۩ﺴ ประตูต่างมิติ Wonderful wor ﺴ۩

ลำดับตอนที่ #2 : ━ เปิดเทอม ━

 

               ณ ห้องผู้อำนวยการ(Miss Say)

          "หวัดดีทุกคน อย่างที่บอก ฉันเป็นผ.อที่นี้ ชื่อคามิ โนโดริน้อ~"เสียงประกาศชื่อของตนพูดขึ้นท่ามกลางครูมากมาย...รวมถึงฉัน...

          สวัสดีคะ ฉันชื่ออิโซยะ มิฮารุ เป็นครูบรรจุใหม่ในโรงเรียนที่แสนพิลึกพิลั่นว่า fenics แต่ถึงกระนั้นที่ฉันมาอยู่ที่นี้ไม่ใช่เพื่อมาเป็นครูแต่เป็นผ.อ.โรงเรียน ที่นี่...ดูท่าจะเป็นคนที่สวมหมวกหมีขาวใบใหญ่ๆจนเห็น แค่ครึ่งหน้า เป็นคนที่รูปร่างค่อนข้างจะตัวเล็กเหมือนเด็ก เสื้อข้างในเป็นเสื้อสีดำและเสื้อนอกที่เป็นสีขาวสลับกับเกงขาสั้นที่เป็นสี ดำเช่นกัน ทำไมคนแบบนี้ถึงได้มาเป็นครูได้นะ?...

          "ฮัจจี้คุง นี้คือเพื่อนร่วมงานทีมใหม่ทำความรู้จักซะนะ"เสียงเล็กๆของผ.อ.พูดพลาง กระตุกแขนเสื้อของชายคนนึงที่อยู่ข้างๆ รู้สึกจะเป็นครูคนเก่าของที่นี้ละมั้ง

          ชายคนนั้นมองผ.อ.สักพักแล้วถอนหายใจยาวๆอย่างหน่ายๆ จากนั้นจึงมองพวกครูใหม่ด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรแล้วเอ่ยขึ้น"ผมชื่อคุรากิ ฮาจิเมะ ต้องรบกวนพวกคุณด้วยนะครับ"

          ...ดูท่าทุกคนคงจะเป็นคนไม่ธรรมดาสักคนเลยสินะ...

          ความคิดของบุรุษที่ชื่อ คุรากิ ฮาจิเมะ ดังขึ้นในหัวของฉันเสียงเบา หมายความว่ายังไงกัน? นอกจากฉันแล้วครูรอบตัวฉันก็เป็นเหมือนกับฉันอย่างนั้นหรอ?!

          ...ว เวลาแบบนี้ต้องแนะนำตัว แนะนำตัวสิชิอัน!!...

          "ฮะ! ผมชื่อ ชิอัน อาร์ค ราฟาเนียร์ ฟากตัวด้วยนะครับ!!"เด็กหนุ่มที่ดูท่าทางแล้วคงจะอายุประมาณ19ปีพูดเสียงขึง ขังแต่ในใจกำลังพร่ำย้ำกับตัวเองว่างานนี้จะพลาดไม่ได้ พลาดไม่ได้อีก ซ้ำไปมา คงจะเป็นหนุ่มไฟแรงที่เคยเป็นครูสินะ แต่อายุแค่นี้ก็เป็นครูได้แล้วคงจะไม่ธรรมดาจริงๆนะแหละ

          ...ต้องแนะนำตัวสินะ ได้เลย!...

          "แอมโบรเซีย เคลุสคะ! ขอฟากตัวด้วยนะคะ!!"เด็กสาวผมเหลืองที่ชื่อว่าแอมโบรเซีย เคลุสพูดเสียงสดใสและมั่นใจเต็มที่ มือทั้งสองข้างชูขึ้นเหมือนทักทายแต่ใจของเธอได้หันไปมองผ.อ.อย่างใจจดใจจ่อ อยู่ตลอดเวลา

          ...ต้องรู้ให้ได้ว่าผ.อ.คนนั้นเป็นใครกัน...

          เสียงในความคิดของเด็กคนนั้นดังขึ้นมาในหัวของฉัน งั้นก็คงสรุปได้ว่าเธอคนนี้เป็นคนอุดมการณ์เดียวกันสินะ หันไปอีกคนก็...ท่าทางจะเจ้าระเบียบ...

          "ดิฉันอาเรเซน มานายะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"เธอพูดพลางโค้งตัวให้ทุกคนในห้องพลางยิ้มให้หน่อยๆ ท่าทางจะเข้าได้กับเราละมั้งนะ

         ...งานแรกต้องทำให้เต้มที่...ฉันจะทำให้เด็กในโรงเรียนนี้เป็นคนดีในอนาคตให้ได้!...

          น้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความตั้งใจและมุ่งมั่นเอ่ยดังขึ้นในหัวของฉัน นี่สินะที่เขาเรียกว่าไฟแรง=▽=;

          จะว่าไป...เจ้าคนหัวออกแดงปนชมพูหน่อยๆนั้นไม่ได้สนใจการแนะนำตัวอะไรสักนิด มัวแต่คิอเรื่องของเด็กคนนึงที่ดูเหมือนจะเป็นน้องสาวอยู่ตลอดเวลา เอาเถอะ ฉันคงต้องแนะนำตัวตามมารยาทละนะ

         "อิโซยะ มิฮารุคะ ฟากตัวด้วย..."

          ...โอกาศมาแล้ว!!...

          "สวัสดีครับสาวน้อยแสนสวยทั้งสอง ผมมีนามว่าซุส ริซซิ่ง ซิลเวอร์ครับ ฟากตัวและหัวใจให้ทั้งสองด้วยนะครับ"

          ทันทีที่ฉันแนะนำตัวจบคนที่ชื่อว่าซุส ริซซิ่ง ซิลเวอร์ก็เข้ามาหาฉันและเพื่อนอุดมการณ์ที่อยู่ข้างๆ ร่างใหญ่ของบุรุษคนนี้โค้งให้เราทั้งสองคนอย่างนอบน้อมพลางจับมืออย่างสนิท สนม...ไม่ไหว เจ้านี้มีแต่รังสีของพวกเพลย์บอยทั้งนั้นเลย;￢_￢

          ...ม ไม่มีใครสนใจเราเลยT^T...

          "ว่าแต่นะครับผ.อ รู้สึกว่าจะขาดครูอีกคนหนึ่งนี่ครับ"

          หลังจากฟังคำโศกเศร้าโศกรรย์และน้อยใจของเด็กหนุ่มผมเขียวอ่อน บุรุษที่ชื่อว่าฮาจิเมะก็พูดขึ้น นัยตาสีเงินกวาดตามองไปรอบๆห้องโดยข้างหลังคือผ.อน้อยที่นั้งทักเปียอยู่ ข้างหลังของเขาอย่างสนุกสนาน ดูยังไงผ.อ.คนนี้ก็เด็กชัดๆ ไม่ธรรมดาเลย...หือ?

          ...ฉันมาถึงแล้วสินะ...ในที่สุดก็มาถึง...

          "ที่พูดถึงนะอยู่โน้นแนะ"ทุกคนต่างก็มองไปยังจุดๆเดียว...ประตูที่มีบุรุษ ร่างสูงใหญ่ผมสีแดงออกม่วงๆ ทั่วทั้งตัวซึมไปด้วยเหงื่อ เขานอนกองกับพื้นเหมือนคนผ่านศึกหนักมา อยากรู้เหลือเกินว่าคนๆนี้ไปเจออะไรมา ⊙﹏⊙;

          "ผ ผมทาคานิจิ ฮิโรกิ มารายงานตัว...ครับ..."เสียงทุ่มที่แหบพร่าด้วยความเหน็ดเหนื่อยประกาศชื่อ ตนแล้วสลบคาที่อย่างอนาจ จะไหวไหมเนี่ย =_=;

          "ท ทำไงดีฮะ ท่านนี้สลบไปแล้วนะฮะ \ >﹏<; "เด็กหนุ่มชิอันหลังจากที่สลดอยู่นานก็ลุกลี้ลุกลนดึงคนสลบขึ้นมาอย่าง ร้อนรนเหมือนเจอศพเข้า โดยผ.อ.ท่านนี้ก็ได้แต่เล่นผมของคนที่เป็นรุ่นพี่พวกเราโดยไม่สนใจรอบข้าง แม้แต่น้อย ผู้ที่โดนเล่นผมก็เอาแต่ยิ้มๆอยู่ตลอดเวลาอยากจะบ้าตายจริงๆ

          "โอเค งั้นเรามาเริ่มกันเลยเหอะ"










  
               ตัดมาทางอีกฝั่ง(Genus Say)

          นี่สินะ โรงเรียนของแม่บุญธรรมของฉัน... อ้ะ?! ฉันชื่อคุโรคาวะ จินัตสึ คะ ตอนนี้เป็นต้นไปจะมาเรียนโรงเรียนfenicsแห่งนี้ ตอนนี้ฉันได้กลายมาเป็นลูกบุญธรรมของบุคคลที่ชื่อว่าคามิ โนโดริ เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อตอนที่แม่เลี้ยงบุญธรรมของฉันจากไปและคุณคามิก็ได้ ปรากฎตัวขึ้นมา...เอาเป็นว่าเขาต้องเป็นแม่บุญธรรมของฉันแล้วละกัน แต่ถึงจะเรียกว่าแม่แต่เขาเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงน้า...

          "นี่! เธอคนนั้นนะ"ระหว่างที่ฉันกำลังคิดอะไรบางอย่างก็มีเด็กสาวที่ดูอายุคราวๆ กันตะโกนเรียกฉันละมั้ง ไม่ว่าเปล่าคนที่เรียกฉันกับเพื่อนข้างๆอีกสองคนก็วิ่งมาหา ฉันจึงหยุดเดินแล้วหันไปมอง ซึ่งมีคนหัวน้ำตาลที่เรียกฉัน คนหัวม่วง กับคนหัวชมพู สามคน ฉันจึงเอ่ยถาม

          "มีอะไรงั้นหรอ?"

          "แบบว่านะ"เด็กผมสีม่วงรู้สึกจะมองค้อนเพื่อนข้างตัวหน่อยๆก่อนจะพูดต่ออย่างอายๆ"พวกเราหลงทาง"

          "หลงทาง?!"     

          "แถมฉันก็ทำแผนที่โรงเรียนหายไปแล้วซะด้วยอะ"คนที่ถูกมองค้อนหัวเราะอย่าง ภาคภูมิใจ รู้สึกว่าท่านนี้จะไม่ซีเรียสเอาเสียเลยนะเนี่ย ¯▽¯;

          "ภูมิใจอะไรนะ ห้ะ!"คนหัวม่วงหันมาตะคอกใส่ ก่อนจะเกาหัวแกรกๆอย่างหมดอารมณ์ คนถูกว่าจึงพนมมือขอโทษอย่างเร่งด่วนโดยมีเพื่อนหัวชมพูอ่อนข้างๆคอยตบบ่า ให้กำลังใจ(คนตะคอก)

          "แล้วพอจะรู้ทางบ้างหรือเปล่าคุณเอ่อ..."เด็กสาวหัวชมพูที่ดูจะเรียบร้อยที่ สุดหันมาถามฉันแล้วค้างไว้เหมือนให้บอกชื่อตัวเอง โอกาสนี้ละ

          "คุโรคาวะ จินัตสึจ๊ะ พวกเธอละ"

          "ฉันชื่อไซโต้ ยูมิจ๊ะ คนผมสีน้ำตาลช๊อคโกแลตชื่อคิโนโมโตะ อาโออิ ส่วนคนผมสีม่วงอ่อนชื่อเอล็กซานดร้า  อิคาเรฟจ๊ะ"เธอพูดแล้วผายมือให้ดูเพื่อนทั้งสองที่ยืนยิ้มให้อย่างเป็นมิตร นี้ละเพื่อนกลุ่มแรกที่ฉันจะคบ!

         "เอาละพวกเธอตามฉันมาได้เลย!!"










             ณ ห้องเรียน(Writer say)

          "ถึงแล้วจ๊ะ"จีนัตกล่าวแล้วผายมือไปยังห้องกว้างสีเหลืองอ่อนๆของแสงไฟ โต๊ะที่ยาวต่อเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ ดูไปแล้วก็เหมือนห้องสอบมากกว่าห้องเรียนด้วยซ้ำไป ภายในห้องก็มีไม่กี่คนคือ

          ฮาร์โมนี่ แอสตัน เด็กสาวที่นั้งทักตุ๊กตาโครเชงุดๆไม่สนใจรอบข้าง ทิมินิส ทาเวสไรค์ บุรุษที่นั้งเฉยๆไม่กระดิกตัวเลยแม้แต่น้อย ดาร์ก ไนท์ เด็กสาวที่ง่วนอยู่กับการอ่านหนังสือลูกเดียว และคุโรซากิ ยามิ เด็กสาวหน้าคมคายดั่งผู้ชายที่นั้งยิ้มอยู่ตลอดเวลาแต่เป็นรอยยิ้มที่ ประสงค์รายมองมาที่บุรุษที่ไม่กระดิกตัว

          ทั้งห้องดูเงียบและวังเวงจนคนที่เข้ามาอยากจะรีบๆออกไปให้เร็วที่สุดเสีย จริง อาโอะ ริอา และยูมิ ชะงักไปชั่วครู่จากนั้นทั้งสามจึงส่ายหัวเรียกสติพร้อมกัน แล้วมองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย แล้วจึงหันไปสนใจคนที่นำทางพวกเธอทั้งสามต่อ

          "ขอบใจเธอมากนะจินัต"ริอาพูดแล้วยิ้มส่งให้

          "ไม่เป็นไรจ้า"จินัตพูดแล้วเปรยยิ้มให้ ทั้งสี่คนเดินไปเลือกที่นั้งไม่นานเสียงแหละเล็กของเด็กสาวก็ดังขึ้น

          "เพราะนายนั้นแหละ!"

          "เธอวิ่งชนชั้นเองนี่ หายกัน!!"

          ทั้งสองที่อยู่ตรงริบระเบียงเทียงกันไปมา ซึ่งก็คือวีนัส  ริซซิ่ง ซิลเวอร์เด็กสาวผู้น่ารักและนีโร ริเวอร์ไลน์ เด็กหนุ่มหัวเงินจอมปีศาจนั้นเอง

          "พูดงี้ก็มาต่อยกันเลยมา!!"

          "ไม่ขัดข้อง!"

          ออร่าแสงสีในการฆ่าฟันเริ่มแผ่ขยายไปทั่วโดยสัตว์ประหลาดทั้งสอง ดวงตาทั้งสองสบกันจนเกิดประกายไฟปะทะกันไม่หยุดยั้ง ฉากหลังคือพวกจีนัต ยูมิ ริอา และอาโอะ เป็นสักขีพยาน(?)

          "นี่พวกนาย!!"เสียงแหลมเล็กเอ่ยเรียกให้ทั้งสองหันมามอง เธอคือ เพทาย่า ดิลอชเช่ ฮัตต์นั้นเอง ข้างๆคือแม่บ้านและเพื่อนสนิทของเธอฟูจิวาระ ชิเนโอะ

          "นี่เพทาย ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกคนพวกนั้นว่าพวกนายนะ"เนโกะซุบซิบบอกพลางกลับมายืนประจำที่เหมือนเดิม

          "ใช่แล้ว พวกนายกำลังทำอะไรหนวกหูเสียงดังอะไรกันอยู่ห้ะ!รู้ไหมว่าฉันไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือเลยนะ!!"ผู้ถูกเตือนยังคงพูดด้วยคำๆเดิมพลางชี้นิ้วใส่พวกนีโรและวีนัสด้วยหน้าตาที่บึ้งตึงแต่ก็ยังคงไว้ด้วยความน่ารักไว้โดยมีเนโกะจับขมับหัวอย่างหน่ายๆเล็กน้อย

          "เธอเป็นใครนะห้ะ!"วีนัสเอ่ยขึ้นบ้างพลางชี้หน้ากลับ

          "กล้าดียังไงมาชี้หน้าฉันกัน!"เพทายร้องโวยวาย

          "ทำไมจะไม่ได้!"นีโรร่วมแจมบ้าง

          "เพราะ เพราะ..."เพทายเริ่มเลิ้กลักพลางมองเนโกะเพื่อขอความช่วยเหลือ

          "เถียงไปก็เปล่าประโยชน์นะเพทาย-_-"คำตอบที่ได้จากแม่บ้านของเธอทำให้คุณหนูดิลอชเช่ ตระกูลฮัตต์เริ่มขึ้นสีหน้าเล็กน้อย

          "ฟ ฟากไว้ก่อนเถอะ แงงงงงง\\\\\.>д<."เพทายตะโกนใส่พวกวีนัสและนีโรแล้วขึ้นหลังเนโกะเพื่อหนีเข้าห้องไปทั้งน้ำตาโดยมีพวกจีนัตยืนดูอย่างงงๆ

          "อะไร อะไร?!"อาโอะพูดพลางหันซ้ายหันขวาแตกตื่นโดยมีริอาจับขมับหัวเป็นแบล็กกราว

          "เอ้า ถึงไหนแล้ว"วีนัสพูดพลางหันหน้ามามองนีโรต่อ

          "จะเอาหรือไง"นีโรว่าพลางยิ้มเหยียดใส่

          "ไม่แน่หรอกน้าเข้ามาเลย!"ปากว่าแต่ตัวได้พุ่งตรงไปหาเด็กหนุ่มก่อนเสียนี้

          ...มาแล้วศึกยกที่หนึ่ง=[]=;...

          กลุ่มเด็กสาวทั้ง4คิดขึ้นมาพร้อมๆกันพลางมองร่างของชายหยิงทั้งสองที่กำลังจะพุ่งเข้ากัน    

          ปังงงงงงงงง!!!!

          เสียงเปิดประตูออกมาขัดอย่างแรงจนผนังแทบพัง นัยตาทุกคู่จับจ้องมาอย่างผู้ที่เปิดประตู มือข้างที่เปิดประตูค่อยๆขยับเข้าหาตัวแล้วเสยผมสีเงินขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ ใบหน้ายามนี้บอกได้คำเดียวว่าตอนนี้คุณหนู ดาร์ก ไนท์ กำลังอารมณ์ใกล้ถึงขีดสุดของอารมณ์

          "ตั้งแต่เมื้อกี้แล้ว...ทำอะไรกัน..."เสียงอำมหิตดังแผ่วๆ นัยเนตรสีเงินมองทั้งสองที่รบกวนการอ่านหนังสือของเธออย่างเย็นชา หารู้ไม่ว่ามีคนนึงที่หลงไหลสายตานั้น

          ...น น่ารัก!!...

          "ก ก็มันแกล้งฉันนี่นา!"แม้ใจจะเต้นตึกตักกับสาวเบื้องหน้าแต่มีหรือที่คนไม่ ชอบอ้อมค้อมอย่างวีนัสจะพูดไม่ออก ว่าแล้วก็ชี้ตัวการที่มาแกล้งเธออย่างอายๆ

          "ว่าไงนะ! นี่ฉันไปแกล้งเธอตั้งแต่ตอนไหนห้ะ!!"ผู้โดนว่าร้ายท้วงขึ้น แววตาฉายแววพิโรธอีกครั้ง แล้วทั้งสองก็เปิดศึกทะเลาะกันอีกคราโดยคราวนี้มีพยานเพิ่มมาอีกคน ซึ่งพยานผู้นี่ดูเหมือนอยากจะเข้าไปร่วมวงด้วยเหลือเกิน

          "กรุณาเลิกราต่อกันด้วยคะ!"คราวนี้ทุกคนชะงักกันไปตามๆกัน สายตาทุกคู่มองผู้กล้าที่เอ่ยปรามเสียงแข็งอย่าตะลึง

          บุรุษหัวเงินแสนยุ่งเหยิงชะงักเล็กน้อยก่อนจะยืนนิ่งมองผู้ที่เอ่ยห้ามอย่าง งุนงง ซึ่งไนท์ก็มีอาการที่ไม่ต่างกันเท่าไร่นัก เมื่อได้โอกาสวีนัสจึงเดินไปอยู่ข้างๆไนท์อย่างเนียนๆ ไม่สนใจคนที่เคยต่อปากด้วยอีกต่อไป

          "ชิ!"นีโรสบถอย่างไม่สบอารมณ์แล้วเดินออกไปจากจุดเกิดเหตุในที่สุด โดยมียูมิยืนมองทิ้งท้ายอย่างงุนงง

          ส่วนไนท์ รู้ตัวอีกทีก็โดนวีนัสเกาะแขนหนึบ ดวงตาสีฟ้าฉายประกายใสซื่อ(ไม่)บริสุทธิ์แสนขัดใจจนตะคอกใส่ไม่ได้จึงปล่อย ให้เกาะไว้อย่างนั้น วีนัสจึงสมหวังไป=w=b

          "เป็นอะไรหรือเปล่า"อาโอะพูดแล้ววิ่งไปหาเพื่อนสาวอย่างเป็นห่วงโดยริอาและ จินัตเข้ามาประกบด้านข้างต่อ ผู้ถูกถามยิ้มให้พวกอาโอะหน่อยๆ แล้วส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ

          "เธอเนี่ยน้า"ริอากล่าวอย่างหน่ายๆก่อนจะพรายยิ้มให้ โดยยูมิทำหน้าสำนึกผิดเล็กน้อย จากยิ้มหน่อยๆของเธอกลายเป็นยิ้มฝืดๆไปซะแล้ว

          "แต่แบบนี้เรียกว่าส่วนดี"จีนัตตบบ่าให้ยูมิแล้วฉีกยิ้มให้ แล้วพูดต่อ"เนอะยูมิจัง"

          "...คะ!"แกมเนียนของเด็กสาวแดงรื่อนิดหน่อยก่อนจะขานให้จีนัตยิ้มๆ ริอาเห็นแล้วหัวเราะเบาๆก่อนจะพูดขึ้น

          "ต่อไปนี้เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะนะ จีนัต"

          "...ก็แหงสิ!"จินัตชะงักเล็กน้อยพลางฉักยิ้มกว้างให้

          "เย้ ได้เพื่อนใหม่แล้ว ได้เพื่อนใหม่แล้ว~"อาโอะร้องขึ้นแล้ววิ่งไปจับมือจินัตแกว่งไปมา จินัตเห็นจึงไหลไปตามน้ำด้วย โดยมีริอาวิ่งเข้าไปร่วมวงด้วยคน เว้นยูมิที่มองทั้งสามคนอย่างยิ้มๆ แต่ทำสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยกับอีกคนนึงที่เดินจากไป

          ...เขาไม่ได้อยู่ห้องนี้หรอกหรอ?...










          "คือว่า...ที่นี่..."

          "หือ?"

          "ที่นี่โรงเรียนfenics...ใช่ไหมฮะ?"

          เด็กหนุ่มเอ่ยถามเกร็งๆ และรอคำตอบอย่างตื่นเต้น เด็กสาวหันมาสบตาบุรุษเบื้องหน้าชั่วครู่แล้วพยักหน้าเป็นคำตอบ จากนั้นจึงนั้งทักตุ๊กตาโครเชของเธอต่อ บุรุษตาสีแดงอัญมณีหน้าแดงหน่อยๆแล้วเดินออกจากห้องไป
 
          ...ถึงแล้ว...มาถึงแล้ว!!...

          "ได้เวลาเข้าแถวแล้วนะทุกท่าน!!!!!!"

          เสียงป่าวประกาศดังขึ้นไปทั่วทุกทิศทาง ความมุ่งมั่นและปลาบปลื้มของเด็กหนุ่มหายไปในหัวสมองชั่วพริบตา เสียงแหลมของผ.อ.เสียดแทงเข้าสู่โสนสมองจนทำให้เขาล้มไปจูบกับพื้นเรียบ ร้อย=0=

          "โอ๊ย เจ็บๆ"เด็กหนุ่มครางเบาๆแล้วคลำหัวตัวเองไปมา มือของผู้ใจบุญข้างนึงยื่นมาแล้วฉุดร่างของเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้นยืน โดยผู้ถูกฉุดให้ลุกขึ้นทำสีหน้างุนงงเล็กน้อย

          "เป็นอะไรหรือเปล่า?"ผู้ใจบุญเอ่ยถามเสียงเรียบ นัยตาหรี่ลงเล็กน้อยอย่างพินิจ

          "ฮะ ขอบคุณ..."ไม่ทันที่จะเอ่ยขอบคุณเด็กหนุ่มก็เอ่ยชื่อผู้ใจบุญตาแป๋ว"...พี่มิซ...?!"

          "โกเมน?"ผู้ใจบุญที่ถูกเรียกว่ามิซเอ่ยชื่อเด็กหนุ่มเบื้องหน้าตาม ก่อนจะถามต่อ"มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?"

          "...ความ~ลับ~♪ว่า แล้วก็ปิดตาของตนอย่างรวดเร็ว ไม่รีรอให้สาวกลางคนเบื้องหน้าได้อ่านใจ มิซทำหน้าบูดหน่อยๆ ก่อนจะค่อยๆคลายยิ้มที่หาได้ยากแต่สำหรับเด็กหนุ่มนามโกเมน  ลักขณาอภิรักษ์ แล้วมันง่ายดายมากมาย
 
          "แล้วเธอไม่เข้าห้องประชุมหรอ?"เด็กหนุ่มสะดุ่งเล็กน้อย มือที่บังตาอยู่ค่อยๆเอาออกมา หน้าตาที่ตื่นสุดๆฉายบนใบหน้าจนแทบจะอดขำออกมาไม่ได้

          "สายแล้ว!!!!"

            



               ณ ห้องประชุม

          "หวัดดีนักเรียนทุกท่าน ฉันเป็นผ.อ.โรงเรียนนี้ ชื่อว่าคามิ โนโดริ โรงเรียนนี้ไม่มีกฏ อยากทำบ้าอะไรก็ทำ จบ"เสียงปฐมนิเทศอันแสนน้อยนิดดังขึ้นแล้วจบอย่างรวดเร็ว ผ.อ.ร่างเล็กฉีกยิ้มเล็กน้อยแล้วยื่นไมค์ให้ฮาจิที่ทำหน้าหน่ายๆเแล้วพ ูดขึ้นต่อ

          "ผมขอเชิญนักเรียนม.ปลายทุกคนตามผมมาด้วยครับ"ว่าแล้วบุรุษผมสีเงินก็ เดินลงจากเวทีโดยมีอาจารย์ท่านอื่นขึ้นมาพูดต่อ นักเรียนม.ปลายคนอื่นๆก็ค่อยๆทยอยกันตามฮาจิไปติดๆ

          "ครูจะพาไปไหนงั้นหรอคะ?"เสียงนักเรียนหญิงคนนึงเอ่ยถาม ฮาจิหันมามองเหล่านักเรียนที่กำลังคุยจ้อกแจกกันอยู่พักนึงก่อนจะตอบคำถาม ให้แก่นักเรียนหญิงที่ถาม กระทั่งคำถามในใจคนอีกหลายๆคน

          "หอพักครับ"

          "หอพัก?"

          เสียงที่คุยกันอยู่ได้เพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม ฮาจิจึงอธิบายเพิ่มต่อ

          "โรงเรียนนี้มีข้อบังคับข้อนึงคือให้พักอยู่ที่โรงเรียนนะครับ ลองอ่านในคู่มือดูก็ได้นไม่ว่าเปล่า มือข้างนึงถือคู่มือกฎของโรงเรียนเล่มหนาขึ้นมา แม้กฎจะไม่มี แต่บอกได้คำเดียวว่าข้อบังคับในหนังสือเล่มหนานั้นหาได้สาระแม้แต่น้อยนี้ ยังรุนแรงกว่ากฎหลายเท่า!

          นักเรียนที่โดนกับดักทุกคนกลืนน้ำลายแทบไม่ทัน นี้หรือผ.อ.ของโรงเรียนนี้?!

          "แล้วหอพักที่ว่าเป็นแบบไหนงั้นหรอคะ?"ฮาโมนี่ที่เงียบมานานลองถามขึ้นมาบ้าง เรียกความสนใจจากคนรอบข้างได้มากขึ้น ฮาจิทำท่าคิดสักพักจึงตอบ

          "หอพักรวมครับ"