คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : [Chapter18] :: Love yoon::
ตื๊งง~
เสียงไลน์ของเจสสิก้าดังขึ้น เอ๊ะใครจะไลน์มาตอนเที่ยงคืนนะ
Kris : Happy Birth day To Jessica Jung
ข้อความไลน์ของใครบางคนทำให้เธอยิ้มออกมาทันที
ขอบคุณนะ ที่มาบอกอวยพรคนแรกทุกปีเลย..
ตื๊ดด~
เสียงริงโทนของยุนอาดังขึ้น ร่างบางลุกจากที่นอนงัวเงียเพราะนี้มันเช้ามาก ใครโทรมาตอนนี้น่ะ อยากรู้จริงๆ
“ ฮัลโหล “ น้ำเสียงแหบของเธอเอ่ยขึ้น ซึ่งตอนนี้ก็หลับตาอยู่ ไม่ทันได้ดูว่าเป็นเบอร์ของใคร
[ ฮัลโหล ยุนอาวันนี้เธอจะไปงานวันเกิดเจสสิก้ารึเปล่า] ปลายเสียงทุ้มเอ่ยขึ้น เอ๊ะ เสียงนี่มันคุ้นๆนะ หรือว่า…
“นะ..นาย อย่ามายุ่งกับฉัน” สิ้นเสียงหวานที่สั่นเครื่อเธอก็กดวางสายไป จะว่าโกรธหน่ะเหรอที่เขาโกหกเมื่อวาน คงไม่ใช่หรอก แต่มันเป็นเพราะน้อยใจมากกว่า…
“ เสียงดังเอะอะ แต่เช้าเลยนะแก มีอะไรว่ะ” ซอฮยอนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จและกลับเข้ามาในห้องนอน เอ่อ..สองคนนี้นอนด้วยกันหน่ะ
“ เปล่า อันที่จริงฉันจะไปซื้อของขวัญให้เจสสิก้า ไปด้วยกันมั้ยละ?” ร่างบางขยี้ตาก่อนที่จะลุกจากเตียงนอน
“ประสาทไปแล้วเหรอ จะซื้อของให้ยัยสิก้าทำไมกัน ?” ร่างเล็กเบือนหน้าไปทางอื่นอย่างไม่เข้าใจ
" ตุ๊กตาผี หึ! เหมาะกับยัยสิก้าดีนิ " เหยียดยิ้มเบาๆก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไป
ก๊อกๆๆ
หลังจากที่ยุนอาอาบน้ำได้ไม่นาน เสียงเคาะประตูดังขึ้น ซอฮยอนจึงต้องไปเปิดประตูเอง
“ คริส..” ร่างเล็กมองอย่างไม่เข้าใจ เขาต้องการมาตามง้อยุนอางั้นเหรอ ?หรือสายที่คุยกับยัยเหม่งเมื่อกี้เป็นเขากัน
“ ยัยซอ ใครมาอ่ะ ?” ยุนอาตะโกนจากห้องน้ำ
“ ไว้แกออกมาดูเองเหอะ “ พูดไปก็จ้องใบหน้าของเขาไปด้วย ก่อนที่จะพาเขาไปนั่งที่โซฟา
ผ่านไปครึ่งชั่วโมงร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะพบชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา ‘ คริส ‘
“ นายจะมาทำไม ก็บอกอยู่ว่าอย่ามายุ่งกับฉัน” พูดจบก็เดินหนีไปทางอื่น แต่ทว่ามือหนาของเขาได้ข้อมือบางเอาไว้แน่น ราวกับว่าไม่อยากให้เธอนั้นหลุดไปจากเขาอีก
“ เธอโกรธอะไรฉันยุนอา “ น้ำเสียงที่เอ่ยอย่างไม่เข้าใจดังขึ้น เพราะเมื่อวันก่อนเธอยังดีดีอยู่เลยนี่หนา แต่ทำไมวันนี้กลับเป็นแบบนี้ไปได้ละ
“ ปล่อยฉัน! ถ้านายคิดว่าฉันเป็นของเล่นเหมือนกับผู้หญิงคนที่แล้วๆมา ก็ปล่อยฉันซะ “ เธอพยายามเม้มปากแน่นเพื่อกลั้นน้ำตา แต่ทำไมมันไม่ได้ผลละ… จู่ๆ น้ำใสๆก็ไหลลงมาอาบแก้ม บ้าจริงยุนอา! เธอไม่เคยอ่อนแออย่างนี้นิ ทำไมกลายเป็นคนขี้แงเอาดื้อๆละ ทำไม!! ทำไม!!
“ เอ่อ..ฉัน ”
ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจของเขาและเธอมันเต้นแรงทั้งคู่ อีกคนก็ลำบากใจที่ จะพูดไป เพราะรู้ว่าตัวเองผิดที่สองใจ อีกคนก็ลุ้นคำตอบ..และไม่ว่าคำตอบจะ เป็นอย่างไง เธอก็จะยอมรับมันให้ได้
เธอไม่เคยคิดเลย ไม่เคยเลย.. ที่จะรักเขา
มันเกิดขึ้นโดยไม่ทันรู้ตัว และไม่อาจจะฝืนมันได้
“ ถ้านายลำบากใจที่จะพูดมัน ไม่ต้องพูดก็ได้นะ … “ น้ำเสียงสั่นเครื่อเอ่ยเบาๆ แน่นอนว่ามันมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินไม่ยอมหยุด
“ ยุนอา..” เขามันแย่มากเลยสินะ ที่ทำผู้หญิงเสียใจพร้อมๆกัน
ปฎิเสธไม่ได้ว่าเขานั้นรู้สึกดีทั้งสองคน แต่คนไหนละ? ที่เรียกว่ารัก
“ พอได้ละ ฉันไม่อยากจะเสียน้ำตาไปมากกว่านี้ นายคงรู้แล้วสินะ ในสิ่งที่ใจฉันปกปิดมาตลอดมันคืออะไร นายเคยบอกว่าผู้หญิงอย่างฉันเดาใจไม่ถูก เข้าใจอะไรยาก นี่แหละตัวตนของฉัน เลิกทำให้ฉันเจ็บเถอะนะ.. ขอร้อง “
“…” จู่ๆ ร่างสูงตรงหน้าก็โจมเข้ากอดเธออย่างแน่น เขาไม่อยากให้เธอร้องไห้ ไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอ ไม่อยากให้เธอเจ็บเพราะเขาอีกแล้ว..
“ ฮึก..” คงไม่สามารถพูดอะไรต่อได้ ในเมื่อเธอบอกไปหมดแล้วว่าใจจริงเธอรู้สึกอย่างไง
“ ขอโทษ ฉันขอโทษ “ มือหนาค่อยๆลูบหัวเธอเบาๆอย่างรู้สึกผิด เขาเม้มริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้ เขาไม่เคยร้องไห้ให้ผู้หญิงคนไหน แต่ทำไมกลับเธอคนนี้เขาถึงกลายเป็นคนอ่อนแอไปได้หล่ะ ?
“ พอเถอะ ฉันจะไปซื้อของขวัญให้เจสสิก้า นายก็กลับไปได้ละ “ เธอค่อยๆผละออกจากเขาเบาๆ ก่อนที่จะหันหน้าไปหาเพื่อนรัก
“ ฉันไปด้วย “ สิ้นเสียงทุ้ม ยุนอาหันมามองอย่างไม่เข้าใจ เขาจะให้เธอเจ็บไปถึงไหนกัน
“ นายกลัวว่าฉันจะซื้อไม่ปลอดภัยให้แฟนนายรึไง ฉันไม่ทำขนาดนั้นหรอก” ร่างบางหันหลังให้เขาทันที
“ ฉันแค่อยากไปเป็นเพื่อน”
อย่าใจอ่อนนะยุนอา..อย่าใจอ่อนสิ
อย่าสบตา อย่ามองรอยยิ้ม อย่าฟังเสียงอ้อนแบบนั้น
ไม่เอาสิ ไม่เอา
เธอพยายามห้ามใจตัวเอง แต่เหมือนมันจะไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่..
“ อยากไปก็ขับรถให้ด้วยล่ะ “ ตัวเองก็เผลออมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะเดินนำหน้าไป
“ สู้ๆนะคริส ยัยนี่ใจแข็งได้ไม่นานหรอก “ ซอฮยอนเสริมอีกครั้งก่อนจะยิ้มให้เขา
“ เธอจะซื้ออะไรให้เจสสิก้า “ ความจริงก็ไม่ได้อยากรู้มากนักหรอก แต่ไม่รู้จะชวนคุยยังไงดี ร่างบางหันมามองเขาก่อนที่จะหันกลับไปดังเดิมอย่างไม่สนใจ และเขาก็ไม่ได้คำตอบกลับมา
“ ฉันไม่ซื้อละ “ ยุนอาเหวี่ยงๆก่อนที่จะขาเรียวเดินนำหน้าไปเขาไป
“ นี่ยุนอารอฉันด้วย “ ร่างสูงเดินอย่างเร็วเพื่อให้ทันร่างบาง แต่ที่รู้ๆกันอยู่ ขาเขายาวอย่างกับอะไร ต่อให้ยัยเหม่งวิ่งไปนานแค่ไหน เขาก็ตามทันอยู่ดี
“ นายจะมายุ่งอะไรกับฉันห๊ะ? “ ร่างบางหยุดเดินและหันไปพูดกับเขา
“ เธอโกรธอะไรฉัน เอาเถอะ ถึงเธอจะไม่บอก แต่ก็บอกหน่อยได้มั้ย ? พอจะมีทางไหนที่เราจะกลับมาเหมือนเดิม “ ดวงตาที่จ้องมองดวงตาของอีกคนด้วยความจริงใจ เขาต้องการค้นใจเธอจริงๆ ต้องการชนะใจเธอให้ได้ แต่เขานั้นไม่รู้หรอก ว่าเขาได้ชนะใจเธอไปตั้งนานแล้ว.. ถึงรู้ไปมันจะมีประโยชน์อะไร
“ เอาอย่างนี้สิ งานวันเกิดเจสสิก้า นายพาฉันไปที “ ร่างบางได้แต่ยิ้มมุมปากเบาๆ ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร แต่เอาเถอะ ถ้ามันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น
“ฮัลโหล ทิฟฟานี่” เสียงใสของเจสสิก้าดังขึ้น แน่นอนว่าเธอต้องสั่งทิฟฟานี่ทำงานอะไรอีกแน่ๆ
[ แฮปปี้เบิร์ดนะจ๊ะที่รัก ว่าแต่เธอโทรมาหาฉันทำไม จะชวนไปงานงั้นเหรอ ? ไม่ต้องชวนหรอก เพราะฉันไปแน่ ] ปลายเสียงเอ่ยอย่างไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง
“ งานเลี้ยงเอาไว้ก่อน ฉันไม่ไว้ใจแบคฮยอน เธอช่วยทำให้รถของยุนอาเสียหลัก หรือยังไงก็ได้ ให้มันมางานนี้ไม่ได้ “ เสียงเข้มของเจสสิก้าเอ่ยเบาๆอย่างเลือดเย็น
“ เธอจะไม่เห็น ยุนอาที่งาน “ พูดจบก็ตัดสายไป แต่เจสสิก้าก็เชื่อใจทิฟฟานี่อยู่ดี เพราะเธอไม่เคยพลาดสักงานเลยนิ
“ เธอดูอ่อนโยนขึ้นนะ ว่ามั้ย? หึๆ ” ร่างสูงหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนที่จะหันไปหาร่างบางที่ได้แต่ทำหน้านิ่งไม่พูดไม่จา
“ งั้นเหรอ แต่ฉันรู้สึกว่าฉันอ่อนขึ้น “ น้ำเสียงสั่นเครื่อเอ่ยเบาๆ
“ … “ คริสหันไปมองยุนอาอย่างไม่เข้าใจ พักนี้เธอดูแปลกๆนะ..
“ ตั้งแต่ฉันรู้จักนาย ฉันกลายเป็นคนงอแง ร้องไห้และ…อ่อนแอ” เธอเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพื่อไม่ให้เขาสบตา แต่นั่นก็ไม่เป็นผลเลย คริสหยุดรถข้างทางก่อนที่จะจับคางเรียวของยุนอา ดวงตาที่แสนคุ้นเคยสบตากันได้สักพัก เหมือนโลกทั้งโลกหยุดหมุน เธอไม่ได้ยินเสียงเพลงในรถ ไม่ได้ยินเสียงรถที่แล่นผ่านไปมา เธอได้ยินแต่เสียงลมหายใจของเขาเพียงอย่างเดียว
ร่างสูงโน้มตัวเข้าไปใกล้ก่อนที่จะค่อยๆชิมริมฝีปากบางนี้อย่างนุ่มนวลและอ่อนโยนที่สุด ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอก็อยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้ เขาก็เช่นกัน
ตื๊ดด~
เสียงริงโทนของใครสักคนดังขึ้น ซึ่งก็พบว่าเป็นของคริส อันที่จริงเสียงโทรศัพท์ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการดำเนินจูบที่แสนหวาน แต่ทว่าร่างบางกลับสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์แล้วผละจูบไปในที่สุด
ไม่ได้นะยุนอา.. ยิ่งทำแบบนี้ ยิ่งเจ็บไม่ใช่เหรอ
“ รับเถอะ “ เสียงกระเส่าของเธอเอ่ยเบาๆเช่นเคย
“ ฮัลโหล “ คริสเอ่ยกลับปลายสายเบาๆ แต่ยุนอาก็ไม่รู้หรอก ว่าคนที่โทรมา คือใคร และที่สำคัญ เธอก็ไม่จำเป็นต้องรู้ด้วย เพราะถ้าเกมส์นี้จบ เจสสิก้าแพ้เมื่อไหร่ เธอจะออกไปจากชีวิตเขาเอง
“ครับ เดี๋ยวผมกำลังจะไป “ พูดจบก็วางสายเอาดื้อๆ ก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆและมองใบหน้าหวานข้างๆ
“ งั้นเราไปบ้านเธอกันเลยดีกว่าเนอะ “
ปังๆๆ
“ อ๊ากกกกช่วยด้วย “ เสียงกรี๊ดของยุนอาที่ตั้งสติไม่ได้ บวกกับเสียงปืนหลายนัดยิงกระหน่ำเข้ามาที่ล้อรถหรูของคริส
“ ใจเย็นๆนะยุนอา “ เขาบอกให้เธอใจเย็น แต่เขาเองก็รุกเป็นไฟเป็นบ้า ใครน่ะใครกล้ามาทำแบบนี้
ปังๆ
“ คริส ระวังงงงงง!!!!!”
ตูมมมมม!!
รถคันหรู เสียหลักไปชนกับต้นไม้ใหญ่ ทำให้ยุนอาหมดสติไปด้วยความตกใจ แต่เธอไม่ได้เป็นอะไรมาก นอกจากหัวแตกนิดหน่อยเนื่องจากหัวของเธอนั้นกระแทกคอนโซลรถ
“ ยุนอา ยุนอาเธอเป็นอะไรรึเปล่า” คริสเขย่าตัวร่างบางที่ไม่ได้สติเพราะตกใจกลัว ส่วนตัวเขานั้นไม่ได้เป็นอะไร เพราะพอที่จะตั้งสติได้ แต่เขาเสียใจที่ปกป้องเธอไม่ได้จริงๆ
“ เธอแน่ใจน่ะ ว่ายุนอาจะไม่มางานนี้” กอดอกถามอย่างกังวล
“ เธอมั่นใจได้เลย ยัยนั่นได้เข้าโรงบาล 3 วัน 7 วันแน่” ทิฟฟานี่เหยียดยิ้มเบาๆให้
“ ดีมาก จะได้ไม่มียัยนั่นมาก่อความวุ่นวาย “
และก็ไม่มีคริสด้วย..
ทิฟฟานี่พูดต่อในใจ…
“ และทำไมคริสยังไม่มาอีกล่ะ นี่ฉันโทรไปหาสักพักละนะ ป่านนี้ก็น่าจะถึงแล้ว” เจสสิก้าเอ่ยอย่างร้อนรน ก่อนที่จะจับโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา
“ เอ่อ..ปาร์ตี้เริ่มแล้วฉันขอตัวก่อนนะ” ร่างบางยักไหล่หลังจากนั้นก็เดินไปตักอาหารบุฟเฟ่ต์เพื่อไม่ให้เจสสิก้าสงสัย แน่ละเธอก็ไม่ได้อยากให้คริสมานักหรอก ถึงแม้คริสจะต้องเจ็บตัวก็ตาม แต่เธอเชื่อว่าเขาเอาตัวรอดได้แน่ๆ
“ ยุนอาทำใจดีๆไว้นะ “ คริสวิ่งตามรถเข็นที่ยุนอานอนอยู่อย่างไร้สติไปที่ห้องฉุกเฉิน
“ เอ่อ..คุณเป็นอะไรกับคนไข้ค่ะ?” พยาบาลถามเมื่อคริสกำลังจะเดินเข้าห้องฉุนเฉินแต่ก็ถูกพยาบาลรั้งไว้ไม่ให้เข้า
“เอ่อ..ผมเป็น” คริสก้มหน้าไม่รู้จะตอบพยาบาลอย่างไงดี ถ้าตอบว่าไม่ใช่ญาติก็คงถูกไล่ออกไปนั่งรอแน่ๆ แต่จะโกหกก็ไม่ได้สิ..
“ ตกลงว่าไงค่ะ ฉันจะรีบไปหาคนไข้” พยาบาลก็ดูร้อนรนเช่นกัน
“ผมเป็นเพื่อนครับ “ ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
“ งั้นเชิญนั่งรอคนไข้ที่หน้าห้องก่อนนะคะ ทางเราจะดูแลคนไข้ให้เองคะ” พูดจบพยาบาลสาวก็รีบปิดประตูห้องฉุกเฉินก่อนที่จะหายไปอย่างไร้วี่แวว
ร่างสูงคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู นิ้วเรียวเลื่อนดูเบอร์ที่เขานั้นไม่คิดจะโทรหา แต่ครั้งนี้มันจำเป็นจริงๆ
‘Baekhyun’
[ ฮัลโหล นี่ใคร? ] เสียงเข้มของปลายสายเอ่ยขึ้น
“ ตอนนี้ยุนอาอยู่ที่โรงพยาบาล “ เสียงเรียบเอ่ยเบาๆ
“ ยุนอาเป็นอะไร!! แกทำอะไรยุนอา!!” น้ำเสียงโกรธจัดเอ่ยอย่างรุนแรง มือหนากำแน่นจนเส้นเลือดขึ้น
“ ไอบ้า ฉันไม่ได้ทำอะไรยุนอาสักหน่อย นายรีบมาดูเองเหอะ” พูดจบก็ตัดสายไป ก่อนที่จะเดินมานั่งที่เก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน หลังจากนั้นก็ได้แต่ภาวนาให้ยุนอาปลอดภัย มือหนาค่อยๆประสานกันอย่างหนักใจ เขาก้มหน้าเม้มริมฝีปากเน้น ขอพรพระเจ้าช่วยให้ยุนอาไม่เป็นอะไร
ฟื้นเร็วๆนะคนเก่งของฉัน...
ไม่ถึงสิบนาที จู่ๆแบคฮยอนก็วิ่งหอบมาหน้าห้องฉุกเฉิน ดูหมอนี้จะเป็นห่วงยุนอาไม่ต่างกับเขาเลย
“ ถ้ายุนอาเป็นอะไรไป ฉันฆ่านายแน่” แบคฮยอนพูดพร้อมกระจากคอเสื้อสุดหรูของคริส ถึงแม้ว่าร่างสูงจะเสียงกว่าและดูมีกำลังเยอะกว่า แต่เขาก็ไม่กลัวหรอก
“ เหอะ “ ร่างสูงสะบัดมือหนาของแบคฮยอนออกอย่างง่ายดาย “ ฉันก็จะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเหมือนกัน “ พูดต่อด้วยเสียงนิ่งเงียบ.. เขาก็เสียใจไม่แพ้กันหรอก
“ แล้วทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ “ แบคฮยอนถามอีกคนที่กลับไปนั่งที่เดิม
“ ฉันกับยุนอากำลังไปงานวันเกิดเจสสิก้า แต่มีคนลอบยิง ทำให้รถเสียหลัก แล้วก็เป็นอย่างที่นายเห็นนั่นแหละ ฉันต้องจับให้ได้ ว่าใครเป็นคนทำ!!” เขาจะเอามันไปฆ่าเลยก็ว่าได้
“ ขอโทษนะครับ ใครญาติผู้ป่วย” หมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน แต่ทว่า ทั้งสองคนก็ไม่ได้มีใครเป็นญาติของยุนอาเลยสักคน
“ ผมครับ “ แบคฮยอนเดินเข้าไปหาหมอทันที แต่ไม่นานคริสก็เดินตามเข้าไป
“ ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วนะครับ สมองได้รับการกระทบกระเทือนนิดหน่อย แต่ไม่ได้เป็นอะไรมาก อีก 2 วันก็กลับบ้านได้แล้วครับ หมอขอตัวนะครับ“ พูดจบก็โค้งแล้วเดินจากไป
คริสรู้สึกโล่งอกที่ยุนอาไม่ได้เป็นอะไร เช่นเดียวกับแบคฮยอนที่เขาแทบจะกระโดดได้เลยก็ว่าได้
“ ขอคุยอย่างเปิดอกเลยได้มั้ย “ เสียงนิ่งราวกับท้องฟ้าที่ว่างเปล่าเอ่ยขึ้น ก่อนที่ร่างสูงจะเงยหน้ามองอีกคนที่เอ่ยถาม
“ อืม เอาสิ” ร่างสูงยักไหล่ขึ้นพลางตกลง
“ นายรักใครกันแน่ นายรู้มั้ย การที่นายรั้งไว้ทั้งสองคน มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลย มีแต่เจ็บกับเจ็บ เลิกให้ความหวังและกลับมาจริงจังกับใครสักคนเหอะ “ ใช่.. เขาเจ็บที่เห็นยุนอาต้องเจ็บ เขารู้ว่ายุนอารักคริสมากแค่ไหน
“ ฉันไม่รู้.. ฉันรู้สึกดีกับทั้งคู่ แต่ ฉันลองถามหัวใจตัวเองแล้ว กลับไม่มีคำตอบ” เขากำลังสับสน.. อีกคนเป็นมากกว่ารัก อีกคนเป็นมากกว่าความเข้าใจ
“ ถ้านายดูแลยุนอาไม่ได้ ก็คืนยุนอามา ฉันดูแลคนของฉันเองได้ “ แบคฮยอนกำมือแน่นด้วยความโมโห และอยากจะต่อยหน้าผู้ชายคนนี้แรงๆสักที แต่ถ้ามันจะทำให้ยุนอาเจ็บ เขาก็เลือกจะเก็บความรู้สึกนี้ไว้
“ ฉันต้องทำอย่างไง ? ฉันก็ไม่ได้อยากจะรักใครสองคนพร้อมกันหรอก เพียงแต่..”
“ เพียงแต่นายสับสน นายลองคิดสิ ใครทำให้นายมีความสุขที่สุด ใครทำให้นายอยากทำอะไรดีๆเพื่อเขา ใครทำให้นายบ้าคลั่งได้ถ้าเกิดอันตรายกับเธอคนนั้น ใครทำให้นายอยากมีลมหายใจต่อไป..” น้ำเสียงแผ่วลงเมื่อถึงคำถามสุดท้าย เพราะสำหรับเขาแล้ว คำตอบคือยุนอา.. คนเดียวเท่านั้น
“ ฉัน..” จู่ๆภาพของยุนอาก็แล่นเข้ามาในหัวของคริส เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้เขามีความสุขที่สุด และเจ็บที่สุดได้อย่างนั้นเหรอ ? แล้วเจสสิก้าละ? เธอก็แค่เป็นความผูกพันเท่านั้น เพราะตอนที่คริสเสียใจเรื่องทิฟฟานี่ มีเจสสิก้าคนเดียวที่เข้ามาปลอบเขา และนั่นอาจจะทำให้เขาเลือกเจสสิก้า แต่ตอนนี้เขารู้แล้ว ว่าใครคือคนที่เขารัก
“ ว่ายังไง ? บอกมาสิว่ารักใคร และจงปล่อยอีกคนไปซะ“ แบคฮยอนคงคิดว่าคริสจะเลือกเจสสิก้า แน่ละ เขาคงต้องเลือกแบบนั้น
“ ขอบคุณนะ ที่ทำให้ฉันได้รู้ว่า ยุนอามีค่าแค่ไหน” คริสยิ้มบางๆพลางขอบใจให้แบคฮยอน หัวใจของเขาแทบสลาย เขาจะต้องเสียผู้หญิงที่รักสุดหัวใจอย่างนั้นหน่ะเหรอ ? แต่ถ้ามันจะทำให้คนที่เขารักมีความสุข นั้นมันก็ดีที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอ ? นี่แหละ รักที่แท้จริง.. โดยไม่หวังจะได้ความรักตอบ
“ งั้นก็ดูแลยุนอาให้ดีๆ โชคดี..” พูดจบก็เดินออกจากโรงพยาบาลทันที และเขามั่นใจว่าคริสไม่ทันได้เห็นน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเขาแน่นอน..
น้ำตาแรกของลูกผู้ชาย..
-----------------------------------------------------------
เหลืออีกประมาณประมาณไม่ถึง 5 ตอนก็จบแล้วน่ะค่ะ
ยังไงก็ฝากติดตามฟิคเรื่องนี้ และเรื่อยต่อๆไปด้วยนะคะ
เม้นน้อยจัง.. 1 เม้น 1 ล้านกำลังใจ
เสียจุยอ่ะ555
ใครชอบฮุนแท ชาร์ปหน้ามีแน่นอน
ความคิดเห็น