คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Corner : 4
ห้องสี่เหลี่ยมที่ผนังถูกฉาบไปด้วยความมืด เวลาก็ล่วงเลยมาสักพักแล้ว แต่ทำไมผมก็ไม่สามารถหลับได้สักที ผมเครียดที่ไม่ได้เรียนมันก็ไม่ใช่ ผมพยายามจะหลับให้ได้ แต่พอผมจะหลับภาพเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นมามันก็วนเข้ามาในหัวผมอีกครั้ง
“ ทำไมต้องนึกถึงนายด้วย นัมจุน “
“ ทำไม ทำไม “
มีเพียงความมืดที่ตอบกลับมา ก็พูดคนเดียวใครเขาจะมาตอบผมกันละ ผมทั้งลุกขึ้นนั่ง นับแกะ นับดาว นับทั้งหมดแล้วผมก็หลับไม่ได้สักที จนสุดท้ายยานอนหลับครับ ผมกินเข้าไปเม็ดหนึ่งแล้วผมก็หลับได้สักที
“ ก๊อก ก๊อก ก๊อก “ เสียงเคาะประตูห้อง
“ ซอกจินฮยองครับ นี้มันจะสิบโมงแล้วนะครับ ไม่ไปเรียนเหรอครับ “
นัมจุนตะโกนจากด้านหน้าประตูห้อง แต่ไม่มีเสียงตอบรับใดดังออกมาจากภายในห้อง เขาจึงตัดสินใจจะพังประตูห้องเข้าไป แต่พอลองหมุนลูกบิด
“ อ้าว ไม่ได้ล็อคประตู “
ประตูห้องถูกเปิดออก เผยให้เห็น ซอกจินที่นอนสลบอยู่บนเตียง ใบหน้าและดวงตาที่หลับสนิท แนวจมูกที่ทำมุมได้สวยงาม แสงแดดที่ต้องกระทบยังสีผมสีน้ำตาล ประหนึ่งราวกับเจ้าหญิงนอนอยู่ แต่ความเงียบคงจะอยู่ได้อีกไม่นาน
“ ซอกจิน ฮยองตื่นครับ ตื่น ๆๆๆๆๆๆๆ “
“ อือ !!!!!!! “
“ นี้มันสิบโมงแล้วครับ “
“ สิบโมงอะไรเล่า ไม่ต้องมาโม้ “
จบบทสนทนาซอกจินก็เอาผ้าห่มคลุมโปงนอนต่อไป คงเพราะยานอนหลับทำให้สติเขาฟื้นตัวช้ากว่าปกติ ทำเอาอีกคนยืนงงงวย
“ งั้นผมไปนั่งดูทีวีรอละกัน ขี้เกียจปลุกละ “
เวลาก็ล่วงเลยไปจนถึง 12.30 น
ดวงตาคู่สวยเริ่มขยับเนื่องจากแดดที่เข้าตา จนในที่สุดก็ขยายออกจนสุด ซอกจินค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาที่หัวเตียงมาดู แล้วทันใดนั้นดวงตาของซอกจินก็เบิกกว้างขึ้นแทบในทันที
“ เที่ยงครึ่งแล้ว อ้ากกกก “
ซอกจินโวยวายอยู่ในห้องแล้วก็รีบลุกขึ้นจากเตียงมุ่งตรงไปยังห้องน้ำทันที กิจวัตรประจำวันที่ปกติต้องใช้เวลาสักครู่วันนี้กลับเสร็จอย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็รีบวิ่งออกจากห้องไป
“ ฮยองตื่นแล้วเหรอครับ “
“ ทำไมไม่ปลุกฮยอง “ ซอกจินตะคอกใส่
“ ทำไมต้องตะคอกใส่ผมด้วยละครับ “
“ ก็นี้มันเที่ยงแล้ว “
“ ต้องถามว่า ผมปลุกฮยองไปกี่รอบแล้วครับ “
“ มั่วเปล่า ฮยองไม่เห็นรู้สึก ถ้านายไม่ได้มาปลุกจริงๆก็บอกมาเถอะ “
“ ฮยองอย่ามาชวนทะเลอะสิครับ “
“ ถ้านายไม่พอใจก็ออกไปเลย นี้มันห้องฉัน ฉันจะทำอะไรก็ได้ “
“ ก็ได้ครับ ถ้ามันรบกวนฮยองขนาดนั้น “
นัมจุนลุกขึ้นยืนจากโซฟาด้านหน้าทีวี ใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงออกมาว่าเขาอารมณ์ไหนอยู่ เขาแบกกระเป๋าแล้วลุกเดินออกจากห้องไป แต่ก่อนจะออกจากห้องเขาก็หันกลับมาเพื่อบอกลา
“ ฮยองครับ ผมทำขนมปังปิ้งไว้ให้บนโต๊ะ ถ้าไม่รังเกียจมันก็กินก่อนออกไปละครับ “
สิ้นเสียงพูดประตูก็ได้ถูกปิดลง แต่คำพูดที่นัมจุนได้พูดก่อนออกจากห้องไป ทำไมเขาต้องพูดขนาดนั้นออกไปด้วยกับเรื่องแค่เล็กน้อยขนาดนี้ ซอกจินนั่งลงบนโต๊ะกินข้าวที่มีขนมปังปิ้งทาเนยวางอยู่ด้านหน้า ยิ่งมองไปที่ขนมปังปิ้งความรู้สึกผิดก็ไหลเข้ามาในสมอง
“ นัมจุน “
“ ฮยองทำอะไรลงไป นายอุส่าห์ทำขนมปังปิ้งให้ แต่ฉันกลับไล่นายออกไป “
ซอกจินได้แต่นั่งก้มหน้ากินขนมปังปิ้งที่อีกคนปิ้งไว้ให้ ทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมในใจผมมันอึดอัดขนาดนี้
“ แก็ก “ เสียงประตูห้องเปิดออก
“ นัมจุน !!!!!! “ ซอกจินหันไปที่ประตูในทันที
“ นัมจุนอะไรฮยอง ผมยุนกิ แล้วทำไมไม่ไปเรียนละครับแปลก “
“ เปล่า “
“ ฮยองมีปัญหาอะไรกับน้องผมเปล่า ทำไมมันผมเดินสวนกับมัน หน้ามันเซ็งสุดๆเลยละครับ “
“ นายสวนกับหมอนั่นที่ไหน ยุนกิ “
“ หน้าหอเนี้ยแหละครับ “
ยุนกิยังไม่ทันจะตอบคำถามอีกคนเสร็จ ซอกจินก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้มุ่งหน้าออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ทึ้งให้ยุนกิยืนมองด้วยความงง
ซอกจินรีบจนขนาดวิ่งลงบันไดหนีไฟ แต่เมื่อลงมาถึงหน้าหอพักก็พบแต่ความว่างเปล่า มีเด็กนักเรียนสวนกันไปมาอย่างปกติ แต่เด็กผู้ชายผมสีขาวเขาอยู่ที่ไหน พยายามมองไปรอบๆแต่ก็หาไม่เจอ วิ่งออกไปทางด้านหน้าสุดของเขตหอพักก็ยังหาไม่เจอจนในที่สุดซอกจินก็เริ่มเหนื่อย เขาเดินอย่างหมดเรี่ยวแรงไปตามทางเดินในเมือง
“ ทำไมเมืองมันกว้างแบบนี้ แล้วผมจะไปหาเขาเจอได้ไงครับ “
บนทางเดินที่ผู้คนเดินสวยไปมา ซอกจินพยายามมองหาเด็กผมสีขาว หรือ นัมจุนนั่นแหละครับ ถ้าผมไม่รีบร้อนพูดอะไรแบบนั้นออกไปผมก็คงไม่ต้องเหนื่อยเดินหาแบบนี้ ซอกจินมัวแต่ยืนละเมอ
“ ระวังรถค่ะ “ เสียงผู้หญิงร้องตะโกนออกมา
ซอกจินได้สติกลับมาพบว่าเขายืนอยู่ริมขอบถนนและกำลังจะก้าวลงบนถนน จังหวะนี้เขาคงดึงขากลับเองไม่ทันแน่ รถยนต์ที่วิ่งเรียบมาเพื่อแซงซ้ายกำลังมาด้วยความเร็ว ชน ชน ชนผมแน่ๆ
“ ฮึก “
มีพลเมืองดีคว้าแขนของซอกจินดึงกลับมาได้ทัน ร่างของเขาเสียหลักล้มลงในอ้อมแขนของพลเมืองดีคนนั้น เรี่ยวแรงทั้งหมดหายไปในพลิบตา ซอกจินค่อยๆ จะพยายามลุกขึ้นยืน แต่อีกคนก็ยังกอดเขาไว้แน่น
“ ฮยองไม่ต้องรังเกียจผมขนาดนั้นก็ได้ “
เสียงนี่มันช่างคุ้นๆเหลือเกินครับ เสียงโทนทุมต่ำมีเอกลักษณ์ในน้ำเสียงมาก ซอกจินค่อยๆเงยหน้ามองแล้วก็ต้องอุทานอออกมาเสียงดัง
“ นัมจุน !!! “
“ อะไรละครับ เดินให้มันระวังๆหน่อยสิ “
“ นายมาช่วยฮยองทำไม น่าจะปล่อยฮยองให้โดนรถชนไปเลย “
“ ทำไมผมต้องทำแบบนั้นละครับ ฮยองเป็นผู้มีพระคุณของผมนะครับ “
“ แต่ฮยองพึ่งไล่……………….นายออกไปจากห้อง “
“ ก็มันห้องของฮยองจริงๆนี้ครับ แต่ผมว่าเรายืนดีๆก่อนไหมครับ คนมองกันหมดแล้ว “
ภาพเด็กหนุ่มสองคนยืนกอดกันอยู่ข้างถนน ไม่แปลกหรอกครับที่คนเขาจะซุบซิบกัน ซอกจินค่อยๆถอยออกจากอีกคน แล้วยืนคุยกันตามปกติ
“ แล้วฮยองมีอะไรหรือเปล่าครับ ไม่งั้นก็แค่นี้นะครับ “
“ ขอบคุณ “
“ อะไรนะครับ “
“ ฮยองขอบคุณที่นายช่วยไว้ไง แล้วก็…………. “
“ แล้วก็อะไรครับ ? “
“ ไม่มีอะไรหรอก “
“ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ “
ทำไมผมกลับพูดไม่ออกละ อุส่าห์ตามหาตัวจนเจอแล้วแต่อยู่ดีๆคำพูดมันดันมาก็ติดอยู่ที่ปาก ในขณะที่นัมจุนกำลังจะเดินผ่านเขาไป เหลือแค่ช่วงเวลานี้แล้วเท่านั้น
“ นัมจุน นายกลับมาอยู่กับฮยองได้ไหม “
ในที่สุดซอกจินก็พูดสิ่งที่อยู่ในใจเขาออกไปได้แล้วเหมือนยกภูเขาออกจากอก นัมจุนหันกลับมามองซอกจินด้วยสายประหลาดใจ
“ เมื่อกี้ฮยองพูดว่าอะไรนะครับ “
“ นายกลับมาอยู่ห้องกับฮยองได้ไหม”
“ ความจริงผมก็มีห้องของผมแหละครับ ผมไม่รบกวนฮยองแล้วละครับ “
“ แต่ฮยองอยากให้นายอยู่ด้วย ไม่รู้ทำไม “
“ แล้วพี่ยุนกิ เขาไม่มานอนเหรอครับ “
“ หมอนั่นแทบจะไม่มานอนห้องอยู่แล้ว “
“ แต่ว่า …………………. ฮยองไม่ได้ไม่ชอบผมเหรอครับ “
“ มันไม่ใช่แบบนั้น “
“ แล้วทำไมผมต้องไปนอนห้องฮยอง “
“ เพราะว่าฮยองอยากให้นายอยู่ข้างๆฮยอง ฮยองไม่อยากอยู่คนเดียว “
คำตอบของซอกจิน ทำเอานัมจุนยืนมองด้วยสายตาประหลาดใจ ทั้งสองยืนนิ่งกันอยู่สักพัก ซอกจินที่ก้มหน้ามองพื้น กับ นัมจุนที่ยืนเกาหัว
“ อ่าฮยอง “
“…………… ถ้ามันบังคับ ฮยองก็ไม่ว่าอะไร “
“ จริงๆแล้ว ผมก็ไม่ได้อยากกลับไปห้องตัวเองหรอกครับ เพราะที่นั้นมีแฟนเก่าผมอยู่ “
“ แฟนเก่า “ ได้ยินคำนี้แล้วทำไมมันรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้
“ คนที่ทำผมเจ็บตัวขนาดนี้ละครับ “
“ ออ แล้วยังไงอ่า “
“ งั้น ผม……….. “
“ อ้าว ซอกจินฮยองที่รักของผม “
เด็กผู้ชายผมสีส้มปรากฏตัวเข้ามาในวงสนทนา แทฮยอง มาได้จังหวะดีเสียจริง ซอกจินยังไม่ทันได้ฟังคำตอบของนัมจุนเลย
“ พี่ชายคนนี้ใครครับ “ วีชี้ไปที่นัมจุน
“ คือ เขาคือ……….. “
จบตอนที่ 4
จะเป็นยังไงต่อไปละครับคราวนี้ พี่ซอกจินจะตอบแทฮยองไปว่ายังไง แล้วคำตอบที่นัมจุนกำลังจะตอบคืออะไร ต้องติดตามตอนต่อไปนะครับ
ความคิดเห็น