คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอน ห้อง
"จะว่าไปแล้ว..."
ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่ไม่กว้างมากประดับด้วยเครื่องหุ่นไม้ต่างๆ มีเตียงหนึ่งในริมห้องข้างหน้าต่างไว้สำหรับใครบางคน
สำหรับในกลุ่มแสงอุษาแล้วสมาชิกคนใดที่เป็นคู่กัน จำต้องนอนในห้องเดียวกันเพื่อไม่เปลืองงบห้อง เอ้ย! เพื่อเวลาออกทำภารกิจจะได้ไม่เป็นปัญหาหลายๆอย่าง
"ห้องยังรสนิยมแย่อย่างที่คิดไว้เลยแหะ"เขาเปรยขึ้นมองไปยังคอแลคชั่นหุ่นเชิดแปลกๆของซาโซริที่เรียงเป็นระเบียบบนชั้น
เดอิดาระค่อยๆวางเด็กสาวเจ้าลงบนเตียงที่ยังหลับเป็นตายอยู่ลงอย่างถนุถนอม และเลื่อนผ้ามาคลุมตัวให้
ไม่รู้อะไรดลใขให้เขาไม่ยอมออกจากห้องไปแต่มานั้งข้างๆเตียงเงียบๆ
...โคนันคิดอะไรอยู่น้าถึงได้พาเด็กคนนี้เข้าแสงอุษามา อืมม์...
คิดพลางมือข้างนึงที่เท้าเตียงไว้ก็ค่อยๆขยับมาปัดปอยผมข้างหน้าออกให้เห็นหน้าเด็กสาวชัดๆ
"...อืมม์"
...ลูกพี่น่าจะดีใจซะหน่อยที่มีเด็กสาวคนหนึ่งอยู่ร่วมห้องขยะนี่ด้วย...
ปึงงงงงงง!
เสียงที่กระทบกับประตูอย่างดังกระแทกกับกำแพงจนเกิดรอยร้าวลามมานิดๆ
"อ อืมม์?!"ชายผมบรอนสะดุ้งโหยงตื่นจากภวังค์จากเสียงและหันมามองต้นเสียง
"มาทำอะไร...ในห้องของฉัน..."เสียงของชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีแดงสดเจ้าของห้อง กล่าวเขม็งมองผู้บุกรุกในห้อง
"ล ลูกพี่ซาโซริ อึก..."คำท้ายที่มักจะเป็นคำว่า อืมม์ ได้เปลี่ยนเป็นเสียงกลืนน้ำลายแทน
ใช่แล้ว...เขาคือหุ่นกระบอกหัวแดงซาโซริ ที่ได้ออกมาจากตัวฮิรูโกะแล้ว และทีบประตูเข้ามานั้นเอง
"แค่พาของมาส่ง…^ ๐ ^;"
"ก็ดีนี่ แสดงว่าแกอยากเป็นคอแลคชั่นใหม่ของฉันใช่ไหม..."เขายังคงพูดด้วยเสียงอำมหิต พร้อมปรายตาสีแดงเข้มลงมองคนตรงหน้าจากที่สูง
"อ โอ้! งั้นเจอกันนะลูกพี่ อืมม์^ v ^;/"
ฟุบบ
พลันหน้าต่างที่อยู่ข้างเตียงก็ถูกเปิดออกให้เด็กหนุ่มกระโดดออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เจ้าของห้องจำนำเขาไปเป็นคอแลคชั่นใหม่
"หึ! ไอ้เจ้านั้น…"ถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเลื่อนสายตามามองคนที่อยู่บนเตียงอย่างสงบนิ่ง(?)
...ดังขนาดนี้ทำไมยังไม่ตื่นอีก ยัยเด็กนี่...
คิดในใจพลางก็ค่อยๆก้มหน้าลงไปใกล้ๆ
'แก...รีบตื่นเดียวนี้นะ'
เขากระซิบเสียงดุเล็กน้อย พอหันไปมองเด็กสาวก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นสักนิด
...ยังไม่ตื่นแหะ...
"ช่างเหอะ จะไปสนใจทำไมกัน"พูดจบก็สาวเท้าไปยังโต๊ะทำหุ่นเชิดที่ไว้ค้างคาเพื่อทำต่อให้เสร็จ
ขณะที่เขาทำ ก็เริ่มเหลือบไปมองที่เตียงเป็นช่วงๆ
...เป็นอะไรกันเนี่ยเรา...
บ่นในใจพลางก็ทำต่อ(สงสัยง่วง- w -)
"........"
...จริงสินะ! ถ้าเกิดใครเข้ามาละก็ฉันคงไม่มีสมาธิแน่นอน กังวลเรื่องนี้อยู่สินะ...
คิดพลางก็ก้าวเท้าไปที่ประตู
แกร็กกก!
...ล๊อคเรียบร้อย…
"......"
…อยู่ในห้องตัวเองแท้ๆ ทำไมรู้สึกตัวเองมีพิรุธอย่างนี้กันเนี่ย= _ =;...
"นี่มันห้องฉัน จะทำอะไรก็ไม่แปลกซะหน่อยเลิกบ้าซะที"เขาพึมพำกับตัวเองแล้วเดินไปหยิบมีดแกะสลักที่ทำค้างมาแกะทำหุ่นเชิดของเขาต่อ
"......"
มือที่กำลังเหลาไม้อยู่ได้หยุดลง เขาลุกขึ้นยืนพลางหันไปประจันหน้ากับซากุระที่ยังหลับสบายอยู่บนเตียง
…นี่มันห้องฉันแท้ๆ ทำไมยัยหนูนี่มาอยู่ห้องฉันได้เนี่ย?...
...ไม่สิ ถ้าจะพูด...
...ยัยเด็กนี่นอนสบายทั้งๆที่ฉันเป็นเจ้าของห้องต้องมานั้งระแวงซะองเนี่ยนะ?...
…ถ้าเป็นแบบนี้ เด็กก็จะเหลิงใหญ่เพราะฉะนั้นก็ต้อง...
ป๊อกก
คิดพลางก็หยิบเมจิกใกล้มือขึ้นมาเปิดฝาแล้วปาออก
ร่างหุ่นกระบอกของเขาค่อยๆโน้มลง มือข้างนึงที่ว่างเปล่าจับหน้าของเด็กสาวที่หลังไหลให้หันมา
…เอา...ล่ะ...นะ...
"…คุณโคนัน"เสียงพึมพำของเด็กสาวดังขึ้นทำลายความคิดชั่ววูบของชายผมแดงกะทันหัน
มือที่ถือปากกาเมจิก ค่อยๆลดแขนลงแล้ววางทาบกับเตียง ซาโซริมองหน้าซากุระไม่ห่าง
…ปัญญาอ่อนสิ้นดี…
"นี่ฉันทำอะไรไม่เข้ากับตัวเองเลยแหะ..."เขาจับขมับแล้วนั้งลงข้างๆเตียง
...เด็กบ้าเอ้ย...
ความคิดเห็น