คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : นานาจิตตัง...สนองneedตัวเอง- -..
ฝนตกอีกแล้ว....
ใช่สิ...นี่มันเข้าหน้าฝนแล้วนี่นา....
จะว่าไป...มันทำให้นึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นเลยนะ...
เกลียดฝนชะมัด....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร่างบางยืนมองสายฝนที่ตกพรำตรงทางออกของอาคารเรียน มือบางค่อยๆ ยื่นออกไปสัมผัสสายฝนที่ไม่มีทีท่าจะหยุดลงง่ายๆ มืออีกข้างกำร่มสีดำสนิทไปโดยไม่คิดจะกางออก นัยน์ตาสีเทาดำดูเหม่อลอยแต่กลับมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด...ภาพที่มองดูสวยงามราวกับภาพวาดของจิตรกรเอก...ไม่สิ ถ้าเขาเป็นแค่ภาพวาด...เขาก็คงจะไม่มีความรู้สึกหรอก...ใช่มั้ย?
ตึกๆๆๆ
"ว้า...ฝนตกหนักเลยนี่นา ไม่น่าค้างรายงานไว้เลย ครูโหดชะมัด..." เสียงบ่นพึมพัมของคนที่พึ่งวิ่งมาหยุดข้างๆ เงียบไปเมื่อเจ้าของร่างมองเห็นใครบางคนยืนมองมือตัวเองที่เปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำ
"เอ๋...!? ฮิบาริ ยังไม่กลับอีกเหรอ??" ร่างสูงเอ่ยถามพลางส่งยิ้มกว้างไปให้ อีกฝ่ายหันมามองด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนจะเอ่ยปากพูด
"ยามาโมโตะ ทาเคชิ..." เจ้าของชื่อส่งยิ้มพร้อมเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ร่างบางไม่พูดอะไรเพียงแค่ยื่นร่มสีดำให้
"หือ? ให้ฉันเหรอ?" ยามาโมโตะเอ่ยอย่างงงๆ
"ไม่มีร่มไม่ใช่เหรอไง" ฮิบาริเอียงคอมอง ก่อนจะยัดร่มใส่มือร่างสูง แล้วทำท่าจะเดินไป
"เห? แล้วนายจะกลับยังไงละ" ยามาโมโตะรีบกางร่มวิ่งตามร่างบางที่เดินตากฝนออกไปนอกอาคารเรียนอย่างรวดเร็ว
"วันนี้...อยากตากฝน..." ร่างสูงขมวดคิ้วกับท่าทางแปลกๆ ของอีกฝ่าย คนที่เคยน่าเกรงขามขนาดนั้น ตอนนี้กลับดู...แปลกไปจากทุกที
"นาย...แปลกๆ ไปนะ..." ตัดสินใจเอ่ยทักไป ฮิบาริเพียงเหลือบมองเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร เพียงก้าวเดินไปเรื่อยๆ ในขณะที่อีกคนก็พยายามก้าวตามให้ทัน
"นายจะไปไหนงั้นเหรอ?" ยามาโมโตะเอ่ยเหมือนชวนคุยเมื่อเดินตามมาจนเริ่มจะออกนอกย่านชุมชนเข้าไปทุกที เบื้องหน้าเป็นที่โล่งกว้างที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านนัก ร่างบางยังก้าวเดินต่อไปโดยไม่มีทีท่าจะหยุด ในขณะที่อีกคนก็ได้แต่เดินตามไปเรื่อยๆ โดยไม่มีเหตุผล
"กลับไปก่อนก็ได้นะ..." เสียงเรียบๆ เอ่ยขึ้นเมื่อพวกเขาเดินมาถึงทางขึ้นเนินสูงที่ยามาโมโตะไม่เคยผ่านมาก่อน
"ไม่เป็นไร นี่ยังไม่เย็นมากเท่าไร" ยามาโมโตะมองนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบหกโมงแล้วหัวเราะเบาๆ...ฮิบาริเพียงถอนหายใจก่อนจะเดินไปที่ร้านดอกไม้ใกล้ๆ นั่น
"ขอโทษนะครับ..." ฮิบาริเอ่ยเรียกเจ้าของร้านที่กำลังนั่งจัดดอกไม้อยู่ในร้านเงียบๆ อยู่
"หืม..? อ้าว เคียวยะคุง มาแล้วเหรอ วันนี้ฝนตกนี่นา จะไปแน่เหรอ" เจ้าของร้านหันมาถามด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ฮิบาริไม่ได้มีสีหน้าเปลี่ยนไปจากเดิมเท่าไร เพียงแค่ตอบกลับไปสั้นๆ
"...มันก็ตกทุกปีแหละครับ" ยามาโมโตะที่ยืนรออยู่ข้างๆ มองอย่างงๆ เจ้าของร้านยิ้มให้อย่างใจดีแล้วหันไปเปิดตู้เอาช่อดอกไม้สีขาวช่อใหญ่ที่ถูกจัดอย่างสวยงามออกมา
"วันนี้พาเพื่อนไปด้วยเหรอ" เจ้าของร้านส่งช่อดอกไม้ให้ฮิบาริที่เหลือบมองคนข้างๆ แล้วเอ่ยเบาๆ
"รุ่นน้องนะครับ..." ร่างบางเดินออกไปพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่ ยามาโมโตะรีบวิ่งตามไปแล้วกางร่มให้กับอีกฝ่ายและดอกไม้แสนสวยนั่น
"ฮิบาริจะเอาไปให้ใครเหรอ" หลุดปากถามออกไปพร้อมกับเตรียมรับสายตาอาฆาตที่คงจะส่งมาประมาณว่า 'อย่ามาส.ใส่เกือกเรื่องของฉัน'
...แต่มันไม่ใช่
ร่างบางหยุดเดินเมื่อเดินขึ้นเนินมาถึงด้านบน มือบางยกขึ้นชี้ไปเบื้องหน้า...ที่มีหลุมศพมากมายเรียงรายอยู่ นัยน์ตาสีน้ำผึ้งแสดงชัดถึงความไม่เข้าใจ ฮิบาริเดินนำเข้าไปด้านใน...ก่อนจะหยุดที่ป้ายหลุมศพสีขาวที่เรียงติดกันสามอัน
"นั่นพ่อ..." นิ้วเรียวราวกับผู้หญิงชี้ไปที่หลุมด้านซ้าย "...นี่แม่..." นิ้วเลื่อนมาที่หลุมศพตรงกลาย "...และนี่...น้องสาวฉัน..." มือบางเลื่อนไปหลุมศพด้านขวาสุด เกิดความเงียบขึ้นขณะหนึ่ง
"มันเกิดขึ้นได้ยังไง...?" คำถามสั้นๆ จากยามาโมโตะ ร่างสูงกวาดมองดอกไม้ที่แห้งเหี่ยวในแจกันซึ่งวางไว้พลางคุกเข่าลงพร้อมๆ กับร่างบาง
"ห้าปีก่อน...ระหว่างทางกลับจากไปเที่ยวต่างจังหวัด คนขับรถบรรทุกเมาแล้วชนเข้ากับรถของฉัน...ทุกคนตายหมด เหลือฉันไว้...คนเดียว"
น้ำเสียงของอีกฝ่ายยังคงนิ่งสนิท สีหน้าก็ไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย มือก็จัดแจงเปลี่ยนเอาช่อดอกไม้ช่อใหม่ใส่ลงไปแทน ยามาโมโ
ความคิดเห็น