สัญญาขังใจ

ลำดับตอนที่ #5 : สัญญา

ฟ้าใสเดินลงมาจากชั้นบน แล้วเธอก็หนไปเห็นว่ามีกระดาษโน้ตวางอยู่บนโต๊ะอาหาร

"ฟ้าใส....พ่อกับแม่จะไม่อยู่บ้านสัก 2-3 วันนะลูก พ่อเขามีงานด่วนเข้ามา เราสองคนเลยต้องรีบไปดูงานที่ต่างจังหวัด ลูกอยู่บ้านดีดีนะจ๊ะ แล้วแม่กับพ่อจะรีบกลับ แท่รักลูก" สิรินเขียนโน้ตไว้ก่อนที่ต้องไปต่างจังหวัด

"คุณพ่อ คุณแม่ไม่อยู่" ฟ้าใสแอบดีใจนิดๆ ที่ไม่มีใครอยู่บ้าน แต่ก็กังวลว่าจะต้องอยู่กับผู้ชายสองต่อสองในบ้าน

"อรุณสวัสดิ์" ฮารุทักทาย

"อรุณสวัสดิ์ค่ะ" ฟ้าใสตอบรับคำทักทาย ^.^

"อ้าวแล้วนี่ทำไมบ้านเงียบจัง"

"อ๋อ คือว่าคุณพ่อ คุณแม่ไม่อยู่บ้านค่ะ ท่านไปต่างจังหวัด"

"อ้าว งั้นหรอ"

"แล้ววันนี้พี่ฮารุจะทานอะไรดีค่ะ เดี๋ยวฟ้าทำให้ทาน" ฟ้าใสถามแล้วเดินเข้าครัวไปเพื่อเตรียมทำอาหาร

"อะไรก็ได้จ๊ะ" ฮารุก็เดินตามเข้ามาในครัวด้วย

"พี่เข้ามาทำไมค่ะ ฟ้าทำคนเดียวได้"

"ไม่เป็นไร พี่ช่วยดีกว่า พี่น่ะ ทำอาหารอร่อยนะจะบอกให้"

"งั้นหรอค่ะ งั้นมื้อนี้ฟ้าให้พี่ทำให้ฟ้าทานดีกว่า ฟ้าขี้เกียดทำล่ะ" ฟ้าใสปัดหน้าที่ทำอาหารมื้อเช้านี้ให้ชายหนุ่มทำ

"อ้าวได้ไงอ่ะ ไหนตอนแรกเราบอกว่าจะทำไม่ใช่หรอ"

"อ้าว ก็ฟ้าขี้เกียดแล้วไง นะพี่ฮารุนั่นแหละทำท นะค่ะ" ฟ้าใสโบ้ยหน้านี้ให้เขาท่าเดียว

"อ้าวววว"

"ไม่ต้องอ้าวแล้วคะ พี่ฮารุนั่นแหละทำแล้วฟ้สจะชิมนะค่ะ" แล้วเธอก็เดินออกจากห้องครัวไป

ฮารุมองตามฟ้าใสอย่างเอ็นดูในความน่ารัก ขี้เล่นของเธอ
ได้เลยวันนี้นะ พี่จะทำให้สุดฝีมือไปเลย แล้วฮารุก็เริ่มลงมือทำ

"อาหารเสร็จแล้วครับ คุณหนู" ฮารุเหน็บแนมฟ้าใส ยกให้เธอเป็นคุณหนู

"แหม ทำอาหารแค่นี้เอง ไม่ต้องมาประชดหลอกค่ะ" ฟ้าใสแกล้งมองค้อนใส่เขา

"น่าทานใช่ป่ะล่ะ" ฮารุถามเพราะเห็นหน้าของสาวน้อยดูจะอยากทานมันมาก

"ก็หน้าตาดีนี่ค่ะ" สาวน้อยยังคงวางฟอร์มของเธอไว้

"พี่สัญญานะว่าต่อไปนี้ พี่จะดูแลเราเอง" ฮารุพูดด้วยท่าทางจริงจัง ไม่รู้ว่าแอบแฝงอะไรไว้รึป่าว

"พี่จะดูแลฟ้าตลอดไปจริงนะ" ฟ้าใสอยากให้มันชัดเจน

"พี่สัญญา ว่าพี่จะดูแลฟ้า...ตลอดไป..." ทั้งสองสบตากันเพื่อให้อีกฝ่ายได้รับรูว่าสัญญาที่ให้ไปมันเป็นเรื่องจริง

"เอ่อ...พี่ว่าเรามาทานอาหารกันดีกว่านะ" ฮารุเปลี่ยนเรื่อง

"ค่ะ"

"เดี๋ยวทานเสร็จแล้ว พี่ว่าเราไปอ่านหนังสือต่อดีกว่านะ"

"ได้ค่ะ" ///^.^///

วันนี้เป็นวันแรกที่ทั้งสองคนได้อยู่กันตามลำพังดดยที่ไม่มีผู้ใหญ่อยู่ในบ้าน แต่ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษของฝ่ายชายก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทั้งสองอยู่ในความเงียบกันมาเป็นเวลานานแล้ว ฟ้าใสเป็นฝ่ายเริ่มเปิดประเด็นก่อน

"พี่ฮารุค่ะ ฟ้าถามอะไรพี่หน่อยสิค่ะ"

"ได้สิว่ามาเลย"

"พี่จะอยู่ที่เมืองไทยนานแค่ไหนค่ะ" คำถามนี้ทำให้ฮารุนิ่งอึ้งไปพักหนึ่ง

"ก็คงสักพัก แล้วพี่ก็จะกลับไปเรียนต่อเหมือนเดิม" สีหน้าของฟ้าใสเริ่มเปลี่ยนไป

"พี่จะกลับไปอีกเมื่อไหร่คะ"

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็คงรอให้ที่โน่นพร้อมแล้วพี่คงจะกลับไป" ฮารุพูดไปตามจริง ซึ่งในตอนแรกเขาคิดว่ามาที่นี้เพื่อมาแค่พักผ่อน แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไป

"แล้วที่พี่บอกว่าพี่จะดูแลฟ้าล่ะ! ที่พี่สัญญาไว้ล่ะ!" ฟ้าใสไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองได้

"พี่ไม่ได้คิดจะผิดสัญญานะ!"

"ก็พี่เพิ่งพูดอยู่นี่ไง ว่าพี่จะไป!"

"พี่ไม่ได้บอกว่าพี่จะไปตอนนี้ซะเมื่อไหร่กันล่ะ"

"..."

"เราน่ะโวยวายไปเอง"

"พี่คงคิดว่าฟ้ายังเด็ก! พี่คงคิดว่าพูดไปอย่างนั้นเพื่องแค่ให้ฟ้าสบายใจงั้นใช่ไหม" ฟ้าใสพูดไปเพราะน้อยใจฮารุ

"นี่มันไปกันใหญ่แล้ว!"

"พี่ไม่เคยคิดอะไรกับฟ้าเลยใช่ไหม"

"พี่..." ฮารุพูดไม่ออกเมื่อเจอคำถามนี้

"พี่ไม่เคยรู้สึกอะไรกับฟ้าเลยใช่ไหม" น้ำตามันไหลออกมาได้ยังไง มันไหลออกมาไม่ยอมหยุด ทั้งๆที่พยายามปาดมันทิ้งไป

"ฟ้าจะคิดยังไงมันก็แล้วแต่ฟ้าแล้วกัน แต่พี่บอกได้คำเดียวว่าทุกสิ่งที่ผ่านมาพี่ไม่เคยหลอกฟ้า หรือเสร้งแกล้งทำ พี่ทำทุกอย่างมันมาจากใจ"

"แต่ยังไงพี่ก็ต้องทิ้งฟ้าไปอยู่ดี!" ฟ้าใสลุกเดินหนีขึ้นห้องไป

"ทำไมน่ะถึงไม่เข้าใจเราบ้างเลย แล้วทำไมเราไม่บอกเขาไป โถ่เอ้ย! ไอ้ฮารุ" ฮารุบ่นกับตัวหลังจากฟ้าใสเดินหนีไป


หมายเหตู : ที่ไม่ได้มาอัพนานก็ขอโทษด้วย ก็เมื่อวานอัพแล้วแต่มันไม่บันทึกให้เลยต้องนั้งแต่งใหม่ มันหลายครั้งมากจนหมดแรง เลยมาอัพใหม่วันนี้แทน