สายลับรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบ

สายลับรัตติกาล
Paring : Kevin & Kibum
By : Silver   

เซจู เป็นเกาะที่สวยงามแห่งหนึ่งในเกาหลี เควิน วู (Kevin Woo)  ชื่นชมแสงยามเย็นของตะวันตกดินอยู่ที่ริมหาด ใบหน้าสวยนั้นเรียบเฉย ดวงตากลมสวยเหม่อมองทะเลสีฟ้าใสบรรยากาศโดยรอบเป็นไปอย่างสบายๆ เขาเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่งสะดุดกับอะไรบางอย่างเข้า สิ่งนั้นคือร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งที่นอนคว่ำหน้าไม่ได้สติอยู่ริมหาด
    “ใครกันนะ?”
แขนคู่งามประคองร่างใหญ่ให้ลุกขึ้น เมื่อเห็นบาดแผลที่อกข้างซ้ายก็รู้สึกตกใจ
    “นี่เขาถูกยิงมางั้นเรอะ โชคดีกระสุนไม่ถูกหัวใจ ยังพอช่วยได้”
เควินพยุงร่างนั้นเข้าไปในบ้านพักได้อย่างไม่ยากเย็น เขาจัดการรักษาแผลให้เขาอย่างเบามือด้วยการผ่ากระสุนที่ฝังในอยู่ออกมา ระหว่างนั้นเลือดจากบาดแผลไหลออกมามาก และเกือบทำเอาเควินแทบสติกระเจิง
    “ไม่นะ....เรา...ต้องช่วยเค้า”
คิดได้เช่นนั้น เขาจึงพยายามฝืนความรู้สึกจนกระทั่งผ่ากระสุนออกได้สำเร็จ เควินแทบขาดใจ เห็นเลือดทีไรแทบแย่ทุกทีสินะ
    ในเวลาต่อมา ชายหนุ่มร่างใหญ่เริ่มรู้สึกตัว เขาลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ด้วยอาการบาดเจ็บที่ยังสาหัสอยู่นั้น ทำให้สายตามองเห็นอะไรไม่ค่อยชัดนัก
    “ฟื้นแล้วหรอครับ”   เสียงหวานกระทบโสตประสาท แม้จะเจ็บเท่าไหร่ เขาก็พยายามจะลุกขึ้นให้ได้ เควินจึงต้องรีบห้ามไว้ทันที
    “อย่าเพิ่งลุกเลยนะครับ บาดแผลของคุณยังน่าเป็นห่วงอยู่”
ชายหนุ่มร่างใหญ่ตั้งสติมั่น จนกระทั่งเอ่ยถามอีกฝ่ายได้สำเร็จ
    “ผม...อยู่ที่ไหน...แล้วคุณ...เป็นใครกัน?”
คำถามแรกนั้นตอบได้ไม่ยาก แต่คำถามที่ 2 เธอยังไม่อยากตอบ เพราะเขายังไม่ไว้ใจอีกฝ่ายนั่นเอง
    “คุณอยู่ที่โอกินาว่า ไม่ต้องห่วงนะ คุณปลอดภัยแล้ว”
    “อย่างนั้นหรอ....ขอบคุณนะ”
    “พักผ่อนเถอะ จะได้หายเร็วๆ”
เควินลูบหน้าผากอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา เขาหลับไปอีกครั้งราวกับต้องมนต์สะกด เควินไม่รู้จะทำอะไรต่อ จึงออกไปเดินเล่นที่ริมหาดอีกครั้ง เวลาเคลื่อนคล้อยผ่านไป  แสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์ดับลง กลายเป็นแสงจันทร์เข้ามาแทน

ชายหนุ่มร่างใหญ่ลืมตาอย่างช้าๆอีกครั้ง และพบว่าตัวเองอยู่คนเดียวในห้องเดิม แล้วผู้ชายหน้าสวยคนนั้นหายไปไหนแล้วหว่า ??
    “ตื่นแล้วหรอ รูปหล่อ?”
เควินถือถาดอาหารเข้ามาในห้อง และทักทายอย่างเป็นมิตรแต่สีหน้ายังคงเรียบเฉย
    “ผมนึกว่าคุณหายไปไหนซะอีก”
    “บางที ผมก็ออกไปเดินเล่นแถวๆนี้  ทานอะไรสักหน่อยนะ จะได้มีแรง”
เควินดูแลชายหนุ่มเป็นอย่างดี เขารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เหมือนจะเคยเจอที่ไหนมาก่อน แต่นึกไม่ออก งั้นลองถามดูแล้วกัน ไม่เห็นจะเสียหาย
    “เอ่อ....ผมยังไม่รู้ชื่อคุณเลยนะครับ”
เควินจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างเย็นชาเมื่อได้ยินคำถามนั้น เรื่องอะไรจะบอกก่อนล่ะ นายเป็นใครมาจากไหน เป็นคนดีรึปล่าวก็ยังไม่รู้เลย
    “คุณบอกผมก่อนสิ แล้วผมจะบอกคุณ”
    “...โอเค....ผม คิมคิบอม ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
เขาแนะนำตัว พร้อมยื่นมือไปหาอีกฝ่ายหวังจะเช็คแฮนด์ด้วยซะหน่อย แต่เควินกลับจ้องหน้าด้วยสายตาแปลกๆซะนี่
    “คิมคิบอม อย่างนั้นหรอ? คุณเป็นอะไรกับ คิมลีมิน?”
    “ผมเป็นลูกชายของเขา”
    “ถ้าเช่นนั้น คุณก็คือทายาทเจ้าของธุรกิจเครื่องประดับที่รวยเป็นอันดับต้นๆของประเทศสินะ”
    “ก็ ทำนองนั้น แล้ว...คุณจะบอกชื่อคุณได้ยัง?”
    “ผม เควิน วู”
    “Bingo!!”
    “!?....อะไรของคุณน่ะ”
    “ผมคิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นคุณ นี่...เราเคยเป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่ตอนเด็กๆนะ จำได้รึปล่าว”
ในหัวเควินกำลังทำงานหนัก นึกไม่ออกว่าเขาเคยเป็นเพื่อนเล่นกับคิบอมตั้งแต่เมื่อไหร่ โมเมกันรึปล่าวหว่า....นายคนนี้นี่
    “คุณเป็นลูกชายของ แมทธิว วู ใช่มั๊ยล่ะ?”
    “!?.....คุณรู้จักพ่อผมด้วยรึ”
    “ก็พ่อของคุณเป็นหุ้นส่วนกับพ่อเลี้ยงของผมที่ชื่อ ลีกงซาน ไงล่ะ....ใช่มะ”
    “อืม...ใช่”
    “แล้วผมเอง เมื่อตอนเด็กๆผมเคยแกล้งเอางูยางใส่ไว้ในกล่องของเล่นของคุณไง”
    “งูยางหรอ....เหมือนจะนึกออก”
    “คุณไปเจอเข้าก็ร้องซะบ้านแทบแตก แล้วก็กระโดดกอดพ่อของคุณไงล่ะ”
ในหัวเควินทำงานหนักอีกรอบ และในที่สุดเขาก็คิดออกจนได้
    “อ้อ!!! จำได้แล้ว....คุณนี่เองที่แกล้งผมตอนนั้น”
    “ฮ้า!! จำได้แล้วใช่มั้ย แล้วผมก็จำได้ว่า คุณเป็นโรคแพ้แดด แล้วก็แพ้เลือดด้วย”
ได้ยิน 2 ประโยคหลังเข้า เควินถึงกับเหวอ ใช่แล้ว เราเคยรู้จักนายคนนี้จริงๆ แต่มันก็นานมากแล้ว  คิบอมมองใบสวยนั้น พร้อมอมยิ้มน้อยๆ
    “ไม่คิดว่าจะได้มาเจอกันที่นี่นะ”
    “ไม่ได้เจอมาเป็นสิบๆปีแล้ว นานมากๆ ”
    “ใช่...นานมากแล้ว ว่าแต่ที่ผ่านมา นายหายไปไหนล่ะ”
    “ผมก็ไปเรื่อยๆ ตามวิถีทางของผมแหละ แต่ยังไงบ้านหลังนี้ ก็เป็นที่ที่ดีที่สุดของผม”
เควินตอบแบบตัดบทไป สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉยเช่นเดิม คิบอมคิดสงสัยเราไปถามอะไรโดนใจดำเควินรึปล่าวนะ แต่มาคิดดูอีกที ตั้งแต่เล็กจนโต เรายังไม่เคยเห็นเควินยิ้มเลยสักครั้งนี่หว่า