คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : [Chapter 16] :: รักแบบไม่ได้ตั้งใจ ::
มือเรียวของเจสสิก้ากดไปหาเบอร์ที่คุ้นเคยของเพื่อนรัก
ตื๊ด…
[ฮัลโหล! ว่าไงยัยสิก้า] แทยอนเอ่ยเบาๆ
“ฉันมีเรื่องจะปรึกษาแกนิดหน่อย อยู่ไหนละ?”
[ตอนนี้ฉันอยู่บ้านเซฮุน ]
“เหรอ คงสวีทกันอยู่สินะฉันกวนแกรึเปล่าเนีย” ร่างบางกัดริมฝีปากเบาๆด้วยความกังวล
[ไอบ้า อย่ามาเพ้อเจอนะ เดี๋ยวฉันไปหาแกที่บ้าน อีก15นาทีเจอกัน]
ไม่นานรถคันหรูก็มาจอดหน้าประตู ซึ่งถ้าให้เดาก็คงจะเป็นของเซฮุนอยู่ดี เพราะตอนนี้ทางบ้านของแทยอนแทบจะไม่เหลืออะไรให้ดูต่างหน้าแล้ว ไม่งั้นเธอคงไม่ดิ้นรนแบบนี้หรอก
“ยัยแท เข้ามาข้างในก่อน” เจสสิก้าควักมือเรียกเพื่อนรัก ที่เพิ่งเดินออกมาจากรถ ก่อนที่ทั้งคู่จะเข้าบ้านไปพร้อมๆกัน
“แกมีเรื่องอะไร” ร่างเล็กค่อยๆนั่งบนโซฟาก่อนที่จะกวาดสายตาสำรวจบริเวณบ้านอย่างทุกครั้ง
“อ้าว..แทยอน” เสียงชายหนุ่มนั้นแทรกขึ้นมาระหว่างการสนทนาของสองสาว แทยอนรีบหันไปตามเสียงก่อนที่จะพบหนุ่มคนที่เธอมักจะเจอในทุกครั้งที่เกิดปัญหา เป็นเพราะว่าเขาเป็นตัวซวย หรือเขาเกิดมาเพื่อช่วยเหลือเธอกันแน่?
“ฉันว่าคุยตรงนี้อาจจะไม่สะดวก เราขึ้นไปคุยข้างบนดีกว่า” แทยอนพยักหน้าเบาๆก่อนที่จะก้มหัวคัมซาแบคฮยอน จู่ๆมือบางของเจสสิก้าก็ลากแทยอนขึ้นไปชั้นบนของบ้าน
“ยัยสิก้า นี่แกทำบ้าอะไรเนีย ฉันยังคุยกับแบคฮยอนไม่จบเลยนะ” แทยอนเบือนหน้าทันที ใครให้ทำตัวไร้มารยาทแบบนี้เล่า!!
“นี่แกยังไม่รู้อะไร ตานั่นติดหนึบกับยุนอาจะตายไป ฉันไม่อยากจะให้แกสนิทสนมกับตานั่นมากนักหรอก เกิดเอาเรื่องไปบอกยัยคุณหนูนั่นจะทำไงละ” ร่างบางพ้นลมพลางถอนหัวใจแรงๆ
“ฉันเชื่อว่าแบคไม่ทำอย่างนั้นแน่นอน แกเลิกคิดมากซะนะ”
“เหอะ!!งั้นเหรอจะคอยดู ฉันจะคุยกับแกเรื่องงานวันเกิด” ร่างบางพูดพลางนอนราบไปกับเตียงนุ่มที่ห้องของตัวเอง
“งานวันเกิดแกงั้นเหรอ ทำไมละ ฉันว่าก็ไม่มีอะไรที่จะต้องคุยเลยนะ ก็เหมือนเดิมกับทุกๆปี “ ร่างเล็กขมวดคิ้วเป็นปม
“แต่ปีนี้มันไม่เหมือนทุกปีนะสิ..” น้ำเสียงเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งเอ่ยขึ้น ทำเอาแทยอนขนลุกไปด้วย เจสสิก้าไม่เคยลึกลับแบบนี้ เธอเคยอ่อนหวานกว่านี้ เท่าที่แทยอนเคยสัมผัส..
“เธอกลัวยุนอาจะเข้ามาป่วนงานสินะ เล่นประกาศว่ายุนอาจะต้องมางานนี้”เจสสิก้าค่อยๆมองตาเพื่อนรักอย่างใจสั่น ใช่.. เธอกลัวจริงๆ และสิ่งที่เธอกลัวที่สุดคือ.. กลัวเวลาที่คริสปกป้องยุนอา
“ฉันไม่อยากให้มันมางาน แกช่วยไปคุยกับแบคฮยอนให้หน่อยได้มั้ย?”
“ยังไง?แกจะให้แบคช่วยอะไร”
“วันนั้นยุนอาจะต้องไม่อยู่ที่นี้ ให้ตานั่นพายุนอาไปไหนก็ได้ จนกว่างานเลี้ยงจะสิ้นสุด!!” ดวงตาที่แสนเย็นชาได้มองตัวเองผ่านกระจกเงา เธอดูร้อนแรงกว่าที่เป็นซะอีก
“ได้ ฉันจะคุยให้” แทยอนพยักหน้าเบาๆตอบรับ
“แทยอน แกกับเซฮุนยังไงบ้าง?” เจสสิก้าถามด้วยความเป็นห่วง
“เป้าหมายต่อไป ฉันจะต้องทำให้เขาแต่งงานกับฉันให้เร็วที่สุด เพราะเงินสินสอดคือสิ่งเดียวที่จะทำให้ครอบครัวฉันพ้นจากหนีบ้าๆนี่สักที” แทยอนกัดฟันพูด ซึ่งเจสสิก้ารับรู้ได้ถึงความเจ็บปวด แต่เธอก็ช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ
“แกได้รักเขามั้ย..?” คำถามของเจสสิก้า ทำเอาแทยอนถึงกับไปไม่ถูก
“ฉันต้องไม่รักเขา เพราะฉันกำลังจะหลอกใช้เขา แต่ฉันรักเขาไปแล้ว ฉันรักเขาไปแล้ว ได้ยินมั้ย ฉันรักเขาไปแล้ว ฮึก..” น้ำตาค่อยๆอาบแก้มเนียนสวยของเธอ
“บางที..เขาอาจจะรับในสิ่งที่แกเป็นได้ แกลองคุยกับเขาสิ” ร่างบางพยายามให้กำลังใจเพื่อนรัก แต่เธอทำได้แค่นี้แหละ
“เซฮุนไม่มีทางรับคนที่หลอกลวงอย่างฉันได้หรอก หลอกกินเงินสินสอดแบบนี้นะเหรอ ผู้หญิงที่เขาจะยอมรับได้ “
“แล้วแกจะทำไง”
“หลังจากแต่งงาน ฉันก็จะหย่าทันที เพราะฉันจะได้ทั้งเงินสินสอด และส่วนแบ่งจากการหย่า ฉันทนอยู่กับคนที่ฉันต้องทำร้ายเขาไม่ได้หรอกนะ” เธอรู้ว่าการกระทำครั้งนี้มีแต่เจ็บกับเจ็บ ในเมื่อเธอมันถูกตีตราว่าผู้หญิงหิวเงินอยู่แล้วนี่ จะกลัวอะไร เรื่องนี้แค่เอง..
“ถ้านั่นคือทางออกที่ดีที่สุด ก็แล้วแต่แก แต่ถ้ามีอะไรให้ฉันช่วย บอกมาได้เสมอนะ” เจสสิก้ายิ้มหวานให้กับแทยอน เธอรู้ว่า สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือกำลังใจ
ไม่นานแทยอนก็เดินลงมาจากห้องของเจสสิก้า แต่เจสสิก้าไม่ได้ลงมาด้วยเพราะนั้นคือแผนที่เธอเตรียมไว้
“อ้าว!แบค นายยังไม่กลับอีกเหรอ?” แทยอนทำหน้าตกใจ แต่เธอก็รู้อยู่แล้วแหละ ว่าเขาต้องยังไม่กลับ
“ครับ แล้วนี่แทยอนจะกลับเลยรึเปล่า? เดี๋ยวผมไปส่งเอามั้ย” แทยอนถึงกลับหลุดยิ้มออกมา นี่แหละช่องทางที่เธอจะได้คุยกับเขาเรื่องยุนอาสักที
“ก็ดีเหมือนกันนะคะ เพราะฉันก็ไม่ได้เอารถมา” เล่นละครเก่งเหมือนเพื่อนสาวเธอจริงๆนะแทยอน - -*
“ครับ เชิญทางนี้” แบคฮยอนเดินนำหน้าก่อนที่จะเปิดประตูรถให้ ร่างบางก้าวขึ้นรถ และเขาก็ปิดประตูให้เธอทันที รถมุ่งหน้าตรงไปเรื่อยๆ ก่อนที่สนทนาจะเริ่มขึ้น
“แทยอน ผมมีเรื่องอยากจะถามคุณ เมื่อวันก่อนที่เราเจอกัน แต่เสียดายที่..” แน่ละ เซฮุนจอมไร้เหตุผลนั่นมาขัดไว้ซะก่อน
“อ๋อ..ฉันพอจะจำได้ละ ว่าแต่คุณมีอะไรเหรอคะ” แทยอนยิ้มกว้างทันที
“ยุนอาได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับคุณ หรือคุณโอเซฮุนบ้างรึเปล่า?” แบคฮยอนหันไปมองแทยอนที่นั่งข้างๆทันที
“เอ่อ..นายช่วยตกลงอะไรกับฉันหน่อยได้มั้ย แล้วฉันจะตอบนายเอง” ร่างบางพยายามเข้าเรื่องนั้นทันที แน่ละถ้าเขาตกลงถึงจะค่อยคุยกันรู้เรื่องหน่อย แบคฮยอนได้แต่ทำหน้าสงสัย แต่ชั่งเถอะ เขาแค่จะหาข้อมูลบางอย่างเท่านั้นเอง
“งั้นว่ามาเลยครับ” ร่างสูงเอ่ยเบาๆ
“งานวันเกิดเจสสิก้า คุณช่วยพายุนอาไปที่ไหนก็ได้ จนกว่าจะเลิกงานได้มั้ยคะ” สิ้นเสียงหวาน ร่างสูงขมวดคิ้วเป็นปมอย่างอดสงสัยไม่ได้
“คุณกลัวว่ายุนอาจะทำอะไรบ้าๆอย่างนั้นหน่ะเหรอ?” ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเธอคิดแบบนั้น
“คุณจะคิดอย่างนั้นก็ได้นะ “ ร่างบางเลิกคิ้วสวยเบาๆด้วยรอยยิ้มที่แสนหวาน
“ผมจะคิดดูอีกที แต่คุณวางใจไว้ได้เลย ยุนอาคงไม่ทำอะไรบ้าๆแบบนั้นหรอก “ แทยอนถอยหายใจเบาๆ
“คุณรู้จักยุนอาดีแล้วเหรอคะ ถึงคิดแบบนั้นไม่งั้นฉันก็คงไม่ขอให้คุณมาช่วยหรอกนะคะ” เธอตีหน้าเศร้าทันที เรียนการแสดงจากไหนยะ -_-
“เธอไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่คุณคิดหรอกนะครับ ความจริงแล้วเธอน่าสงสารจะตายไป” แบคฮยอนคงจะมองยุนอาจากมุมนั้น มุมที่มีแต่ความโศกเศร้า มุมที่มีแต่น้ำตา
“เฮ้ออ ส่วนเรื่องที่คุณถาม ก็จริงคะยุนอาเข้ามายุ่งกับเซฮุนบ่อยๆ หึ!แต่ฉันคงทำอะไรไม่ได้หรอกคะ” ดวงตาที่แสนโศกเศร้าค่อยๆปรากฏขึ้น
“ยุนอาแค่ป่วนประสาทคุณเล่นละมั้ง อย่าเครียดละผมเป็นกำลังใจให้” รอยยิ้มที่ไม่ค่อยเห็นบ่อยนักจากแบคฮยอน ทำให้ใจของแทยอนเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ รอยยิ้มนี้ดูอบอุ่นดีเนอะ..
“ฮันนี่ จุ้บบ” ร่างบางวิ่งโจมเข้าไปกอดร่างสูงที่ได้แต่ยิ้มรับ ตอนนี้ซอฮยอนไปหาลู่หานที่คอนโดที่เขาอาศัยอยู่ แน่นอนว่าหรูมากๆรวยระดับนี้ซะอย่าง..
“ทำไมไม่โทรบอกก่อนว่าจะมา แล้วแต่งตัวแบบนี้ ไม่กลัวว่าผู้ชายบ้ากามจะลากไประหว่างทางเหรอ ” น้ำเสียงหงุดหงิดของเขาดังขึ้น พูดจบก็เดินไปหยิบเสื้อกันหนาวของเขาให้เธอสวมปกปิดร่างกาย
“หึงเหรอ?” หางตาที่แสนเย้ายวนได้มองไปที่ดวงตาเจ้าเล่ห์คู่นั้นของลู่หาน
“อย่ามาเพ้อเจ้อยัยบ๊อง” ใบหน้าอันหล่อเหลาเริ่มแดงระเรื่อทันที ถ้าจะตอบว่า ‘ใช่..เขาหึง’ จะเป็นอะไรมั้ย?
“ฮ่าๆๆแกล้งนายนี่มันสนุกจริงๆ “ ร่างบางหลุดขำออกมาทำเอาร่างสูงหน้ามุ่ยใส่เลยทีเดียว
“นี่หน่า..” มือหนาเขกหัวร่างบางเบาๆด้วยความหมั่นไส้
“โอ๊ยยยยตาบ้า!! นายมาเขกหัวฉันทำไมเนี่ย?” หงุดหงิดไม่น้อยที่เขาแกล้งเธอแบบนี้
“ใครใช้ให้เธอมาแกล้งฉันก่อนละห๊ะ? ว่าแต่เรื่องพี่สาวเธอฉันจะรีบจัดการให้เร็วที่สุด อย่าลืมทำตามที่บอกละ” ร่างสูงยักคิ้วใส่ทันที ก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โซฟา
“แน่นอนยะ!! ตอนนี้ก็หมดธุระของฉันแล้ว อะ..เสื้อคลุมนายอ่ะ” ร่างบางถอดเสื้อคลุมคืนเขาทันที
“ใส่ไปนั่นแหละ มายังไงละ?” ร่างสูงเงยหน้ามองด้วยความแปลกใจ
“นั่งแท็กซี่มาหน่ะ ฉันไปก่อนนะ ดึกแล้วมันน่ากลัวยังไงไม่รู้” ร่างบางเบ้ปากเบาๆก่อนที่จะหันหลังเพื่อที่จะเปิดประตู จู่ๆมือหนาก็คว้าข้อมือบางของเธอไว้
“จะบ้าเหรอ มันอันตราย เดี๋ยวฉันไปส่ง” ลู่หานคว้ากุญแจรถทันทีก่อนที่จะเดินประกบคู่กับซอฮยอน คอยแยกเขี้ยวไม่ให้ผู้ชายที่ไหนชายตามอง
“นี่! เป็นหมารึไง คอยแต่แยกเขี้ยวแบบนี้อ่ะ “ ตอนนี้เขาและเธอได้นั่งบนรถเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เหอะ! เป็นหมาก็เพราะปกป้องใครละ?” ตุบตับ..ตุบตับ.. เสียงหัวใจของทั้งคู่เต้นรัวอย่างไร้สาเหตุ ที่แน่ๆเขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนี้ เขาหลุดปากต่างหากละ ขืนพูดความจริงว่เป็นห่วงก็เสียฟอร์มสิ
แปลกนะผู้หญิงทุกคนที่เข้ามา เขาพูดจาหว่านล้อมตลอด ไม่มีกวนประสาทแบบนี้สักคน ซึ่งเป็นเช่นเดียวกันกับตอนแรกๆที่เขาเจอเธอ แต่ตอนนี้มันไม่มีความรู้สึกแบบนั้นแม้แต่นิดเดียว มันรู้สึกเป็นห่วง อยากดูแลอยากอยู่ใกล้ๆ หึ!ผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาในห้องเขา มีเหรอจะรอดไปง่ายๆแบบนี้ แต่ทำไมเขากลับไม่อยากทำอะไรเธอ อยากจะเก็บเธอไว้บนหึ้ง อยากจะดูแลแบบนี้ ไม่อยากทำร้ายแม้แต่นิด… ทำไมเป็นกับผู้หญิงคนนี้คนเดียวละ หรือเสือตัวนี้จะทิ้งลายซะแล้ว
“นายปกป้องฉันจริงเหรอ?”
ตามองตา..แต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆจากลู่หาน
เช่นเดียวกับซอฮยอน เธอไม่เคยใจเต้นกับผู้ชายคนไหน เพราะเธอเชื่อมาตลอดว่าความรักไม่จำเป็นสำหรับเธอ เพราะเธอไม่เคยได้รับมันจากใครเลยต่างหากล่ะ เธอเลยไม่รู้ว่ามันพิเศษแค่ไหน ที่ผ่านมาเธอคิดว่าผู้ชายเป็นแค่ของเล่น ไม่ว่าจะหล่อ จะรวยแค่ไหนผู้ชายพวกนั้นก็ไม่เคยได้ใจเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่สิ..ต้องไม่รัก ต้องไม่รัก
“ถึงแล้ว เดี๋ยวฉันไปส่งเธอในคอนโดเอง” ลู่หานกำลังจะลงจากรถแต่กลับมีเสียงคร้านออกมาซะก่อน
“ไม่เป็นไร แค่นี้ก็เสียเวลานายกับสาวๆพวกนั้นนานละ ไว้เจอกันนะที่ร๊ากกก” ซอฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงประชด ก่อนที่จะลงจากรถไป
“อ่าว ยัยซอกว่าจะกลับได้นะยะ!! “ ยุนอาเบ้ปากเบาๆพลางกดรีโมทไปเรื่อยๆ
“ได้ข่าวว่าแกก็เพิ่งกลับนิ รู้สึกว่าช่วงนี้คริสจะตามติดแกตลอดเลยเนอะ” พูดจบตัวเองก็ลงไปนั่งข้างๆเพื่อนรักที่โซฟา
“ซอ แกเคยเป็นมั้ย? ที่แค่จะรู้สึกเล่นๆ แต่กลับว่าเราเองหนีความรู้สึกนี้ไม่ได้เลยสักที แต่กลับว่าใจของเราเองจริงจังกับเขา รักเขาขึ้นมาจริงๆ” ดวงตาที่ช่ำน้ำเอ่อขึ้นมา
“แล้วเราต้องทำร้ายเขา ทั้งๆที่หัวใจมันรักเขาไปแล้ว” ซอฮยอนเสริมขึ้นบ้าง
“แกรู้ได้ไงว่าฉันรู้สึกแบบนี้?” ร่างบางหันไปหาเพื่อนรักทันที
“ฉันดูออกตั้งนานละ ว่าแกรักคริสจริงๆ แกจะทำจริงๆเหรอวะ?” สิ่งที่ซอฮยอนพูด ก็หมายถึงแย่งคริสมาจากเจสสิก้า แล้วทิ้งเขาอย่างหน้าด้านๆนะสิ แหงละตอนแรกยุนอาก็คิดแบบนั้น แต่ตอนนี้เธอรักเขาจริงๆนี่หน่า…
“แต่ฉันเกลียดมัน ฉันเกลียดแม่ของมัน นังเจสสิก้าฉันเกลียดแก” มือบางกำแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นมาทันที
“ใจเย็นๆแก..”
นี้หน่ะเหรอ? ที่เขาเรียกว่าตกหลุมรักแบบไม่ได้ตั้งใจ
---------------------------------------------------------
คุยกับไรท์เตอร์ผู้น่ารัก
อันยอง>O< #ใช่เวลามาแบ๊วมั้ยยัยบ้าา!!
ต่อจากนี้จะอัพแบบรัวๆอย่างไม่ทันตั้งตัวเลยค่าาา
เพราะไรท์ปิดเทอมแล้ว ได้เวลาปั่นแบบสุดขั่ว
หวังว่าจะยังไม่ลืมน้าาาค่าาา
ใครไม่ได้อ่านนานก็ย้อนๆไปอ่าน เนื้อเรื่องจะได้ติดต่อกัน
ฝากคอมเม้นเยอะๆนะคะ เพราะเม้นน้อยมาก
เสียจุยยยยยย น้อยจุยยยยยย
1 เม้น 100 ล้านกำลังใจ :)
(อยากได้คู่ไหนเยอะๆบอกนะฮ้าา)
ความคิดเห็น