สัญญาขังใจ

ลำดับตอนที่ #4 : "พี่ว่านะ เราน่าจะไปเตรียมตัวอ่านหนังสือได้แล้วนะ"

"อิ่มกันหมดแล้วใช่ไหนค่ะ" สิรินถามทุกคนบนโต๊ะอาหาร แล้วทุกคนก็พยักหน้าเป็นคำตอบให้รู้ว่า อิ่มมากๆ

"ฮารุ อยู่ที่โน่นเป็นไงบ้างล่ะ" คุณผู้ชายของบ้านสักถาม

"ก็สบายดีครับ"

"แล้วนึกยังไงถึงได้กลับมาเมืองไทย"

"ผมคิดถึงที่นี่ครับ"

การสนทนาของชายต่างวัยสองคนก็ดำเนินไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาที่สมควรแก่การพักผ่อน ต่างคนจึงต่างแยกย้ายกันไป


ในห้องนอนของฮารุ

ฮารุคิดถึงทุกสิ่งที่เขาได้รับจากทุกคนที่นี่ ทุกคนดีกับเขามาก ดูแลเขาเหมือนคนในครอบครัวคนหนึ่งก้ว่าได้ ครอบครัวนี้ทำให้เขารู้สึกอบอุ่น เขาอยากอยู่ที่นี่นานๆ



เช้าวันต่อมา

"ตื่นแต่เช้าเลยนะค่ะ" เสียงทักทายใสๆ ยามเช้าของฟ้าใส

"เราก็เหมือนกันนั่นแหละ" ฮารุหันไปตอบตามเสียงด้านหลัง

"แล้วเราไม่ไปโรงเรียนหรอไง

"ไม่ค่ะ ปิดเทอมแล้ว ตอนนี้อยู่ในช่วงเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัย"

"แล้วทำไมไม่ไปอ่านหนังสือ พี่ว่านะ เราน่าจะไปอ่านหนังสือได้แล้วนะ" ฮารุหันไปทำหน้าเข้มใส่ฟ้าใส

"ให้ฟ้าพักผ่อนก่อนสิค่ะ" ฟ้าใสหาข้ออ้างที่จะไม่อ่านหนังสือ

"ก็ได้ ตามใจเรา ตัวของเราไม่ใช่ตัวพี่" ฮารุพูดออกแนวน้อยใจนิดๆ

"แหม พี่ฮารุอ่ะ ก็ได้ค่ะ ฟ้าไปอ่านหนังสือก็ได้" ฟ้าเดินเข้าไปอ่านหนังสือในมุมหนึ่งของบ้านที่มีไว้สำหรับนั่งอ่านหนังสือหรือว่าพักผ่อน

"ถ้าอ่านเสร็จแล้วพี่จะไปติวให้อีกทีนะ" ฮารุพูดตามหลงัสาวน้อยไป

"ว่าไงนะค่ะ ฟ้าใสหันมาถามให้แน่ใจ"

"ก็พี่บอกว่าถ้าอ่านจบแล้ว พี่จะติวให้เราไง" ฮารุย้ำอีกครั้ง

"ได้เลยค่ะ" ฟ้าใสรีบเข้าไปอ่านหนังสือให้จบเร็วๆ เพื่อที่จะไดให้พี่ฮารุของเธอมาติวให้

เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ ฟ้าใสก็ยังคงอ่านหนังสือต่อไปด้วยความตั้งอกตั้งใจเต็มร้อย ฟ้าใสเป็นคนขยันอยู่แล้วเป็นพื้นฐาน เธอเลยไม่รู้สึกเบื่อกับการาอ่านหนังสือเยอะๆ

"ว่าไงสาวน้อย อ่านไปถึงไหนแล้ว" อาจารย์ติวเตอร์พิเศษเดินเข้ามาถาม พร้อมยกขนมกับน้ำหวานเข้ามาให้เด็กเก่งด้วย

"ใกล้จบแล้วค่ะ อืม ...ตกลงพี่จะติวให้ฟ้าจริงนะ"

"อ้าว ก็จริงสิไม่งั้นพี่จะให้เราอ่านทำไมล่ะ"

"ดีค่ะ" ฟ้าใสดีใจที่จะได้คนเก่งอย่างฮารุเป็นคนติวให้เธอ

ฮารุกับฟ้าใสติวหนังสือให้กันในมุมพักผ่อนของบ้าน ทั้งคู่ใส่ใจกับหนังสือตรงหน้ามากกว่าสิ่งรอบข้าง โดยไม่ได้สังเกตว่ามีคนเฝ้ามองทั้งสองคนอยู่ นั่นก็คือสายตาของคนเป็นพ่อที่ดูจะหวงลูกสาวซะเหลือเกิน

บัญชาตั้งท่าจะเดินเข้าไปแต่ก็ถูกขัดจังหวะด้วยสิริน

"นี่คุณค่ะ มันไม่มีอะไรหรอกค่ะ" สิรินรู้ดีว่าสามีเธอกำลังคิดอะไร

"ก็มันดูสนิทสนมกันเร็วเกินไปนี่นา" บัญชายังยืนยันความคิดตัวเอง

"ก็ฉ้นบอกคุณแล้วไงว่ามันไม่มีอะไรหรอก" ไม่ว่ายังไง บัญชาก็ยังไม่ไว้ใจอยู่ดี ถึงแม้ว่าจะไม่ได้รังเกียจแต่ก็...


ทางฮารุกับฟ้าใสก็ยังคงติวหนังสือกันไปโดยไม่คิดอะไร

"พี่ฮารุ ฟ้าอยากพักก่อนอ่ะ"

"เอางั้นก็ได้ ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาต่อแล้วกันนะ" ฮารุมองใบหน้าใสๆ ของฟ้าใสแล้วเริ่มรู้สึกหวั่นๆ หญิงชายอยู่ใก้กันเมื่อไหร่เป็ฯเรื่องทุกทีสิ

"นี่เราสองคนนะ มาทานขนมตรงนี้กันก่อนดีกว่าจ๊ะ" คุณแม่เรียกคนทั้งสอง

"ครับ/ค่ะ"

"ไปทานขนมกันพี่ฮารุ แม่ของฟ้าอ่ะนะ ทำขนมอร่อยที่หนึ่งเลย" ฟ้ายกนิ้วให้แม่ของตัวเอง "ไม่เชื่อลองชิมสิ" ฟ้าใสแนะนำ

"อร่อยครับ สมอย่างที่ฟ้าบอกจริงๆ" ฮารุเอ่ยปากชมหลังจากได้ชิมคุ๊กกี้ไป

"เอ่อ ฟ้าใสเดี๋ยววันนี้ตอนบ่ายไปซื้อแป้งทำขนมให้แม่หน่อยสิ"

"ได้ค่ะ" ฟ้าใสตอบรับคำสั่งของแม่

"เราไปเป็นเพื่อนน้องหน่อยสิ" สิรินบ่ายหน้าไปทางฮารุ

"ครับผม ไม่ต้องเป็นห่วงครับ"

"นี่ยิ่งน่าเป็นห่วง พ่อว่าพ่อไปกับลูกเองก็ได้นะแม่" บัญชาออกตัว

"ถ้างั้นคุณก็ไปคนเดียวสิ" สิรินประชดสามีที่หวงลูกสาวจนเกินเหตุ

"เอาล่ะ เธอสองคนนั่นแหละไป" สิรินสรุปผล

"ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ" แม่บอก

"รีบไปรีบกลับนะ อย่างเถลไถลล่ะ" พ่อเตือน

"ค่ะคุณพ่อ" ฟ้าใสรับคำ แล้วรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

"ไปค่ะ พี่ฮารุ" ฟ้าใสรีบสะกิดฮารุ


"ไปนะค่ะ" ฟ้าใสโบกมือก่อนออกจากบ้าน

"ไปจ๊ะ" ฮารุพูด

ฟ้าใสดีใจที่เธอได้ไปเดินเที่ยวกับพี่ฮารุของเธอ



ที่ห้างสรรพสินค้า

"เราไปซื้อของให้คุณแม่เสร็จแล้วเราจะไปไหนต่อค่ะ" ฟ้าใสถามคนที่เดินข้างๆ

"คุณพ่อเราบอกว่าอย่าเถลไถลไม่ใช่หรอ" ฮารุพูดเตือนฟ้าใส

"ก็ไม่ได้ไปไหนนี่ค่ะ"

"แต่ยังไงก็ต้องรีบกลับ...รู้ไหม"

"ค่ะ คุณพ่อ" ฟ้าใสทำหน้าทะเล้นใส่เขาอีกแล้ว ทำไมเธอตั้งทำอย่างนี้ด้วยนะฟ้าใสพี่ใจจะละลายอยู่แล้ว แต่ไม่ได้นะห้ามคิด

ทั้งสองเมื่อเดินซื้อของได้ครบตามกำหนดแล้ว ก็เดินเล่นกันตามประสาของหนุ่มสาว ระหว่างที่เดินไปมีแต่คนมองมาที่ทั้งคู้ด้วยความอิจฉา และความเอ็นดู เพราะทั้งคู่ดูเหมือนคู่รักกันมากๆ คนที่อิจฉาก็อาจเป็นเพราะความน่ารักของฟ้าใสและฮารุก็เป็นได้

เมื่อเดินเล่นกันไปได้สักพัก ฮารุจึงบอกให้กลับบ้านได้แล้วเพราะนี่มันก็จะเย็นแล้ว

"ก็ได้ค่ะ กลับก็กลับ นานๆได้มาเดินเล่นทีก็ดีเหมือนกัน" ฟ้าใสพูดไปลอยๆ ขณะเดินไปรอรถ

"นี่เราไม่ได้เป็นเด็กเที่ยวหรอกหรอเนี่ย" ฮารุพูดแหย่

"อะไรกันฟ้าดูเหมือนเด็กเที่ยวหรอค่ะ" ฟ้าใสแปลกใจกันคำพูดของอีกฝ่าย

"เปล่า"



"ทำไมยังไม่กลับกันมาสักทีนะ" บัญชา คุณพ่อที่หวงลูกสาวเริ่มกังวล

"เดี๋ยวก็มาค่ะ เมื่อกี้ลูกโทรมาบอกว่าใกล้ถึงแล้ว" แม่พยายามบอกให้เข้าใจ

"นั่นไงค่ะ มากันโน่นแล้ว" ทั้งฮารุและฟ้าใสเดินเข้าบ้านมาด้วยข้าวของเยอะแยะ

"ทำไมเพิ่งกลับ!!" คุณพ่อเสียงดังใส่ลูกสาว

"ก็รถมันติดนี่ค่ะ" ฟ้าใสอธิบาย

"พอเลย เอาของเข้าไปเก็บแล้วก็ไปอาบน้ำอาบท่าสะ มาเหนี่อยๆ" บัญชาเริ่มใช้เสียงที่เบาลง เพราะมือของภรรยาจับแขนเขาอยู่

"ครับ/ค่ะ" ทั้งสองคนรีบเดินเข้าไปในบ้านโดยเร็ว

"เป็นไงล่ะ พี่บอกแล้วให้รีบกลับ" ฮารุพูดย้ำ

"ฟ้ารู้แล้วน่า" ฟ้าใสน่าเสียเพราะโดนพ่อดุ แล้วหนำซ้ำฮารุย้ำซ้ำเข้าไปอีก

ฮารุเห็นหน้าของสาวน้อยเปลี่ยนไปเลยเอ่ยปากขอโทษ "พี่ไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะ ดีกันนะ" ฮารุทำท่าจะเกี่ยวก้อย

"...ก็ได้" ฟ้าใสหันมาเกี่ยวก้อยกับฮารุแล้วเดินแยกย้ายกันไป