คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Corner : 3
เข็มของหน้าปัดนาฬิกาหมุนผ่านไปอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ เหมือนกับชีวิตของซอกจินที่วันนี้มันวุ่นวายจนเจ้าตัวแทบจะไม่ได้หยุดพักสักนาที วุ่นวายเพราะใครเหรอไม่ต้องถามหรอกครับ ก็ไอนัมจุนตัวดีเนี้ยแหละใช้งานผมซะคุ้มเลยวันนี้ แต่ถึงจะบ่นแบบนั้นในใจ แต่ทำไมผมกลับไม่ได้รู้สึกเหนื่อยแบบนั้นจริงๆ
“ ฮยองครับ ซอกจินฮยอง ได้ยินผมไหมครับ “
“ อา…. ขอโทษเมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ “
“ เปล่าครับ แค่เรียกชื่อเล่นๆ “
“ มันใช่เรื่องไหมเด็กนี่ “
“ ผมอยากดูทีวี “
“ นายก็ไปเปิดเองสิ “
นัมจุน มองหน้าซอกจินด้วยแววตาใสซื่อ หน้าอย่างโหดแต่ทำไมมันแอ๊บได้ขนาดนี้กัน ตาก็แทบจะไม่ลืมตาอยู่แล้ว แอบตลกในใจ
“ อา มีอะไรที่ต้องทำให้อีกไหม “
“ นั่งดูกับผมไง “ นัมจุนยักคิ้วให้
“ เออ แค่นั้นใช่ไหม จะอ่านหนังสือ “
หลังจากกดเปิดทีวีเสร็จซอกจินก็เดินไปหยิบหนังสือเรียนวิชาที่หยุดวันนี้มาอ่านตามแบบฉบับเด็กเรียน อาจจะเพราะความเหนื่อยล้าจากเจ้าเด็กตัวดีข้างๆทำให้ผมอ่านหนังสือไม่เข้าหัวเอาเสียเลย ในขณะที่อีกคนนั่งดูทีวีอย่างสบายใจหัวเราะมีความสุข แต่มันก็แปลกดีนะครับ เมื่อผมแอบมองทีไรก็รู้สึกว่าเด็กคนนี้น่ารักดีนะครับ …….
“ ตุบ “ เสียงเหมือนอะไรกระแทกตัวผมสักอย่าง
“ !!!!!!!!!!!!!!! “
สิ่งที่กระแทกผมนั้นก็ไม่ใช่อะไรหรอกครับหัวอีกคนแหละครับ เจ้าเด็กนี้ให้เราเปิดทีวีแล้วก็หลับซะงั้น ผมกำลังจะเอื้อมมือไปดันหัวอีกคนออกจากไหล่ผม แต่ทำไม…….
“ ตุบ ตุบ “ เสียงหัวใจกำลังเต้นเหมือนกับจะตีกองในร่างกายนี้
ทำไมหัวใจถึงได้เต้นแรงแบบนี้……. หรือเราจะชอบนัมจุนเข้าให้แล้ว บ้าไปแล้วไปชอบคนที่เจอกันยังไม่ถึงวันด้วยซ้ำ แต่ทำไมเมื่อใบหน้าอีกคนที่พิงไหล่หลับอย่างสบายอารมณ์ ผมกลับรู้สึกสบายใจอย่างแปลกๆ
“ ไหล่ฮยองกว้างดีนะครับ “
“ ใช่แล้ว ไหล่ฮยองเนี้ยแหละ จุดขายเลยนะครับ “
“ ขอนอนแบบนี้เลยละกันนะครับ “
- เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้ ผมคุยกับใคร ?????? -
“ นายตื่นอยู่ใช่ไหม รีบๆลุกไปนอนพื้นเลย “
“ เมื่อวานยังให้ผมนอนโซฟาอยู่เลย ทำไมวันนี้ไล่ไปนอนกับพื้นซะแล้วละครับ “
“ รีบๆลงไปเลย “
“ ไม่เอาๆๆๆๆๆๆ จะนอนบนโซฟา “
เริ่มเกิดสงครามขึ้นในห้องอีกครั้งแล้ว คนหนึ่งพยายามดันหัวอีกคนออกจากตัวเอง และอีกคนก็ดันหัวสู้สุดตัว ไม่รู้ว่าจะเล่นมวยปล้ำกันในห้องหรืออย่างไร
“ รีบๆลงไป !!!! “
“ แอก “ เสียงก้นกระแทกพื้น
ไม่ใช่ก้นใครหรอกครับ ก้นผมเนี้ยแหละ ไอ้เด็กหัวขาวนี้มันแรงเยอะจริงๆครับ ผมก้นกระแทกพื้นยังไม่พอ มันยังหัวเราะใส่ผมอีก กวนประสาทสุดๆไปเลย
“ กิ๊งก่อง กิ๊งก่อง “ เสียงออดประตูดังขึ้น
“ ฮยองมีคนมาแหละครับ เดี๋ยวผมไปเปิดประตูให้นะครับ “
“ ไม่ต้อง ฮยองเปิดเอง “ ซอกกินค่อยๆลุกขึ้นจากพื้น
“( ฮยอง นี่ แทฮยอง เองนะครับ ) “
“ แทฮยอง ? วี ? เวรละ “
“ ทำไงดีๆ ถ้ามันรู้ว่ามีผู้ชายอื่นอยู่ในห้องด้วยนี้มันได้ฆ่าตรูแน่นอน “ ซอกจินรู้สึกประหม่าไปหมดเข้าไม่รู้จะจัดการกับปัญหาตรงหน้านี้อย่างไร เหงื่อเริ่มไหลออกตามลำตัวแล้ว
“ มิสเตอร์ มิสเตอร์ “ เสียงมือถือซอกจินดังขึ้น
ทำไงดีๆ ผมต้องทำไงดี เอาความรู้วิชาไหนมาช่วยผมได้บ้างตอนนี้ ทำไงดีนะ
“ ( ผมจำรหัสห้องฮยองได้นะครับ ไม่อยู่จริงๆหรือครับ งั้นผมเข้าไปละนะครับ ) “
“ นี่มัน บุกรุกกันชัดๆ “
- พรึบ แสงไฟในห้องดับลง -
“ แอก “ ซอกจินอุทานออกมาในลำคอ
ร่างของซอกจินถูกเงาลึกลับในความมืดดันเข้าชิดกับกำแพงใกล้ๆชั้นเก็บหนังสือ ไหล่ของถูกกดติดกำแพงและริมฝีปากก้ถูกปิดด้วยมือของใครก็ไม่รู้ ผมทำอะไรไม่ถูกเลยแต่เราอยู่ใกล้กันมาก ใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจของอีกฝ่าย
- ในที่สุดแทฮยองก็เปิดประตูเข้ามาจนได้ –
“ เมื่อกี้เหมือนจะมีคนอยู่นี่นา ทำไมเปิดเข้ามาแล้วมันมืดแบบนี้ละ “
แทฮยองพยายามมองดูรอบๆในความมืด แต่ก็ไม่พบอะไร
“ สงสัยจะไม่อยู่จริงๆ เฮ้อ มาเสียเที่ยวเลยเรา “ แทฮยองคอตกเดินออกจากห้อง
ความเงียบกลับมาเยือนในห้องอีกครั้ง เจ้าแทฮยองตัวดีก้ออกไปแล้ว แต่คนที่ดันผมกับกำแพงคนนี้อีกละ ผมพยายามเอื้อมมือไปเปิดไฟ จนในที่สุดผมก็กดจนถึง เมื่อไฟติดผมก้ได้เห็นหน้าคนคนนั้นชัดเจนละครับ นั้นก็คือเจ้านัมจุน
“ ปล่อยฮยองได้แล้ว “ ซอกจินดิ้น
“ อา ผมขอโทษครับ “
“ เมื่อกี้คืออะไร “
“ ผมเห็นท่าทาง ฮยองไม่ดีผมก็เลยแค่ช่วยนิดหน่อย “
“ อย่าทำแบบนี้อีกละ “
“ ว่าแต่เขาคือใครเหรอครับ ทำไมฮยองดูกลัวเขาแบบนั้นละครับ “
“ ไม่มีอะไรหรอก ไปนอนเถอะ ฮยองจะนอนละ “
“ ผมขอนอนโซฟานะครับ “
“ เออ ตามใจ ขี้เกียจเถียงแล้ว “
นัมจุนไม่รอช้ากระโดดโลดเต้นเหมือนเด็กไม่มีผิด ตัวแต่โตจริงๆ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรหรอกครับ ช่างมันเถอะ วันนี้ผมเหนื่อยโคตรๆเลย ขอผมไปนอนก่อนละกันนะครับ แล้วซอกจินก็กำลังจะเดินเข้าห้องนอนไป
“ ซอกจินฮยองครับ “
“ อะไรอีก “
“ ฝันดีนะครับ “
“……………………….. อืม “
“ แค่นี้ละครับ “
“ >///////////////////////////////////////< “
เอาอีกแล้วทำไมอยู่ดีๆใจก็เต้นแรงแบบนี้ละ เราป่วยเป็นโรคหัวใจหรืออย่างไรไม่ได้นะอนาคตยังอีกยาวไกล ไม่ๆๆๆๆๆ ซอกจินรีบวิ่งเข้าห้องนอนไป ไม่รู้ว่าเขินหรือดีใจ แต่อีกฝ่ายที่พูดก็รู้สึก งง กับท่าทางของอีกฝ่าย
จบ ตอนที่ 3
ความคิดเห็น