คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เจ้าชายคาเรน
5
เจ้าชายคาเรน
ทั่กๆๆๆๆๆๆ
ฝีพระบาทเล็กแต่ก่อให้เกิดเสียงดัง ทำให้อดีตกษัตริย์บาโรเงยพระพักตร์จากตำราที่ทรงอ่าน หันมองไปทางบานพระทวาร แล้ววรองค์เล็ก ทว่าว่องไว ก็ทรงวิ่งปรูดเข้ามา แล้วถวายบังคมผลุบลง
“ท่านปู่ หม่อมฉันขอหลบใต้พระแท่นนะกระหม่อม”
โดยไม่รอประทานอนุญาต วรองค์น้อยก็ทรงคลานเข้าไปใต้พระแท่นยาว ก่อนตวัดชายผ้าคลุมลงมาบัง แล้วเมื่อท่านปู่ก้มพระพักตร์ลงมามอง สุรเสียงกระซิบก็ดังขึ้น
“แสร้งเป็นไม่เห็นหม่อมฉัน ท่านแม่กำลังมาทางนี้กระหม่อม”
อดีตกษัตริย์บาโรจึงทรงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ดังว่า ขณะดำริในใจว่าเจ้าหลานตัวดี ไปทำความผิดอะไรมาแน่ๆ
“คาเรน คาเรน อยู่ไหน”
เสียงพระสุณิสา...เฟลิโอน่า วาเนบลี เดอะควีน ออฟคาโนวาล ที่ดูท่าทางหัวเสียกับอะไรบางอย่าง ซึ่งไม่ต้องเดาก็พอรู้ว่า เป็นเพราะเจ้าตัวเล็กที่หลบอยู่ใต้พระแท่นแน่ๆ ก่อนที่วรองค์บางในภูษาทรงงาม จะเสด็จผ่านบานพระทวารเข้ามา แล้วถวายคำนับ
การถวายคำนับที่ต้องเรียกว่า.....ผลุบขึ้นผลุบลง
เหมือนแม่ไม่มีผิด
ดำริในพระทัยอย่างขบขัน แต่ยังทรงทำเฉย เงยพระพักตร์ขึ้นจากตำราอีกครั้งหนึ่ง และก่อนจะทรงตรัสถาม เฟรินก็บอกถึงฤทธิ์หลานคนเก่งให้ฟังทันที
“คาเรนน่ะกระหม่อม เห็นไวๆว่าวิ่งมาทางนี้ มาเข้าเฝ้าฝ่าบาทบ้างไหมกระหม่อม”
“ไม่นะ”
รับสั่งสั้น ก่อนได้ยินเสียงพ่นลมหายใจจากคนมีชนักติดหลังอยู่ใต้พระแท่น
“ว่าแต่ คาเรนไปทำอะไรผิดมาอีกล่ะ”
คราวนี้เป็นเสียงเอื๊อก จนนึกภาพใครบางคนกำลังสะดุ้งได้ชัดเจนในห้วงคิด
“ยิ่งกว่าผิดอีกกระหม่อม หม่อมฉันสั่งห้ามนักห้ามหนาไม่ให้เข้าไปในห้องเก็บอาวุธ และบอกตั้งกี่ครั้งแล้วว่าดาบผ่าปฐพีไม่ใช่ของเล่น แต่คาเรนก็ยังเอามาเล่นจนได้ ถ้าเจอนะกระหม่อม หม่อมฉันจะเฆี่ยนให้ลายทั้งตัวเชียว”
“แค่เอาดาบมาเล่น” คนรักหลานเผลอออกรับแทนอย่างเคยตัว ทำให้เฟรินต้องรีบทูลทันที
“โอ๊ย ถ้าแค่เอาดาบมาเล่น คนอย่างคาเรนไม่ถึงขั้นวิ่งหนีหรอกกระหม่อม แต่นี่ล่อเอายอดพระราชวังทิศเหนือพังไปเป็นแถบ เหล่าขุนนางโวยวายกันใหญ่ ถึงพระคลังคาโนวาลจะเต็มถัง แต่เป็นอย่างนี้บ่อยๆ มีหวัง ได้มีม็อบมาตั้งหน้าวังแน่กระหม่อม”
“อืม นั่นสมควรถูกจับมาลงโทษ” ตรัสพลางสรวลก้องให้พระสุณิสาเบื้องหน้าขมวดขนงด้วยความสงสัย ขณะที่พระทัยรัชทายาทองค์น้อยเต้นตูมตามด้วยความเสียววาบ
ท่านปู่พระทัยดีเสมอ แต่ผิดเป็นผิด และเมื่อทำความผิดย่อมมีบทลงโทษ
“เอาเถอะ ถ้าคาเรนมาที่นี่ จะช่วยรั้งตัวไว้ให้”
“แล้วให้คนมาตามหม่อมฉันเลยนะกระหม่อม”
“อื้ม อื้ม รู้แล้ว”
แล้วเมื่อพระมารดาเสด็จลับไป เจ้าหนูคาเรนก็คลานออกมากอดพระชงฆ์ท่านปู่อย่างเอาพระทัย พลางหัวเราะแหะๆอย่างน่าหมั่นไส้นัก
วรองค์เล็กในภูษาทรงเจ้าชายที่มอมแมมเหมือนทุกวัน พระฉวีขาวจัดจนเห็นเส้นพระโลหิตซ่านใต้ปรางค์นวล เนตรสีน้ำตาลส่องประกายใสแจ๋วที่ได้มาจากอดีตเจ้าหญิงแห่งบารามอส เกศายาวประอังสาปัดปลายไม่เป็นทรง และเป็นสีเงินที่ได้มาจากโอรสของพระองค์ และนิสัยชอบหาเรื่อง แถมไวเป็นปรอทนี่คงไม่ต้องพูดว่ามาจากใคร
“ท่านแม่เข้าพระทัยผิดกระหม่อม”
แน่ะ พอเริ่มพ้นผิด ก็ชักแก้ตัว
“เฟลิโอน่าเข้าใจว่ายังไง”
ตรัสถามเสร็จก็ทรงอุ้มวรองค์เล็กมาวางบนพระเพลา คนช่างพูดจึงรีบแจกแจง “ท่านแม่คิดว่าหม่อมฉันแอบเข้าไปในห้องเก็บอาวุธ แล้วเอาดาบผ่าปฐพีออกมาเล่น”
“ก็แม่เขาห้ามแล้วนี่”
“ห้ามแล้วก็ไม่ฝ่าฝืนไงกระหม่อม หม่อมฉันแค่ไปยืนอยู่หน้าห้องเก็บอาวุธแล้วเรียกดาบเฉยๆ ดาบมันออกมาจากห้องเอง ไม่ได้เอามันออกมาซะหน่อย แล้วหม่อมฉันก็ไม่ได้เล่นด้วย แค่ถือเฉยๆ แต่ดาบมันหนักไปหน่อยกระหม่อม มันเลยฟาดลงบนพื้น เท่านั้นเอง ยอดปราสาทไหวยวบเลยกระหม่อม”
ท่านปู่ฟังคำแก้ตัวแล้วกระพริบเนตรปริบๆ ก่อนแปรเป็นสรวลลั่น คนบนพระเพลาจึงสรวลรับปุเลี่ยนๆ ก่อนถามใหม่
“ท่านปู่จะบอกท่านแม่ไหมกระหม่อม”
เนตรสีฟ้าดูอบอุ่นหันมาสบ รอยสรวลมุมปากปรากฏให้คนเงยพักตร์มอง พระทัยชื้นขึ้น
“บอกเรื่องไหนล่ะ บอกว่าความจริงแล้วเฟลิโอน่าเข้าใจผิด หรือบอกว่าเจ้าเข้ามาหลบภัยใต้พระแท่นนี่ดีล่ะ”
พักตร์คมคายเงยมอง พระขนงขมวดยุ่ง ก่อนรับสั่งอย่างงอนๆว่า
“กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ”
เท่านั้นเอง เสียงสรวลก้องก็ตามมาอย่างถูกพระทัย ก่อนย้อนกลับไปว่า
“แต่กษัตริย์ก็รับปากแม่เจ้าไปแล้ว”
“ทรงรับปากหม่อมฉันก่อน กษัตริย์ต้องมีความยุติธรรม งานนี้ต้องตามคิวสิกระหม่อม”
“อืมจริง งานนี้ยอมแพ้เจ้า คาเรน”
แล้วบนพักตร์น้อยๆก็ปรากฏรอยสรวลกว้างอย่างชวนให้รู้สึกเอ็นดู แต่แล้วก็หุบอย่างรวดเร็วราวกับนึกอะไรขึ้นได้
“ท่านปู่ เมื่อกี้ท่านแม่บอกว่าเหล่าขุนนางโวยวายกันใหญ่ เรื่องนี้จะถึงหูท่านพ่อไหมกระหม่อม”
อดีตกษัตริย์บาโรทรงนิ่งไปนิดก่อนรับคำ
“อืม ก็น่าจะ”
นัยน์เนตรสีน้ำตาลฉายแววสำนึกผิด พระพักตร์มุ่นลง ก่อนเอ่ยสุรเสียงอ่อย
“ท่านแม่โกรธเดี๋ยวเดียวก็หาย แค่ไปอ้อนหน่อยเดียวกระหม่อม แต่หม่อมฉันไม่อยากให้ท่านพ่อโกรธ เพราะท่านพ่อโกรธแล้วจะนิ่ง หม่อมฉันทำอะไรไม่ถูก”
ผู้เป็นพระอัยกาจึงอุ้มวรองค์น้อยลงวางบนพื้นเบื้องหน้า นัยน์เนตรสีน้ำตาลสบมองอย่างไร้เดียงสา ก่อนจะฟังคำที่ประทานสั่งสอน
“ฟังปู่นะ คาเรน” สุรเสียงอ่อนโยนคล้ายเวลาทรงประทานนิทานก่อนบรรทม “พ่อเจ้าเป็นกษัตริย์ อย่างที่เจ้าบอก กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ กษัตริย์ต้องมีความยุติธรรม เมื่อเจ้าทำผิด จึงร้ายแรงกว่าคนทั่วไป เพราะเจ้าเป็นองค์รัชทายาทของราชวงศ์ ย่อมต้องรู้ถูกผิดมากกว่าใคร”
“ตอนที่ท่านปู่เป็นกษัตริย์ ท่านปู่ดุท่านพ่อบ่อยหรือเปล่ากระหม่อม”
คำถามไร้เดียงสานั้นทำให้วรองค์สูงนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนรับสั่งตอบในที่สุด “เท่าที่ปู่จำได้ พ่อเจ้าไม่เคยทำอะไรให้ปู่ต้องดุเลยสักครั้ง มีบ้างที่ไม่ได้อย่างใจ แต่เขาก็เป็นเจ้าชายที่ดีของราชวงศ์ และเป็นกษัตริย์ที่ดีพระองค์หนึ่งของคาโนวาล”
คนตัวเล็กเบื้องหน้าฉีกยิ้มกว้างอย่างภาคภูมิใจ พยายามยืดอกให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“งั้นหม่อมฉันก็จะเป็นเจ้าชายที่ดีของราชวงศ์ และจะเป็นกษัตริย์ที่ดีให้ท่านพ่อชื่นใจนะกระหม่อม”
ว่าแล้วก็กระโดดเหย็งอย่างร่าเริงก่อนแล่นปรูดออกไปนอกบานพระทวารอย่างรวดเร็ว คาดว่าคงจะนึกวิธีอ้อนท่านแม่คนเก่งออกแล้ว จึงรีบร้อนขนาดนั้น
แต่แล้วก็แล่นกลับเข้ามาใหม่ เพราะลืมถวายคำนับ ก่อนจะแล่นออกไปอีกครั้ง
เจ้าหลานคนนี้
คาเรน วาเนบลี เดอะปรินเซส ออฟคาโนวาล
รัชทายาทองค์โตของราชวงศ์.......เจ้าหญิงที่อยากเป็นกษัตริย์
หรือว่ามันจะลืมไปแล้วว่าตัวเองเป็นผู้หญิง แต่จะโทษใครได้ ในเมื่อคาเรนเกิดมาท่ามกลางความหวังความปลาบปลื้มของทุกคน และใครๆก็อยากให้เป็นผู้ชาย
คาเรนมีความสำคัญ ไม่ใช่แค่ในคาโนวาลเท่านั้น
แต่ยังรวมไปถึงบารามอสที่กษัตริย์ชามัลปกครองอยู่ ซึ่งก็ทรงชรามากแล้ว
หากบัลลังก์สืบทอดมาถึงเฟลิโอน่า ย่อมต้องสืบทอดมาถึงคาเรน
บารามอสเป็นเมืองใหญ่อันดับหนึ่งพอๆกับคาโนวาล หากคาเรนได้ครองบัลลังก์ทั้งสองเมือง ย่อมนำมาซึ่งการรวมอาณาเขต
และจะไม่มีใครกล้าคัดค้าน......สายเลือดธิดาแห่งความมืด
สายเลือดปีศาจเดมอส
ติดอยู่แค่ปัญหาเดียว
ความคิดเห็น