Total top puzzles search ไขปริศนาหัวใจยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #6 : คอนโดเซฟเฟอร์2

ฉันมาอยู่คอนโดเซฟเฟอร์ได้อย่างไงกัน ? T^T

 

“คุุณเซฟเฟอร์ค่ะ คือฉันมาอยู่ที่นี้ได้อย่างไง? ” ฉันถามเซฟเฟอร์พลางมองไปรอบๆห้อง ที่ประดับตกแต่งอย่างสวยหรู สไตล์คนไฮโซ

 

“เํธอเป็นลมล้มไป ฉันเลยพามาที่ีนี้” เซฟเฟอร์พูดซึ่งเขานั่งอยู่เก้าโซฟาข้างๆ

 

“แล้ว คุณไปเอาเอกสารรึยังค่ะ?” 

 

“ยัง! ฉันกลัวเธอจะตื่นขึ้นมาแล้วเป็นบ้าอะไรไปอีก แล้วจะรอดูอาการก่อน”เซฟเฟอร์พูดน้ำเสียงเรียบๆ อย่างเย็นชา 

 

“แล้วงานคุณละค่ะ? คุณรีบกลับไปทำธุระที่สำคัญกว่าฉันเถอะค่ะ” ฉันกลัวฉันจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาเสียงานไปนะสิ 

 

“เธอไม่เป็นอะไรแล้ว ใช่มั้ย? ฉันจะรีบไป” เขามองฉันแปลกๆพิกล

 

แต่ชั่งเถอะงานนี้คงสำคัญกว่าฉันมากนะสิ.. หลังจากที่เขาออกไปจากห้อง ฉันก็เริ่มสำรวจว่าห้องเป็นอย่างไงบ้าง! ฉันเปล่่าเสียมารยาทนะT T 

ฉันเดินไปเรื่อยๆพบของหรูหราที่ฉันรู้ตัวว่าชาตินี้คงจะหาตังค์ซื้อไม่ได้สักชิ้น ฉันเดินเพลินไปจนถึงห้องนอนที่ไม่ได้ปิดไว้ สงสัยเขาเพิ่งออกจากห้องแน่ๆเลยถึงลืมปิดไฟไว้แบบนี้ ฉันเข้าไปในห้องนอนของเขา มีกรอบรูปเขากับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ดูเหมือนจะไม่ใช่เพื่อนของเขาแน่ๆ เธอคนนี้อาจจะเป็นคนรักเก่าของเขา ข้างใต้กรอบสลักชื่อไว้ว่า

 

“มายา” อุ้บ! ฉันเผลออ่านชื่อใต้กรอบรูปนั้น เธอคนนั้นชื่อมายา.. 

 

“ถ้ารูปนี้ยังอยู่ในห้องนอนเขา.. แปลว่าเขายังลืมผู้หญิงคนนั้นไม่ได้

แล้วถ้าเขายังลืม เธอไม่ได้ แล้วผู้หญิงคนไหนจะเ้ข้ามาในใจเขาได้ 

เพราะว่าเขาปิดกลั้นหัวใจตัวเองแท้ๆ ” ฉันได้แต่พึมพำกับตัวเอง ฉันไม่เข้าใจเขาเลย ถ้าเขายังไม่คิดจะหาใครมาแทนที่เธอ.. 

 

“แต่มันก็อยู่ที่เธอนะ เซฟเฟอร์.. ฉันช่วยเธอได้แค่นี้ ” ฉันวางกรอบรูปที่เพิ่งหยิบมาดูใกล้ๆ ฉันง่วงมากจนอยากจะหลับ เพลียสุดๆเลยตอนนี้ ฉันค่อยๆนอนลงบนเตียงนุ่มนิ่มของเซฟเฟอร์ ของงีบสักหน่อยละกัน ..

 

ผ่านมา 30นาที

 

 

“เห้ยย! นี่เธอมานอนตรงนี้ได้ไงเนี่ย” ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา.. ฉันหลับไปตั้งแต่ตอนไหนกัน ?? TOT

 

 

“ฉันง่วง.. เลย..” ฉันพูดต่อไมุ่ถูกละได้แต่ก้มหน้าก้มตา ไม่กล้าสบตาเขาเลย

 

 

“เธอเห็น มายา ใช่มั้ย” เขาทำหน้านิ่งไป.. 

 

 

“ใช่! คุณยังไม่ลืมเธอ ” ฉันลุกขึ้นมาจาก พร้อมมองหน้าพูดกับเขา

 

 

เขาหันมาทางฉันแล้วจับข้อมือฉันไว้แน่นๆ “ ใช่! ฉันรักแต่มายา เข้าใจมั้ย ” เขาพูดกระแทกเสียงใส่ฉัน .. ฉันรู้ว่าเขายังไม่ลืมเธอ.. และไม่คิดจะลืม  

 

 

“ฉันรู้ค่ะ.. แต่ฉันขอถามได้มั้ยค่ะ ? ถ้าคุณยังไม่ลืมมายา คุณจะหาคนใหม่ทำไม เพราะถ้าเขารู้ว่าคุณไม่มีทางลืมมายาได้ เขาจะเสียใจมากนะค่ะ ” ฉันพูดพลางสบตาเขาไปด้วย น้ำตาของฉันเริ่มมาอยู่เบ้าตา มันค่อยๆไหลลงมาที่แก้มของฉัน

 

 

“เธอร้องไห้ ?  ” เขามองดูที่ดวงตาของฉัน “เธอร้องไห้ทำไม?” เขาค่อยๆปล่อยข้อมือของฉันแล้วเอา มือของเขามาเช็ดน้ำตาที่อยู่ตรงแก้ม เขาก้มลงมองคนที่ตัวเล็กกว่า “ฉันทำอะไรให้เธอเสียใจ ห๊ะชีเดียร์” 

 

 

“เปล่าหรอกค่ะ! ฉันเห็นใจผู้หญิงพวกนั้น” ฉันเงยหน้ามองเขาซึ่งสูงกว่าฉันมากนัก    “แล้วงานคุณเป็นยังไงบ้างค่ะ? ”  ฉันถามพลางมองหน้าเขา 

 

 

“เลขาฉันหายไปไหนไม่รู้ งานก็หายไปด้วย ” เขาทำหน้าเครียดจนคิ้วอันมีเสน่ห์ของเขาชนกัน 

 

ฉันกลืนน้ำลายตัวเองไปยกใหญ่ เพราะงานนี้มูลค่ายิ่งกว่าชีวิตของฉันอีก T T ทำไงดีละเรา.. 

 

 

“เธอเป็นคนทำให้ฉันไปไม่ทัน ” เขาก้มหน้ามาพูดกับฉัน “เธอต้องรับผิดชอบ” 

 

ห๊าา O.O น้ำเสียงของเขาทำให้ฉันสะดุ้ง

 

 

“บอกไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไม่มีเงินจะชดใช้ให้คุณหรอกนะ” ฉันพูดเสียงสั่นๆ

 

 

“แล้วใครบอกให้เธอจดใช้ด้วยเงิน ” เขายิ้มมุมปาก  มีเสน่ห์ที่สุด *////*

 

 

“คุณจะให้ฉันทำอะไร ? ” 

 

 

“มาทำงานเป็นเลขาส่วนตัวของผมและนอนที่นี้กับผม ส่วนแม่ของคุณผมจะจัดการเอง .. เอ๊ะ! มีอีกอย่างหนึ่ง ออกจากงานเก่าด้วย  ” เขายิ้มมุมปาก

 

:) Shalunla