิลจะเป็นสาวป๊อบอันดับสามของปี 2 โรงเรียนฉันก้อตาม……
“แอปเปิล!!!!!!” …เสียงเฟรมเรียกแอปเปิลขณะกำลังวิ่งเข้ามาในห้าง
“อ้าว!!! พวกนายก้อมาช่วยพี่สาวชั้นด้วยเหรอ”
“อืม ช่วงเช้าว่าง เลยตามเฟิร์สมา” ฟาร์มตอบ
“อ๊ะ!! พี่เอพริลหวัดดีคร้าบบบ” …ไอ้ฟิล์ม…โค้งทักทายฉันแบบที่เคยทำประจำ
“เฟิร์สอยู่ไหนอ่ะพี่เอพริล” …ฟาร์มทำหน้าตื่นถามฉัน ……ทำไมต้องทำหน้างี้ด้วยฟะ!….
“เฟิร์สอยู่โซนเด็กกำพร้าแหน่! …ทางซ้ายนะ…”
เจ้าฟิล์ม เฟรม และฟาร์ม แฝดสามน้องชายของเฟิร์ส เป็นนักเรียนมัธยม J ปี2 ห้อง F… น่าแปลกใจเหมือนกันที่ไอ้สามคนเนี่ยไม่ถูกเข้าค่ายดัดสันดานทั้งๆที่อยู่ห้อง F
“สามคนเนี้ยไม่เคยเรียกเฟิร์สว่าพี่เลยเนอะ” จู่ๆโกเมนก้อพูดขึ้น
“สงสัยว่าเกิดห่างกันแค่ปีเดียวล่ะมั้ง” ฉันออกความคิด
“แล้วทีแอปเปิลทำไมต้องเรียกเธอว่าพี่เอพริลด้วยล่ะ”
“ก้อพ่อฉันสั่ง!!”
“เข้าใจแล้ว……”
โกเมนหน้าจ๋อยทันที ...ฉันจึงเปลี่ยนเรื่อง
“แล้วน้องชายนายเรียกนายว่าพี่มั้ยล่ะ”
“รู้ได้ไงว่าฉันมีน้องชาย?”
แหมๆ ก้อพวกนายออกจะป๊อบทั้งคู่นี่ ...แต่ฉันไม่อยากบอกความจริงเลยทำเงียบ โกเมนจึงตอบเบาๆ
“ไม่เคยเรียกหรอก ก้อเกิดปีเดียวกัน”
สงสัยเกิดหัวปี-ท้ายปีแน่เลย พ่อกับลุงฉันก้อเกิดปีเดียวกัน ยังเรียนชั้นเดียวกันด้วย……
“เรียนชั้นเดียวกันรึเปล่า”
“อืม…ปีสามห้อง F น่ะ”
“ทำไมไม่โดนค่ายดัดสันดานล่ะ”
“เพราะมันมีฉันเป็นพี่น่ะสิ!!”
“………”
~~~~~~โห!!!!! ลำเอียงจังว่ะ!!!!~~~~~~
……………………(^0^)(^_^)(^0^)(^_^)……………………..
เลิกงานที่ห้างแล้ว…พวกเราตกลงกันว่าจะไปกินเสต๊กบุฟเฟต์ที่อยู่ตรงข้ามถนนกับห้างฮันนี่เวลล์ …ตอนบ่ายเรนโบว์ก้อมาช่วยด้วยล่ะ…ท่าทางเรนโบว์ยังเกรงๆฉันอยู่ สงสัยเธอคงสำนึกผิดแทนน้องสาวฝาแฝดเธออีกแล้ว ที่จริงฉันไม่โกรธเลย ดีใจด้วยซ้ำที่หลังจากที่ฉันซ้อมริบบิ้นปางตาย เธอยังยอมพูดกับฉันอยู่ ดังนั้น เพื่อเชื่อมสัมพันธ์ฉันท์เพื่อนให้คงอยู่ตลอดไป เราต้องมากินด้วยกัน^^ ระหว่างที่พวกเรากำลังเดินออกนอกห้าง ก้อเจอกับ…….*0*;;;
“เฮ้ย!! มันมากันแล้ว… มิกเกล!!”
มิกเกลกับพรรคพวกอีกไม่ต่ำกว่าห้าสิบคน… มีกระเทยด้วย… ยืนดักรอฉันที่ลานจอดรถหน้าห้างฮันนี่เวลล์
“สงสัยมันแค้นที่ทำแกไม่ได้เมื่อวานว่ะ เอพริล ” เมย์พูดพลางถอดนาฬิกาออก
“อยากสางเหมือนกัน ตั้งแต่ในค่ายแล้ว!!” เกรซบอกพร้อมถอดสร้อยเก็บในกระเป๋า
“ยัยพวกนี้ใช่มะที่จะเอาไม้ฟาดพี่อ่ะ!!” แอปเปิลพูดพลางจ้องพวกนั้นอย่างไม่กลัวตาย
“เอากระเทยนี่แหละวะ!!!” ฟิล์มพูดแล้วพยักหน้าให้อีกสองแฝด
ขณะที่พวกเรากำลังฮึกเหิมกันนั้น โกเมนก้อเดินนำหน้าแล้วยกมือขวางพวกเราไว้ไม่ให้เดินต่อ
“อยู่ที่นี่เฉยๆเหอะ เดี๋ยวชั้นกับเฟิร์สจัดการเอง”
ฉันงงมาก ~~พวกนายสองคนเนี่ยนะ~~ โกเมนหันมาพยักหน้าให้เฟิร์สที่พยักหน้ารับแล้วเดินไปที่ซุ้มมิกเกล ...สองคน...
“เดี๋ยวเรื่องคงจบแล้วล่ะ” ฟาร์มบ่นเซ็งๆ
…แฝดสามมองหน้าเหมือนรู้กัน แสดงสีหน้าเหมือนกันเด๊ะเลย…(หน้าเหมือนกันนี่หว่า)…
พวกเราได้แต่ยืนมองโกเมนกับเฟิร์สยืนเจรจากับพวกมิกเกล…ในที่สุดการรอคอยก้อผ่านพ้น…
“ไปเถอะพวกเรา ช่างหัวมัน!!!!”
มิกเกลหันมาตะโกนใส่พวกเราแล้วขับรถออกไป…แล้วพวกนั้นก้อทยอยจากไป…ทั้งหมด…
“…………………”
“…………………”
“พรรคพวกตามดมก้นเป็นฝูงเลยว่ะ!!” เฟรมพูดติดตลก……
(6)
วันจันทร์ที่ 3 ธันวาคม
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!! ควับ!!!!!!!!!! ตึง!!!!!!!!! ซ่าาาาาาา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“………………”
“zzzzzzzzz…….เชิญร่วมบริจาคค่าาาาาาาาา…………zzzzzzzzzz”
ปังงง!!!!!!!!!!!!!! ฟวี่!!!!!!!!!! ฉั่บ!!!!!!!!!!!!! ฉั่บ!!!!!!!!!!!!!!!!!!! แกร๊ก!!!!!!! แอ๊ดดดด!!!!!!
“………………”
“…zzzzzzzzzzzzz…”
“พี่เอพริล!!! ตื่นได้แล้ว นี่พี่ไม่คิดจะตื่นก่อนชั้นเลยช่ายมะ ส้วมว่างแล้ว อาหารเช้าก้อเสร็จแล้วนะพี่!!!!!!”
“zzzzzzzzz………รับฟรีไม่มีแถมค่าาาาาาา…………zzzzzzzzz”
“ละเมออยู่ได้!!! แอปเปิลลงไปกินข้าวก่อนล่ะนะ เร็วนะพี่ เดี๋ยวสาย!!!!!”
แอ๊ดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ปังงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ตึก!!!!!!!! ตึก!!!!!!!!!โครม!!!!!!
“………………”
“zzzzzzzzzzz…………..เก่งจางเลยโกเมนนนนน…………..zzzzzzzzzzzzz”
“………………”
ตึง!!!! ตึง!!!! ตึง!!!!! แกร๊ก!!!!!!! แอ๊ดดดด!!!!!!!!!!!!! ปังงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“พี่เอพริล!!!!!!!! ตื่นเดี๋ยวนี้!!!!!!!!!!!!!”
“zzzzzzzzzz…………พี่ฟอส อย่าน้าาาาาาาาา…………zzzzzzzzzzzzzzz”
“ไอ้พี่บ้า!!!!!!!!!”
“หือ?” ฉันเริ่มรู้สึกตัว
“ทีงี้ทำตื่นเหรอ!!!! ไปแต่งตัวเลย… อีกครึ่งชั่วโมงโรงเรียนจะเข้าแล้ว”
“ฮ้าววว กี่โมงแล้วเนี่ย?…นอนไม่เต็มอิ่มเลยอ่าาา”
“เจ็ดโมงครึ่งแล้ว…..ทำหน้างงอยู่อีก……. แหกขี้ตาตื่นเดี๋ยวนี้นะ!!!!!!!!!!!!”
แอปเปิลใช้ศัพท์……แหกขี้ตา……กะฉันเหรอ
“แอปเปิล!!! แกพูดคำไม่สุภาพกะพี่แกเหรอ!!!!!”
“เออดิ…วันนี้ชั้นยอมตายเลย ลุกซิพี่!!!!!!!”
“เออๆ…ยอมให้วันหนึ่งก้อได้ วันนี้ตูโงงจัง….อย่าเขย่าดิ!!!!”
“………(-_-)(-__-^^)…………”
ปกติฉันกับแอปเปิลต้องขี่มอเตอร์ไซค์มาโรงเรียนด้วยกันประจำ แล้วตอนเย็นเราก้อกลับด้วยกัน(ช่างเป็นพี่น้องที่รักกันอะไรเช่นนี้) และวันนี้ก้อเช่นเคย…เรามาโรงเรียนด้วยกัน ต่างแต่เพียงว่าวันนี้………………เราจะมาสาย
“’จารย์ขาาา เมื่อวานทำงานสาธารณประโยชน์หนักมากค่า หนูเลยตื่นสายไปหน่อย อาจารย์เชนยกโทษให้หนูน้าาาา”
อาจารย์เชนมองมาที่ฉันกับแอปเปิลอย่างชั่งใจ………ในที่สุดอาจารย์ก้อปล่อยพวกเรา!!!~~~^0^
“ช้านมีความสุข บนความทุ้กกกของคนอื่นนน……” ฉันเดินฮัมเพลงตรงระเบียงจะเข้าห้อง
เบสโผล่หน้าออกมานอกห้อง หลังจากเห็นหน้าฉันมันก้อผลุบเข้าไปแหกปากบอกเพื่อนทั้งห้อง…
“เฮ้ย! เอพริลมาแล้วโว้ย!!”
ครึง!!!!!!!!! เอี๊ยด!!!!!! ครั่ก!!!!!!! ตึง!!!!!! ตึง!!!!!!!!คลุบ!!!!!……………(เงียบฉี่….)……………
“อะไรกันวะ?”… ฉันถามตัวเองและค่อยๆย่องเข้าใกล้หน้าห้อง
“……… (ชิ๊งงง!)………”
อะไรเนี่ย!!!0_0!!! ทุกคนนั่งประจำที่เรียนของตัวเองอย่างสงบ……ฉันไม่กล้าเดินเข้าห้อง……
“เชิญเข้ามาสิครับ”
จีซัสเอ่ยเชิญฉันอย่าสุภาพเกินเหตุ แถมมันยังนั่งหน้าห้องด้วย………ผิดปกติวิสัยจริงๆ…………=_=;;
“กรุณาย่างเท้าก้าวเข้ามาเถอะครับ กระผมรับรองไม่เป็นอันตรายใดๆ”
ไอ้ไอค์เอาด้วยอีกคน…มันนั่งข้างจีซัสเลย…………ตูไม่เข้าดีกว่า………….-_-;
“………(-_-\\)(/-_-)(-_-\\)(/-_-)………..” ฉันส่ายหัวลูกเดียว
“……………(ชิ้งงง!!)……………..”
“พวกแกต้องการอะไรจากชั้น!!! บอกมาก่อน… ไม่งั้นชั้นจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย”
พวกในห้องหันมองหน้ากัน…ฉันอ้าขาควบระหว่างเขตแดนห้องเรียนกับระเบียงตึก…จนในที่สุดคิริก้อเอ่ยปาก
“เชิญพวกแกโปรดบอกมันไปเลยว่าพวกเราต้องการอะไร…กรุณาว่องไวด้วย หากช้าแล้วอาจารย์ท่านอาจเสด็จเข้าสอนเสียก่อน ซึ่งถ้าหากกระผมมิได้ฟังภายในคาบเช้านี้… บ้องหูไอ้คนต้นคิดจะฉีกนะขอรับ”…-_-^^…
“ฟังอะไรจากฉันเหรอ คิริ”… ตอนนี้ฉันชักเท้ากลับเข้าเขตแดนห้องแล้ว...
แพนด้า… สาวสวยตาคมขึ้นต้นถามฉันด้วยศัพท์ที่แสนจะฟังยาก……
“เผอิญว่าดิฉันทราบมาว่าในวันศุกร์ที่ผ่านมา คุณเอพริลได้มีการชักศึกเข้าโรงเรียน จนทำให้การประเมินผลของโรงเรียนมัธยมปลาย H ของเราต้องเกือบมีอันต้องมัวหมองก่อนที่จะถูกเลื่อนออกไปพิจารณาในอาทิตย์หน้า ดังนั้น พวกดิฉันจึงใคร่อยากทราบว่า เหตุไฉนคุณเอพริลถึงได้กระทำการอุกอาจเช่นนี้?”
“อ๋อ!!~~~ นึกว่าอะไร~~~อะแฮ่ม!! หากพวกท่านประสงค์จะสดับฟังเหตุการณ์ทั้งหมด… ดิฉัน…ในฐานะผู้ก่อการ…จะเรียงร้อยถ้อยความให้ตั้งแต่แรกเริ่มจนอวสานเลยนะท่าน”
กำลังจะอ้าปากเล่าแล้วเชียว ไอ้จีซัสก้อแทรกก่อนกำหนด
“โปรดใส่เอฟเฟกต์ท่าเพื่ออรรถรสในการชมด้วยนะท่านหญิง…...”
………………….>(^0^)<………………………
………………….>(^_^)<………………………
หลังจากรับฟังเรื่องทั้งหมดแล้ว…เพื่อนในห้องฉันก้อสะบัดอาการผู้ดีทิ้งไปในทันที
“แล้วริบบิ้นโดนอะไรมั่งมั้ย” …มินนี่ถามฉัน
“แค่โดนตักเตือนเท่านั้นแหละ” …เฟิร์สตอบแทน
“และโดนกรงเล็บพยัคฆ์ด้วย…” เบสเติมพลางหันมาล้อเลียนฉัน
จีซัสสะกิดฉัน แล้วถามว่า………
“ยัยแฝดริบบิ้นกับเรนโบว์มีอะไรต่างกันตรงไหนบ้างวะ?”
“ริบบิ้นขาวกว่า สวยกว่า…และมีไฝตรงหลังหู ตรงเนี้ยเพิ่งเห็นสดๆร้อนๆตอนจิกหัวมันน่ะ”
“อ้อเหรอ..” จีซัสบรรลุ
“ถามทำไม?”
“เผื่อเจอหน้า จะได้ด่าถูกตัวไง…”^^;
……นี่ล่ะจีซัส………~~พ่อสุภาพบุรุษ~~…………
วันอังคารที่ 4 ธันวาคม
“ทำไมมาสายนักห๊ะ!!!!” …โกเมนตะคอกฉันทันทีที่มาถึงจุดนัดพบ
“โทษทีนะ…หลังเลิกเรียนต้องไปส่งแอปเปิลที่บ้านก่อนน่ะ”
“สายสองชั่วโมงเนี่ยนะ”
“แวะกินข้าว………ชั้นหิวนี่”
“โทรเข้ามือถือก้อดันปิดอีก”
“แบตหมดอ่ะ”
โกเมนทำหน้าเบื่อๆใส่ฉัน หลังจากถอนหายใจแล้วเขาก้อถามต่อ……
“เงินเหรียญติดตัวน่ะ มีมั้ย?”
“มี... ถามทำไมเหรอ?”
“มีแล้วทำไมไม่หยอดเหรียญโทรมาบอกกันว่าจะมาช้า”
“ก้อ…..ก้อ….ก้อฉัน……..ลืม”
“โหยยย…… อีเซ่อ!!!!”
“……=_=……”
ฉันมาทำงานวันนี้วันที่สี่แล้วล่ะ เมื่อวานกวาดขยะข้างถนน เหนื่อยสายตัวแทบขาด ได้เห็นโกเมนจูงคนแก่ข้ามถนนด้วย (จิตใจดีเหมือนกันนะ) หลังจากนั้นก้อทยอยเอาน้ำไปเสิร์ฟตำรวจจราจร เมื่อวานแอปเปิลมาช่วยด้วย พวกตำรวจชมแอปเปิลใหญ่เลย บอกว่าน่ารักแล้วมีน้ำใจ(เชอะ!) พอช่วงใกล้หัวค่ำ มีเด็กผู้หญิงหน้าตาสวยมากๆ น่ารักสุดๆ คนหนึ่งมาหาโกเมนด้วย หน้าตาคุ้นมากกก…ท่าทางสนิทสนมกันใช่ย่อย(แอปเปิลบ่นหมั่นไส้ด้วย)……แต่โกเมนก้อใจแข็งพอที่จะไล่เด็กนั่นกลับบ้านไปได้ ยัยเด็กคนนั้นค้อนฉันกับแอปเปิลใหญ่เลย…………..~_~
“เอ๊ะ!”
ฉันก้มหน้ามองสิ่งที่โกเมนกำลังเขียนอยู่…พอเขารู้ตัวก้อรีบพับเก็บทันที…
“นายเขียนไดอารี่ด้วยเหรอ?”
“นี่เธอแอบอ่านรึเปล่า? เสียมารยาทชิบ!”
“อะไรง่ะ! ชั้นแค่เห็นเธอเขียนหนังสือบนรถเมล์ ก้อเลยชะเง้อดูเฉยๆ”
“เขียนบนรถเมล์แล้วมันทำไมวะ!”
“ก้อมันน่าแปลกนี่…ทำอย่างงี้เสียสายตานะ”
“เหรอ…แล้วเธอได้อ่านมันป่ะ”
“ยังไม่ทันได้ดูอะไรเลย”
“ขอให้จริงเหอะ”
“หวงไรนักหนานะ…เหอๆ ผู้ชายเขียนไดอารี่…”
“ทำไม?…แปลกตรงไหน?”
“ผู้ชายประเทศเราเค้าไม่ค่อยทำอะไรแบบนี้นี่…ชั้นยังไม่เคยเลย”
“คนที่ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆอย่างเธอจะไปรู้ถึงความสุนทรีย์ของการเขียนไดอารี่ได้ไงล่ะ”
“จ้าๆ ทำพูดดีไปเหอะ นายอยากเขียนเขียนไป อย่ามาเขียนถึงชั้นก้อแล้วกัน”
โกเมนรีบเก็บไดอารี่ใส่กระเป๋าแล้วกอดไว้แน่น ประหนึ่งว่าอยู่ดีๆแล้วฉันจะกระชากไปอ่านงั้นแหละ ฉันจึงเบ้ปากแล้วนั่งเอียงหลังใส่สื่อให้ว่า...ตูไม่ได้อยากอ่านหรอก(เว้ย!)...
เงียบกันพักใหญ่ ฉันกำลังมองลุงแก่คนหนึ่งที่กำลังเกาตูดให้หลาน โกเมนก้อบอกว่า
“วันนี้เธอต้องทำหน้าที่หญิงสาวบริการ…..”
“อะไรนะ!!! พูดให้มันดีๆนะ…”
ฉันเบนสายตาจากตูดเด็กมาที่โกเมน รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมา
“มุกนี้ทำเอาหน้าแดงเลยเหรอ^^” โกเมนหัวเราะ
“ไม่ตลกเฟ้ย!!!!!!”
ในที่สุด พวกเราก้อขึ้นรถเมล์มาลงที่…………มูลนิธิร่วมกตัญญู!!!!!
“ทำความสะอาดพื้น เสิร์ฟอาหาร น้ำ และช่วยอะไรเล็กๆน้อยๆ ตามที่เค้าสั่งน่ะ”
“ได้ค่า…สบายมาก…” ……โล่งอกจังเลย!^^……
“……(^_^)……”
“อะไรอีกล่ะโกเมน?”
“……(^_^)……”
“ไปเตรียมวีดีโอมาอัดสิ!! ยิ้มค้างทำซากเหรอ!!!!!!”
ฉันตั้งหน้าตั้งตาทำงานไปเรื่อยๆ……เวลาผ่านไป……พี่ผู้ชายร่างบึกคนหนึ่งก้อเรียกโกเมนไปคุยอะไรซักอย่างพลางมองมาที่ฉันทำให้รู้สึกแปลกๆ ผู้ควบคุมของฉันมีสีหน้าครุ่นคิด… ทันทีที่โกเมนพยักหน้า…ฉันก้อขนลุก
“นี่ยัยตูดหมึก!! มานี่เด๋วดิ”… โกเมนเรียกฉันแล้ว…
“อะไรเหรอจ๊ะ^^” …ฉันส่งยิ้มหวานไปให้
“ทำอย่างนั้นนึกว่าฉันจะละเว้นไม่ให้ทำงานเหรอ ~~ ฝันไปเหอะ!!”
“……(แป๋ว!)……”^^;
“นี่เป็นโอกาสพิเศษที่เธอจะแสดงความจริงใจในการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์นะ…”
“……………….”
“………(^_^)(ยิ้ม)(^_^)……….”
“อย่าบอกนะว่าจะให้ฉัน………เก็บศพ”
“เธอไปกับรถมูลนิธิก่อน…ถ้าจำเป็นจริงๆอ่ะนะ เธอก้อต้องทำ… ”
“โอยยยยย” …ตูจะเป็นลม…
“อะไรกัน? หน้าซีดเผือดเลย!! คนมันขาดน่ะ เราจำเป็นต้องช่วยนะ”
“ชั้นอยากอ้วกกก!!!!”
“นี่เธอกำลังจะได้ทำบุญกุศลเพื่อมนุษยชาติครั้งใหญ่เลยนะ^0^”… โกเมนยิ้ม(อีกแล้ว)
แล้วโกเมนกับฉัน(จำเป็น)ต้องไปกับรถมูลนิธิซึ่งเกิดเหตุรถชนกันบนสะพานครั้งใหญ่มีผู้บาดเจ็บจำนวนมากมาย โชคดีจังที่ไม่มีใครตาย และที่น่าโชคดีที่สุด คือ ……ฉันไม่ได้เก็บศพค่าาาาาาา
“เดี๋ยวน้องทำแผลให้เด็กๆของรถโรงเรียนที่คว่ำข้างหน้านี้นะ” พี่นูนู่บอก
พี่นูนู่ วิทยากรที่เคยคุมค่ายฉัน เธอมาเป็นอาสาสมัครด้วยรึนี่ เธอจำฉันได้ตั้งแต่แรกเห็น(ก้อแน่ล่ะ…ไปตบกันหน้าห้องประชุมนี่…ใครๆก้อจำฉันด้ายยย)
“พี่นูนู่คะ นอกจากพี่แล้วมีพี่วิทยากรคนอื่นมาด้วยมั้ยคะ”
“อ๋อจ๊ะ…เอ่อ…ก้อมี…”
มีเสียงผู้ชายดังขึ้น………………….
“นูนู่!!!!!!!…มาดามขาน้องเสื้อส้มหน่อยสิ น้องขาหัก!!”
เราสองคนหันไปตามเสียง…พี่ซันจิเดินมาพร้อมกับ…ข…แข…แขนคน!!!!!!!!!
“พี่ซันจิอย่าเข้ามาใกล้น้าาาาาาาา” ฉันหลับตาปี๋~~~
“ยัยเอพริลมาเอ๋ออยู่ทำไมที่นี่น่ะ”
“หนูมาทำงาน!!!!”
“อ๋อ!! จำได้ละ…งานสาธารณประโยชน์”
ฉันเม้มปากหลับตาปี๋นิ่งสนิท สักพักพี่ซันจิก้อเอ่ยขึ้นว่า...
“ไม่มองหน้าฉัน……ไปดีกว่า”
“………”
“………”
“………”
“เอพริล!!!!” …เสียงโกเมนนี่…
“อ่ะ!… หา…” ฉันลืมตาขึ้นมา
“หลับตาทำไมง่ะ?”…โกเมนจ้องหน้าฉัน…
เราสองคนหน้าใกล้กันมาก…เราทั้งคู่จ้องตากัน…หน้าฉันเริ่มแดง…สักพักเขาก้อเอ่ยเสียงเบา…
“ถ้าอู้………ปรับตก!”
…………~~รู้แล้วโว้ยยยย~~……………
…4 ชั่วโมงผ่านไป……………………………~_~;
ตอนนี้ก้อเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว ฉันกำลังจะกลับบ้าน … วันนี้เลิกงานดึกจริงๆ… โกเมนเดินออกมาส่งฉันที่รถมอเตอร์ไซค์
“กลับเองได้มั้ย?”
“สบายมาก…”
“แถวบ้านเธอไม่อันตรายใช่มั้ย?” โกเมนถามเสียงนุ่ม
“อืม…ไม่มีอะไรเลย”
“ขับรถดีๆนะ” แววตาเขาเป็นห่วงฉันมากเลย…
“จ้า^0^”
“…^_^…”
“…^0^…”
“ถ้าเธอเป็นแบบตอนนี้ตลอดก้อดีนะ^^”
“ทำไมเหรอ?”
“แบบนี้ล่ะ…ฉันชอบ”
“………(+0+)………”
“ไม่ต้องเถียงกันดี คุยอย่างสงบๆ”
“เหอๆ”^^;;;
“คราวหน้าอยากจะมาอีกมั้ย?”
“ถ้าเป็นแบบนี้ จะมากับนายสองคนก้อได้ ฉันจะไม่กลัวแล้วล่ะ……”
แวบหนึ่ง…โกเมนหน้าแดง……ฉันก้อหน้าแดง……โกเมนก้มหน้า…แล้วเค้าก้อ……
“เอ๊ะ!~” เขาเอ่ย
“อะไรเหรอ?^^”
“เธอนั่งควบรถอ้าซ่าแบบนั้นได้ไง…ระวังหน่อยสิ!!…ไม่เป็นผู้หญิงเลย!!”
~~~~~~……….อะไรนักหนาวะ!!!! ไอ้นี่!!!!!…………..~~~~~~~~~~~~~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น