คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Danger GG Chapter 4 - Recapture part 1
Chapter 4
เลือดสีสดเปรอะเปื้อนตามร่างกายบางส่วนของเธอทั้งแขนและขา แต่ละคนถูกทรมานอย่างสาสมก่อนจะถูกนำส่งโรงพยาบาล บางคนถ้าใจแข็งละก็อย่างมากก็แค่พิการ อิทธิพลของร็อคแซนน์กรุ๊ปทำให้แพทย์และพยาบาลไม่กล้าสงสัยว่าทำไมพวกเขาถึงเป็นเช่นนั้น และด้วยความที่พวกเขามีรอยสักเต็มตัวก็ยิ่งลดความน่าสงสัยยิ่งไปใหญ่
เจสสิก้าจองอาบน้ำชำระร่างกายใหม่ ล้างสิ่งโสโครกที่เธอคุ้นเคยดีไปจนหมด เธอมาทันเวลาที่นัดกับเพื่อนสาวอีกสองคนหลังจากที่ให้ไปทำธุระบางอย่าง ตอนนี้ทั้งสามนั่งอยู่หน้าโต๊ะอาหารที่มีหลายสิ่งถูกเสิร์ฟมาราวกับอยู่ในภัตตาคารระดับห้าดาวอย่างดี
“ฉันกับยัยฟานี่ไปดูลาดเลามาแล้ว” แทยอนเปิดบทสนทนาโดยการพูดถึงธุระที่ไปทำ หลังจากนำผ้ามาวางไว้บนตัก
“อืม แต่ฉันไม่เห็นด้วยเท่าไรกับสิ่งที่พวกเราต้องไปทำ มันดูค่อนข้างแย่นะสิก้า พวกเราเป็นใครนี่พวกเธอไม่รู้เหรอ อาชีพแบบนั้นมันอาชีพชั้นต่ำนะ” ทิฟฟานี่บ่น
“ยัยฟานี่ ขอร้องละหนึ่งเดือนที่เราต้องเผชิญต่อจากนี้มันเป็นเกมส์ ไม่ใช่ธุรกิจ และมันรุกเข้าหาเรา วิธีนี้เป็นทางที่เราจะทำให้มันสูญเสียได้ค่อนข้างเยอะ ฟังนะ..ถ้าเราเข้าไปที่นั่นได้ ลูกค้าของมันก็จะลดลง มันก็จะขาดรายได้ และสาวๆที่ไม่เต็มใจจะขายบริการก็จะรอด พอเกิดเหตุการณ์แบบนี้มันก็จะไม่มาง่วนกับเกมส์ตามหาโครตเพชร เพราะงั้นเรามีแต่ได้กับได้นะ” เจสสิก้าอธิบายอย่างตั้งอกตั้งใจ เพราะดูเหมือนว่าเพื่อนคนนี้จะเป็นคนที่ค่อนข้างเข้าใจอะไรยากมากสักหน่อย
“ก็แล้วแต่ ว่าแต่จะเอายังไงกัน” ทิฟฟานี่ว่าไปตามนั้นก่อนที่มือเรียวหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม
“จากที่แบคฮยอนไปสืบมาที่นั่นมีนายหน้าอยู่คนหนึ่ง ถ้าเราเปลี่ยนตัวเองใส่เสื้อผ้าราคาถูกตามท้องตลาด ให้ดูเซ็กซี่ขึ้นมาหน่อย ไปบอกกับที่นั่นว่าเราขาดรายได้ ต้องการทำงานด่วน รับรองว่ามันต้องรับพวกเราแน่ โดยที่จะไม่มีพิรุธเลยด้วยซ้ำ” แทยอนวางแผนก่อนที่จะยิ้มมุมปากเล็กน้อย เพื่อเพิ่มความมั่นใจว่ามันคงจะต้องสำเร็จ
“แต่ถ้าเราได้ไปทำงานที่นั่นแล้ว มันอันตรายมากนะ”ทิฟฟานี่ทำหน้าบึ้ง
“แล้วเราจะกลัวอะไรกับผู้ชายหมาๆพวกนั้น หึ ! ดีแต่รังแกข่มเหงผู้หญิง ถ้าเราพกอาวุธป้องกันตัวไปนิดหน่อย เราก็ปลอดภัยโดยไม่ต้องออกแรงด้วยซ้ำ อีกอย่างผู้ชายตัวเท่ายักษ์ฉันยังไม่กลัวเลยด้วยซ้ำ” เจสสิก้าพูด
“อ่อ แล้วเรื่องเสื้อผ้าฉันให้คนไปซื้อมาเรียบร้อยแล้ว เพราะงั้นมันเริ่มต้นได้ทันที”แทยอนอธิบายรายละเอียดออกมา
“โอเค งั้นฉันว่าพรุ่งนี้เลยแล้วกัน ยิ่งเร็วยิ่งดี ฉันล่ะนับรอวันสะใจถึงที่สุด ฮะๆ” เจสสิก้ากลั้วหัวเราะในลำคอ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ขออนุญาตครับท่าน” เสียงเข้มๆของแบคฮยอนกล่าวอย่างสุภาพ และเดินเข้ามา
“ว่าไง” เจสสิก้าหันไปทางเขา
“เมลล์จากดิอาร์ตี้ ฟอร์ตครับ” แบคฮยอนเดินเข้ามาและยื่นไอแพตที่เปิดหน้าอีเมลไว้ให้เสร็จสรรพเรียบร้อย
ถึงผู้นำร็อคแซนน์ทั้งสาม
ตอนนี้กระผมทราบเรื่องเกี่ยวกับที่พวกท่านโดนทำร้ายที่สนามบินแล้วนะขอรับ ก็ต้องขออภัยด้วยที่ทำให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ แต่ก็เนื่องจากที่พวกท่านเดินทางมาโดยไม่บอกให้กระผมรับทราบเอง ฮ่าๆๆ แต่ก็ปลอดภัยดีทุกคนแล้วใช่มั้ยครับ งั้นการชิงโครตเพชรก็จะเริ่มต้นภายในวันพรุ่งนี้เลยนะครับ ผมก็ขอให้พวกท่านโชคดี
ด้วยรักและเคารพ
“หึ ไอบ้านี่!” แทยอนสบถ “เพื่อนฉันบาดเจ็บยังมีหน้ามาหัวเราะอีก อย่าให้รู้นะว่าเป็นใครไม่อย่างนั้นละก็ ตายคามือฉันแน่!”
"พวกแกจะไปป่วนซ่องมันจริงๆหรอ" ทิฟฟานี่ทำท่ากังวลอีกครั้งเพราะเธอไม่ได้ใจเด็ดเหมือนเพือนสาวทั้งสองมากนัก
"แกเป็นคนเสนอลืมแล้วหรอไง" เจสสิก้าเลิกคิ้วสูงและดูเหมือนว่าหลังจากนั้นจะไม่มีใครอธิบายอะไรมากกว่านั้น..
.
.
.
.
ใช่แล้วตอนนี้พวกเธอทั้งสามกำลังเดินกรีดกรายอยู่ในย่านการค้าแห่งหนึ่งที่ขึ้นชื่อว่าผิดกฏหมายแต่ก้ไม่ม่ตำรวจหน้าไหนเข้ามายุ่ง หลังจากที่รอทิฟฟานี่ทำใจอยู่นานกว่าจะได้มาปฏิบัติงานกัน สายตาสาดส่องไปเรื่อยๆเพื่อหาอิมยุนอา นายหน้าของแก๊งค้าหญิงโคเซน สายตาของทิฟฟานี่ก็ไปเจอจนได้
"เจอแล้ว!"สายตาของเพื่อนทั้งสองรีบหันไปตามเสียงเรียกของทิฟฟานี่ แทยอนก้มมองรูปภาพของหญิงสาวที่ใบหน้าดูสดใสน่ารักทว่าการแต่งแต้มไปด้วยเครื่องสำอางบวกกับการแต่งตัวที่แสนจะเซ็กซี่นั้นทำให้เธอดูสวยสง่ามากกว่าจะน่ารักเสียอีก แทยอนเลิกคิ้วมองภาพในมือที่ถือเอาไว้ก่อนที่จะพูดออกมา "นี่แหละ ใช่เลย"
เจสสิก้าที่ได้รับการยืนยันก็เดินพรวดพราดเข้าไป เธอแกล้งทำเป็นสะดุดใกล้บริเวนที่อิมยุนอายืนอยู่
"อุ้ย!" เสียงอุทานของเจสสิก้าทำให้ยุนอาต้องหันไปมอง
"เป็นอะไรหรือเปล่าคะ" อิมยุนอายื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ
"ไม่เป็นไรคะ ขอบคุณมากนะคะ" เจสสิก้าแสร้งยิ้มอย่างเป็นมิตร
"ว่าแต่..พวกเธอเป็นใครน่ะ ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย" ยุนอาเลิกคิ้วสูงแล้วเริ่มถามและแสดงอาการสนใจเป็นพิเศษ เพราะเด็กในซ่องใหม่ๆเริ่มหายากซะแล้ว
"ก็มาหางานน่ะค่ะ กับเพื่อนอีกสองคน" เจสสิก้ายิ้มหวานพร้อมกับชี้ไปที่เพือนสาวอีกสองคน
"งาน? งานอะไรคะ?" อิมยุนอาเหยียดยิ้มที่ริมฝีปาก
"ก็งานอย่างว่าแหละค่ะ.." เจสสิก้ายิ้มแบบมีเลศนัย
"สนใจทำงานที่ซ่องแก๊งเซนมั้ย?" อิมยุนอาตัดสินใจเอ่ยถามออกไป
"สนสิ ตกลง!" เจสสิก้าทำน้ำเสียงดีใจสุดๆ
"ว่าแต่อย่างเธอนี่น่ะ.. ไม่กลัวเหรอ?" ยุนอาถาม
"กลัวอะไรเหรอคะ" เจสสิก้าทำหน้าไร้เดียงสา ไม่รู้ไม่ชี้
‘’ไม่มีอะไรหรอกค่ะ งานนี้มันสบายอยู่แล้ว…’’ ยุนอายิ้มอีกครั้งด้วยความดีใจที่มีโชคทำให้ได้หญิงสาวมาค้าประเวณีถึงสามคนแต่เธอคงไม่รู้ว่ามันเป็นโชคร้าย ไม่ใช่โชคดีอย่างที่ตนเองคิด
‘’ค่ะ ว่าแต่คุณจะให้เราไปเริ่มงานวันไหน?’’ เจสสิก้าถาม
‘’วันพรุ่งนี้แต่พวกเธอต้องไปที่นั่นก่อน’’ ยุนอาตอบเรียบๆ ‘’แล้วพวกเธอชื่ออะไรกัน???’’ ยุนอาถาม
ใช่สิ ! เธอลืมไปได้อย่างไรว่าการปลอมตัวจำเป็นต้องมีชื่อปลอม!!
‘’อ๋อ ฉันจองฮวา คนน่ารักๆคนนั้นฮานึล คนสวยๆหุ่นดีๆก็โซรา’’ เจสสิก้าพูดชื่อที่นึกออกอย่างรวดเร็วแบบสายฟ้าแลบ บุคคลที่อยู่ไกลจากยุนอาถึงกับขมวดคิ้ว?
‘’ฉันชื่อฮานึลตั้งแต่เมื่อไหร่กัน??’’ แทยอนทำหน้างงเล็กน้อย
‘’การปลอมตัวก็ต้องมีชื่อปลอมสิ แต่ทำไมฉันต้องชื่อโซราด้วยเนี่ยไม่เข้าใจเลย’’ ทิฟฟานี่บ่นกระปอดกระแปดเพราะค่อนข้างไม่ปลื้มกับชื่อปลอมเท่าไหร่
‘’จ้ะ ฉันยุนอา..อิมยุนอา ว่าแต่ พวกเธอก็ดูดีมีชาติตระกูลนี่ ทำไมมาทำงานนี้ละ’’ นายหน้าการค้าประเวณีพยักหน้ากับชื่อของหญิงทั้งสามและเรี่มซักถาม
‘’ก็เราถูกครอบครัวทิ้งไปน่ะค่ะ คุณแม่ก็ต้องมาเสียชีวิตเพราะโรคร้าย..’’
‘’โรคอะไร??’’
‘’โรคหัวใจเลือดลดอย่างรวดเร็ว’’ เจสสิก้าเริ่มแถอย่างไปต่อไม่ถูกใครมันจะไปคิดได้วะ
‘’มีด้วยหรอคะ??’’ ยุนอาขมวดคิ้วแต่ก็ไม่ได้สงสัยในตัวสาวน้อยคนนี้เท่าไหร่เพราะเธอไม่ได้เป็นแพทย์ที่จะมาสงสัยเรื่องโรคนู่นนี่นั่น
‘’มีค่ะแต่มันเป็นโรคที่หนึ่งในล้านจะเป็นน่ะคะ คุณพ่อก็มีเมียน้อย พี่ชายก็โดนแทงตาย น้องสาวคนเล็กสุดก็โดนฆ่าตัดตอน ฮือๆๆๆ’’ เจสสิก้าบีบน้ำตาเรียกความสงสารแทนความสงสัย
ไม่ยักรู้ว่ายัยนี่การแสดงดีเป็นเลิศ -__-
‘’ไม่เป็นไรนะคะ ถ้าทำงานนี้สบายไปทั้งชาติ’’ ยุนอายิ้มปลอบใจก่อนที่จะพาหญิงทั้งสามไปที่ซ่องการค้าโสเภณี
สบายไปทั้งชาติหรือตกนรกไปทั้งชีวิตกันแน่!! แทยอนที่พอจะได้ยินบทสนทนาก็แอบคิดในใจแต่ก็ไม่ได้อะไรๆกับนายหน้ามากนัก
.
.
.
.
กลิ่นคาวกามอารมณ์ลอยมาเตะจมูกเตือนว่าพวกเธอมาถึงแล้วทิฟฟานี่ฮวังกดเปิดGPSเพื่อให้แบคฮยอนจับพิกัดเอาไว้พวกเธอทั้งสามเดินไปเงียบๆไม่ได้ถามอะไรมากมายจนมาหยุดอยู่ที่บ้านหลังนึงเหมือนเป็นที่อาศัยของโสเภณีไม่ใช่ที่ทำงานมีเจ๊แก่ๆคนนึงนับเงินอยู่เธอตวัดหางตามองปราดเดียวก็รู้พวกผู้หญิงหิวเงินมาขายตัวอีกละสิเพื่อความแน่ใจหญิงแก่ก็ถามขึ้น
"เธอพาใครมาย่ะ!" เธอขยับปากพูดเป็นภาษาญี่ปุ่นรัวๆ
"เด็กใหม่" ยุนอาเอ่ยจบ เธอก็พยักหน้าเข้าใจและไม่ซักถามอะไรให้มากความ
"พวกเธอเอาของไปเก็บตรงบ้านนั้นแล้วนอนพัก พรุ่งนี้ก็มาหาเจ้คนนี้" ยุนอาเอ่ยเรียบๆ
ทั้งสามได้ยินก็แบกถุงผ้าที่แอบซ่อนอาวุธไว้หลายอย่างเดินไปทางยาวพอสมควร ระหว่างที่เดินผ่านพวกเธอก็พอจะเดาได้ว่าเคยมีคนหนีออกจากซ่องนี้แต่กลับมาเพราะถูกตามล่า
"ช่วยด้วย..ฮืออออ" มีหญิงสาวร้องขอความช่วยเหลือจากพวกเธออย่างน่าสงสาร เนื้อตัวมีคราบเลือด แผลฟกช้ำ เต็มตัว
"นี่มันนรกชัดๆ" ทิฟฟานี่เอ่ยแบบขยะแขยง
"รีบเอาของไปเก็บเหอะ จะได้วางแผนกัน" แทยอนบอกและชักมือที่จับอีกสองคนให้รีบเดิน
.
.
.
.
Rtttttttt ~ เสียงริงโทนโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ภายในห้องประชุมยากูซ่าเซนคลายความเครียดลงและหันไปสนใจ
"ของนาย ลู่หาน" เซฮุนบอก
ตี้ด ! ลู่หานกดรับสายก่อนจะขมวดคิ้วแล้วเปิดสปีกเกอร์โฟนให้อีกสองคนได้ยิน
[สวัสดีค่ะ นั่นใช่คุณลู่หานหรือเปล่าคะ] ปลายสายถามแบบสุภาพ
"ครับ ทำไมครับ"
[เราจะมาแจ้งยอดผู้เสียชีวิตนะค่..]
"ผู้เสียชีวิต?อะไร"
[ร็อคแซนน์กรุ๊ปสั่งมา เพราะเป็นคนของแก๊งเซน] เมื่อได้ยินชื่อร็อคแซนน์ เขาก็เข้าใจทันที
"ครับเท่าไรครับ"
[ตาย13 พิการ2 ค่ะ คุณจองบอกว่านี้เป็นของขวัญจากเธอคนเดียวก่อนเริ่มเกม]
"อืม" ลู่หานกดตัดสายแล้วกำโทรศัพท์แน่น
"บอกแล้วพวกเธอไม่น่าเล่นด้วยเลยสักนิด!"
‘’คิดมากว่ะ ก็แค่ผู้หญิง’’ เสียงอี้ฟานบอก
‘’แล้วผู้หญิงที่ว่า ใช่คนที่ฆ่าล้างโครตยากูซ่าเก่าแก่หรือเปล่าละ’’ โอเซฮุนทำน้ำเสียงเครียด
‘’หึ..’’ อี้ฟานยกยิ้มอย่างพอใจเขากำลังรอดูแผนของพวกเธอ ว่าจะดิ้นได้อีกนานสักแค่ไหน
.
.
.
.
บรรยากาศบ้านญี่ปุ่นขนาดใหญ่หลายร้อยห้อง ตอนนี้พวกเธอก็เดินเหยียบเข้ามาพร้อมกับชุดที่ไม่ธรรมดา..สักเท่าไหร่ เธอเดินผ่านไปเรื่อยๆตามที่พวกนั้นบอก บรรยากาศที่มีพวกใหญ่โตมากมาย คอยใช้สายตาเล้าโลมมันน่าเกลียดมากจริงๆ
‘’แกได้เอาปืนมาไหม แท’’ เจสสิก้าหันไปถามเงียบๆ
‘’เอามาสองกระบอก กระสุนเต็ม มียาสลบอีกสามขวดเอาสักขวดไหม?’’
‘’ก็ดี ฉันกับยัยฟานี่พกปืนมาแล้ว’’ เจสสิก้าพูดพร้อมกับรับขวดยาสลบมา
‘’ฉันไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้มาอยู่ตรงนี้ โสโครกจริงๆ’’ ทิฟฟานี่ทำหน้าเหยเก
สามสาวเคลียร์กันจบก็จัดการเข้าไปในห้องที่จัดไว้ พวกเธอแค่รอให้พวกมีอิทธิพลเข้ามาแล้วทำตามแผนเท่านั้น..
ค่ำคืนนั้น..
เป็นเพราะว่านอนไม่หลับหรือสมองกำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับแผนการที่จะทำต่อไปก็ไม่รู้ เจสสิก้าถึงได้ตัดสินใจออกมาจากห้องโสโครกนั่นเพื่อปลดปล่อยสักหน่อย.. ทั้งที่ไม่มีแสงไฟยามค่ำคืนเพราะทุกคนอาจจะเข้านอนกันหมดแล้วหรือไม่ก็คงจะไปทำงาน..อย่างที่เข้าใจกันนั่นแหละ จากที่เธอสังเกตพวกสาวๆส่วนใหญ่ที่มาทำงานที่นี่ไม่ได้เต็มใจทั้งนั้น ทว่าเกิดจากการบังคับข่มเหงเป็นส่วนใหญ่ หรืออีกส่วนหนึ่งก็เกิดจากการที่ครอบครัวเดือดร้อนแล้วมีเรื่องจำเป็นที่ต้องทำแบบนี้จริงๆ..
ร่างเพรียวก้าวเท้าช้าๆ เอี่ยหูฟังเสียงรอบๆทั้งที่ความเงียบกลบบรรยากาศเงียบขรึมไปเสียหมด แต่เพราะอย่างนั้นมันก็ชัดเจนพอที่จะทำให้เธอได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง..
“นายอย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฮือออ” เสียงครวญครางที่เธอค่อนข้างน่าจะเดาออกว่ามันเป็นเสียงของใคร
“จะร้องทำไม..ก็เคยๆกันแล้วทั้งนั้น หึ!” เสียงทุ้มเข้มของผู้ชายคนหนึ่งตะคอกกลับมา ทำให้เจสสิก้าพอจะเดาเหตุการณ์ได้ว่าข้างในห้องนั้นเกิดอะไรขึ้น
“ปล่อยฉันเถอะนะอี้ฟาน! วันนี้ฉันไม่ไหว นายอยากได้อะไรฉันยอมทุกอย่างเลย ฮืออ” เสียงใสของอิมยุนอายังคงดังเพื่ออ้อนวอนขออย่างต่อเนื่อง แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมอ่อนข้อให้เธอเลย
ใบหน้าขาวซีดแนบชิดกับประตูเพื่อแอบฟังต่อว่ามันเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น
“ต้องการเธอไง..”
“อะ..อี้ฟาน..อื้อ”
ไม่ต้องการอยากรู้ไปมากกว่านั้น ร่างเพรียวผละออกมาแล้วกำมือแน่นพร้อมกับจิกเล็กคมลงกับมือตัวเอง แม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติและแม้ว่าเธอจะโหดร้ายมากแค่ไหน แต่เธอนั้นกลับเกลียดการบังคับข่มเหงเป็นที่สุด..!
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
หลังจากที่อี้ฟานอะไรนั่นเดินออกมาจากห้องนั้นทั้งๆที่สวมใส่แต่กางเกงยีนส์ เผยแผงอกแกร่งโดยที่บ่าข้างหนึ่งพาดเสื้อตัวหนาเอาไว้ ไม่นานนักร่างเพรียวของเจสสิก้าที่หลบซ่อนอยู่ก็ต้องปลีกตัวเข้าไปในห้องนั้นด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ทว่าหลังจากที่เข้าไปอะไรๆมันกลับแย่กว่าที่คิด สภาพห้องเละเทะไม่มีชิ้นดีที่แย่ที่สุดนั่นก็คงจะเป็นเตียงนอน สภาพของยุนอาที่สวยเซ็กซี่กลับกลายเป็นคนละคน ใบหน้าเลอะด้วยคราบน้ำตาในขณะที่ผมฟูยุ่งเหยิงรวมถึงเสื้อผ้าชิ้นน้อยที่คาดว่าพึ่งจะนำมาสวมใส่อีกครั้งนั่นก็ฉีกขาดไปซะส่วนใหญ่ อีกทั้งกายบางยังมีรอยจ้ำแดงๆเต็มไปหมด
เจสสิก้าซ่อนตัวอยู่ตรงหลังตู้ใหญ่ๆเพราะไม่ดีแน่ถ้าจะปรากฏตัวให้อีกคนเห็น ยุนอานั่งคอพับอยู่บนเตียงโดยมือเรียวกำผ้าปูยี่ห้อดีเอาไว้ ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแบบนี้ยิ่งทำให้เจสสิก้ายิ่งสงสารเธอเข้าไปใหญ่
แม้ว่าจะเป็นนายหน้าแต่ก็ใช่ว่าจะรอดจากการถูกกดขี่ข่มเหงสักหน่อย..
บางทียัยนี่อาจจะไม่ใช่คนเลว..บางทีเธออาจจะทำเพื่อเอาตัวรอด
ถ้าอย่างนั้นเธอจะตัดสินใจช่วยยัยนี่ดีไหม?
TALK กับไรท์
อัพแล้วน้า._. ชาร์ปหน้าลุ้นกัน
ว่าสาวๆจะทำอะไรกันที่นี่
ชาร์ปหน้าทั้งสองฝ่ายจะเจอกันแล้ว
สงสารยุนอาแปร้ป T^T
1 เม้น 1 กำลังใจค่ะ
ความคิดเห็น