คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Danger GG Chapter 5 - Recapture part 2
Chapter 5
เมื่อถึงเวลาทำงาน อิมยุนอาเป็นฝ่ายจัดการทุกอย่างให้กับเด็กใหม่อย่างพวกเธอ หญิงสาวทั้งสามถูกพาตัวไปส่ง ณ สถานที่หนึ่งที่อยู่ค่อนข้างลับสายตาคนทว่าสภาพของมันกลับดูใหม่เอี่ยมจนไม่น่าจะตั้งอยู่บริเวณนี้ เมื่อถูกส่งตัวเข้าไปยุนอาก็พาพวกเธอไปนั่งในตู้กระจกก่อนที่จะจัดการทุกอย่างให้เสร็จสรรพ
[Taeyeon Talk]
ชายหนุ่มร่างอ้วนหรือเหมือนพวกเสี่ยทั่วๆไปสร้อยทองเต็มตัว.. ‘เสี่ยโอตะแห่งเมืองใหญ่’ เดินเข้ามา ไม่ต้องถามว่าฉันรู้จักเขาได้ยังไง เลื่องชื่อซะด้วย ได้เหยื่อมาก็ตัวใหญ่ซะแล้ว
‘’นังหนู ชื่ออะไรน่ะ’’ ไอ้แก่ไม่เจียมหนังกะลาหัว เดินเข้ามาใกล้
กริ๊ก เสียงฉันดึงปืนออกมาดังขึ้น
‘’เงียบทำไมละเดี๋ยวนี้เขาเอาคนใบ้มาบริการงั้นเรอะ เอ้อ หน้าตาก็สว..”
ฉันยกปืนขึ้นจ่อบนหน้ามันก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา ‘’ไม่อยากตายก็หุบปาก’’
มันทำหน้าตกใจก่อนจะอ้าปากเตรียมร้อง
‘’เดี๋ยวก่อน.. ถ้าแกออกไปหรืออยู่ในนี้บอกพวกมันละก็..’’
‘’…’’ ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย ใครจะคิดล่ะว่าจะมาเจอกับเธอ..
เสียงหวานดังเล็ดรอดวิทยุที่เธอแอบเอามา ‘’พ่อคะ.. ช่วยริกะด้วย’’
‘’ริกะลูกพ่อ.. มึงเป็นใครกัน! มึงทำอะไรลูกกู’’
‘’มึงคิดดูสิน้า.. ถ้าลูกมึงมีผัวพร้อมกันสิบคนจะเป็นยังไง?’’
‘’มึง..’’
‘’ถ้ามึงออกไปแล้วพูดเรื่องนี้ละก็.. มึงออกไปโดนพวกกูฆ่าแน่!’’
‘’เลว อีเลว!’’
‘’มันก็ไม่น้อยไปกว่าตอนมึงข่มขืนพวกในนี้หรอก ไอ้ชาติหมา หึหึ’’
เสียงวิทยุดังขึ้นอีกครั้ง ‘’อย่าทำอะไรริกะเลย…ฮือ’’
‘’กูยอมแล้ว..’’
‘’มึงไปบอกเพื่อนมึงที่ใช้บริการที่นี่ด้วย ห้ามมา! ไม่งั้นมึงล้มละลายตายห่าทั้งโครตเหง้าแน่!’’ ฉันกระตุกยิ้มก่อนจะมองชายแก่เดินออกไป
ฉันกดวิทยุสื่อสารไปหาลูกน้อง ‘’ตบอีเด็กนั้นเอาให้รอยไม่จาง ฝากบอกมันของขวัญแด่พวกเฒ่าลามกไงละ!’’
.
.
.
.
นับตั้งแต่วันที่พวกเธอเข้าทำงาน ตอนนี้ซ่องของแก๊งเซนร่อยหรอรายได้ไปทุกทีผลพวงมาจากร็อคแซนน์ทั้งสาม ถึงแม้ทำงานมาหลายวันธุรกิจก็แย่ลงอย่างรวดเร็ว บางวันมาห้าคนหรือไม่มาเลย และโสเภณีก็ถูกพาหนีไปหลายคน ใช่ พวกเธอตอนนี้รู้สึกสะใจ
‘’หึ.. มันก็สมควรกับที่พวกมันแทงฉันจริงๆ’’ ทิฟฟานี่ยิ้มร่ากับแผนการร้าย โดยที่ไม่รู้เลยว่า..กำลังจะเกิดอันตรายต่อหัวใจของเธอทั้งสาม
“เท่านี้มันยังไม่พอ..” เจสสิก้าพูดต่อขณะใช้ความคิดเกี่ยวกับแผนการล่อหน้าพวกลูกค้ารายต่อไป..แน่นอนว่าเธอต้องจัดการให้แบบไม่กล้ากลับมาเหยียบถิ่นโสโครกพวกนี้อีกเลย
เวลานี้ก็เป็นเวลาทำงานของพวกเธออีกครั้ง พนันได้เลยว่าอย่างน้อยวันนี้ก็ไม่ต้องเหนื่อยมากเหมือนกับวันแรก เพราะลูกค้าวีไอพีที่เคยมีมาก็แทบไม่มีเหลือ ซึ่งมันยังคงเป็นข้อสันนิษฐานของคนคุมที่นี่อยู่เหมือนกัน ว่าเกิดจากอะไร
ถามว่าพวกมันเคยติดต่อกลับไปหาลูกค้าไหม? มันทำ..แต่มันก็ไม่มีทางได้คำตอบมาหรอก เพราะหากว่าพวกลูกค้าคนไหนหลุดปากออกมา หายนะตามสู่ตัวพวกมันแน่!
“ช่วงนี้ลูกค้าหายไปไหนหมดเนาะ” ทิฟฟานี่แกล้งบ่นขณะที่กำลังทาลิปสติกราคาถูกอย่างเหยียดๆ
“นั่นสินะ อยู่ๆก็หายกันพึบพั่บ เผลอๆวันนี้ที่นี่คงเงียบ” หญิงสาวร่วมห้องคนหนึ่งตอบกลับมาอย่างไม่รู้เรื่องราวอะไร
บอกได้เลยว่าสะใจจริงๆ..
“เป็นไปได้ยังไง!”เซฮุนสบถขึ้นเมื่อได้รับข้อมูลบัญชีรายได้จากอาบอบนวดที่คุ้มครองอยู่ หากแต่รายได้ต่ำลงถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์ ทั้งๆที่มันไม่น่าจะเป็นไปได้เลย..
“มันต้องมีคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้แน่” ลู่หานคิด “มึงว่าไงวะ”
“อะ..เอ่อ” ยุนอาได้แต่อ้ำอึ้ง ไม่ใช่ว่าพวกเธอไม่ทำอะไรนะ แต่พยายามหาสาเหตุแล้วว่าเกิดจากอะไร แต่ก็ไม่รู้สักที เธอเองก็หงุดหงิดไม่แพ้กัน “ไม่ทราบค่ะ”
“เอาไงดีวะ” เซฮุนถามความคิดเห็น
“…”
“ถ้าคนที่รู้สาเหตุ คือคนที่เป็นลูกค้า แล้วทำไมพวกเราไม่ลองไปเป็นลูกค้าดูล่ะ?” คริสเสนอ..
#เจสสิก้า
วันนี้ฉันแต่งตัวง่ายๆโดยใส่เสื่อครึ่งตัวแล้วใส่กางเกงยีนส์ขาสั้น แน่นอนล่ะว่าถึงไม่ค่อยมีได้รับแขกยังไงก็ต้องทำตัวให้กระทัดรัดไว้ก่อน เผื่อมีเหตุฉุกเฉินขึ้นมาแล้วจะยุ่งเอา..
ระหว่างรอเพื่อนอีกสองคนแต่งหน้าทำผมแบบจัดเต็ม ฉันก็หยิบบุหรี่ที่ยัดไว้ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาจุดสูบอย่างสบายอารมณ์
อย่างน้อย..นี่มันก็เป็นการแก้แค้น แม้จะเป็นเพียงการเริ่มต้นของเกมเท่านั้น อย่าลืมกันนะว่าฉันยังต้องตามหาโครตเพชรบ้าๆนั่นของดิอาร์ตี้ฟอร์ตให้เจออีก.. ซึ่งบอกเลยว่าตอนนี้ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกเลย
“เสร็จแล้ว?”ฉันเลิกคิ้วถามยัยแทยอนทันทีที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน ยัยนั่นพยักหน้าเป็นคำตอบเล็กน้อย
เห็นฉันเรียกเพื่อนแบบนี้..ฉันรักพวกมันทั้งสองมากนะ ลองใครมาทำให้ทั้งสองคนนั้นเจ็บตัวดูล่ะก็ ฉันไม่มีทางปล่อยไปแน่!
เมื่อมาถึงสถานที่ทำงาน ยังไม่ทันที่จะเดินเข้าตู้กระจกก็มีแขกรอเรียกฉันอยู่แล้ว ซึ่งมันน่าแปลกกว่าปกติตรงที่ทำไมวันนี้มีแขก..?
ฉันตรวจสอบสภาพลูกค้าของฉันเล็กน้อย ซึ่งเป็นผู้ชายอายุน่าจะไล่เลี่ยกับฉัน ดูแก่กว่าไม่กี่ปีเท่านั้น รูปร่างสูงใบหน้าเรียวหล่อเข้ารูป ดูไม่มีพิษมีภัย ไม่เห็นต้องมาใช้บริการแบบนี้เลยจริงๆ เห็นลูกค้าคนนี้ฉันก็คิดว่าคงไม่ต้องออกแรงลงไม้ลงมือมากนักเท่าไหร่หรอก
“สวัสดีค่ะ”
ฉันแกล้งกอดแขนเขาเล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้เบาๆแล้วพาเขาเดินไปตามหมายเลขห้อง
“ชื่อไร เธอน่ะ” เขาถามเป็นภาษาญี่ปุ่น
“จองฮวา” บางทีก็คิดว่าตัวเองไปเอาชื่อนางเอกซีรีย์เรื่องไหนมาหรือเปล่า ตั้งซะดูเกาหลีเชียว
คุยกันไปคุยกันมาไม่ทันไร ก็เดินมาถึงที่ห้องซะแล้ว แต่อย่างเจสสิก้ามีเหรอจะกลัวอะไร ! หึ บอกเลยว่าอาวุธฉันพร้อม!
นายหน้าหล่อนั่นเปิดประตูแล้วผลักฉันเข้าไปในห้องอย่างตามใจตัวเอง
ให้ตายเถอะ เห็นแบบนี้ก็แอบโหดอยู่ไม่เบา เห็นหน้าใสๆข้างในมันร้าย ! หมอนั่นผลักฉันลงนอนราบบนเตียงแล้วขึ้นคร่อมฉันแล้วใช้ต้นขาสองข้างล็อกร่างฉันเอาไว้โดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว
ใจเย็นๆก่อนได้ไหม..
ฉันจ้องหน้าเขาเขม็ง ทำไมความรู้สึกของฉันถึงบ่งบอกว่าเขาต่างจากคนอื่น ตรงที่ทุกครั้งที่มีลูกค้าแต่ละคนที่เข้ามาใช้บริการ พวกผู้คนเหล่านั้นจะแสดงออกถึงความอยาก หรืออารมณ์กาม ทว่าฉันกลับสัมผัสความรู้สึกแบบนั้นจากคนตรงหน้าไม่ได้เลยด้วยซ้ำ..ทั้งที่นายนั่นกำลังทำเรื่องแบบนั้นอยู่ แต่ก็ช่างเถอะ ฉันสบัดความคิดออกในขณะที่มือไม้พลางเอื้อมไปหยิบปืนพกในกระเป๋ากางเกง
หืม.. มันหายไปไหน
หมอนั่นก้มหน้าลงมาประกบริมฝีปากอย่างรวดเร็ว เขาจูบฉันอย่างหนักหน่วงในขณะที่ฉันไม่ได้โต้ตอบจนริมฝีปากฉันชาหนึบ
มือไม้ฉันควานหามีดพกดูอีกที โดยไปคลำๆแถวกระเป๋ากางเกง แต่ก็ไม่เจออะไรเลยสักอย่าง จู่ๆหมอนั่นก็ถอนจูบฉันแล้วใช้มือกดไหล่ฉันแน่นจนจมลงกับที่นอน
“มือเธอ.. รีบเหรอ?” หมอนั่นแสยะยิ้มเล็กน้อย
ให้ตายเถอะ เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว! โอ้ยแล้วมีดกับปืนหายไปไหนวะ! จำได้ว่าตอนแต่งตัวเสร็จก็หยิบใส่มาแล้วนี่หว่า สะเพร่าจริงๆเลยเว้ย!
หัวสมองฉันตอนนี้ได้แต่คิดๆ ขาทั้งสองข้างก็ถูกมันล็อกเอาไว้ แย่ว่ะ! ดี..งั้นรุกมาฉันจะรับตอบ
ฉันเอื้อมมือไปลูบต้นคอเขาแล้วจูบตอบอย่างดูดดื่ม เล่นเอาหมอนั่นตั้งหลักไม่ทันเช่นกัน แต่ไม่นานหมอนั่นก็เริ่มซุกไซ้ฉันไปทั่ว จนบริเวณต้นคอเริ่มแดงเป็นรอย
บอกเลยว่าเจ็บ..
แล้วฉันทำยังไงน่ะเหรอ? จิกคอเขาตอบไงล่ะ หึๆ ดูจากอาการแล้วหมอนี่คงซาดิสส์น่าดู ฉันจิกจนเล็บฉีก กัดปากจนปากเปื่อยยังไม่ร้องเจ็บสักคำ!
“..สวย”
หมอนั่นเริ่มโปรยจูบลงบนตัวฉันทุกที่ที่มีผิวเนื้อ แล้วใช้มือข้างซ้ายถกเสื้อยีนส์ตัวจิ๋วออก จากนั้นก็ปลดตะขอบราฉันแล้วกระชากมันออกอย่างว่าง่ายโดยที่แทบไม่ได้ออกแรงเลย ฉันจึงกอดคอเขาแน่น.. แล้วเป็นฝ่ายกดเขาลงกับที่นอน
บอกเลยว่าอายว่ะ..
“เห้ย!” หมอนั่นสบถ
ฉันกระทุ้งเข่าลงไปที่หน้าท้องเขาเต็มแรง แล้วเด้งตัวออกจากบนร่างของหมอนั่นแล้วเอื้อมไปหยิบผ้าขนหนูมาคลุมตัวทันที
“อะไรวะ”
ฉันไม่ทันฟังที่หมอนั่นถาม แต่รีบสำรวจอาวุธป้องกันตัวของตัวเอง ที่พึ่งรู้ว่าไม่มีสักชิ้นเลยจริงๆ.. ฉันสะเพร่าจริงๆเลยว่ะ
“อย่าเข้ามา” ฉันตอบไปเพียงเท่านั้น เมื่อรู้ว่าตัวเองไม่มีอาวุธจะไปสู้กับหมอนั่น ดูจากขนาดตัวแล้ว ฉันล้มเขาไม่อยู่หรอก อย่างมากฉันก็วิ่งหนีได้แค่บันไดชั้นเดียว.. แต่สภาพฉันแบบนี้ ฉันไม่กล้าวิ่ง..
“ทำไมวะ ฉันจ่ายเงินไปตั้งเท่าไร อย่าทำตัวยุ่งยากดิ” หมอนั่นเริ่มโวยวายอย่างหัวเสีย ฉันก็หัวเสียเหมือนกัน! ถ้ามีอาวุธเรื่องมันก็จบไปนานแล้ว!
“ออกไป..ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”
ฉันจ้องมองหมอนั่นเขม็ง พึ่งสังเกตได้อย่างชัดเจนว่าเสื้อมันหายไปไหนก็ไม่รู้ เหลือแต่ซิกแพคบนร่างกาย และซิบกางเกงที่ถูกรูดลง..
เชื่อมั้ย? สิ่งที่ฉันพูด เหมือนหมอนั่นจะไม่ได้ฟังเลย จู่ๆก็เข้ามากระชากตัวฉันอย่างรุนแรงแล้วเหวี่ยงลงบนเตียงอย่างทารุณ
“โอ้ย!!”
เขากระโจนขึ้นคร่อมร่างฉันอีกครั้งอย่างรวดเร็ว เหมือนกับทีแรกเป๊ะๆ ต่างกันตรงที่เราสองคนต่างเปลือยท่อนบนด้วยกันเท่านั้นแหละ เขากดร่างฉันจนจมลงไปกับที่นอน ฉันได้แต่เบือนหน้าหนีอย่างหมดหนทางสู้ โธ่เว้ย!
“ขอร้องสิ..แล้วฉันจะไม่ทำ” เขาพูดสั้นๆ และเว้นช่วงรอคำตอบจากฉัน
ขอร้องเหรอ? หึ..คนอย่างเจสสิก้าไม่เคยอ้อนวอนขอร้องใคร และก็ไม่คิดจะขอร้องใครด้วย!
เมื่อเขาเห็นทีท่าว่าจะทำตามคำสั่งเลยสักนิด เขาก็ทำเรื่องน่าเกลียดโดยการจรดริมฝีปากลงบนต้นคอฉันอีกครั้ง และฝ่ามือเย็นๆของมันก็ตะปบลงบนหน้าอกฉันเน้นๆเลยด้วย!
“อึก..นาย” ฉันร้องออกไปสั้นๆเพื่อเว้นจังหวะ หมอนั่นเงยหน้าขึ้นมาจ้องหน้าฉันอีกครั้ง
“ไง จะขอร้องได้รึยัง” มันยิ้มมุมปากราวกับเป็นผู้ชนะ
“อืม..ปล่อย”ฉันกำลังขอร้องมันนะ..แต่มันกลับเหมือนเสียงครางแผ่วๆที่ฟังดูน่าเกลียดซะงั้น.. แต่เท่านั้นแหละ หมอนั่นก็หัวเราะเล็กน้อยก่อนจะลุกออกไปแต่โดยดี
บทจะง่ายก็ง่ายจังเลยวะ..?
ยอมลุกออกยังไม่พอนะ แถมยังเอาเสื้อมันที่ถูกโยนลงไว้กับพื้นมาคลุมตัวให้ฉันอีก สรุปมันใช่คนๆเดียวกับเมื่อกี้รึเปล่า?
“เลิกเล่นได้ละ”หมอนั่นบอกฉันอย่างไม่จริงจังมากนัก “ฉันอี้ฟาน.. ส่วนเธอเจสสิก้า ไม่ต้องแนะนำ”
#แทยอน
ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในห้องเดิมซึ่งอิมยุนอาบอกว่ามีแขกหล่อมากมาใช้บริการ.. เห็นบอกให้ฉันบริการให้ดี วันนี้ฉันเตรียมตัวมาค่อนข้างเยี่ยม กางเกงรัดมีกระเป๋าเก็บยาสลบ และปืนรัดตัวอยู่ด้านหลัง ฉันใส่เสื้อสีดำและเสื้อกันหนาวยีนส์ทับ อ้างว่าอาการร้อน
ครืดด เสียงเปิดประตูดังขึ้น
ฉันแหงนหน้าขึ้นไปมองเจ้าของร่างสูงด้วยความตกใจ เขาดูหล่อเกินไป! ฉันปรับสีหน้าเป็นปกติเล็กน้อยก่อนจะหยัดตัวขึ้น
‘’หยุดตรงนั้นแหละ’’
‘’!!’’
‘’ถ้าพวกมันมีไหวพริบก็คงจะรู้และสังเกตปืนที่ติดด้านหลังเธอนะ หึ ฮานึลหรือ?..’’ เขายกริมฝีปากเหมือนชัยชนะครั้งใหญ่.. แต่ไม่เป็นไรฉันมีไม้เด็ด
‘’. . .’’
‘’จะไม่พูดอะไรหน่อยหรือไง?’’ เขายกคิ้วขึ้นสูงก่อนจะตรงมากดจูบแล้วขยี้ริมฝีฝากลงไป
ฉันไม่รอช้าใช้ลิ้นดันแคปซูลยาสลบเข้าไปในปากก่อนจะผลักตัวออกและเอาผ้าเช็ดหน้ากดปิดปากและจมูกเขาไว้.. ผ่านไปสามวิเขาก็สลบจนได้
‘’เล่นกับใครไม่เล่นหึ’’ ฉันยิ้มเยาะก่อนจะจัดการลากเขาไปผูกไว้กับเสาตรงกลางห้องอย่างแน่นหนา พร้อมกับผ้าปิดปาก ฉันค้นตัวเขานำโทรศัพท์ ปืน ทุกอย่างที่ทำร้ายฉันได้ออกให้หมด
‘’ยังไงซะ ห้องนี้ก็เก็บเสียง คงเก็บกลิ่นด้วยละมั่ง’’ ฉันยิ้มบาง ก่อนจะหยิบมวนบุหรี่Marlboroแดงขึ้นมาสูบ ถึงฉันจะไม่เล่นยาแบบยัยเจสสิก้าแต่ก็สูบบุหรี่จัดเหมือนกัน สามวันสูบไม่ได้สูบวันละสองมวน เว้นสองวันเหอะ บางครั้งมันก็เสี้ยนจนดูดห้ามวนเลยละ
ฉันพ่นควันออกมาครั้งที่ร้อยแล้วพร้อมกับรอเขาตื่น คนอะไร นอนหลับนานสุดๆ ฉันมองเขาสักพักก่อนจะก้มลงไปมองแล้วเลิกคิ้วสูง เขาขมวดคิ้วและกำลังปรือตาเหมือนคนเพิ่งตื่น ฉันมองหน้าเขาก่อนจะหยิบบุหรี่ L&M ขึ้นมาสูบใหม่
‘’ไง’’ ฉันเอ่ยทักนิ่งๆก่อนจะเอื้อมมือไปเอาผ้าปิดปากออก
‘’เก่งดีนี่ ใช้แคปซูล’’ เขาหัวเราะออกมาเบาๆ แววตาปกติ
‘’หึ’’ ฉันพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าเขาก่อนจะยกยิ้มหยันอีกครั้ง
‘’เอาผ้าปิดปากฉันออก ไม่กลัวฉันจะร้องหรือไง?’’
‘’แกล้งโง่? นายสร้างให้มันเก็บเสียง ฉันถามไอ้พวกเสี่ยทั้งหลายมาแล้ว’’
‘’ฝีมือพวกเธอสินะ’’ เขาพ่นลมหายใจเบาๆ
‘’ตอบแทนที่นายแทงเพื่อนฉันไง’’ ฉันหัวเราะออกมาเล็กน้อย
‘’ฉันปล่าวแทง เธอสินะ ที่เป็นคนด่าพวกฉันในสายโทรศัพท์’
‘’อื้ม ว่าแต่นายชื่ออะไร’’ ฉันถามพร้อมกับขมวดคิ้ว
‘’โอเซฮุน’’
‘’ลูกพี่ไอ้ชานยอลแว่นนรก?’’ ฉันถาม
‘’ปล่าวแค่ทายาทผู้สืบทอด พ่อใหญ่ต่างหาก หึ’’ เขายิ้มเล็กน้อย
‘’เธอละชื่ออะไร?’’
‘’จำเป็นต้องตอบไหม?’’ ฉันทำหน้าฉงน
‘’จำเป็น ถ้าเธอตอบฉันจะบอกอะไรให้อย่างนึง’’
‘’อะไร?’’
‘’บอกชื่อเธอมาก่อน’’ เขายักคิ้ว
ฉันทำหน้ากระฟัดกระเฟียดก่อนจะพ่นควันอีกครั้ง ‘’แทยอน’’ ฉันตอบสั้นๆ
‘’รสจูบของเธอหวานดี’’
‘’ไอ้เวร!’’ ฉันสบถด่าเล็กน้อยก่อนจะหันไปสนใจกระจกแล้วพ่นควันใส่
‘’ผู้หญิงสูบบุหรี่ไม่ดีรู้หรือเปล่า’’
‘’ผู้ชายสูบก็ใช่จะดีนี่ ‘’ ฉันทำหน้าติดตลก? ก่อนจะเดินไปถอดวิกผมออก [อยากบอกว่าใส่วิกผมสีแดงสะท้อนแสง] ลบเครื่องสำอางแล้วจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
‘’ได้เธอมาเป็นแฟนก็คงจะดี’’
‘’หึ ทำไมละ?’’ ฉันหันหน้าไปถามตอนเดินออกมาจากห้องน้ำ
‘’แต่งตัวเร็ว’’ เขาพูดแล้วหัวเราะ
‘’ห่วยแตกมากรสนิยม มีอะไรตะสั่งเสียก่อนตายไหม?หรือฉันจะไม่ยิงนายดี? หืม?’’
#ทิฟฟานี่
ฉันนั่งสวยอยู่ในตู้กระจกตู้เดิมที่แสนจะคุ้นเคย ในขณะที่ยัยเพื่อนรักสองคนของฉันออกไปปฏิบัติหน้าที่แล้วล่ะ ถามว่าตอนนี้ฉันกลัวมั้ย? บอกได้เลยว่าเฉยๆ เพราะมันชินแล้วล่ะ..สุดท้ายพอเข้าไป ก็แค่ทำเหมือนที่เคยทำ
ฉันนั่งคิดอยู่ในภวังค์ของตัวเองไม่นาน ยุนอาก็เดินมาเรียกฉันแล้ว รู้มั้ยว่าคราวนี้คนที่เป็นลูกค้าฉันกลับไม่ใช่ตาแก่พุงย้อยใส่ทองหนักเต็มคอเหมือนทุกครั้ง หากแต่เป็นชายหนุ่มอายุใกล้ๆกับฉันนี่แหละ หน้าตาหล่อเหลา ริมฝีปากอมชมพูเป็นธรรมชาติ ผิวขาวใสหน้าตาสะอาดสะอ้าน
หล่อไปม้ายยย?
ไม่ๆ ! อย่าลืมว่าสุดท้ายฉันก็ต้องจัดการเขาอยู่ดี ไม่ๆเห็นแล้วทำไม่ลง เขาดูไร้เดียงสาสุดๆเลย
“ไปกันได้ยังครับ สุดสวยJ” เขายิ้มหวานให้ฉันแล้วเอื้อมมือมาคว้าเอวไว้ จากนั้นเราสองคนก็เดินนำไปด้วยกัน
เขินอะ เขินจนตัวม้วนแล้วด้วยซ้ำ
ระหว่างทางเดินนะ คือฉันคิดตลอดเลยว่าจะจัดการกับเขายังไงให้มันดูไม่โหดร้ายเกินไป เห็นแบบนี้คนสวยก็ใจอ่อนเป็นนะคะ
แต่เชื่อมั้ย พอมาถึงห้องมันกลับไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้เลยสักนิด แทนที่เขาจะทำอะไรต่อมิอะไร แต่เขากลับเพียงปิดประตู แล้วเราสองคนก็ได้แต่นั่งมองหน้ากันไปมองหน้ากันมาเกือบสิบนาทีแล้ว
ทำอะไรหน่อยก็ได้นะ ฉันอนุญาต!!
“อะ..เอ่อ’’ ฉันเปล่งเสียงออกมาเบาๆ เพื่อให้เขาได้ยิน ว่าฉันยังมีตัวตนอยู่ตรงนี้
“ปกติเธอเข้าห้องมากับคนอื่น แล้วเธอทำยังไง?” เขาพูดทีเล่นทีจริง
หืม..ถามแบบนี้ก็เขินแย่
“ก็..แบบที่นายคิดนั่นแหละ”
“แล้วรู้ได้ไงว่าผมคิดไง?” เขาย้อน
“งั้น..ก็เหมือนกับที่คนอื่นทำนั่นแหละ” พนันได้เลยว่าตอนนี้หน้าฉันแดงเป็นลูกมะเขือเทศแล้ว เล่นถามอะไรตรงๆแบบนี้เลยอ่ะ
“มั่นใจว่าเหมือน?” ครั้งนี้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูจริงจังขึ้นมาหน่อย
‘’อื้ม’’ ฉันพยายามทำตัวให้ปกติที่สุดก่อนจะหันหน้าไป ฉันว่าเขาหน้าคุ้นๆนะ…
ฉันค่อยๆหยิบปืนขึ้นมาแต่โชคร้าย มันดันหล่นลงไปแอ้งแม้งตรงพูดเต็มๆ
‘’หึ ว่าแล้วสินะ’’ เขายกยิ้มมุมปากก่อนจะคว้าตัวฉันมากดลงบนเตียงนอน ฉันไม่ยอมเสียซิงให้คนไม่รู้จักหรอกโว้ยย
‘’ปล่อยนะ!’’ ฉันพยายามร้องห้าม เขามันเสือซ่อนเล็บ
มือแกร่งกดท้ายทอยไว้ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากลงมากอย่างร้อนแรง
‘’อื้อออ..’’ ฉันครางในลำคอเบาๆ
ริมฝีปากเผยอออกเล็กน้อย ทำให้เขาสอดลิ้นร้อนเข้ามาได้และควานหาความหวานและมือเขากำลังจะเอื้อมไปปลดเสื้อ
ครืดดดด เสียงเปิดประตูทำให้ฉันชะงัก ปากของเราประกบกันและเสื้อของฉันยกขึ้นเล็กน้อย
‘’ฉันมาขัดจังหวะไหม?’’ มากๆเลย เฮ้ยไม่ใช่ละ..
ฉันรีบผลักเขาออกก่อนจะลุกมาปัดเผ้าปัดผม
‘’สวัสดีเจสสิก้า นั้น?...’’ ฉันสวัสดีเพื่อนรักก่อนจะหันไปมองผู้ชายข้างๆใช่ ใครน่ะ?
‘’คริส’’
‘’ว่าแต่แทยอนมาหรือยัง?’’ เจสสิกาถาม
‘’ถ้ามาสองคนนั้นจะจูบกันโชว์ในห้องหรือไง‘’ เขาพูดจากวนๆใส่เจสสิก้า
ฉันไม่ได้ฟังเจสสิก้าด่าแต่หันไปมองผู้ชายข้างๆแทนเขามองแล้วเลิกคิ้ว
‘’สวัสดี ฉันลู่หาน’’
‘’ฉันทิฟฟานี่’’
‘’หึ คิดว่าแจ็คพอตเป็นแทยอนซะแล้ว ทิฟฟานนี่นี้เอง เสียดายจัง’’ เขาตัดพ้อ ฉันหัวเราะ ถ้าเขาไปคงโดนยัยนั่นเอาปืนทุบหัวสมองไหลเลยล่ะ
สักพักประตูก็เปิดอีกครั้งเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแทยอยกับเซฮุนทายาทเซนอีกคน พวกเขาดูจะอารมณ์ดีกันมาก แทยอยเปลี่ยนชุดแล้วและลบเครื่องสำอางเอาวิกออกด้วย ผู้ชายอีกคนดูดบุหรี่อยู่คอเสื้อมีกระดุมหลุดออกสองเม็ด ดูเซ็กซี่จัง
‘’เป็นไงบ้างวะ เซฮุน’’
‘’เข้าไปห้านาทีก็โดนมัดกับเสา’’ เซฮุนยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามานั่ง
‘’เข้ามานั่งสิ ไม่เมื่อยหรือไง’’ เซฮุนบอกแทยอน
‘’นั่งชั่วโมงกว่ารอนายตื่นก็เมื่อย ในตู้กระจกก็เมื่อย ขอยืนบ้างเหอะ’’ แทยอนบ่นก่อนจะคุยกับเจสสิก้า
สรุปตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนเตียง พวกเซนอยู่ตรงโต๊ะกลางห้อง เจสสิก้านั่งตรงเก้าอี้ใกล้ๆประตูพร้อมคาบบุหรี่ที่เพิ่งได้จากแทยอนและแทยอนก็ยืนพิงประตูสูบบุหรี่เช่นกัน
หนุ่มๆหันไปมองเจสสิก้ากับแทยอนที่ตอนนี้ยืนเอาปืนจ่อหัวพวกเขากันอยู่ ส่วนฉันก็เก็บปืนขึ้นมาเตรียมไว้
‘’ข้อเสนอของนายว่าไง?’’
“ก็ไม่ว่าไง” เซฮุนยักไหล่กับคำตอบ “แล้วที่พวกเธอทำ จะเอาไง”
ถามแบบนี้..การกระทำแบบนี้ มีเหรอพวกร็อคแซนน์อย่างเธอก็ทำอยู่แบบเดียวเท่านั้นแหละ
“ช่างมัน” เจสสิก้าเป็นฝ่ายตอบเสียงเข้มแล้วโยนก้นบุหรี่ลงกับพื้นอย่างไม่แยแส
“เอางั้นก็ได้ คิดซะว่าเป็นของขวัญเล็กๆจากพวกเธอ” คริสพูด
ที่พูดแบบนั้นเพราะอะไรรู้มั้ย.. ก็แค่รู้อยู่แล้วว่าพวกเธอจะไม่รับผิดชอบความเสียหายใดๆทั้งสิ้นของซ่องนี้!
“เอาอย่างนี้..ไหนๆก็ไหนๆแล้วนะ ถ้าที่นี่คือถิ่นพวกเรา แล้วพวกเธอมาอยู่เพื่อตามหาโครตเพชรมันก็จะเสียเปรียบ ดังนั้นก็แค่ย้ายเข้ามาอยู่กับพวกเรา แล้วช่วยกันสืบ ใครได้ข้อมูลมากก็เจอก่อน แบบนี้..แฟร์ดีมั้ย” เซฮุนออกข้อเสนอ ซึ่งระหว่างพูดนั้นสายตาจะมองไปทางแทยอนเป็นพิเศษ
ทว่าเธอกลับเอาแต่เบือนหน้าหนี!
“แกว่าไง” เจสสิก้าเขยิบตัวหันไปกระซิบกับแทยอนเบาๆ
“มัน..ก็น่าสนใจดี” แทยอนพูด แล้วหันหน้าไปขอความคิดเห็นจากทิฟฟานี่ ซึ่งเธอก็พยักหน้าตอบรับเบาๆ “เป็นอันว่าพวกเราตกลง”
“หึ..”
หลังจากนั้นต่างฝ่ายก็ต่างแยกย้ายกันไปคนละทางอย่างเร่งรีบ เนื่องจากสภาพของแต่ละคนนั้นดูไม่จืดเลย จนตอนนี้พวกเธอทั้งสามนั่งอยู่ในรถยุโรปปลอมป้ายทะเบียนที่มีแบคฮยอนเป็นสารถีเรียบร้อยแล้ว
“คอยดูนะ จะแก้แค้นให้สาสม”เจสสิก้าพูดขึ้นมา ในขณะที่รถแล่นออกจากปลายทางมาใกลสมควรแล้ว “โดยเฉพาะไอคนที่ชื่ออี้ฟานนั่น”
“มันชวนพวกเราแบบนี้ แปลว่าพวกมันต้องมีแผน..” แทยอนพูดต่อพลางใช้ความคิดเกี่ยวกับเรื่องที่ตัวเองพูดมาเมื่อกี้
“อาจจะไม่มีก็ได้’’ ทิฟฟานี่ยักไหล่
‘’แต่ก็ควรระวังตัว’’ แทยอนทำเสียงเข้ม
Rtttt สายเรียกเข้าดังขึ้นทำให้เจสสิก้ายกโทรศัพท์ขึ้นมาคุย
‘’ว่า?’’
[ใครน่ะ] ปลายสายถาม
‘’เจสสิก้านายละ?’’
[เซฮุน อืมม.. พวกเธอจะย้ายมาตอนไหนวันนี้เลยมั้ย?]
‘’อยากให้รีบรึไง’’
[ถ้าเธอคิดว่ามันน่าสงสัย ฉันจัดงานเลี้ยงแถลงการณ์เลยดีมั้ยละ]
‘’ก็ดี’’
[เอาไว้ฉันจะถามลู่หานให้ ถ้าพวกเธอมาถึง]
‘’แค่นี้แหละ ไม่เกินสองทุ่ม แต่ฉันขอเอาบอร์ดี้การ์ดเข้าบ้านนายห้าคน ข้างนอกสามสิบ’’
[เห้ย! เยอะไปหรือเปล่า]
‘’อ่า แค่นี้แหละ!’’ เจสสิก้ากดตัดสายก่อนจะเบือนหน้าไปทางกระจก
จากนั้นไม่นานก็มีรถลีมูซีนคันยาวมารับพวกเธอถึงหน้าคฤหาสน์ของทิฟฟานี่ จากนั้นพวกเธอก็ขึ้นรถและล้อมรอบไว้ด้วยรถยุโรปคันดำอย่างอลังการ เล่นเอาซะคนในเมืองตื่นอกตื่นใจกันเต็มไปหมด..
-------------
สวัสดีค่ะ หลังจากที่ไม่ได้อัพมานาน
ไม่ว่างเลยค่ะ TT ตอนถัดไปลงพรุ่งนี้นะคะ
สาวๆหนุ่มๆได้เจอกันแล้วเป็นไงมั้ง..
เม้นท์กันด้วยนะ..
1 เม้นท์ 1 กำลังใจค่ะ
ความคิดเห็น