สายลับรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #5 : ปกป้อง

ทางด้านเควินที่แต่งกายด้วยเสื้อโค๊ทดำ และสวมแว่นดำ เขาขับรถมายังตึกร้างแห่งหนึ่งที่อยู่นอกเมือง บรรยากาศโดยรอบดูน่ากลัว แม้จะเป็นช่วงกลางวันก็ตาม เขาเดินลงไปชั้นใต้ดิน ซึ่งมีลักษณะเป็นห้องโล่งกว้าง มีหลอดทดลองอะไรบางอย่างอยู่รอบๆ
    “สวัสดีครับคุณชาย”
เสียงของชายคนหนึ่งกล่าวต้อนรับ เหมือนกับเขารู้ถึงการมาของอีกฝ่าย
    “สวัสดี Eli  คุณสบายดีรึ”
    “ครับ ว่าแต่ทำไมอยู่ๆถึงรีบมาหาผมตอนนี้ล่ะ ไม่กลัวแดดจะส่งผลทำให้สิ่งที่ปกปิดมานานมันเปิดเผยให้เค้าคนนั้นเห็นรึยังไงครับ”
    “ช่างเถอะ ยังไงซะผมก็ไม่ปล่อยให้ความลับแตกหรอก แต่ที่มาตอนนี้ ก็แค่จะมาเอายา”
    “ยาหมดอีกละสิ เดี๋ยวนี้รู้สึกว่ายาจะหมดเร็วกว่าปกตินะ หรือว่าเป็นเพราะเค้าคนนั้นล่ะ”
    “อย่าเดาดีกว่านะ ไปเอายามาให้ผม”
    “คร๊าบคุณชาย คราวนี้จะเอาสักกี่ลังกันล่ะครับ”
    “เอา 3 ลัง”
    “จัดให้คร้าบ”
    “ว่าแต่นายทดลองอะไรมากมายขนาดนี้ล่ะ”
    “ก็แค่อยากรู้ว่า เพราะอะไรพวกเลือดผสมถึงได้แข็งแกร่งทนทานกันนัก”
    “.........”
    “บางทีเลือดพวกมนุษย์อาจจะมีส่วนเนาะ หึหึ”
    “มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อบางอย่างที่พวกเลือดบริสุทธ์อย่างคุณไม่มีวันที่จะเข้าใจหรอก”
    “อ้อ อย่างนั้นหรอ อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้นะ”
    “ขอถามหน่อย ศพคน 2 คนที่ทางการไปพบน่ะ เป็นฝีมือคุณใช่มั้ย”
    “คำตอบน่ะ คุณชายก็ทราบดีนี่คร้าบ”
    “.......................”
    “บางทีรายต่อไป อาจจะเป็นเค้าคนนั้นก็ได้ ใครจะไปรู้”
สิ้นคำพูด Eli ก็พบว่ามีวัตถุที่เรียกว่าปืนจ่ออยู่ตรงหน้า ส่วนเจ้าของปืนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน
    “.....คุณจะทำอะไรใครผมไม่แคร์ แต่เตือนไว้ก่อนนะว่าห้ามแตะต้องเค้าเด็ดขาด”
    “หะ หะ อย่างนั้นหรอคร้าบคุณชาย ดูท่าทางจะหวงเหยื่อรายนี้จริงๆนะ”
    “เค้าไม่ใช่เหยื่อ แต่เค้า...เป็นคนพิเศษของผม เพราะฉะนั้น....อย่าบังอาจแม้แต่คิด”
เควินยื่นคำขาดเขาลดปืนลง พร้อมยกลังยาด้วยมือข้างเดียว เตรียมตัวจะกลับออกไป
    “คนพิเศษงั้นหรอ.....ชอบเค้าแล้วล่ะสิ”
ไม่มีคำพูดใดออกจากปากอีกฝ่าย  นอกจากสายตาที่เปลี่ยนจากสีฟ้ากลายเป็นสีแดงเหมือนเลือด จ้องมองมาทางชายชุดดำ  แววตาเต็มไปด้วยความดุดัน
    “แหม...อย่าเพิ่งโกรธกันสิคร้าบคุณชาย แค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง”
    “ถ้าคุณทำอะไรเค้า ผมจัดการคุณแน่ กระสุนเงินนี่อานุภาพมันร้ายแรงแค่ไหน คุณก็คงจะรู้ดีนะ”
เควินเดินออกไปแบบไม่สบอารมณ์ ในขณะที่ชายชุดดำได้แต่มองตามหลัง
    “หึหึหึ...คนพิเศษของคุณชายอาจจะเป็นผลงานชิ้นต่อไปของผม หึหึหึ”
ระหว่างทางที่เควินขับรถกลับที่พัก เขาคิดอะไรไปต่างๆนานา จนกระทั่งคิดถึงคำพูดของตัวเองที่บอกว่า “เค้า...เป็นคนพิเศษของผม” ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงพูดแบบนั้น แต่นั่นก็เป็นคำพูดจากใจ
  “พูดแบบนั้นได้ยังไงนะเรา” 
เควินทะเลาะกับตัวเองในหัว ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่ หรือว่าตัวเขาเองจะหลงเสน่ห์เค้าคนนั้นเข้าให้จริงๆ ขณะที่คิดอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
    “เควิน วู ครับ”
    “ไงเสือน้อย....”
    “คุณคิบอม....”
    “จะกลับตอนไหนหรอ”
    “ตอนนี้ล่ะครับ กำลังขับรถกลับอยู่ มีอะไรหรอ”
    “อ๋อ คืออยู่ดีๆผมเกิดเป็นหวัดขึ้นมาน่ะ ก็เลยจะฝากคุณซื้อยาแก้หวัดให้หน่อย”
    “อย่างนั้นหรอ งั้นเดี๋ยวผมซื้อไปให้แล้วกัน”
    “ขอบใจมากนะ”
    “งั้นแค่นี้นะครับ”
    “เดี๋ยวครับ เควิน”
    “อะไรหรอครับ”
    “ผมเป็นห่วงคุณนะ รีบกลับมาเร็วๆล่ะ”
    “อ่ะครับ”
ใบหน้าสวยเหวอไปกับคำพูดสุดท้ายก่อนวางสาย ไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้ มันรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก เควินจอดรถหน้าร้านขายยาเพื่อซื้อยาแก้หวัด ทุกอย่างเป็นไปตามปกติ จนกระทั่งเขากลับไปถึงที่พัก เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปก็พบแต่ห้องที่ว่างเปล่า  เควินรู้สึกใจไม่ดีจึงเรียกหาอีกฝ่าย
    “คุณคิบอม ผมกลับมาแล้ว คุณอยู่ไหนน่ะ”
ไม่เสียงตอบรับจากบุคคลที่เรียกหา
    “คุณคิบอมครับ คุณคิบอม....ไปไหนของเค้านะ”
ขณะนั้นมีใครบางคนย่องมาทางด้านหลัง แล้วรวบตัวเควินอย่างรวดเร็ว
    “เฮ้ย!!!!!!!!!”
เควินร้องด้วยความตกใจ เมื่อตั้งสติได้จึงหันไปมอง และรู้ว่าเป็นใคร
    “คุณคิบอม เล่นอะไรของคุณเนี่ย”
    “ก็แค่อยากแกล้งเสือน้อยยิ้มยากให้ตกใจเล่น”
    “ผมจะหัวใจวายตายมากกว่าสิไม่ว่า ปล่อยผมได้แล้ว”
    “เรื่องอะไรจะปล่อย ไหนๆก็ได้กอดแล้วต้องกอดให้คุ้ม”
    “เจ้าบ้านี่.....ถือโอกาสหรอกอดผมหรอ”
    “ถึงจะบ้าผมก็บ้ารักคุณ”
พูดจบคิบอมก็ขโมยหอมแก้มเนียนๆนั้น เควินหน้าแดงเป็นมะเขือเทศทาสี เพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะจู่โจมมาแบบนี้ เล่นเอาเขาตั้งตัวแทบไม่ติด นี่จะแกล้งให้ตกใจตายรึไงนะ
    “ปล่อยผมนะ คนบ้า”
ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งยุ คิบอมกอดเควินแน่นขึ้นเมื่อเห็นว่าเขาพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขน แต่พอดีว่าคิบอมเป็นหวัดอยู่จึงเผลอจามเข้าให้
    “ฮัดเช่ย!!!!”
ด้วยความเป็นห่วงเควินจึงรีบถามอาการทันที
    “คิบอมคุณเป็นอะไรมากรึปล่าวเนี่ย”
    “ให้ตายสิ ดันเป็นหวัดซะได้ สงสัยคงเพราะอากาศหนาวแน่ๆ”
    “จริงสิ นี่ยาที่คุณฝากซื้อ รีบไปกินเถอะ”
    “ขอบใจนะ”
คิบอมคว้าถุงยาแล้วเดินไปหน้าระเบียงแบบไม่สบอารมณ์
    “กำลังจะได้เรื่องแล้วแท้ๆ เซ็งจริงวุ้ย”
เควินได้ยินอีกฝ่ายบ่นพึมพำจึงนึกสงสัย
    “บ่นอะไรของคุณน่ะ”
    “ปล่าวๆ ไม่มีอะไร”
    “ไปยืนตรงนั้นเดี๋ยวก็ได้ไข้ขึ้นหรอก หิมะตกไม่เห็นรึไง”
    “แต่ผมชอบหิมะตกนะ สวยดีออก ออกมาดูด้วยกันสิ”
เควินเดินออกมาดูหิมะตามที่คิบอมชวน เขาจ้องหิมะอยู่พักหนึ่ง ในใจคิดถึงตอนเด็กๆที่พ่อของเขาพามาดูหิมะที่กรุงโซลเป็นครั้งแรก       ในตอนนั้นช่างมีความสุขเหลือเกิน