คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หน้าที่ 1 : วันปฐมนิเทศนักเรียนใหม่
โลกใบนี้ โลกที่เวทมนตร์กลับมาหมุนโลกใบนี้แทน วิทยาศาสตร์ที่ไม่สามารถตอบสนองความต้องการของมนุษย์ได้ หลังจากการค้นพบ “ หนังสือแห่ง อคราเซีย “ หรือหนังสือที่เปลี่ยนทุกสิ่งบนโลกใบนี้อย่างสิ้นเชิง แต่ใช้ว่ามนุษย์ทุกคนจะสามารถใช้มันได้ มีเฉพาะผู้ที่มีความสามารถในการอ่านอักษรโบราณ หรือที่เรียกกันว่า “ อาเซีย “ ความสามารถในการอ่านและการใช้นั้นขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคลและขึ้นอยู่กับระดับความสามารถที่อ่านอักษรได้ซึ่งเกิดขึ้นจากการฝึกฝน และอาวุธที่สามารถใช้เวทมนตร์ได้นั้นจะต้องทำการสลักตัวอักษรโบราณลงไปบนวัตถุ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใด
โรงเรียนเซมินัสเลยถือกำเนิดขึ้นหลังจากการค้นพบหนังสือแห่งอคราเซีย 20 ปี จุดประสงค์ของการก่อตั้งนั้นคือ เพื่อให้ผู้ที่มีอาเซีย ได้ใช้พลังไปในทางที่ถูกต้อง และพัฒนาความสามารถให้สูงยิ่งขึ้น
และเหตุผลสำคัญที่โรงเรียนแห่งนี้ก่อตั้งขึ้นนั้น ก็คือ เหตุการณ์ วังวนแห่งความรู้ หรือการหายไปของหนังสือของอคราเซีย ซึ่งจนถึงในปัจจุบันก็ยังค้นหาไม่พบ เหล่านักเรียนที่ได้จบจาก โรงเรียนแห่งนี้ก็เพื่อออกค้นหาหนังสือในตำนาน ซึ่งโรงเรียนแห่งนี้ จะรวบรวมผู้คนจากทั่วโลก โดยมีการเรียนการสอนทั้งหมด 4 ปี
…………………………………………………………………………………………
ยามพระอาทิตย์ฉายแสง แสงแดดอ่อนๆส่องทะลุผ่านผ้าม่านที่ปลิวไปตามกระแสลมที่พัดผ่านตามช่องว่างของหน้าต่าง เสียงของนกที่ต่างพากันออกมาขับขานบทเพลงแห่งรุ่งอรุณ เช้าวันนี้ ก็คงจะไม่ต่างกับเช้าวันไหนๆ แต่
“กริ๊ง ----------- กริ๊ง “ เสียงนาฬิกาปลุกที่คุ้นเคยดังขึ้น
“ โอ้ย กี่โมงแล้ว แย่แล้ว !!! นี้มันสายแล้ว “ เสียงของนักผู้ชายที่รีบลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว
ข้าวของถูกวางอย่างกระจัดกระจาย ผมสีน้ำตาลสั้นของเขาสะท้อนกับแสง รูปร่างไม่สูงเท่าไร ดวงตาดำสนิทราวกับถ่าน
และแล้ววันแรกของการไปโรงเรียนของผม ก็เริ่มเห็นแววดีๆแล้วล่ะครับ ชื่อของผมคือ คามุนิส อาเกล อายุก็ 15 ผมได้รับเลือกจากโรงเรียนที่ประเทศของผมให้มาศึกษาในโรงเรียนแห่งนี้ประเทศที่ผมจากมานั้นคือประเทศ นอร์เวย์ ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงได้มาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ วันที่ผมไปสอบ ผมไม่เคยรู้เลยว่าผมสามารถอ่านตัวอักษรโบราณนั้นได้ แต่แล้ว ผมกลับอ่านมันได้โดยที่ผมไม่เคยเห็นมันมาก่อนเลย เรื่องเหลือเชื่อใช่ไหมล่ะครับ ผมจากบ้านเกิดของผมมาโดยที่ถึงคุณตากับคุณยายไว้ เนื่องจากพ่อแม่ของผมเสียชีวิตไปตั้งแต่เด็ก แล้วพี่สาวของผม ก็ได้หายตัวไปอีก อะไรมันจะขนาดนี้ และแล้วผมก็เดินมาถึงยังทางเข้าของโรงเรียน เนื่องจากยังไม่ชินกับการอยู่หอ ก้เลยยังปรับเวลาตื่นไม่ได้
“ โฮ้ !!! โรงเรียน ช่างใหญ่โตอะไรเช่นนี้ “ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง
“ นี้นาย มาจากบ้านนอกหรือไง “ เสียงเด็กสาวดังขึ้น อาเกล รีบหันไปมองที่เธอ
เด็กสาวคนนั้น ยืนมองหน้าอาเกลอย่างสะใจ ดวงตาของเธอ สีน้ำตาลสดใสตัดกับผมสีเขียว ยาวสลวย ใบหน้าที่น่ารักดูเหมาะสมกับเธอดี แต่เมื่อมองเธอนานๆ กลับรู้สึกประหลาดๆ
“ ฉันมาจาก นอร์เวย์ ไม่ใช่บ้านนอกน่ะ “ อาเกลโต้กลับ
“ ก็นายยืนมอง โรงเรียนอย่างกับเด็กเลยนี่ “
“*_* !!!!!
“ ว่าแต่ นายชื่ออะไรล่ะ “ เด็กสาวถามอย่างเป็นกันเอง
“ ฉันชื่อ อาเกล คามุนิส อาเกล แล้วเธอล่ะ “
“ฉัน เอริลน่า จะเรียกฉันว่า เอริลก็ได้น่ะ “
“เอริลงั้นเหรอ เธอมาจากประเทศอะไรเหรอ”
“ฉันมาจากอิตาลี ฉันว่านายไม่เหมือนคนมีอาเซียเลยน่ะเนี้ย ตอนแรกนึกว่าภารโรง แบร่ๆๆๆ “ คำพูดของเอริลช่างเหมือนเอาดาบทิ่มแทงลงไปบนใจ ของอาเกลยิ่งนัก เพราะขนาดเจ้าตัวยังไม่เชื่อตัวเองเลยว่าจะได้เข้ามาเรียนในโรงเรียนแห่งนี้
“ กิ้ง ก๊อง ขอให้นักเรียนปี 1 กรุณาเข้าไปในหอประชุมในเวลานี้ด้วยค่ะ “ เสียงประกาศดังขึ้น “
“ ฉันคงต้องไปก่อนน่ะ เอริล ไว้เจอกันเมื่อชาติต้องการน่ะ”
“ อือ โชคดีล่ะ “ เอริลยิ้มให้ ละโบกมือลาพร้อมกับเดินไปคนล่ะทางกับเขา
อาเกลรู้สึกประทับใจกับกับโรงเรียนแห่งนี้ อาคารแต่ล่ะหลังล้วนปลูกสร้างด้วยสถาปัตยกรรมที่สวย กระจกสีสะท้อนตัดกับแสงอาทิตย์สวยงามยิ่งนัก บางที่โชคชะตาอาจจะพาเขาให้ได้เข้ามาเรียนในโรงเรียนแห่งนี้ เมื่อเข้าไปในหอประชุม ความตื่นเต้นยิ่งเพิ่มขึ้น มีนักเรียนจำนวนมากนั่งกันอยู่ในห้องเต็มไปหมด โถงของห้องประชุมมีขนาดใหญ่มาก เสียงคุยกันของนักเรียนดังสนั่นห้อง อาเกลรีบจับจองที่แล้วนั่งลงอย่างรวดเร็ว
“ นักเรียนทั้งหมดกรุณานั่งที่ด้วยค่ะ อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนกำลังจะกล่าวต้อนรับค่ะ”
ความเงียบเข้ามาเยือนภายในห้องโถงที่ดูกว้างใหญ่ บรรยากาศแตกต่างกับเมื่อกี้อย่างสิ้นเชิง ภายในห้องเงียบจนเกือบจะได้ยินเสียงของใบไม้ที่ตกลงบนพื้น ทันใดนั้น บนเวที ร่างของชายในชุดคลุมสีดำก็ปรากฏขึ้น รูปร่างของเขาช่างหน้าเกรงขามนัก อาเกล คิดอย่างนั้น
“ สา สวัสดีนักเรียนใหม่ทั้งหลาย ข้าคืออาจารย์ใหญ่ของเรียนแห่งนี้ มีนามว่า โคอุล “
“สมกับเป็นท่านโคอุล ดูหน้าเกรงขามอย่างที่เขาว่ากันจริงๆ” เสียงซุบซิบของนักเรียน
“ ท่านทั้งหลาย คงรู้ว่าทำไมตนเองถึงได้มาศึกษาภายใน โรงเรียนแห่งนี้ เหล่าผู้ที่มีอาเซียทั้งหลาย วันนี้พวกท่านกำลังจะเป็นหนึ่งเดียวกับพวกเรา ใช่แล้ว ท่านจะได้เป็นผู้ใช้อาเซียได้อย่างถูกต้องและภาคภูมิใจและเพื่อเป็นการต้อนรับเหล่านักเรียนใหม่ปีการศึกษานี้ ข้าจะขออวยพรพวกเจ้าด้วยอาเซียของข้า
“ สายลมที่พัดผ่านห่วงเวลานี้
เสียงของข้า มนุษย์ตนหนึ่ง
ได้โปรดอวยชัยให้แก่บุคคลทั้งหลายเหล่านี้
เพื่อชี้นำเหล่ามนุษย์
สายลมเอ๋ยจงคุ้มครอง อาเชลโดเรียน่า “
เกิดลมพัดอย่างแรงขึ้นภายในห้องโถง ลมนั้นพัดผมของนักเรียนใหม่ทั้งหลายปลิวกันอย่างสับสน แต่อาเกลคงไม่มีโอกาสที่ผมจะปลิวเนื่องจากผมของเขานั้นสั้น
“ ขอขอบคุณอาจารย์ใหญ่ด้วยน่ะค่ะ ต่อไปจะขอเชิญนักเรียนที่สอบได้คะแนนอันดับที่1 ของปีนี้ขึ้นมารับของรางวัลเล็กๆน้อยๆหน่อยน่ะค่ะ ขอเชิญ เซอร์เคน โคเรย์ รับรางวัลด้วยค่ะ
เด็กชายปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางเสียงตบมือ ท่าทางของเขาดูจะเป็นหนอนหนังสือสิน่ะ อาเกลคิดในขณะที่ตบมือ รูปลักษณ์ภายนอกดูเงียบครึม ผมสีดำสั้นระดับบ่า กับดวงตาที่น้ำเงิน เมื่อมองยิ่งทำให้รู้สึกประหลาดยิ่งนัก
“ และในขณะนี้ พิธีปฐมนิเทศก็ได้จบลงแล้ว ขอเชิญนักเรียนกลับไปยังหอพักได้เลยน่ะค่ะ การจัดห้องเรียนจะขึ้นประกาศในวันพรุ่งนี้ค่ะ วันนี้พิธีเสร็จแล้ว เดินทางกลับหอพักด้วยความสวัสดิภาพน่ะค่ะ
ในนามของเลขา อาจารย์โคอุล น่ะค่ะ “
นักเรียนใหม่ทั้งหมดเดินออกจากห้องประชุมใหญ่เดินทางตรงไปยังหอพักของตนเองโดยที่หอพักถูกแบ่งแยกเรื่องเพศและชั้นปีอย่างชัดเจน ดังนั้นนักเรียนจะได้อยู่หอพักกับเพศเดียวกันและชั้นปีเดียวกัน
ระบบการจัดการแบบนี้ก็ดีน่ะ อาเกลคิดพรางเดินขึ้นบันได หอของผมอยู่ตั้งชั้น 7 และตอนนี้เพื่อนร่วมห้องก็ยังไม่มา ก็คงจะมาวันนี้สิน่ะ
“ เฮ้อ “ เสียงถอนหายใจดังขึ้น เมื่อเขาเดินขึ้นมาจนถึงห้องของเขา เมื่อเขาเดินมายังประตูเหมือนจะมีกล่องอะไรบางอย่างวางอยู่
“พัสดุ จากใครกันน่ะ “ เมื่อเขาก้มลงหยิบก็เห็นชื่อจ่าถึงตัวเขาเองจากบุคคลปริศนาที่ไม่ได้ใส่ชื่อไว้ ระเบิดหรือเปล่าน่ะ บ้าน่า แล้วเขาก็เปิดประตูห้องเข้าไปนอนลงบนเตียงเมื่อเขามองไปรอบรู้สึกเหมือนเพื่อนร่วมห้องจะนำของเข้ามาแล้วแต่ก็ไม่เห็นตัว
“ใครกันน่ะ เพื่อนร่วมห้องของฉัน”
“ ก๊อก ก๊อก ก๊อก “ เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ เพื่อนร่วมห้องสิน่ะ “ อาเกลรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เจอเพื่อนร่วมห้องของเขา เขารีบเดินไปที่ประตูทำไมรู้สึกกดดันแบบนี้น่ะ เขามองลูกบิดอย่างกดดัน เอาว่ะ “
จบตอนที่ 1 ครับ
ปมปริศนา กล่องพัสดุลึกลับ และใครกันน่ะ เพื่อนร่วมห้องของอาเกล ติดตามได้ในตอนที่ 2 น่ะครับ
(ยังรับสมัครตัวละครน่ะครับ)
ความคิดเห็น