110811

เหนื่อยจัง...
สัปดาห์นี้มันเหนื่อยมาก...ถ้าวันศุกร์ไม่ได้หยุดวันแม่ ต้องทนไม่ไหวแน่ๆ
ตั้งแต่วันจันทร์ ก็ต้องปั่นงานเลขแหลก นิทานเลขบ้าบอ..จะร้องไห้ เหวี่ยงไปหลายรอบอยู่ ทำเสียงหงุดหงิดใส่เพื่อนด้วย ไม่ดีเลย..ขอโทษนะ

วันอังคารก็ไม่ได้ปั่นนิทานบ้านั่นเลย.. มัวแต่ต้องมานั่งเครียดเรื่องพรีเซนต์โครงงานวิทย์ แล้วไง? นั่งรอไปสามชั่วโมง ไม่ได้ทำอะไรเลย งานเลขไม่ได้ปั่น แต่สุดท้าย.. ยังไม่ได้พรีเซนต์ จะบ้าตาย!

วันต่อมาก็ดันลืมเอาแฟรชไดร์ฟที่ใส่โครงงานไป.. ดีที่มีสำรองไว้อีกอัน แต่ต้องไปแก้ใหม่หมด ขอโทษทุกคนที่ทำให้ลำบาก.. ไม่น่าเอากลับบ้านมาเลย... สุดท้ายพรีเซนต์เสร็จก็ต้องเร่งปั่นงานอยู่ห้องมัลติที่ใช้พรีเซนต์นั่นแหละ ยังดีที่ถึงเลิกเรียนแล้ว แต่ยังมีกลุ่มอื่นมาพรีเซนต์ต่อ เลยนั่งทำงานต่อไปได้ ต้องขอบคุณทุกคนในกลุ่มเรามากๆ.. ถึงแม้จะแบ่งเป็นทำนิทานสองกลุ่ม แต่ทุกคนก็มาช่วยกันเต็มที่ ถึงสุดท้ายจะไม่เสร็จก็ตาม= = กำหนดส่งวันพุธ แต่สุดท้ายก็เลยตามเลย ปั่นจนเกือบห้าโมงยังไม่เสร็จ ก็กลับบ้านเลยดีกว่า..!

พอวันนี้... ทำพิธีวันแม่+เข้าห้องพิพิธภัณฑ์ แล้วคือไม่รู้ว่าจะไม่ได้กลับมาที่ตึกเรียนแล้ว เลยไม่ได้เอาเลขไปทำ แล้วไง.. ส่งช้าอีก จะบ้าตาย.. แถมรีบส่งเลข พอส่งเสร็จนี่โล่ง รีบดิ่งไปไปรษณีย์ ส่งใบสมัครค่ายศิริราช ลืมเรื่องสมุดชีวะไปสนิท.. เออเยี่ยม หักคะแนนแน่ๆ อุตส่าห์นั่งคัด.. ทำไมชีวิตเป็นงี้วะ...

อาทิตย์นี้แทบไม่ได้เรียนไรเลย หลังสอบเสร็จมันยิ่งกว่าก่อนสอบ งานถาโถมมาก..เหนื่อยจริงๆ ได้แต่หวังว่าหลังวันวิทย์จะได้พักซักที... แต่คงไม่= =
ตอนนี้คิดถึงปิดเทอมตุลาไปเรียบร้อยแล้ว.. อยากปิดเทอม ถึงจะต้องเรียนพิเศษ แต่มันก็ดีกว่ามานั่งเรียนเครียดๆ ในห้องเรียน แถมที่เรียนพิเศษไม่มีการบ้าน!! สำคัญสุดเลยข้อนี้.. ไม่มีโปรเจค ไม่มีงาน ไม่มีรายงาน ไม่มีอะไรทั้งนั้น!! ไม่ต้องมีพันธะอะไรเลย!!

ชีวิตม.ปลายมันเหนื่อยจริงๆ ไม่ไหวอ่ะ... อยากหยุด..มาก กำลังคิดว่าคิดถูกรึเปล่าที่เข้าแผนวิทย์ คิดถูกรึเปล่าที่ตัดสินใจจะเอาหมอ คิดถูกรึเปล่าที่ตัดใจเรื่องไปญี่ปุ่นทั้งที่ยังไม่เคยลอง คิดถูกรึเปล่าที่เลือกเอาวิทย์มากกว่าภาษา คิดถูกรึเปล่า...คิดดีรึยัง...?

แต่เรารู้ไงว่าพ่อแม่คาดหวังกับเราไว้มาก... รู้ว่าพ่อแม่อยากให้เป็นหมอ แต่ไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วตัวเราเอง..อยากเป็นหมอรึเปล่า?
มันเหมือน... ไปทางไหนก็คงไม่รอดแล้ว เลือกเรียนหมอน่าจะดีที่สุด
ทั้งที่เมื่อก่อนคิดเอาไว้ว่า..ไม่ว่ายังไงชั้นก็จะเข้านิเทศ!! อยากทำหนัง อะไรพวกนั้น
หรือไม่ก็... ไปญี่ปุ่น ไปเรียนญี่ปุ่นไรงี้ ชีวิตคงหรรษาดี 55
แต่มันก็แค่ฝัน... แค่ฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง รู้ว่าเหมือนพวกขี้แพ้ที่คิดว่าไม่ได้ทั้งที่ยังไม่เคยลอง แต่ว่า..รู้อยู่ว่าไม่มีทาง พ่อแม่ไม่ยอมหรอก.. ไม่เด็ดขาด แล้วไปก็คงไม่รอด โตขึ้นจะทำงานอะไร? คิดไม่ออกหรอก...
ไม่ได้เก่งอย่างใครเค้า... ผลการเรียนมันเบๆ ไปหมด แล้วจะเอาอะไรไปสู้ใครเค้าได้กัน...

วุ้ย..พูดแล้วเครียด อนาคตก็เรื่องของอนาคตและกัน! ปีหน้าโลกก็แตกแล้ว คิดไรมาก ;P

อีกเรื่องที่รู้สึกเครียดๆ คือเรื่องจัมพ์...- -'
คือมันไม่ใช่เรื่องของริวอ่ะ.. คือเรื่องริวอ่ะเครียดอยู่แล้วแหละ แต่ตอนนี้มันแบบ...ยังไงไม่รู้
มันรู้สึกแปลกๆ ..บางทีก็เหนื่อยนะ เหนื่อยที่จะตามแล้ว
แต่ไม่เลิกหรอก.. บอกไปแล้วนี่ว่าจะรักตลอดไป ก็จะรักจริงๆ
พูดตรงๆ ว่าไม่ได้เบื่อจัมพ์ ไม่เคยเบื่อด้วย แต่เบื่ออะไรบางอย่างก็เท่านั้น มันเลยเหมือนเหนื่อยมาก แต่ก็อาจจะแค่ช่วงนี้ก็ได้มั้ง อาจจะเป็นเพราะงานมันสุมมาเยอะ อะไรก็เหนื่อยไปหมด

เออ... ไม่รุ้จะบ่นไรแล้ว= = 555
ตอนแรกมันอัดอั้นไปหมด หลังๆ เหมือนจะได้ระบายมากขึ้น เลยเกิดอาการนึกไม่ออก 555
ความจริงก็แค่อยากจะพูดมันออกมาเท่านั้นแหละ พูดในที่ที่ไม่มีใครจะมาสนใจ ไม่มีใครมานั่งดู นั่งแคร์ว่าเราจะคิดยังไง... เอ่อะ..ปกติไม่มีใครเข้าบล็อกเท่าไรสินะ?
เพราะคิดว่าปกติคงไม่ค่อยมี เลยอัพระบายทุกอย่างในบล็อกหมดเลย= =

งืม... ไว้เครียดอีกก็บ่นอีก พอ จบ นอน

เตรียมตัวตื่นมาทำเพื่อแม่ดีกว่า :)

110811

ความคิดเห็น