ตอนที่ 8 : ± special HΛlloween Đay .
* อย่าลืมเปิดเพลงหนา
บนถนนเส้นทางที่สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ รถฟอร์จูนเนอร์สีขาวตัดกับสภาพแวดล้อมวิ่งแล่นไปตามทางเปลี่ยวด้วยความเร็วคงที่ หลังจากเดินเที่ยวในเมืองดูสภาพของ ‘วันฮาโลวีน’ มาทั้งวันแล้ว ทั้งห้าคนก็ตกลงกันจะพักที่บ้านพักนอกเมืองเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศตามความคิดของคริส
ถึงแม้ว่าภายนอกรถจะเงียบเชียบจนได้ยิ่งเสียงลมพัดผ่านทำให้ต้นเสียดสีกันเบาๆ แต่ภายในรถกลับเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยรวมถึงเพลงสำหรับวันฮาโลวีนที่เปิดไปตลอดการเดินทาง
“วันฮาโลวีนนี่ดีตรงไหนกัน?” เสียงหวานของเจสสิก้าพูดออกมาอย่างเบื่อหน่าย ใบหน้าเรียวเบ้ออกอย่างหงุดหงิด แน่นอนว่าสำหรับคนที่สามารถมองเห็นวิญญาณอย่างเธอแล้ว วันฮาโลวีนหรือวันปล่อยผีตามที่คนทั่วไปเรียกย่อมไม่น่าพิศสมัยเลยสักนิด
“ป้าก็ใส่แว่นอยู่แล้วไงจะกลัวอะไรอีกล่ะครับ?” เซฮุนที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับถามขึ้น ตากลมมองอีกคนผ่านกระจกมองหลังก่อนจะยิ้มร่าเมื่อเห็นเจสสิก้ามองตาขวาง ตามด้วยแรงสะเทือนของเบาะเพราะอีกคนยกขาขึ้นเตะ
“เงียบแล้วนอนไปเลยไอ้เด็กบ้า” ปากเรียวบ่นอุบอิบต่ออีกนิดหน่อยก่อนจะทิ้งศีรษะไปวางไว้บนหน้าตักของซอฮยอน ทำเอาเจ้าตัวที่กำลังหันหน้าไปคุยกับชานยอลที่นั่งอยู่เบาะหลังสะดุ้งตัวน้อยๆ แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรเพื่อนสนิทกลับช่วยจัดแจงท่านั่งให้อีกคนได้นอนอย่างสบาย
“พี่เจสสิก้าก็ไม่ได้เดินดูงานวันฮาโลวีนเยอะนิครับ แก่แล้วหรอครับ ทำไมเหนื่อยง่ายจัง ฮ่ะๆๆๆ”
“เงียบไปอีกคนเลยชานยอล!”
รถสีขาวแล่นผ่านมาจนถึงหมู่บ้านนอกเมืองแห่งหนึ่ง คริสหมุนพวงมาลัยเข้าไปในหมู่บ้านแห่งนั้นตามคำบอกเล่าของเซฮุนอย่างไม่แน่ใจ บ้านทุกหลังปิดเงียบมีแสงไฟเพียงเล็กน้อยที่ลอดผ่านหน้าต่างตามบ้านไม่กี่หลัง ส่งผลให้รอบข้างดูเงียบราวกับเป็นคืนดึกสงัดทั้งๆที่เวลาตอนนี้เพิ่ง 6 โมงเย็นกว่าๆ
ขับมาเรื่อยๆตามทางก็พบบ้านหลังหนึ่งที่ไม่มีรถจอดอยู่ อีกทั้งยังปิดเงียบราวกับไม่มีคนอยู่ ส่งผลให้เซฮุนบอกคนขับจำเป็นอย่างคริสเลี้ยวไปจอดทันที
“น่าใจหรอว่าหลังนี้น่ะ” คริสถามอีกคนที่ปลุกสมาชิกที่เหลือให้ตื่นจากการนอนหลับเมื่อมาถึงที่หมาย สายตาคมมองสำรวจบ้านและบริเวณโดยรอบอย่างหวั่นใจ จะเรียกว่าเขาหวาดกลัวเล็กน้อยก็ว่าได้ ไหนจะสภาพแวดล้อมที่เป็นใจหรือวันนี้ที่เป็นวันฮาโลวีนก็ล้วนแต่ทำให้เขากลัวทั้งนั้น
“พี่ลองเอากุญแจที่ได้ไปไขประตูบ้านสิครับ” เสียงของรุ่นน้องคนสนิทตอบกลับ ทำให้เขาหลุดจากภวังค์ ศีรษะพยักหน้าเห็นด้วย มือดันประตูรถให้เปิดออกก่อนขายาวจะก้าวเดินไปหน้าประตูบ้านตรงหน้าที่มีสวนหน้าบ้านเล็กๆและม้าหินอ่อนตั้งอยู่ …หากเป็นตอนกลางวันคงจะสวยน่าดู
กริ๊ง . .
เสียงปลดล็อคดังขึ้นเมื่อคริสไขกุญแจ มือหนาจัดการพลักประตูออกไปสุดแขน แล้วเดินเข้าไปในบ้านเพื่อหาสวิสต์ไฟ และกดเปิดจนทั้งบ้านสว่างโล่
“สวยดีนะ” เสียงของซอฮยอนที่จู่ๆก็ดังขึ้นด้านหลังส่งผลให้อีกคนสะดุ้งสุดตัว คริสหันไปมองซอฮยอนที่ยืนยิ้มอยู่หน้าประตูด้วยสายตาคาดโทษ ซึ่งซอฮยอนเองก็ไม่ได้เอ่ยขอโทษอะไรกลับหันหลังเดินไปช่วยคนที่เหลือยกข้าวของออกจากตัวรถ ตามด้วยคริสที่เดินตามไป
หลังจากจัดข้าวของเสร็จ ทั้งห้าคนต่างก็ช่วยกันทำอาหารง่ายๆกันกิน เมื่อกินเสร็จแล้วจึงแยกย้ายกันอาบน้ำนอนเนื่องจากเพลียกับกิจกรรมที่ทำในวันนี้ โดยเหลือเฉพาะซอฮยอนที่ให้เหตุผลว่ายังไม่ง่วง เจ้าตัวจึงขอหลบมาอ่านหนังสือที่ห้องนั่งเล่นสักพัก
นาฬิกาเรือนใหญ่ส่งเสียงบอกเวลาสองทุ่มเบาๆ ซอฮยอนละจากหนังสือในมือเหลือบไปมองตัวการที่ส่งเสียงรบกวนการอ่านหนังสือของเธอนิดๆแล้วกลับมาสนใจหนังสือในมือต่อปล่อยให้สมองได้แล่นไหลไปกับตัวอักษรในหนังสือจนก่อให้เกิดเป็นจินตนาการขึ้นมา
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ใบหน้าเรียวละจากหนังสือในมืออีกครั้งเมื่อรู้สึกความง่วงเข้าครอบงำ แต่ไฟในบ้านที่เคยเปิดเฉพาะห้องนั่งเล่น กลับถูกเปิดขึ้นมาทั้งบ้านจนสว่างโล่อีกครา ซอฮยอนยกมือขึ้นขยี้ตาอีกครั้งเมื่อคิดว่าฝันไป ตากลมมองไปรอบตัวอย่างแปลกใจเมื่อทั้งบ้านกลับถูกตกแต่งด้วยของตกแต่งในวันฮาโลวีน ไม่ว่าจะเป็นฟักทองที่ถูกคว้าน สายห้อยระโยงระยางบนเพดาน หรือแม้กระทั่งโครงกระดูกปลอมที่มุมห้อง ...หรือบางทีสามคนนั้นอาจจะอยากเล่นตามเทศการบ้าง แต่เจสสิก้าจะยอมหรอ ?
“นี่ หัวกะโหลกต้องวางไว้ที่โต๊ะข้างประตูสิ!” เสียงหวานของเพื่อนสนิทดังมาจากประตูหน้าบ้าน ซอฮยอนหันควับไปมองตามเสียง ก่อนตากลมจะต้องเบิกกว้างเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ใส่ชุดสีขาวยาวปิดขาด้านหลังมีฮู้ดห้อยอยู่เพื่อรอให้เจ้าของใส่ปกปิดใบหน้า ข้างๆผู้หญิงคนนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนทำหน้าเอือมใส่ โดยที่เจ้าตัวก็ใส่ชุดโครงกระดูก เซฮุนกับเจสสิก้าจริงๆหรอ?
“ป้าจะบ้าหรอ คนเขาเปิดมาก็หัวใจวายพอดี” เสียงหวานตีบตามแบบฉบับเซฮุนถูกส่งออกมาทำให้ซอฮยอนแน่ใจว่าทั้งสองคนนั้นคือคนที่เธอรู้จักแน่ๆ แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ เจสสิก้าเนี้ยนะจะยอมมาทำอะไรแบบนี้ด้วย
“เออๆ นายจะไว้ตรงไหนก็เอาไปเลย!” เจสสิก้าพูดปัดก่อนจะยัดหัวกะโหลกปลอมใส่มืออีกคนที่ยิ้มมุมปาก แล้วหันไปทางอื่นราวกับไม่อยากเสวนากับอีกคนมากนัก ซึ่งนั่นทำให้เธอหันมาเจอซอฮยอนพอดี “อ้าวซอตื่นแล้วหรอ?”
“อืม นี่ก็เป็นไปกับเขาด้วยหรอเนี้ย?” ซอฮยอนเอ่ยถามเพื่อนสนิท ปากยกยิ้มแซวอีกคนที่เริ่มทำหน้าไม่ถูก
“ก็ไม่อยากทำหรอก แต่คนที่นี้ตกแต่งบ้านเป็นวันฮาโลวีนหมดเลยนี่” ซอฮยอนเลิกคิ้วสงสัยกับสิ่งที่เพื่อนของตนเองพูด เธอจำได้ว่าตอนที่ขับรถเข้ามาบ้านทุกหลังปิดเงียบ ไม่มีแม้ไฟที่เปิดอยู่หน้าบ้าน จะมีก็แต่ไฟประจำทางที่ให้แสงสลัว พอมองเห็นได้บ้าง แต่เมื่อกี๊เจสสิก้าเพิ่งพูดว่าคนที่นี้จัดงานวันฮาโลวีนกันหมดงั้นหรอ?
“อ้าวพี่ซอฮยอนยังไม่ได้เปลี่ยนชุดหรอครับ?” เสียงเซฮุนดังขัดความคิด ก่อนจะปรากฎเจ้าตัวที่ใส่ชุดโครงกระดูกเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆเจสสิก้า
“เออใช่! ชุดของแกอยู่ที่ห้องนั่นแหละ ไปเปลี่ยนเลยเร็วๆ เดี๋ยวฉันพาไปเดินดูบรรยากาศข้างนอกบ้าน” เจสสิก้าพูดอย่างร่าเริง มือเรียวดันหลังซอฮยอนไปทางบันไดขึ้นชั้นสองของบ้านพัก ทำให้คนที่ยังมึนงงอยู่ต้องทำตามอย่างช่วยไม่ได้ นี่เธอก็ต้องตามน้ำไปด้วยใช่มั้ย?
ผ่านไปเกือบสิบห้านาที ซอฮยอนก็อยู่ในชุดแม่มดสีดำม่วงที่ครบทั้งผ้าคลุมและหมวกบนหัว เธอหมุนตัวอยู่หน้ากระจกในห้องนอนอย่างไม่มั่นใจ ทำไมเจสสิก้าต้องให้เธอใส่ชุดแม่มดด้วยนะ
ก๊อก .. ก๊อก
เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้นจากด้านหลัง ซอฮยอนมองบานประตูอย่างไม่แน่ใจ เจสสิก้ามาเรียกงั้นหรอ? ปกติเจ้าตัวไม่เคยเคาะประตูเลยด้วยซ้ำ
ขาเรียวเดินไปหยุดหน้าประตูก่อนที่มือจะหมุนลูกบิดให้เปิดออก สิ่งที่ปรากฎให้เห็นทำเอาซอฮยอนเผลอถอยหลังไปก้าว เมื่ออีกคนเอาผ้าคลุมด้านหลังมาคลุมหน้าและตัวเอาไว้
“แฮ่ !”
“…!!” ขาของซอฮยอนถอยหลังไปอีกก้าวเมื่อคนตรงหน้าสลัดผ้าคลุมออกพร้อมส่งเสียงหลอก ใบหน้าที่ถูกแต่งคล้ายเคาท์แดร็กคิวล่าของชานยอลทำเธอตกใจไม่น้อย
ชานยอลมองอีกคนสะดุ้งด้วยความตกใจอย่างภูมิใจ ปากยักยกยิ้มกว้างตามประสาก่อนจะเอ่ยคำพื้นๆออกมา
“Trick or Treat ?, sister” ซอฮยอนมองหน้าอีกคนด้วยความแปลกใจ ที่เขามาเคาะประตูห้องเธอเพื่อการนี่น่ะหรอ? ซอฮยอนนึกสนุกตามเทศการ ปากเรียวเอ่ยตอบไปย่างไม่เกรงกลัว
“Trick!”
“Trick right?” ชานยอลลอบยิ้มมุมปากกับคำตอบของอีกคน ยกมือที่ซอฮยอนเพิ่งเห็นว่ามีเล็บที่ยาวกว่าเก่าขึ้น อ้าปากแยกเขี้ยวให้คนตรงหน้ากลัว
“กรี๊ดดด!” ซอฮยอนมองอีกคนอย่างหวาดกลัว มือยกขึ้นผลักอกอีกคนอัตโนมัติเมื่อรู้สึกไม่ปลอดภัย แล้วพาตัวเองวิ่งลงมาด้านล่างทันทีโดนไม่ได้หันไปมองคนด้านหลังที่ยืนแสยะยิ้มอยู่ด้านหลัง
ซอฮยอนไม่ได้ทำเป็นกลัวเพื่อให้อีกคนได้ใจ เธอไม่ได้เล่นไปตามน้ำ แต่เธอเห็นเขี้ยวที่งอกออกมาจริงๆ เขี้ยวยาวแบบแวมไพร์ที่ตอนแรกเธอคิดว่าชานยอลคงใส่เพื่อให้ดูน่ากลัว แต่ความจริงคือมันไม่ใช่ เขี้ยวมันไม่ได้อยู่ในขนาดเท่าเดิม แต่มันกลับใหญ่และยาวขึ้นอย่างเห็นได้ชัด จนเธอมั่นใจว่าตนเองไม่ได้ตาฝาดอย่างแน่นอน
อีกด้านของชานยอล ร่างสูงในชุดเคาท์แดร็กคิวล่าใช้ดวงตาสีรัตติกาลที่ไม่มีแววเหมือนแต่ก่อนยืนมองอีกคนวิ่งลงบันไดไปด้วยความหวาดกลัว เล็บที่เคยยาวบัดนี้เหลือสั้นเท่าเดิมเหมือนมนุษย์ทั่วไป ก่อนเสียงหัวเราะทุ้มต่ำจะดังขึ้นเบาๆ ปลายลิ้นแลบเลียขอบปากที่มีคราบเลือดติดอยู่เล็กน้อยและซอฮยอนคงไม่ได้สังเกตเห็น พลันดวงตาเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิงเพียงชั่วพริบตาก็กลับมาเป็นสีรัตติกาลมีแววตาดั่งเดิม เมื่อไม่เหลืออะไรให้น่าสงสัยชานยอลก็เดินตามอีกคนลงไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
หลังวิ่งหนีชานยอลลงมา เจสสิก้าก็ลากซอฮยอนออกไปดูบรรยากาศวันฮาโลวีนด้านนอก แสงไฟสีส้ม ของตกแต่งห้อยระโยงระยางและฟักทองคว้านเป็นรูปตามบ้านทำให้ซอฮยอนเลิกคิดเรื่องชานยอลไปได้ ไหนจะการแต่งตัวของผู้คนที่เดินสวนไปมายิ่งทำให้เธอรู้สึกประทับใจเทศการนี้มากขึ้น การแต่งตัวของแต่ละคนเหมือนกับหลุดออกมาจากนิยายสยองขวัญจริงๆ ให้ความรู้สึกเหมือนเธอหลุดออกมาอีกโลกหนึ่งได้จริงอย่างไงอย่างงั้น
เมื่อหันไปมองเจสสิก้าในผ้าคลุมสีขาวที่คลุมตั้งแต่หัวลงมาจนถึงปลายเท้าเหลือแต่ช่องให้ดวงตามองเห็นทางถือว่าเป็นชุดที่คลาสสิกดี ไม่ต้องแต่งอะไรให้มาก แต่ก็ดูน่ากลัวได้ไม่ยาก
“ซอฮยอน ฉันเดินเมื่อยแล้วอะ” น้ำเสียงเนือยๆของเจสสิก้าใต้ผ้าคลุมสีขาวร้องบอก พร้อมแรงกระตุกที่ผ้าคลุมแม่มดที่ซอฮยอนใส่ เธอได้แต่หันไปหัวเราะให้เพื่อนสนิทก่อนจะจูงมือเป็นเดินกลับบ้านตามคำขอของเจสสิก้า
เมื่อถึงบ้านประตูหน้าบ้าน ซอฮยอนเองเพิ่งสังเกตเห็นรอยเลือดเป็นหยดๆตามทางเข้าไปในตัวบ้าน เธอสะกิดให้เจสสิก้าดูอย่างตกใจ ใครเป็นอะไรอย่างนั้นหรอ?
เจสสิก้าตัดสินใจผลักประตูออกไปสุดแรงจนมันส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด ขาของทั้งสองค่อยๆก้าวเดินไปในตัวบ้านพักอย่างหวาดระแวง สายตาก็พยายามสอดส่องมองหาทั้งสองพี่น้องและเซฮุนแต่กลับไปพบใครสักคน
ตุบ!
เสียงของหนักบางอย่างหล่นอยู่กลางบ้าน ซอฮยอนและเจสสิก้าไม่รอช้ารีบเดินไปแอบที่มุมหนึ่งของตัวบ้านทันที แต่ยังไม่ทันจะถึงที่หมาย เจสสิก้าที่เหลือบไปเห็นบางอย่างยืนจังก้าอยู่กลางห้องนั่งเล่นทำให้เธอช็อตจนขาก้าวไม่ออก ซอฮยอนเองจึงได้แต่พยายามดึงเพื่อนแต่ก็ไม่เกิดผล
กร๊อซ..
เสียงของมันร้องดังทำซอฮยอนรู้สึกเข่าอ่อน ตกลงเธออยู่ในงานเทศการวันฮาโลวีนหรือเมืองสัตว์ประหวาดกันแน่ เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วเหมือนกัน
“ซอฮยอนหนีเร็ว!” ซอฮยอนได้ยินเสียงเจสสิก้าดังข้างๆหู พยายามจะลุกขึ้นยืนแต่ขาสั่นไปหมด ทำได้แค่เกาะแขนอีกคนที่ช่วยพยุงไว้อย่างนั้น
กร๊อซ..
เสียงนั้นดังมาใกล้เรื่อยๆ ทำเอาซอฮยอนแทบน้ำตาตก แรงที่เกาะเจสสิก้าก็ใกล้จะหมดจนเผลอปล่อยมือทำให้คว้าไว้ได้แต่ปลายผ้าคลุมสีขาวทำให้ผ้าคลุมทั้งหมดหล่นลงมากองกับซอฮยอนที่นั่งพิงผนังอยู่ที่พื้น แต่สายตายังคงไม่ละจากเจสสิก้าตั้งแต่ผ้าคลุมหลุดติดมือเธอมา
จะเรียกว่าไม่ได้ละสายตาจากเจสสิก้าก็จริงแต่ทำไมพอผ้าคลุมสีขาวนี่หลุดติดมือเธอมากลับไม่เห็นเจสสิก้าอยู่ตรงนั้นเลยสักคน! จะบอกว่าเธอวิ่งหนีไปแล้วก็ไม่ใช่เพราะมันมุมซึ่งทางตันแน่นอน แล้วเจสสิก้าจะหายไปไหนได้ล่ะ...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตุบ!
“เจสสิก้า!” ซอฮยอนสะดุ้งตื่นจากความฝันประหลาดๆอย่างตกใจ เม็ดเหงื่อที่ผุดตามมือ ใบหน้าและไรผมบ่งบอกได้ว่าเพิ่งตื่นจากฝันร้ายมาหมาดๆ ตาโตยังคงเบิกกว้างเมื่อรับรู้ว่าฝันไป ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก มือเอื้อมไปเก็บหนังสือที่เผลอหลับแล้วทำตกที่พื้นขึ้นมาไว้ที่หน้าตักด้วยหัวใจที่ยังเต้นแรงด้วยความกลัว
...ใช่เธอฝันไปแน่นอน ภายในบ้านพักที่มีแค่ไฟห้องนั่งเล่นเปิดและไม่มีของตกแต่งวันฮาโลวันเหมือนก่อนหน้าที่เธอจะฝันทำให้เธอโล่งใจได้เปราะหนึ่ง
“ซอฮยอน?”
“ห้ะ!?”
“เป็นอะไรรึเปล่า?” เสียงหวานของเจสสิก้าถามอย่างเป็นห่วง ก่อนที่เจ้าตัวจะก้าวลงจากบันไดขั้นสุดท้ายมาหาซอฮยอนที่นั่งหน้าซีดอยู่ที่โซฟา
“ไม่ ไม่เป็นไรหรอก ฝันร้ายน่ะ” ซอฮยอนตอบเพื่อนสนิทไปตามความจริง มือโบกปฏิเสธเป็นพัลวันเมื่อมองเห็นสีหน้ากังวลของเจสสิก้า
“แล้วมาหลับอะไรหน้าทีวีเนี้ย ขึ้นไปนอนเลยนะ จะสี่ทุ่มแล้ว”
“อ..อืม งั้นฉันไปล่ะ แกก็รีบตามขึ้นไปนะ” ซอฮยอนเอ่ยบอกเจสสิก้าด้วยน้ำเสียงที่ดีขึ้นเล็กน้อย ปากแย้มยิ้มกว้างเมื่อทุกๆอย่างเป็นแค่ความฝัน ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปนอน
ด้านหญิงสาวอีกคนเมื่อซอฮยอนเดินขึ้นบันไดไปแล้ว ดวงตาใสเปลี่ยนเป็นสีดำสนิทไม่มีแววตาพร้อมๆกับปากเรียวที่แสยะยิ้มออกมาอย่างไม่น่าไว้วางใจก่อนจะหายตัวไปในความมืดทันที …
แล้วคุณล่ะ เชื่อได้อย่างไรว่าสิ่งที่พบเจอเป็นเรื่องจริงหรือเพียงแค่ความฝัน ?
Author 's Side
แฮร่น่ากลัวมั้ย? เอาสเปเชี่ยลฮาโลวีนมาให้ ตอนนี้ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องนะแจ้ะ
ออกแนวแฟนตาซีเนอะ เออๆ ไม่เคยแต่งเหมือนกัน ฮริ้ง
อ่านคั่นเวลารอหน้าที่เจ็ดหน่อยนะจุ้บๆ
ธีมดำหมดเลอ คือขก.หาธีมวันฮาโลวีนไง .___ .
งงกันมั้ยซอเป็นอะไร 55555
แต่งไปแต่งมา เอ้าละช่วงท้ายๆฮุนกับคริสไปไหน
แล้วใครเป็นสัตว์ประหลาด จริงๆมันเป็นวูล์ฟแหละตัว ก๊าก พูดซะเสีย
ใครงงก็บอกละกัน ถ้างงเยอะเดี๋ยวเค้ามาเฉลยให้เนอะ .___ .
เม้นๆสเปเชี่ยลหน่อยก็ดีอย่าให้มันแป้ก ; - ;
เม้นตอนนี้เยอะถึง 15 เดี๋ยวเค้ามาต่อหน้าเจ็ดเลยอะ กร้ากกก #ได้รออีกเดือนแน่
อยากถามเรื่องการจัดหน้า อยากได้แบบในสเปเชี่ยลหรือตอนในเนื้อเรื่องอะตัว(ข้อความอยู่กลางหน้ากระดาษ)
เราชอบแบบนี้มากกว่ามันอ่านง่าย เลยอยากลองเปลี่ยน ใครชอบแบบไหนมากกว่ากันบอกหน่อยนะครับ
พูดเยอะมากอะ หว่าย ใครอ่านถึงตรงนี้คือเจ๋งคือเลิศ เดี๋ยวให้รางวัล ฮริ้ง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ดูซับซ้อนมากค่ะ
รอต่อนะคะไรท์
เราว่าตัวหนังสือสีขาวแบบนี้อ่านง่ายกว่าสีเทามากเลยล่ะ
จัดหน้ากระดาษแบบนี้ก็ดีค่ะ แต่มันก็สุดขวาสุดซ้ายเลยทีเดียว
มันเลยดูพรืดๆอ่ะ งงมั้ย เราไม่รู้จะอธิบายยังไง ฮือออ
ซอเป็นอะไรอะ