ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ไอ้สารวัตรนักเรียนขี้ขโมย
(1)
ตุ้บ!!!!!!!!! ตั้บ!!!!!!!!!! พลั่ก!!!!!!!!! โอ้ย!?!!!!!!!
“ เอามันเลย!!! มิกเกล!! …เออนั่นแหละ!!!!!”
“เกรซอย่ายอมมันนะ!!!… อย่าก้มดิ !!!!”
ฉันกำลังเชียร์ เกรซ เพื่อนรักของฉันซึ่งกำลังอยู่ในสังเวียน…ตอนนี้…ความรักของเธอกำลังเป็นพิษ เพราะเคนแฟนเธอนอกใจไปให้ยัยมิกเกล…
เพี้ยยะะะ!!!!!!! ตุ้บ!!!!!!!!!!
“มิกเกล!!!!!!กดหัวมันลงเลย!!… อย่างน้านแหละ!!!!”
“เกรซ!!!! เท้าสิ!! เท้า! ถีบ!!!!!!…555ใช่เลยเพื่อน!!!!!!”
เกรซเริ่มได้เปรียบมันแล้ว! พวกเราเชียร์กันอย่างดุเดือดO_O~~
“เกรซแจ๋วเลย!…… เฮ้ยอะไรวะ!!!!” เฟียสร้องออกมา
อยู่ดีๆ พรรคพวกยัยมิกเกล…ก็กระโจนมารุมเกรซ เพื่อนรักฉันเฉยเลย….. สงสัยเห็นยัยมิกเกลจะใกล้แพ้ล่ะสิ !!####แล้วฉันจะยอมได้ไงล่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“พวกหมาหมู่!!!!+=+ คิดรุมเหรอ!!!!”
พวกเราเข้าไปช่วยเกรซ…จากการสู้กันตัวต่อตัว…จนกลายเป็นตะลุมบอนในทันที :+ :แล้วพวกเรามีกันแค่ 5 คน จะสู้พวกนี้ได้เหรอเนี่ย…พวกนั้นมองคราวๆก้อเกือบ30 กว่าคนได้มั้ง…ใช่สิ! พวกโรงเรียนมัธยมปลายT มีชื่อเสียงเรื่องกฎหมู่อยู่แล้วนี่+ :+
พั้ววะะะะ!!!!! พลั่ก!!!!!! ตุ้บ!!!!!! ตั้บ!!!!!!!!
“โอ้ย!!!!! อีดอก!!!!!!!”
“เอามันเลย!!!…เฮ้ย!?! เอพริลระวังข้างหลัง!!!!!!!!!….”
ฉันไม่ทันระวัง……. พอหันไปมองข้างหลังตามเสียงเตือนก้อเห็น……………*O*
ยัยบ้าร.ร.มัธยมปลายT พวกนั้นคนหนึ่งเงื้อไม้หน้าสามจะฟาดฉัน…ทันทีทันใดนั้นเรนโบว์ก้อเอาแขนมาขวางไม้นั่นไว้*=*
พลั้วะ!!!!!!!!!! เป๊าะ!!?!!!!!
“โอ้ย!!!!!!”
“เรนโบว์!!!!!”
“………”
เธอแน่นิ่งไปแล้ว….(+=+)
“พวกชั่ว!!!!!”
อยู่ดีๆ ก้อมีเสียงนกหวีดดัง ปิ้ด ปิ้ด ใช่แล้วล่ะ!?!………. ตำรวจ!!!!!!!!
“หยุดนะ!! พวกเธอ หยุดให้หมด!”
จากเหตุการณ์ครั้งนั้น ทำให้พวกเราทั้ง5 ซึ่งก้อคือ เฟียส เมย์ เกรซ เรนโบว์ และ ฉัน ถูกโรงเรียนขึ้นบัญชีดำ …ในข้อหาอันธพาลทำร้ายร่างกาย ยกพวกตีกัน และทำให้โรงเรียนมัธยมปลายH เสื่อมเสียงชื่อเสียงอย่างร้ายแรง (เวอร์มาก!!)… นอกจากนี้…เรนโบว์ยังแขนหัก ซึ่งทำให้ริ้บบิ้น น้องสาวฝาแฝดของเรนโบว์ซึ่งอยู่โรงเรียนมัธยมปลาย J โทษว่าที่พี่สาวฝาแฝดของเธอต้องบาดเจ็บนั่นเพราะฉันไม่ยอมเอาตัวรับไม้หน้าสาม แต่ยอมให้เรนโบว์รับแทน!………( คิดได้ไงวะ!!!!)
~~~หนึ่งเดือนต่อมา~~~
ติ๊ง …หน่อง… น้อง… หน่อยยยย… ต่อย… นอง… น้อง… หนิ่งงงง…-__-;
เสียงออดเข้าเรียนอันสุดแสนจะฟังแล้วรันทดดังขึ้นทุกเช้า สอดเสียดเข้าไปในรูหูฉัน เฮ้อ!! เมื่อไหร่เสียงออดจะเปลี่ยนหนอ…ฟังแล้วไม่ช่วยให้แอคทีฟอยากจะเข้าเรียนเลย
ติ๊ง…….ติ๊ง……..ติ๊ง……..ติ๊งงงงงง……
นั่นไงว่าแล้ว ถ้ามีข่าวประกาศเมื่อไหร่ล่ะก็จะได้ยินเสียงประหลาดนี่เพิ่มมาทุกที
“ฮัลโหล เทสสสส….”
“เออ!…มีอะไรรีบว่ามาสิฟะ” …เมย์บ่น
“อะแฮ่ม! ….เทสหนึ่ง… …เทสสอง…. ……..เทสสามมมมม”
“ฮู้ !!!!‘ไรฟะ แม่-งเทสอยู่ด้าย!! ”… เฟียสผสมโรง
“หัวหน้านักเรียนห้องต่อไปนี้ ให้ไปรับใบรายชื่อนักเรียนที่ต้องเข้าค่ายดัดสันดานที่ห้องปกครอง”
ถึงฤดูกาลดัดสันดานแล้วเหรอเนี่ย…… นักเรียนโรงเรียนไหนที่ได้ไปต้องมาจากห้องFทุกที
“ห้อง1F ห้อง 2F ห้อง 3F และห้องที่คาดไม่ถึง ห้อง 3E!!”
~O0O~ “ห้องเราเหรอ!!!” ~O0O~
เพื่อนๆห้องฉันหลายคนร้องออกมาพร้อมกันด้วยความแปลกใจ ……….นับว่าเป็นประวัติศาสตร์เลยนะเนี่ย
“เป็นไปได้ไงวะ…=_=”
นายเฟิร์ส …เพื่อนรักของฉันซึ่งนอกจากจะเป็นหัวหน้าปี3 ห้องE แล้ว… ยังเป็นสารวัตรนักเรียนอีกด้วย…พูดพร้อมลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปห้องปกครองแบบงงๆ
“………………………”
เกิดความเงียบขึ้นอึดใจหนึ่ง…….(~_~)…..แล้ว………..
“ห้องเราเนี่ยนะ!”
“ในห้องเราใครไปทำอะไรไว้วะ……”
“ห้องE ไม่เคยโดนเลยนะเว้ย”
“ประวัติศาสตร์โรงเรียนต้องจารึกรุ่นเราไว้…..….”
“ฮ่วย!!!! ไอ้เพ้อฝัน!!!”
……….………………>{(~_~)}<…………………………
“ลองเดาดูมั้ย ตูว่าไอ้จีซัสว่ะ”
“เฮ้ย!! ข้าไม่ได้ทำอะไรให้ถูกจับได้เว้ย!… ไอ้ไอค์!!! แกใช่ป่ะ!”
“หุบปากไปเลย!!! ไม่ใช่ตูแน่”
“ไม่คิดเหรอว่า….จะเป็นพวกผู้หญิงอ่ะ”… เฟิร์สพูดขึ้น
บังเกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง ……….เฟิร์สเดินกลับเข้ามาแล้วพร้อมกับกระดาษแผ่นหนึ่ง……=_=;;
“……………(เงียบ)………………”
“ประกาศชื่อเลยไอ้เฟิร์ส เงียบอยู่ด้าย ชื่อเมียแกรึงายยย”
“ไอ้ฟาย! เมียมันมีที่ไหน มันมีแต่กิ๊กโว้ย!!!”
“ครายวะกิ๊กมันอ่ะ”
“เงียบ!!!! เดี๊ยะเตะเลาะคางแม่-งเลย ตูกำลังอยากรู้ว่าใครโดน…..เอ้า!! ไอ้เฟิร์สประกาศซิ”
เฟิร์สเหลือบตามองมาที่ฉันแวบหนึ่งแล้วพูดว่า
“คนที่มีรายชื่อในนี้มีสี่คนคือ เมย์ เฟียส เกรซ และเอพริล…..=_=;”
คิดอยู่แล้วเชียว…ขนลุกตั้งแต่ถูกมองแล้ว……เพื่อนทั้งห้องมองมาที่กลุ่มเราเป็นตาเดียว………
“แหะๆ” …เมย์หัวเราะกลบเกลื่อน
“พวกเธอไปทำอะไรไว้เนี่ย……”
“ใช่ตอนที่ยัยเรนโบว์ห้อง3F แขนหักรึเปล่าง่ะ”
“แล้วยัยดำเรนโบว์เกี่ยว’ไรด้วยฟะ” …จีซัสสุดหล่อถามขึ้นพร้อมทำหน้าโง่
“มันเป็นเพื่อนรักยัยเกรซไง แล้วที่ตอนนั้นพวกเธอไปมีเรื่องกับพวกโรงเรียนม.ปลายT ใช่ป่ะ” …เบสไขความกระจ่างพร้อมทำหน้าใส่จีซัสแบบเหนือกว่า
“อืม ยัยมิกเกลโรงเรียนนั้นมันแย่งแฟนชั้น ชั้นก้อเลย-_-;”
“แล้วยัยเจ๋อสามคนนี่ก้อดันสะเออะด้วยอีก” จีซัสปรายตามามองพวกฉันที่เหลือ
“นี่จีซัส! เค้าเรียกว่ารักเพื่อนย่ะ” เมย์เถียง
“ถ้ารักเพื่อนจริงพวกเธอจะไม่ทำอย่างนี้ เจ็บตัวไปผู้ชายเค้าก้อไม่กลับมาหาเธอหรอกยัยบ้าเอ้ย……”
“ก้อเรื่องมันเกิดไปแล้วนี่ จะให้ทำไงล่ะ” ฉันเริ่มน้ำตาคลอ T^Tทำไมต้องซ้ำเติมกันด้วยนะ ……….Y^Y…………
“นี่เอพริล เมื่อไหร่เธอจะ….”
“ช่างเหอะ! เลิกพูดได้แล้ว”…ในที่สุดมินนี่ก้อพูดแทรกขึ้นมา
จีซัส……ซึ่งทั้งโรงเรียนรับรู้ว่าชอบมินนี่อยู่ก้อหุบปากในทันที …โหย………*^*
(2)
ติ๊งหน่อง…………ติ๊งงงง…..หน่องงงงง……….แคร๊ก! แอ๊ดดด………ตึง! ตึง! ตึง!………
“พี่เอพริล! ตื่นเร็วดิ้!”
“อารายง่าาาาา…..ฮ้าว……”
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วพี่!”
“เมื่อคืนพี่จัดของจนดึกนะ อย่ากวนกันได้มั้ยแอปเปิล… ไปไกลๆเลย”
“พี่เฟิร์สมารออยู่หน้าบ้านแล้ว!”
“แล้วมันทำไมวะ!!!!”
“พี่ต้องไปขึ้นรถที่โรงเรียนตอนแปดโมงครึ่งไม่ใช่เหรอ…ไปเข้าค่ายไง”
ประโยคสุดท้ายของแอปเปิลน้องรัก…ทำให้ฉันได้สติ……วันนี้ฉันต้องไปเข้าค่าย……
“เฮ้ย!!! กี่โมงแล้วเนี่ย”
“แปดโมงเด๊ะ โอ้ย!!!!”
เพราะรีบลุกไปหน่อย ขาของฉันจึงฟาดเอาซอกคอแอปเปิลจนได้
“หลีกทางหน่อยเดะ! นั่งขวางทาง’ไมวะ!!!”
“…………………………..”
……………………(=0+;)……………………
แปดโมงสิบนาที ฉันเปิดประตูบ้านออกมาประจันหน้ากับเฟิร์ส……0_=;……โอ้เฟิร์ส!… นายแต่งชุดสารวัตรนักเรียนนี้แล้วก้อดูดีเหมือนกันนะ^^……….
“……..^^……….”
“มองอยู่ได้! จะไปมั้ย… มาซ้อนเร็วๆดิ รีบนะเว้ย!”
“จ้า…จ้า”
“ระหว่างทางก้อรวบผม แต่งหน้าทาปากด้วยนะ หน้าซีดๆสยองว่ะ”
“……….^^;………”
…….……..ไอ้หมาเฟิร์ส…………..……
…………………{(:-_-;)}………………….
เราถึงโรงเรียนก่อนประตูรถโรงเรียนจะปิดเพียงฉิวเฉียด
“นี่เอพริล…ถ้าชั้นไม่จองที่ให้เธอ เธอคงต้องไปนั่งกะคนขับแล้วรู้มั้ย”
“จะทวงบุญคุณรึไง…เอ้าเอาไป… ช๊อกโกแลค”
“ขอบใจจ้า^0^”
“นี่เอพริล…ถ้าฉันไม่เตือนเธอเรื่องกระเป๋า เธอจะเตรียมจัดมันทันมั้ย”
“จ้า….จ้า แม่คนรอบคอบ เอาไปเลยเฟียส”
“ว้าว! อันนี้มีอัลมอนด้วยนะ เกรซ”
“อะไรวะ!”
“…………(-__-)…………”
“นี่! แล้วเฟิร์สมันหายไปไหนแล้วง่ะ…เมื่อกี้ยังวิ่งขึ้นรถมาด้วยกันเลยนี่”
“นู้น… มันอยู่ชั้นบนกับพวกอาจารย์แล้ว สารวัตรนักเรียนได้อยู่ชั้นบน”เมย์ตอบ
“เห็นว่าพวกสารวัตรนักเรียนถ้าเห็นสมควรก้อใช้ไม้พลองทำร้าย พวกเด็กที่ถูกดัดสันดานได้ด้วยนี้” ฉันเปิดประเด็น
“ได้ไงง่ะ!! ถ้าเกิดเราไม่ถูกกับสารวัตรนักเรียนคนใดคนหนึ่ง อาจโดนซ้อมน่วมเลยล่ะสิ”
“ไม่หรอก” เรนโบว์สวนขึ้นมา
จริงสิ……เรนโบว์ก้อถูกสั่งให้เข้าค่ายด้วยนี่ ถึงต่างห้องกับพวกเรา แต่เราก้อรักเรนโบว์เหมือนเพื่อนสนิทเลยล่ะ
“จำนวนสารวัตรนักเรียนกับนักเรียนที่ได้เข้าค่ายน่ะ อัตรา1ต่อ3นะ แล้วเราสามารถเลือกสารวัตรนักเรียนที่มาควบคุมกลุ่มเราได้ด้วย ถ้าถูกกดขี่เกินไป สามารถร้องเรียนให้เปลี่ยนคนคุมได้ด้วยล่ะ ในระยะเวลาห้าวันนี้เราไม่ต้องกังวลว่าจะถูกกลั่นแกล้งจากกลุ่มอื่นด้วย เพราะสารวัตรนักเรียนที่คุมเราเค้ามีหน้าที่ต้องปกป้องเราเต็มที่”
“………………………….”
“ดีจังเลยเนอะ” …เมย์เริ่มฝันหวานแล้ว
นี่หล่อน…เข้าค่ายดัดสันดานนะยะ ไม่ใช่ทัศนศึกษา….
“แต่ว่าการเข้าค่ายนี้ เค้าว่าโหดมั่กๆเลยใช่ป่ะ”
“…………*^*……………”
เมย์หายเคลิ้ม หันมาจ้องฉันตาเขียว ก้อใช่น่ะสิยะ บอกแล้วว่าค่ายดัดสันดาน….
“โหดไงฟะ” …เกรซถาม
“ฉันว่าคงให้ทำกิจกรรมอะไรผาดโผนแน่ๆ อิอิ ชอบ……” เมย์พูดปิดประเด็น
………………………>{(^0^)}<………………………………….
ในที่สุดรถโรงเรียนเราก้อได้มาถึงจุดมุ่งหมาย Oh!My God!!!!!(=0=) ค่ายดัดสันดานเป็น…….เป็น………วะ………วัด
“………”
วิทยากรผิวคล้ำถือโทรโข่งหันหน้ามาทางฉัน แล้วกรอกเสียงทุ้มนุ่มลึกที่ตรงข้ามกับหน้าว่า
“ทุกคนเข้าไปในวิหารนะ กราบพระซะ แล้วออกมาเข้าแถวตามโรงเรียน เข้าใจมั้ย?”
หลังจากกราบพระเสร็จแล้วพวกเราก้อออกมาสมทบคนอื่นๆ …มีนักเรียนมาจากสามโรงเรียนคือมัธยมปลาย T, J, H …สงสัยพวกเด็กโรงเรียนม.ต้นต้องไปอีกวัดแน่เลย…ส่วนมากเด็กที่มาเข้าค่ายเป็นเด็กที่มาจากห้อง F ของทุกโรงเรียน(เรียงลำดับความฉลาดที่สุด-โง่ที่สุดเป็นห้องA-E ห้อง F เป็นห้องพิเศษคือ โง่+ชั่ว)
จากนั้นก้อถึงคิวการจับกลุ่ม…ที่ว่ากลุ่มละสามคนน่ะ…พี่วิทยากรเค้าจับให้ แต่ละกลุ่มต้องมีนักเรียนจากโรงเรียนละ1คน…..และที่น่าเซอร์ไพรส์ที่สุดนั่นก้อคือฉันอยู่กลุ่มกับ……O()O……มิ……มิก……มิกเกล
“นังชะนีมิกเกล ถ้าแกทำร้ายเพื่อนฉัน…โดนแน่!!!”… เกรซซึ่งอยู่กลุ่มข้างๆ ตะโกนข้ามหัววิทยากรมาที่กลุ่มฉัน
“กลัวตายล่ะ!!!แน่จริงมาดิ” …มิกเกลสวนกลับไปอย่างท้าทาย
“ท้าเหรอ!!”
แล้วเกรซก้อเดินแตกกลุ่มออกมา……ตายแล้ว! เพิ่งวันแรกนะนี่………
…….โหม๊งงงงงง!!!!……… “โอ้ย!?!”
วิทยากรผิวคล้ำคนนั้นเอาโทรโข่งที่ยังไม่ปิดสวิตส์โขกหัวเกรซทันทีที่เธอกระโจนผ่านหน้าเขาไป
“อยากซ่าไปซ่าที่อื่น!! อยากโดนลงโทษรึไง…ใครมีเรื่อง จะโดนสารวัตรนักเรียนจัดการ”
เกรซคลำหัวป้อยๆ แต่สายตายังคงมองมิกเกลอย่างแค้นเคือง
“’จารย์ขา เค้ามองหนูน่ากลัวมากค่าาาา”
หนอย…………อีดัดจริต……………
“ฉันเมื่อยแขนไปหมดแล้วว่ะ”… เฟียสบ่น
“นั่นสิ จะมีอะไรกินบ้างน้า … แฮ่!ข้าวเที่ยงๆๆ”
“นี่เอพริล ถ้าสมองเธอคิดแต่เรื่องอาหารอย่างเนี่ย เมื่อไหร่จะผอมวะ”
“เธอพูดเหมือนชั้นอ้วนเลย ชั้นแค่อวบๆย่ะ”
“อวบตายล่ะ…อีอ้วน!!”
“นี่!!!”
พวกเรากำลังเดินไปที่โรงอาหาร…หลังจากที่กวาดลานวัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว…วันนี้นักเรียนทั้งหมดต้องทำความสะอาดลานวัดและบริเวณรอบๆให้สะอาดที่สุด ฉันเหนื่อยมากเลยเพราะต้องระวังยัยมิกเกลตลอดเวลาน่ะสิ…ถึงค่อนข้างจะมั่นใจว่ายัยนี่จะไม่ทำอะไรฉันต่อหน้าสารวัตรนักเรียนก้อเถอะ…แต่ก้อไม่มีหลักประกันอะไรว่ามันจะไม่บ้าเลือดคว้าไม้มาทุบหัวฉันนี่
“โหย….ทำไมของกินเหลือน้อยอย่างนี้นะ นึกว่ามาเร็วแล้วเชียว”
“ก้อถ้าไม่เพราะมัวแต่รอยัยเกรซเสริมสวยอยู่ล่ะก็นะ..”
“หยุดเลย อย่ามาโทษชั้น”
ฉันไม่สนใจพวกนี้ที่มัวแต่โทษกัน ฉันรีบตักอาหารอย่างรวดเร็ว…ดีจริง อาหารที่นี่เป็นบุฟเฟต์ ฉันจะตักเยอะเท่าไหร่ก้อได้ …อุ๊ย! นั่นผัดกะเพรานี่นา ทำไมไม่มีเนื้อเลยล่ะ มีแต่ถั่วกับโปรตีนเกษตรง่ะ…ช่างเหอะ!ตักเลยๆ….ตามสูตรฉันต้องกินกับไข่เจียว…ว้าว! โชคดีจังเหลืออยู่ฟองเดียวซะด้วย…ฉันเอื้อมมือหยิบคีมจะไปคีบไข่…แต่… โอ๊ะ! ทำไมไอ้บ้านี่ถึง…………..
“………(*0*)………”
“โทษทีนะ เธอช้าเอง”
แย่จัง หมอนี่เอาไข่ฉันไปเฉยเลย แถมยังมาว่าฉันช้าอีก...
“………(*^*)………”
“ไหงมองชั้นแบบนั้นล่ะ ของกินดีใครไวคนนั้นได้สิ………ไปละนะ”
“………(*=*)………”
ในที่สุดฉันก้อ…………ฟั่บ…………..
“ดึงแขนเสื้อชั้นทำไม?”
“ไอ้หัวขโมย”
“ห๊าาาาาา!?!”
“แกขโมยไข่เจียวสุดที่รักชั้นไป ชั้นจะเอากินกับผัดกะเพรา …..แกทำงี้ได้ไง!”
“ก้อชั้นตักได้ก่อนนี่!”
“ชั้นมองมันก่อนแกนานแล้วนะ!!”
ตอนนี้คนทั้งโรงอาหารมองมาที่ฉันและไอ้นี่…เสียงฉันคงดังเกินไปจริงๆล่ะ… มันหันซ้ายหันขวาหาคนช่วย …แต่ฉันไม่สนใจ……
“ไร้สาระ!!!…… ปล่อยแขนเสื้อชั้นเดี๋ยวนี้!”
“คืนไข่เจียวมาให้ชั้น!!!”
มันพยายามสะบัดให้หลุดจากการเกาะกุมของฉัน......ฉันไม่ปล่อยง่ายๆหรอกน่า
“จะบ้าเหรอ!! ไข่ดาวก้อเหลือนี่นา ไปเอาไข่ดาวดิ”
“คืนไข่เจียวมาให้ชั้น!!!”
“ไม่ได้ไข่เจียวแล้วจะตายเหรอไง!!!”
“คืนไข่เจียวมาให้ชั้น!!!”
“ไม่คืนโว้ย!!!”
แล้วไอ้บ้านั่นก้อสะบัดหลุดจนได้ แล้วเดินหน้าแดงจ้ำอ้าวเข้าไปในห้องรับรองพิเศษสำหรับ……มันเป็นสารวัตรนักเรียน..…..ชั้นทำอะไรมันไม่ได้
“…….=^=……..”
“นี่เอพริล รู้จักอายมั่งมั้ย คนทั้งโรงอาหารมองเธอตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ” เมย์สะกิด
“…….Y^Y……”
“เราไปหาที่นั่งดีกว่านะ” เรนโบว์ชวน
“…….T^T……”
“รีบเดินดีกว่า” เรนโบว์ดันหลังฉันให้รีบเดินเร็วๆ
“ชั้นเกลียดมัน……Y0Y”
“เออๆชั้นก้อเกลียดมันเหมือนแกนั่นแหละ”
“ขอบใจนะ เฟียส……T0T”
แล้วเราก้อเจอที่นั่งที่ถูกใจ หลังจากที่ไม่ตกเป็นเป้าสายตาประชาชนแล้ว……
“โอยยยย ตูอายยยยยย”
“ยัยเกรซไม่ต้องมาบ่นเลย….ทีตอนหาเรื่องนังมิกเกล เธอยังไม่อายคนเลย”
“มันผ่านไปแล้วย่ะ ยัยดำ!!”
“ว่าฉันดำอีกที แกจะได้กินซุปเห็ดร้อนๆ”
“พูดมากอยู่ได้! เดี๋ยวเราต้องไปขัดพื้นลานวัดอีกนะ”
เฟียสขัดบทสนทนาระหว่างเกรซและเรนโบว์… เธอหันมามองฉันที่เงียบอยู่แล้วพูดว่า…
“อีอ้วน!!! รีบกินดิ… ไม่มีใครเค้าสงสารแกหรอก ร้องไห้อยู่ได้ ฮู้!…”
(3)
“…zzzzzz…พี่ฟอสขาาาาา…...zzzzzzzz….”
…….โป๊กกกก……… .ฉันโดนเคาะกะโหลกอย่างแรงจนตกใจตื่นจากความฝัน
“โอ้ยยย!!!!!”
“ยัยบ้านี่!”
“ครายทำตูฟะ!!!!!”
“ตูเองอ่ะ มี’ไรมะ”
“โอยยย….พี่คิม”
พี่คิมคือพี่วิทยากรผิวคล้ำจากมหาวิทยาลัยRคนที่เคยปราบเกรซกะมิกเกลนั่นแหละ… ทำไมมาเป็นมารผจญฝันดีของฉันล่ะนี่ โธ่! พี่ฟอสของช้าน……..
“เอพริลทำ’ไรผิดเหรอค้าาาา”
“หัดมองรอบๆซะมั่ง”
ฉันหันไปมองรอบๆ…*O*ว้าย!!!! เค้าหายไปไหนกันหมดอ่ะ แล้วนี่!…… นี่ฉันเผลอหลับในท่านั่งสมาธิเหรอเนี่ย………….*0*
“เค้าไปกินข้าวกันหมดแล้ว! เหลือเธอนั่นแหละนั่งละเมออยู่เนี่ย…น่าเกลียดชะมัด!!”
ฉันละเมอด้วยเหรอ……… อุบาทว์ตัวเองจริงๆ………=_=;
“นั่งเอ๋ออยู่ได้ มัวทำอะไรอยู่เล่า”
“……(+_+)……”
“ไปเด่!!!!”
“ค่….ค่ะ….ค่าาาา”
ฉันรีบวิ่งออกมาจากวิหาร…ฉันอยู่ที่นี่มาสี่วันแล้วล่ะ…มันเป็นค่ายดัดสันดานอย่างชื่อจริงๆ -_-;…ตอนแรกนึกว่าจะให้ทำอะไรเสี่ยงๆ ผาดโผน ……เรื่องจริงก้อคือ……สามวันที่ผ่านมานี่(ไม่รวมวันแรกที่ต้องทำความสะอาดวัดกันท้างงงงวัน) พวกเราต้องนั่งสมาธิทั้งวัน…นั่งสมาธิจนปวดขาแล้ว ท่านวิทยากร(ทุกคนมาจากมหา’ลัยR)ก้อโปรดให้นักเรียนออกกำลังขาด้วยการเดินจงกรม…ตอนหัวค่ำหลังจากทานอาหารเย็นแล้ว…พวกเราต้องสวดมนตร์จนดึกดื่น แล้วก้อเข้านอน…หากใครถูกจับได้ว่านอนไม่หลับหรือก่อความวุ่นวายตอนดึก แม่ชีก้อจะจับมาเทศนาทั้งหมู่คณะ แล้วเรายังต้องตื่นแต่ตีสี่มาสวดมนตร์ต่ออีก…แล้วแบบนี้จะไม่ให้ฉันเผลอหลับตอนนั่งสมาธิได้ไงง่ะ ………
“อ้าว!! นั่นไง เอพริลมาแล้ว บ่นถึงก้อมาเลยนะ… ตายยากจริงๆ” เฟียสทัก
พวกเพื่อนๆฉันกำลังหาที่นั่งอยู่พอดี…พวกเธอตักอาหารกันครบหมดแล้ว…
“แกทักเพื่อนรักแกแบบนี้เหรอเฟียส จองที่ให้หน่อยนะ ไปตักข้าวก่อน”
“เออ”
ฉันรีบเดินเพื่อไปตักอาหาร …. ทันใดนั้นฉันก้อเจอ……..พี่คิว!! เป็นพี่ที่หล่อสุดในบรรดาวิทยากรทั้งหลาย(พวกเราลงความเห็นกันแล้ว) กำลังพูดคุยอย่างสนิทสนมกับ…..นังมิกเกล…..ก้อเพราะพี่คิวเค้าเป็นพี่ชายของนายเคน…อดีตแฟนสุดที่รักของเกรซ…แล้วตอนนี้นายเคนนั่นก้ออันตรธานจากอ้อมอกนู๋เกรซไปที่อกแตงโมมิกเกลเรียบร้อยแล้ว……ดังนั้น… ยัยมิกเกลเลยถือโอกาสพูดคุยใกล้ชิดกับพี่คิวอย่างออกหน้าออกตา ท่ามกลางสายตาอันร้อนระอุของสาวน้อยทั้งหลาย
“อีกไม่นาน เคนมันต้องทิ้งเธอ….มิกเกล” …ฉันกระซิบกับตัวเอง
……………………….
ฉันรีบไปตักอาหาร เพราะถ้าช้าเดี๋ยวมีมารมาแย่งของกินอีก…นั่นไง!~ มันเดินมาแล้ว ไอ้ซาตาน!!!!
“………(-+-)………”
“อะไร!? เจอฉันเมื่อไหร่ ทำหน้าเหมือนเห็นขี้ทุกที”
“แล้วเวลานายเห็นฉันมาตักข้าวทีไร... ต้องมาตักพร้อมกันทุกทีเลยล่ะ”
ฉันกำลังเอื้อมมือจะหยิบคีมคีบเส้นสปาเกตตี…แต่นายโกเมน…ซึ่งก้อคือไอ้ชั่วที่เคยเปิดศึกแย่งไข่เจียวกับฉันนั่นแหละ คว้าคีมของฉันไปอย่างรวดเร็ว
“บังเอิญต่างหากล่ะ”
“โกหก!!! วันนี้ฉันมาสายกว่าคนอื่นนะ อย่าบอกนะว่านายก้อสายเหมือนกัน”
ฉันกำลังจะหยิบทัพพีตักซอสเห็ด…แต่โกเมนก้อหยิบทัพพีออกไปตักซอสใส่ของตัวเองอย่างหน้าด้านๆ
“ก้อสายเหมือนกันอ่ะดิ”
มันวางทัพพีแล้ว….. ฉันตักมั่งล่ะนะ…..-+-
“เธ่อ! นายต้องการจะมาแกล้งชั้นใช่มั้ย?” ฉันพูดพร้อมหยิบผักแกล้ม
“ทำไมชั้นต้องแกล้งเธอด้วย?” มันก้อหยิบผักแกล้มออกจากมือฉันไป
“…………(นิ่งเงียบ)…………”
“………………………………”
“นายชอบชั้นใช่มั้ยล่ะ ^^” ฉันยิ้มอย่างผู้ชนะ
“ห๊ะ!!!”
ผักแกล้มหล่นจากมือโกเมน …..หึๆ ช๊อกล่ะสิ~~^0^~~
“……^_^……”
“ยิ้มอะไรของเธอ” โกเมนถามฉันแววตาพิศวง
“แล้วฉันพูดถูกมั้ยล่ะจ๊ะ…โกเมนจ๋า…”
ระหว่างที่ฉันกำลังเป็นต่ออยู่นั้น เสียงหนึ่งปนหมั่นไส้ก้อแทรกเข้ามา
“อุแหวะ!!! สวยตายล่ะ”
ริบบิ้นนี่เอง...เธอกำลังตักขนมปังหน้าแครอททอด
“เธอมาทำอะไรที่นี่”
“ฉันมาทำอะไรก้อไม่ใช่เรื่องของเธอ”
ฉันยืนจ้องหน้ายัยริบบิ้น…ในมือกำส้อมแน่น…กำลังจะสวนคำเจ็บๆกลับไปแล้วเชียว…แต่ว่า…
“ริบบิ้นเป็นคณะกรรมการนักเรียนโรงเรียนมัธยมปลายJ วันนี้เธอต้องมาให้คะแนนประเมินผลนักเรียนทั้งหมดร่วมกับคณะกรรมการคนอื่นๆ …เห็นว่าเป็นฝาแฝดกับเรนโบว์เพื่อนเธอไม่ใช่เหรอ…ทำไมไม่ทักกันดีๆล่ะ”
“อย่าเสือก!!! นายน่ะไม่รู้อะไร” ฉันตะคอกใส่โกเมน
“ดูยัยนี่พูดสิ!…โกเมนอุตสาห์พูดดีด้วยแท้ๆ…เห็นมั้ยโกเมน…อย่างเนี้ยจะให้ริบบิ้นพูดด้วยดีๆได้ไงล่ะ…สถุนจริงๆ”
“ริบบิ้นตักข้าวเสร็จรึยัง?… เข้าไปกินในห้องรับรองเถอะ”
โกเมนรีบตัดบทแล้วก้อเดินผละเข้าไปในห้องรับรองสำหรับสารวัตรนักเรียนและอาจารย์ โดยยัยริบบิ้นระริกระรี้ตามเข้าไปติดๆอย่างน่าหมั่นไส้
………………………………
ฉันนั่งลงที่นั่งตรงข้ามกับเรนโบว์
“เรนโบว์ เห็นน้องฝาแฝดเธอมั้ย… ริบบิ้นมาที่นี่ รู้เรื่องป่ะ”
“อ้าวจริงหรอ”
“อืม ฉันเพิ่งถูกยัยนั่นแขวะมาเมื่อกี้นี่เอง”
“…………………..”
“………ฉันก้มหน้าก้มตากิน………”
“ขอโทษแทนริบบิ้นด้วยนะ”
“ห๊ะ!~~”
“ชั้นรู้ว่าริบบิ้นไม่เคยญาติดีกับเธอเลย…ลับหลังชั้นยัยนี่คงพูดหาเรื่องกับเธอมากใช่มะ…แต่เธอก้ออดทนมาตลอดเพราะคิดว่ายัยนี่เป็นน้องของชั้น…ทีหลังถ้าทนไม่ได้ก้ออย่าทนเลยนะ”
“………………………….”
เกิดความเงียบขึ้นอึดใจหนึ่ง ฉันเลยตัดสินใจพูดขึ้นว่า
“ถ้าว่าชั้นสถุนอีกครั้งละก้อนะ จะตบพี่สาวมันซะเลย”
“อ้าว!?!”
“ล้อเล่นน่ะ………ขอบใจนะ เธอพูดอย่างงี้ชั้นรู้สึกโล่งจังเลย”
“……………(^__^)……………”
“น่าเบื่อเนอะ ไม่ได้กินเนื้อสัตว์เลยอ่ะ” …เมย์พูดขึ้นบ้าง
“นั่นดิ! กินแต่ผัก…อย่างดีก้อแค่ไข่อ่ะ” …เฟียสสมทบ
“นมวัวก้อไม่ได้กิน กินแต่น้ำเต้าหู้” …เกรซบ่นต่อ
“น้ำเต้าหู้แหละดีนะ กินแล้วผิวสวย”
“ทำมาเป็นพูดดี…แล้วทำไมแกไม่ขาวขึ้นเลยวะ เรนโบว์”
“ถ้าจะพูดแบบนี้ เงียบไปเลยเกรซ”
“ก้อจริงนี่…นอกจากไม่ขาวขึ้นแล้ว ช่วงนี้ยังดูหมองๆอีกด้วย…ไม่ถูกกับพระเหรอแก”
“อยากตายเรอะ!”
“……………(+_+;)……………”
“ถ้าสิ้นเสียงกริ่งอีกรอบให้กลับมาเข้าแถวที่เดิมพร้อมกระเป๋าตัวเองให้เรียบร้อยนะ อย่าลืมของไว้ล่ะ ตรวจให้เรียบร้อยด้วย กริ่งจะดังอีกครั้งในยี่สิบนาทีต่อไป……..เอ้าเริ่ม!!!”
………….กิ๊งงงง!!!……………….
ในที่สุดวันเข้าค่ายวันสุดท้ายก้อมาถึง ฉันจะได้กลับบ้านแล้ว เย้! เย้!^0^…… ฉันจัดเสื้อผ้าไว้ตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น จึงไม่ต้องตรวจของอะไรมากมาย… ดังนั้นฉันจึงกลับเข้าแถวเป็นคนแรก… พวกพี่วิทยากรมองฉันอย่างทึ่งในความเร็ว(พี่คิวสุดหล่อก้อมองฉันด้วยอ่ะ^^) …ส่วนพี่คิมทำหน้าแบบงงสุดๆ
“นี่ยัยเอพริล…แน่ใจนะว่าจัดของเรียบร้อยแล้ว” …พี่คิมถาม
“ค่ะ……… ทำไมเหรอคะ?”
“ลืมของไว้ที่นี่ กลับมาเอาคืนไม่ได้นะจ๊ะ” พี่แอนเตือน
(พี่แอน…ถึงพี่จะไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ แต่พี่ก้อจิตใจดี มั่ก มากกกกก)
“ค่ะ! เอพริลมั่นใจ”
“อีกตั้งสิบห้านาทีกว่ากริ่งจะดังอีกครั้งนะ……ไม่คิดจะกลับไปเช็คให้ชัวร์ก่อนเหรอครับ”
อ๊าย…………พี่คิวเป็นห่วงช้านนนนน
“ไอ้คิว น้องเค้าบอกว่ามั่นใจไง ของหายก็ช่างมัน” …พี่ซันจิพูดกับพี่คิว
(พี่ซันจิก้อเท่เหมือนกันนะ แต่ติดตรงปากเสียไปหน่อย ไม่งั้นคะแนนโหวตคงสูสีกะพี่คิวล่ะ อิอิ)
5 นาทีผ่านไป………………พวกโรงเรียนอื่นเริ่มมากันแล้ว เพื่อนฉันยังไม่มาสักคน
10 นาทีผ่านไป………………มากันจะครบอยู่แล้ว พวกมันหายไปไหนกันวะ
12 นาทีผ่านไป………………ยังไม่โผล่มากันเลย อีกสามนาทีกริ่งจะดังนะ เดี๋ยวก้อถูกทำโทษหรอก เค้ามากันครบหมดแล้ว เรนโบว์มาแล้ว…ยัยสามตัวนั่นยังหายหัวอยู่
14 นาทีผ่านไป………………โอ๊ย!! ตูจะบ้าตาย ยังไม่มาเลย พี่คิมเริ่มมองนาฬิกาเพื่อส่งสัญญาณให้พี่ซันจิกดกริ่ง โอย…..อย่าเพิ่งค่ะ อย่าเพิ่ง……….ฉันเริ่มเครียดจึงหยิบไวท์ช๊อกโกแลคแท่งใหญ่ออกมาเพื่อกินแก้เครียด แล้วระหว่างที่ฉันกำลังแกะซองนั้น…………
………………ฟั่บ…………….ไอ้โกเมนแย่งไวท์ช๊อกโกแลคออกไปจากมือฉัน
“พี่ๆเค้าอนุญาตให้กินเหรอ…….นี่มันในแถวนะ”
“อย่ามายุ่ง!!!!”
“พี่คิวคร้าบ!!! กินขนมในแถวได้ป่าววว ”
“………(-_-\\)(/-_-)………..”
พี่คิวส่ายหัวแล้วทำหน้าใส่ฉันประมาณว่า………แท่งขนาดนี้เธอกินคนเดียวเหรอ……………
“ไม่กินก้อได้! งั้นเอาคืนมา!!!”
“ซันจิ!!! อีกสิบวิก้อกดกริ่งได้เลย!” พี่คิมตะโกน
ฉันเบนความสนใจไปที่พี่ซันจิที่กำลังตั้งท่านับถอยหลังทันที! โอววววว…….ไม่น้าาาาาา
“……………(*0*)……………”
“นั่นไง!! สามคนที่เหลือมาแล้ว” นักเรียนมัธยมT คนหนึ่งพูด
ยัยเพิ้งสามตัววิ่งกระหืดกระหอบมาเข้าแถว…แล้วยิ้มยิงฟันให้ฉัน( อีบ้า……ยังมายิ้มอีก)-_-^
“โทษทีว่ะ! เฟียสมันหามาสคาร่าไม่เจอ” …เมย์บอก
……(แค่มาสคาร่าเนี่ยนะ)……
“ฮั่นแหน่ะ!!!!! เครียดแทนเค้าอ่ะดิ^^” เฟียสทำหน้าทะเล้น
~~~~~~~~~ก้อใช่ไง อีฟายยยยยยยย~~~~~~~~+_+^^^^
“อ้าวเอพริล!!! ตกลงเธอให้ไวท์ช๊อกโกแลคโกเมนไปเลยเหรอ? ใจป้ำจัง!”… เรนโบว์ทัก
ฉันคืนสติไปที่ของกิน แล้วฉันก้อเห็นมันอยู่ในมือของโกเมน…… ซึ่งตอนนี้ไปสงบนิ่งอยู่ที่แถวของตัวเองแล้ว…………ฉันกำลังจะผละออกไปที่แถวของสารวัตรนักเรียน………
ทันใดนั้น!………เสียงหนึ่งก้อดังขึ้น……………….
……………...กิ๊งงงง!!!……………….
“กริ่งดังแล้ว!!ทุกคนยืนตรง!!” พี่คิมสั่ง
ฉันชะงักเท้า จำยอมปฏิบัติตามคำสั่ง แม้ในใจยังพลุ่งพล่าน
“เดินเรียงแถวขึ้นรถให้เป็นระเบียบ …อย่าแตกแถว!!!!”
ทำไงได้~~…… ฉันต้องยอมสละไวท์ช๊อกโกแลคแท่งมหึมาไป…ฉันมองมันในมือหมาครั้งสุดท้ายแล้วเดินขึ้นรถไปอย่างคอตก…….ฮึ่ม!!!!! ไอ้โกเมนนนน……
----------------------------------------
ตุ้บ!!!!!!!!! ตั้บ!!!!!!!!!! พลั่ก!!!!!!!!! โอ้ย!?!!!!!!!
“ เอามันเลย!!! มิกเกล!! …เออนั่นแหละ!!!!!”
“เกรซอย่ายอมมันนะ!!!… อย่าก้มดิ !!!!”
ฉันกำลังเชียร์ เกรซ เพื่อนรักของฉันซึ่งกำลังอยู่ในสังเวียน…ตอนนี้…ความรักของเธอกำลังเป็นพิษ เพราะเคนแฟนเธอนอกใจไปให้ยัยมิกเกล…
เพี้ยยะะะ!!!!!!! ตุ้บ!!!!!!!!!!
“มิกเกล!!!!!!กดหัวมันลงเลย!!… อย่างน้านแหละ!!!!”
“เกรซ!!!! เท้าสิ!! เท้า! ถีบ!!!!!!…555ใช่เลยเพื่อน!!!!!!”
เกรซเริ่มได้เปรียบมันแล้ว! พวกเราเชียร์กันอย่างดุเดือดO_O~~
“เกรซแจ๋วเลย!…… เฮ้ยอะไรวะ!!!!” เฟียสร้องออกมา
อยู่ดีๆ พรรคพวกยัยมิกเกล…ก็กระโจนมารุมเกรซ เพื่อนรักฉันเฉยเลย….. สงสัยเห็นยัยมิกเกลจะใกล้แพ้ล่ะสิ !!####แล้วฉันจะยอมได้ไงล่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“พวกหมาหมู่!!!!+=+ คิดรุมเหรอ!!!!”
พวกเราเข้าไปช่วยเกรซ…จากการสู้กันตัวต่อตัว…จนกลายเป็นตะลุมบอนในทันที :+ :แล้วพวกเรามีกันแค่ 5 คน จะสู้พวกนี้ได้เหรอเนี่ย…พวกนั้นมองคราวๆก้อเกือบ30 กว่าคนได้มั้ง…ใช่สิ! พวกโรงเรียนมัธยมปลายT มีชื่อเสียงเรื่องกฎหมู่อยู่แล้วนี่+ :+
พั้ววะะะะ!!!!! พลั่ก!!!!!! ตุ้บ!!!!!! ตั้บ!!!!!!!!
“โอ้ย!!!!! อีดอก!!!!!!!”
“เอามันเลย!!!…เฮ้ย!?! เอพริลระวังข้างหลัง!!!!!!!!!….”
ฉันไม่ทันระวัง……. พอหันไปมองข้างหลังตามเสียงเตือนก้อเห็น……………*O*
ยัยบ้าร.ร.มัธยมปลายT พวกนั้นคนหนึ่งเงื้อไม้หน้าสามจะฟาดฉัน…ทันทีทันใดนั้นเรนโบว์ก้อเอาแขนมาขวางไม้นั่นไว้*=*
พลั้วะ!!!!!!!!!! เป๊าะ!!?!!!!!
“โอ้ย!!!!!!”
“เรนโบว์!!!!!”
“………”
เธอแน่นิ่งไปแล้ว….(+=+)
“พวกชั่ว!!!!!”
อยู่ดีๆ ก้อมีเสียงนกหวีดดัง ปิ้ด ปิ้ด ใช่แล้วล่ะ!?!………. ตำรวจ!!!!!!!!
“หยุดนะ!! พวกเธอ หยุดให้หมด!”
จากเหตุการณ์ครั้งนั้น ทำให้พวกเราทั้ง5 ซึ่งก้อคือ เฟียส เมย์ เกรซ เรนโบว์ และ ฉัน ถูกโรงเรียนขึ้นบัญชีดำ …ในข้อหาอันธพาลทำร้ายร่างกาย ยกพวกตีกัน และทำให้โรงเรียนมัธยมปลายH เสื่อมเสียงชื่อเสียงอย่างร้ายแรง (เวอร์มาก!!)… นอกจากนี้…เรนโบว์ยังแขนหัก ซึ่งทำให้ริ้บบิ้น น้องสาวฝาแฝดของเรนโบว์ซึ่งอยู่โรงเรียนมัธยมปลาย J โทษว่าที่พี่สาวฝาแฝดของเธอต้องบาดเจ็บนั่นเพราะฉันไม่ยอมเอาตัวรับไม้หน้าสาม แต่ยอมให้เรนโบว์รับแทน!………( คิดได้ไงวะ!!!!)
~~~หนึ่งเดือนต่อมา~~~
ติ๊ง …หน่อง… น้อง… หน่อยยยย… ต่อย… นอง… น้อง… หนิ่งงงง…-__-;
เสียงออดเข้าเรียนอันสุดแสนจะฟังแล้วรันทดดังขึ้นทุกเช้า สอดเสียดเข้าไปในรูหูฉัน เฮ้อ!! เมื่อไหร่เสียงออดจะเปลี่ยนหนอ…ฟังแล้วไม่ช่วยให้แอคทีฟอยากจะเข้าเรียนเลย
ติ๊ง…….ติ๊ง……..ติ๊ง……..ติ๊งงงงงง……
นั่นไงว่าแล้ว ถ้ามีข่าวประกาศเมื่อไหร่ล่ะก็จะได้ยินเสียงประหลาดนี่เพิ่มมาทุกที
“ฮัลโหล เทสสสส….”
“เออ!…มีอะไรรีบว่ามาสิฟะ” …เมย์บ่น
“อะแฮ่ม! ….เทสหนึ่ง… …เทสสอง…. ……..เทสสามมมมม”
“ฮู้ !!!!‘ไรฟะ แม่-งเทสอยู่ด้าย!! ”… เฟียสผสมโรง
“หัวหน้านักเรียนห้องต่อไปนี้ ให้ไปรับใบรายชื่อนักเรียนที่ต้องเข้าค่ายดัดสันดานที่ห้องปกครอง”
ถึงฤดูกาลดัดสันดานแล้วเหรอเนี่ย…… นักเรียนโรงเรียนไหนที่ได้ไปต้องมาจากห้องFทุกที
“ห้อง1F ห้อง 2F ห้อง 3F และห้องที่คาดไม่ถึง ห้อง 3E!!”
~O0O~ “ห้องเราเหรอ!!!” ~O0O~
เพื่อนๆห้องฉันหลายคนร้องออกมาพร้อมกันด้วยความแปลกใจ ……….นับว่าเป็นประวัติศาสตร์เลยนะเนี่ย
“เป็นไปได้ไงวะ…=_=”
นายเฟิร์ส …เพื่อนรักของฉันซึ่งนอกจากจะเป็นหัวหน้าปี3 ห้องE แล้ว… ยังเป็นสารวัตรนักเรียนอีกด้วย…พูดพร้อมลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปห้องปกครองแบบงงๆ
“………………………”
เกิดความเงียบขึ้นอึดใจหนึ่ง…….(~_~)…..แล้ว………..
“ห้องเราเนี่ยนะ!”
“ในห้องเราใครไปทำอะไรไว้วะ……”
“ห้องE ไม่เคยโดนเลยนะเว้ย”
“ประวัติศาสตร์โรงเรียนต้องจารึกรุ่นเราไว้…..….”
“ฮ่วย!!!! ไอ้เพ้อฝัน!!!”
……….………………>{(~_~)}<…………………………
“ลองเดาดูมั้ย ตูว่าไอ้จีซัสว่ะ”
“เฮ้ย!! ข้าไม่ได้ทำอะไรให้ถูกจับได้เว้ย!… ไอ้ไอค์!!! แกใช่ป่ะ!”
“หุบปากไปเลย!!! ไม่ใช่ตูแน่”
“ไม่คิดเหรอว่า….จะเป็นพวกผู้หญิงอ่ะ”… เฟิร์สพูดขึ้น
บังเกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง ……….เฟิร์สเดินกลับเข้ามาแล้วพร้อมกับกระดาษแผ่นหนึ่ง……=_=;;
“……………(เงียบ)………………”
“ประกาศชื่อเลยไอ้เฟิร์ส เงียบอยู่ด้าย ชื่อเมียแกรึงายยย”
“ไอ้ฟาย! เมียมันมีที่ไหน มันมีแต่กิ๊กโว้ย!!!”
“ครายวะกิ๊กมันอ่ะ”
“เงียบ!!!! เดี๊ยะเตะเลาะคางแม่-งเลย ตูกำลังอยากรู้ว่าใครโดน…..เอ้า!! ไอ้เฟิร์สประกาศซิ”
เฟิร์สเหลือบตามองมาที่ฉันแวบหนึ่งแล้วพูดว่า
“คนที่มีรายชื่อในนี้มีสี่คนคือ เมย์ เฟียส เกรซ และเอพริล…..=_=;”
คิดอยู่แล้วเชียว…ขนลุกตั้งแต่ถูกมองแล้ว……เพื่อนทั้งห้องมองมาที่กลุ่มเราเป็นตาเดียว………
“แหะๆ” …เมย์หัวเราะกลบเกลื่อน
“พวกเธอไปทำอะไรไว้เนี่ย……”
“ใช่ตอนที่ยัยเรนโบว์ห้อง3F แขนหักรึเปล่าง่ะ”
“แล้วยัยดำเรนโบว์เกี่ยว’ไรด้วยฟะ” …จีซัสสุดหล่อถามขึ้นพร้อมทำหน้าโง่
“มันเป็นเพื่อนรักยัยเกรซไง แล้วที่ตอนนั้นพวกเธอไปมีเรื่องกับพวกโรงเรียนม.ปลายT ใช่ป่ะ” …เบสไขความกระจ่างพร้อมทำหน้าใส่จีซัสแบบเหนือกว่า
“อืม ยัยมิกเกลโรงเรียนนั้นมันแย่งแฟนชั้น ชั้นก้อเลย-_-;”
“แล้วยัยเจ๋อสามคนนี่ก้อดันสะเออะด้วยอีก” จีซัสปรายตามามองพวกฉันที่เหลือ
“นี่จีซัส! เค้าเรียกว่ารักเพื่อนย่ะ” เมย์เถียง
“ถ้ารักเพื่อนจริงพวกเธอจะไม่ทำอย่างนี้ เจ็บตัวไปผู้ชายเค้าก้อไม่กลับมาหาเธอหรอกยัยบ้าเอ้ย……”
“ก้อเรื่องมันเกิดไปแล้วนี่ จะให้ทำไงล่ะ” ฉันเริ่มน้ำตาคลอ T^Tทำไมต้องซ้ำเติมกันด้วยนะ ……….Y^Y…………
“นี่เอพริล เมื่อไหร่เธอจะ….”
“ช่างเหอะ! เลิกพูดได้แล้ว”…ในที่สุดมินนี่ก้อพูดแทรกขึ้นมา
จีซัส……ซึ่งทั้งโรงเรียนรับรู้ว่าชอบมินนี่อยู่ก้อหุบปากในทันที …โหย………*^*
(2)
ติ๊งหน่อง…………ติ๊งงงง…..หน่องงงงง……….แคร๊ก! แอ๊ดดด………ตึง! ตึง! ตึง!………
“พี่เอพริล! ตื่นเร็วดิ้!”
“อารายง่าาาาา…..ฮ้าว……”
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้วพี่!”
“เมื่อคืนพี่จัดของจนดึกนะ อย่ากวนกันได้มั้ยแอปเปิล… ไปไกลๆเลย”
“พี่เฟิร์สมารออยู่หน้าบ้านแล้ว!”
“แล้วมันทำไมวะ!!!!”
“พี่ต้องไปขึ้นรถที่โรงเรียนตอนแปดโมงครึ่งไม่ใช่เหรอ…ไปเข้าค่ายไง”
ประโยคสุดท้ายของแอปเปิลน้องรัก…ทำให้ฉันได้สติ……วันนี้ฉันต้องไปเข้าค่าย……
“เฮ้ย!!! กี่โมงแล้วเนี่ย”
“แปดโมงเด๊ะ โอ้ย!!!!”
เพราะรีบลุกไปหน่อย ขาของฉันจึงฟาดเอาซอกคอแอปเปิลจนได้
“หลีกทางหน่อยเดะ! นั่งขวางทาง’ไมวะ!!!”
“…………………………..”
……………………(=0+;)……………………
แปดโมงสิบนาที ฉันเปิดประตูบ้านออกมาประจันหน้ากับเฟิร์ส……0_=;……โอ้เฟิร์ส!… นายแต่งชุดสารวัตรนักเรียนนี้แล้วก้อดูดีเหมือนกันนะ^^……….
“……..^^……….”
“มองอยู่ได้! จะไปมั้ย… มาซ้อนเร็วๆดิ รีบนะเว้ย!”
“จ้า…จ้า”
“ระหว่างทางก้อรวบผม แต่งหน้าทาปากด้วยนะ หน้าซีดๆสยองว่ะ”
“……….^^;………”
…….……..ไอ้หมาเฟิร์ส…………..……
…………………{(:-_-;)}………………….
เราถึงโรงเรียนก่อนประตูรถโรงเรียนจะปิดเพียงฉิวเฉียด
“นี่เอพริล…ถ้าชั้นไม่จองที่ให้เธอ เธอคงต้องไปนั่งกะคนขับแล้วรู้มั้ย”
“จะทวงบุญคุณรึไง…เอ้าเอาไป… ช๊อกโกแลค”
“ขอบใจจ้า^0^”
“นี่เอพริล…ถ้าฉันไม่เตือนเธอเรื่องกระเป๋า เธอจะเตรียมจัดมันทันมั้ย”
“จ้า….จ้า แม่คนรอบคอบ เอาไปเลยเฟียส”
“ว้าว! อันนี้มีอัลมอนด้วยนะ เกรซ”
“อะไรวะ!”
“…………(-__-)…………”
“นี่! แล้วเฟิร์สมันหายไปไหนแล้วง่ะ…เมื่อกี้ยังวิ่งขึ้นรถมาด้วยกันเลยนี่”
“นู้น… มันอยู่ชั้นบนกับพวกอาจารย์แล้ว สารวัตรนักเรียนได้อยู่ชั้นบน”เมย์ตอบ
“เห็นว่าพวกสารวัตรนักเรียนถ้าเห็นสมควรก้อใช้ไม้พลองทำร้าย พวกเด็กที่ถูกดัดสันดานได้ด้วยนี้” ฉันเปิดประเด็น
“ได้ไงง่ะ!! ถ้าเกิดเราไม่ถูกกับสารวัตรนักเรียนคนใดคนหนึ่ง อาจโดนซ้อมน่วมเลยล่ะสิ”
“ไม่หรอก” เรนโบว์สวนขึ้นมา
จริงสิ……เรนโบว์ก้อถูกสั่งให้เข้าค่ายด้วยนี่ ถึงต่างห้องกับพวกเรา แต่เราก้อรักเรนโบว์เหมือนเพื่อนสนิทเลยล่ะ
“จำนวนสารวัตรนักเรียนกับนักเรียนที่ได้เข้าค่ายน่ะ อัตรา1ต่อ3นะ แล้วเราสามารถเลือกสารวัตรนักเรียนที่มาควบคุมกลุ่มเราได้ด้วย ถ้าถูกกดขี่เกินไป สามารถร้องเรียนให้เปลี่ยนคนคุมได้ด้วยล่ะ ในระยะเวลาห้าวันนี้เราไม่ต้องกังวลว่าจะถูกกลั่นแกล้งจากกลุ่มอื่นด้วย เพราะสารวัตรนักเรียนที่คุมเราเค้ามีหน้าที่ต้องปกป้องเราเต็มที่”
“………………………….”
“ดีจังเลยเนอะ” …เมย์เริ่มฝันหวานแล้ว
นี่หล่อน…เข้าค่ายดัดสันดานนะยะ ไม่ใช่ทัศนศึกษา….
“แต่ว่าการเข้าค่ายนี้ เค้าว่าโหดมั่กๆเลยใช่ป่ะ”
“…………*^*……………”
เมย์หายเคลิ้ม หันมาจ้องฉันตาเขียว ก้อใช่น่ะสิยะ บอกแล้วว่าค่ายดัดสันดาน….
“โหดไงฟะ” …เกรซถาม
“ฉันว่าคงให้ทำกิจกรรมอะไรผาดโผนแน่ๆ อิอิ ชอบ……” เมย์พูดปิดประเด็น
………………………>{(^0^)}<………………………………….
ในที่สุดรถโรงเรียนเราก้อได้มาถึงจุดมุ่งหมาย Oh!My God!!!!!(=0=) ค่ายดัดสันดานเป็น…….เป็น………วะ………วัด
“………”
วิทยากรผิวคล้ำถือโทรโข่งหันหน้ามาทางฉัน แล้วกรอกเสียงทุ้มนุ่มลึกที่ตรงข้ามกับหน้าว่า
“ทุกคนเข้าไปในวิหารนะ กราบพระซะ แล้วออกมาเข้าแถวตามโรงเรียน เข้าใจมั้ย?”
หลังจากกราบพระเสร็จแล้วพวกเราก้อออกมาสมทบคนอื่นๆ …มีนักเรียนมาจากสามโรงเรียนคือมัธยมปลาย T, J, H …สงสัยพวกเด็กโรงเรียนม.ต้นต้องไปอีกวัดแน่เลย…ส่วนมากเด็กที่มาเข้าค่ายเป็นเด็กที่มาจากห้อง F ของทุกโรงเรียน(เรียงลำดับความฉลาดที่สุด-โง่ที่สุดเป็นห้องA-E ห้อง F เป็นห้องพิเศษคือ โง่+ชั่ว)
จากนั้นก้อถึงคิวการจับกลุ่ม…ที่ว่ากลุ่มละสามคนน่ะ…พี่วิทยากรเค้าจับให้ แต่ละกลุ่มต้องมีนักเรียนจากโรงเรียนละ1คน…..และที่น่าเซอร์ไพรส์ที่สุดนั่นก้อคือฉันอยู่กลุ่มกับ……O()O……มิ……มิก……มิกเกล
“นังชะนีมิกเกล ถ้าแกทำร้ายเพื่อนฉัน…โดนแน่!!!”… เกรซซึ่งอยู่กลุ่มข้างๆ ตะโกนข้ามหัววิทยากรมาที่กลุ่มฉัน
“กลัวตายล่ะ!!!แน่จริงมาดิ” …มิกเกลสวนกลับไปอย่างท้าทาย
“ท้าเหรอ!!”
แล้วเกรซก้อเดินแตกกลุ่มออกมา……ตายแล้ว! เพิ่งวันแรกนะนี่………
…….โหม๊งงงงงง!!!!……… “โอ้ย!?!”
วิทยากรผิวคล้ำคนนั้นเอาโทรโข่งที่ยังไม่ปิดสวิตส์โขกหัวเกรซทันทีที่เธอกระโจนผ่านหน้าเขาไป
“อยากซ่าไปซ่าที่อื่น!! อยากโดนลงโทษรึไง…ใครมีเรื่อง จะโดนสารวัตรนักเรียนจัดการ”
เกรซคลำหัวป้อยๆ แต่สายตายังคงมองมิกเกลอย่างแค้นเคือง
“’จารย์ขา เค้ามองหนูน่ากลัวมากค่าาาา”
หนอย…………อีดัดจริต……………
“ฉันเมื่อยแขนไปหมดแล้วว่ะ”… เฟียสบ่น
“นั่นสิ จะมีอะไรกินบ้างน้า … แฮ่!ข้าวเที่ยงๆๆ”
“นี่เอพริล ถ้าสมองเธอคิดแต่เรื่องอาหารอย่างเนี่ย เมื่อไหร่จะผอมวะ”
“เธอพูดเหมือนชั้นอ้วนเลย ชั้นแค่อวบๆย่ะ”
“อวบตายล่ะ…อีอ้วน!!”
“นี่!!!”
พวกเรากำลังเดินไปที่โรงอาหาร…หลังจากที่กวาดลานวัดเสร็จเรียบร้อยแล้ว…วันนี้นักเรียนทั้งหมดต้องทำความสะอาดลานวัดและบริเวณรอบๆให้สะอาดที่สุด ฉันเหนื่อยมากเลยเพราะต้องระวังยัยมิกเกลตลอดเวลาน่ะสิ…ถึงค่อนข้างจะมั่นใจว่ายัยนี่จะไม่ทำอะไรฉันต่อหน้าสารวัตรนักเรียนก้อเถอะ…แต่ก้อไม่มีหลักประกันอะไรว่ามันจะไม่บ้าเลือดคว้าไม้มาทุบหัวฉันนี่
“โหย….ทำไมของกินเหลือน้อยอย่างนี้นะ นึกว่ามาเร็วแล้วเชียว”
“ก้อถ้าไม่เพราะมัวแต่รอยัยเกรซเสริมสวยอยู่ล่ะก็นะ..”
“หยุดเลย อย่ามาโทษชั้น”
ฉันไม่สนใจพวกนี้ที่มัวแต่โทษกัน ฉันรีบตักอาหารอย่างรวดเร็ว…ดีจริง อาหารที่นี่เป็นบุฟเฟต์ ฉันจะตักเยอะเท่าไหร่ก้อได้ …อุ๊ย! นั่นผัดกะเพรานี่นา ทำไมไม่มีเนื้อเลยล่ะ มีแต่ถั่วกับโปรตีนเกษตรง่ะ…ช่างเหอะ!ตักเลยๆ….ตามสูตรฉันต้องกินกับไข่เจียว…ว้าว! โชคดีจังเหลืออยู่ฟองเดียวซะด้วย…ฉันเอื้อมมือหยิบคีมจะไปคีบไข่…แต่… โอ๊ะ! ทำไมไอ้บ้านี่ถึง…………..
“………(*0*)………”
“โทษทีนะ เธอช้าเอง”
แย่จัง หมอนี่เอาไข่ฉันไปเฉยเลย แถมยังมาว่าฉันช้าอีก...
“………(*^*)………”
“ไหงมองชั้นแบบนั้นล่ะ ของกินดีใครไวคนนั้นได้สิ………ไปละนะ”
“………(*=*)………”
ในที่สุดฉันก้อ…………ฟั่บ…………..
“ดึงแขนเสื้อชั้นทำไม?”
“ไอ้หัวขโมย”
“ห๊าาาาาา!?!”
“แกขโมยไข่เจียวสุดที่รักชั้นไป ชั้นจะเอากินกับผัดกะเพรา …..แกทำงี้ได้ไง!”
“ก้อชั้นตักได้ก่อนนี่!”
“ชั้นมองมันก่อนแกนานแล้วนะ!!”
ตอนนี้คนทั้งโรงอาหารมองมาที่ฉันและไอ้นี่…เสียงฉันคงดังเกินไปจริงๆล่ะ… มันหันซ้ายหันขวาหาคนช่วย …แต่ฉันไม่สนใจ……
“ไร้สาระ!!!…… ปล่อยแขนเสื้อชั้นเดี๋ยวนี้!”
“คืนไข่เจียวมาให้ชั้น!!!”
มันพยายามสะบัดให้หลุดจากการเกาะกุมของฉัน......ฉันไม่ปล่อยง่ายๆหรอกน่า
“จะบ้าเหรอ!! ไข่ดาวก้อเหลือนี่นา ไปเอาไข่ดาวดิ”
“คืนไข่เจียวมาให้ชั้น!!!”
“ไม่ได้ไข่เจียวแล้วจะตายเหรอไง!!!”
“คืนไข่เจียวมาให้ชั้น!!!”
“ไม่คืนโว้ย!!!”
แล้วไอ้บ้านั่นก้อสะบัดหลุดจนได้ แล้วเดินหน้าแดงจ้ำอ้าวเข้าไปในห้องรับรองพิเศษสำหรับ……มันเป็นสารวัตรนักเรียน..…..ชั้นทำอะไรมันไม่ได้
“…….=^=……..”
“นี่เอพริล รู้จักอายมั่งมั้ย คนทั้งโรงอาหารมองเธอตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ” เมย์สะกิด
“…….Y^Y……”
“เราไปหาที่นั่งดีกว่านะ” เรนโบว์ชวน
“…….T^T……”
“รีบเดินดีกว่า” เรนโบว์ดันหลังฉันให้รีบเดินเร็วๆ
“ชั้นเกลียดมัน……Y0Y”
“เออๆชั้นก้อเกลียดมันเหมือนแกนั่นแหละ”
“ขอบใจนะ เฟียส……T0T”
แล้วเราก้อเจอที่นั่งที่ถูกใจ หลังจากที่ไม่ตกเป็นเป้าสายตาประชาชนแล้ว……
“โอยยยย ตูอายยยยยย”
“ยัยเกรซไม่ต้องมาบ่นเลย….ทีตอนหาเรื่องนังมิกเกล เธอยังไม่อายคนเลย”
“มันผ่านไปแล้วย่ะ ยัยดำ!!”
“ว่าฉันดำอีกที แกจะได้กินซุปเห็ดร้อนๆ”
“พูดมากอยู่ได้! เดี๋ยวเราต้องไปขัดพื้นลานวัดอีกนะ”
เฟียสขัดบทสนทนาระหว่างเกรซและเรนโบว์… เธอหันมามองฉันที่เงียบอยู่แล้วพูดว่า…
“อีอ้วน!!! รีบกินดิ… ไม่มีใครเค้าสงสารแกหรอก ร้องไห้อยู่ได้ ฮู้!…”
(3)
“…zzzzzz…พี่ฟอสขาาาาา…...zzzzzzzz….”
…….โป๊กกกก……… .ฉันโดนเคาะกะโหลกอย่างแรงจนตกใจตื่นจากความฝัน
“โอ้ยยย!!!!!”
“ยัยบ้านี่!”
“ครายทำตูฟะ!!!!!”
“ตูเองอ่ะ มี’ไรมะ”
“โอยยย….พี่คิม”
พี่คิมคือพี่วิทยากรผิวคล้ำจากมหาวิทยาลัยRคนที่เคยปราบเกรซกะมิกเกลนั่นแหละ… ทำไมมาเป็นมารผจญฝันดีของฉันล่ะนี่ โธ่! พี่ฟอสของช้าน……..
“เอพริลทำ’ไรผิดเหรอค้าาาา”
“หัดมองรอบๆซะมั่ง”
ฉันหันไปมองรอบๆ…*O*ว้าย!!!! เค้าหายไปไหนกันหมดอ่ะ แล้วนี่!…… นี่ฉันเผลอหลับในท่านั่งสมาธิเหรอเนี่ย………….*0*
“เค้าไปกินข้าวกันหมดแล้ว! เหลือเธอนั่นแหละนั่งละเมออยู่เนี่ย…น่าเกลียดชะมัด!!”
ฉันละเมอด้วยเหรอ……… อุบาทว์ตัวเองจริงๆ………=_=;
“นั่งเอ๋ออยู่ได้ มัวทำอะไรอยู่เล่า”
“……(+_+)……”
“ไปเด่!!!!”
“ค่….ค่ะ….ค่าาาา”
ฉันรีบวิ่งออกมาจากวิหาร…ฉันอยู่ที่นี่มาสี่วันแล้วล่ะ…มันเป็นค่ายดัดสันดานอย่างชื่อจริงๆ -_-;…ตอนแรกนึกว่าจะให้ทำอะไรเสี่ยงๆ ผาดโผน ……เรื่องจริงก้อคือ……สามวันที่ผ่านมานี่(ไม่รวมวันแรกที่ต้องทำความสะอาดวัดกันท้างงงงวัน) พวกเราต้องนั่งสมาธิทั้งวัน…นั่งสมาธิจนปวดขาแล้ว ท่านวิทยากร(ทุกคนมาจากมหา’ลัยR)ก้อโปรดให้นักเรียนออกกำลังขาด้วยการเดินจงกรม…ตอนหัวค่ำหลังจากทานอาหารเย็นแล้ว…พวกเราต้องสวดมนตร์จนดึกดื่น แล้วก้อเข้านอน…หากใครถูกจับได้ว่านอนไม่หลับหรือก่อความวุ่นวายตอนดึก แม่ชีก้อจะจับมาเทศนาทั้งหมู่คณะ แล้วเรายังต้องตื่นแต่ตีสี่มาสวดมนตร์ต่ออีก…แล้วแบบนี้จะไม่ให้ฉันเผลอหลับตอนนั่งสมาธิได้ไงง่ะ ………
“อ้าว!! นั่นไง เอพริลมาแล้ว บ่นถึงก้อมาเลยนะ… ตายยากจริงๆ” เฟียสทัก
พวกเพื่อนๆฉันกำลังหาที่นั่งอยู่พอดี…พวกเธอตักอาหารกันครบหมดแล้ว…
“แกทักเพื่อนรักแกแบบนี้เหรอเฟียส จองที่ให้หน่อยนะ ไปตักข้าวก่อน”
“เออ”
ฉันรีบเดินเพื่อไปตักอาหาร …. ทันใดนั้นฉันก้อเจอ……..พี่คิว!! เป็นพี่ที่หล่อสุดในบรรดาวิทยากรทั้งหลาย(พวกเราลงความเห็นกันแล้ว) กำลังพูดคุยอย่างสนิทสนมกับ…..นังมิกเกล…..ก้อเพราะพี่คิวเค้าเป็นพี่ชายของนายเคน…อดีตแฟนสุดที่รักของเกรซ…แล้วตอนนี้นายเคนนั่นก้ออันตรธานจากอ้อมอกนู๋เกรซไปที่อกแตงโมมิกเกลเรียบร้อยแล้ว……ดังนั้น… ยัยมิกเกลเลยถือโอกาสพูดคุยใกล้ชิดกับพี่คิวอย่างออกหน้าออกตา ท่ามกลางสายตาอันร้อนระอุของสาวน้อยทั้งหลาย
“อีกไม่นาน เคนมันต้องทิ้งเธอ….มิกเกล” …ฉันกระซิบกับตัวเอง
……………………….
ฉันรีบไปตักอาหาร เพราะถ้าช้าเดี๋ยวมีมารมาแย่งของกินอีก…นั่นไง!~ มันเดินมาแล้ว ไอ้ซาตาน!!!!
“………(-+-)………”
“อะไร!? เจอฉันเมื่อไหร่ ทำหน้าเหมือนเห็นขี้ทุกที”
“แล้วเวลานายเห็นฉันมาตักข้าวทีไร... ต้องมาตักพร้อมกันทุกทีเลยล่ะ”
ฉันกำลังเอื้อมมือจะหยิบคีมคีบเส้นสปาเกตตี…แต่นายโกเมน…ซึ่งก้อคือไอ้ชั่วที่เคยเปิดศึกแย่งไข่เจียวกับฉันนั่นแหละ คว้าคีมของฉันไปอย่างรวดเร็ว
“บังเอิญต่างหากล่ะ”
“โกหก!!! วันนี้ฉันมาสายกว่าคนอื่นนะ อย่าบอกนะว่านายก้อสายเหมือนกัน”
ฉันกำลังจะหยิบทัพพีตักซอสเห็ด…แต่โกเมนก้อหยิบทัพพีออกไปตักซอสใส่ของตัวเองอย่างหน้าด้านๆ
“ก้อสายเหมือนกันอ่ะดิ”
มันวางทัพพีแล้ว….. ฉันตักมั่งล่ะนะ…..-+-
“เธ่อ! นายต้องการจะมาแกล้งชั้นใช่มั้ย?” ฉันพูดพร้อมหยิบผักแกล้ม
“ทำไมชั้นต้องแกล้งเธอด้วย?” มันก้อหยิบผักแกล้มออกจากมือฉันไป
“…………(นิ่งเงียบ)…………”
“………………………………”
“นายชอบชั้นใช่มั้ยล่ะ ^^” ฉันยิ้มอย่างผู้ชนะ
“ห๊ะ!!!”
ผักแกล้มหล่นจากมือโกเมน …..หึๆ ช๊อกล่ะสิ~~^0^~~
“……^_^……”
“ยิ้มอะไรของเธอ” โกเมนถามฉันแววตาพิศวง
“แล้วฉันพูดถูกมั้ยล่ะจ๊ะ…โกเมนจ๋า…”
ระหว่างที่ฉันกำลังเป็นต่ออยู่นั้น เสียงหนึ่งปนหมั่นไส้ก้อแทรกเข้ามา
“อุแหวะ!!! สวยตายล่ะ”
ริบบิ้นนี่เอง...เธอกำลังตักขนมปังหน้าแครอททอด
“เธอมาทำอะไรที่นี่”
“ฉันมาทำอะไรก้อไม่ใช่เรื่องของเธอ”
ฉันยืนจ้องหน้ายัยริบบิ้น…ในมือกำส้อมแน่น…กำลังจะสวนคำเจ็บๆกลับไปแล้วเชียว…แต่ว่า…
“ริบบิ้นเป็นคณะกรรมการนักเรียนโรงเรียนมัธยมปลายJ วันนี้เธอต้องมาให้คะแนนประเมินผลนักเรียนทั้งหมดร่วมกับคณะกรรมการคนอื่นๆ …เห็นว่าเป็นฝาแฝดกับเรนโบว์เพื่อนเธอไม่ใช่เหรอ…ทำไมไม่ทักกันดีๆล่ะ”
“อย่าเสือก!!! นายน่ะไม่รู้อะไร” ฉันตะคอกใส่โกเมน
“ดูยัยนี่พูดสิ!…โกเมนอุตสาห์พูดดีด้วยแท้ๆ…เห็นมั้ยโกเมน…อย่างเนี้ยจะให้ริบบิ้นพูดด้วยดีๆได้ไงล่ะ…สถุนจริงๆ”
“ริบบิ้นตักข้าวเสร็จรึยัง?… เข้าไปกินในห้องรับรองเถอะ”
โกเมนรีบตัดบทแล้วก้อเดินผละเข้าไปในห้องรับรองสำหรับสารวัตรนักเรียนและอาจารย์ โดยยัยริบบิ้นระริกระรี้ตามเข้าไปติดๆอย่างน่าหมั่นไส้
………………………………
ฉันนั่งลงที่นั่งตรงข้ามกับเรนโบว์
“เรนโบว์ เห็นน้องฝาแฝดเธอมั้ย… ริบบิ้นมาที่นี่ รู้เรื่องป่ะ”
“อ้าวจริงหรอ”
“อืม ฉันเพิ่งถูกยัยนั่นแขวะมาเมื่อกี้นี่เอง”
“…………………..”
“………ฉันก้มหน้าก้มตากิน………”
“ขอโทษแทนริบบิ้นด้วยนะ”
“ห๊ะ!~~”
“ชั้นรู้ว่าริบบิ้นไม่เคยญาติดีกับเธอเลย…ลับหลังชั้นยัยนี่คงพูดหาเรื่องกับเธอมากใช่มะ…แต่เธอก้ออดทนมาตลอดเพราะคิดว่ายัยนี่เป็นน้องของชั้น…ทีหลังถ้าทนไม่ได้ก้ออย่าทนเลยนะ”
“………………………….”
เกิดความเงียบขึ้นอึดใจหนึ่ง ฉันเลยตัดสินใจพูดขึ้นว่า
“ถ้าว่าชั้นสถุนอีกครั้งละก้อนะ จะตบพี่สาวมันซะเลย”
“อ้าว!?!”
“ล้อเล่นน่ะ………ขอบใจนะ เธอพูดอย่างงี้ชั้นรู้สึกโล่งจังเลย”
“……………(^__^)……………”
“น่าเบื่อเนอะ ไม่ได้กินเนื้อสัตว์เลยอ่ะ” …เมย์พูดขึ้นบ้าง
“นั่นดิ! กินแต่ผัก…อย่างดีก้อแค่ไข่อ่ะ” …เฟียสสมทบ
“นมวัวก้อไม่ได้กิน กินแต่น้ำเต้าหู้” …เกรซบ่นต่อ
“น้ำเต้าหู้แหละดีนะ กินแล้วผิวสวย”
“ทำมาเป็นพูดดี…แล้วทำไมแกไม่ขาวขึ้นเลยวะ เรนโบว์”
“ถ้าจะพูดแบบนี้ เงียบไปเลยเกรซ”
“ก้อจริงนี่…นอกจากไม่ขาวขึ้นแล้ว ช่วงนี้ยังดูหมองๆอีกด้วย…ไม่ถูกกับพระเหรอแก”
“อยากตายเรอะ!”
“……………(+_+;)……………”
“ถ้าสิ้นเสียงกริ่งอีกรอบให้กลับมาเข้าแถวที่เดิมพร้อมกระเป๋าตัวเองให้เรียบร้อยนะ อย่าลืมของไว้ล่ะ ตรวจให้เรียบร้อยด้วย กริ่งจะดังอีกครั้งในยี่สิบนาทีต่อไป……..เอ้าเริ่ม!!!”
………….กิ๊งงงง!!!……………….
ในที่สุดวันเข้าค่ายวันสุดท้ายก้อมาถึง ฉันจะได้กลับบ้านแล้ว เย้! เย้!^0^…… ฉันจัดเสื้อผ้าไว้ตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น จึงไม่ต้องตรวจของอะไรมากมาย… ดังนั้นฉันจึงกลับเข้าแถวเป็นคนแรก… พวกพี่วิทยากรมองฉันอย่างทึ่งในความเร็ว(พี่คิวสุดหล่อก้อมองฉันด้วยอ่ะ^^) …ส่วนพี่คิมทำหน้าแบบงงสุดๆ
“นี่ยัยเอพริล…แน่ใจนะว่าจัดของเรียบร้อยแล้ว” …พี่คิมถาม
“ค่ะ……… ทำไมเหรอคะ?”
“ลืมของไว้ที่นี่ กลับมาเอาคืนไม่ได้นะจ๊ะ” พี่แอนเตือน
(พี่แอน…ถึงพี่จะไม่ค่อยสวยเท่าไหร่ แต่พี่ก้อจิตใจดี มั่ก มากกกกก)
“ค่ะ! เอพริลมั่นใจ”
“อีกตั้งสิบห้านาทีกว่ากริ่งจะดังอีกครั้งนะ……ไม่คิดจะกลับไปเช็คให้ชัวร์ก่อนเหรอครับ”
อ๊าย…………พี่คิวเป็นห่วงช้านนนนน
“ไอ้คิว น้องเค้าบอกว่ามั่นใจไง ของหายก็ช่างมัน” …พี่ซันจิพูดกับพี่คิว
(พี่ซันจิก้อเท่เหมือนกันนะ แต่ติดตรงปากเสียไปหน่อย ไม่งั้นคะแนนโหวตคงสูสีกะพี่คิวล่ะ อิอิ)
5 นาทีผ่านไป………………พวกโรงเรียนอื่นเริ่มมากันแล้ว เพื่อนฉันยังไม่มาสักคน
10 นาทีผ่านไป………………มากันจะครบอยู่แล้ว พวกมันหายไปไหนกันวะ
12 นาทีผ่านไป………………ยังไม่โผล่มากันเลย อีกสามนาทีกริ่งจะดังนะ เดี๋ยวก้อถูกทำโทษหรอก เค้ามากันครบหมดแล้ว เรนโบว์มาแล้ว…ยัยสามตัวนั่นยังหายหัวอยู่
14 นาทีผ่านไป………………โอ๊ย!! ตูจะบ้าตาย ยังไม่มาเลย พี่คิมเริ่มมองนาฬิกาเพื่อส่งสัญญาณให้พี่ซันจิกดกริ่ง โอย…..อย่าเพิ่งค่ะ อย่าเพิ่ง……….ฉันเริ่มเครียดจึงหยิบไวท์ช๊อกโกแลคแท่งใหญ่ออกมาเพื่อกินแก้เครียด แล้วระหว่างที่ฉันกำลังแกะซองนั้น…………
………………ฟั่บ…………….ไอ้โกเมนแย่งไวท์ช๊อกโกแลคออกไปจากมือฉัน
“พี่ๆเค้าอนุญาตให้กินเหรอ…….นี่มันในแถวนะ”
“อย่ามายุ่ง!!!!”
“พี่คิวคร้าบ!!! กินขนมในแถวได้ป่าววว ”
“………(-_-\\)(/-_-)………..”
พี่คิวส่ายหัวแล้วทำหน้าใส่ฉันประมาณว่า………แท่งขนาดนี้เธอกินคนเดียวเหรอ……………
“ไม่กินก้อได้! งั้นเอาคืนมา!!!”
“ซันจิ!!! อีกสิบวิก้อกดกริ่งได้เลย!” พี่คิมตะโกน
ฉันเบนความสนใจไปที่พี่ซันจิที่กำลังตั้งท่านับถอยหลังทันที! โอววววว…….ไม่น้าาาาาา
“……………(*0*)……………”
“นั่นไง!! สามคนที่เหลือมาแล้ว” นักเรียนมัธยมT คนหนึ่งพูด
ยัยเพิ้งสามตัววิ่งกระหืดกระหอบมาเข้าแถว…แล้วยิ้มยิงฟันให้ฉัน( อีบ้า……ยังมายิ้มอีก)-_-^
“โทษทีว่ะ! เฟียสมันหามาสคาร่าไม่เจอ” …เมย์บอก
……(แค่มาสคาร่าเนี่ยนะ)……
“ฮั่นแหน่ะ!!!!! เครียดแทนเค้าอ่ะดิ^^” เฟียสทำหน้าทะเล้น
~~~~~~~~~ก้อใช่ไง อีฟายยยยยยยย~~~~~~~~+_+^^^^
“อ้าวเอพริล!!! ตกลงเธอให้ไวท์ช๊อกโกแลคโกเมนไปเลยเหรอ? ใจป้ำจัง!”… เรนโบว์ทัก
ฉันคืนสติไปที่ของกิน แล้วฉันก้อเห็นมันอยู่ในมือของโกเมน…… ซึ่งตอนนี้ไปสงบนิ่งอยู่ที่แถวของตัวเองแล้ว…………ฉันกำลังจะผละออกไปที่แถวของสารวัตรนักเรียน………
ทันใดนั้น!………เสียงหนึ่งก้อดังขึ้น……………….
……………...กิ๊งงงง!!!……………….
“กริ่งดังแล้ว!!ทุกคนยืนตรง!!” พี่คิมสั่ง
ฉันชะงักเท้า จำยอมปฏิบัติตามคำสั่ง แม้ในใจยังพลุ่งพล่าน
“เดินเรียงแถวขึ้นรถให้เป็นระเบียบ …อย่าแตกแถว!!!!”
ทำไงได้~~…… ฉันต้องยอมสละไวท์ช๊อกโกแลคแท่งมหึมาไป…ฉันมองมันในมือหมาครั้งสุดท้ายแล้วเดินขึ้นรถไปอย่างคอตก…….ฮึ่ม!!!!! ไอ้โกเมนนนน……
----------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น