ลองโค้ด

ลำดับตอนที่ #8 : .....

      คำสาป..  ผมว่ามันเป็นเรื่องเลวร้ายเกินไปสำหรับเด้กอายุสิบเจ็ดสิบแปดอย่างพวกผม   ทุกๆวันผมต้องเผชิญกับภาพการตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับมันเป็นหนังที่ถูกกอกลับมาเป็นร้อยครั้ง
      สำหรับวันนี้เป็นวันแรกที่เพื่อนๆที่เหลืออยุ่ของผมมาดรงเรียนกันเกือบครบ  เว้นเพียงแค่แก้มที่ผมได้ข่าวว่าเธอยังคงไม่ฟื้นแม้จะผ่ามาได้หลายวันเข้าไปแล้ว   ที่เป้นอย่างนั้นอาจเป็นเพราะทุกคนต่างตระหนักได้ว่าถึงอยู่ที่บ้านก็คงหลบหนีจากชะตากรรมีที่ต้องเผชิญในครั้งนี้ได้
     เมื่อสองวันก่อน  ....  มาทำเรื่องย้ายโรงเรียน  แต่ไม่นานนักข่าวร้ายก็ส่งมาถึงพวกเรา  ... เกิดอุบัติเหตุรถคว่ำขณะที่กำลังเดินทางไปยังโรงเรียนใหม่  นั่นทำให้ผมรู้ว่าต่อให้พยายามหนีมันสักแค่ไหน   คำสาปก็ยังตามไปอยู่ดี
     เวลานี้ผมกลัว  นี่เพิ่งจะกลางเทอมแรกและหากว่าเราทั้งห้องต้องตายกันหมดทั้งๆที่ยังไม่หมดปีการศึกษาแล้วใคร...จะเป็นรายต่อไป

     ผมบอกเลยว่าเราไม่ค่อยมีคาบว่างมากนัก  แต่จากเหตุการณ์ทั้งหมดทำให้พวกเรา 6/1  แทบไม่มีกระจิตกระจที่จะเรียน  และอาจารย์เองก็คงเห็นใจเราไม่น้อยนักจึงปล่อยให้พวกเรานั่งกันเงียบๆอยุ่ในห้อง พวกเราทำเพียงแค่นั่งเฉยๆอยู่ในห้องนี้จริงๆ  ไม่มีใครกล้าขยับไปไหน  ไม่มีใครกล้าแม้แต่จะลุกไปเข้าห้องน้ำ  ทุกคนกำลังกลัว   กลัวมันจะเกิดขึ้นอีก
 
      ผมหันไปมองนัทที่นั่งเหม่อลอยออกไปนอกห้องแบบเดิมๆแล้วอดสงสัยไม่ได้
      "ข้างนอกมีอะไรน่าสนใจนัก"
      "สาวๆ" เขาตอบทีเล่นที่จริงที่ทำเอาผมตาค้าง   หลายวันมานี้นัทคุยเล่นกับผมมากขึ้นจนผมอดจะแปลกใจไม่ได้  ผมว่านะ....บางทีนัทอาจไม่ใช่คนที่ชอบนั่งปั้นหน้านิ่งๆเฉยๆอย่างที่เป็นตอนนี้ก็ได้
     "อย่างนายเน่ยนะมองหญิง"
      "ฉันเป็นผู้ชาย"เขาตอบผมเรียบๆ   ผมว่าผมลืมไปชั่วขณะว่าเขาเป็นผู้ชาย ทำไมกันนะ?  
      "แต่พวกผู้หญิงคงไม่ได้มาเดินผ่านหน้านายทุกวันหรอกมั้ง   บอกมาว่านายมองอะไร"
      เขาหันกลับมาหาผมพร้อมรอยยิ้มเศร้าๆที่ผมได้เห็นมันบ่อยขึ้น
      "นายกลัวการอยู่คนเดียวใช่ไหม   ....ฉันก็เหมือนนาย"คำสารภาพของเขาทำให้ผมยิ้มบางๆ  อย่างน้อยตอนนี้เขาก็เปิดใจให้ผมบ้างแล้ว "