คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ภารกิจ~Reborn World~
BY::โคโรเนโร่
PS.มันห่วยเว้ยเฮ้ย- - เพราะงั้น เข้ามาก็ไม่ต้องอ่าน- -
___________________________________
ตอนนี้ฉันยืนอยู่บนไหล่เจ้าเรียวเฮที่หน้าสวนสนุกในนามิโมรินะเว้ยเฮ้ย เคียวโกะก็ยืนอยู่ข้างๆ ด้วยเว้ยเฮ้ย เจ้ารีบอร์นก็ยังไม่พาเจ้าเด็กพวกนั้นมาสักที นี่เลยเวลานัดมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะเว้ยเฮ้ย - -*
"อาจารย์!! พวกนั้นมาแล้ว" เรียวเฮตะโกนแล้วชี้ไปที่เงาคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ นำมาโดยยามาโมโตะที่มีรีบอร์นอยู่บนไหล่ สึนะที่โดนรีบอร์นใช้เชือดรัดคอไว้(น่าจะตายแล้วนะเว้ยเฮ้ย=[]=;) โกคุเดระที่วิ่งตามมา แรมโบ้ที่วิ่งหนีอี้ผิง ซึ่งมีฮารุกับฟูตะวิ่งตามมาอีกคน โคลมกับมุคุโร่ที่เดินมาอย่างสงบในมือมีเชือกที่ต่อกับปลอกคอซึ่งอยู่ที่คอฮิบาริ และสุดท้าย...ดีโน่ที่วิ่งสะดุดล้มหัวคมำเพราะไม่มีโรมาริโอ้= = (555+ สมน้ำหน้าเว้ยเฮ้ย)
"ดีจ้า" รีบอร์นทักขึ้นมาก่อน
"โย่ว" ตามมาด้วยยามาโมโตะที่ยิ้มร่ามาก่อน
"..." สึนะเงียบ แม้แต่ตามันยังไม่ลืมขึ้นมา
"รุ่นที่สิบคร้าบ เป็นอะไรมั้ยครับ" โกคุเดระแกะเชือกออกทันทีเมื่อรีบอร์นปล่อยเชือกจากมือ แล้วโบกพัดหาอากาศให้สึนะ
"ท่านมุคุโร่ บอสตายแล้วเหรอคะ" โคลมถามขึ้น (ฉันก็คิดว่ามันตายแล้วนะเว้ยเฮ้ย - -;;)
"ไม่หรอกครับ โคลมที่น่ารักของผม อาจจะแค่ไม่หายใจ" ตอบได้ดีมากเว้ยเฮ้ย
"เจ้าสัตว์กินพืช แกจะปล่อยชั้นได้รึยัง" ฮิบาริพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย มุคุโร่หันไปมองแล้วพูดน้ำเสียงสบายๆ
"คงไม่ได้จนกว่าวองโกเล่จะบอกนะครับ" ฮิบาริสบถออกมา คงเป็นเพราะทอนฟาในมือโคลมสินะเว้ยเฮ้ย
"มาสายนะเว้ยเฮ้ย" ฉันกระโดดลงมาบนพื้น
"ก็เจ้าสึนะมันตื่นสาย" รีบอร์นกระโดดลงมาบนพื้นตาม
"ตัวทำให้สายต้องโดนลงโทษนะเว้ยเฮ้ย- -+" แล้วเท้าเล็กๆ ของโคโรเนโร่ก็ถีบเข้าเต็มๆ หน้าบอสวองโกเล่รุ่นสิบ
"สึนะคุง เป็นอะไรมั้ย" เคียวโกะคุกเข่าลงถาม เจ้าสึนะลืมตาตื่นทันที=[]=
"ม...ไม่เป็นไร" แล้วทุกคนก็ลุกขึ้นพร้อมเข้าสวนสนุก รวมทั้งดีโน่ที่ตอนนี้รับภาระเอาฮิบาริไป
"ฮ่าๆ คุณแรมโบ้จะไปเล่นไอ้นั่น" เจ้าแรมโบ้ชี้ไปที่รถไฟเหาะที่อยู่กลางสวนสนุกแล้ววิ่งนำไปพร้อมอี้ผิง
"รถไฟเหาะของที่นี่ติดอันดับท๊อบเท็นเครื่องเล่นสยองที่สุดด้วยนะครับ" ฟูตะพูดขึ้นมา
"ของแบบนั้นใครจะไปอยากเล่นกันเล่า" สึนะโวยออกมา
"ว้าว น่าสนุกจังเลยนะคะ คุณสึนะ ไปกันเถอะคะ" ฮารุร้องออกมา ในขณะที่ฟูตะนำไปก่อนแล้ว
"ไม่ละ อยากเล่นก็ไปกันเองเถอะ- -;;" สึนะส่ายหน้ารัวๆ แล้วถอนหายใจเมื่อฮารุตามฟูตะไปแล้วอีกคน
"ใช่แล้วครับ อย่างรุ่นที่สิบไม่ต้องไปเล่นอะไรเด็กๆ แบบนั้นหรอกครับ" โกคุเดระตาเป็นประกายขณะพูดกับรุ่นที่สิบของเค้า
"อ่า...อืม" สึนะรับคำเบาๆ
"อย่างเจ้าสึนะต้องเล่นไอ้นั่นไงเว้ยเฮ้ย จะได้ฝึกไปในตัวเว้ยเฮ้ย- -" ชั้นพูดแล้วชี้ไปที่รถไฟเหาะตีลังกาสิบตลบแถมรอบนึงใช้เวลาสิบห้านาที ^__^
"เฮ้ย จะบ้าเหรอ มันไม่ต่างจากไ อ้นั่นเลยนะ" สึนะชี้ไปที่รถไฟเหาะที่พวกฮารุไปต่อแถว
"ต่างกันนะ สึนะ ไ อ้นี่มันสยองกว่าไงล่ะ" รีบอร์นพูดแล้วเหวี่ยงเลออนที่กลายเป็นเชือกคล้องรอบคอสึนะ แล้วดึงไปที่รถไฟเหาะตีลังกาสิบตลบนั่น...
"สึนะคุงนี่ตลกจังเลยนะ" เคียวโกะพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มเมื่อเห็นสึนะถูกลากไปทั้งน้ำตา ไขว่คว้ามือเหมือนหาคนช่วย โดยมียามาโมโตะกับโกคุเดระตามไป
"งั้นผมกับโคลมไปทางนั้นก่อนนะครับ" มุคุโร่พูดพลางชี้ไปที่บ้านผีสิงแล้วดึงมือโคลมให้ตามไป
"เล่นทุกอย่างแบบสุดขั้ว!!" แล้วเจ้าเรียวเฮก็วิ่งไปไหนของมันไม่รู้เว้ยเฮ้ย - -;
"คุณดีโน่ไม่ไปเล่นอะไรเหรอคะ" เคียวโกะถาม ดีโน่ยิ้มแห้งๆ ส่งให้
"อย่างนายไปกับเจ้ารีบอร์นนั่นแหละเว้ยเฮ้ย- -" ชั้นพูดแล้วชี้ไปที่รถไฟเหาะตีลังกาสิบตลบ
"อ่า...คือ..."
"หรือบอสอย่างนายกลัวกับเรื่องแค่นี้ละเว้ยเฮ้ย- -" พูดสีหน้านิ่งๆ
"เปล่า...ของแค่นี้เอง..." ดีโน่พูดเสียงเบาแล้วมองไปทางรถไฟเหาะตีลังกาสิบตลบพลางหัวเราะแห้งๆ
"ถ้าไม่กลัวก็ไปสิเว้ยเฮ้ย- -" พูดจบชั้นก็เตะโครมใส่ม้าพยศจนกระเด็นไปขึ้นที่นั่งสุดท้ายบนรถไฟเหาะตอนที่พวกสึนะขึ้น
"โคโรเนโร่คุง ไปกินขนมกันมั้ย" เคียวโกะถามแล้วอุ้มชั้นขึ้นไป
"ไปสิเว้ยเฮ้ย" แล้วชั้นกับเคียวโกะก็กินขนมอย่างมีความสุขรวมถึงรีบอร์นที่ไม่รู้มาตอนไหน และฮิบาริที่รีบแกะปลอกคอออกพลางนั่งกินแฮมเบอร์เกอร์ไปด้วยสีหน้าหงุดหงิด แล้วพวกชั้นก็ได้นั่งฟังเสียงสึนะและดีโน่แหกปากร้องลั่นเป็นซาวน์ประกอบด้วยเว้ยเฮ้ย
อ้วก!
หลังจากพวกสึนะและฮารุมารวมกับพวกชั้นที่นั่งกินขนมอย่างสบายแล้วนะเว้ยเฮ้ย สึนะกับดีโน่ก็อ้วกแตกทันที- -;;
"คุณสึนะไม่เป็นไรนะคะ" ฮารุลูบหลังเจ้าสึนะไปเรื่อยๆ
"สึนะคุงกับคุณดีโน่ตลกจังเลย" เคียวโกะพูดยิ้มๆ
"นั่นสิ ฮะๆ" นี่ยามะชัวร์ๆ เว้ยเฮ้ย
"รุ่นที่สิบครับ เป็นความผิดผมเองที่ทำให้รุ่นที่สิบเป็นแบบนี้T^T" นี่คงไม่ต้องบรรยายนะเว้ยเฮ้ย- -
"ลูกศิษย์นายนี่ไม่ไหวเลยนะเว้ยเฮ้ย รีบอร์น ไม่เหมือนศิษย์ชั้นนะเว้ยเฮ้ย" แล้วชั้นก็มองไปที่เจ้าเรียวเฮรวมทั้งทุกคนด้วย เจ้าเรียวเฮวิ่งขึ้นรถไฟเหาะตีลังกาสิบตลบนั่นพลางชูมือขึ้นแล้วตะโกน 'สุดขั้ว!!!' นี่แหละศิษย์ชั้นเว้ยเฮ้ย
"นั่นสิ ศิษย์ชั้นมันเจ้าห่วยจริงๆ" รีบอร์นพูดออกมา สึนะหันไปถลึงตาใส่แต่ยังไม่มีแรงจะพูด- -;; ถ้าจะอาการหนักนะเว้ยเฮ้ย
"ต่อไปจะไปเล่นอะไรกันดี" เคียวโกะถามขึ้น
"มาสวนสนุกก็ต้องไปบ้านผีสิงสิคะ" ฮารุพูดขึ้นมา
"จะว่าไป....คุณมุคุโร่โคลมจังยังไม่ออกมาจากบ้านผีสิงเลยนะ" เคียวโกะพูดเหมือนนึกขึ้นได้ นั่นสิเว้ยเฮ้ย
"งั้นเราเข้าไปตามคุณมุคุโร่กับโคลมจังกันเถอะคะ" ฮารุเสนอ แน่นอนก็ต้องไปสิเว้ยเฮ้ย
"โคโรเนโร่ นายกำลังทำอะไรน่ะ" เสียงหนึ่งดังขึ้น ทุกคนหันไปและพบกับ...
"รัล!!! เธอมาทำอะไรที่นี่!!!" ชั้นตะโกนเสียงดัง
"ก็นายกับรีบอร์นเรียกชั้นมาไม่ใช่รึไง แล้วนี่พวกนายมาทำอะไรที่บ้านผีสิง" ลืมสนิทเลยแฮะว่าตามรัลมาด้วยเว้ยเฮ้ย...
"คือว่า เราจะเข้าไปตามคุณมุคุโร่กับโคลมจังในบ้านผีสิงนะคะ" ฮารุตอบ
"งั้น...ออกมาเมื่อไร บอกละกัน ฉันจะไปหาอะไรกิน" พูดจบรัลก็เดินจากไป
"เดี๋ยว!!! รอด้วยสิ!!!" แน่นอน ชั้นก็ตามไปสิเว้ยเฮ้ย
ในตอนเย็น ชั้นกับรัลเจอรีบอร์น เคียวโกะ ฮารุ แรมโบ้ อี้ผิง ฟูตะ โคลม และมุคุโร่ที่ทางออกสวนสนุก แล้วคนอื่นละ?
"พวกซาวาดะไปไหนแล้วละ" รัลถามขึ้น
"พอออกจากบ้านผีสิงมาก็หาไม่เจอ เลยคิดว่าคงกลับไปแล้วนะคะ" เคียวโกะเป็นคนตอบให้
แล้วพวกเราทั้งหมดก็เดินออกจากสวนสนุกเพราะแรมโบ้ร้องอยากกินออมเล็ตของมาม้า= =
____________________________________________________________
ณ สวนสนุกแห่งหนึ่ง ที่บ้านผีสิง มีเสียงร้องออกมาทำเอาเหล่ายามกลัวไม่กล้าเข้าใกล้
"เราจะออกไปกันยังไงT-T"
"ไม่ต้องห่วงครับ รุ่นที่สิบ ผมจะหาทางออกไปให้ได้"
"เราเดินหามาทั้งวันแล้วนะ โกคุเดระคุง"
"ฮะๆ นั่นสินะ"
"เจ้าสัตว์กินพืช ถอดปลอกคอออกเดี๋ยวนี้!!"
"เคียวยะ อย่าดื้อสิ ชั้นถอดเป็นที่ไหนละ!!!"
"หาทางออกแบบสุดขั้ว!!!"
"คุณพี่คร้าบ สุดขั้วแล้วทำไมไม่เจอสักทีละครับT-T"
_____________________________________________________________
ตอนจบคุ้นๆเนอะเว้ยเฮ้ย^^
ความคิดเห็น