ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผูกพัน
“นี่คุณ แล้วทำไมคุณถึงได้โดนลูกปืนมาขนาดนั้นล่ะ ไปมีเรื่องกับพวกยากูซ่ามารึไง”
เควินถามอีกฝ่ายบ้าง
“ปล่าวซะหน่อย มีคนจะฆ่าผมต่างหากล่ะ”
“ว่าไงนะ!? มีคนพยายามจะฆ่าคุณหรอ นี่คุณมีศัตรูที่ไหนบ้างรึปล่าว”
“ไม่นะ ผมไม่เคยมีเรื่องแค้นเคืองกับใครเลย”
“แปลกจัง....จะว่าไปแล้ว ผมก็นึกถึงพ่อของผมนะ”
“จริงสิ แล้วคุณแมทธิวล่ะ ไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกรึ”
“ไม่ ผมอยู่คนเดียว พ่อของผม เขาหายตัวไปเมื่อ 2 ปี ก่อน”
คิบอมจิตกใจกับคำพูดนั้น นี่พ่อของเควินหายตัวไปตั้ง 2 ปี แล้วรึนี่ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ มันเป็นฝีมือของคนกลุ่มใดกัน แล้วคนที่พยายามฆ่าเขาล่ะ ทำไมเรื่องมันถึงได้วุ่นแบบนี้
“ผมคิดว่าพ่อน่าจะถูกลักพาตัว แล้วนานขนาดนี้ผมคิดว่า พ่อผมคงจะ...”
คิบอมพอรู้ว่าเควินหมายถึงสิ่งใด ตอนนี้เขาทำได้แค่ปลอบใจเท่านั้น
“อย่าคิดแบบนั้นเลย บางทีคุณแมทธิว อาจจะอยู่ที่ไหนสักแห่งก็ได้นะ”
“ไม่มีทางหรอก แต่ยังไงซะ ผมก็จะตามหาพ่อให้เจอ ไม่ว่าพ่อจะมีสภาพยังไงก็ตาม”
วันต่อมา
แม้จะรู้ว่าไม่มีหวัง แต่เควินก็จะพยายามสืบหาร่องรอยบิดาของเขาให้ได้ เขาคิดวางแผนหลายอย่าง โดยมีคิบอมเป็นที่ปรึกษา มีสิ่งหนึ่งที่คิบอมเองก็สงสัยอยู่ นั่นคือการเสียชีวิตของพ่อเขานั่นเอง
“พ่อของคุณ ตายไปแล้วงั้นหรอ”
“ใช่....จากอุบัติเหตุรถตกเขาที่เมืองคังวอน เมื่อ 5 เดือนก่อน”
“มันชักจะยังไงอยู่นะ”
“แต่ผมเชื่อว่า มันไม่น่าจะเป็นอุบัติเหตุ”
“คุณคิดว่าเป็นการฆาตกรรมรึไง”
“อาจจะเป็นไปได้”
ทั้งสองต่างฝ่ายต่างคิดหนัก หากเป็นการฆาตกรรมจริง แล้วใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง ทั้งการหายตัวไปของคุณแมทธิว รวมถึงการที่มีคนพยายามฆ่าคิบอมด้วย ขณะนั้นคิบอมเกิดอาการปวดที่แผลขึ้นมา
“คิบอม!? เป็นอะไรไปน่ะ”
“แค่ปวดแผลนิดหน่อย”
“แต่สีหน้าคุณไม่ค่อยดีนะ ขอผมดูแผลหน่อย”
มือเรียวสวยค่อยๆเปิดผ้าพันแผลออก บาดแผลนั้นไม่มีอะไรผิดปกติ นอกจากอาการบวมเล็กน้อยเท่านั้น
“แค่บวมเฉยๆ เดี๋ยวผมทายาฆ่าเชื้อ แล้วก็เปลี่ยนผ้าพันแผลให้แล้วกัน”
“ขอบใจมากนะ”
ชายหนุ่มพูดพลางส่งยิ้มให้อีกฝ่าย แม้ใบหน้าจะเรียบเฉย แต่ก็มีสีชมพูเรื่อๆดูน่ารักให้เห็น
“นี่ เควิน ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?”
“อะไรหรอ?”
“เอ่อ....”
“!?......”
“คือว่า นาย.....คบกับใครอยู่รึปล่าว”
“ฮึๆๆๆ....ถามมาได้....ใครจะมาสนใจคนเย็นชาอย่างผม”
“เป็นไปได้หรอ นาย...ก็...น่ารักดีนะ”
“น่ารักหรอ....คลื่นไส้น่ะ”
เควินทำหน้าแขยง ผู้ชายหล่อๆทุกคนบนโลกชอบพูดแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ เกลียดชะมัดไอ้วาจาแนวๆนี้ แต่ในใจก็นึกอาย คนบ้าเล่นแซวกันแบบนี้ ต่อให้ใจแข็งขนาดไหนก็เขินเป็นนะเฟ้ย....
หลายวันต่อมา คิบอมยังคงอยู่ที่บ้านพักของเควิน เขาชอบชวนเควินออกมาเดินเล่นริมหาดตอนช่วงสายๆแทบทุกวัน ไม่รู้ว่าเขาติดใจอะไรกับทะเลและชายหาดตอนช่วงสายๆนี่นักหนา คิบอมเดินเล่นอยู่อย่างสบายใจ ผิดกับเควินที่จะตายซะให้ได้
“ไงเควิน ยังเป็นโรคเดิมอยู่อีกหรอ....เหอๆ...ไม่หายสักทีเนาะ”
“โหย...คุณก็รู้นี่ว่ามันเป็นโรคประจำตัวของผม ว่าแต่ทำไมคุณต้องมาเดินเล่นเอาช่วงนี้แทบทุกวันเลย”
“อ้าว...เที่ยวทะเลนะ ถ้าไม่ออกมาเดินช่วงนี้ จะให้ออกมาเดินตอนมืดรึไง แปลกคน”
“งั้นคุณเดินต่อคนเดียวแล้วกันนะ ผมไม่ไหวแล้ว”
“ได้ “
เควินเดินเข้าบ้านแบบอ่อนล้าเต็มที คิบอมที่มองตามหลังอยู่ สังเกตเห็นอะไรบางอย่างลักษณะคล้ายควันลอยออกมาตามร่างกายของอีกฝ่าย เขาขยี้ตาตัวเอง ไม่แน่ใจกับสิ่งที่เห็น
“สงสัยจะตาฝาดมั้งเรา”
เควินรีบก้าวพรวดๆเข้ามาในห้องนอน แล้วล้มตัวลงบนเตียง ตามตัวมีควันออกไปทั่ว
“ให้ตายสิ เราไม่ชอบแสงแดดเอาซะเลย มันทำให้เราหมดเรี่ยวหมดแรงจริงๆ”
เควินคิดในใจ มือข้างหนึ่งคลำหาอะไรบางอย่างที่หัวเตียง จนกระทั่งเจอขวดยาขวดหนึ่ง เขาเทยานั้นออกมา 3 เม็ด แล้วกินมันอย่างรวดเร็ว สักพักเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น
เควินถามอีกฝ่ายบ้าง
“ปล่าวซะหน่อย มีคนจะฆ่าผมต่างหากล่ะ”
“ว่าไงนะ!? มีคนพยายามจะฆ่าคุณหรอ นี่คุณมีศัตรูที่ไหนบ้างรึปล่าว”
“ไม่นะ ผมไม่เคยมีเรื่องแค้นเคืองกับใครเลย”
“แปลกจัง....จะว่าไปแล้ว ผมก็นึกถึงพ่อของผมนะ”
“จริงสิ แล้วคุณแมทธิวล่ะ ไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกรึ”
“ไม่ ผมอยู่คนเดียว พ่อของผม เขาหายตัวไปเมื่อ 2 ปี ก่อน”
คิบอมจิตกใจกับคำพูดนั้น นี่พ่อของเควินหายตัวไปตั้ง 2 ปี แล้วรึนี่ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ มันเป็นฝีมือของคนกลุ่มใดกัน แล้วคนที่พยายามฆ่าเขาล่ะ ทำไมเรื่องมันถึงได้วุ่นแบบนี้
“ผมคิดว่าพ่อน่าจะถูกลักพาตัว แล้วนานขนาดนี้ผมคิดว่า พ่อผมคงจะ...”
คิบอมพอรู้ว่าเควินหมายถึงสิ่งใด ตอนนี้เขาทำได้แค่ปลอบใจเท่านั้น
“อย่าคิดแบบนั้นเลย บางทีคุณแมทธิว อาจจะอยู่ที่ไหนสักแห่งก็ได้นะ”
“ไม่มีทางหรอก แต่ยังไงซะ ผมก็จะตามหาพ่อให้เจอ ไม่ว่าพ่อจะมีสภาพยังไงก็ตาม”
วันต่อมา
แม้จะรู้ว่าไม่มีหวัง แต่เควินก็จะพยายามสืบหาร่องรอยบิดาของเขาให้ได้ เขาคิดวางแผนหลายอย่าง โดยมีคิบอมเป็นที่ปรึกษา มีสิ่งหนึ่งที่คิบอมเองก็สงสัยอยู่ นั่นคือการเสียชีวิตของพ่อเขานั่นเอง
“พ่อของคุณ ตายไปแล้วงั้นหรอ”
“ใช่....จากอุบัติเหตุรถตกเขาที่เมืองคังวอน เมื่อ 5 เดือนก่อน”
“มันชักจะยังไงอยู่นะ”
“แต่ผมเชื่อว่า มันไม่น่าจะเป็นอุบัติเหตุ”
“คุณคิดว่าเป็นการฆาตกรรมรึไง”
“อาจจะเป็นไปได้”
ทั้งสองต่างฝ่ายต่างคิดหนัก หากเป็นการฆาตกรรมจริง แล้วใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง ทั้งการหายตัวไปของคุณแมทธิว รวมถึงการที่มีคนพยายามฆ่าคิบอมด้วย ขณะนั้นคิบอมเกิดอาการปวดที่แผลขึ้นมา
“คิบอม!? เป็นอะไรไปน่ะ”
“แค่ปวดแผลนิดหน่อย”
“แต่สีหน้าคุณไม่ค่อยดีนะ ขอผมดูแผลหน่อย”
มือเรียวสวยค่อยๆเปิดผ้าพันแผลออก บาดแผลนั้นไม่มีอะไรผิดปกติ นอกจากอาการบวมเล็กน้อยเท่านั้น
“แค่บวมเฉยๆ เดี๋ยวผมทายาฆ่าเชื้อ แล้วก็เปลี่ยนผ้าพันแผลให้แล้วกัน”
“ขอบใจมากนะ”
ชายหนุ่มพูดพลางส่งยิ้มให้อีกฝ่าย แม้ใบหน้าจะเรียบเฉย แต่ก็มีสีชมพูเรื่อๆดูน่ารักให้เห็น
“นี่ เควิน ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?”
“อะไรหรอ?”
“เอ่อ....”
“!?......”
“คือว่า นาย.....คบกับใครอยู่รึปล่าว”
“ฮึๆๆๆ....ถามมาได้....ใครจะมาสนใจคนเย็นชาอย่างผม”
“เป็นไปได้หรอ นาย...ก็...น่ารักดีนะ”
“น่ารักหรอ....คลื่นไส้น่ะ”
เควินทำหน้าแขยง ผู้ชายหล่อๆทุกคนบนโลกชอบพูดแบบนี้กันทั้งนั้นแหละ เกลียดชะมัดไอ้วาจาแนวๆนี้ แต่ในใจก็นึกอาย คนบ้าเล่นแซวกันแบบนี้ ต่อให้ใจแข็งขนาดไหนก็เขินเป็นนะเฟ้ย....
หลายวันต่อมา คิบอมยังคงอยู่ที่บ้านพักของเควิน เขาชอบชวนเควินออกมาเดินเล่นริมหาดตอนช่วงสายๆแทบทุกวัน ไม่รู้ว่าเขาติดใจอะไรกับทะเลและชายหาดตอนช่วงสายๆนี่นักหนา คิบอมเดินเล่นอยู่อย่างสบายใจ ผิดกับเควินที่จะตายซะให้ได้
“ไงเควิน ยังเป็นโรคเดิมอยู่อีกหรอ....เหอๆ...ไม่หายสักทีเนาะ”
“โหย...คุณก็รู้นี่ว่ามันเป็นโรคประจำตัวของผม ว่าแต่ทำไมคุณต้องมาเดินเล่นเอาช่วงนี้แทบทุกวันเลย”
“อ้าว...เที่ยวทะเลนะ ถ้าไม่ออกมาเดินช่วงนี้ จะให้ออกมาเดินตอนมืดรึไง แปลกคน”
“งั้นคุณเดินต่อคนเดียวแล้วกันนะ ผมไม่ไหวแล้ว”
“ได้ “
เควินเดินเข้าบ้านแบบอ่อนล้าเต็มที คิบอมที่มองตามหลังอยู่ สังเกตเห็นอะไรบางอย่างลักษณะคล้ายควันลอยออกมาตามร่างกายของอีกฝ่าย เขาขยี้ตาตัวเอง ไม่แน่ใจกับสิ่งที่เห็น
“สงสัยจะตาฝาดมั้งเรา”
เควินรีบก้าวพรวดๆเข้ามาในห้องนอน แล้วล้มตัวลงบนเตียง ตามตัวมีควันออกไปทั่ว
“ให้ตายสิ เราไม่ชอบแสงแดดเอาซะเลย มันทำให้เราหมดเรี่ยวหมดแรงจริงๆ”
เควินคิดในใจ มือข้างหนึ่งคลำหาอะไรบางอย่างที่หัวเตียง จนกระทั่งเจอขวดยาขวดหนึ่ง เขาเทยานั้นออกมา 3 เม็ด แล้วกินมันอย่างรวดเร็ว สักพักเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น