คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
ผู้คนมากมายตั้งหน้าตั้งตารอเรื่องที่น่าสนใจภายในวันนี้ ลานกีฬากลางโรงเรียนที่เคยเงียบสงบในยามเช้าตรู่กลับพรั่งพรูไปด้วยผู้คน ทั้งนักเรียนและเหล่าครูบาอาจารย์ที่มุงดูหน้าเวทีขนาดย่อมประมาณครึ่งเมตร ถามว่าสาเหตุอะไรที่ทำให้คนสนใจบริเวณนี้ได้มากขนาดนี้ เป็นเพราะป้ายไวนิลขนาดใหญ่ถูกประกาศโฆษณาไว้ว่า ‘ประกาศนักแสดงนำ Short film Project’ ซึ่งเป็นโครงการของโรงเรียนที่รับสมัครนักเรียนที่มีหน้าตาดีเข้าร่วมเล่นหนังสั้นเพื่อส่งประกวดประจำปี
แน่นอนว่าตัวเต็งของผู้ที่ได้รับเลือกจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ‘อู๋อี้ฟาน’ รุ่นพี่เกรด12ที่มีใบหน้าคมคายหล่อเหลารับกับส่วนสูงและร่างกายแกร่งที่ต่างพาให้ผู้คนหลงใหล และ ‘คิมจงอิน’ นักเรียนเกรด11 ที่น่าสนใจไม่แพ้กัน และไม่ว่าผลจะประกาศออกมาเป็นใคร ก็คงจะได้ทราบทั่วๆกันในอีกไม่กี่นาทีนี้
“และนักเรียนฝ่ายหญิงที่ได้รับเลือกได้แก่..!” เสียงของนักเรียนเกรด12ที่รับหน้าที่เป็นพิธีกรประกาศดังลั่น บรรดารุ่นน้องต่างๆที่อยู่ข้างล่างเวทีต่างพากันลุ้นให้ผลออกมาเป็นบุคคลเดียวกับที่เธอเชียร์ “เจสสิก้าจอง..!!”
เสียงปรบมือดังลั่นเมื่อประกาศผลออกมาเป็นคนเดียวกับที่ทุกคนตั้งใจและคาดหวังเอาไว้ ร่างเพรียวของเจ้าของชื่อก้าวขึ้นบนเวทีอย่างสง่าภายในชุดนักเรียน ใบหน้าเรียวยิ้มน้อยๆเพื่อขอบคุณกำลังใจที่ทุกคนมอบให้
เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีเป็นเพราะว่ามีเรื่องที่น่าสำคัญกว่านั้น ทุกคนเลิกให้ความสนใจเกี่ยวกับนักแสดงหญิงที่สามารถเป็นหน้าเป็นตาให้กับโรงเรียนแล้วรอฟังประกาศผลนักแสดงชาย
“และนี่ก็เป็นช่วงเวลาที่ทุกคนรอคอยแล้วนะครับ” พิธีกรชายยิ้มขำชอบใจเล็กน้อยที่แกล้งให้ทุกคนรอได้ ก่อนที่จะใช้มือหนาหยิบใบประกาศออกมาแล้วอมยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ
“ผลประกาศอยู่ในมือของผมแล้ว อยากรู้กันหรือยังว่าเป็นใคร!!” พิธีกรชายตะโกนถามทุกคนดังลั่น
“อยากกกก!!” บรรดานักเรียนที่คลั่งไคล้ก็ตอบมาอย่างดังไม่แพ้กัน
“ผมว่า..มาถามความเห็นจากเจสสิก้าก่อนดีกว่า คิดว่าอยากให้ใครมาเล่นคู่กับน้องครับ?” พิธีกรชายร่างสูงเดินเข้าไปใกล้หญิงสาว แล้วลอบยิ้มเล็กน้อย
“เอ่อ..” คนที่ถูกถามโดยไม่ตั้งตัวแบบนี้ถึงกับทำอะไรไม่ถูก นัยน์ตาเรียวคมกวาดตามองผู้เข้ารับการคัดเลือกแล้วพบว่าอู๋อี้ฟานกำลังจดจ้องมองมายังเธออย่างชัดเจนแล้วหันหน้าหลบหนีไปเมื่อเธอดันเผลอไปสบตา เพราะอย่างนั้นเจสสิก้าถึงมองไปที่ร่างสูงของคิมจงอิน ชายหนุ่มที่เรียกได้ว่าแอบตามจีบเธอมาสักระยะซึ่งไม่รู้เหตุผลว่าเพราะชอบเธอจริงๆหรือหวังอะไรกันแน่
“ว่ายังไงครับ” พิธีกรชายถามซ้ำอีกครั้ง
“ฉันไม่ได้เชียร์ใครเป็นพิเศษ แต่ฉันยินดีร่วมงานกับทุกคนที่สามารถเป็นหน้าเป็นตาให้กับโรงเรียนได้เป็นอย่างดีค่ะ” เธอยิ้มน้อยๆหลังจากตอบคำถาม
“โอเคครับ งั้นพวกเรามาฟังผลกันดีกว่า” พิธีกรชายโค้งขอบคุณก่อนที่จะเดินกลับมายังหน้าเวทีอีกครั้ง “และนักเรียนฝ่ายชายที่ได้รับการคัดเลือกได้แก่..”
“ … ”
“ได้แก่..!!!”
“ … ”
“อู๋..อี้ฟาน!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดด!!” เสียงกรี๊ดเสียงเชียร์และเสียงปรบมือดังลั่นไปทั่วสนามอย่างพึงพอใจเมื่อผลออกมาแบบนี้ ร่างสูงของอู๋อี้ฟานโค้งขอบคุณเมื่อผู้คนสบสายตามายังเขาก่อนที่จะก้าวขึ้นไปบนเวที
คิมจงอินจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดที่ผลออกมาเป็นอย่างนี้ ทั้งที่ตั้งใจแล้วว่าจะต้องทำให้ได้แต่กลับผิดพลาดไป นี่เป็นกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ที่เขาต้องแพ้ไอ้หน้าหล่อนั่น เขาปรายตามองร่างสูงที่ยิ้มกว้างให้กับทุกคนแล้วก็ต้องหงุดหงิดใจอีกครั้ง ดังนั้นจึงเลือกที่จะก้าวเท้าเดินหนีออกมาจะดีกว่า
“ไคย่าห์!! ไม่เป็นไรนะยังไงพวกเราก็สนับสนุนนาย” เสียงของหญิงสาวรุ่นเดียวกันตะโกนขึ้นหลังจากที่วิ่งตามเขามาในระยะไกล
“ไคโอป้า พวกฉันเชียร์พี่เสมอนะ” เด็กสาวอีกคนพูดแล้วเข้ามาเกาะแขนเขาเอาไว้ทำให้ร่างสูงต้องหยุดเดิน
“ฉันอยากอยู่เงียบๆ” ร่างสูงผิวแทนพูดออกมาอย่างเรียบๆและเย็นชา โดยไม่สนว่ามันจะทำร้ายความรู้สึกของคนที่ถูกไล่ออกมาแบบอ้อมๆ
“แต่ฉันอยากให้กำลังใจพี่นะ” เด็กสาวคนหนึ่งไม่ยอมลดละความตั้งใจ
“ใช่ๆๆๆ ฉันด้วย"
“ฉันเหมือนกัน!!” เสียงโหวกเหวกโวยวายยังคงดังขึ้นอยู่เรื่อยๆ
“ฉันบอกว่าอยากอยู่เงียบๆไง!” จงอินตะคอกออกมาและสะบัดแขนของเหล่าแฟนคลับที่คอยเกาะแกะออกไปอย่างไร้ใยดี สายตาจ้องเขม็งไปยังพวกเด็กสาวที่ได้แต่ทำตาปริบๆเหมือนลูกแมวก่อนที่จะเดินหนีไปอย่างไม่สนใจ
ขอแค่อย่าเดินตามมาก็พอ!
“และในที่สุดโรงเรียนของเราก็ได้นักแสดงนำที่เพียบพร้อมไปด้วยหน้าตาและความสามารถหลังจากที่เฟ้นหากันมาร่วมเดือน ในวันนี้ก็อยากจะมาสัมภาษณ์ความรู้สึกกันหน่อยครับ” พิธีกรชายยังคงดำเนินหน้าที่ได้อย่างดีโดยที่เสียงเชียร์ข้างล่างเวทียังคงดังอยู่ต่อเนื่อง เป็นเพราะวันนี้มีงานถึงได้ยกคาบเช้าให้พวกนักเรียนไปอย่างฟรีๆ
“ขอเริ่มถามสาวสวยของโรงเรียนเราเลยดีกว่าครับ ว่าทำไมถึงตัดสินใจลงสมัครการประกวดนี้” พิธีกรชายเดินเข้าไปใกล้ร่างเพรียวที่ยืนขนาบข้างร่างสูงแล้วยื่นไมค์ให้
“เอ่อ..” คนไม่เคยถูกสัมภาษณ์ก็ไม่รู้จะตอบอะไรไป เท่าที่จำความได้ก็โดนเพื่อนแกล้งใส่ชื่อลงไปเท่านั้น ไม่สิอย่าเรียกว่าเพื่อนเลย..เรียกว่าคนที่ไม่ชอบหน้าเธอจะดีกว่า
“ว่ายังไงครับ” พิธีกรถามซ้ำอีกรอบ
“คือว่า..” เจสสิก้ายังคงเสียงสั่นอยู่เหมือนเคย พยายามมองหาตัวช่วยด้วยการเงยหน้าขอความช่วยเหลือจากคนร่างสูง แต่เขากลับยิ้มตอบกลับมาเพียงเล็กน้อย นั่น
หมายความว่าเธอต้องพึ่งตัวเองสินะ “คือว่าที่ฉันตัดสินใจลงสมัครการประกวดนี้ เป็นเพราะฉันคิดว่ามันมีความน่าสนใจ..ค่ะ”
“น่าสนใจยังไงครับ?” พิธีกรขมวดคิ้ว
ให้ตายเถอะ-_-;; จะถามอะไรฉันนักหนา แล้วไอตาบ้าอู๋อี้ฟานนี่ไม่คิดจะช่วยฉันเลยหรือยังไง
“ก็..” เจสสิก้ากัดริมฝีปากพลางใช้ความคิด
“เพราะว่าการประกวดนี้ คัดสรรนักเรียนที่มีคุณภาพและคุณสมบัติเหมาะสมกับการสร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียนครับ” เสียงทุ้มของอี้ฟานแทรกขึ้นหลังจากแย่งไมค์จากมือเธอก่อนจะหันมายิ้มมุมปากให้เธอ
“แปะแปะแปะ” เสียงปรบมือพึงพอใจจากทุกคน
ก้าวฝีเท้าด้วยความเร่งรีบเป็นเพราะวันนี้นาฬิกาปลุกพังแท้ๆถึงได้มาโรงเรียนสายแบบนี้ ซอฮยอนใช้มือข้างหนึ่งจับกระเป๋าสะพายเอาไว้ให้แน่น นี่ถ้าหากว่าเธอไปดูการประกวดของเพื่อนสนิทอย่างเจสสิก้าจองไม่ทัน ยัยนั่นได้ว่าเธอแน่ๆ
ซ่า ~ ~
ร่างเล็กสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกบวกกับรสชาติหวานของน้ำแดงที่หกเลอะเทอะและเปียกไปตามร่างกายเธอ พ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะมองหาบุคคลที่กล้าทำแบบนี้กับเธอ
“นี่นาย!” เสียงเล็กตะโกนดังลั่นก่อนที่จะเลื่อนตัวเข้าไปคว้าคอเสื้อของชายหนุ่มร่างสูงกว่าเธอเพียงนิดเดียวที่ทำท่าเหมือนจะวิ่งหนีไป
“อะไรของเธอ ฉันรีบ!” ใบหน้าหวานเกินผู้ชายหันมาถามอย่างหงุดหงิดเช่นกันเมื่อถูกเธอขัดจังหวะเอาไว้
“ทำผิดแล้วไม่คิดจะรับผิดชอบเหรอวะ?” ซอฮยอนตะคอกถาม
“ฉันทำอะไร!” ชายหนุ่มตอบรับกลับไปด้วยน้ำเสียงแบบเดียวกัน เขายิ่งรีบอยู่แท้ๆหากว่าไปหาเพื่อนไม่ทันจะทำยังไงกัน
“นี่ไง!” มือบางละออกจากคอเสื้อของชายหนุ่มแล้วชี้มาที่สภาพของตัวเองที่เปียกไปด้วยน้ำแดงสีสด
“ … ” คนถูกกล่าวหาถึงกับงงก่อนที่จะมองแก้วน้ำในมือตัวเองที่หายไปครึ่งแก้วตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เท่าที่จำความได้เขาก็ไม่ได้แอบกินก่อนที่จะเอาไปให้เพื่อนตัวดีมันนะ
“เห็นมั้ยว่านายทำอะไรฉัน ทำผิดแล้วคิดจะหนีหรอ!” ซอฮยอนตะคอกถามด้วยน้ำเสียงที่ดังมากกว่าเดิม เล่นเอาคนที่เดินผ่านไปผ่านมาถึงกับหยุดมอง
ใช่! เพราะเธอตั้งใจจะทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่นี่ล่ะ..ไม่รู้ฤทธิ์เธอซะแล้ว
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ เอาเบอร์เธอมาเดี๋ยวฉันให้คนไปซื้อเครื่องแบบให้เธอใหม่” พูดแบบขอไปทีเพราะเริ่มเห็นว่าคนมองก่อนที่จะหันไปอีกทางเพื่อเดินหนี
“เดี๋ยวก่อน นี่นายจะหนีชัดๆ!” มือบางเอื้อมไปดึงสายกระเป๋าเป้ของอีกคนแล้วกระชากให้หันมาเผชิญหน้ากัน
“อะไรอีกวะ คนยิ่งรีบๆอยู่” ลู่หานพยายามไม่ใส่อารมณ์ใส่ผู้หญิงต่อหน้าคนอื่นๆแล้วนะ เดี๋ยวจะหมดความเป็นซังนัมจาและเสียภาพพจน์หมด
“นายมารับผิดชอบฉันก่อน!” ซอฮยอนพูดอย่างแน่วแน่ วินาทีนี้เธอต้องการให้ไอ้คนทำผิดมารับผิดชอบดีกว่าทำผิดแล้วหนีไปแบบนี้โดยไม่สนใจแล้วว่าจะไปดูประกาศผลของเพื่อนสนิท
“จะให้รับผิดชอบอะไรก็ว่ามา!” ถอนหายใจอย่างจำยอมเมื่อคิดว่ายัยคนตรงหน้านี่คงไม่มีทางปล่อยเขาไปง่ายๆแน่ โยนแก้วน้ำตัวปัญหาทิ้งลงกับพื้นแล้วเดินตามหญิงสาวตรงหน้าไป
ร่างเล็กพามาถึงหน้าห้องน้ำหญิงซึ่งไร้ผู้คนในเวลานี้ หรือเรียกว่าคนน้อยก็ได้เพราะคนอื่นๆล้วนอยู่กลางสนามกีฬากันหมด
“นี่เธอจะพาฉันมาที่ห้องน้ำทำไม”ลู่หานถามด้วยความสงสัย ก่อนจะแอบคิดว่ายัยนี่อาจจะเป็นโรคจิต
“ถอดเสื้อของนายออก!”ซอฮยอนสั่งเสียงแข็ง
“ว่ายังไงนะ!” เห็นไหมครับ ยัยนี่โรคจิตจริงๆด้วย
“ฉันสั่งให้ถอดเสื้อของนายออก!” ซอฮยอนพูดซ้ำอีกครั้งเล่นเอาคนฟังอย่างลู่หานขนลุกชัน อยู่ๆมาสั่งให้ถอดเสื้อแบบนี้นี่มันก็ยังไงๆอยู่
“นี่เธอคิดจะทำอะไร” ขมวดคิ้วถามแล้วทำหน้าแหย ก่อนที่ฝีเท้าสองข้างจะสั่งการให้เดินถอยหลังออกมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ
แต่ยัยนี่กลับเดินตามมาด้วยนี่สิ!
“คิดว่าฉันจะทำอะไร” ซอฮยอนก้าวเท้าตามคนตรงหน้าจนอีกฝ่ายชิดกับกำแพงหนา พอเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีทางหนีแล้วเธอก็แอบยกยิ้มเล็กๆ
“ธะ..เธอ”
“ฉันจะใส่เสื้อของนายไง! ดูสิเพราะนายทำเสื้อฉันเลอะหมดแล้ว หยี้!” ซอฮยอนทำหน้าแหยเมื่อก้มมองชุดนักเรียนของตัวเองที่เต็มไปด้วยคราบน้ำแดง ลู่หานถอนหายใจอย่างโล่งอก นี่เขาคิดอะไรบ้าๆไปวะ
“ฉันซื้อให้ใหม่ก็ได้ จะใส่เสื้อฉันทำไม!”
“ฉันแพ้ของใหม่ ใส่แล้วมันคัน นายไปหาซื้อใส่เอาเองแล้วกัน เหอะ!”
“เดี๋ยวฉันซื้อแล้วเอาไปซักให้ก่อน” ลู่หานเถียงไม่ขาดสาย
“นี่!” ซอฮยอนสบถดังลั่นเล่นเอาอีกคนถึงกับผวา “คิดว่าสภาพฉันแบบนี้จะรอนายซักเสื้อหรือไง ที่สำคัญมันจะหมดคาบเช้าแล้วฉันต้องกลับไปเรียน! เร็วๆด้วยถ้าไม่ถอดฉันจะถอดเอง!”
เพราะคำพูดแค่นั้นเล่นเอาลู่หานถึงกับยอมถอดชุดนักเรียนออกแล้วได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้ตายเถอะยัยนั่นเป็นผู้หญิงแล้วอยู่ต่อหน้าผู้ชายในสภาพแบบนี้ไม่คิดอะไรเลยหรือยังไง
หรือว่ายัยนั่นจะโรคจิตจริงๆ!
“ไม่ต้องคิดว่าฉันโรคจิตเลยนะ นายนั่นแหละโรคจิตที่คิดอะไรวิปริตแบบนั้น!” ซอฮยอนตะคอกเสียงใส่เขาดังลั่น
นี่เธอรู้ได้ยังไงว่าเขาคิดอะไร-_-;;
“สีหน้านายมันฟ้อง!” พูดจบก็เดินเข้าไปในห้องน้ำย่อยโดยไม่หันกลับมาสนใจคนที่กำลังงุนงงอย่างเขาเลย-_-;;
ใช้เวลาเกือบสิบนาทียัยโรคจิตนั่นก็ออกมาจากห้องน้ำโดยใส่เสื้อนักเรียนชายของเขาโดยไม่สนใจอะไร เธอหันกลับมายักคิ้วให้อย่างกวนๆก่อนที่จะก้าวเท้าออกจากห้องน้ำไป
ฝากไว้ก่อนเถอะยัยตัวแสบ!
“แล้วฉันจะออกจากห้องน้ำนี้ยังไงเนี่ย!” ลู่หานสบถกับตัวเองหลังจากที่รู้ตัวว่าโกรธผู้หญิงคนนั้นนานเกินไปแล้ว ทั้งเสียหน้าทั้งเสียฟอร์มนี่มันแย่จริงๆ
มือหนาล้วงโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดโทรออกหาเพื่อนสนิท หวังให้มันช่วยด้วยการซื้อเสื้อมาเปลี่ยนให้
Call : Yifan ~
ไม่รับ
Call : Yifan ~
ไม่รับ
Call : Yifan ~
ไม่รับ
ลู่หานจิ๊ปากอย่างขัดใจเมื่อไม่ได้ดั่งใจต้องการ ป่านนี้อี้ฟานคงวุ่นเกี่ยวกับการประกวดคัดเลือกอยู่แหงๆถึงไม่รับสายเขาในเวลานี้ แล้วลำพังตัวเขาก็คบเพื่อนคนเดียวด้วยนี่สิ เบอร์คนอื่นก็ไม่ได้เมมเอาไว้
โธ่เว้ย!
_______________________________________________________
Chapter แรกยังไม่มีอะไรมาก ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยน้า
ความคิดเห็น