คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หน้าที่ 4 : เพื่อมใหม่ + เพื่อนเก่า
การเรียนการสอนยังคงดำเนินต่อไปทั้ง สำหรับอาเกลแล้ว เช้าวันนี้อาจจะเป็นเช้าที่เหมือนตกนรกลงไปทั้งของเขาเลยก็ว่าได้ สำหรับเด็กที่ไม่รู้อะไรเลย แต่กลับต้องไปสู้กับ คนที่มีอาเซียระดับที่2แล้วมันช่างเป็นอะไรที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้สำหรับเขา และแล้วการเรียนช่วงเช้าก็ได้หมดลง นั้นก็คงถึงเวลาของมื้อเที่ยง อาเกลรีบลุกเดินไปยัง เซนจิ
“ ไปกินข้าวกันเถอะ “
“ไปสิ ถ้านายไม่ว่าอะไรฉันนะ”
“ ฉันจะว่าอะไรนายได้ละ” อาเกลทำหน้า บึงใส่
“ก็นั้นไง มีคนเขายืนรอนายอยู่นิ” เซนจิชี้นิ้วไปที่ บันนี่ ที่ยืนกอดอกมองมาที่พวกเขาทั้งสอง เมื่อเจ้าตัวรู้ตัวแล้วว่าทั้งสองกำลังพูดถึงเขา เขาก็เลยเดินมุ่งตรงมาที่โต๊ะอย่างรวดเร็ว
“ ไม่ชวนฉันไปกินข้าวเหรอ “
“ ทำไมฉันต้องชวนนายละ” อาเกลตอบแบบแทบจะไม่ได้ผ่านสมอง
“ ใจร้ายจริงๆเลยนะ ก็เราเป็นเพื่อนกันแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ ก็ได้ๆ บันนี่ฉันยอมแล้ว จะไปกินด้วยก็ได้ฉันไม่ว่าอะไร หรอก แต่นายนะ ช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าไอที่บอกว่าถูกใจ ฉันนะ มันหมายถึงอะไร
“ ความลับ” บันนี่เอามือจุปาก
“ช่างเถอะ และแล้วทั้งสามคนก็ได้เดินออกไปจากห้อง ดูเหมือนบันนี่จะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เดินตามมาอย่างสบายใจ ในขณะที่ทั้งสามเดินผ่านห้อง 1-C ดูเหมือนอาเกลจะสังเกตเห็นผมสีเขียวที่คุ้นๆตาอย่างบอกไม่ถูก เจ้าของผมสีเขียวนั้นก็คือเด็กสาวที่เจอกันวันปฐมนิเทศ เอริล นั้นเอง
“ เอริล เอริล จำฉันได้ไหม” อาเกลวิ่งเข้าไปทัก
“ จำได้สิ พ่อเด็กบ้านนอก”
“ ก็บอกว่าไม่ได้บ้านนอก แต่เอาเถอะ เธอเรียนอยู่ปีเดียวกับฉันเหรอเนี้ย “
“ ก็ใช่นะสิ ห้อง 1-C เนี้ยแหละ ว่าแต่นายเนี้ยได้ลงแข่งขันหัวหน้าห้องกับเขาด้วยเหรอ น่าแปลกจริงๆ ทำไมเขาถึงเลือกคนอย่างนายกันนะ มันต้องฉันสิ ทั้งน่ารัก ทั้งเก่ง แบร่--------“ เอริลทำท่าเย้ยอย่างสะใจ
“ อย่าพูดถึงมันเลย “ เสียงดูเศร้าลงไปเมื่อเข้าหัวข้อนี้
“ ให้ฉันติวให้นายไหมละ ก่อนวันนั้นอีกตั้ง 5 วัน ฉันว่านะ”
“ จริงเหรอ ดีสิ” แต่อาเกลยังไม่ทันพูดจบ บันนี่ก้ได้เข้ามาแทรกกลางระหร่างบทสนทนา
“ ฉันตังหากคือคนที่จะติว อาเกลคุง ไปกันเถอะ “ แล้วอาเกลก็ถูกบันนี่ลากออกไปจากวงสนทนาโดยที่ปล่อยให้ เอริลยืนมองแบบ งงๆ โดยมีเซนจิเดินตามไป ดูเหมือนทั้งหมดจะไม่ได้นั่งกินข้าวที่โรงอาหาร แต่กลับซื้อขนมไปนั่งกินอยู่ที่สวนพักผ่อนด้านข้างตึกที่กว้างใหญ่อย่างน่าประหลาด
“เมื่อกี้ นายดึงฉันออกมาทำไม “ เสียงโกรธๆ
“ ก็ฉันได้ยินว่า ยัยก็ลงเป็นหัวหน้าห้อง 1-C เหมือนกันนะแถมระดับอาเซียยัง ตั้ง 2 นะ “
“ อะไรนะ เอริลอะนะ “
“ อืม “ บันนี้ขยักหน้าอย่างเอาจริง
“ ว่าแต่ไอที่จะติวฉันเนี้ยคงไม่ใช่คำพูดลอยๆใช่ไหม ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ อัศวินนะเขาใช้คำพูดกันแบบนี้สินะ คิดได้ไงเนี้ย
“ แล้วถ้าฉันเป็นโจรละ “ บันนี่ทำหน้าเครียด
“ โจรอะไรละ”
“ โจรขโมยใจ ไงละ *o*“
“ นายนี้ตลกดีน่ะ “ เซนจิพูดขึ้นพร้อมๆกับอาเกล ทั้งสามมองหน้ากันแล้วก็หัวเราะออกมากันอย่างสนุกสนาน ในความทุกข์ยังไงมันก็ต้องมีความสุขบ้างละ ดูเหมือนช่วงเวลาสั้นๆนี้ จะก่อเกิดมิตรภาพขึ้นในกลุ่มของทั้งสาม และแล้วการเรียนก็ดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็น หลังเลิกเรียน ก่อนที่ทั้งสามซึ่งกำลังเตรียมตัวเก็บของ เหมือนมีบางคนกำลังเดินมาหาพวกเขา คนที่อาเกลไม่คิดว่าจะได้เจอที่นี้
“ อ้าว อาเกล จำฉันได้ไหม แอนไง” หญิงสาวที่เดินเข้ามาทักอาเกลก่อน เธอช่างดูสง่างามยิ่งนักอาเกลใช้เวลาตั้งสติอยู่สักพักจนจำได้ว่าเธอคือเพื่อนสมัยที่เขาไปแลกเปลี่ยนที่ประเทศเยอรมัน แต่เธอช่างดูเปลี่ยนไปจากเดิม ผมสีเงินยาวสวย กับ ดวงตาสีม่วงช่างน่าลึกลับ กับรอยยิ้มที่เห็นกี่ทีก็รู้สึกดีที่ได้มอง
“ ฉันไม่คิดว่าจะได้เจอแอนที่นี้เลยนะ รู้สึกดีใจมากเลย”
“ ฉันก็ไม่คิดว่าจะเจอนายเหมือนกัน คิดถึงนายมากเลยรู้ไหม ไม่ส่งจดหมายมาหาฉันเลย”
“ ก็แบบว่า…..ลืมอ่ะ”
“ นายดูหล่อขึ้นจากแต่ก่อนมากเลยนะ “ อาเกลหน้าแดงเขิลกับคำพูดยกยอของแอน
“ นี้อาจัง ฉันขอเรียกแบบนั้นแล้วกัน วันนี้ไปกินข้าวเย็นกันได้ไหม คือฉันไม่คิดว่าจะได้เจอนาย ไม่งั้นก็คงจะทำอะไรมาให้นายกินแล้ว ได้ไหมๆ ไปกับฉันนะ ฉันยังไม่มีเพื่อนร่วมห้องนะ เขายังไม่มาเลย
“ ได้สิ ไปกันสิ” อาเกลตอบตกลงอย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็หันมาบอกเพื่อนทั้งสองที่ยืนอยู่ “ งั้นฉันขอตัวไปก่อนนะ เซนจิ ฉันอาจจะกลับดึกหน่อยนะ ไม่ต้องรอก็ได้นะ” เซนจิพยักหน้ารับแล้วเดินออกจากห้องไปโดยเดินออกไปบันนี่ที่ยังคงดู งง
“ พรุ่วนี้นายมีติวกับฉันนะ” บันนี่ตะโกน
“ อือ ขอบใจนะ แล้วเจอกัน “
และแล้วก็ได้เดินกับผู้หญิงกับเขาบ้าง กระแสคู่วายก็คงลดลงโดยที่เจ้าตัวไม่เคยรู้เรื่องเลย ทั้งสองเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อเพื่อซื้ออาหารสำเร็จรูปมานั่งกินกัน ทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะที่นั่งข้างๆร้านแล้วเริ่ม สนทนากันอย่างสนุกสนาน
“ เรามานั่งกินแบบนี้ นึกถึงเมื่อก่อนเลยเนอะ ตอนที่นายยังไม่ย้ายกลับไปบ้านนาย”
“ อืม”
“ ว่าแต่นายจะไม่พุดอะไรหน่อยเหรอ คนไม่ได้เจอกันตั้งนาน ? “
“ สวัสดีอีกครั้ง ” คำตอบของเขาทำให้แอนหัวเราะออกมาอย่างดัง
“ ก็ไม่รู้จะพูดอะไรนิ”
“ นายช่างเหมือนเดิมเลยนะ แต่คงไม่เหมือนแต่ก่อนที่นายไม่มีเพื่อนสินะ ดูตอนนี้สิ นายมีเพื่อนรอบตัวนายแล้ว นายจะได้ไม่ต้องนั่งร้องไห้กับฉันอีก ฉันดีใจด้วยนะ โรคกลัวผู้ชายถอดเสื้อของนายนะ หายหรือยังละ”
“ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ มันก็แค่--------------ไม่กล้าดู”
“ว่าแต่ไม่คิดจะแนะนำเพื่อนนายให้ฉันรู้จักบ้างเหรอ”
“ พวกเขานะเหรอ แต่ละคนรู้จักกันแบบ งงๆ เริ่มที่คนผมแดงก่อนละ เขาชื่อบันนี่ นะชื่อน่ารักไหมละ ส่วนอีกคนเพื่อนร่วมห้องนอนนะ เซนจิ นะ พูดถึงแล้วไอโรค กลัวผู้ชายถอดเสื้อเนี้ยเกือบกำเริบต่อหน้าเขาไปแล้วสิ มันช่างน่าอายจริงๆ แอนอย่าไปบอกใครเลยนะ
“ แล้วแต่สายลมละกัน”
“ ฉันขอร้องละนะ คุณแม่ขอร้องละนะ “
“ นายรู้จักน้องทรายด้วยเหรอ ฮาๆๆๆๆๆๆๆ” แอนหัวเราะออกมาจนท้องแข็งกันไปเลย
“ แอนละก็ “
ทั้งสองนั่งคุยกันจนลืมเวลาที่อยู่รอบตัวจากที่ท้องฟ้ายังไม่มืดสนิทจนเห็นหมู่ดาว เมื่อแอนเห็นเช่นนั้นรู้สึกว่าเราจะต้องแยกย้ายกันกลับห้องละนะ แอนเป็นฝ่ายขอตัวกลับไปก่อน อาเกลเดินไปส่งแอนที่ประตูทางเข้าเขตหญิงเนื่องจากเขาไม่สามารถเข้าไปได้แต่ก่อนที่ทั้งสองจะแยกกัน
“ good night to you “ แอนกล่าวกล่าวคำลา
“แอนก็นอนหลับฝันดีละ “
“ ขอบใจนะ “ แล้วแอนก็ยิ้มให้แล้วเดินเข้าไปในเขตหอพัก
หลังจากนั้นอาเกลก็มุ่งหน้าเดินกลับไปยังหอของเขา การเดินทางกลับช้างยาวนานนัก เขาเดินนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมายภายในวันเดียว นึกแล้วก็ปวดหัว กว่าจะเดินขึ้นบันไดเสร็จ ก็ทำเขารู้สึกเหนื่อยแต่ในที่สุดเขามาถึงห้องจนได้ ดูเหมือนเซนจิจะนอนไปแล้ว ไฟในห้องถูกปิดไปแล้ว เขาก้เลยต้องใช้กุณแจไขเข้าไปอย่างเงียบๆ เขาค่อยๆเดินไปอย่างระมัด เมื่อเขาเปิดไฟขึ้น
“ ฮึก !!!!! “ อาเกล รีบเอามือปิดจมูกอย่างรวดเร็ว
“ อ้าวกลับมาแล้วเหรอ “ เสียงเซนจิดังขึ้นจากอีกเตียง เซนจิแปลกใจกับอาเกลที่ยืนปิดปากของเขาเอาไว้
“ อือ ฉันนอนก่อนนะ” อาเกลรีบโดดตัวลงบนเตียงของเขาอย่างรวดเร็ว
แน่นอนเหตุผลที่เขาต้องยืนปิดปากเอาไว้ก็คือ โรคแพ้ผู้ชายถอดเสื้อมันกำเริบน่ะสิ อาการก็คือเลือดกำเดาจะไหล อาเกลรีบเอาผ้าห่มคลุมตัวของเขาไว้ และหลับตาปี๋ ภาพที่เขาเห็นก็แค่ เซนจิ ใส่เสื้อกล้ามแล้วมันถกขึ้นมาจนเห็นสรีระนั้นเอง
“ นี้นาย ไม่คิดจะอาบน้ำหน่อยเหรอ “ เซนจิถามพร้อมเอามือบีบจมูก
“ วันนี้ฉันเหนื่อยมาก ขอนอนก่อนละนะ”
“ ออ อย่างนั้นเหรอได้ เดี๋ยวฉันเดินไปปิดไฟให้นะ “
“ ไม่ต้อง !!!!!!!!!!!!!!!!! “
“ก็ได้ๆ นายปิดเองละกัน เจอกันตอนเช้าละ “
“ อืม “อาเกลรีบลุกขึ้นไปปิดไฟแล้วก็รีบนอนลงบนเตียงเพราะกลัวความจะแตกเรื่องโรคประหลาดของเขา แล้วเขาก็ได้หลับไปอาจจะเพราะวันนี้เขาเจอกับเหตุการณ์ต่างๆนาๆมากมายก็เลยหลับไปอย่างรวดเร็ว และราตรีก็จะดำเนินต่อไป
จบตอนที่ 4
เรื่องราวใหม่ๆ กำลังจะเกิดขึ้น
โรคประหลาดของอาเกล ฮาๆๆๆๆๆๆๆ คิดได้ไงเนี้ย
ก็ต้องลุ้นต่อไปว่าเขาจะเก็บมันได้ซักแค่ไหน
ความคิดเห็น