คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4.2
ตอนที่ 4.2
“เฮ้อ...” เด็กหนุ่มคนหนึ่งถอนใจดัง พลางเอามือขึ้นมาลูกเรือนผมสีน้ำตาลเพื่อจัดทรงระหว่างนั่งอยู่ตรงป้ายรถเมล์ สโนว์วิ่งพรวดทำลายสถิติวิ่ง 500 เมตร ของตัวเองทิ้ง มานั่งหอบแฮ่กอยู่ตรงป้ายรถเมล์ว่างๆนี้กว่าครึ่ง ชม. แล้ว วันนี้อากาศก็ยังหนาวเช่นเคย ดีที่หิมะไม่ตกลงมาเหมือนคืนวาน ไม่งั้นเขาคงได้เห็นเมืองไทยในมุมมองที่แปลกไปของกรุงเทพฯแห่งนี้อีกครั้ง
“เฮ่อ.....ถึงจะพูดว่าจะไป มหาลัยก็เถ๊อ.....” สโนว์บ่นอุบ พลางยันตัวลุกขึ้น มือเรียวเอื้อมมาสัมผัสริมฝีปากที่ถูกล่วงเกินจากไอ้แมวบ้าที่แค่ข้ามคืนก็โตเกินหน้าเกินตา พอนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นสดๆหมาดๆ ก็อดไม่ได้ ที่หนุ่มหน้าสวยจะยืนหน้าแดง.... สโนว์สะบัดหัวแรงๆ 3 – 4 เที่ยว เพื่อขับไล่ความคิด
~~~I feel you creeping on, I can see from my shadow
Wanna jump up in my Lamborghini Gallardo
Maybe go to my place and just kick it like tabo
and posibbly bend you over look back and watch me
smack that, all on the floor, smack that, give me some more, smack that, 'till you get sore, smack that, oooh.~~~
**เสียงเรียกเข้า - -“”” **
โสนว์ควานหามือถือในกระเป๋ากางเกง (ไม่บอกรุ่นนะ เพราะคนแต่งไม่ชำนาญเรื่องมือตื๋อ - -“” เท่าไรนัก - -“) “ไอ้บิว โทรมาทำไมวะ - -“” สโนว์บ่นเบื่อๆ ก่อนจะกดรับสาย
“(โหยรับช้าจังวะ ให้กุรอตั้ง 4 ตื๊ดแน่ะเมิง)” เสียงปลายสายเอ่ยกลับมาอย่างกวนอวัยวะเบื้องล่างสุด
“หูย บ่นมากว่ะ แล้วโทรมามีไรฟะ -*-...” เจ้าของโทรศัพท์กรอกกลับไปด้วยน้ำเสียงยียวนกวนอวัยวะเบื้องล่างสุดเช่นกัน -*-
“(เหอะๆๆๆ เอาเหอะๆ ตอนนี้อยู่ไหนวะไอ้โนว์ ?? รีบมาที่มหา’ลัย ได้ป่ะ?)”
“ไอ้ไปน่ะ ไปได้ ...แต่จะให้ไปทำ ........**** (เซ็นเซอร์ตัวเอง -*- ) .... ไรวะ?” สโนว์ถามกลับ พลางนั่งชะเง้อคอยืดคอยาวอยู่ที่เก้าอี้ประจำป้ายรถ แล้วสายตาอันดียอดของสโนว์ก็มองเห็นรถเมล์สีส้มๆ โล่งๆกำลังขับมา ลิบๆ “เออ เมิงนี่ดีว่ะไอ้บิว พอโทรมาชวนกุไปมหาลัย รถก็มาพอดีเลย งั้นแค่นี้นะเว้ย เจอที่หน้ามหาลัย”
สโนว์กดตัดสายแล้วยัดอุปกรณืสื่อสารลงกระเป๋ากางเกง เมื่อรถคันส้มจอดถึงที่เขาก็ขึ้นไปแล้วนั่งตากแอร์สบายใจเฉิบ......
.............................
หน้ามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งแถบๆ กทม. นี่แหละ (มีอ๊ะเป่าหว่า -*-)
ชายหน้าตาดีคนหนึ่งรูปร่างภูมิฐานสมชายชาตรีทั่วไป ส่วนสูงประมาณ 180ซม. ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำพอดีตัวพับแขนทบขึ้นมา กับกางเกงยีนส์สีเข้มรองเท้าผ้าใบ กำลังมองโทรศัพท์มือถือของตัวเองพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“วันนี้แหละ...ต้องพูดให้ได้” เขาเอ่ยกับตัวเองเบาๆ แล้วยิ้มให้กับรูปในมือถืออีกครั้ง รูปของคนที่เขารู้จักมาหลายปี.... ใบหน้าหวานในเครื่องยิ้มยิงฟังน่ารักน่าชัง....
น่ารักเสียจนอดใจไม่ไหวในบางเวลาที่อยู่ใกล้........ แต่ถึงอย่างนั้นกำแพงใสๆที่เรียกว่า “เพื่อน” ก็ยังขวางเขาไว้ไม่ให้ทำอะไรเกินเลยลงไป
จึงทำได้แต่เฝ้ามองใกล้ๆ คอยดูแล
แสร้งทำเป็นคบคนโน้นคนนี้ เพื่อให้เพื่อนคนนั้นหันมาสนใจ
แต่วันนี้ชายหนุ่มตัดสินใจแล้ว .....ตัดสินใจที่จะเอ่ยความจริงกับเพื่อนคนนี้เสียที.....
“วันนี้แหละเฟ้ย!” เขาพูดให้กำลังใจตัวเองอีกหน..... “ไอ้บิวสู้ตาย!”
.....................................
สโนว์ลงจากรถเมล์ยืนนิ่งอยู่ที่หน้าป้ายรถเมล์ด้วยอาการประหลาดใจ...........
จะไม่ประหลาดใจได้ไงล่ะ.....ไอ้ตัวหัวสีแดงทึบๆ ที่ยืนส่งเขาหน้าบ้านมันมานั่งอยู่หน้าเขาอ๊ะ!
สโนว์มองสำรวจคนที่มานั่งยิ้มกวนๆให้เขาสบายใจเฉิบบนเก้าอี้รอรถ นัยน์ตาสีน้ำตาลฉายแววประหลาดและสงสัยเป็นที่สุด - -“ เมื่อ 15 นาทีก่อนเจ้านี่มันเพิ่งส่งเขาออกจากบ้าน .... หากจะวิ่งมา อย่างน้อยๆ ก็ 20 นาทีขึ้นไป แต่ทำไมถึงมาดักรอได้ล่ะ -*- แถม...หูกะหางยังหายไปด้วย -*-
“มาช้าจัง อิอิ^^” โนอาร์เอ่ยอย่างอารมณ์ดี “เข้ามหา’ลัยของสโนว์กันเหอะ อยากเห็นจะแย่และ”
ไม่ว่าเปล่า มือหนาของโนอาร์เอื้อมคว้าข้อมือบางของสโนว์ไว้แล้วดึงให้เดินตาม
“เฮ้ยๆ ปล่อยเซ่” คนถูกฉวยโอกาสเอ่ยเสียงเครียด ว่าจะถามว่าหูกะหางหายไปไหนแต่ก็ไม่ได้ถาม “มหาลัยชั้น ชั้นเดินนำ แกเดินตามแล้วไม่ต้องมาจับมือด้วย!”
เจ้าครึ่งคนครึ่งแมวทำหูทวนลม แล้วฉุดกระชากลากถูจนคนที่ควรจะเดินนำมาหยุดอยู่หน้ารั้วมหาลัยท่าทางโอ่อ่า สโนว์มองหาคนนัดเขาออกมาทันที
..........อืม....วันนี้มันแต่งตัวดูดีกว่าปกติแฮะ.......
สโนว์คิดในใจ ก่อนจะเดินเข้าไปทักทายเพื่อนที่กำลังยืนมองหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองอยู่ โดยมีไอ้ตัวดีเดินตามมาติดๆ
“ไง ไอ้บิว” โนว์ทักเนิบๆ
บิวเป็นผู้ชาย (แน่เส่ะ -*- ) ที่สูงกว่าสโนว์พอสมควร ผิวสีแทน แต่ไม่คล้ำ เรือนผมสีดำเข้มซอยไม่เป็นทรงเท่าไหร่ นัยน์ตาสีดำที่แฝงรอยขี้เล่นเงยสบขึ้นมามองเพื่อนซี้ อย่างดีใจ แต่ก็ต้องทำหน้าสงสัยเมื่อเหลือบเห็นอีกคนที่ยืนอยู่หลังเพื่อนตน
นัยน์ตาสีดำไหววูบ ก่อนจะกลับมาฉายแววขี้เล่นอีกครั้ง พร้อมทั้งเอ่ยตอบ
“เออ” บิวตอบสั้นๆ เก็บมือถือลงกระเป๋า พลางปรายตามองไปยังอีกคนที่มาด้วย “ใครวะ?”
“อ่อ...ไอ้นี่น่ะ..........”
“อาร์ครับ.....เป็นรูมเมทของสโนว์น่ะครับ แหะๆ^^” โนอาร์เอ่ยอย่างสุภาพ โดยใช้ชื่อปลอม (ที่โคดคล้ายชื่อจริง) นัยน์ตาสีฟ้า สบกับนัยน์ตาสีดำอยู่ชั่วครู่ ก่อนบิวจะเป็นฝ่ายเบือนไปก่อนแล้วหันไปคุยสัพเพเหระกับสโนว์....
......... ...?... .........
โนอาร์ติดใจสงสัยในสายตาของบิวมาสักพักแล้ว....ตลอดเวลาที่ บิวคุยกับสโนว์ ....เขารู้สึกว่าสายตาที่มอง...มันไม่ปกติ.....ถึงสโนว์จะไม่รู้สึกตัว แต่เขาสัมผัสได้...... สายตาแบบเดียวกับที่เขาใช้มองร่างตรงหน้า
.....ถึงแม้ไอ้สโนว์มันจะไม่ค่อยรู้สึกรู้สาเท่าไหร่ก็เหอะ.....
โนอาร์ได้แต่คิดแล้วก็ถอนใจแรงๆ เดินเข้าไปหาทั้ง 2 คนที่กำลังยืนคุยกันประสาเพื่อน
หมับ !
โนอาร์เอาแขนวางพาดบนไหล่ของสโนว์อย่างถือสิทธิ์ พลางเอาคางเกยบนไหล่มน แล้วเอ่ยด้วยใบหน้าอย่างผู้มีชัย
“นี่ อ่า...บิวสินะครับ ^^” แมวแสบเอ่ยยิ้มๆ พลางหันเข้าหาสโนว์ แล้วเอ่ยที่ข้างแก้มสโนว์ “เห็นสโนว์บอกว่าคุณชวนออกมาข้างนอกน่ะครับ ผมเลยขอออกมาด้วย ว่าแต่ จะไปไหนกันเหรอครับ? ^^”
คิ้วหนาของบิวกระตุก พลางมองไปที่โนอาร์ที่จ้องตอบอย่าเอาเรื่อง ยิ่งใบหน้าสวยที่ขึ้นสีเพราะลมหายใจร้อนๆเป่ารดใบหูนั่น ยิ่งทำให้บิวตาขวากระตุกไปด้วย
ไวเท่าความคิด ร่างสูงเดินเข้ามาแล้วแยกทั้ง 2 ออกจากกันทันที
“ไปเดินเล่นซื้อของสำหรับงานบัดดี้กันก่อน แล้วเย็นๆไปผับกัน ถือว่าฉลองปีใหม่ชั้นเลี้ยงเอง นะ ตกลงมั้ย สโนว์?” บิวเอ่ยเป็นชุดหลังจากแยกรูมเมทจอมปลอมที่เกาะแกะออกไปได้แล้ว สโนว์ได้แต่พยักหน้าไปตามน้ำ ในใจโล่งอกที่บิวช่วยเดินมาแยกไอ้แมวนั่นไปห่างจากตัวเขาได้
....ก็เพราะ เจ้านั่นเข้ามาใกล้ทีไร ในหัวก็พาลจะนึกถึงเรื่องเมื่อเช้าขึ้นมาอีก แถม หัวใจยังเต้นระรัวอย่างไม่รู้สาเหตุอีก....
คนคิดมากสะบัดหัวแรงๆ แล้วก่นด่าตัวเองในใจ ....ตูไม่ใช่โฮโม ตูไม่ใช่โฮโม ตูไม่ใช่โฮโม!!!!.... เพราะมัวแต่คิดอยู่กับตัวเองระหว่างเดินกลับไปป้ายรถเมล์ ทำให้สโนว์ไม่ได้สังเกตสายตาของคนสองคนที่เดินตามหลังเขามา
..........
นัยน์ตาสีฟ้า และ สีดำ ที่จ้องกันอย่างเชือดเฉือน อย่างกับว่ามีแบคกราวเป็นรูปท้องฟ้าสีดำสนิทกำลังปั่นป่วน แล้วมีฟ้าผ่าเปรี้ยงๆก็ไม่ปาน!
..............................................
จากผู้แต่ง ขออภัยที่ดอง -*-
ความคิดเห็น