คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่3...หน้าที่จำยอม(50%)
อนที่ 3...หน้าที่ำยอม
แพรวรินทร์เินเ้าห้อพัอนโฯ หรูออัรวินท์้วยวามหวาหวั่น นัยน์าู่สวยวาสายามอหาเาไปรอบๆ ห้อ แ่ไม่พบแม้เาอเา หิสาวถึับพรูลมหายใออมาอย่าโล่อ านั้นึรีบสาวเท้าเ้าห้อนอนัารปิล็อประูไว้อย่าหนาแน่นพร้อมรอยยิ้มที่สมใ แ่พอหันหลัมาเท่านั้น ใบหน้าที่สใสลับีเผือลั่วในพริบาเียว
“พี่วิน...” หิสาวราเรียื่อายหนุ่มเสียเบาหวิว
“ทำไม...เห็นหน้าพี่ยัับเห็นผีฮึ!” อัรวินท์ลุึ้นาเียนอน ่อนะเินเ้ามาหาเหยื่อสาวอย่า้าๆ
“เอ่อ...แพรแ่ใเท่านั้น” หิสาวเินเลี่ยายหนุ่มออไปอีทา พร้อมนำระเป๋าถือไปวาบนโ๊ะเรื่อแป้ แ่อัรวินท์็ยัามมาสวมอา้านหลันไ้ พร้อมับ้มลุมพิที่้นอาวนวล้วยวามเสน่หา
“หอมเหลือเินแพร๋า” น้ำเสียแพร่าระิบที่้าใบหูาวเบาๆ
“อืม...อย่า่ะ...อแพรอาบน้ำ่อนนะะพี่วิน” หิสาวเอียหน้าึ้นมอายหนุ่ม เพื่ออร้อเา้วยน้ำเสียที่วิวอน
“เี๋ยว่อยอาบพร้อมพี่นะ” อัรวินท์เริ่มยุ่มย่ามับุทำานอหิสาว แม้เธอะพยายามปัมือเาออแล้ว็าม แ่็ไม่สำเร็
“อย่าิที่ะปิเสธพี่ แพรวรินทร์ เธอวรรู้ว่าอยู่ในานะอะไร” ายหนุ่มย้ำเือน เพราะรู้สึัใที่หิสาวไม่ให้วามร่วมมือ
“แพรรู้ัวี ว่าอยู่ในานะนาบำเรออพี่วิน แ่อแพรอาบน้ำให้สื่น่อนไ้มั้ยะ แพรเหม็นเหื่อัวเอมาทั้วันแล้ว”
อัรวินท์ยอมำนน่อเหุผลึปล่อยัวนารำเรอนสวยเ้าไปอาบน้ำามที่เธอ้อาร รอเวลาอีเพียนิเียวเา็ะไ้รอบรอหิสาวอย่าสมใ ายหนุ่มเริ่มไม่เ้าใัวเอว่าทำไมถึ้อารแพรวรินทร์มามายถึเพียนี้ และอที่ะเปรียบเทียบับบรราู่วนอื่นๆ ไม่ไ้ เาไม่เยรู้สึื่นเ้นราวับหนุ่มริรัรั้แรเ่นนี้มา่อน เวลาผ่านไปนานนับหนึ่ั่วโมแ่หิสาว็ไม่ยอมออมาสัที นายหนุ่มแทบทนรอไม่ไหว อยาะพับานประูห้อน้ำเ้าไปให้รู้แล้วรู้รอ ่อน้าวายาวๆ อนเินไปเาะประูห้อน้ำัปัๆๆๆ นนภายในห้อน้ำถึับสะุ้โหย
“แพรวรินทร์ เธออยาลอีับันใ่มั้ย?” ายหนุ่มเริ่มโมโหที่ไม่ไ้ินเหยื่อสัที ไม่รู้ะเล่นัวไปถึไหนันแมุ่
“ออมาเี๋ยวนี้แพรวรินทร์!” เพียไม่ี่อึใบานประู็่อยๆ เปิออมาพร้อมร่าบาที่ยืนัวสั่นเทิ้ม้วยวามหวาลัว
“พี่ไม่ใ่ยัษ์ไม่้อลัวนัวสั่นแบบนี้” น้ำเสียเาูอ่อนลเมื่อเห็นท่าทาอเธอ “ไหนมานี่ิ พี่อมสิน้ายี่สิบห้าล้านที่พี่ยอมเสียไปหน่อยว่าุ้ม่าหรือเปล่า” อัรวินท์ระุเือที่ผูเสื้อลุมอาบน้ำอหิสาวออ เผยให้เห็นเนินออวบอิ่มโผล่ออมาอวโมให้ไ้เยม านั้น็ึเสื้อลุมออาร่าบาลไปออยู่ับพื้นห้อ สายามริบวามอเรือนร่าที่เย้ายวนที่อยู่เบื้อหน้า้วยวามพึพอใ ่อนะเอื้อมฝ่ามืออุ่นไปสัมผัสทั่วเรือนร่าผิวเนียนละเอียอย่าแผ่วเบาราวับำลัื่นมประิมารรมั้นเอ
“โอ้...สวยเหลือเินแพร๋า”
อัรวินท์เ้าไปวัร่าบาึ้นในวแนแร่พาไปที่เียนอนให่แล้ววาร่าบาลอย่าทะนุถนอม วินาที่อมาเา็สลัุลุมสีน้ำเินเ้มอนออเผยเรือนร่าำยำล่ำสันอัวเอที่แสนะภาภูมิใ แ่แพรวรินทร์ลับเบือนหน้าหนี้วยวามเินอาย ใเ้นแรระหน่ำไม่ยอมหยุราวับีลอุ และไม่รู้ว่า่อไปอะไระเิึ้นับเธอบ้า ่อนวามิที่ฟุ้่านะเลิไปไล็้อมาสะุ้สุัวเมื่อร่าให่ทรุัวลนอนแนบิเรือนร่า
ใบหน้าม้มลุไ้ามออามระห้วยวามเสน่หา แล้ว่อยๆ เลื่อนฝ่ามือหนาไปเาะุมทรวออิ่มที่รัเร่เ่นระห่านราวับว่าำลัเิวนให้เาเ้าไปสัมผัสอย่าเ็มอเ็มใ หิสาวพยายามเบี่ยัวออาารรุล้ำอายหนุ่ม แ่็ไม่สำเร็ ยิ่เธอยับหนีเา็ยิ่ามไปประบอย่าไม่ยอมแพ้
“อย่าปิเสธแพรวรินทร์...พี่ะทำให้เธอมีวามสุไม่รู้ลืมเียว” ริมฝีปาอุ่นไ้รูป้มลแนบิริมฝีปาบาราวับลูเอร์รีผลสุอย่ารัวนใ ่อยๆ ละเมียละไมลิ้มลอวามหอมหวานาโพรปานุ่มทีละนิเพื่อสร้าวามุ้นเยให้แ่หิสาวไ้เรียนรู้ไป้าๆ ับสัมผัสที่แปลใหม่ในีวิ วาม่ำออายหนุ่มสามารถทำให้หิสาวล้อยามไ้ไม่ยานั
“หวานเหลือเินแพร” ายหนุ่มระิบเสียแหบพร่าแนบิใบหูาว หลัาที่ัใถอนูบาหิสาวอย่าเสียาย ่อนเลื่อนใบหน้าลุไ้ที่ออาวนวลทำิสมาร์หลาย่อหลายุ
แพรวรินทร์เผลอลูบไล้แผ่นหลัว้าอย่าลืมัว ลุ่มหลับสัมผัสแปลใหม่ที่ายหนุ่มปรนเปรอให้ ฝ่ามือให่บีบลึทรวออิ่มทั้สอ้าไปมา สลับับบเม้มยอประทุมสีหวานนเิเป็นรอย้ำแอย่าเห็นไ้ัเน านั้น่อยๆ แทะเล็มพรมูบไปทั่วร่าอันเย้ายวนนเ้าอร่าเิอาารสั่นเทิ้ม้วยวามเสียว่านอย่านิไม่เยเป็นมา่อน
“อย่า...ไม่นะ” แพรวรินทร์ร้อห้ามออมาเสียสั่นๆ พร้อมยับสะโพถอยหนี เมื่อเห็นายหนุ่ม้มลสัมผัสบนเนื้ออิสรีอันอ่อนนุ่มอเธอ
อัรวินท์ลับไม่สนใฟัเสียร้อห้ามอเ้าอเรือนร่า เพราะำลัมัวเมาพรมูบไปทั่วเนินเนื้อนุ่มที่วนให้หลใหล ึ่เาไม่เยิที่ะทำแบบนี้ับผู้หินไหนมา่อนในีวิ แม้แ่ผู้หิที่เาเยรัมาที่สุแบบถวายีวิอย่ามาิา็าม เพียเสี้ยวนาที็สลัวามิเหล่านั้นออไป ยสะโพลมลึึ้นเพื่อเาะไ้เยมเนินเนื้อสีมพูแระเรื่อไ้เ็มา ่าน่าสัมผัสและลิ้มลอเหลือเินในวามรู้สึายหนุ่ม ไวเท่าวามิปลายลิ้นร้อน่อยๆ แะร่อเนื้อนุ่มอย่าแผ่วเบานหิสาวผวา บิายไปมา้วยวามเสียว่านปั่นป่วนไปทั้ร่า หยัสะโพึ้นอบรับสัมผัสอย่าลืมัวับสิ่แปลใหม่ที่ายหนุ่มำลัปรนเปรอวามสุให้เธอไม่ยอมหยุ และไ้แ่ยอมปล่อยให้ทุอย่าำเนินไปอย่าที่ใเา้อาร พร้อมันนั้นยัถูปลายลิ้นหนาสอเ้าใน่อทารัอเธออย่า้าๆ ่อนวัลิ้นรัว ทำให้หิสาวถึับิ้นทุรนทุราย้วยวามทรมานปนวามเสียว่าน
“อืม...ทรมานเหลือเิน...่วยแพร...้วย” หิสาววอนอายหนุ่มเสียสั่น ให้่วยเธอผ่านพ้นาวามทรมานนี้ไปให้ไ้
“ใเย็นๆ สิน้อแพร” ายหนุ่มพึมพำับเนื้อนุ่มเบาๆ ใบหน้าหล่อแ่ำไป้วยเพลิเสน่หาที่ำลัเล่นานเาอย่าหนั แ่พยายามสัลั้นอารม์ที่ำลัพลุ่พล่านแทบวนเียนะระเบิออมาให้ไ้ เลื่อนายึ้นมาอยู่ในระับเียวับร่าเล็พร้อม้มลพรมูบไปทั่วใบหน้านวล ่อนที่ะมาหยุที่ริมฝีปาแระเรื่อ บยี้ลไปอย่าหนัหน่วและเร่าร้อน ทำให้หิสาวถึับร้อราออมาาลำอเล็นฟัไม่ไ้ศัพท์
“ไม่้อลัว พี่ะทำให้เบามือที่สุ พี่สัา”
แพรวรินทร์ปรือสายามออีฝ่ายอย่าไร้เียสา ่าูน่ารัน่าทะนุถนอมในสายาออัรวินท์ยิ่นั นอใไม่ไหว ประอใบหน้าเรียวสวยึ้นมาพร้อมับ้มลบยี้ริมฝีปาบาที่บวมเ่ออเธออีรั้และอีรั้นหนำใ ่อนะลุึ้นนั่ับาสวยแยออาัน เพื่อเาะไ้เยมลีบุหลาบนุ่มสีหวาน น่าสัมผัสให้เ็มา นแทบอยาะลืนินเสียให้ไ้ ปลายนิ้วเรียวรีรายามร่อุหลาบึ้นลไปมาเพื่อระุ้นวาม้อารอหิสาวเพิ่มึ้น นน้ำหวานสีาวุ่นเริ่มไหลปริ่มออมาเป็นสัาบอว่าเธอพร้อมที่ะเป็นอเาโยสมบูร์ ายหนุ่มยาเรียวทั้สอ้าอหิสาวึ้นพาลำแนแร่ ่อนะแทรายเ้าไปในลีบุหลาบนุ่มสีหวานอย่าใเย็นที่สุ บรามเป็นสันนูน้วยวามทรมาน่มวามเ็บปวรวร้าวอัวเอไว้ ่อยๆ ยับสะโพแร่ให้ผ่านเนื้อเหยื่อบาๆ ไปอย่ายาเย็น และนั่นทำให้ร่าบาถึับหวีร้อเสียหลออมาสุเสีย้วยวามเ็บปวอย่าแสนสาหัส ิปลายเล็บลบนแผ่นหลัว้าเพื่อระบายวามเ็บปวให้เบาบาล
“ไ้โปรปล่อย แพรเ็บ...อย่า...” หิสาวิ้นทุรนทุราย้วยวามเ็บราวับร่าายเธอะแออเป็นเสี่ยๆ แล่นผ่านทุอูอร่าาย ะนั้นวามแ็แร่ผ่านไปไ้เพียแ่รึ่ทาเท่านั้น
“ไม่นะ...พี่วินอย่าทำอะไรแพร...แพรเ็บ” หิสาวสะบัหน้าไปมา้วยวามทรมาน น้ำาไหลอาบแ้มออมา้วยวามเ็บปว พยายามยับร่าถอยหนีาวามทรมานแ่ไม่สำเร็ เพราะายหนุ่มล็อสะโพลมมนไว้นไม่สามารถยับเยื้อนไปไหนไ้ เาพยายามนำวามให่โเ้าไปในลีบุหลาบหวานอย่ารวเร็วนเป็นหนึ่เียวัน
“ทนอีนิ...เี๋ยว็ะินไปเอ เื่อพี่นะ” ายหนุ่มพยายามปลุปลอบร่าเล็ใ้ร่าลอเวลา
“ไม่...รี๊...อุ๊บ” เสียหวีร้อ้วยวามเ็บเลือนหายไปในลำอแร่ยามถูริมฝีปาที่ร้อนผ่าวประบูบปลอบหวัให้เธอลายวามเ็บปวลบ้า ่อนะ่อยๆ ถอถอนวามแ็แร่ออมาและันสะโพแร่ลไปอีรั้อย่าสุแร นหิสาวิเล็บลที่แผ่นหลัแร่อย่าเ็มแรเพื่อระบายวามเ็บปวอย่าแสนสาหัสพร้อมับร้อไห้สะอึสะอื้นิ้นรนถอยหนีลอเวลา พยายามเว้าวอนอร้อให้ายหนุ่มเห็นใ
ริมฝีปาอุ่น้มรลบนหน้าผาื้นอย่าอ่อนโยน เริ่มยับสะโพเ้าอออย่า้าๆ เนิบนาบ เพื่อสร้าวามุ้นเยให้แ่หิสาวอย่าใเย็นที่สุ ะเียวัน็ใ้ฝ่ามือบีบลึทรวออิ่มทั้สอ้าไปมาอย่าเร้าอารม์ ทำให้แพรวรินทร์เริ่มล้อยามรวราเสียอันน่าอับอายออมา้วยวามเสียว่าน หยัแผ่นหลับาึ้นราวันศรรับสัมผัสายหนุ่ม้วยวามเ็มใ พร้อมวัแนเรียวโอบรอบลำอแร่ไว้แน่นราวับว่าเาะหนีหายไป
อัรวินท์้มูบเรียวปานุ่มอย่าูื่มเ็มไป้วยวามเสน่หา รู้สึภาภูมิใเป็นอย่ามาที่ไ้รอบรอัวหิสาวเป็นนแรและิว่าเป็นลอไป สอายยัถาโถมเ้าหาันอย่าหนัหน่วรุนแรามวาม้อารที่ธรรมาิสร้าึ้น เสียรวราหอบระเส่าอทั้สอหนุ่มสาว ยัั้อไปทั่วห้อนอนให่่อนเร่ัหวะให้ไปถึฝั่ฝันอย่าสุสมราวับล่อลอยอยู่บนปุยเม ายหนุ่มปลปล่อยเื้อสายสัมพันธ์เ้าไปในายสาวนหมสิ้น อสวยระเพื่อมึ้นล้วยวามเหน็เหนื่อยแทบไม่มีเรี่ยวแรพอที่ะทำอะไร เสียลมหายใหอบถี่อทั้สอเริ่มลระับนเป็นปิ เาึ่อยๆ ยับร่าแร่ออาายสาวอย่าเสียาย ่อนะล้มัวนอนลเีย้าพร้อมึร่าบามาโอบอไว้แนบาย้วยรอยยิ้มที่เปี่ยม้วยวามสุอย่าที่ไม่เยรู้สึเ่นนี้ับใรมา่อน
“วิเศษมา พี่ไม่เยมีวามสุแบบนี้มา่อน” อัรวินท์้มระิบที่้าใบหูเล็เบาๆ แล้วพรมูบไปทั่วใบหน้าหวานึ้ ึ่หิสาวยัหลับาพริ้มล้วยวามอ่อนเพลีย นายหนุ่มส่ายหน้าให้้วยวามเอ็นู
“ืนนี้พอแ่นี้่อน แ่ืน่อไป ไม่ใ่แ่รอบเียวนี้แน่นอน” ายหนุ่มพึมพำบอับหิสาว แล้วลุึ้นยืนเ็มวามสูเินหายเ้าไปภายในห้อน้ำให่ แพรวรินทร์ึ่อยๆ ลืมาึ้นมาพร้อมับน้ำานอหน้า รู้สึสมเพัวเอยิ่นั รู้สึไม่่าอะไรับผู้หิายบริารามริมถนนริๆ
e-book รวนร้ายพ่ายรั่ะ
++++++++++++++++++++++++++
ฝา้วย่ะ
ความคิดเห็น