คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [Chapter 12] ::หวั่นไหว ::
ตื๊ดด..
เสียงริงโทนดังขึ้น ยุนอาคว้าสมาร์ทโฟนรุ่นล่าสุดก่อนที่จะกดรับไป
“คริส..” เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ เขามีอะไรเหรอ?ถึงโทรมาหา
[ฮัลโหล ฉันเจสสิก้านะ] ไม่ใช่เสียงของคริส แต่เป็นเสียงของเจสสิก้าแทน
“เธอมีอะไร? ไม่มีปัญญาใช้เบอร์ตัวเองโทรมารึไง” ไม่วายที่เธอจะแซะเจสสิก้าจนได้
[เป็นแฟนกัน ใช้เบอร์เดียวกันคงไม่ผิดหรอก เพราะฉันไม่ได้เอาของแฟนชาวบ้านมาใช้ เหมือนเธอ] น้ำเสียงเย็นชาของเจสสิก้าเอ่ยขึ้น มันทำให้ยุนอาอยากจะกระชากหัวเจสสิก้ามาตบซะจริงๆ
“แต่ก็ดูแลแฟนของเธอให้ดีๆนะ ระวังมันจะตกเป็นของของคนอื่น” ยุนอายิ้มมุมปากอย่างสะใจ
[ขอบใจนะที่เตือน แต่มันคงไม่มีวันนั้นหรอก]
“มั่นใจซะเหลือเกินนะ แต่ก็อย่าเผลอละ..”
[เธอเองก็ระวังไว้ด้วยนะ ถ้ายังปากเก่งอยู่แบบนี้ อย่าหาว่าฉันไม่เตือน]
“เจสสิก้า เห็นโทรศัพท์คริสมั้ย?” ร่างสูงที่โผล่มาหน้าประตูห้องเอ่ยขึ้น เจสสิก้าหันไปตามเสียงก่อนที่จะยิ้มหวานๆให้เขา นิ้วเรียวกดวางสายก่อนที่คริสจะเห็น แน่นอนว่า เจสสิก้ามานอนค้างกับคริสที่คฤหาสน์ของตระกูล
“อ๋อ! สิก้าเห็นมันอยู่ตรงนี้อะคะ เลยกะจะเอาไปให้” จากผู้หญิงที่ไม่เคยโกหก แต่มันเป็นไปแล้ว...
“ขอบคุณนะ ลงไปทานอาหารกันเลยดีกว่า แทยอนเตรียมไว้ให้เธอโดยเฉพาะเลยนะเจสสิก้า” คริสพูดพลางรับโทรศัพท์มาจากเจสสิก้า ร่างสูงโอบเอวเธอพลางพาลงบันไดไปชั้นล่างของบ้าน
“คุณคริส สิก้ามาทานอาหารเร็ว” แทยอนควักมือเรียกทั้งคู่มาทานอาหาร ก็อย่างที่คริสพูดนั่นแหละ แทยอนเตรียมอาหารไว้สำหรับเจสสิก้าโดยเฉพาะ
“มีแต่ของโปรดฉันทั้งนั้นเลย” เจสสิก้ามองอาหารฝีมือแทยอนอย่างไม่กระพริบตา
“แทยอน ตักอาหารให้ฉันหน่อยสิ” เซฮุนพยายามจะชวนแทยอนพูดคุย
“มีมือก็ตักเองสิคะ” แทยอนสวนกลับไปทันที
ตื๊ดด...
เสียงริงโทนของแทยอนดังขึ้น มือบางคว้าสมาร์โฟนก่อนที่จะดูเบอร์ที่ขึ้นหน้าจอ
‘ แม่..’
“ขอตัวก่อนนะคะ” แทยอนเอ่ยขึ้นพลางลุกจากโต๊ะอาหาร ก่อนที่จะออกจากห้องอาหาร
“ว่าไงคะแม่”
[แทยอน..แม่ต้องใช้เงินจริงๆ ลูกโอนมาให้แม่หน่อยได้มั้ย?” เสียงอ้อนวอนของแม่ดังขึ้น
“เอ่อ..เดือนนี้แม่จะเอาเท่าไหร่เหรอคะ?” น้ำเสียงเรียบๆของแทยอนเอ่ยขึ้น
[แม่จะเอา 20,000,000] สิ้นเสียงของแม่ แทยอนแทบจะล้มทั้งยืน เธอจะหาเงินที่ไหนมาตั้งมากมายขนาดนี้ละ
“แม่คะ แทหาให้แม่ไม่ได้หรอกคะ เงินตั้งเยอะขนาดนี้ แทจะเอาที่ไหนมาให้แม่ละคะ “ สุดปัญญาจริงๆ เธอไม่รู้จะหาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหน ไม่ใช่ว่าเธอไม่รักแม่ แต่เงินพวกนั้นไม่ได้ลอยมาฟรีๆสักหน่อย ถ้าเธอมีเธอคงให้ไปแล้ว
[แกไม่รักแม่กับพ่อแล้วเหรอ? หนีไปอยู่สุขสบายแล้วลืมพ่อกับแม่งั้นเหรอ? แกนี่มันเลวจริงๆ] ความจริงคุณหญิงคิมไม่ได้ตั้งใจจะพูดด่าทอแทยอนขนาดนั้น แต่เพื่อให้แทยอนใจอ่อนและยอมให้เงินมา ลงทุนธุรกิจใหม่มันก็คุ้มไม่ใช่เหรอ ?
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะแม่ แทไม่มีจริงๆ” น้ำตาค่อยๆไหลจากดวงตากลมสวย เธอเสียใจที่หาเงินมาให้ครอบครัวไม่ได้ เธอเป็นลูกที่แย่ที่สุด..
[แม่ให้เวลาแกไม่เกิน 2 เดือน แกจะต้องหาเงินมาให้ครอบครัวเราให้ได้]คุณหญิงคิมยื่นคำขาดทันที
“แม่..” แทยอนได้แต่อ้อนวอนให้แม่นั้นเห็นใจ แต่เปล่าเลยมันไม่ได้ผล
[ถ้าแกไม่อยากให้พ่อกับแม่มีที่ซุกหัวนอนก็ไม่ต้องเอามาให้]
“แม่หมายความว่าอย่างไงคะ?” เสียงหวานเอ่ยด้วยความเสียงแผ่วเบา
[ ถ้าเราไม่รีบหาเงิน 10,000,000 ไปจ่ายหนี บ้านก็จะถูกยึด ] หัวใจดวงน้อยของแทยอนแทบจะสลาย ถ้าบ้านถูกยึด เธอคงจะต้องเป็นบ้าๆแน่ๆ ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว
“ แม่เอาเงินแค่ 10,000,000 ไปใช้หนีมั้ย? ที่เหลือ..แทจะค่อยๆหาให้” อย่างไงก็ต้องเอาบ้านเป็นหลัก
[ไม่ได้หรอก อีก 10,000,000 แม่ก็ต้องให้พ่อไปลงทุนที่บริษัท ไม่งั้นเราจะเอาอะไรกินกันละแทยอน ] แม่เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก็จริง ถึงมีบ้านแต่ก็ไม่มีเงินเลยเนี่ยนะ
“แทจะหาให้ได้ภายในสองเดือนนะคะ” พูดจบแทยอนก็ว่างสายไป น้ำตาเอ่อไหลไม่หยุด เธอไม่อยากจะพูดกับใคร ไม่อยากจะคุยกับใคร ไม่อยากแม้กระทั่งกลับไปนั่งที่เดิม ที่แน่ๆน้ำตาของเธอไม่มีท่าทีจะหยุดไหลเลย
“เอ่อ..กินกันไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อน” เธอไม่รู้จะหาข้ออ้างอะไร ถ้าอ้างว่าไม่สบาย เซฮุนก็ต้องพาไปโรงพยาบาลอยู่ดี นี่อาจจะดีที่สุด
“อ่าว! “ เจสสิก้าได้แต่ทำหน้าสงสัย แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไรนัก
-
-
-
ยุนอารู้สึกกระวนกระวายใจอย่างไงไม่รู้ ปกติเธอก็ไม่ใช่คนฟุ้งซ่านแบบนี้ แต่ตั้งแต่เธอกลับมาจากป่า ความรู้สึกมันก็เปลี่ยนไป เธอไม่เคยรู้สึกเหงาแบบนี้เลย
“ซอ แกคุยโทรศัพท์กับใคร?” ยุนอาเริ่มทนไม่ไหวแล้วที่ซอฮยอนมั่วแต่คุยโทรศัพท์ทั้งวี่ทั้งวัน
“แป๊บนึงนะทีรัก” ซอฮยอนพูดกับโทรศัพท์เบาๆ ก่อนที่จะหันหน้ามาทางยุนอา “คุยกับลู่หาน แกเป็นอะไร? เห็นหน้าบึ้งตั้งนานละ” สิ้นเสียงซอฮยอน ยุนอาก็คว้าสมาร์ทโฟนขึ้นมา ก่อนที่จะเลื่อนดูรายชื่อเรื่อยๆ ‘คริส’
[ฮัลโหล! โทรมานี้..คิดถึงเหรอครับ? ] คริสยังคงติดพูดเล่นกับยุนอาเสมอ
“บ้า ใครคิดถึงนาย ฉันแค่..” จะพูดอย่างไงดีละ จะชวนเขาไปเที่ยวเหรอ? กินข้าวเหรอ? โอ๊ยย!! เกิดมาเป็นยุนอานี่มันยากจริงๆ
[ ลุ้นจนหายลุ้นแล้วเนี่ย มีอะไรก็พูดมา กำลังว่าง] น้ำเสียงทะเล้นเอ่ยขึ้น จะให้บอกว่าอะไรดีละ? ใช่เธอเหงาและอยากเจอเขามาก แต่ทว่าเธอจะต้องหาโอกาสแก้แค้นเจสสิก้าให้ได้ จะต้องใช้เขาเป็นเครื่องมือ จะมาใจเต้นกับคนที่กำลังหลอกใช้ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาดยุนอา.. ไม่ได้
“ฉันอยากเจอนาย มาเจอกันหน่อยมั้ยละ?” ยุนอาเอ่ยชักชวนทันที
[ที่ไหนละ?]
“นายมารับฉันที่คอนโด แล้วเดี๋ยวจะไปไหนต่อก็ได้ ฉันว่างทั้งวัน” แน่ละว่าเธอว่างทั้งวัน ก็เล่นไม่ทำงานทำการอะไรเลยนิ
[โอเคครับที่รัก] ยุนอาถึงกับเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดจาหว่านล้อมขนาดนี้
“ยิ้มอะไรเหม่ง” ซอฮยอนถึงกับแซวเมื่อเห็นยุนอายิ้มไม่หุบ
“ยุ่งน่า! เอาเป็นว่าแกช่วยไปทำถ่ายSweetหน่อยสิ แล้วเดี๋ยวฉันจะบอกแกอีกทีว่าอยู่ที่ไหนโอเคนะ” ยุนอาพอจะคิดแผนดีๆออกแล้วแหละ J
ไม่นานคริสก็มาถึงคอนโดซอฮยอน ร่างสูงแต่งตัวอย่างสบายๆแต่ยังไงก็ดูหล่อและน่าหลงใหลเหมือนเดิม
“ไปครับคุณผู้หญิง กระผมมารับไปเที่ยวแล้ว” คงจะเป็นเพราะเจสสิก้ามีงานยุ่ง ทำให้ว่างไม่ตรงกับคริสสักที ไม่อย่างนั้นคริสคงจะออกมาแบบนี้ไม่ได้หรอก
“ซอ ฉันไปแล้วนะ อย่าลืมละ” สิ้นเสียงหวาน ซอฮยอนพยักหน้าทันทีแต่คริสก็ไม่ได้แปลกใจอะไร ร่างบางทำหน้ามุ่ยใส่เขา ซึ่งเป็นปกติของเธอที่จะพูดดีๆกับคริสไม่เป็น
“จะไปไหนละ?” คริสเอ่ยถามร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆ รถเคลื่อนตัวไปได้สักพัก ยุนอาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปไหนดี
“ไม่รู้ นายอยากไปก็ไปเถอะ” ยุนอามั่วแต่ชมวิวข้างๆโดยที่ไม่ได้สนใจคริส แต่ใครจะรู้ ว่าเธอไม่กล้าสบตาเขาตังหากละ..
“เอ่อ..ไปเที่ยวสวนสนุกดีมั้ยละ?” คริสคลี่ยิ้มออกมาเบาๆ
“เอ่อ..ที่มีเครื่องเล่นน่ากลัวๆนั่นอะนะ ไม่เอาอะ” ยุนอากลัวความสูงจะตายไป ถ้าเกิดคลั่งขึ้นมาจะทำไงละ
“กลัวเหรอ?”
“อย่ามามั่ว! คนอย่างยุนอาไม่กลัวอะไรง่ายๆหรอก เอาสิ!! ไปกันจะได้วัดกันไปเลยว่าใครกันแน่ที่กลัว” ยุนอาทำหน้ามุ่ยทันทีหลังพูดจบ แน่ละเธอไม่คิดว่าเขาจะรู้ทันเธอนี่
“หึ!ก็คอยดู” ร่างสูงหันมาจากยุนอาพลางยักคิ้วข้างเดียวให้เธอ ทำให้ยุนอายิ่งหน้ามุ่ยเข้าไปใหญ่ เขาจะกวนประสาทไปถึงไหนกัน
ไม่นานรถหรูก็เคลื่อนตัวมาถึงสวนสนุกที่มีเครื่องเล่นหวาดเสียวมากมาย สายตาของยุนอาเหลือบมองเครื่องเล่นต่างๆที่น่ากลัวเหลือเกิน
“ปะ” มือหนาลากข้อมือเล็ก แต่เธอกลับต้านเอาไว้ไม่ยอมขยับตัวไปไหน
“ไม่! นายจะพาฉันไปไหน” เหงื่อผุดออกมาจากใบหน้าหวานทันที
“นี่ ตัวแข็งทื่อเลยนะ ฉันไม่ได้เอาเธอไปฆ่าสักหน่อย อย่าบอกนะว่ากลัวเครื่องเล่นพวกนี้” คริสอมยิ้มทันที เมื่อเห็นยุนอาหน้าซีดลง
“เปล่าสักหน่อย” พูดจบยุนอาก็เดินนำหน้าคริสไปทันที แม่จ๋าช่วยยุนด้วย ยุนไม่อยากเล่นเครื่องเล่นบ้าๆแบบนี้
หญิงสาวได้แต่ภาวนาในใจ แต่ยังไงมันก็ไม่สำเร็จอยู่ดี จู่ๆคริสก็ชี้ไปที่เครื่องเล่นที่สูงที่สุดในนี้ ยุนอาเหลือบมองไปอย่างกล้าๆกลัวๆ จะบอกว่ากลัวก็เสียฟอร์มนะสิ
และแล้วคริสก็พายุนอามาเครื่องเล่นที่เคยชี้ไว้
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด >__<” ยุนอากรี๊ดอย่างสุดเสียงเมื่อเครื่องเล่นบ้าบอนั่นเคลื่อนตัวอย่างเร็ว
“กรี๊ดดดดดด คริสฉันไม่ไหวแล้ว เอาลงๆ” ยุนอาแทบจะสลบตรงนั้นเลยก็ว่าได้ เขากะจะเอาเธอให้ตายเลยรึไงกัน
“กรี๊ดขนาดนี้กลัวมาเลยสิถ้า ตัวสั่นไปหมดแล้วหึๆ” คริสทำหน้านิ่งๆสบายๆมาก ซึ่งต่างกับยุนอาตอนนี้เหลือเกิน
“ฉันกลัวคริส ฉันกลัว” พูดจบยุนอาก็กอดเอวของคริสแน่น เพราะความกลัว เหงื่อเม็ดเล็กเริ่มผุดพรายด้วยความหวาดหวั่น น้ำตาค่อยๆไหลจากดวงตากลมสวย คริสมองยุนอาอย่างอดห่วงไม่ได้ ตอนแรกเขาคิดจะแกล้งเธอสนุกๆเฉยๆ แต่พอเห็นน้ำตาของเธอ มันทำให้เขารู้สึกผิดอย่างมาก เขาไม่น่าเอาเธอมาทรมารแบบนี้เลย รู้ทั้งรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอกลัว เขารู้สึกผิดจริงๆ
ไม่นานเครื่องเล่นก็หยุด ยุนอาแทบจะลุกไม่ขึ้นเพราะเธอหมดแรงจริงๆ ทำให้คริสต้องช่วยพยุงลงไปนั่งพักข้างล่าง
“ไหวมั้ย?” ร่างสูงพูดพลางเอาน้ำให้เธอกิน
“ดีขึ้นแล้ว “ ยุนอาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แน่ละเธอโกรธเขาอยู่นิ
“ฉันขอโทษนะ ที่..แกล้งเธอแบบนั้น” ดวงตาเศร้าหมองของคริสจ้องมองไปที่ดวงตาที่ขุ่นเครือของยุนอาอยู่
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเองก็ไม่น่าไปอวดเก่งกับนายด้วยแหละ” เสียงหวานเอ่ยขึ้น
“งั้นวันนี้จะเลี้ยงไอติมเพื่อเป็นการไถ่โทษ” ร่างสูงคลี่ยิ้มเบาๆให้ยุนอา ทำให้ร่างบางเผลอแอบยิ้มให้เขาโดยไม่รู้ตัว เขาทำให้เธอรู้ว่า ไม่ว่าเธอจะเดือดร้อนแค่ไหน เขาก็ยังอยู่ข้างๆเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์ในป่า หรือตอนนี้.. เขาก็ไม่เคยทิ้งเธอให้อยู่คนเดียว
“นี่ฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว ยังจะกินไอติมอีกเหรอ?” ยุนอาหน้ามุ่ยทันทีเพราะความไม่เข้าใจ เขาจะมาชวนกินไอติมอะไรป่านี้ และที่สำคัญคนเริ่มไม่มีแล้ว อยู่กับเขาสองคนแบบนี้ หัวใจจะไม่สั่นได้อย่างไงละ
“เอาเถอะนะ ปะเร็ว” พูดจบร่างสูงก็ลากข้อมือบางไปที่ร้านไอศกรีม ยุนอายังคงงอแงเช่นเคย
“เอาไอติมโคน 2 โคนครับ” คริสเอ่ยกับพ่อค้าเบาๆ
“ 1 โคนพอคะ “ จู่ๆยุนอาก็แทรกขึ้นทันที ทำเอาพ่อค้าทำหน้ามึนกันเลยทีเดียว
“อ้าว? เธอไม่กินรึไง?” คริสก้มลงมองร่างบางที่ทำหน้ามุ่ยอยู่
“ไม่! กินอะไรตอนนี้ อ้วนกันพอดี” อยากกินก็อยากกินอยู่หรอกนะ แต่เรื่องหุ่นมันสำคัญกว่านิ นี่ก็จะทุ่มหนึ่งแล้ว
“ตามใจ เท่าไหร่ครับ” พูดจบคริสก็ยื่นเงินจ่ายพ่อค้าทันที ยุนอาเดินนำมาถึงม้านั่งซะก่อน คริสทำหน้าพึงพอใจกับไอติมที่เขากำลังกินอยู่ และมันยั่วน้ำลายยุนอาได้มากเลยทีเดียว
“หื้มมม.. อร่อยมากกก หวาน หอมสุดๆ” กรี๊ดดดด!!! อยากจะกระชากหัวเขามาตบจริงๆ ไหนมายั่วกันแบบนี้เล่า
“นายกินไปก่อนนะ ฉันจะไปเดินดูดอกไม้ตรงโน่นสักหน่อย” ขืนอยู่ต่อก็ได้อดใจไม่ไหวนะสิ กลิ่มหอมของไอติมลอยมาเตะจมูกซะขนาดนี้
“ไม่ได้! ถ้าเกิดมีพวกโรคจิตตามเธอไปละ ยิ่งมืดๆแล้วด้วย” จริงด้วย ถ้าเกิดมีพวกโรคจิตละ เธอต้องไม่รอดแน่ๆ อยู่กับเขาดีกว่า
“ฉันกินบ้างสิ “ ในที่สุดยุนอาก็ทนไม่ไหวจริงๆ คนมันหิวด้วยนิ
“ได้ กินพร้อมกันนะ” คริสยื่นไอศกรีมมาตรงหน้ายุนอา ปากบางของเธอค่อยๆเล็มไอศกรีมเนื้อสีขาวรสหวานตรงหน้าอย่างอร่อย จู่ๆร่างสูงก็ค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาเล็มไอศกรีมเนื้อขาวนี้เหมือนกัน ปากของยุนอาและคริสใกล้กันมากๆ จนแทบจะชนกันเลยก็ว่าได้ จู่ๆคริสก็เอาไอศกรีมออก ปากบางอมชมพูแตะที่ปากของร่างสูงโดยไม่รู้ตัว ลิ้นร้อนของคริสค่อยๆสอดเข้าโผรงปากของร่างบาง ไอติมที่มือหนาถืออยู่ก็ตกลงไปอย่างไม่รู้ตัว คริสค่อยๆใช้มือโอบเอวบางของยุนอา ปากของร่างบางก็ตอบรับโดยการดูดดุนลิ้นหนาของเขาอย่างสนุกปาก.. มือบางค่อยๆไซร้ตามแผงอกหนาของเขาไปมา เขาหลงในรสชาติปากของผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน
“แค่กๆๆ” เสียงสำลักดังขึ้น ทำให้ร่างสูงค่อยๆผละจูบที่ไม่อยากจะปล่อยเบาๆ เพราะเขารู้แล้วว่าเธอเริ่มหายใจไม่ออก
“เอ่อ..” คริสพูดอะไรไม่ถูกเหมือนกันเมื่อเห็นใบหน้าแดงระเรื่อของยุนอา
“เอ่อ..” เช่นเดียวกันยุนอาก็พูดอะไรไม่ถูก ตอนนี้หัวใจของเธอเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ เพราะอะไรกันแน่ นี่ก็ไม่ใช่จูบแรกของเธอ แต่มันกลับรู้สึกดีกว่าจูบแรกที่เป็นของเซฮุนซะอีก...
“รู้สึกยังไงบ้าง?” ไม่สิ เขาจะถามเธอว่าเป็นอะไรรึเปล่า แต่ปากมันหลุดพูดแบบนั้นไป
“เอ่อ..ก็ดี ฉันอยากกลับแล้วแหละ” ไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า ขืนอยู่ต่อไปเธอคงต้องหลุดออกไปแน่ว่าเธอรู้สึกดีจริงๆ..
“ปะ เดี๋ยวไปส่ง” คริสเดินนำหน้าไปที่รถ ยุนอาก็เดินตามอย่างไร้เรี่ยวแรง
ไม่นานก็ถึงคอนโดของซอฮยอน ยุนอาขอให้เขาส่งแค่ตรงนี้ เพราะแค่นี้เธอก็อยากจะเอาหน้ามุดดินเพราะความเขินจะแย่แล้ว
“อ้าวมาแล้วเหรอ” ซอฮยอนยิ้มแย้มทันทีเมื่อเห็นเพื่อนรักเดินเข้ามาในห้อง
“อืม ได้ถ่ายรูปไว้เปล่า” ใบหน้าหวานยังคงแดงชัดราวกับลูกมะเขือเทศ
“ช็อตที่แกจูบกับคริสเลยแหละ นี่ถ้าไม่รู้นึกว่าเป็นแฟนกันมาจูบกันจริงๆนะเนี่ย เล่นละครได้เก่งมาก“ ซอฮยอนฉีกยิ้มทันทีเมื่อพูดจบ
“เล่นบ้าเล่นบออะไรกันละ เขามาจูบฉันก่อน แล้วที่สำคัญมันใช้ความรู้สึกล้วนๆ ฉันแทบไม่ได้คิดถึงเรื่องที่จะแก้แค้นเลยรู้มั้ย” เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงต้องหวั่นไหวกับผู้ชายคนนี้ด้วย ทั้งๆที่เธอต้องทำลายเขา แต่ทำไมเขาถึงกลับมาทำให้เธอรู้สึกดีขนาดนี้
“ งานนี้ไม่ธรรมดาซะแล้ว ถ้าแกชอบคริสจริงๆก็ดีนะสิ จะได้แย่งอย่างสมจริงสมจัง “ ซอฮยอนเอ่ยขึ้นอย่างหวังดี
“แต่สิ่งที่ฉันทำอยู่ มันเหมือนเล่นกับความรู้สึกเขา.. จะให้รักคนที่กำลังทำร้ายจิตใจเขาเนี่ยนะ” ยุนอาถามอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่ได้ขอให้ไปรัก แต่แกไปรักเขาเอง..” ยุนอาส่ายหน้าอย่างไม่อยากให้เป็น แต่หัวใจคนเรามันห้ามไม่ได้นิ
“ไม่ ฉันจะต้องไม่รักใคร เพราะสุดท้ายฉันจะต้องรักตัวเอง” เสียงใสเอ่ยกับตัวเบาๆ
“หึ! ไม่รักนะ.. ดีที่สุดแล้วเพราะความรัก มันจะทำให้แกอ่อนแอ จำไว้” แน่นอน ซอฮยอนไม่เคยเชื่อมั่นในความรัก เธอไม่เคยรักใครนิ นอกจากตัวเอง เพราะทุกวันนี้เธอก็โตมาด้วยตัวของตัวเอง พี่สาวก็หนีไปอยู่เมืองนอก ซึ่งไม่ได้เห็นหน้ากันเป็น 10 ปี ป่านี้พี่คนนั้นคงลืมไปแล้วแหละ ว่ามีน้องสาวเหมือนกัน แต่นอกจากตัวเองแล้ว เธอก็รักยุนอานี่แหละ..
“ แกเห็นที่ชาร์ตแบตสำรองฉันมั้ย?” ยุนอาถามหาของกับซอฮยอนที่นั่งดูรายการโชว์อยู่
“ไม่ ฉันเห็นมันอยู่กับแกเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว วันที่แกไปผับแล้วไปนอนบ้านคริสนิ ตกอยู่ที่นั่นรึเปล่า?” ก็จริงอาจจะตกอยู่ที่นั่นก็ได้ เพราะวันนั้นเธอไม่ได้สติอะไรเลย ตื่นมาก็รีบลงมาโดยไม่ได้สำรวจของอะไรเลย
“คงจะอยู่ที่นั่น พรุ่งนี้ฉันจะไปดูละกัน” ซอฮยอนพยักหน้าเบาๆก่อนที่จะลุกจากโซฟา
“แกจะไปไหน?” ยุนอาเอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นเพื่อนรักลุกขึ้นพลางถือกระเป๋าไปด้วย
“ผับ ช่วงนี้เซ็งๆ” ซอฮยอนทำหน้าเหวี่ยงสุดๆ
“ ไปด้วยดิ อยากจะลืมความรู้สึกบ้าๆนี่สักที “
ไม่นานก็ถึงผับที่มากันทุกครั้ง แสงสีแสงดังกังวานเช่นเคย ยุนอานั่งที่โต๊ะพลางจีบไวน์ในแก้วอย่างไม่คิดชีวิต ซอฮยอนก็เช่นกัน..
“น้องสาวครับ มานั่งกับพี่มา” ลู่หานที่นั่งอยู่ในผับเอ่ยขึ้น ทำให้ซอฮยอนหันไปตามเสียง ก่อนที่จะพบเขากับผู้หญิงคนอื่น ที่รูปร่างหน้าตาดี แน่ละไม่งั้นลู่หานไม่มองหรอก
“ยุน แกเห็นมั้ย?” ซอฮยอนชี้ไปทางลู่หาน ซึ่งยุนอาก็พยักหน้าเบาๆพลางรับรู้
“ทำไม?หึงเหรอ ปกติก็ไม่หึงใครอยู่แล้วนิ” ยุนอาพูดเบาๆกับซอฮยอน ซึ่งมันก็น่าหึงจริงๆนั่นแหละ คลอเคลียร์กันอยู่ได้นานสองนาน
“ไม่รู้ ฉันก็ไม่เคยหึงใครนะ แต่ทำไม..” ใช่เธอหึงลู่หาน ไม่รู้ว่าทำไมถึงหึง ทั้งๆที่ไม่เคยหึงใครเลย
“ถ้าทนไม่ได้เมื่อเห็นผู้หญิงมายุ่งกับลู่หาน แล้วทำไมไม่ทำให้เขาเป็นของแกคนเดียวหล่ะ?” ยุนอายื่นข้อเสนอ นั่นก็น่าสนแต่เธอไม่อยากรักใครนิ เธอกลัวความรักจะตายไป
“ฉันไม่อยากรักใคร..” น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยขึ้น
“หึ! แต่ถ้าจะมานั่งทรมารแบบนี้ ก็ไม่ไหวนะ “ เธอคงไม่อยากมีเพื่อน นั่งเศร้าเหงาหงอยแบบนี้หรอก
“ฉันจะต้องทำให้เขารู้ว่า ฉันนี่แหละคือผู้หญิงที่เขาจะขาดไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว เขาจะต้องเป็นของฉันคนเดียว “ ซอฮยอนกระตุกยิ้มเบาๆอย่างสะใจ แต่ข้างในลึกๆแล้ว น้ำตามันแทบจะไหลเมื่อเห็นเขากับผู้หญิงคนอื่น.. แต่เธอก็ต้องภาวนาไว้ว่าอย่าอ่อนแอ
-------------------------------------------
สวัสดีคะ ไรท์มาอัพแล้วนะคะ^^
ตอนนี้เริ่มมีกลิ่นอายของ ลู่ซอ(?)ผู้ห่างหาย55
อยากได้ฉากฟินคู่ไหน เม้นกันเข้ามานะคะ
ถ้าผิดพลาดตรงไหนขออภัยนะคะ รีบลง
ให้ทันคืนนี้เลย ไม่ได้ตรวจอะไร
อย่างไงก็เม้นให้กำลังใจด้วยนะคะ 1 เม้น 1 กำลังใจ
ความคิดเห็น