ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ลองโค้ด

    ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

    • อัปเดตล่าสุด 25 ก.ค. 58




    http://www.mx7.com/i/58c/gUGRFD.jpg


    http://www.mx7.com/i/ee9/CiosGN.JPG

    “ชานยอล! นายต้องไม่เชื่อแน่ว่าใครมา”

    เสียงที่ดูตื่นเต้นของจงแดทำให้มือที่กำลังดีดกีต้าร์ของชานยอลหยุดลง  เป็นผลให้ผมที่กำลังอ้าปากร้องเพลงต้องกลืนเสียงลงคออย่างช่วยไม่ได้

                    “ไมเคิล  แจ็คสันหรือเปล่า”ชานยอลหันมาหัวเราะกับผมเมื่อเห็นหน้าบอกบุญไม่รับของคนส่งข่าว

                    “หัวเราะไปเถอะ..”เลย์ที่เดินตามหลังจงแดเข้ามาพูดยิ้มๆก่อนหันกลับไปมองทางด้านหลังเพื่อพูดกับใครบางคน “เข้ามาสิ”

                    เสียงหัวเราะของชานยอลราวกับโดนดูดไปในห้วงอวกาศเมื่อเขาคนนั้นก้าวเข้ามาในบ้าน   ผู้ชายร่างเล็กดูน่าทะนุถนอม  ดวงตากลมโตเรียบนิ่งมองมาที่ชานยอลราวกับต้องการตึงร่างของเขาไว้

                    “ทุกคนรู้จักฉันใช่ไหม”เสียงนุ่มๆนั่นออกมาจาปากรูปหัวใจเพียงแผ่วเบา  ชานยอลผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ข้างๆผมอย่างรวดเร็ว  ไม่สนใจแม้ว่ากีต้าร์ตัวโปรดจะถูกวางกระแทรกพื้นอย่างรุนแรง  ก่อนจะเข้าไปสวมกอดคน มาใหม่จนทำเอาผมตกตะลึง

     แววตาที่แสนคิดถึงและดูหวงแหนหรือเกินของร่างสูงนั่นมันอะไร

                    ....ผู้ชายคนนี้เป็นใคร  ....ใครกันที่แฟนของผมวิ่งเข้าไปสวมกอดต่อหน้าต่อตาผม!

                    “นายหายไปไหนมาคยองซู”

                    “ขอโทษนะ...นายไม่ใช่จงอินใช่ไหม  ผมมาตามหาคิมจงอิน”

    !!!

                    Chapter 1

     

                    ผมยืนมองกริ่งที่ประตูหน้าบ้านอยู่นานและคิดที่จะกดมันอยู่หลายรอบแต่กลับไม่กล้าพอ   ผมชื่อโด คยองซู เมื่อปีที่แล้วผมประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ทำให้สูญเสียความทรงจำบางส่วน   และนั่นคือสิ่งที่กวนใจผมตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา  ผมมักจะเห็นใครบางคนอยู่ในความทรงจำเสมอ   ความเจ็บปวด  น้ำตา  รอยยิ้ม  ผมสัมผัสมันได้ทุกครั้งที่เห็นความทรงจำที่แสนเลือนรางเหล่านั้น  มันคือเหตุผลให้ผมบินกลับจากอเมริกาเพื่อมาตามหาคนๆนั้น

                    ...แต่ถ้ามันเป็นสาเหตุให้ผมต้องไปอเมริกาล่ะ  ผมจะกลับมาหามันทำไมกัน?

                    กริ๊ง!

                    ผมตัดสินใจกดนิ้วลงบนกริ่ง  ไม่นานผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้านเพื่อมาเปิดประตูให้ผม   คนๆนี้ผมจำเขาได้จากในรูปถ่ายใบเดียวที่ผมนำติดกระเป๋าไว้ตลอดแม้วันที่ประสบอุบัติเหตุ  แต่กลับนึกชื่อไม่ออกเลยสักที

                    “ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นคุณจริงๆคยองซู” เมื่อเห็นรอยยิ้มเป็นมิตรของเจ้าบ้าน ผมจึงโค้งทักทาย “ซูโฮโทรมาบอกผมแล้วก่อนคุณจะมา  ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะน้องชาย”

                    “ฉันเคยอยู่ที่นี่เหรอเขาดูตกใจนิดๆที่ผมถามอย่างนั้น  แต่สักพักเขาก็ยิ้มให้ผมอีกครั้ง

                    “เป็นเรื่องจริงสินะที่นายสูญเสียความทรงจำ ....มันแปลกๆที่จะแนะนำตัวกันใหม่  แต่ไม่เป็นไร ผมชื่อจางอี้ชิง  เป็นผู้จัดการวง EDEN   

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×