ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [K]Halloween event//Ghost house
เอนทรี่นี้ เป็นส่วนหนึ่งของ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
....ถ้ากล่าวถึงเทศกาลฮาโลวีน...คุณนึกถึงอะไร...?
...ฟักทอง งานเลี้ยงฉลอง ชุดแฟนซี ไฟประดับระยิบระยับ ขนมหวาน...
...หรือว่า...ภูติผี?...
+++++++++++++++++++++++++++++++++
วันหนึ่งในอดีต ฉันได้กล่าวคำสัญญาไว้ 3 ข้อ...
หนึ่งในนั้นคือ ...ฉันจะไม่มีวันเสียใจภายหลัง กับสิ่งที่ฉันได้เลือกหรือตัดสินใจ...
แต่ในวันนี้...ฉันอาจคิดผิด...
เหตุการณ์เริ่มขึ้นง่ายๆ
เล่าลือในวงสนทนา
ความน่ากลัวที่ถูกถ่ายทอดมาปากต่อปาก
ความท้าทาย การผจญภัย ปริศนา
...เพราะมนุษย์ล้วนกระหายใคร่รู้ในสิ่งเหล่านี้...
.
.
.
"ฉันมาทำอะไรที่นี่...?"
"ฉันมาทำอะไรที่นี่...?"
คำที่เอื้อนเอ่ย แผ่วเบา ราวกับรำพึงกับตนเอง...
บ้านไม้ผุพัง มนต์สเน่ห์อันลี้ลับและอันตราย
...ความรู้สึกที่เหมือนกึ่งเชื้อเชิญกึ่งผลักไส...
...ความกดดันอันไร้ที่มา...
ท่ามกลางผู้คนหลายชีวิตรอบๆ ทว่า กลับรู้สึกเหน็บหนาว...
ราวกับกำลังถูกจับจ้อง...
...ขอให้คืนนี้อย่ามีอะไรเกิดขึ้นเลย...
เมื่อข่มใจตั้งสติได้ รอบตัวกลับเหลือคนอยู่แค่3
...แล้วอีก 4 คนหายไปไหน...?
เพียงแค่นึก ลมหายใจก็สะดุด เม็ดเหงื่อเย็นเยียบผุดพราย
หนีไม่ได้แล้ว...อย่างน้อยต้องหาตัว4คนที่เหลือให้เจอก่อน...
สองเท้าย่างกรายตามคนอื่นๆไปในบ้าน ผ่านประตูไม้ผุๆที่กองอยู่ตรงพื้น ฝุ่นควันฟุ้งกระจายจนรู้สึกหายใจลำบาก
รอบกายมืดสนิท...
" พวกนายอยู่ไหนกัน?... "
" ...จับมือกันไว้นะ! "
สถานการณ์ชุลมุนวุ่นวาย
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!"
เสียงกรีดร้อง...
ท่ามกลางความมืด ความกดดัน ความกลัว ความลึกลับ...เพิ่มขึ้นเท่าทวี...
เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!
เสียงพื้นไม้แตกลั่น....ใต้ฝ่าเท้าเริ่มสั่นไหวอย่างผิดธรรมชาติ...
...สถานการณ์ที่มีฉันเพียงคนเดียวที่สัมผัสได้...
...ความมืดที่แผ่ขยาย...
...ท่ามกลางความสับสน...
และเมื่อรู้สึกตัวอีกที...
.
.
.
"ฉัน" ก็อยู่คนเดียว...
.
.
.
มืด...มืดจนมองไม่เห็นกระทั่งมือตัวเอง
เคว้งคว้างราวกับกำลังล่องลอย ไม่รู้กระทั่งทิศทาง...
...แสงสว่างเพียงเล็กน้อยในมือ...
...เสมือนความหวังที่กำลังริบหรี่...
กึก... กึก... กึก...
ยามเดิน...เสียงฝีเท้าสะท้อนกึกก้อง
ทว่า เมื่อฉันหยุดเดิน...
...เสียงฝีเท้ากลับไม่หยุดตาม...
ตึกตัก! ตึกตัก!
หัวใจเต้นรัวแรง
สันชาตญาณสั่งให้ฉันพุ่งตัวไปหลบที่ห้องใกล้ๆ...
น่าแปลก...
ทั้งๆที่ห้องอื่นๆถูกล็อคไว้แน่นหนา ทำไมห้องนี้ถึงเป็นห้องเดียวที่เข้าไปได้...
หรือจะเป็นความตั้งใจของใครบางคน...หรือบางสิ่ง...?
...แต่ตอนนี้ ขอแค่มีที่ให้หลบก่อน!
" ค-ใครน่ะ? "
เสียงเล็กๆเบาหวิวดังขึ้นจากมุมใดมุมหนึ่งของห้อง ทันทีที่ประตูปิดลง...
...หรือจะเป็นหนีเสือมาฉะกับพญายักษ์แทน?...
ส่ายหัวให้กับความคิดพิลึกพิลั่น แล้วกลั้นใจหันไฟไปทางมุมห้องช้าๆ
แสงไฟที่ส่องไปถึง ทำให้ฉันได้เห็น...
สาวน้อยท่าทางคุ้นตา... 1ใน4คนที่หายตัวไปตั้งแต่ตอนแรก
ความแปลกใจปนเปกับดีใจเข้ามาแทนที่
สาวน้อยคนนั้นมีท่าทีหวาดกลัว ร่างเล็กกำลังสั่นระริก...
...เด็กสาวคนนี้ไปเผชิญอะไรมา?...
ใจกลางความสงสัย ฉันทำได้เพียงปลอบโยน...
หากแต่ว่า...
หางตาพลันไปสะดุดเข้ากับบางสิ่งที่อยู่อีกฟากหนึ่งของห้อง...ซึ่งแสงไปส่องไปไม่ถึง
โดยสันชาตญาณ แขนอีกข้างที่ว่างยกขึ้นมาดันร่างเล็กให้ก้าวถอยหลังไป...
อาวุธ...อย่างน้อยต้องมีอาวุธก่อน...
ทันทีที่นึกได้ สายตาก็สอดส่ายไปรอบๆอย่างร้อนรน...
ดุจสวรรค์แกล้ง...ห้องที่หลบเข้ามาเป็นห้องโล่งไที่มีของตกแต่งเพียงไม่กี่ชิ้น
แล้วของที่ว่าก็อยู่ฟากตรงข้ามของห้องนั่นแหละ!!
ถ้าให้วิ่งออกไปจากห้อง...
เหลือบไปมองเด็กสาวเบื้องหลังแล้วพับความคิดนั้นเก็บล็อคทันที...
...สภาพนี้ขืนสุ่มสี่สุ่มห้าออกไปคงไม่รอดทั้งคู่...
ลำพังตัวคนเดียวยังไม่ห่วงเท่าไหร่ แต่สำหรับร่างเล็กข้างหลัง...
...ถ้าเป็นไปได้ ไม่อยากให้เธอได้รับบาดเจ็บเลย...
ท่ามกลางความคิดที่จนตรอก...ราวกับเสียงสวรรค์...
...ฝาบ้าน...
.
.
.
...จริงด้วย!!...
ไม่ต้องให้กระซิบบอกซ้ำสอง
เพียงพริบตา ในอุ้งมือก็มีแผ่นไม้ยาวขนาดเหมาะมือไว้แล้ว...
สองเท้าพลันค่อยๆพาร่างกายเคลื่อนไปข้างหน้า
แสงไฟที่กราดไปค่อยๆเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ในมุมมืด
...ลมหายใจถี่กระชั้น ประสาทสัมผัสตื่นตัว ตึงเขม็ง...
...ทันใดนั้นเอง...
.
.
.
เปรี้ยง!!!
...เสียงกึกก้องกัมปนาท...
...สายลมพัดหวีดหวิวผ่านหู...
ตัวฉัน...กำลังร่วงหล่น
ตกใจ...ประหลาดใจ...หวาดกลัว
ตกใจ...ประหลาดใจ...หวาดกลัว
ตกใจ...ประหลาดใจ...หวาดกลัว
ท่ามกลางห้วงอารมณ์ที่ไม่จบสิ้น
...ความเสียใจ...
แสงไฟสุดท้าย...ดับวูบ...
[ความมืดเข้าครอบงำฉัน... ]
.
.
.
อึดอัด...
เมื่อรู้สึกตัว กลับพบว่าร่างกายแทบขยับไม่ได้...
...ราวกับถูกบีบอัดอยูในพื้นที่แคบๆ...
ร่างกายนอนราบกับพื้น...
จุกเสียดไปทั่วทั้งร่างกาย...
เด็กคนนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง?
หวังเพียงให้เด็กสาวคนนั้นปลอดภัย...
...แม้จะไม่รู้จักกัน อย่างน้อยให้ฉันได้ปกป้องเธอ...
เพราะในอดีต...ฉันเป็นฝ่ายที่ "ถูกปกป้อง" ตลอดมา...
"ปกป้อง" ด้วยการ "เสียสละ" ตนเอง..
[...การแลกเปลี่ยน...ที่เท่าเทียม... ]
"ชีวิต" ที่แลกมาด้วย "ชีวิต"
...เพราะเธอนั้นสำคัญ...
สำหรับฉัน...และใครหลายคน...
ได้โปรด...สิ่งที่เสียไป สำหรับฉันมันทดแทนไม่ได้...
...เพราะเธอนั้นสำคัญ...
...เพราะคุณนั้นมีเพียงแค่หนึ่งเดียว...
"แม่รักลูกจ๊ะ..."
"...ผมรักคุณ..."
เสียงแผ่วเบา ห่างไกล ทว่ากลับได้ยินอย่างชัดเจน
ท่ามกลางไอร้อนระอุที่ลามเลียผิวกาย
"...ค่ะ...ฉันก็รักพวกคุณ..."
รอยยิ้มบางแย้มแผ่วเบา
[ ...เปลวไฟ เผาผลาญ วิญญา... ]
...ห้วงสติที่เลือนลาง...
...ความทรงจำอันแสนสุข...
...ถ้อยคำล้ำค่า...
กระบอกตาร้อนผ่าว...หากแต่ไร้ซึ่งน้ำตา...
ทุกวันนี้...รอยยิ้มยังไม่จาง
ทุกวันนี้...ฉันยังหัวเราะ
...ทว่า...
ทุกวันนี้...ฉัน ก็ยังเจ็บปวด...
.
.
.
[...อดีต...]
[ ...จารึกลงในใจ ตราไว้ในวิญญาณ...]
.
.
.
+++++++++++++++++++++++++++
จบแล้วค่าาาาาา~~~~~~~~ >w<
เป็นยังไงบ้างคะสำหรับเอนทรี่นี้? อ่านงงๆไหม?(หัวเราะ) อย่างว่าแหละผปค.เองก็แต่งจบแบบงงๆเองเหมือนกัน55555
เป็นฟิดแรกที่เราแต่ง+คอมิคแรกที่วาด แปะโทนเป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้ ตอนแบ่งนี่ช่องมึนมากกกกก(ร้องไห้)
พยายามจะดราม่าให้ได้ตามพลอต ไม่รู้ว่าจะได้อย่างที่หวังรึเปล่า พอดีชีวิตจริงเรามันเวิ่นเว้อไร้สาระมากมาย ;w; แต่พลอตที่วางไว้มันออกจะดราม่า(กว่าจะเค้นออกมาได้นี่เลือดตาแทบกระเด็น ธาตุไฟเข้าแทรก Q]--[)
ส่วนสาวน้อยในเรื่องนี้คือลูเวียซังค่ะ ได้มารู้จักกันในอีเว้นท์นี้เนี่ยแหละ(5555) แต่ที่ไม่เอ่ยชื่อเพราะยังไม่เคยโรลคุยกัยเลย สุดท้ายในอีเว้นท์นี้ก็ยังไม่ได้ถามชื่ออีกต่างหาก lllOrz
จากอีเว้นท์นี้จะสังเกตได้ว่าสิ่งที่อนร.กลัวคือ "การปกป้อง" ที่มาพร้อมกับ "ความเสียสละ" โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าสิ่งเหล่านี่มาจากคนที่เรารัก ซึ่งในที่นี้บุคคลเหล่านั้นคือคุณแม่ที่เสียไปพร้อมกับพี่ชายในเหตุการณ์ Emerald bound กับเด็กหนุ่มปริศนา???(55555) เหตุการณ์ทั้ง2อย่างจะปรากฏเป็นSide storyค่ะ เราวางโครงเรื่องไว้หมดแล้ว ทีนี้เหลือแต่ว่าจะออกมาเป็นคอมิคหรือฟิคเนี่ยแหละ...(ถ้าพ้นจากช่วงฝึกงานแล้วคงได้เป็นคอมิค >w< ) และจากเหตุการณ์ทั้ง2นี้คือสาเหตุของนิสัยและบางพฤติกรรมของอนร.ในตอนนี้(ยิ้มตลอดเวลา พูดเพราะ ขี้ห่วง และจริงจังในบางเรื่องแบบสุดโต่ง) แน่นอนว่าในเมื่อนิสัยเหล่านี้เกี่ยวเนื่องมาจากเหตุการณ์ที่กล่ามา ดังนั้นอนร.จะมีนิสัยจริงๆบางอย่างอยู่ค่ะ ในจุดนั้นเราเรียกโหมดดาร์ก ซึ่งมีคนปลดล็อคไปได้2คนแล้ว(หยั่งก่ะเก็บเควสต์?//เดี๋ยวนะคะ?ฟฟฟ) ส่วนในเรื่องรูทดราม่า ยังไม่มีใครเข้ารูทค่ะ (เราเฉไฉออกหมด อิอิ #แย่อ่ะ พอดีตอนนั้นพลอตยังไม่พร้อมค่ะ ;w; //กราบผปค.เหล่านั้น) ส่วนสภาพในปัจจุบัน...ไม่บอกค่ะ อิ___อิ //โดนตรบ
สุดท้ายนี้
คอมมูนี้เป็นคอมมูแรกที่เรามาเล่นค่ะ ดังนั้นหากมีเมนชั่นที่เราโรลคุยกับใครแล้วเผลอเล่นอะไรรุนแรงไปบ้างก็ทักท้วงมาได้ตลอดนะคะ ยอมรับเลยว่าหลายๆครั้งที่โรลไปๆมาๆ กลายเป็นนิสัยผปค.เองซะงั้น lllOrz (ติดลมอ่ะ ,_,)
ด้วยรัก <3
( Password ในหน้าหลักนิยายคือ commuk ค่ะ )
farry 1000%
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น