ณ ส่วนหนึ่งของชั้นใต้ดินในตึกโรงเรียน
ตึก ตึก ตึก ตึก...
เสียงฝีเท้าดังขึ้นเป็นระยะๆดวงตาจับจ้องไปยังรอบๆเหมือนค้นหา แสงไฟจากเทียนสะท้อนให้เห็นถึงชายแก่กลางคนในชุดทหารเต็มยศบนใบหน้ามีหนวดคราวแลดูเกรงขามและหัวที่โล้นใส(พูดถึงตรงนี้ทำไม=_=;)
“หึ ไอ้โรงเรียนงี่เง่าพรรนี้นะหรอที่ยัยเทพเจ้าจอมปลอมนั้นสร้างขึ้น กิ๊กก๊อกชะมัด”ชายกลางคนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันพลางก็มองไปยังรอบๆตึกอาคารเรียนที่ตอนนี้ไม่ค่อยต่างอะไรจะปราสาทหลอนดีๆนี้เท่าไร
“แหม จะให้พูดอย่างนั้นก็ไม่ถูกหรอกนะครับ”เสียงของคนที่คุ้นเคยออกมาจากด้านหลังของชายกลางคนประหลาดอย่างสุภาพ ก่อนจะปรากฏตัวชายหนุ่มที่เขาแค้นมาตลอด
“แกมันมิคาเอล นิโคไลท์!!”
ชายหนุ่มไม่ตอบอะไรได้แต่ฉีกยิ้มให้แก่ชายตรงหน้า“ไม่เจอกันนานนะยูริ”
“เจอแกก็ดี ฉันจะฆ่าแกซะที่นี่นะแหละ!!”ยูริเอ่ยอย่างเคียดแค้นแสงไปจากเปลวเทียนรอบๆดับลง ทำให้รอบตัวมืดไปหมด แต่เมื่อแสงเทียนติดขึ้นเองตัวของนิโคไลท์ก็หายไป
“แก! คิดจะหนีเรอะไอ้ขี้ขลาด!!”ยูริมองไปรอบๆอย่างโมโห เมื่อรู้ตัวอีกทีทางที่จะขึ้นไปชั้นบนสุดของหอคอยก็ได้ถูกปิดลงตรงหน้าเขาโดยทีเขาไม่รู้สึกตัวเลย
“ขอโทษด้วยนะ แต่คงให้ขึ้นไปได้มากกว่านี้หรอก”เสียงที่เปลื่ยนไปกว่าทุกทีเอ่ยอย่างร่าเริง ร่างกายที่เป็นเด็กสาวที่สวมหมวกของแมวยืนประจันหน้ากับชายกลางคน
“เจอแล้วตัวแล้วยัยพระเจ้าจอบปลอมจูปิเตอร์”ชายกลางคนฉีกยิ้มพูดถึงคนตรงหน้า”หรือก็คือซุสนั้นเองสินะ”
“ตาแก่โล้น อย่ามาเรียกชื่อของเจ้านายฉันห้วนๆงั้นนะเฟ้ย”คามิกล่าวอย่างรังเกียจพร้อมกับกอดอกอย่างเหยียดๆ”เพราะฉันคือคามิ โนโดริไม่ใช่พระเจ้า”
“ว่าไงนะ?! ท ที่ผ่านมาแกหลอกข้ามาตลอดเลยงั้นเรอะ?!!!!!”ยูริกล่าวอย่างเคียดแค้นแล้วพุ่งไปหาคามิอย่างรวดเร็ว
คามิฉีกยิ้มเยือกเย็นให้ทั้งยังหลบมือที่พร้อมปลิดชีพคนของยูริได้อย่างง่ายดาย”ถ้าอยากจะเล่นด้วยฉันก็จะสนองให้จนกว่าจะถึงเวลาก็ได้ ขยะเอ๋ย”
“นี่นะหรอ ประตูต่างมิติ Wonderful wor”เด็กสาวอุบอิบอย่างแผ่วเบาดวงตากลมโตมองไปยังประตูขนาดใหญ่ในห้องพิเศษกลางห้องที่ตกแต่งด้วยอัญมณีเพชรพลอยสีแดงสดต่างๆอย่างสวยงามโดยมีบานประตูที่ไร้พนังติดเป็นสีดำสนิทปนขาวสะอากอย่างแตกต่างพร้อมทั้งบันไดที่ถอดยาวพื้นสูงสี่เหลี่ยมจตุรัสลงมาทั้งสี่ทิศ
...ฉัน...ถ้าฉันไขปริศนาทุกอย่างได้ฉันได้สิ่งที่ปรารถนา...แต่ถ้าไม่ได้จะไม่ได้กลับออกมานะ...
เด็กสาวกำหมัดแน่น ก่อนจะสะบัดหน้าสักรอบนึงก่อนจะเผยแววตามุ่งมั่นออกมา
“ขอแค่ได้สิ่งที่ต้องการก็พอ”ทันทีที่เท้าเริ่มจะเก้าขึ้นบันได มือข้างนึงก็มาคว้าข้อมือของเธอไว้อย่างรวดเร็ว
“น นาย?!”ดวงตาของเด็กสาวเบิ่งกว้างขึ้นอย่างตกใจ ชายอายุรุ่นคราวเดียวกันเจ้าของดวงตาสีเทาฉายแววเย็นชาใส่ครู่นึงก่อนจะยิ้มให้
“ตอนนี้คุณยังเข้าไปไม่ได้นะครับคุณฮาร์โมนี่”ยามิที่อยู่ด้านหลังเมื่อไร่ไม่รู้กล่าวอย่างยิ้มแย้มพลางจับไหล่ของโมนี่ที่ตัวสั่นอย่างหวาดกลัว
“ฉ ฉันไม่...”
“ไม่ต้องห่วงหรอก พวกเราไม่ได้มาหาเธอเพราะจับตัวหรอกนะ”อาเนะที่ปรากฎตัวมาพร้อมกับวาเลนพูดขึ้นเสียงเรียบดวงตาที่หลับพริ้มอยู่นานได้หันไปมองประตูทางเข้ามายังห้องพิเศษ”เพราะอีกเดียวคนก็จะมากันครบ...”
“ม หมายความว่ายังไง...”
“นี่ทุกคนอยู่ที่นี่กันหรือเปล่า!!”มี่ที่เปิดประตูเข้ามาตามที่คาดไว้ร้องตะโกนก้องไปทั่วทั้งห้องพิเศษที่เหมือนห้องโถงใหญ่ๆที่ว่างเปล่าไปทั่วจนวาเลนยังต้องเอามืออุดหู
ไม่มีทั้งนักเรียนที่หายไป ทั้งยังเจอนักเรียนที่ในห้องของ2Aที่คิดว่าหายไปอยู่กันครบ ทั้งยังเจอกับประตูประหลาดในห้องพิเศษที่ใหญ่ขนาดนี้ตั้งเด่นไว้อยู่แห่งเดียว
“ไม่ต้องเสียงดัง ฉันได้ยินแล้ว”นิโคไลท์ที่เดินออกมาจากมุมมืดณส่วนใดส่วนนึงของห้องกล่าวอย่างหน่ายๆ”เอาละ มากันครบแล้วนะครับ”
“หมายความว่ายังไงไอ้นักสะสมอาวุธ!”ริอาวิ่งเข้ามากระชากคอเสื้อของนิโคไลท์อย่างเดือดดานโดยเด็กหนุ่มถอนหายใจสักหนึ่งรอบก่อนจะตีหน้าเฉยชาใส่
“กรุณาเงียบปากของเธอซะแล้วฟังผม”
“เอาสิ! จงพล่ามออกมาซะให้พอใจทีนนะโดษ!!”เมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าไม่แสดงท่าทีที่เป็นมิตรอีกต่อไปก็ปล่อยมือจากคอเสื้อของเด็กหนุ่มอย่างหัวเสียพลางเดินกลับไปหากลุ่มยูมิต่อ
“หึ! เจ้างี่เง่างั้นหรอ ใช้ภาษาประจำชาติได้ดีซะจริงนะ”นิโคไลท์บ่นอุบอิบพลางปัดเสื้อของตนก่อนจะกล่าวอย่างสุภาพแก่ทุกคน”ต้องขอโทษที่ให้เสียเวลา และขอบพระคุณที่มาตามคำเชิญชวนนะครับทุกคน”
“หมายความว่ายังไง”ไนท์กล่าวเสียงเย็นเยียบตาจับจ้องไปทั่วทั้งห้องเพื่อวิเคราะห์สถานะการโดยรวม
ยามิที่เห็นท่าที่ของรองหัวหน้าห้องก็เดินไปหาแล้วกล่าวอย่างยิ้มแย้ม”พวกคุณได้รับเชิญให้เข้าร่วมเล่นเกมส์กับพวกเรายังไงละฮะ”
“เกมส์?”ทุกคนทวนคำเป็นเสียงเดียวกัน ทุกสายตาหันไปมองยามิเป็นจุดเดียวกัน
ตูมมมมมมมมมมมม!!!!
พื้นที่ร้าวอยู่แต่แรกไม่เป็นที่สังเกตของทุกคนได้แตกออกเป็นเสี่ยงๆคนที่กระโดดออกมาจากรอยหลุมคือยูริที่หอบเหนื่อยอย่างถี่ๆ“ทำไมถึงได้ไวขนาดนี้นะ ทั้งๆที่อยู่ในร่างของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆแท้ๆ ทำไม...”
ไม่นานนักที่ยูริกระโดออกมาจากปากหลุมแสงสีขาวก็สาดส่องไปทั่ว จนคนรอบข้างต้องพากันเอาแขนบังแสงนั้นเข้าตา
“เอาละ ได้เวลาเริ่มงานกันแล้ว!!!”เสียงที่ปนหัวเราะร้องขึ้นอย่างสนุกสนานพร้อมทั้งปรากฎร่างของผ.อ.โรงเรียนที่คิดว่าหายตัวไปขึ้น
แสงสีขาวสาดไปทั่วราวกับระเบิดขนาดใหญ่ที่ขยายกว้างจนทุกอย่างกลืนไปกับแสงหมด และราวกับแสงนั้นมีพลังประหลาดทำให้สติของแต่ละคนเริ่มดับวูบไปทีละคร
...น นี่มันเกิดอะไรขึ้น...กันแน่...
ความคิดเดียวกันของทุกคนดังขึ้นในหัวของทุกคนก่อนภาพสุดท้ายคือสีขาวก็ได้ดับลง"
_____________________________________________
บทส่งท้าย
ในที่สุดก็จบไปอีกบทแล้วละคะ หวังว่าจะสนุกนะคะ
by Writer
ความคิดเห็น