คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [Chapter 10] ::Taeyeon ::
แทยอนรู้สึกโดดเดี่ยวทุกครั้งที่เจสสิก้าไม่ว่างออกมาพบเธอ แน่ละเพื่อนๆของแทยอนก็มีงานให้ทำเต็มไปหมด คงมีแต่เธอคนเดียวที่นั่งนอนอยู่ในคฤหาสน์แล้วก็ได้เงินฟรีๆ แน่ละ เธอเอาศักดิ์ศรีแลกเงินนิ..
มันคงไม่มีอะไรจะเสียแล้วแหละในเมื่อเธอทำทุกอย่างไปเพราะความจำเป็น แต่ทุกอย่างมันก็ไม่ได้ง่ายขนาดนั้น การที่จะเป็นคุณหญิงในบ้านหลังนั้น มันเป็นความฝันของผู้หญิงนับไม่ถ้วน ซึ่งเธอก็ฝันไว้แบบนั้นเหมือนกัน ทุกอย่างล้วนต้องมีการแย่งชิง และผู้หญิงคนนี้ก็จะทำให้ได้
“!แทยอน..” เสียงที่ไม่คุ้นหูดังขึ้นตรงหน้า ร่างบางเงยหน้าขึ้นหาตามเสียงเรียก
‘..ยุนอา..’
ชื่อของคนๆนี้ทำเธอใจสั่นทุกทีเมื่อได้ยิน เธอแทบจะทำตัวไม่ถูก ยุนอาจะมาไม้ไหนกัน.. แต่ที่แน่ๆ เธอต้องหน้าด้านกับเขาให้ถึงที่สุด
“ว่าไงจ๊ะ ยุนอา” แทยอนกระตุกยิ้มเบาๆให้ยุนอาและซอฮยอนที่เดินมาข้างๆ
“ที่มันเต็มแล้ว..ยังไงก็ขอนั่งด้วยนะ” ซอฮยอนเอ่ยกับแทยอนเบาๆ ร่างบางเหลือบสายตาไปมองโต๊ะที่ว่างๆประมาณ 5 โต๊ะ แต่ถ้าเขากล้าหน้าด้านขอ เธอก็หน้าด้านให้
“ได้สิ สบายดีมั้ยยุนอา” ร่างบางพูดพลางชิบกาแฟร้อนๆไปด้วย สายตาเหลือบมองความเคลื่อนไหวของยุนอา แต่ที่แน่ๆเขาคงไม่กล้าทำอะไรเธอหรอก
“สบายดี ฉันก็เพิ่งจะรู้นะว่าเธอไปนอนกินที่บ้านหลังนั้น” ยุนอาพูดพลางจ้องมองสายตาของแทยอนอย่างเหยียดๆ ในสายตายุนอาตอนนี้ แทยอนไม่ต่างกับพวกเอาตัวเข้าแลกเงิน
“คงไม่แปลกใช่มั้ยละ ถ้าผัวกับเมียนอนกินด้วยกัน”เธอกระตุกยิ้มอย่างผู้ชนะให้ยุนอา แน่ละในเมื่อเขายิงคำถามที่เสียมารยาทแบบนี้ ตอบแบบผู้ดีก็คงไม่ได้
“ว้าย!ตายจริง แต่คนที่เธอเรียกเขาว่าผัว กลับมาขอฉันแต่งงาน..” เจ็บปวด.. คำพูดบ้าๆของยุนอาทำให้เธอแทบจะหลอนเลยก็ว่าได้ แต่ยุนอาก็แค่ต้องการจะป่วนเธอเท่านั่นใช่มั้ย เซฮุนคงไม่ไปขอยัยนี่แต่งงานหรอกใช่มั้ย..
“ฉันไม่ใช่พวกหูเบา..ขอโทษนะแผนนี้มันใช้ไม่ได้กับคนอย่างฉันหรอก” ไม่วายที่จะฝืนกระตุกยิ้มอย่างเครียดแค้นให้ยุนอา
“มันไม่ใช่แผนหรอกนะ ฉันมีหลักฐาน” สิ้นเสียงที่น่ากลัวของยุนอา ซอฮยอนก็คว้าไอโฟนขึ้นมาเปิดเสียงที่ยุนอาแอบอัดเอาไว้
“ยอมมาเป็นคนของฉันคนเดียวโดยที่ไม่ต้องยุ่งกับผู้ชายหน้าไหน..ฉันจะเลี้ยงดูเธอเอง”
“ไม่! ฉันไม่ใช่ของเล่นของใคร..นายจะซุกฉันไว้เหมือนแทยอนนะเหรอ?ฉันไม่ยอมเป็นอย่างนั้นแน่ๆ ”
“แล้วถ้าเราจะต้องงานกัน..เธอยังคิดว่าฉันจะเห็นเธอเป็นของเล่นอยู่มั้ยละ
“ทำไม..? ทำไมนายถึงอยากจะได้ฉันนักหนา
“เพราะว่ารักไงยุนอา..แค่นี้มันจะพอสำหรับเราหรือเปล่า?”
สิ้นคลิปเสียง แทยอนแทบจะหัวใจสลาย เซฮุนพูดแบบนั้นไปจริงๆเหรอ.. เขารักยัยเด็กนี้จริงๆเหรอ..
“ฉันไม่สนไอเสียงคลิปบ้าๆนี่หรอกนะ เพราะอย่างไงฉันก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียเขา” เธอกระตุกยิ้มบางๆก่อนที่จะหันหลังกลับเพื่อจะออกไป
“เสียตัวให้เขาแล้ว.. แต่กลับไม่มีปัญญาให้เขามาขอแต่งงาน น่าสมเพชสิ้นดี” เสียงใสของยุนอาเอ่ยขึ้น ทำเอาแทยอนชะงักแล้วหันหลังกลับมาที่โต๊ะ
“แต่ฉันก็ไม่ได้ไปแย่งของใครเหมือนเธอ!!” แทยอนหน้าแดงจัดเพราะความโกรธ มือบางถือแก้วน้ำ ก่อนที่จะยกสาดไปที่ใบหน้าของยุนอา น้ำกระจายไปทั่วพื้น.. และใบหน้าของยุนอา
“กรี๊ดดดดดดดด!!! แกทำบ้าอะไรของแกเนี่ย” ยุนอาโวยวายทันที ซอฮยอนได้แต่นั่งเอ๋อเพราะทำอะไรไม่ถูก ไม่นานก็ตั้งสติได้ ยุนอาลุกขึ้นออกจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ทัน แทยอนอยู่ดี เพราะเธอได้ออกไปตั้งแต่เธอกรี๊ดแล้ว..
เธอทนไม่ไหวจริงๆเลยตัดสินใจทำแบบนั้น ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ เธอก็ไม่อยากจะทำแบบนั้นกับยุนอาหรอก.. เพราะถ้าเกิดยุนอาไปฟ้องเซฮุนละ เธอได้กลายเป็นนางร้ายในสายตาเซฮุนแน่ๆ
ร่างบางได้แต่ครุ่นคิดในใจไม่ให้ใครรู้ ขาเรียวค่อยๆก้าวเข้าคฤหาสน์หลังใหญ่อย่างเหม่อลอย..
“นี่! คุณแทยอนไปไหน?” เซฮุนเอ่ยถามคนใช้ในบ้าน
“เห็นออกไปข้างนอกแต่เช้าแล้วคะ” คนใช้สาวตอบเบาๆพลางเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ดูท่าเซฮุนจะอารมณ์ไม่ค่อยดีซะด้วย แทยอนเดินเข้ามาในบ้านอย่างหวาดๆ เรียกหาแบบนี้แสดงว่าต้องมีอะไรแน่ๆ..
“ฉันอยู่นี้ คุณมีอะไรรึเปล่าเซฮุน” ใบหน้าซีดเซียวค่อยๆเดินไปเกาะแขนเขา
“เปล่า.. ฉันแค่สงสัยว่าเธอหายไปไหน ” เซฮุนได้แต่ครุ่นคิดกับเรื่องบ้าๆที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ และมันก็เป็นจริงซะด้วย แทยอนออกไปไหนแต่เช้าโดยไม่บอกเขา..
สงสัยกันนะสิ ว่าเมื่อเช้าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆก็มีคนส่งเมสเสจมาว่าแทยอนจะนอกใจ แต่ทว่าที่เขาเห็นอยู่ แทยอนรักเขาจะตายไป.. และที่สำคัญเขาก็ไม่ควรไปหึงแทยอนด้วย เพราะเขาเองก็มีคนอื่น แต่กลับห้ามใจไม่ให้หวงไม่ได้เลย..
“อ๋อ! พอดีไปหาเพื่อนมานะคะ ทานอะไรรึยัง? เดี๋ยวฉันยกข้าวต้มมาให้นะ” สิ้นเสียงหวานเซฮุนพยักหน้าเบาๆ เขาควรจะไว้ใจเธอไม่ใช่เหรอ แทยอนไม่มีทางนอกใจเขาแน่นอน..
ผ่านไปห้านาทีแทยอนยกข้าวต้มไปไว้ที่โต๊ะกินอาหาร เซฮุนตักข้าวต้มเข้าปากช้าๆ ซึ่งผิดสังเกตแทยอนเป็นอย่างมาก แต่เธอจะกล้ายุ่งวุ่นวายอะไรมากละ อาจจะเครียดกับงานก็ได้นิ...
“เธอไปหาใครเหรอ แทยอน” เสียงเรียบของเซฮุนเอ่ยขึ้น
“เจสสิก้า วันนี้คุณดูแปลกๆนะ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” เสียงหวานเอ่ยขึ้นพลางเงยหน้ามองคนร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เปล่าสักหน่อย เธอออกไปหาเจสสิก้าคนเดียวใช่มั้ย” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นช้าๆ ซึ่งมันทำให้แทยอนแปลกใจอยู่ไม่น้อย แต่เธอก็ไม่กล้าคิดหรอกว่าเขาหึง
“คุณรักยุนอาใช่มั้ย” ถามไปน้ำตาก็จะไหลไป.. แต่ยังไงก็ต้องถาม
“มันไม่ใช่เรื่องของเธอ” พูดจบเซฮุนก็เดินออกไปทันที แทยอนพยายามจะเดินตามเขาให้ทันแต่ก็ไม่ทัน ด้วยความรีบขาของร่างบางจึงพันกับเขาตัวเองทำให้ล้มลงกับพื้น น้ำตาค่อยๆนองอย่างไร้สาเหตุ
ก๊อกๆๆ..
เสียงเคาะประตูห้องนอนของเซฮุนดังขึ้น
“ใคร?” เสียงทุ้มถามไปอย่างไร้อารมณ์
“นมเองคะคุณหนู” แม่นมที่เลี้ยงดูเซฮุนและคริสมานานเอ่ยขึ้น..
“นมเหรอครับ เข้ามาได้ครับ” จากน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง กลายเป็นเสียงที่อ่อยโยนขึ้นมาทันที บางทีตอนที่เซฮุนไม่เหลือใคร เขายังมีแม่นมที่คอยให้กำลังใจเสมอ
“คุณหนูแทยอนร้องไห้ใหญ่เลย ทะเลาะอะไรกันเหรอคะ” แม่นมเอ่ยเบาๆพลางค่อยๆเดินมานั่งพับเพียบที่พื้น
“ผมบอกนมแล้วไง ให้ขึ้นมานั่งกับผม ส่วนแทยอนไม่มีอะไรหรอกครับ” แม้กระทั่งคนที่เขาไว้ใจที่สุด เขายังไม่อยากให้คนๆนั้นรับรู้ความรู้สึกบ้าๆแบบนี้เลย
“คุณหนูรักคุณยุนอาจริงๆเหรอคะ” สาวชราพูดพลางลุกขึ้นมานั่งที่เตียงข้างๆเซฮุน
“ผมไม่รู้.. ผมอยากจะดูแลเขาอยากแต่งงานกับเขา ไม่อยากให้เขาเป็นของใครนอกจากผม ผมรู้สึกผิดทุกครั้งที่คริสทำเหมือนเขาเป็นของเล่น.. แค่ใช้ในวันที่เหงา เพราะยังไงคริสก็มีเจสสิก้าอยู่แล้ว” เซฮุนเอ่ยอารมณ์เสียให้แม่นมฟัง
“นั่นเรียกความรักเหรอคะ..? อาจจะเป็นเพราะสงสารก็ได้ ” คำพูดของนมมันแทงลึกเข้าไปในหัวใจ เขาจะสงสารยุนอาทำไมกัน เขาต้องรักเธอสิ..
ตี๊ดด.. หลังจากที่เธอตั้งสติได้แทยอนรีบคว้าโทรศัพท์โทรหาเจสสิก้าทันที
[ฮัลโหล! ว่าไงแทยอน] เสียงหวานที่เย็นชาราวกับน้ำแข็งเอ่ยขึ้นทันที
“แกอยู่ไหน จะไปหา” น้ำเสียงที่ลุกลนของเธอเอ่ยขึ้น คงจะมีคนเดียวที่เธออยากจะคุยด้วยมากที่สุด
[บ้านคุณอิม มาเร็วๆนะ] สิ้นปลายเสียง แทยอนก็กดวางสายทันที ก่อนที่จะเดินออกจากบ้านโดยที่ไม่บอกไม่กล่าวใครทั้งสิ้น แน่นอนว่าเซฮุนยกคนขับรถให้แทยอน 1 คน ซึ่งเธอจะต้องใช้คนขับรถคนนี้ตลอดถ้าไปไหน
-
-
-
“รีบไปเปลี่ยนชุดซะ เปียกไปหมดแล้ว เราจะไปที่คฤหาสน์อิมกัน” ซอฮยอนกล่าวกับเพื่อนรัก ก่อนที่จะนั่งไปที่โซฟาหรู
“จะไปทำไม? ฉันเกลียดคนที่นั่นจะตายไป จะไปให้เจ็บใจอีกทำไม”ยุนอาโมโหทันทีเมื่อรู้ว่า ซอฮยอนจะให้เธอไปที่นั่น
“อย่าโง่ไปหน่อยเลย เก็บความเกลียดชังไว้ก่อน เราต้องไปหานังเจสสิก้า ไปทำให้มันเจ็บปวด ไปทำให้มันทนอยู่ที่บ้านหลังนั้นไม่ได้และที่สำคัญ ไปกราบกระดูกแม่แก ” ซอฮยอนเอ่ยขึ้น
“แม่..” คำเดียวที่ยุนอาพูดออกมา แน่นอนว่าเธอคิดถึงแม่แทบขาดใจ แต่ท่านไม่อยู่ให้เธอคิดถึงซะแล้ว
-
-
-
ไม่นานแทยอนก็ถึงที่หมาย คฤหาสน์คุณอิม แต่ที่แน่ๆเจสสิก้ามาต้อนรับถึงหน้าบ้านแล้ว
“เข้ามาก่อน คิดถึงอะดิ๊!! ถึงได้มาหาถึงบ้าน” เจสสิก้ายิ้มหวานให้เพื่อนรัก แต่แทยอนเองก็ยิ้มกลับให้เธอไม่ไหว
“ฉันกลัว..” น้ำตาที่กลั้นมานานได้เอ่อล้นออกมาจากเบ้าตา เจสสิก้าเปลี่ยนสีหน้าทันทีเพราะความตกใจ เกิดอะไรขึ้นกับแทยอน..?
“ใครทำอะไรแก? บอกฉันมาสิ ฉันจะลากหัวมันมากราบเท้าแกให้ได้เลย” จริงๆนะ..เธอทำจริงๆ เพราะคนอย่างเธอ พูดอะไรแล้วต้องทำให้ได้
“แกทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก ฮึกๆ” เสียงสะอื้นหนักกว่าเดิม
“ทำไม? มันทำแกเสียใจขนาดนี้ มันเป็นใคร” เจสสิก้าเขย่าตัวแทยอนเพื่อเอาคำตอบจากเธอ
“ ยุนอา ” ในที่สุดเธอก็หลุดพูดออกมาจนได้ว่าคนที่ทำให้เธอเสียน้ำตาขนาดนี้คือใคร ก็อย่างที่เธอพูดจริงๆนั่นแหละ เจสสิก้าไม่สามารถลากหัวยุนอามากราบเท้าเธอได้
“ไม่เป็นไรนะ ฉันจะไม่ยอมให้ใครเจ็บฟรีๆอีกแล้ว” คำพูดที่แทยอนไม่เข้าใจเหลือเกินว่าเจสสิก้าหมายความว่าอย่างไร
“อ้าว! บังเอิญจังนะ แทยอนเรามาที่นี้วันเดียวกันเลย” เสียงใสที่มีแต่ความร้ายกาจเอ่ยขึ้น แทยอนและเจสสิก้าหันไปตามเสียง ก่อนที่จะเจอยุนอาและซอฮยอนที่มาด้วยกัน
“...” แทยอนไม่ตอบอะไร ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเพราะเธอนั้นร้องไห้อยู่ ที่แน่ๆ เธอไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาของเธอเลย
“จะมาพบคุณพ่อเหรอ?ท่านไม่อยู่นะ” เจสสิก้ายิ้มหวานให้ยุนอาแต่สิ่งที่ได้กลับมามันไม่คุ้มค่าเลย ยุนอาเหยียดมองเจสสิก้าแปลกๆ
“เปล่า ฉันจะมาหาพี่สาวบ้างไม่ได้รึไง” ยุนอากระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ
“ขาหายเจ็บแล้วเหรอ?” เจสสิก้าเอ่ยถามทันที แต่ทว่าเธอรู้ได้ยังไง?
“เธอรู้เรื่องขานั่นด้วยเหรอ?” ยุนอาหน้าซีดลงทันที มันอาจจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญก็ได้นิ
“ใครๆเขาก็ดูรายการที่เธอถ่ายกับคริสทั้งนั้นแหละ ได้ข่าวว่ามีคนสร้างเพจFCคู่จิ้นมากมายเลยนิ” เจสสิก้าแขวะทันที
“ก็กระแสมันดีอะนะ ทำใจหน่อยละกัน” ซอฮยอนแทรกขึ้นมาทันที
“ส่วนเธอนะ เป็นไงบ้าง? ไปถามเซฮุนมาหรือเปล่า? ว่าเขารักฉันจริงมั้ย หึๆ” ยุนอาหัวเราะในลำคอเบาๆ ซึ่งแน่นอนว่ามันทำให้แทยอนยิ่งเกลียดผู้หญิงคนนี้ และที่สำคัญเธอจะอ่อนแอไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นยุนอาก็จะได้ใจ
“รักแล้วไง? ความรักมันกินเข้าไปได้มั้ยละ ” แทยอนย้อนกลับอย่างขาดไม่ถึง ซึ่งมันทำให้ยุนอาอึ้งไปเลยทีเดียว “เธอคิดเหรอ?ว่าความรักมันจะอยู่ทน” เธอไม่ได้คิดอย่างที่พูด แทยอนเชื่อในรัก.. แต่ที่เธอต้องบอกแบบนั้นไป มันจำเป็นจริงๆ น้ำตาค่อยๆไหลเอ่อขึ้นมา ถ้าเซฮุนรักยุนอาจริงๆ เธอจะทำอย่างไงในเมื่อทั้งหัวใจของเธอมีแค่เขา ขาเรียวค่อยๆก้าวออกจากบ้านโดยไม่บอกกล่าว เจสสิก้ารั้งไว้ไม่ทันอยู่ดี ในเมื่อเธอก็ต้องจัดการกับยุนอา
“แทยอนจะไปไหน” เจสสิก้าพยายามรั้งเธอ แต่นั่นก็ไม่ทันแล้วแทยอนได้เดินออกไปจากบ้านแล้ว
ร่างบางเดินไปอย่างไม่รู้ทิศทาง แดดแรงจัดทำให้แทยอนเริ่มหน้ามืดขึ้นมาทันที เธอค่อยๆใช้มือบังแดดแต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยอะไรสักเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ร่างกายของเธอเริ่มอ่อนล้า และใกล้จะหมดแรงเดินในที่สุด
ฟุบบ!!
ร่างไร้เรี่ยวแรงหงายหลังไปทันทีแต่ทว่าร่างกายของเธอนั้นไม่ได้ล้มไปกับพื้น มีชายร่างสูงมาช้อนตัวเธอไว้ได้ทัน..
“คุณๆๆคุณเป็นอะไรรึเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทันที ก่อนที่จะพาแทยอนไปไว้ที่รถ เขาควรจะทำอย่างไง ? ส่งโรงพยาบาลหรือว่าอะไร แต่แค่เป็นลมนิ.. พักสักแป๊บเดียวเดี๋ยวก็หาย
ไม่นานเขาก็พาเธอมาที่คอนโดส่วนตัวของเขา คงต้องให้ได้สติก่อนถึงจะพากลับบ้านได้ละมั้ง ร่างสูงช้อนตัวร่างบางขึ้นอุ้มก่อนที่จะวางลงที่เตียงนอน มือหนาบิดน้ำหมาดๆก่อนที่จะบรรจงเช็ดไปที่ใบหน้าและคอ แต่เขาคงเช็ดได้เท่านั้นแหละ ในเมื่อเขาเป็นผู้ชายนิ
“อื้ออ..เซฮุน ฉันรักคุณ” แทยอนละเมอเบาๆด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ร่างสูงค่อยๆเดินมานั่งที่เตียงก่อนที่จะเรียกแทยอนให้ได้สติ
“คุณ คุณครับ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทำให้แทยอนค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนที่จะเหลือบตามองไปรอบๆห้อง
“ฉันอยู่ที่ไหน?” เสียงอ่อนล้าค่อยๆดังขึ้น
“ผมเห็นคุณออกมาจากคฤหาสน์อิม และจู่ๆคุณก็วูบลงไปผมเลยไปช่วย” แทยอนพยักหน้าเบาๆพลางรับรู้
“คุณชื่ออะไรคะ”แทยอนเอ่ยถามร่างสูงที่ช่วยชีวิตเธอ
“ผม ‘แบคฮยอน’ ” แบคฮยอนเอ่ยขึ้นเบาๆ
“ขอบคุณนะแบคฮยอน ฉันจะกลับแล้วแหละ” แทยอนลุกขึ้นจากเตียงทันที แต่ก็ยังเวียนหัวอยู่บ้าง
“ผมไปส่งนะ” เขาเสนอทันทีเพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นมาอีกจะได้ช่วยทัน
ผ่านไป 15นาทีไม่นานก็ถึงที่หมายรถของแบคฮยอนจอดหน้าคฤหาสน์หลังโตของเซฮุน แทยอนเปิดประตูรถก่อนที่จะเห็นเซฮุนยืนอยู่หน้าบ้าน เขาคงไม่คิดว่าเธอจะมีคนอื่นใช่มั้ย..
“เธอไหนไปกับใครมา?” เสียงทุ้มที่แสนเยือกเย็นเอ่ยขึ้น
“เอ่อ.. นี่แบคฮยอนเพื่อนฉันคะ” ตัดสรุปว่าเพื่อนจะง่ายกว่าการที่จะต้องเล่าอะไรทั้งหมดให้เซฮุนฟัง
“เธอไม่มีสิทธิ์ไปไหนกับผู้ชายหน้าไหนทั้งนั้น” พูดจบมือหนาของเซฮุนก็ลากแทยอนไปอย่างดื้อๆ ไม่ทันที่แทยอนจะกล่าวขอบคุณแบคฮยอน แต่เขาคงเข้าใจดีว่าแฟนคงหึงมาก
“เธอมีคนอื่นใช่มั้ย” มือหนากำข้อมือแน่น จนแทยอนเจ็บและพยายามดิ้นหนี
“ฉันไม่เคยมีใครนอกจากคุณนะคะ”แทยอนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“แล้วไอคนเมื่อกี้มันเป็นใคร ถ้าไม่ใช่ชู้เธอ” แทยอนสะบัดข้อมือทิ้งทันที
“คุณยังมีคนอื่นมากมาย แล้วทำไมฉันต้องหยุดที่คุณ” แทยอนกระตุกยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่จะหันหลังให้เขา จู่ๆน้ำตาก็ตกอย่างไม่มีสาเหตุ เธอไม่ได้คิดแบบนั้น เธอคิดจะหยุดที่เขาคนเดียว แต่เพราะความโมโหจึงพูดไป
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีคะหลังจากไม่ได้อัพนานก็มาอัพแล้ว ฝากกระหน่ำเม้นด้วยนะ555
ถ้ามีคำผิดก็ขออภัยด้วยนะคะ ไม่ได้ตรวจเลยเพราะรีบอัพให้ทันคืนนี้จริงๆ ปล. ถ้ามีเดี๋ยวมาแก้
ตอนนี้้เป็นตอนของแทยอนล้วนๆ 55555 ฝาก FC แทยอนเม้นเยอะๆนะคะ
ความคิดเห็น