△ Death Diary . [ exo snsd ]

ตอนที่ 2 : ' F I R S T P A G E '

 

[ 01 . 06 . xx ]

     ในบรรยากาศยามค่ำคืนที่ท้องฟ้าเปิดอากาศเย็นสบาย แต่เสียงน่ารำคาญอย่างไซเรนกลับดังไม่หยุดหย่อนส่งผลให้ผู้คนที่อาศัยอยู่ในละแวกนั้นไม่ได้หลับสนิทกันสักที บางคนชะโงกหน้าผ่านประตูหน้าต่างดู บางคนถึงกลับเสียสละเวลานอนออกจากบ้านเพื่อมาดูสถานการณ์ที่เริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ

 

     ขณะนั้นเหล่าบุรุษพยาบาลกำลังช่วยกันปั้มหัวใจให้กับร่างบางของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอนอนแน่นิ่งไม่ไหวติ่งราวกับเสียงไซเรนรอบตัวไม่สามารถกระทบโสตประสาทรับรู้ของเธอได้อีกต่อไป

บุรุษพยาบาลนายหนึ่งละจากการปั้มหัวใจไปหาเพื่อนร่วมทีม เขาส่ายหน้าช้าๆราวกับเป็นคำตอบ ก่อนมือหนาจะเลื่อนไปยกผ้าคลุมสีขาวขึ้นคลุมหน้าหญิงสาวคนนั้น บ่งบอกว่าเธอได้จากไปอย่างไม่มีวันหวนคืน และยังสั่งให้เพื่อนบุรุษพยาบาลหามเปลเธอไปขึ้นรถที่จอดอยู่ไม่ไกล สองขายาวผุดลุก พาตนเองไปหาน้องสาวของหญิงผู้โชคร้ายคนนั้น หญิงผู้โชคร้ายที่มีนามว่า คิมแทยอน..

 
               "คุณครับ ทางเราได้ช่วยอย่างสุดความสามารถแล้วแต่ไม่เกิดผล รบกวนนั่งไปกับเราด้วยครับ" ใบหน้าซีดเซียวของน้องสาวผู้ตายพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ มือบางกระชับสายกระเป๋าสะพายให้เข้าที่แล้วเดินตามบุรุษพยาบาลไปอย่างหมดแรง

     ภาพพี่สาวของตนเองนอนตายจมกองเลือดยังติดตาอยู่ทุกวินาที เธอไม่คิดว่าการที่อยู่ห่างจากพี่สาวของตนเองเพียงครึ่งชั่วโมงในวันหยุดจะเป็นการเปิดทางให้ฆาตกรเข้ามาลอบฆ่าพี่สาวของเธอทั้งที่จริงจะยังไม่รู้ผลการตายที่แน่ชัดก็เถอะ

     หญิงสาวนึกถึงตอนที่เธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นพลันคิ้วเรียวก็ขมวดเป็นวง บริเวณนั้นได้มีสมุดบันทึกเล่มบางตกอยู่ เธอยกมือขึ้นปาดน้ำอีกครั้ง ก่อนใช้มือเดิมล้วงไปในกระเป๋าสะพายหยิบเอาสมุดเล่มนั้นขึ้นมาพิจารณา 


     หญิงสาวหัวเราะเสียงแหบหลังจากดูปกสมุดอย่างถี่ถ้วน ถ้าไปบอกใครจะมีคนเชื่อไหมว่าเหตุการณ์แบบนี้เหมือนกับเรื่องราวเมื่อหกปีที่แล้วราวกับคัดลอก เหตุการณ์นั้น ที่พ่อของเธอถูกฆาตกรรมภายในบ้านที่ห้องนั่งเล่น พร้อมกับการปรากฏตัวของสมุดบันทึกเล่มหนึ่งที่เปื้อนเลือดจนทนดูไม่ได้ แม่ของเธอจึงสั่งให้ทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ราวกับมันเป็นเครื่องรางอัปยศ


               ทั้งพ่อและพี่จากฉันไปทุกคนเลยสินะ

     เพราะมีเรื่องราวแบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเธอเองถึงสองครั้งสองครา หญิงสาวจึงตัดสินใจเก็บสมุดเล่มนี้ไว้โดยไม่บอกใคร เธอตั้งใจว่าหากตำราจตรวจสอบแล้วไม่พบฆาตกร เธอจะเป็นคนสืบหาเรื่องราวฆาตกรรมและที่มาของสมุดบันทึกที่อยู่ๆก็ปรากฎเอาไว้ให้ดูต่างหน้าแทนคนที่เพิ่งจากไปด้วยตัวเธอเอง

     จู่ๆเสียงของบุรุษพยาบาลนายเดิมก็ดังขึ้น มือบางจึงจำใจเก็บสมุดบันทึกใส่กระเป๋าสะพาย รีบก้าวเดินให้ทันบุรุษพยาบาลไปอย่างรวดเร็ว

 
               "ตายยังล่ะ?" ขณะที่หญิงสาวเก็บสมุดบันทึกใส่กระเป๋าเสร็จและเริ่มก้าวเดินต่อ เสียงแหลมก็ดังขึ้นจากด้านข้าง เธอตวัดสายตาไปมองพี่ข้างบ้านตัวเล็กอย่างโกรธเคืองแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรกลับกอดอกแล้วมองกลับมาอย่างเย้ยยัน

 
               "พี่ซันนี่ไม่จำเป็นต้องรู้ค่ะ"

 
               "นี่ฉันเพื่อนบ้านเธอนะ บอกหน่อยสิ เดี๋ยวจะได้ทำบุญไปให้ หึ" เมื่อเพื่อนบ้านเดินสะบัดหน้าออกไป มือเรียวก็ได้แต่กำแน่นในคำกล่าวของอีกคน ใจภาวนาขอให้ไม่เป็นอย่างที่พี่ตัวเล็กพูดแต่เมื่อลองหันกลับไปมองสถานการณ์แล้ว ..มันคงเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้เลยจริงๆ

 
























               "ซอฮยอน!" เสียงแหลมติดหวานของเพื่อนสนิทดังขึ้นระหว่างทางเดินหน้าห้องดับจิตในโรงพยาบาล ทำให้เจ้าของชื่อรีบละสายตาจากสมุดบันทึกและเก็บมันเข้ากระเป๋าทันที

 
               "พี่แทเป็นไงบ้าง?" ซอฮยอนมองหน้าเพื่อนที่มักจะสวมแว่นสายตาชนิดออโตเลนท์ไว้ตั้งแต่อนุบาลเพื่อป้องกันบางอย่างแล้วถอนหายใจ ใบหน้าหวานพยักเพย่อไปทางห้องดับจิตแทนคำตอบ

 
               "แล้วแกไหวใช่มั้ยเนี่ย?"


               "อืม ไม่เป็นไรหรอก" ซอฮยอนหันไปยิ้มเป็นการยืนยันกับคนข้างตัวที่ยังคงทำหน้าตาไม่เชื่อใจ ส่วนคนที่ได้รับยิ้มแห้งๆของซอฮยอนกลับมา ก็ได้แต่พยักหน้าส่งๆกลับ เธอต่อว่าอะไรไม่ได้อยู่ดี

 
               ซอฮยอนบอกไหว ก็คงไหวจริงๆนั่นแหละ

     เมื่อความเงียบเข้าปกคลุมระหว่างเพื่อนสองคน คนหนึ่งรื้อฟื้นเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างตนเองและพี่สาว อีกคนคิดเรื่องของอนาคตไปต่างๆนานา แต่แล้วซอฮยอนก็เป็นคนเปิดประเด็นเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นเสียเอง

 
               "เจสสิก้า"

 
               "หืม?" เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยง ความคิดแตกกระเจิงไปหมด จนคนเรียกยิ้มบางๆให้กับท่าทางเหล่านั้น เธอรู้ดีว่าเพื่อนสนิทขี้ตกใจแค่ไหน แต่เธอก็ไม่ได้ตั้งใจทำให้ตกใจนี่หน่า

 
               "วันนี้คงต้องนอนบ้านแก พรุ่งนี้ไปสถานีตำรวจเป็นเพื่อนหน่อยสิ"

 
               "ได้ดิ ตื่นเช้าๆละกัน" เจสสิก้าตอบอย่างกระตือรือร้น เธอยกมือข้างที่มีนาฬิกาขึ้นมาดูเข็มยาวที่ชี้เลยห้าทุ่มส่งผลให้เธออ้าปากหาววอด ปากบางถึงคราวบ่นหาคนที่โทรไปเป็นชั่วโมงแล้วยังไม่มีวี่แววจะมาถึงสักที

 
               "ทำไมยังไม่มานะ" ซอฮยอนได้ยินเพื่อนบ่นกระปอดกระแปดจึงหันหน้าไปมองอีกคนที่เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ก่อนเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

 
               "ใครจะมา?"

 
               "อี้ฟานน่ะ เขาอยู่แถวนี้พอดี เลยกะจะให้มานั่งเป็นเพื่อนแกถ้าฉันเผลอหลับ แกยังไม่อยากกลับไปนอนใช่มั้ยล่ะ ?" พูดจบเจสสิก้าก็ยกยิ้มอย่างใสซื่อ แล้วเอ่ยปากขอตัวไปซื้อกาแฟด้านล่าง โดยไม่ทันได้สังเกตใบหน้าของซอฮยอนที่เริ่มมีสีหน้าบูดบึ้งอย่างเห็นได้ชัด ปากบางเบะออกคล้ายจะร้องไห้ ทำไมเพื่อนของเธอต้องโทรบอกหมอนั่นด้วย

 
              อู๋อี้ฟาน.. คริสสินะ ไอ้ขี้เก็กนั่น

     ด้านเจสสิก้าเดินโซซัดโซเซคล้ายคนเพิ่งตื่นไปตามทางเพื่อซื้อกาแฟ ทำให้เธอเดินชนคนนั้นคนนี้ไปหลายต่อหลายครั้ง

     มือบางข้างหนึ่งยกขึ้นถอดแว่นตาออกจากหัว อีกข้างยกขยี้ตาอย่างงัวเงีย ตาเรียวเล็กที่เผลอลืมขึ้น ส่งผลให้เธอเห็นวิญญาณมากมายทุกสารทิศ เจสสิก้าอ้าปากค้างอย่างตื่นตระหนก ก่อนสมองจะรีบสั่งการให้ใส่แว่นกลับไปตามเดิม จะบอกว่าสำหรับคนที่มีความสามารถมองเห็นวิญญาณได้ตั้งแต่เด็กแบบเธอจะชินกับการเห็นสิ่งที่คนอื่นไม่เห็นก็คงไม่แปลก  แต่สำหรับคนที่กลัวผีแต่สามารถมองเห็นสิ่งเหล่านั้นได้อย่างเจสสิก้า ถ้าจะให้ถอดแว่นแล้วมองเห็นวิญญาณอยู่รอบตัวคงไม่ใช่ความคิดที่ดีสักเท่าไหร่

     ในขณะที่เจสสิก้ามัวแต่รีบร้อนใส่แว่นตาอยู่ไม่ทันมองทาง นักศึกษาแพทย์เพศชายคนหนึ่งก็เดินสวนมาอย่างเร่งรีบเช่นกัน ต่างคนต่างไม่ทันมองกันและกัน ทำให้เจสสิก้าชนผู้ชายคนนั้นอย่างจังแบบไม่ได้ตั้งใจ

 
               "ข..ขอโทษค่ะ" เธอเอ่ยอย่างมีมารยาทแล้วยันตัวขึ้นจากพื้น ลุกขึ้นปัดกางเกงสองสามที ก่อนเหลือบไปมองผู้ชายที่เดินชน ในใจคาดหวังให้เขาพูดขอโทษตอบ แต่คนตรงหน้ากลับผุดลุกแล้วรีบเดินจากไปราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

     เจสสิก้าขยับแว่นให้เข้าที่ ตามองตามนิสิตแพทย์คนนั้นไปอย่างหงุดหงิด พร้อมๆกับคิ้วที่กระตุกขึ้นเพราะความรู้สึกขัดใจ

 
               ไอ้หัวสายไหม... เดินไม่ดูทางแล้วยังไม่ขอโทษ อย่าให้เจออีกล่ะ เดี๋ยวได้โดนกินหัว

     เจสสิก้าสะบัดหัวไล่ความคิดปัญญาอ่อนออกไป ก่อนจะเดินบ่นพึมพำไปซื้อกาแฟอย่างที่ตั้งใจตั้งแต่แรก บางทีเธอก็รู้สึกว่าการมาโรงพยาบาลไม่ว่าจะครั้งไหนก็โชคร้ายถามหาทุกที

Author 's Side
ฮึ้ย ! เร็วมากอะ กิ๊กิ๊ พอเดาได้บ้างมั้ยว่าใครคู่ใคร ?
ไม่อยากจะบอกว่าแต่งเสร็จอ่านทวนแล้วเอาลงเลย ถถถ
ไม่ได้แก้คำผิดอะไรเลย เดี๋ยวมาแก้มาปรับมาเพิ่มให้ดึกๆนะจุ้บๆ

ถ้าใครยังเดาคู่ไม่ออกรอดึกๆหน่อย เดี๋ยวอาจมีรูปมาให้ล่ะมั้ง ?
ตอนนี้คอมไม่ได้อยู่กับตัว อย่างเศร้า T T

สั้นใช่มั้ย มันสั้นใช่มั้ย ? ถถถถถถถ
ไม่รู้ว่าตอนนี้จะหลอนรึเปล่า ?
ไม่หลอนหรอกเพราะเราไม่ได้แต่งตอนดึก(?)


11.01 ; แอบมารีไรท์เรื่องแหละ
 

:)  Shalunla