คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 เจ้าหญิงแห่งดวงจันทร์
ได้โปรด...ตื่นขึ้นมาเถิดเพคะ...
งืม~ อย่ากวนสิคะคุณป้า~
องค์หญิงเพคะ ตื่นเถิดเพคะ
“ค่าๆๆ ตื่นแล้วๆๆ”
มิซาโกะลุกขึ้นอย่างัวเงีย ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆและ...
“กรี๊ดดดดด!!!!” มิซาโกะถอดกรูดไปติดกับหัวเตียงเมื่อสิ่งที่เธอลืมตามาเห็นนั้นมัน....
“อะ...เอ่อๆ อะไรเพคะ อะไรๆ” หญิงสาวที่มีตาสีแดงหูแหลมมองรอบๆอย่างเลิกลั่กเมื่อมิซาโกะกรีดร้องออกมา
“เธอ...ที่นี่มันที่ไหน!!”
“เห? อ๋อ ที่กรี๊ดก็เพราะอย่างนี้เองหรอคะ คิก ที่นี่มีชื่อว่ามูนไวท์หรือเรียกอีกอย่างคือประเทศพระจันทร์สีขาวไงเพคะ”
‘ฮูว์ ก็แค่พวกบ้าคอสเพลย์นี่เอง’
“แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“อ้าว ก็องค์หญิงขึ้นมาตามคำเรียกของแม่เฒ่าไม่ใช่หรอเพคะ”
จริงสิ! ตอนนั้นเธอได้ยินเสียงประหลาดที่ดังก้องเข้ามาในหูแล้วก็มีแสงสีขาวมากมายส่องมาที่เธอนี่นา!!
“ฉันจะกลับบ้าน!”
“ก็ที่นี่ยังไงล่ะเพคะบ้านขององค์หญิง”
“ที่นี่ไม่ใช่บ้านของฉัน!!”
“อ๋อ ทรงหมายถึงบ้านที่โลกมนุษย์น่ะหรือเพคะ”
“แล้วที่นี่มันไม่ใช่โลกมนุษย์รึไงล่ะยะ!!”
“ไม่เพคะ ที่นี่คือดวงจันทร์เพคะ ดวงจันทร์ดวงที่สองของโลกแต่พวกมนุษย์ไม่สามารถมองเห็นได้”
“นี่! เลิกพล่ามซักทีจะได้ไหม ฉันไม่ใช่องค์หญิงอะไรของเธอและ! ฉันก็ไม่ได้บ้าคอสเพลย์เหมือนพวกเธอ เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องเล่นละครบ้าบออะไรทั้งนั้น!!” มิซาโกะเริ่มหมดความอดทน
“ละครคืออะไรหรือเพคะ?”
‘อะ...อะไรนะ? นี่บ้าคอสเพลย์จนไม่คิดที่จะดูละครกันเลยรึไงเนี่ย!’ มิซาโกะคิดอย่างหัวเสีย
“อย่ามาบ้าให้มาก! พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้!!”
“โธ่ องค์หญิงเพคะ~”
ก๊อกๆๆ
สาวตาแดงรีบวิ่งไปเปิดประตูที่ถูกสลักอย่างสวยงามอย่าเร่งรีบ ร่างหญิงชราท่าทางน่าเกรงขามเดินมุ่งหน้ามาทางมิซาโกะ ใบหน้าชรานั้นคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้เธอแล้วจึงสั่งให้สาวตาแดงนั้นออกไปจากห้อง
“เพคะแม่เฒ่า”
สาวตาแดงทำความเคารพอย่างนอบน้อมแล้วจึงเดินออกไป เหลือไว้เพียงมิซาโกะกับแม่เฒ่าเพียงสองคนในห้อง
“คงจะตกใจสินะเพคะองค์หญิง”
“หนูไม่ใช่องค์หญิงอะไรทั้งนั้นค่ะ แล้วก็กรุณาพาหนูกลับบ้านด้วย”
“ถ้าท่านกำลังบอกให้ดิฉันพากลับโลกมนุษย์ก็คงจะไม่ได้หรอเพคะ องค์หญิงก็คงจะไม่เชื่อแน่ว่าที่นี่เป็นดวงจันทร์ และท่านเองก็เป็นคนของดวงจันทร์ แต่ท่านทรงเชื่อเถิดเพคะ ท่านไม่เคยคิดหรือว่าทำไมตัวเองถึงได้ไม่มีเรี่ยวไม่มีแรงในเวลากลางวันและรู้สึกดีเมื่อเวลาลางคืน ท่านไม่เคยคิดหรือว่าทำไมท่านถึงได้แปลกประหลาดกว่าคนอื่น ท่านเคยคิดบ้างหรือไม่”
จริงสิ เธอมันตัวประหลาด ไม่เหมือนคนอื่น แต่นั่น...
“นั่นไม่ได้ทำให้ฉันเชื่อได้หรอกว่าที่นี่มันคือดวงจันทร์ ไม่มีมนุษย์คนไหนสามารถอาศัยอยู่บนดวงจันทร์ทั้งที่ไม่มีถังออกซิเจนและชุดอวกาศได้หรอกนะ”
“นั่นมันพวกมนุษย์เพคะ ชาวพระจันทร์อย่าเราสามารถอยู่บนดวงจันทร์และสามารถใช้ชีวิตอยู่บนดวงจันทร์ได้อย่างสบายๆนะเพคะ”
“ไม่เชื่อ! ยังไงก็ไม่เชื่อๆๆๆ อย่ามาอำกันซะให้ยาก”
“เฮ้อ~ งั้นเชิญเสด็จตามหม่อมฉันมาทางนี้เพคะ”
แม่เฒ่าเดินนำมิซาโกะไปที่หน้าต่างห้อง มิซาโกะมองอย่างงๆแต่ก็ยอมเดินตามอย่าช่วยไม่ได้
“มี...อะไรคะ?”
“หม่อมฉันว่าองค์หญิงทรงทอดพระเนตรมองด้านล่างดีกว่าเพคะ ว่าพระองค์เห็นอะไร”
มิซาโกะมองหน้าแม่เฒ่าแล้วจึงมองลงด้านล่าง
“พระเจ้า!! นี่...นี่มันอะไรกันเนี่ย!”
มิซาโกะหน้าซีดเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ด้านล่าง มังกร ยูนิคอร์น กริฟฟิน และ...อีกมากที่ไม่น่ามีอยู่จริง แต่ทำไม...!!!
“ท่านเห็นใช่ไหม ท่านคิดหรือว่าสิ่งพวกนี้มันจะมีอยู่จริงในโลกมนุษย์ แล้วท่านยังจะคิดอีกหรือว่านี่คือโลกมนุษย์”
“มะ...ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ ฉะ...ฉัน”
“ท่านรู้ว่ามันเป็นความจริงแต่ท่านกำลังปิดกั้นมัน”
“ฉัน...ฉันจะกลับบ้าน!!!” มิซาโกะวิ่งเข้าไปในห้องจะเปิดประตูออกไปแต่ไม่น่าเชื่อ!! ตัวเธอลอยขึ้นจากพื้น!!!
“องค์หญิง ท่านอย่าทรงหนีความจริงอีกเลย ถ้าท่านหนีไปตอนนี้แล้วใครเล่าจะดูแลบ้านเมือง”
“ยายก็ดูไปเซ่!!”
“ท่านอย่าทรงเอาแต่ใจซิเพคะ!!!!”
มิซาโกะหยุดดิ้นทันทีที่เสียงทรงพลังนั้นตวาดเข้าให้ มิซาโกะมองหน้าแม่เฒ่าแล้วน้ำตาที่ไม่คิดว่าจะไหลก็ไหลลงมา แม่เฒ่าเห็นดังนั้นจึงยอมปล่อยให้มิซาโกะลงมายืนที่พื้นดังเดิน แต่ตอนนี้ขาเธออ่อนแรงมากๆจนไม่สามารถยืนขึ้นได้เธอจึงทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง แม่เฒ่าถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปประคองใบหน้าของมิซาโกะไว้อย่างเบามือ
“อย่าเลยเพคะ อย่าทรงกันแสงเลยเพคะ น้ำตาหนึ่งหยดของพระองค์นั้นสามารถหล่อเลี้ยงชีวิตคนทั้งดวงจันทร์ได้เลยนะเพคะ” แม่เฒ่าเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ
“ฉัน...ฉันมีค่าขนาดนั้นเลยหรอ เด็กที่กำพร้าพ่อแม่อย่างฉัน เด็กที่ไม่มีอะไรดีอย่างฉัน...มีค่าขนาดนั้นเลยหรอ”
“เพคะ พระองค์ทรงมีค่ามากเพคะ”
“แล้วทำไม...ทำไมไม่ไปรับฉัน ทำไมไม่เอาฉันมาอยู่ที่นี่ ฉันไม่เข้าใจ ฉันผิดตรงไหนทำไมต้องปล่อยให้ฉันไปอยู่ที่นั้น ทำไมต้องทำให้ฉันกลายเป็นเด็กไม่มีครอบครัวด้วย”
“องค์หญิงเพคะ เมื่อตอนยังเยาว์วัยนั้นพระองค์ได้ทรงพลัดตกจากดวงจันทร์ พวกเราคิดว่าท่านจะตกลงไปที่แดนเซทราเดียร์ หรืออีกโลกหนึ่งที่ซ้อนทับกับโลกมนุษย์ พวกเราตามหาพระองค์ที่นั่น แต่ก็ไม่เจอ จนเมื่อเดือนก่อน คนของเราที่ไปเยือนโลกมนุษย์นั้นได้ไปเจอกับองค์หญิง พระองค์ทรงสิริโฉมมากเพคะ และคนของดวงจันทร์ที่แท้จริงเท่านั้นเพคะที่จะมีผมสีเงิน และดวงตาสีเงิน ตอนแรกยังไม่แน่ใจว่าเป็นพระองค์จริงหรือเปล่า แต่เพราะพระองค์มีพลังที่บริสุทธิ์ไหลเวียนอยู่ในร่างกาย นั่นจริงทำให้เราแน่ใจ”
“แล้วทำไมไม่รับฉันมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เดือนที่แล้วล่ะ”
“เพราะประตูดวงจันทร์ยังไม่เปิดยังไงล่ะเพคะ ท่านไม่สังเกตหรือว่าคืนที่ท่านมาที่นี่มันเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง”
จริงสินะ นี่เธอมีบ้านเป็นของตัวเองแล้วหรอเนี่ย เธอ...ไม่ต้องทนต่อสายตาเหยียดหยามของนักเรียนคนอื่นๆแล้วสินะ
“หม่อมฉันคิดว่าพระองค์ทรงเข้าบรรทมเถิดเพคะ วันรุ่งขึ้นท่านต้องเรียน”
“หา!! ทำไมต้องเรียนล่ะ ที่นี่ไม่ใช่โลกมนุษย์ไม่ใช่หรอ?”
“ฮะๆๆ ไม่ใช่โลกมนุษย์ แต่ยังไงก็ต้องเรียนเพคะ เพราว่าพระองค์ยังไม่รู้เรื่องของที่นี่และเรื่องประวัติศาสตร์ของเซทราเดียร์เลย”
“ไม่น้า~”
โฮ่! นี่เธอต้องเรียนหรอเนี่ย! ก็นึกว่ามาอยู่ที่นี่จะสบายไม่ต้องเรียนซะอีก
“เข้านอนเถิดเพคะ หม่อมฉันทูนลา”
เรียนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ว้ากกกกกกก
“องค์หญิงเพคะ ตื่นได้แล้วเพคะ”
มิซาโกะพลิกตัวหนี
“ถ้าองค์หญิงไม่ตื่นจากบรรทมท่านแม่เฒ่าจะทรงกริ้วนะเพคะ”
หืม? แม่เฒ่า สาวตาแดง และอะไรอีก...? ฟึ่บ!
มิซาโกะทะลึ่งตัวขึ้นมาจากเตียงนอนเมื่อคิดทบทวนได้ เธอไม่ได้อยู่ที่โลกมนุษย์นี่หว่า!
“สาวตาแดง!!”
“เอ๋? อ๋อ ทรงเรียกหม่อมฉันหรือเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ชื่อสาวตาแดงเพคะ หม่อมฉันมีชื่อว่า ซาทรีเอล ลีโทรส เพคะ”
“อะ...อือๆ”
“องค์หญิงเพคะ” ซาทรีเอลมองหน้ามิซาโกะอย่างจริงจัง
“อะ...อะไร”
“พร้อมจะโดนขัดศรีฉวีวันรึยังเพคะ”
โดน...ขัดศรีฉวีวัน? งั้นก็หมายความว่าต้องโดนถลกหนังน่ะสิ!!! มิซาโกะจ้องหน้าซาทรีเอลอย่างจริงจังและ...
“ว้ากกกก!!” มิซาโกะตะโกนลั่นแล้ววิ่งหนีออกทางประตู เหล่านางในทั้งหลายต่างมองตามด้วยความงงงวย
“หยุดนะเพคะองค์หญิง!! ไม่งั้นอย่าหาว่าหม่อมฉันไม่เตือนนะเพคะ!!”
“ไม่! เธอจะถลกหนังฉัน!”
“ก็แค่อาบน้ำ! องค์หญิงกลัวน้ำหรือไงเพคะ!”
“ฉันไม่ใช่หมานะ!! อาบน่ะอาบได้! แต่ไม่ขัดศรีฉวีวัน!!”
“ต้องทำเพคะ! องค์หญิง! หยุดนะเพคะ!!”
“ไม่!!”
“หม่อมฉันบอกให้หยุดไงเพคะ!!”
“ฝันไปเถอะ!!!”
“ทรงวิ่งในชุดบรรทมแบบนี้มันไม่งามนะเพคะ!!”
“ไม่สน!!”
“ทหาร! จับองค์หญิงไว้!!”
เหล่าทหารวิ่งเข้าหามิซาโกะทำท่าจะจับแต่ก็โดนมิซาโกะพูดขัดซะก่อน
“ฉันเป็นองค์หญิงนะ!! กล้าจับฉันหรอ!!”
กึก
เหล่าทหารหยุดนิ่งและแหวกทางให้
‘วู้ว เป็นเจ้าหญิงมันดีอย่างนี้นี่เอง’
วูบ!
มิซาโกะตัวลอยขึ้นจากพื้นทั้งที่ยังวิ่งๆอยู่
“ซาทรีเอล! ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!!”
“มิได้เพคะ ขอทรงอภัยให้หม่อมฉันด้วยเพคะองค์หญิง หม่อมฉันจำเป็นต้องทำ”
แล้วมิซาโกะก็ลอยตามหลังซาทรีเอลไปอย่างน่าสมเพศ
หึ! อย่าให้เธอมีพลังแบบนี้บ้างแล้วกัน!!
พอมาถึงห้องน้ำซาทรีเอลก็ปล่อยมิซาโกะลงพื้น มิซากิตั้งท่าจะหนีแต่ก็โดนนางในอีกสองคนล็อกตัวเอาไว้ซะก่อน
“ถอด!”
“ว้ากๆๆๆ ไม่ต้องๆๆๆ เดี๋ยวถอดเอ๊งงง” มิซาโกะร้องลั่นเมื่อซาทรีเอลออกคำสั่งให้ถอดเสื้อผ้าของเธอ
“พระองค์ทรงกลับมาแล้วสินะ” เสียงทรงอำนาจเอ่ยขึ้นกับแม่เฒ่า
“เพคะ ทรงกลับมาแล้ว”
“เจ้าจงอย่าให้องค์หญิงเป็นอันตรายใดๆทั้งสิ้น ถ้าหากองค์หญิงทรงเป็นอันตรายขึ้นมา ดวงจันทร์ดวงนี้ได้สลายไปแน่”
“เพคะ หม่อมฉันจะดูแลองค์หญิงอย่างสุดความสามารถ แม่ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตก็ตาม”
“ดี ขอให้เจ้าทำให้ได้อย่างที่พูดมาก็แล้วกัน”
“เพคะ”
“ลูกคงจะลำบากมากสินะที่ต้องไปอยู่บนโลกมนุษย์ตั้ง 10 ปี ขอให้ลูกจงอยู่รอดปลอดภัย เจ้าหญิงแห่งดวงจันทร์...”
ความคิดเห็น