เป็นอีกเรื่องที่น่าติดตาม มีเค้าโครงง่ายๆ ที่ตอนแรกพอเปิดเข้ามาก็รู้สึก.. เฉยๆ อ่ะ ออกจะชวนน่าเบื่อไปด้วยซ้ำ แต่พอลองอ่านจริง--- เรียกได้ว่าแทบจะถอนหน้าจากคอมพิวเตอร์ไม่ขึ้นเชียว ฮะ ฮะ อยากจะบอกว่า ชอบพี่ว๊ากสุดโหดอย่างอาทิตย์กับรุ่นน้องอย่างก้องภพมากๆ สองคนนี้น่ารักจริงๆ

ส่วนไรเตอร์ BitterSweet ก็พยายามเข้านะฮะ เหล่านักอ่านจะคอยเป็นกำลังใจให้คุณเอง!

วิเศษ! สนุกยิ่งกว่าการอ่านนิยายแนวสืบสวนจริงๆ เสียอีก! แต่ละคนก็เล่นลึกลับมีเบื้องหน้าเบื้องหลังนู้นนี้วุ่ยวายไปหมด เรื่องนี้ต้องอ่านบ่อยๆ ไม่งั้นจำไม่ได้ แต่ถึงจะจำไม่ได้ ก็คาดว่าเรานักอ่านจะแถต่อไปเรื่อยๆ



ฟ่าง – เป็นตัวละครเอกที่ตอนแรกดูเหมือนจะธรรมดา... แต่หลังๆ เอ่อ... ก็อะน่ะ!



กันย์ – อยากบอกนายว่า ‘ โรคจิต ’ ได้โล่



แล้วยังตัวละครอื่นๆ ที่คอยช่วยกระตุ้นให้เนื้อเรื่องให้ยิ่งน่าสนใจเข้าไปอีก ให้ตายเถอะ อยากยกนิ้วแล้วบอกว่า Perfect จริงๆ เสียอย่างเดียว... กว่าจะอัพแต่ละครั่งเหมือนกำลังฆ่าคนอ่านทางอ้อม T0T ~ เอาเป็นว่าไรเตอร์วาสก็พยายามเข้านะงับ^^ พวกเราเหล่านักอ่านจะเป็นกำลังใจช่วยคุณวาสเอง!

เป็นเรื่อง [ ที่ในอนาคตมีแววว่าจะ ] ใกล้เคียงกับคำว่า ‘ ฮาเร็ม ’ แต่ไม่มีปัญหา คนอ่านอย่างเราๆ รับได้ทุกสถานการณ์ [ ขอแค่ได้อ่านก็พอ ] จากเท่าที่ดู ถึงจะมีผู้หญิงเจ้าปัญหามาเล่นเป็นนางมารร้าย กานต์แค่ยิ้มทีเดียว (เสริมความเจ้าเล่ห์ไปอีกนิด) ก็คิดว่าน่าจะไม่มีปัญหา

ก็.. เนื้อเรื่องออกมาดูใสๆ คิคุ แต่มองลึกดูดีๆ อย่างภากรกับเมธจะรู้แกวกันดี - ทั้งนอกและใน - ชวนหน้าติดตาม น่าสนใจอย่างยิ่ง ก็... ไรเตอร์พยายามเข้าน้า~ นักอ่านอย่างเราๆ จะคอยให้กำลังใจ ไฟร์ติ้ง!

# ประทับใจเรื่องนี้มาก #

เป็นครั้งแรกที่ผมเขียนคำวิจารณ์ เพราะอดชมไม่ไหวจริงๆ

เจ้านายครับ.. รักต้องอ้วน - เป็นเรื่องของ ‘ ความรัก ’ อย่างแท้จริง(สำหรับตัวผม) มันคือ ความรักที่เกิดจากการก้าวเดินไปอย่างช้าๆ ไม่ใช่เจอกันปั๊บ รู้สึกถูกชะตา อยากอยู่ใกล้ แล้วบอกว่ารัก หรือเอากันเลย แต่มันเกิดจากการพัฒนา ช่วยเหลือกัน ต้องใช้เวลา ค่อยๆ ลองใจกันไปก่อน แล้วเรื่องนี้ก็ไม่ได้หวานเลี่ยน แลดูอบอุ่น ให้บรรยากาศเหมือนอยู่ในครอบครัวและยังการบรรยายเนื้อเรื่องทั้งหมดโดยผ่านเจ้าหมอกที่ดูเหมือนจะเป็นสุนัขที่ฉลาดกว่าคน ( ฮ่าๆ ) มันให้ความรู้สึกแปลกพิลึกดี คงเพราะปกติเรามักจะเห็นตัวละครเอกบรรยายเรื่องกันเอง หรือไม่ก็บรรยายตามสถานการณ์ แต่พอมาเจอเจ้าหมอกบรรยาย...

อึ้งครับท่าน เรื่องนี้ต่างจากนิยายรักหวานแหววเรื่องอื่นๆ จริงๆ

อีกอย่างที่ติดใจ - อ่านเรื่องนี้แล้วจะหยุดไม่ได้ครับ ต้องบอกว่า ท่านกะล่อนดง ใช้ (ตัวกระตุ้น) เพิ่มความน่าสนใจได้ยอดเยี่ยม

ตัวกระตุ้นนี้ --- ในที่นี้คือสิ่งที่ใช้ดึงดูดให้คนอ่าน ต้องอ่านต่อไปเรื่อยๆ [ เป็นปฎิกริยาของสิ่งมีชีวิต – ความอยากรู้ อยากเห็น ] หรือจะเรียกว่า ‘ จุดต่าง ’ (สำหรับผม) อย่างที่ไรเตอร์เอาเรื่องเกี่ยวกับการสืบสวนสอบสวนคดีมาเป็นหนึ่งในปมเรื่องเรียกความน่าสนใจ ขณะนั้นเองก็ใช้ - จุดต่าง - จุดนี้พัฒนาความสัมพันธ์ไปทีละนิดๆ

( Example มีเรื่องหนึ่งที่ผมเคยอ่าน ผมยอมรับว่าสนุกในตอนแรกๆ แต่พอตอนหลังๆ ก็รู้สึกเฉยๆ แล้วค่อยๆ เบื่อหน่าย สุดท้ายทนไม่ไหว ก็เลยกดปิด แล้วไปอ่านเรื่องอื่น

สนุกก็จริง.. แต่จะให้เลิกก็เลิกได้

แต่แน่นอน.. ไม่ใช่กับเรื่องนี้แน่ )

มาถึงโค้งสุดท้าย เรื่องการใช้คำ – อันนี้ให้เต็มครับ อ่านแล้วรู้สึกสบายๆ เหมือนกำลังดูผ่านทีวี คำผิดก็ไม่มี(หรืออาจมีแต่มองข้าม) ตัวผมก็ไม่ค่อยติเรื่องนี้หรอก เพราะคนเราจะผิดพลาดกันมันก็เป็นธรรมดา

ปล. =_= เสียดายอย่างเดียวครับ < ไรเตอร์อัพช้าจังเลย~ >