คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Corner : 2
5 วินาที ก่อนที่ประตูห้องจะถูกเปิดออก
ซอกจิน ค่อยๆเอื้อมมือไปที่ลูกบิดประตู มือเหงื่ออกเยอะมาก ลูกบิดประตูค่อยๆถูกบิดหมุน กลอนถูกปลดล็อค บานประตูค่อยๆเปิดออก !!!
เอียด !!!!! ตุบ
“ เอ้ย !!!!!!!!! “ ซอกจินร้องเสียงหลง
สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าของเขาคือ เด็กนักศึกษาที่วัยน่าจะประมาณเดียวกับเขา ตาตี่ๆหน่อย ผมด้านข้างเกรียน และสีผมสีขาว แต่สิ่งที่สะดุดตาเขา คือ รอยเลือดบนเสื้อผ้า และบาดแผลเต็มตัวไปหมด และที่สำคัญร่างสูงนั้นก็หมดสติล้มลง ทับซอกจินลงไปนอนกองกับพื้น
“ เฮ้ยๆ ใครเนี้ย รีบๆลุกออกไปเลย “ เขย่าตัวอีกคนที่อยู่ด้านบน
“ ………. “
ไม่การตอบสนองกลับมา เขาจึงค่อยๆเลื่อนตัวออกเอาแขนและเท้าดันอีกคนออก ปล่อยนอนกองกับพื้น ก่อนที่เขาจะเขย่าตัวเพื่อเรียกอีกคน
“ เฮ้ยๆๆ ตายยังเนี้ย ห้ามมาตายในห้องฉันนะ มาได้ไงฟะ “ เขย่าๆตัว
“ ช่วยด้วยๆ อย่าทำอย่างนั้น ช่วยผมด้วย “
ซอกจินมองหน้าอีกคนด้วยความตกใจ ในที่สุดคนแปลกหน้าก็พูดตอบเขาสักทีๆ
“ นายเป็นใคร ออกจากห้องฉันไปเลยนะ “
เขาพยายามจะยกอีกคนขึ้นหลัง มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ ถ้ามีใครเข้ามาเห็น หรือไอหมอนี้มาตายในห้องของผมเนี้ย มันคือเรื่องใหญ่ระดับชาติเลยนะ แล้วมันคือใครก็ไม่รู้ เอาไงดีเนี้ย ทำไงดี รีบๆโยนมันออกจากห้องเรานั้นแหละ
“ ช่วยผมด้วย ถ้าไม่ช่วยผมคงไม่รอดแน่ “
ไอเด็กนี้ ตกลงมันมีสติไหมเนี้ย บ่นอะไรพึมพำตลอด เฮ้ย เอาไงซอกจิน ทำไงดีซอกจินๆๆๆๆๆ เอาวะ
“ เห็นว่าบาดเจ็บ งันจะให้นอนพักอยู่ที่นี้ละกัน แค่แปบเดียวนะ“
“ ……….. “
“ มันหมดสติอยู่นี้ ลืมไปสนิท “
เขาค่อยๆแบกเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ ลงนอนบนโซฟาในห้อง ตรงนี้คงไม่เป็นไรหรอก ถ้าไม่ไปโดนอะไรของยุนกิมัน เดี๋ยวมันจะมาตามล้างแค้นตรูอีก ปล่อยมันนอนตรงนั้นไปละกัน ไม่ไหวละ ดีนะที่เสื้อไม่เปื้อนเลือด แล้วเขาก็เดินกลับเข้าไปนอนทั้งแบบนั้นเลย
8.00 น
แสงอาทิตย์ สาดส่องเข้ามาตามช่องหน้าต่างในห้องนอน เช้าวันใหม่มาเยือน แต่ดูเหมือนคนที่พึ่งจะตื่นนอน นอนไม่เต็มอิ่มสักเท่าไร เขาค่อยๆลุกขึ้นจากที่นอน อาบน้ำ ทำกิจวัตรประจำวัน แล้วก็ออกมายังห้องตรงกลาง แล้วก็พบว่าเด็กคนนั้นก็ยังนอนหมดสติอยู่ที่โซฟาตัวเดิม นี้ไม่ได้ฝันไปสินะ มันคือความจริงใช่ไหม
“ เฮ้ย ตื่นได้แล้วๆ “
“………………………..”
“ นี้ตายแล้วเหรอไง “
“………………………..”
ไม่มีการตอบสนองใดๆกลับมา แต่เมื่อวานได้ยินเสียงเด็กนั้นพูดอยู่นะ ไม่ได้หูฟาดไปแน่ๆ ซอกจินค่อยๆเขยิบตัวเข้าไปใกล้โซฟามากขึ้น เพราะแสงแดดตอนนี้มากขึ้น ทำให้เขามองเห็นใบหน้าชัดขึ้น
“ หล่อเหมือนกัน “
เฮ้ย นี้เราคิดอะไรแบบนี้ ไม่เอาๆๆๆๆ แต่ตกลงมันตายยัง
ซอกจินค่อยๆเขยิบตัวเข้าไปใกล้อีกนิด อีกนิด ค่อยๆก้มตัวลงมองใบหน้าอีกคนที่มีแต่รอยฟกช้ำ ใกล้เข้าไปอีก ผมต้องฟังเสียงหายใจเขา – ซอกจินคิดแบบนั้น – จนตอนนี้ปากของเขาแทบจะประกบลงที่ริมฝีปากอีกคน
“ ฮึก “
“เฮ้ย !!!!! “
ซอกจินถึงกลับสะดุ้ง เมื่อใบหน้าตรงหน้าเขามีการเปลี่ยนแปลง เด็กคนนั้นลืมตาขึ้นมาแล้ว แล้วหน้าเขาก็อยู่ใกล้มาก
“ จะทำอะไรผมครับ “
“ ไม่ใช่แบบนั้นนะ คือ มันๆ “
ซอกจินรีบลุกขึ้นยืนในทันที ร่างบนโซฟาก็ค่อยๆลุกขึ้นนั่ง
“ ช่วยผมไว้ทำไม “
“ ไม่รู้ แล้วนายมาเคาะประตูห้องผมทำไม “
“ ผมเคาะเหรอ โอย “ ดูเหมือนพอเริ่มขยับตัว ความเจ็บปวดก็เริ่มเกิด
“ ใช่ นายนั้นแหละ “
“ พี่ชื่อซอกจินใช่ไหมครับ “
ซอกจินถูกยิงคำถามเข้าให้ ทำไมไอเด็กนี้ถึงได้รู้จักชื่อของเราได้ไง
“ นายรู้ได้ไง “
“ พี่ยุนกิ บอกให้ผมมาที่หอพักนักศึกษา ตึก B-5 ห้อง 405 “
“ ยุนกิเหรอ เจ้าบ้านั้นจริงๆเลย ขยันก่อเรื่อง “
“ พี่เขาเป็นคนดีมากเลยนะครับ เขาเป็นคนช่วยผมเลยนะ ไม่งันป่านนี้ผมคงตายไปนานแล้ว “
“ คนอย่างหมอนั้นอะนะ “
“ ถ้าฮยอง ชื่อ ซอกจินก็ดีแล้วครับ ผมขอด้วยสักระยะนะครับ “
ซอกจินไม่ตอบคำถาม แต่รีบเดินออกไปยังระเบียง รีบกดเบอร์โทรหารูมเมทตัวแสบ
“ ยุนกิ ไอที่นายส่งมาคืออะไร “
“ ออ รุ่นน้องผมเอง มันกำลังเดือดร้อน ฮยองก็เห็นนิ ช่วยมันหน่อยเถอะ “
“ แล้วทำไมต้องช่วย “
“ เดี๋ยวผมซื้อผ้าห่มสีชมพูให้แลกกันๆ นะครับๆ “
“ ตกลง “
พอได้ยินอะไรที่มันสีชมพู นิดหน่อยก็ตอบตกลงตลอด ถึงได้ตกเป็นเบี้ยของยุนกิอยู่ตลอด ขยันเอาของสีชมพูมาล่อ 5555 โรคบ้าของสีชมพูนี้มันอดไม่ได้จริงๆ เมื่อคุยเสร็จเขาก็รีบเดินมาในห้อง
“ ว่าแต่นายเป็นใคร ฉันจะไม่รู้เรื่องคนที่มาอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอกนะ “
“ ผม ชื่อ คิม นัมจุน ครับ ตกลงฮยองยอมให้ผมอยู่ด้วยแล้วเหรอครับ “
“ ก็ตามนั้น “
“ ขอบคุณมากนะครับ “
- เสียงท้องร้อง –
“ ผมหิวแล้วอะครับ ฮยองทำอะไรให้ผมกินหน่อยดิ “
ซอกจินค่อยๆหยิบมือถือขึ้นมากดดูเวลา 9.01 น หน้าจอมันขึ้นแบบนั้น
“ สายแล้วๆ ไม่ทันแล้วต้องรีบไปแล้ว “
“ แต่ผมขยับตัวไม่ได้เลยละครับ “
ซอกจินหันไปมองก็เห็นว่าลำตัว นัมจุนมีแต่รอยฟกช้ำเต็มไปหมด ไปมีเรื่องมาแหงๆ ไม่แปลกที่จะขยับตัวไม่ได้ เรามีเรียน แต่จะปล่อยให้คนที่เจ็บขนาดนี้อยู่คนเดียวมันก็อย่างไรอยู่ ไหนจะผ้าห่มสีชมพูอีก ฮรืออออ
“ อ่า เดี๋ยวทำซุปให้กินละกัน “
“ขอบคุณอีกครั้งนะครับ “ เขาพยายามก้มตัวลงขอบคุณ
“ ไม่ต้องหรอกๆ นอนไปนั้นแหละ “
นัมจุนทึ้งตัวลงนอนรออยู่บนโซฟาเดิม ซอกจินที่คิดได้แล้วว่าวันนี้ยังไงก็ไม่ได้ไปเรียนก็รีบเข้าไปเปลี่ยนชุด ขาดเรียนวันเดียวจะเป็นอะไร ก็แค่วันเดียว แล้วเขาก็รีบเดินเข้าไปในครัว
“ เอ้าเสร็จแล้ว ลุกขึ้นมากินซะ “
ซอกจินวางถ้วยซุปไว้ให้บนโต๊ะ นัมจุนก็ค่อยๆลุกขึ้นเดินแบบช้าๆ ก่อนทึ้งตัวลงบนเก้าอี้
“ คือ ฮยองครับ ผม ….. “
“ อะไรอีกละ “ ซอกจินเดินมานั่งลงที่โต๊ะด้วย
“ ผมยกแขนไม่ขึ้น “
“ แล้วจะให้ฮยองทำไง “
“ ป้อนผมหน่อยสิ “
ป้อน ???
>///////////////////////////////////////////<
อยู่ดีๆซอกจินก็หน้าแดงแปรดขึ้นมา ป้อนข้าวเหรอ เกิดมายังไม่เคยป้อนข้าวใครเลย แถมนี้ผู้ชายด้วย
“ ถ้าผมกินเองได้ ผมคงไม่ขอฮยองหรอกครับ แค่มีที่ซุกหัวนอนก็ดีแล้วครับ “ เขาพยายามยกแขนขึ้น
“ อ่าๆ ป้อนก็ได้ๆ “
“ ขอบคุณนะครับ “
“ ไม่ต้องขอบคุณแล้ว “
ซอกจินค่อยๆใช้ข้อนตักซุปในถ้วย ป้อนอีกคน อีกคนก็ตั้งหน้าตั้งตารอให้อีกคนป้อน เพราะคงจะหิว
“ มองไปมองมา นัมจุนก็น่ารักนะ “ เฮ้ยยยยยย
“ เมื่อกี้ ฮยองว่าไงนะครับ “
“ เปล่า ไม่มีอะไร “
“ จริงๆเหรอครับ “
“ จริงๆ “
“ อ่าครับๆ “ นัมจุนยิ้มส่งยิ้มหวานให้
ซอกจินเริ่มรู้สึกแปลกๆ เมื่อป้อนซุปเสร็จเขาก็รีบเอาถ้วยเข้าไปเก็บในครัว จริงๆคือต้องการหลบหน้า นัมจุนที่นั่งอยู่ในห้องกลาง ทำไมหัวใจเต้นแรงแบบนี้ ความรู้สึกนี้มันคืออะไร ไม่ใช่ มันต้องไม่ใช่สิ่งนั้นแน่ ไม่ใช่ๆๆๆๆ * ส่ายหัวๆ *
หัวใจที่เต้นแรงเวลาอยู่ใกล้
ใบหน้า กับ รอยยิ้มหวาน
มันคืออะไร ความรักหรือเปล่า ?
สับสน คำว่า สับสนคงจะเหมาะกับตัวผมที่สุดแล้วตอนนี้ ผมไม่เข้าใจตัวเอง แต่จะมาหลบหน้าอยู่ในครัวแบบนี้ได้ไงละซอกจิน เอาละ ในที่สุดเขาก็รวบรวมความกล้าเดินออกจากห้องครัวไป
“ ทำอะไร “
“ ผมจะอาบน้ำครับ เสื้อผ้าเปื้อนหมด ฮยองก็เห็นนิครับ “
“ ห้องน้ำ อยู่ตรงนั้น “
“ ครับ แต่ปัญหาไม่ใช่ผมไปไม่ถูก “
“ แล้ว ??? “ ทำหน้าสงสัย
“ ผมถอดเสื้อเองไม่ได้ ฮยองพอจะช่วยผมได้ไหมครับ “
“ นายนี้มัน จริงๆเลย นัมจุนย่า เรื่องเยอะจริงๆ “
ถึงจะบ่นแบบนั้นออกไป แต่เหมือนข้างในจะไม่ได้คิดแบบนั้น ปากไม่ตรงกับใจ สำนวนโบราณเขาว่ากันไว้แบบนั้นสินะ เขารีบเดินไปอย่างไม่ทันระวัง
“ อ๊ะ “
“ ตุบ “
ด้วยความรีบหรืออะไรก็ตามทำให้เขาเดินสะดุดขาตัวเองก่อนที่จะถึงโต๊ะกินข้าว แต่เหมือนอีกคนจะก้มตัวลงมารับตัวเขาไว้ได้ทัน ซอกจินกำลังอยู่ในอ้อมแขนอีกคน ?
“ ฮยองเป็นอะไรหรือเปล่าครับ “
“ ไม่เป็นแล้วนายละ “
“ ไม่เป็นไรมั้งครับ …… ตุบ “
สุดท้ายคนที่ก้มตัวมารับก็ล่วงลงไปนั่งกับพื้นด้วยอีกคน ก็คนมันเจ็บอยู่จะไปมีแรงรับอีกคนไว้ได้ไงละ
“ ทำอะไรไม่ดูตัวเองเลย “ ซอกจินหัวเราะนัมจุน
“ ฮยองคนซุ่มซ่ามก็ใช่ย่อยนะครับ “
“ ซุ่มซ่าม ไม่มี “
“ ครับๆ แล้วฮยอกจะปล่อยกอดผมได้ยังครับ “
“ อะ ขอโทษที “
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ “
แล้วทั้งสองคนก็นั่งหัวเราะกันอย่างดูแฮปปี้
“ ครืน ครืน “ เสียงสั่นจากมือถือซอกจิน
“ สวัสดีครับ ซอกจินครับ “
“( ฮยองทำไมไม่มาเรียนครับ )” เสียงคุ้นเคย เสียงวี
“พอดี ฮยองไม่สบาย “
“ ( เป็นอะไรมากไหมครับ เดี๋ยวผมจะรีบแวะไปหา ) “
“ ไม่ต้องๆ “
“ ใครเหรอครับ “ นัมจุนพูดแทรกขึ้นมา
“( นั้นเสียงใครครับฮยอง ) “
“ งานเข้าแล้วไง “
“( เดี๋ยวผมจะไปหาฮยองเดี๋ยวนี้แหละ)
“ ไม่ต้องมา เดี๋ยวไปหาเองวันนี้ ตามนี้ไม่ต้องถาม แค่นี้ “ ซอกจินกดตัดสาย
“ แฟนเหรอครับ “ นัมจุนถามอีกครั้ง
“ไม่ใช่ๆ แบบนั้น “
“ งั้นผมก็จีบได้สินะครับ “
- ช็อคแปบ คำพูดของนัมจุนคืออะไร –
- จบตอนที่ 2 –
เป็นยังไงบ้างครับ กับ ตอนที่ 2 ของคู่นี้
ความคิดเห็น