ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : PROMISE1
คุณเชื่อเรื่องคำสัญญาไหม สำหรับผม ผมเชื่อ ว่าคำสัญญามันมี"อะไร"มากกว่าแค่คำพูด"ธรรมดา"...
PROMISE1
PROMISE1
'จะไปจริงๆเหรอ'เสียงใสๆของเด็กชายตัวน้อยดังขึ้น ถามเด็กชายอีกคนนึง ที่อายุเท่ากัน แต่สูงกว่า แววตาใส ฉายแววเศร้า
'เราต้องไป แต่เราสัญญานะ ว่าเราจะกลับมาหาสแตมป์'เสียงของเด็กชายอีกคนนึงบอกคำสัญญากับเด็กชายที่นามว่า"สแตมป์" แล้วยื่นนิ้วก้อย ไปเกี่ยวกับอีกคน
'แตมป์ไม่อยากให้กันต์ไป'เสียงเศร้าๆ บอกขึ้นอีกครั้งจากเด็กน้อยคนเดิม พูดกับเด็กชายคนนั้นที่ชือว่ากันต์ และเอามือป้อมๆเกาะแขนเด็กชายเอาไว้
'กันต์ต้องไปจริงๆ ไม่ร้องไห้นะครับ'เสียงเด็กผู้ชายที่ชื่อกันต์บอกกับเด็กน้อยที่จะร้องไห้อยู่รอมร่อ ตาใสๆมีน้ำตามาคลอ เหมือนลูกแก้วใสๆ
'แต่กันต์ต้องกลับมาหาแตมป์นะ'เด็กน้อยบอก แล้วช้อนตามอง กันต์พยักหน้า แล้วจับนิ้วก้อยของสแตมป์มาเกี่ยวกับนิ้วก้อยของเขา
'แตมป์รักกันต์นะ อย่าลืมแตมป์นะ'สแตมป์บอก แล้วถอนนิ้วก้อยออก และกอดกันต์เอาไว้
'กันต์ก็รักแตมป์'กันต์บอกแล้วกอดตอบสแตมป์เอาไว้ แล้วลูบหัวเบาๆ คำสัญญาที่เขาให้ไว้ จะทำโดยไม่มีเหตุผล แค่รักเท่านั้น
'รอเรานะแตมป์'เขาบอกร่างในอ้อมกอดด้วยเสียงอบอุ่น พลางลูบหัวเบาๆ
'อื้ม เราจะรอ'เสียงใสตอบกลับ แล้วเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้กับกันต์ โดยที่กันต์ก็ยิ้มตอบกลับเขามาเช่นกัน
เฮือก
สแตมป์ part
ร่างบอบบางในเตียงกว้างสะดุ้งขึ้นจากความฝันที่เขาฝัน ฝัน เกี่ยวกับเพื่อนสมัยเด็กที่ย้ายไปเรียนที่อังกฤษตั้งแต่เด็กๆ คำสัญญาที่เขาเกืบจะลืมมันไปแล้วย้อนกลับมาอีกครั้ง ความรู้สึกยังฉายชัดจากความฝัน ความอบอุ่นของอ้อมกอดยังคงอยู่ ภาพต่างๆที่ฉายชัดในหัวอดทำให้เขาคิดถึงคนๆนี้ไม่ได้ เพื่อนคนแรกของเขา คนที่ไม่ได้เจอกันมานานร่วม10ปี แม้สัญญาว่าจะรอ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เจอเขา
'คงกลับมาแล้วสินะ ตอนนี้ ขอโทษนะที่ไม่รักษาสัญญา'
เขาเคยสัญญากับกันต์ หรือกันตพัฒน์ ว่าถ้ากันต์กลับมา เขาจะไปเจอกันต์อีกครั้ง ในที่ๆเดิม แต่สุดท้าย เขาก็ไม่ได้ไป บางทีกันต์อาจจะลืมสัญญาไปแล้วก็ได้ เหมือนเช่นเขา แต่ก็อดคิดไม่ได้ถ้าอีกคนมารอล่ะ กันเคยสัญญาว่า อีก6ปี นับจากวันที่เขาไป ให้มารอที่สวนของร้านไอติมร้านหนึ่ง แถวบ้านเก่าของเขา วันเดิม กับวันที่เขาไป ทุกวันนี้ร้านนี้ยังเปิดอยู่เหมือนเดิมเพียงแต่เขาไม่ได้ย่างกรายเข้าไปในนั้นแล้ว เพราะมันค่อนข้างจะห่างบ้านเขามากไปหน่อย และไม่รู้จะไปนั่งกิน...กับใคร
ถามว่าเขาอยากเจอกันต์ไหม แน่นอนว่าอยากเจอ แต่ถามว่าตอนนี้มีโอกาสได้พบเจอกันไหม คงไม่แล้ว บางทีกันต์อาจจะลืมเขาไปแล้วก็ได้ แค่เพื่อนสมัยเด็กคงไม่สำคัญเท่าไหร่หรอก...มั้ง
กริ๊งงงงงง เสียงโทรศัพท์เึครื่องหรูแผดเสียงร้แอ จนทำให้เจ้าของโทรศัพท์เครื่องนั้นสะดุ้งตื่นจากภวังค์ มือเรียวเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ แล้วกดรับ ก่อนกรอกเสียงลงไปอย่างเนือยๆ
"มีไร จดหมาย"เมื่อเขากรอกเสียงลงไป ก็ถามธุระทันที แน่นอนว่าปลายสายชื่อจดหมาย เพื่อนสมัยเด็กของเขาอีกคนนึงเหมือนกัน แต่คบกันน้อยกว่ากันต์ เพิ่งรู้จักกันตอนป.4 ซึ่งต่างจากกันต์ที่เขาคบมาตั้งแต่อนุบาล ตอนนี้เขากำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่4 ซึ่งวันนี้คือวันแรกของการเปิดการศึกษา
'เฮ้ย มึงตื่นยังเนี่ย รีบมาที่โรงเรียนเลย วันนี้วันแรก ห้ามสายนะเว่ย'ปลายสายตอบกลับมาด้วยเสียงระคนร้อนรน เมื่อเขาได้ยินดังนั้นจึงเหลือบไปดูนาฬิกาข้างเตียง พลางนึกขันในความคิิดมากของเพื่อนสนิท
"สายบ้า สายบอ อะไรล่ะ นี่เพิ่ง 6 โมง 45 บ้านกับโรงเรียนก็ไม่ได้ไกลกันมาก จะรีับไปทำไม"เสียงใสกรอกถามลงไป คนปลายสายทำเสียงฮึดฮัดแล้วบ่นกลับมา
'เออๆ เร็วๆละกัน แค่นี้นะ รีบๆมาเลย กูถึงโรงเรียนแล้ว ไม่อยากอยู่คนเดียว'ปลายสายบ่นกลับมา ก่อนจะกดตัดสาย เขามองโทรศัพท์ แล้ววางมันลงไว้ที่เดิม แล้วลุกขึ้นจากเตียงไปหยิบผ้าเช็ดตัว เดินไปเข้าห้องน้ำ เพื่อเตรียมออกไปเจอกับสังคมใหม่ ที่โรงเรียนใหม่...
โรงเรียนXXX
กันต์ part
ร่างสูงโปร่งเดินไปตามอาณาเขตของโรงเรียนเพื่อหาที่นั่งคอยเวลา ใบหน้าของเขาดูสดใสเฉกเช่นเด็กหนุ่มทั่วไป แต่สิ่งที่ทำให้สาวๆต้องเหลียวหลังมอง คือใบหน้าที่หล่อเอาการ และบุคลิกภาพ ที่ทำให้สาวๆหลายๆคนหลงเคลิบเคลิ้มไปชั่วขณะ ผิวขาวตามแบบฉบับของคนที่ดูแลตนเองดี ดวงตาคม ริมฝีปากได้รูป จมูกโ่งรั้น ช่วยทำให้ใบหน้าของเขาดูหล่อและดูดี จนทำให้เขาตกเป็นเป้าสายตาของคนหลายคน
"โอ๊ย!!"เสียงของบุคคลหนึ่งดังขึ้น หลังจากบุคคลนั้นปะทะเข้ากับตัวเขาอย่างแรงจนเซ เขาเลยรีบไปประคองคนที่เขาชน แล้วรีบพูด ขอโทษ
"On sorry ummmm ขอ โทษ ครับ"คำขอโทษถูกเปล่งออกมาเป็นภาษาอังกฤษตามความเคยชินก่อนเปลี่ยนเป็นภาษาไทยที่ไม่ค่อยจะชัดเท่าไหร่นักตามประสาคนที่อยู่เมืองนอกมานาน
"ไม่เป็นไรครับ"คนที่เขาชนตอบกลับ ก่อนเงยหน้าขึ้นมามองเขา แต่แค่นั้น แค่วินาทีนั้นเขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดนิ่ง ใบหน้าขาวใส โครงหน้าเรียว ริมฝีปากบางจิ้มลิ้ม ดวงตาเปล่งประกายสดใส จมูกเชิ่ดรั้น ร่างกายบอบบาง คล้ายกับคนที่เขาคุ้นเคย ทำให้ทุกอย่างรอบกายหยุดนิ่ง
"คุณครับ"ร่างบอบบางตรงหน้าเรียกเขา หลังจากเห็นเขาเหม่อมองไปที่ตน
"อ่อ ครับ คือคุณโอเคนะครับ ผมจะได้ไม่worry"เขาตอบไทยคำอังกฤษคำเหมือนเช่นปกติตั้งแต่เขากลับมาเมืองไทย เพื่อทำตามสัญญาที่เขาเคยให้กับใครคนหนึ่งไว้
"ครับๆ ผมไปก่อนนะครับ"ร่างบางปัดตัวเล็กน้อย แล้วกล่าวลาเขาอย่างรียบร้อนก่อนจะรีบเดินออกไป ทิ้งให้เขามองตามหลังร่างบางไป โดยหารู้ไม่ว่าคนคนนั้นคือคนที่เขารอคอย มาแสนนาน..
ห้องเรียน4/2 สายวิทย์-คณิต
สแตมป์ part
ร่างบางเดินเข้ามาในห้องด้วยความรีบร้อน หลังจากเขาเดินไปผิดตึกและหาห้องไม่เจอ ซ้ำยังพลัดหลงกับจดหมาย หรือเพื่อนสนิทของเขา ทำให้เขาเข้าห้องเลทไปนิดนึง
"ขออนุญาตเข้าห้องครับ"เสียงใสบอกเบาๆ ระคนเกรงกลัว เมื่ออาจารย์ประจำชั้นหันมามองแบบดุๆ เมื่อเขามาสายตั้งแต่วันแรกของการเปิดเรียน
"มาสายตั้งแต่วันแรกเลยนะ เอ้า ไปนั่งที่"เสียงดุของอาจารย์ประจำชั้นบอก เขาพยักหน้ารับ แล้วกวาดตามองหาที่นั่ง และเพื่อนของเขาเพียงชั่วครู่ ก็พบว่าเพื่อสนิทของเขาไปนั่งข้างเพื่อนอีกคนที่มาจากโรงเรียเดียวกับ ส่วนที่นั่งเหลือเพียงที่เดียวโดยมีผู้ชายคนนึงนั่งอยู่ เขาจึงต้องเดินไปนั่งที่ตรงนั้น
"You!!"เสียงของคนที่นั่งข้างเขาดังขึ้น ทำให้เขาหันไปมอง ก็พบว่าคนที่นั่งข้างเขาคือคนที่เขาชนด้วยเมื่อตอนเช้า
"คุณ"เสียงใสเอ่ยขึ้นเบาๆ แล้วมองหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้า ด้วยอาการอึ้งๆ
"เราเคย meet กันเมื่อเช้านี่"ร่างสูงตรงหน้าพูดตอบเขาเป็นไทยคำอังกฤษคำเช่นเดียวกับตอนเช้า แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด เมื่ออยู่ใกล้กันในตอนนี้กลับรู้สึกแปลกอะไรบางอย่าง
"นักเรียน หยุดคุยกันก่อน วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเรียน เราจะให้นักเรียนแนะนำตัวเอง"เมื่อสิ้นเสียงของคุณครู นักเรียนก็ไล่แนะนำตัวกันตามลำดับการนั่ง จนมาถึงคู่ของเขาที่นั่งมุมสุดและท้ายสุดของห้อง โดยที่กันต์จะแนะนำตัวก่อนเขา
"ผม กันต์ กันตพัฒน์ ครับ"เสียงทุ้มแนะนำตัวของร่างสูงเอ่ยขึ้น แต่เมื่่อเขาได้ยินชื่อของอีกคน ทำให้เขาแทบจะหยุดหายใจ ชื่อที่ติดอยู่ในใจเขาตลอดระยะเวลา10ปี ชื่อที่เขาไม่เคยลืม คนที่สัญญาบางอย่างกับเขาเอาไว้คือคนคนนี้จริงหรือ
กันต์ part
หลังจากเขาแนะนำตัวเสร็จเขาก็นั่งลงแล้วหันไปมองคนข้างๆ ที่มองเขาตาไม่กระพริบ จนคุณครูหน้าห้องเรียกให้ร่างบางลุกขึ้นแนะนำตัว แต่ชื่อนั้นทำให้เขามีอาการไม่ต่างกัน
"ผม สะ สแตมป์ ทีปกรณ์ ครับ"แค่ชื่อที่หลุดจากปากบางกลับทำทุกอย่างหยุดนิ่ง ชื่อที่เขาคุ้นเคย บุคคลที่เขารอคอย ชื่อที่ติดอยู่ภายในหัวใจมาเนิ่นนาน คนที่เขาเคยให้สัญญาบางอย่างไว้ คนๆนั้น คือคนที่นั่งข้างเขาตอนนี้
"โอเคจ้ะ เมื่อแนะนำตัวกันเรียบร้อยแล้ว ก็ทำความรู้จักกันนะจ๊ะ เพราะเช้านี้ไม่มีเรียนจ้ะ"เมื่อคุณครูบอกจบก็เดินออกจากห้องไป นักเรียนทั้งหมดก็ต่างทำความรู้จักกัน ยกเว้นเขาและสแตมป์ที่ยังนั่งนิ่ง เสียงรอบกาย ไม่มีผลอะไรกับเขาเลยแม้แต่น้อย
"สแตมป์"เขาเรียกคนที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยน้ำเสียงอบอุ่น เช่นเดียวกับที่เค้าเคยพูดกับเด็กน้อยที่ชื่อสแตมป์เมื่อ10ปีที่แล้ว
"..."ร่างบางหันมาทางเขา แต่ไม่มีประโยคใดๆเอ่ยออกมา มีแต่ดวงตาแดงกล่ำที่มีน้ำตาคลออยู่ที่หน่วยตา
"ไม่ร้องไห้นะ สแตมป์"เสียงอบอุ่นเอ่ยขึ้นมา แล้วเอื้อมมือไปลูบหัวน้อยๆของคนที่จ้องเขาอยู่ เขาไม่แน่ใจว่าใช่คนเดียวกันรึเปล่า แต่เขาว่า...ใช่
"ฮึก"แต่เหมือนยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ พอปลอบเสร็จน้ำตาคนข้างก็ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก จนเขาเองอดตกใจไม่ได้
"ไม่ร้องแล้ว บอกกันต์ที ว่านี่คือสแตมป์ของกันต์จริงๆใช่มั้ย"เขาถามไป แต่ถึงไม่ถามก็พอรู้คำตอบอยู่แล้วคนตรงหน้าคือคนที่เขารอจริงๆ
"ฮึก"ไม่มีคำพูดใดนอกจากเสียงสะอื้น และการพยักหน้ารับจากสแตมป์ แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่ทำให้หัวใจเขาพองโตขึ้นอย่างมีความสุข คนข้างๆก้มหน้าลงแล้วเอามือปาดน้ำตา เขาเลยเอามือลูบหัวสแตมป์ แล้วจับหน้าอีกคนขึ้นมา แล้วเช็ดน้ำตาให้แผ่วเบา
"ไม่ร้องแล้วคนเก่ง Smileนะ"เขาบอกแล้วเอามือจับแก้มอีกคนแล้วฉีกยิ้มให้กว้างๆ จนคนที่โดนกระทำทำหน้ามุ่ย จนทำให้ที่ทำอดจะยิ้มไม่ได้
"เจ็บนะกันต์ ยิ้มแล่ว บู่"เป็นประโยคแรกที่เจ้าตัวเล็กตรงหน้าเขาพูด แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขายิ้มได้ ความรู้สึกเก่าๆย้อนมาเหมือนวันวาน ภาพทุกอย่างที่ยังคงฉายชัด คำสัญญาจะดำเนินขึ้นอีกครั้ง นับต่อจากนี้...
พักกลางวัน
สแตมป์ part
ร่างบอบบางนั่งอยู่ในที่นั่งเดิม ข้างๆกันต์ เสียงใสพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด เล่าถึงเรื่องต่างๆ และตอบคำถามที่มีมาเป็นระยะ กันต์ นั่งมองหน้าคนตัวเล็กที่พูดเรื่อยๆ พลางสำรวจรูปร่างหน้าตา ผมออกสีน้ำตาลเข้มค่อนดำ ดวงตากลมโต เปล่งแววสดใส หากแฝงความโศกจางๆ ริมฝีปากสีสด คิ้วสวย ขนตางอน ยาว เป็นแพ ใบหน้าได้รูป ผิวขาวนวล จนอดจะนึกไม่ได้ ว่าเด็กตัวเล็กที่เคยเล่นกันตอนเด็กจะโตขึ้นขนาดนี้
"หน้าเรามีอะไรติดรึเปล่ากันต์"เสียงใสถาม แล้วทำหน้าสงสัย จนฝ่ายตรงข้ามอดมองด้วยความเอ็นดูไม่ได้ เขาทำหน้ามุ่ย แล้วเอามือปัดตามแก้มเพื่อสำรวจว่ามีอะไรติดรึเปล่า
"ไม่นี่แตมป์"กันตพัฒน์ตอบ แล้วเอื้อมมือไปหยิกแก้มนุ่มของคนตัวเล็กเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปยีหัวไอ้ตัวเล็กให้ฟูขึ้น พลางยิ้มเมื่ออีกคนจัดการเซ็ททรงผมใหม่
"งั้นกันต์มองอะไรอ่ะ"เขาย้อนถามกันต์ ส่วนมือยังคงวุ่นอยู่กับการจัดทรงผมเหมือนเดิม พลางทำหน้าสงสัยรอคำตอบจากฝ่ายตรงข้าม
"มอง...เด็กน้อย"เสียงทุ้มตอบ เรียกความสงสะัยจากแสตมป์ได้เป็นอย่างดี แล้วทำหน้ามุ่ยเข้าไปอีกเมื่อนึกออก
"เค้าโตแล้วนะ!!!"เสียงใสแหวขึ้น แล้วปัดมืออีกคนที่พยายามจะช่วยจัดทรงผมให้ แล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง
"ก็ไม่ได้ว่าสักหน่อย แค่บอกว่ามองเด็กน้อยแค่นั้นเองงงงง"ร่างสูงตอบเสียงกวนๆ แล้วยิ้มให้เด็กน้อยของเขา ก่อนจะหยิกแก้มนิ่มอีกรอบนึ
"บู่ ก็กันต์มองแตมป์อยู่คนเดียว กันต์บอกว่ากันต์มองเด็กน้อย ก็แปลว่ากันต์มองเราเป็นเด็ก เราคิดถูกแล้วนี่!!"เสียงใสเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ แล้วปัดมือคนตรงข้ามทิ้ง
"โอ๋ๆๆๆ ไม่ว่าแล้วก็ได้ ขอโทษนะครับ"กันต์บอกลูบแก้มน้อยๆของแสตมป์เบาๆ จนทำให้อีกคนยิ้มได้ง่าย และเขาก็หัวเราะ พร้อมๆกับคนตรงข้ามก็หัวเราะ ความสุขแ่ผ่ไปทั่วห้องเรียนเล็กๆ ความรักที่กลับย้อนคืนมาอีกครั้ง สู่การเริ่มต้นครั้งใหม่กับหัวใจดวงเดิม....
WRITER SAY
็สวัสดีทุกคนค่ะ หลังจากที่ไรท์อู้ไปหน่อย ก็มาต่อให้ครบแล้วนะคะ เม้น โหวตเป็นกำลังใจนะคะ อ่านให้สนุกค่ะ
farry???
เฮือก
สแตมป์ part
ร่างบอบบางในเตียงกว้างสะดุ้งขึ้นจากความฝันที่เขาฝัน ฝัน เกี่ยวกับเพื่อนสมัยเด็กที่ย้ายไปเรียนที่อังกฤษตั้งแต่เด็กๆ คำสัญญาที่เขาเกืบจะลืมมันไปแล้วย้อนกลับมาอีกครั้ง ความรู้สึกยังฉายชัดจากความฝัน ความอบอุ่นของอ้อมกอดยังคงอยู่ ภาพต่างๆที่ฉายชัดในหัวอดทำให้เขาคิดถึงคนๆนี้ไม่ได้ เพื่อนคนแรกของเขา คนที่ไม่ได้เจอกันมานานร่วม10ปี แม้สัญญาว่าจะรอ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เจอเขา
'คงกลับมาแล้วสินะ ตอนนี้ ขอโทษนะที่ไม่รักษาสัญญา'
เขาเคยสัญญากับกันต์ หรือกันตพัฒน์ ว่าถ้ากันต์กลับมา เขาจะไปเจอกันต์อีกครั้ง ในที่ๆเดิม แต่สุดท้าย เขาก็ไม่ได้ไป บางทีกันต์อาจจะลืมสัญญาไปแล้วก็ได้ เหมือนเช่นเขา แต่ก็อดคิดไม่ได้ถ้าอีกคนมารอล่ะ กันเคยสัญญาว่า อีก6ปี นับจากวันที่เขาไป ให้มารอที่สวนของร้านไอติมร้านหนึ่ง แถวบ้านเก่าของเขา วันเดิม กับวันที่เขาไป ทุกวันนี้ร้านนี้ยังเปิดอยู่เหมือนเดิมเพียงแต่เขาไม่ได้ย่างกรายเข้าไปในนั้นแล้ว เพราะมันค่อนข้างจะห่างบ้านเขามากไปหน่อย และไม่รู้จะไปนั่งกิน...กับใคร
ถามว่าเขาอยากเจอกันต์ไหม แน่นอนว่าอยากเจอ แต่ถามว่าตอนนี้มีโอกาสได้พบเจอกันไหม คงไม่แล้ว บางทีกันต์อาจจะลืมเขาไปแล้วก็ได้ แค่เพื่อนสมัยเด็กคงไม่สำคัญเท่าไหร่หรอก...มั้ง
กริ๊งงงงงง เสียงโทรศัพท์เึครื่องหรูแผดเสียงร้แอ จนทำให้เจ้าของโทรศัพท์เครื่องนั้นสะดุ้งตื่นจากภวังค์ มือเรียวเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ แล้วกดรับ ก่อนกรอกเสียงลงไปอย่างเนือยๆ
"มีไร จดหมาย"เมื่อเขากรอกเสียงลงไป ก็ถามธุระทันที แน่นอนว่าปลายสายชื่อจดหมาย เพื่อนสมัยเด็กของเขาอีกคนนึงเหมือนกัน แต่คบกันน้อยกว่ากันต์ เพิ่งรู้จักกันตอนป.4 ซึ่งต่างจากกันต์ที่เขาคบมาตั้งแต่อนุบาล ตอนนี้เขากำลังเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่4 ซึ่งวันนี้คือวันแรกของการเปิดการศึกษา
'เฮ้ย มึงตื่นยังเนี่ย รีบมาที่โรงเรียนเลย วันนี้วันแรก ห้ามสายนะเว่ย'ปลายสายตอบกลับมาด้วยเสียงระคนร้อนรน เมื่อเขาได้ยินดังนั้นจึงเหลือบไปดูนาฬิกาข้างเตียง พลางนึกขันในความคิิดมากของเพื่อนสนิท
"สายบ้า สายบอ อะไรล่ะ นี่เพิ่ง 6 โมง 45 บ้านกับโรงเรียนก็ไม่ได้ไกลกันมาก จะรีับไปทำไม"เสียงใสกรอกถามลงไป คนปลายสายทำเสียงฮึดฮัดแล้วบ่นกลับมา
'เออๆ เร็วๆละกัน แค่นี้นะ รีบๆมาเลย กูถึงโรงเรียนแล้ว ไม่อยากอยู่คนเดียว'ปลายสายบ่นกลับมา ก่อนจะกดตัดสาย เขามองโทรศัพท์ แล้ววางมันลงไว้ที่เดิม แล้วลุกขึ้นจากเตียงไปหยิบผ้าเช็ดตัว เดินไปเข้าห้องน้ำ เพื่อเตรียมออกไปเจอกับสังคมใหม่ ที่โรงเรียนใหม่...
โรงเรียนXXX
กันต์ part
ร่างสูงโปร่งเดินไปตามอาณาเขตของโรงเรียนเพื่อหาที่นั่งคอยเวลา ใบหน้าของเขาดูสดใสเฉกเช่นเด็กหนุ่มทั่วไป แต่สิ่งที่ทำให้สาวๆต้องเหลียวหลังมอง คือใบหน้าที่หล่อเอาการ และบุคลิกภาพ ที่ทำให้สาวๆหลายๆคนหลงเคลิบเคลิ้มไปชั่วขณะ ผิวขาวตามแบบฉบับของคนที่ดูแลตนเองดี ดวงตาคม ริมฝีปากได้รูป จมูกโ่งรั้น ช่วยทำให้ใบหน้าของเขาดูหล่อและดูดี จนทำให้เขาตกเป็นเป้าสายตาของคนหลายคน
"โอ๊ย!!"เสียงของบุคคลหนึ่งดังขึ้น หลังจากบุคคลนั้นปะทะเข้ากับตัวเขาอย่างแรงจนเซ เขาเลยรีบไปประคองคนที่เขาชน แล้วรีบพูด ขอโทษ
"On sorry ummmm ขอ โทษ ครับ"คำขอโทษถูกเปล่งออกมาเป็นภาษาอังกฤษตามความเคยชินก่อนเปลี่ยนเป็นภาษาไทยที่ไม่ค่อยจะชัดเท่าไหร่นักตามประสาคนที่อยู่เมืองนอกมานาน
"ไม่เป็นไรครับ"คนที่เขาชนตอบกลับ ก่อนเงยหน้าขึ้นมามองเขา แต่แค่นั้น แค่วินาทีนั้นเขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดนิ่ง ใบหน้าขาวใส โครงหน้าเรียว ริมฝีปากบางจิ้มลิ้ม ดวงตาเปล่งประกายสดใส จมูกเชิ่ดรั้น ร่างกายบอบบาง คล้ายกับคนที่เขาคุ้นเคย ทำให้ทุกอย่างรอบกายหยุดนิ่ง
"คุณครับ"ร่างบอบบางตรงหน้าเรียกเขา หลังจากเห็นเขาเหม่อมองไปที่ตน
"อ่อ ครับ คือคุณโอเคนะครับ ผมจะได้ไม่worry"เขาตอบไทยคำอังกฤษคำเหมือนเช่นปกติตั้งแต่เขากลับมาเมืองไทย เพื่อทำตามสัญญาที่เขาเคยให้กับใครคนหนึ่งไว้
"ครับๆ ผมไปก่อนนะครับ"ร่างบางปัดตัวเล็กน้อย แล้วกล่าวลาเขาอย่างรียบร้อนก่อนจะรีบเดินออกไป ทิ้งให้เขามองตามหลังร่างบางไป โดยหารู้ไม่ว่าคนคนนั้นคือคนที่เขารอคอย มาแสนนาน..
ห้องเรียน4/2 สายวิทย์-คณิต
สแตมป์ part
ร่างบางเดินเข้ามาในห้องด้วยความรีบร้อน หลังจากเขาเดินไปผิดตึกและหาห้องไม่เจอ ซ้ำยังพลัดหลงกับจดหมาย หรือเพื่อนสนิทของเขา ทำให้เขาเข้าห้องเลทไปนิดนึง
"ขออนุญาตเข้าห้องครับ"เสียงใสบอกเบาๆ ระคนเกรงกลัว เมื่ออาจารย์ประจำชั้นหันมามองแบบดุๆ เมื่อเขามาสายตั้งแต่วันแรกของการเปิดเรียน
"มาสายตั้งแต่วันแรกเลยนะ เอ้า ไปนั่งที่"เสียงดุของอาจารย์ประจำชั้นบอก เขาพยักหน้ารับ แล้วกวาดตามองหาที่นั่ง และเพื่อนของเขาเพียงชั่วครู่ ก็พบว่าเพื่อสนิทของเขาไปนั่งข้างเพื่อนอีกคนที่มาจากโรงเรียเดียวกับ ส่วนที่นั่งเหลือเพียงที่เดียวโดยมีผู้ชายคนนึงนั่งอยู่ เขาจึงต้องเดินไปนั่งที่ตรงนั้น
"You!!"เสียงของคนที่นั่งข้างเขาดังขึ้น ทำให้เขาหันไปมอง ก็พบว่าคนที่นั่งข้างเขาคือคนที่เขาชนด้วยเมื่อตอนเช้า
"คุณ"เสียงใสเอ่ยขึ้นเบาๆ แล้วมองหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้า ด้วยอาการอึ้งๆ
"เราเคย meet กันเมื่อเช้านี่"ร่างสูงตรงหน้าพูดตอบเขาเป็นไทยคำอังกฤษคำเช่นเดียวกับตอนเช้า แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด เมื่ออยู่ใกล้กันในตอนนี้กลับรู้สึกแปลกอะไรบางอย่าง
"นักเรียน หยุดคุยกันก่อน วันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเรียน เราจะให้นักเรียนแนะนำตัวเอง"เมื่อสิ้นเสียงของคุณครู นักเรียนก็ไล่แนะนำตัวกันตามลำดับการนั่ง จนมาถึงคู่ของเขาที่นั่งมุมสุดและท้ายสุดของห้อง โดยที่กันต์จะแนะนำตัวก่อนเขา
"ผม กันต์ กันตพัฒน์ ครับ"เสียงทุ้มแนะนำตัวของร่างสูงเอ่ยขึ้น แต่เมื่่อเขาได้ยินชื่อของอีกคน ทำให้เขาแทบจะหยุดหายใจ ชื่อที่ติดอยู่ในใจเขาตลอดระยะเวลา10ปี ชื่อที่เขาไม่เคยลืม คนที่สัญญาบางอย่างกับเขาเอาไว้คือคนคนนี้จริงหรือ
กันต์ part
หลังจากเขาแนะนำตัวเสร็จเขาก็นั่งลงแล้วหันไปมองคนข้างๆ ที่มองเขาตาไม่กระพริบ จนคุณครูหน้าห้องเรียกให้ร่างบางลุกขึ้นแนะนำตัว แต่ชื่อนั้นทำให้เขามีอาการไม่ต่างกัน
"ผม สะ สแตมป์ ทีปกรณ์ ครับ"แค่ชื่อที่หลุดจากปากบางกลับทำทุกอย่างหยุดนิ่ง ชื่อที่เขาคุ้นเคย บุคคลที่เขารอคอย ชื่อที่ติดอยู่ภายในหัวใจมาเนิ่นนาน คนที่เขาเคยให้สัญญาบางอย่างไว้ คนๆนั้น คือคนที่นั่งข้างเขาตอนนี้
"โอเคจ้ะ เมื่อแนะนำตัวกันเรียบร้อยแล้ว ก็ทำความรู้จักกันนะจ๊ะ เพราะเช้านี้ไม่มีเรียนจ้ะ"เมื่อคุณครูบอกจบก็เดินออกจากห้องไป นักเรียนทั้งหมดก็ต่างทำความรู้จักกัน ยกเว้นเขาและสแตมป์ที่ยังนั่งนิ่ง เสียงรอบกาย ไม่มีผลอะไรกับเขาเลยแม้แต่น้อย
"สแตมป์"เขาเรียกคนที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยน้ำเสียงอบอุ่น เช่นเดียวกับที่เค้าเคยพูดกับเด็กน้อยที่ชื่อสแตมป์เมื่อ10ปีที่แล้ว
"..."ร่างบางหันมาทางเขา แต่ไม่มีประโยคใดๆเอ่ยออกมา มีแต่ดวงตาแดงกล่ำที่มีน้ำตาคลออยู่ที่หน่วยตา
"ไม่ร้องไห้นะ สแตมป์"เสียงอบอุ่นเอ่ยขึ้นมา แล้วเอื้อมมือไปลูบหัวน้อยๆของคนที่จ้องเขาอยู่ เขาไม่แน่ใจว่าใช่คนเดียวกันรึเปล่า แต่เขาว่า...ใช่
"ฮึก"แต่เหมือนยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ พอปลอบเสร็จน้ำตาคนข้างก็ไหลออกมาราวกับเขื่อนแตก จนเขาเองอดตกใจไม่ได้
"ไม่ร้องแล้ว บอกกันต์ที ว่านี่คือสแตมป์ของกันต์จริงๆใช่มั้ย"เขาถามไป แต่ถึงไม่ถามก็พอรู้คำตอบอยู่แล้วคนตรงหน้าคือคนที่เขารอจริงๆ
"ฮึก"ไม่มีคำพูดใดนอกจากเสียงสะอื้น และการพยักหน้ารับจากสแตมป์ แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่ทำให้หัวใจเขาพองโตขึ้นอย่างมีความสุข คนข้างๆก้มหน้าลงแล้วเอามือปาดน้ำตา เขาเลยเอามือลูบหัวสแตมป์ แล้วจับหน้าอีกคนขึ้นมา แล้วเช็ดน้ำตาให้แผ่วเบา
"ไม่ร้องแล้วคนเก่ง Smileนะ"เขาบอกแล้วเอามือจับแก้มอีกคนแล้วฉีกยิ้มให้กว้างๆ จนคนที่โดนกระทำทำหน้ามุ่ย จนทำให้ที่ทำอดจะยิ้มไม่ได้
"เจ็บนะกันต์ ยิ้มแล่ว บู่"เป็นประโยคแรกที่เจ้าตัวเล็กตรงหน้าเขาพูด แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เขายิ้มได้ ความรู้สึกเก่าๆย้อนมาเหมือนวันวาน ภาพทุกอย่างที่ยังคงฉายชัด คำสัญญาจะดำเนินขึ้นอีกครั้ง นับต่อจากนี้...
พักกลางวัน
สแตมป์ part
ร่างบอบบางนั่งอยู่ในที่นั่งเดิม ข้างๆกันต์ เสียงใสพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด เล่าถึงเรื่องต่างๆ และตอบคำถามที่มีมาเป็นระยะ กันต์ นั่งมองหน้าคนตัวเล็กที่พูดเรื่อยๆ พลางสำรวจรูปร่างหน้าตา ผมออกสีน้ำตาลเข้มค่อนดำ ดวงตากลมโต เปล่งแววสดใส หากแฝงความโศกจางๆ ริมฝีปากสีสด คิ้วสวย ขนตางอน ยาว เป็นแพ ใบหน้าได้รูป ผิวขาวนวล จนอดจะนึกไม่ได้ ว่าเด็กตัวเล็กที่เคยเล่นกันตอนเด็กจะโตขึ้นขนาดนี้
"หน้าเรามีอะไรติดรึเปล่ากันต์"เสียงใสถาม แล้วทำหน้าสงสัย จนฝ่ายตรงข้ามอดมองด้วยความเอ็นดูไม่ได้ เขาทำหน้ามุ่ย แล้วเอามือปัดตามแก้มเพื่อสำรวจว่ามีอะไรติดรึเปล่า
"ไม่นี่แตมป์"กันตพัฒน์ตอบ แล้วเอื้อมมือไปหยิกแก้มนุ่มของคนตัวเล็กเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปยีหัวไอ้ตัวเล็กให้ฟูขึ้น พลางยิ้มเมื่ออีกคนจัดการเซ็ททรงผมใหม่
"งั้นกันต์มองอะไรอ่ะ"เขาย้อนถามกันต์ ส่วนมือยังคงวุ่นอยู่กับการจัดทรงผมเหมือนเดิม พลางทำหน้าสงสัยรอคำตอบจากฝ่ายตรงข้าม
"มอง...เด็กน้อย"เสียงทุ้มตอบ เรียกความสงสะัยจากแสตมป์ได้เป็นอย่างดี แล้วทำหน้ามุ่ยเข้าไปอีกเมื่อนึกออก
"เค้าโตแล้วนะ!!!"เสียงใสแหวขึ้น แล้วปัดมืออีกคนที่พยายามจะช่วยจัดทรงผมให้ แล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง
"ก็ไม่ได้ว่าสักหน่อย แค่บอกว่ามองเด็กน้อยแค่นั้นเองงงงง"ร่างสูงตอบเสียงกวนๆ แล้วยิ้มให้เด็กน้อยของเขา ก่อนจะหยิกแก้มนิ่มอีกรอบนึ
"บู่ ก็กันต์มองแตมป์อยู่คนเดียว กันต์บอกว่ากันต์มองเด็กน้อย ก็แปลว่ากันต์มองเราเป็นเด็ก เราคิดถูกแล้วนี่!!"เสียงใสเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ แล้วปัดมือคนตรงข้ามทิ้ง
"โอ๋ๆๆๆ ไม่ว่าแล้วก็ได้ ขอโทษนะครับ"กันต์บอกลูบแก้มน้อยๆของแสตมป์เบาๆ จนทำให้อีกคนยิ้มได้ง่าย และเขาก็หัวเราะ พร้อมๆกับคนตรงข้ามก็หัวเราะ ความสุขแ่ผ่ไปทั่วห้องเรียนเล็กๆ ความรักที่กลับย้อนคืนมาอีกครั้ง สู่การเริ่มต้นครั้งใหม่กับหัวใจดวงเดิม....
WRITER SAY
็สวัสดีทุกคนค่ะ หลังจากที่ไรท์อู้ไปหน่อย ก็มาต่อให้ครบแล้วนะคะ เม้น โหวตเป็นกำลังใจนะคะ อ่านให้สนุกค่ะ
farry???
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น