ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : PROMISE2
PROMISE2
คำสัญญาจะมีค่าก็ต่อเมื่อผู้ที่ให้สัญญษรักษามัน ถ้าผู้ที่ให้สัญญษาไม่รักษามันไว้ มันก็ไม่ต่างอะไรกับคำพูดปากเปล่าธรรมดา...
_________________________________________________________________________________________________
สแตมป์ Part
ร่างน้อยนั่งรอใครบางคนอยู่ม้าหินที่สวนของโรงเรียน ดวงตากลมโตจ้องมองไปข้างหน้า โดยไม่มีจุดหมายชัดเจน ในหัวสมองคิดอะไรเรื่อยเปื่อยตามประสาคนคิดมาก เขานั่งอยู่เำพื่อรอใครคนนึงที่นัดเขามาในเวลานี้ แต่คนนัดดันมาสายซะนี่ เขาเลยอดที่จะหัวเสีย และคิดเรื่องที่ไม่ดีขึ้นมาไม่ได้ แต่คิดได้ไม่นานควรามคิดเขาก็สะดุดลง เพราะเสียงของใครบางคนเข้ามาแทรกในโสตประสาท
"อะแฮ่ม มารอนานรึยังครับ"เสียงทุ้มติดขี้เล่น ดังขึ้นมาจากด้านหลัง สั่งให้เขาต้องหันไปมอง ก่อนจะพบหนุ่มหล่อ ร่างสูงที่ยืนยิ้มอยู่ ก่อนที่หนุ่มคนนั้นจะล้ตัวลงมานั่งข้างๆแล้วเอามือมาขยี้ผมเขาอย่างเอ็นดู
"นานมากกกก"เขาลากเสียงยาวตอบคำถามกลับไป แล้วทำหน้ายู่จนร่างสูงที่นั่งอยู่ด้วย เอามือมาบีบจมูกเล็กๆนั่นเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
"ขอโทษครับ พอดีรถติดน่ะ"ชายหนุ่มคนนั้นแก้ตัว แล้วยิ้มบางๆ ทำให้สุดท้ายเขาก็ใจอ่อนอยู่ดี
"อืม แต่ทีหลังกันต์ต้องรับปากเรานะว่าจะไม่มาสายอีก"เขาแหวใส่หนุ่มตรงหน้าทันที่ ใช่แล้ว คนคนนี้คือกันต์ เพื่อเก่าที่มาใหม่ของเขานั่นเอง หลังจากที่จบนอก และย้ายมาเรียนโรงเรียนใหม่ก็มาทำอ้อนว่าไม่คุ้น มารอหน่อย แล้วสุดท้ายเจ้าตัวก็มาสายซะนี่ น่าโมโหไหมล่ะ
"คร้าบบบบบบผม ทีหลังกระผม นายกันตพัฒน์จะรับปากว่า กระผมจะไม่มาสายอีกแล้วครับ"กันต์ตอบเขากลับไป แล้วทำท่าตะเบ๊ะเหมือนตำรวจ จนสุดท้ายก็ทำให้เขายิ้มออกมาได้ในที่สุด พร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ
"ชิ ทำให้ได้ละกันล่ะ ไปเหอะ เดี๋ยวสายจะเข้าแถวแล้ว"เขาตอบร่างสูงตรงหน้ากลับไป แล้วลุกขึ้นยืน ก่อนจะดึงมือคนตัวสูงที่นั่งอยู่ลุกขึ้นมาด้วย แล้วเดินออกไปพร้อมกัน โดยที่มือยังคงจับกันอยู่
_________________________________________________________________________________________________
กันต์ Part
เขานั่งมองคนที่นั่งอยู่เคียงข้างเขาด้วยสายตาอ่อนโยนที่เปิดเผยทุกอย่างในหัวใจ คนตัวเล็กที่กำลังนั่งตั้งใจเรียน และจดแทบทุกคำพูด ต่างจากเขาที่ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ แต่ก็นะ ยังไงแสตมป์ก็ต้องช่วยเขาอยู่แล้ว
เขาไม่ได้นั่งสังเกตแสตมป์อย่างนี้มาสักพักแล้ว แสตมป์น่ารักกว่าเมื่อก่อนเยอะมาก ดูสดใส ร่าเริง แม้จะดูแอบเศร้า แต่ก็ยังดีกว่าเมื่อก่อน เด็กน้อยของเขาโตขึ้นเยอะมากจนตัวเขาเองอดรู้สึกแปลกๆไม่ได้
ดวงตากลมโตที่อาจจะแฝงแววเศร้าไว้บ้างแต่ก็ยังดูสดใส ริมฝีปากบางจิ้มลิ้ม จมูกโด่งรั้น ใบหน้าเนียนใส จนเขาอดสงสัยไมได้ว่าคนคนนี้มีเจ้าของรึยังด้วยซ้ำ แต่ทุกการกระทำก็ยังคงบอกว่าแสตมป์คือเด็กน้อยของเขาเสมอ
เวลามันผ่านไปเร็วเกินกว่าที่เขาจะรู้สึกทันด้วยซ้ำไป แต่สิ่งที่เขาว่าไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ก็ไม่มีวันเปลี่ยน คือความรู้สึกที่เขาให้แสตมป์ แม้ว่าจะเนิ่นนานแค่ไหน ก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม
"กันต์ กันต์ กันต์!!!"เสียงในตะโกนใส่หูจนเขาสะดุ้ง แล้วหันไปหาคนตัวเล็กที่เป็นที่มาของเสียง หน้าหวานๆมุ่ยลงอย่างเห็นได้ชัด คิ้วขมวดหากันแน่น
"ทำไมเราเรียกแล้วกันไม่หันอ่ะ คิดถึงใครอยู่รึไงฮะ!?!"เสียงเล็กแหวใส่ แล้วตีลงมาทีไหล่ไม่แรงมาก แต่ก็เจ็บเอาเรื่อง แถมเจ้าตัวยังงอน จนเขาเข้าไปง้อแทบไม่ทัน ทั้งที่ความจริงก็ไม่มีอะไร
'เจ้าตัวเล็กเอ๊ยยยย'
"เปล่าสักหน่อยแสตมป์ เราแค่คิดอะไรเพลินๆ"เสียงนุ่มพูดกับแสตมป์เบาๆ แล้วเอื้อมมือไปลูบผมนุ่มๆของคนตรงหน้าเล่นเบา แล้วเอามือจับแก้มดึงขึ้นเพื่อฉีกยิ้มให้อีกคน ที่ตอนนี้หน้างอเป็นจวักอยู่
"แล้วคิดอะไรล่ะ ทำไมเราเรียกไม่ตอบ"แสตมป์ย้อนถามกลับ แล้วเอามืออีกคนออกจากแก้มนุ่มๆของตัวเอง ก่อนที่จะคลลึงแก้มตัวเองเบาๆเพื่อคลายความเจ็บจากที่โดนคนตัวสูงดึง
"ก็... คิดว่า ทำไมเด็กน้อยของเราถึงโตขึ้นเยอะขนาดนี้ไง"เขาบอก แล้วทำแววตาล้อๆใส่คนตัวเล็กที่ยู่ปากเบาๆ แล้วคลี่ยิ้มออกมา จนเขาเผลอยิ้มตามเพราะความน่ารักของเจ้าตัว
"จริงอ่ะ"แสตมป์ถามเขาย้ำเพื่อความแน่ใจ และแน่นอนว่าเขาต้องตอบว่าจริง เพราะเขาคิดจริงๆนี่ แต่ยังไงเ็ด็กน้อยคนนี้ก็ยังดูเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งอยู่ดี
"จริงสิครับ เด็กน้อยของกันต์"เสียงอุ่นๆตอบกลับมาอีกครั้ง พาลทำให้หัวใจดวงเล็กๆพองโตขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ แต่ก็อดจะเขินไม่ได้เมื่อคนร่างสูงบอกแสดงความเป็นเจ้าของเช่นนี้
"เด็กน้อยอีกแล้ว เราโตแล้วนะ!"แสตมป์เถียงกลับ แล้วหันไปมองเขาที่เงียบ ให้คนตัวเล็กใจเสียเล่นๆ แล้วก็ยิ้มกว้างให้คนนี้เหมือนเดิม
เขาไม่สนใจหรอกว่ากาลเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาไม่สนหรอกว่าใครจะมองยังไง ตราบใดที่เขามีสแตมป์อยู่ข้างๆ ถ้าเทียบกันจริงๆสแตมป์ไม่ได้ดีไปกว่าผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตเขาเท่าไร่หรอก เผลอๆด้อยกว่าด้วย แต่เพราะเป็นสแตมป์.. เขาถึงเลือก
คำสัญญาจะมีค่าก็ต่อเมื่อผู้ที่ให้สัญญษรักษามัน ถ้าผู้ที่ให้สัญญษาไม่รักษามันไว้ มันก็ไม่ต่างอะไรกับคำพูดปากเปล่าธรรมดา...
_________________________________________________________________________________________________
สแตมป์ Part
ร่างน้อยนั่งรอใครบางคนอยู่ม้าหินที่สวนของโรงเรียน ดวงตากลมโตจ้องมองไปข้างหน้า โดยไม่มีจุดหมายชัดเจน ในหัวสมองคิดอะไรเรื่อยเปื่อยตามประสาคนคิดมาก เขานั่งอยู่เำพื่อรอใครคนนึงที่นัดเขามาในเวลานี้ แต่คนนัดดันมาสายซะนี่ เขาเลยอดที่จะหัวเสีย และคิดเรื่องที่ไม่ดีขึ้นมาไม่ได้ แต่คิดได้ไม่นานควรามคิดเขาก็สะดุดลง เพราะเสียงของใครบางคนเข้ามาแทรกในโสตประสาท
"อะแฮ่ม มารอนานรึยังครับ"เสียงทุ้มติดขี้เล่น ดังขึ้นมาจากด้านหลัง สั่งให้เขาต้องหันไปมอง ก่อนจะพบหนุ่มหล่อ ร่างสูงที่ยืนยิ้มอยู่ ก่อนที่หนุ่มคนนั้นจะล้ตัวลงมานั่งข้างๆแล้วเอามือมาขยี้ผมเขาอย่างเอ็นดู
"นานมากกกก"เขาลากเสียงยาวตอบคำถามกลับไป แล้วทำหน้ายู่จนร่างสูงที่นั่งอยู่ด้วย เอามือมาบีบจมูกเล็กๆนั่นเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
"ขอโทษครับ พอดีรถติดน่ะ"ชายหนุ่มคนนั้นแก้ตัว แล้วยิ้มบางๆ ทำให้สุดท้ายเขาก็ใจอ่อนอยู่ดี
"อืม แต่ทีหลังกันต์ต้องรับปากเรานะว่าจะไม่มาสายอีก"เขาแหวใส่หนุ่มตรงหน้าทันที่ ใช่แล้ว คนคนนี้คือกันต์ เพื่อเก่าที่มาใหม่ของเขานั่นเอง หลังจากที่จบนอก และย้ายมาเรียนโรงเรียนใหม่ก็มาทำอ้อนว่าไม่คุ้น มารอหน่อย แล้วสุดท้ายเจ้าตัวก็มาสายซะนี่ น่าโมโหไหมล่ะ
"คร้าบบบบบบผม ทีหลังกระผม นายกันตพัฒน์จะรับปากว่า กระผมจะไม่มาสายอีกแล้วครับ"กันต์ตอบเขากลับไป แล้วทำท่าตะเบ๊ะเหมือนตำรวจ จนสุดท้ายก็ทำให้เขายิ้มออกมาได้ในที่สุด พร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ
"ชิ ทำให้ได้ละกันล่ะ ไปเหอะ เดี๋ยวสายจะเข้าแถวแล้ว"เขาตอบร่างสูงตรงหน้ากลับไป แล้วลุกขึ้นยืน ก่อนจะดึงมือคนตัวสูงที่นั่งอยู่ลุกขึ้นมาด้วย แล้วเดินออกไปพร้อมกัน โดยที่มือยังคงจับกันอยู่
_________________________________________________________________________________________________
กันต์ Part
เขานั่งมองคนที่นั่งอยู่เคียงข้างเขาด้วยสายตาอ่อนโยนที่เปิดเผยทุกอย่างในหัวใจ คนตัวเล็กที่กำลังนั่งตั้งใจเรียน และจดแทบทุกคำพูด ต่างจากเขาที่ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ แต่ก็นะ ยังไงแสตมป์ก็ต้องช่วยเขาอยู่แล้ว
เขาไม่ได้นั่งสังเกตแสตมป์อย่างนี้มาสักพักแล้ว แสตมป์น่ารักกว่าเมื่อก่อนเยอะมาก ดูสดใส ร่าเริง แม้จะดูแอบเศร้า แต่ก็ยังดีกว่าเมื่อก่อน เด็กน้อยของเขาโตขึ้นเยอะมากจนตัวเขาเองอดรู้สึกแปลกๆไม่ได้
ดวงตากลมโตที่อาจจะแฝงแววเศร้าไว้บ้างแต่ก็ยังดูสดใส ริมฝีปากบางจิ้มลิ้ม จมูกโด่งรั้น ใบหน้าเนียนใส จนเขาอดสงสัยไมได้ว่าคนคนนี้มีเจ้าของรึยังด้วยซ้ำ แต่ทุกการกระทำก็ยังคงบอกว่าแสตมป์คือเด็กน้อยของเขาเสมอ
เวลามันผ่านไปเร็วเกินกว่าที่เขาจะรู้สึกทันด้วยซ้ำไป แต่สิ่งที่เขาว่าไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ก็ไม่มีวันเปลี่ยน คือความรู้สึกที่เขาให้แสตมป์ แม้ว่าจะเนิ่นนานแค่ไหน ก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม
"กันต์ กันต์ กันต์!!!"เสียงในตะโกนใส่หูจนเขาสะดุ้ง แล้วหันไปหาคนตัวเล็กที่เป็นที่มาของเสียง หน้าหวานๆมุ่ยลงอย่างเห็นได้ชัด คิ้วขมวดหากันแน่น
"ทำไมเราเรียกแล้วกันไม่หันอ่ะ คิดถึงใครอยู่รึไงฮะ!?!"เสียงเล็กแหวใส่ แล้วตีลงมาทีไหล่ไม่แรงมาก แต่ก็เจ็บเอาเรื่อง แถมเจ้าตัวยังงอน จนเขาเข้าไปง้อแทบไม่ทัน ทั้งที่ความจริงก็ไม่มีอะไร
'เจ้าตัวเล็กเอ๊ยยยย'
"เปล่าสักหน่อยแสตมป์ เราแค่คิดอะไรเพลินๆ"เสียงนุ่มพูดกับแสตมป์เบาๆ แล้วเอื้อมมือไปลูบผมนุ่มๆของคนตรงหน้าเล่นเบา แล้วเอามือจับแก้มดึงขึ้นเพื่อฉีกยิ้มให้อีกคน ที่ตอนนี้หน้างอเป็นจวักอยู่
"แล้วคิดอะไรล่ะ ทำไมเราเรียกไม่ตอบ"แสตมป์ย้อนถามกลับ แล้วเอามืออีกคนออกจากแก้มนุ่มๆของตัวเอง ก่อนที่จะคลลึงแก้มตัวเองเบาๆเพื่อคลายความเจ็บจากที่โดนคนตัวสูงดึง
"ก็... คิดว่า ทำไมเด็กน้อยของเราถึงโตขึ้นเยอะขนาดนี้ไง"เขาบอก แล้วทำแววตาล้อๆใส่คนตัวเล็กที่ยู่ปากเบาๆ แล้วคลี่ยิ้มออกมา จนเขาเผลอยิ้มตามเพราะความน่ารักของเจ้าตัว
"จริงอ่ะ"แสตมป์ถามเขาย้ำเพื่อความแน่ใจ และแน่นอนว่าเขาต้องตอบว่าจริง เพราะเขาคิดจริงๆนี่ แต่ยังไงเ็ด็กน้อยคนนี้ก็ยังดูเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งอยู่ดี
"จริงสิครับ เด็กน้อยของกันต์"เสียงอุ่นๆตอบกลับมาอีกครั้ง พาลทำให้หัวใจดวงเล็กๆพองโตขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ แต่ก็อดจะเขินไม่ได้เมื่อคนร่างสูงบอกแสดงความเป็นเจ้าของเช่นนี้
"เด็กน้อยอีกแล้ว เราโตแล้วนะ!"แสตมป์เถียงกลับ แล้วหันไปมองเขาที่เงียบ ให้คนตัวเล็กใจเสียเล่นๆ แล้วก็ยิ้มกว้างให้คนนี้เหมือนเดิม
เขาไม่สนใจหรอกว่ากาลเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เขาไม่สนหรอกว่าใครจะมองยังไง ตราบใดที่เขามีสแตมป์อยู่ข้างๆ ถ้าเทียบกันจริงๆสแตมป์ไม่ได้ดีไปกว่าผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตเขาเท่าไร่หรอก เผลอๆด้อยกว่าด้วย แต่เพราะเป็นสแตมป์.. เขาถึงเลือก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น