คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
Intro
สายฝนหยดโปรยปรายลงบนเรือนร่างของหญิงสาวที่ใครๆก็รู้จักเป็นอย่างดี..เรือนร่างที่เคยสวยงามบัดนี้กลับนองเลือดอยู่บนพื้นไม้อย่างดี เสียงลมหายใจแผ่วรัวรินกับระดับการเต้นของหัวใจที่ช้าลงขึ้นทุกวินาที ใช่..เธอกำลังจะตาย แต่วินาทีนี้กลับมีเพียงร่างบางกับบุคคลที่สองอีกหนึ่งคนเท่านั้นที่อยู่เคียงข้างกายเธอ
“คิมแทยอน..” เสียงแหบพร้าของหญิงสาวที่ใกล้จะหมดลมหายใจเต็มทีพยายามอย่างยิ่งที่จะเปล่งเสียงออกมาอย่างทุรนทุรายจนคนข้างๆสัมผัสได้ถึงความทรมานเป็นอย่างยิ่ง
“คะ..ท่านผู้นำ” หญิงที่สาวที่ถูกเรียกว่าคิมแทยอนกล่าวรับในขณะที่มือบางกุมมือของหญิงสาวที่ใกล้หมดลมหายใจเอาไว้แน่น ภาวนาให้ท่านผู้นำอยู่กับเธอให้นานและพยายามฟังเสียงของคนที่ตนเคารพมากที่สุดก่อนที่จะทำใจไว้ว่าอีกไม่นานคงจะจากโลกใบนี้ไป
“ฉ..ฉันรู้ว่าเธอ..เก่ง” ร่างบางที่กำลังนอนราบกับพื้นไม้คลี่ยิ้มด้วยความปลาบปลื้มใจอย่างยากลำบาก แม้บริเวณริมฝีปากบางยังคงมีเลือดสีแดงสดไหลรินอยู่ ทำให้อีกคนรับรู้ได้ว่าเธอมีความอดทนและสู้เพื่อ ‘ร็อคแซนน์กรุ๊ป’มากมายขนาดไหน
ใช่..ร็อคแซนน์กรุ๊ปเป็นกลุ่มผู้มีอิทธิพลขนาดใหญ่ในเกาหลี ทว่ามีผู้นำเป็นเพียงหญิงสาวที่ภายนอกดูบอบบาง หารู้ไม่ว่าภายนอกที่ดูบอบบางนั้น แท้จริงแล้วมันมีอะไรที่มีคุณค่ามากกว่านั้นนัก.. แต่นี่ก็เป็นจุดจบอันน่าสลดของผู้นำคนนี้แล้ว..
“ท่านผู้นำ..เหลือท่านเพียงคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่ โปรดอย่าจากพวกเราไปได้หรือเปล่า..” แทยอนกัดฟันแล้วร้องขอทั้งน้ำตาที่ไหลรินอาบพวงแก้มนวลขาว พยายามขอร้องทั้งที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางเป็นไปได้เลยเว้นแต่จะมีปาฏิหารย์เท่านั้นแหละ
“มะ..ไม่ แทยอน..เธอเอานี่ไป..ซ..”
ตึกๆ.. เสียงวิ่งของฝีเท้าของศัตรูจำนวนมากกำลังขัดจังหวะของคนที่กำลังพยายามพูดให้จบ ซึ่งขณะนี้กำลังกัดฟันแน่นด้วยความเจ็บปวด มือของร่างบางกุมแผลที่ฉกรรจ์ที่อกข้างซ้ายด้วยความเจ็บปวดก่อนที่จะยัดสิ่งใดสิ่งหนึ่งใส่มือของผู้นำคนต่อไป
“หนีไป..” วลีสุดท้ายหลุดออกจากปากของคนที่ใครหลายๆคนนั้นเรียกว่าท่านผู้นำ ร่างของเธอกระตุกหนึ่งครั้งเป็นสัญญาณว่านั่นคือช่วงวินาทีที่เธอได้จากโลกใบนี้ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เจอแล้ว!!”
ปัง!!
เสียงปืนลั่นนัดสุดท้ายทำให้คิมแทยอนวิ่งหนีไปก่อนที่จะพบเสียงเฮดังลั่นของกลุ่มชิกันตะ..
ร่างเล็กหลบอยู่ในซอกลืบของตึกแห่งหนึ่งในเกาะ วันนี้เป็นวันที่ยี่สิบเก้าหรือวันสุดท้ายของการตามหาโครตเพชร..
‘‘ในเมื่อพวกฉันไม่ได้พวกแกก็ต้องไม่ได้!’’ หญิงสาวสบถด้วยความโกรธ กัดฟันกำมือแน่นจนเห็นเส้นเลือดให้เดาคงรู้ว่าเธอโกรธมากแค่ไหน ร่างเล็กไม่รอช้าเหยียบสิ่งของที่สูงกว่าพื้นก่อนจะไต่ขึ้นไปบนดาดฟ้าอย่างชานฉลาด แก๊งยากูซ่าโห่ร้องด้วยความดีใจก่อนจะเหยียดหยามศพของท่านผู้นำ
ไอ้เลวเอ้ย!
ร่างเล็กไม่รอช้าคว้าสไนเปอร์ที่อยู่ข้างๆศพของชายคนนึงหรือลูกน้องของพวกเธอที่น่าจะตายไปแล้ว รู้ดีว่าวิธีนี้มันเสี่ยงแต่ก็ไม่มีทางเลือกอีกแล้ว!
จัดการให้มันเก็บเสียงเป็นอย่างดีก่อนจะตั้งเป้าไปที่หัวของหัวหน้าแก๊งค์ นิ้วมือกดลั่นไก ลูกกระสุนพุ่งเข้าไปเจาะหัวพร้อมกับเลือดที่สาดกระเด็นไปทั่วบริเวณ คิมแทยอนไม่รอให้พวกมันได้ตั้งตัวก่อนที่จะเหนี่ยวไกไปอีกหลายนัดจนเหลือคนเพียงสามสี่คนเท่านั้น
‘’มันอยู่บนนั้น!!’’ เสียงตะโกนดังลั่นก่อนลูกกระสุนจะพุ่งเข้ามาเฉียดใบหน้าจนเลือดไหลซิบออกมาร่างเล็กเก็บปืนพกหนึ่งกระบอกก่อนที่จะวิ่งไป
‘’หยุดนะโว้ยยยย’’ เสียงตะโกนตามหลังมาก่อนที่จะพบว่าตัวเองอยู่ที่หน้าเกาะซึ่งไม่มีเรือมีเพียงแค่น้ำทะเลห่างไกลจากเมืองหลวงของญี่ปุ่นกำมือแน่นแล้วตัดสินใจกระโดดลงทะเลไป
ตูม!!
.
.
.
.
เฮือกกก!
ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์สะดุ้งขึ้นตื่นจากฝันด้วยความตกใจ เหงื่อเม็ดเป้งอาบใบหน้าขาวทั้งที่อุณหภูมิในห้องเย็นเฉียบ มันเป็นความฝันในวัยยี่สิบปี..วันที่คนอย่างคิมแทยอนนั้นยังไม่เข้มแข็งพอที่จะเผชิญกับเหตุการณ์นั้น อาจจะโชคดีที่เจสสิก้าตามพรรคพวกมาช่วยทัน
“ความฝันโสโครกแบบนี้ใครจะไปอยากจำ! ไอ้เกาะโสโครกนั่นก็เหมือนกัน” แทยอนสบถกับตัวเองเบาๆอย่างหัวเสียก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียงเมื่อเห็นว่ามันเลยเวลาหกโมงเช้ามาสามนาทีแล้ว
นานแค่ไหนแล้วนะ..ที่ท่านจากพวกเราไป นานแค่ไหนแล้วที่พวกชิกันตะแก๊งหนูโสโครกมันลอบกัดแก๊งของเรา!
พวกชิกันตะนั้นคือกลุ่มยากูซ่าญี่ปุ่นที่ฆ่าทำลายล้างพวกร็อคแซนน์ในตอนนั้น แต่ทั้งหมดโดนกำจัดทั้งตระกูลโดยผู้นำปัจจุบันร็อคแซนน์ ‘คิมแทยอน’
หลังจากที่อาบน้ำชำระร่างกายเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ร่างบางนั่งคิดกับตัวเองอยู่บนเตียงสักพักก่อนที่จะสลัดความคิดฟุ้งซ่านนั่นออกไป.. เพื่อไปทำงานที่ใหญ่กว่านี้ คือการบริหารร็อคแซนน์กรุ๊ปนั่นแหละ!
ก๊อกๆๆ..
เสียงเคาะประตูเชิงเป็นการขออนุญาตดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเธอเสียก่อน
“เข้ามา..” แทยอนสั่งเสียงแข็ง เธอไม่ชอบให้ใครมากวนเลยจริงๆ..
“แท..มีจดหมายแปลกประหลาดส่งมาสามฉบับ จ่าหน้าซองถึงเธอ ฉันแล้วก็ยัยสิก้า” ทิฟฟานี่ฮวังผู้นำร็อคแซนน์คนที่สามสาวร่างเพรียวสวยสูงและเซ็กซี่ในแบบที่ผู้ชายทั้งโลกหมายปองและเป็นหนึ่งในเพื่อนรักและไว้ใจที่สุดของคิมแทยอนเดินเข้ามาและยื่นจดหมายสีดำให้
ถึงคุณคิมแทยอน
ทางเราผู้นำแห่งเพชรและเกาะดิอาร์ตี้ขอเชิญเข้าร่วม
‘พิธีสังเวชโครตเพชร’ ที่จะจัดทุกๆห้าปีและขอเชิญคุณคิมแทยอนเป็นตัวแทนของร็อคแซนน์คนที่หนึ่งเพื่อเข้าแข่งขันชิงโครตเพชรและเกาะดิอาร์ตี้ของเรา
ที่คุณต้องทำเพียงแค่ตามหาโครตเพชรให้พบภายในเวลาหนึ่งเดือน โดยที่จะแข่งขันกับแก๊งยากูซ่าที่ญี่ปุ่นทางฝั่งนี้ ดังนั้นผมขอเชิญคุณเดินทางมาถึงที่นี่ภายในสองวันข้างหน้า
ทีมได้จัดไว้ดังนี้
ร็อคแซนน์กรุ๊ป :
คุณคิมแทยอน
คุณเจสสิก้า จอง
คุณทิฟฟานี่ ฮวัง
เซน :
คุณโอเซฮุน
คุณอู๋อี้ฟาน
คุณลู่หาน
การแข่งขันจะเริ่มอีกสองวันขอให้คุณเตรียมตัวให้ดี จากนี้จะมีแค่ ‘รอดหรือตาย’
*หมายเหตุ ทางเราได้จัดเตรียมที่พักสำหรับท่านไว้แล้ว
ด้วยรักและเคารพ
ดิอาร์ตี้ฟอร์ต
“นั่นมันบ้าอะไร! ไอ้เกาะเวรนี่ใช่มั้ยที่ทำให้ท่านผู้นำทั้งสามตายน่ะ!” เจสสิก้าที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนก็เข้ามาโวยวายเพราะได้รับจดหมายโง่ๆฉบับนี้
“ก็น่าสนุกดี..” แทยอนพูดออกมาสั้นๆตามวิสัยของพวกมาเฟียก่อนที่จะหันไปสบตาเพื่อนอีกสองคน
ใช่..มันเป็นคำเชิญที่น่าค้นหา..หึ
“ถ้าไปถึงฉันจะไปเชือดหัวไอ้ดิอาร์ตี้นั่นทิ้งซะ จะได้ไม่มีเกมโง่ๆนี่อีก” ทิฟฟานี่บ่นแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ รู้สึกเสียเวลาจริงๆที่ต้องมานั่งคิดเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้
“เอาล่ะ..ฉันว่าถ้ามันกล้าเชิญมาแบบนี้ ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปฏิเสธ” เจสสิก้าตัดสินใจเอ่ยปากแสดงความคิดเห็น เล่นเอาคนที่พึ่งบ่นเมื่อสักครู่นี้ขมวดคิ้วง่วน
“หึ..เกมส์นี้มีแต่จะตายกับตาย มันไม่คุ้มนะ!” ทิฟฟานี่ตะคอกใส่เพื่อนรัก
“เธอกลัวหรือไงฟานี่..ถ้าคิดดูดีๆมันก็คุ้มนะ” เจสสิก้าเลิกคิ้วถาม
“คุ้มยังไง! ฉันว่าคงมีแต่คนบ้าอย่างเธอที่คิดว่ามันคุ้ม!!”
“ของรางวัลนั่นไง..ถ้าสำเร็จเราก็ได้มัน” เหยียดยิ้มอย่างถืออำนาจเมื่อพูดจบ
พนันได้ว่าคนอย่างเจสสิก้าจองที่เป็นถึงผู้นำคนที่สองของร็อคแซนน์ไม่มีทางคิดอะไรตื้นๆอย่างที่พูดนั่นหรอก
“ฉันเห็นด้วย..” แทยอนกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อใช้ความคิดอย่างหนักแล้วตัดสินใจพูดออกมาในที่สุด
“อืม..ดังนั้นพวกเธอควรไปเก็บกระเป๋ากันได้แล้ว” เจสสิก้าพูด
“ทำไม..ยังเหลือเวลาอีกตั้งสองวันหนิ!”
“เราไม่จำเป็นต้องเล่นตามเกมส์ ถูกไหม” เป็นคิมแทยอนที่ตอบคำถามให้เพื่อนเข้าใจ รู้สึกเฟลนิดๆที่ยัยนี่ส่วนใหญ่แล้วชอบทำตัวสวยไปวันๆไม่ค่อยอยากจะคิดอะไรให้มันมากนัก
“โอเค! งั้นเดี๋ยวมาพบกันอีกทีบาย!” ทิฟฟานี่พูดจบก็เดินเชิดออกไปพร้อมกับเจสสิก้าที่เดินตามไปอย่างมึนๆ
TBC
1 เม้นท์ 1 กลจ. ค่ะ <3
Talk กับไรท์
พึ่งเริ่มเรื่องอาจจะยังไม่มี
อะไรมาก ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมใจ
ของลีดเดอร์ทุกคนด้วยน้า<3
ความคิดเห็น