คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : คมดาบ...คมวาจา
15
คมดาบ....คมวาจา
หลังจากสองพระองค์เสด็จลับไป ความเงียบก็เกิดขึ้นชั่วครู่ ก่อนอดีตคิงบาโรจะทรงตรัสขึ้น
“เอ้า คุยกันไปแล้วกัน ปู่จะกลับแล้ว”
ทรงรับสั่งกับพระนัดดาที่ทรงปราดเข้าประคองอย่างรู้หน้าที่ โดยก่อนหน้านั้นยังเลิกพระขนงมองเพื่อนรักอย่างมีความหมาย แล้วสุดท้าย......อีกสองพระองค์ก็ลับไปจนได้
“วันนี้ไปทำอะไรกับเจ้าหญิงคลาเอน่ามาล่ะ”
คาร์ซาร์ถามก่อนนั่งลงอย่างอ่อนแรงตรงที่ที่เพื่อนรักเพิ่งลุกออกไป และถึงกับงงไปบ้าง เมื่อเจ้าหญิงเซลด้าทำเมินเฉยต่อคำถาม ก่อนเดินไปกลางสนามฝึก และหยิบดาบใหญ่ที่เขาเพิ่งใช้ขึ้นมาพิจารณา
ชายหนุ่มมองคนรักอย่างประหลาดใจ
เธอ....ใช่ดูแปลกๆไปรึเปล่า
“ดาบดี” เสียงหวานเยือกเอ่ยขึ้นพลางลองพลิกดาบในมือ ประกายดาบสะท้อนกับแสงแดดวาบขึ้นมาสัมผัสกับใบหน้าคมคาย ความงามที่บัดนี้เจือปนไปด้วยความหมองเศร้าและสับสน ทำให้เธองามในอีกแบบหนึ่ง หากนักฆ่าแห่งซาเรสก็ไม่อาจรับรู้อะไรไปได้มากกว่าวันนี้เธอแปลกๆไปเท่านั้นเอง
“เซลด้า”
คาร์ซาร์ลองเรียกเพื่อให้มั่นใจว่าเธอไม่เหมือนทุกวันจริงๆ
เนตรงามสีเข้มเบือนมามอง ก่อนนิ่งงันราวกับกำลังทบทวนบางอย่าง แล้วคล้ายกับมีประกายไฟลุกโชติช่วงในดวงตา ชายหนุ่มถึงกับเบิกตากว้างอย่างตระหนกเมื่อรับรู้ได้ถึงรังสีชิงชังที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน โดยเฉพาะจากคนที่มั่นใจว่ากร้าวแค่ภายนอก แต่ภายในอ่อนโยนยิ่งกว่าเจ้าหญิงองค์ใดในโลกองค์นี้
แล้วตอนนั้น มือบางก็ตวัดวูบ ดาบหนาที่อยู่ในมือพุ่งออกราวกับลูกธนู และไปปักนิ่งบนพื้นดินหน้าศาลาไม้ คมดาบฝังจมอยู่ในดินเกือบครึ่ง!
ร่างระหงเบื้องหน้าชายหนุ่มนิ่งงัน ไม่ขยับเคลื่อนไหว สายตาชิงชังในตอนแรกเปลี่ยนมาเป็นท้าทายที่ทำให้เลือดในกายของนักฆ่าแล่นพล่าน ก่อนดวงตางามภายใต้ขนตายาวจะหลุบลง กวาดหาดาบเรียวที่หักครึ่ง แล้วเดินไปเก็บขึ้นมา
“เธอคิดจะทำอะไร”
คาร์ซาร์ตะโกนถามอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นหญิงสาวยกดาบเรียวหักสองท่อนขึ้นมาเทียบ แล้วประกบรอยหักเป็นเนื้อเดียวกัน
เขารู้จักความสามารถของเซลด้า.....ซ่อมอาวุธ
เสียงมนต์สวดด้วยสำเนียงเรื่อยๆ ฟังหวานเยือกเหมือนซึมซาบเข้าไปในหัวใจดังขึ้น ก่อนแสงสีเงินจะถูกวาดขึ้นทับรอยหักของดาบ แล้วเมื่อเส้นแสงหายไป รอยหักก็หายไปด้วย
“เซลด้า”
คราวนี้เป็นเสียงตะคอกอย่างที่ทำให้คนเป็นเจ้าหญิงทนไม่ได้เสมอ แต่บัดนี้คนฟังกลับเฉยชา ไม่ตอบสนองใดๆ เพียงแต่ยกดาบเรียวขึ้นสำรวจความแข็งแรง ก่อนหันมาถามอย่างเย็นชาปนประชดประชันอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนว่า
“ประลองกันหน่อยมั้ย คาร์ซาร์”
ร่างสูงของเสนาธิการแห่งป้อมอัศวินเหยียดยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว ความโกรธวาบอยู่ในดวงตาสีม่วง และอยากจะตะโกนถามออกไปนักว่า
‘เมื่อไหร่กันที่คิดอยากจะประลองดาบด้วยน่ะ’
“ว่าไงล่ะ ท่านนักรบ” เซลด้าพูดอย่างช้าๆ แต่ด้วยแววตาเชือดเฉือน “ให้เกียรติแก่เจ้าหญิงเพียงครั้งหนึ่ง คงไม่เสียศักดิ์ศรีนักรบแห่งคาโนวาลหรอกกระมัง”
คาร์ซาร์มองคนรักตรงหน้าด้วยความงุนงงระคนฉุนโกรธ พยายามบอกกับตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เจ้าหญิงผู้เอาแต่ใจแต่ไม่เคยหยิ่งยโสถึงได้อ้างเกียรติอ้างศักดิ์ศรีขึ้นมา และมีท่าทีกระด้างเย็นชาแบบนั้นราวกับไม่ใช่เจ้าหญิงเซลด้าคนเดิม
“เซลด้า เธอยังไม่พร้อมที่จะประลองดาบ”
ชายหนุ่มเตือนเสียงขรึม ติดจะดุไว้ก่อนในฐานะที่ทำอะไรไม่เชื่อฟังกันบ้าง
เจ้าหญิงจากอเมซอนสำรวจตัวเอง คิดว่าคนรักคงหมายถึงกระโปรงยาวกรอมเท้าที่ผูกชายและถักพันด้วยไหมเสียวุ่นวาย ซึ่งไม่เหมาะกับการต่อสู้ หรือแม้แต่ออกกำลังเล็กๆน้อยๆอย่างเด็ดขาด กะอีแค่ก้าวขาจะวิ่งยังต้องฉวยชายกระโปรงมากุมไว้ก่อน แล้วตอนต้องประลองจะเป็นอย่างไร
“ไม่มีปัญหา ท่านนักรบ”
ว่าแล้วดาบเรียวก็ตวัดเข้าหาตนเอง คมดาบสัมผัสผ้าเนื้อดีที่ใช้เย็บตัดด้วยความประณีตนั้นอย่างว่องไว ผ้ากระโปรงยาวที่ดูเกะกะถูกตักออกไปจนสั้นเลยเข่า เห็นเป็นกางเกงขายาวเนื้อบางที่รวบตรงข้อเท้าซึ่งปกติซ่อนไว้ใต้กระโปรงอย่างชัดเจน
ร่างงามยืนอยู่ตรงนั้น แสงแดดยามบ่ายกระทบทั้งดาบทั้งคนทรง มองดูสวยงามสมกับเป็นเจ้าหญิงแดนนักรบคนหนึ่งยิ่งนัก
“หรือท่านดูถูกนักรบหญิงแห่งอเมซอน”
เซลด้าตะคอกขึ้นอย่างหมดความอดทนเมื่อเห็นคาร์ซาร์ยังยืนนิ่ง แล้วดาบเรียว บาง แถมพลิ้วไหวจะถูกสะบัดขึ้น มือบางที่กุมมันขยับกรีดทางดาบไปในอากาศ ประกายที่ดวงตามนุษย์แปรตามไม่ทันทิ้งลวดลายไว้ในความว่างเปล่า ก่อนหายวับไปในชั่ววินาที ช่างเป็นเพลงดาบที่อันตรายและงดงามเสียจริงๆ
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่สวยงามเท่ากับเรือนร่างในชุดรุ่มร่ามที่เคลื่อนไหวตามลีลาเพลงดาบของตนเองอย่างกลมกลืน บางคราคล้ายกลายเป็นวิหคที่มีอิสระเหินบินในอากาศ บางคราคล้ายดั่งเป็นผืนฟ้าที่กว้างใหญ่ยากคะเน บางคราคล้ายกลายเป็นดาราแสนไกลยากไขว่คว้า บางคราเป็นสายลมบางเบายากจับต้อง บางคราเป็นดอกไม้กลีบบางเบาน่าทะนุถนอม และบางคราคล้ายเป็นขุนเขาหนักแน่นยากคลอนแคลน
เป็นเพลงดาบที่รวมทุกอย่างไว้ด้วยกัน ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก
ร่างสูงขยับออกไปนอกศาลาอย่างเผลอไผล แล้วกว่าจะรู้ตัว เลือดอันร้อนรุ่มก็ไหลวนไปทั่วร่าง มือใหญ่หยาบกร้านก็คว้าดาบหนาที่ปักอยู่บนพื้นขึ้นมาแล้ว
ดาบที่ถูกชักออกเกิดประกายส่องไปกระทบคนกำลังทวนเพลงดาบ เซลด้าจึงหยุดลงแล้วหันมามองคู่ประลองของเธอด้วยแววตานิ่งเฉย
รอยยิ้มงามเหยียดออก คล้ายยโสโอหัง แต่ก็คล้ายสมเพชตัวเองในเวลาเดียวกัน
“ท่านนักรบ....รับมือ!!”
------------------------------------------------------------------
ขาดคำ ร่างบางก็เป็นโผนพุ่งเข้าปะทะก่อน คาร์ซาร์เอียงดาบเข้าต้านไว้ แล้วต้องวกดาบกลับมาปกป้องด้านล่างอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนเป็นไปข้างซ้าย เพราะเซลด้ารุกเข้ามาจากทุกทิศทุกทาง ประกายดาบวาบทางโน้นทางนี้ทีชวนมึนงง บางคราเป็นเท้าเรียวงามที่เตะซ้อนขึ้นมาจากเงาดาบ และหากหลบไม่ทันถึงไม่มีบาดแผล ก็สมควรที่จะเจ็บน่าดู
เป็นภาระไม่น้อยที่เขาต้องยกดาบขึ้นกันดาบอีกเล่มหนึ่ง โดยที่น้ำหนักของดาบทั้งคู่ต่างกันมาก ดาบใหญ่ย่อมหมุนควงให้พลิ้วไปในทุกทิศทุกทางยากกว่าดาบที่มีน้ำหนักเบา แถมยังมีสัณฐานเรียวยาวช่วยยืดหดระยะระหว่างคู่ประลองตามใจชอบอีกด้วย
เคร้ง
ดาบต่อดาบปะทะกันตรงหน้า ทั้งคู่ค้างไปในจังหวะที่ดวงตาสองสีประสานกัน นัยน์ตาสีเข้มนิ่งเฉยเลื่อนลอย ขณะดวงตาสีม่วงงุนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่ก่อนที่เขาจะได้ถาม ดาบเรียวก็ถูกตวัดออกทางด้านข้าง ก่อนวกเข้ามาโจมตีลำตัวในจังหวะที่ยังยกดาบขึ้นกันเหนือหัว
มันเป็นโอกาสของเซลด้า รวมทั้งอาจเป็นชัยชนะ หากคาร์ซาร์ไวไม่พอที่จะเอาดาบของตัวเองกันไว้
เพราะเขาไวพอ รวมทั้งอาจไวกว่า ดาบหนักจึงถูกเสือกออก และ........
ทาบลงที่แขนซ้ายของเธอ.....
ดาบอยู่ในมือขวาของเธอ ซึ่งอยู่ในมือซ้ายของเขาอีกที แต่ดาบซึ่งอยู่ในมือขวาของเขากลับทาบตรงแขนซ้ายของเธอ นิดที่หากขยับคิดสู้ต่อเมื่อไหร่ แขนอาจขาดเมื่อนั้น
“เอาสิ ท่านชนะ”
เสียงของเซลด้านุ่มนวล แต่คาร์ซาร์กลับตะคอก
“เป็นบ้าอะไรไป”
“ไม่ต้องสนใจ ท่านชนะ อย่าให้ค้างคา ท่านชนะ”
พอเซลด้าตะโกน คาร์ซาร์กลับถามกลับเสียงเหนื่อยล้า
“เซลด้า ได้โปรด บอกฉันที เธอเป็นอะไรไป”
พริบตานั้นเอง ดาบที่คิดว่าสิ้นฤทธิ์กลับแผลงเดชอีกครั้ง หญิงสาวสะบัดวูบเดียวก่อนวกเข้ามาหมายโจมตีอีกครั้ง คาร์ซาร์จึงหมุนตัวหลบตามสัญชาตญาณ และเป็นการชักดาบกลับด้วย
ดาบที่ชักคืน บาดเอาโดนเนื้อ ดื่มเอาโดนเลือด คมดาบในมือเขาและแขนเสื้อสีขาวของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานทันที
เสนาธิการป้อมอัศวินคนเก่งเพิ่งเรียนรู้คำว่าพลาดท่าอย่างง่ายดายเป็นครั้งแรกก็ในคราวนี้นี่เอง
แขนซ้ายของเซลด้าคงจะชาไร้ความรู้สึกไปแล้ว แต่แขนขวาของเธอกลับเหยียดตรง ยื่นปลายดาบคมกริบเข้ามาจ่อที่คอเขา และหากเธอขยับมาข้างหน้าอีกนิดเดียว ปลายดาบได้ทะลวงเข้าไปในคอหอยเขาแน่
ส่วนแขนสองข้างของคาร์ซาร์กลับกางออกอย่างทำอะไรไม่ถูก กระทั่งดาบก็หล่นตุ๊บลงไปอยู่บนพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
นาทีนี้นักฆ่าจากซาเรสไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น เขามองบาดแผลของคนรักนิ่งราวกับจะหาคำตอบว่ามันคืออะไร
ชั่วชีวิตของการเป็นนักฆ่าเขาเห็นบาดแผลที่ฉกรรจ์สาหัสมาไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ แต่ไม่เคยมีความรู้สึกเหมือนกับตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของความเจ็บปวดเท่ากับแผลนี้มาก่อน
ชั่วชีวิตของการเป็นผู้ชนะ และเกลียดชังความรู้สึกของผู้พ่ายแพ้ บัดนี้กลับต้องถามตัวเองเป็นรอบที่ร้อยว่า ทำไมเขาไม่รีบแพ้ให้เร็วกว่านี้ ทำไมไม่รีบยอมแพ้ก่อนที่เธอจะบาดเจ็บ
และชั่วชีวิตของการเป็นผู้ทำลายชีวิต กลับอยากปกป้องชีวิตนี้ชีวิตเดียวให้พ้นจากอันตราย
เซลด้า ซิลเวอร์ เดอะปรินเซส ออฟอเมซอน
ชีวิตนี้ชีวิตเดียวเท่านั้น
“เซลด้า”
วิธีเรียก อ่อนโยนอย่างยิ่ง อ่อนโยนจนไม่เหลือเค้าท่านเสนาธิการฝ่ายซ้ายเลยแม้แต่น้อย
“เธอเลือดออก”
แล้วคาร์ซาร์ก็ทำท่าจะโน้มเข้ามาคว้าแขนเธอ ซึ่งเท่ากับว่าเขาโน้มเข้ามาหาคมดาบที่จ่อคอห่างเพียงครึ่งนิ้ว และบัดนี้คนจำเป็นต้องหนีคือเจ้าหญิงนักรบนั่นเอง
“อย่า” ตวาดเสียงกร้าว แต่กลับส่ายหน้าไล่ความคิดยอมแพ้ของตัวเอง และพยายามบังคับมือซึ่งสั่นเครือของตัวเองอย่างไร้ผล “อย่าเข้ามา”
ดวงตาสีม่วงยังคงมองบาดแผลซึ่งเลือดไหลไม่หยุดนั้น แล้วความคิดหลายอย่างก็วูบเข้ามาในสมอง
เขาเคยปกป้อง.....ร่างบอบบางนี้ไว้ด้วยชีวิต
เขาเคยทำทุกอย่าง.....บางครั้งก็เพียงเพื่อไม่ให้เลือดกระเซ็นไปเปื้อนเธอ
อย่าว่าแต่ให้ทนยืนมองเลือดเธอไหลอยู่กับตาแบบนี้เลย
ใครมันจะไปทนได้
เร็วเท่าความคิดที่บังคับให้เขาต้องทุกอย่างอย่างรวดเร็ว คาร์ซาร์โถมเข้าไปกอดร่างเซลด้าเอาไว้แนบแน่น ขณะที่หญิงสาวซึ่งไม่คิดว่าเขาจะกล้า เหวี่ยงดาบทิ้งไปอย่างรวดเร็วด้วยความกลัวว่ามันจะทำร้ายเขาจริงๆ
บ้าที่สุด
กลัวเขาบาดเจ็บขนาดนี้เลยหรือ ใจอ่อนเสียจริง ยัยเจ้าหญิงไม่ได้เรื่อง
อ้อมแขนของบุรุษตรงหน้าอบอุ่นและแข็งแรงเช่นเคย ไม่อาจเชื่อได้เลยว่าเขาคนนี้จะทำร้ายความรู้สึกของเธอด้วยการยัดเยียดเธอคืนบัลลังก์อเมซอนอย่างไร้เยื่อใย และไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเห็นเกียรติและศักดิ์ศรีบ้าๆนั่นสำคัญกว่าเธอ
“ไม่จริงใช่มั้ย ไม่จริงใช่มั้ย”
เสียงของเซลด้าอ่อนโหย และเธอรู้สึกราวกับมันดังออกมาพร้อมเสียงสะอื้น ที่ทำให้อ้อมแขนคาร์ซาร์กระชับแน่นขึ้นอย่างห่วงใย
“ไม่ต้องสน เซลด้า อะไรจะจริงหรือไม่จริง”
“ฉันไม่ได้ทำร้ายเธอใช่มั้ย ใช่มั้ย”
คราวนี้น้ำตาพรั่งพรูลงมาอย่างยากจะห้าม เธออ่อนแอเสมอเมื่อคิดว่าตัวเองปลอดภัยอยู่ในอ้อมกอดเขาแล้ว
“ไม่เลย เซลด้า ฉันไม่ได้เป็นอะไรเลย”
“คาร์ซาร์ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ”
“ช่างมัน เซลด้า ช่างมัน ช่างมัน”
เขายกมือขึ้นลูบเรือนผมยาวเป็นลอนที่กระจายเต็มแผ่นหลังอย่างนุ่มนวล
“ฉันต้องทำยังไง ทำยังไงดี ถึงไถ่ความผิดนี้ได้ เธอคงเกลียดฉัน ใช่หรือเปล่า”
“ไม่ เซลด้า ไม่เลย หลับซะ อย่าพูดอะไรอีก หลับซะ ปิดตาลง”
หญิงสาวปิดตาลงโดยดี แต่ยังคงพึมพำอยู่ และน้ำตาก็ยังไหลนองใบหน้างาม
“บอกฉันที คาร์ซาร์ บอกที อะไรคือความจริงอะไรคือความฝัน”
“ความจริงอยู่ในความฝัน ความฝันอยู่ในความจริง เซลด้า ถ้าความจริงเจ็บปวดจงนึกว่ากำลังฝัน เดี๋ยวเราจะตื่นขึ้นพบความจริงที่ไม่มีอะไรเลย แต่ไม่ว่าจะเป็นความจริงหรือความฝัน สวรรค์หรือนรก เซลด้า จงจำไว้ ฉันอยู่กับเธอเสมอ ทุกที่ ทุกเวลา เซลด้า ฉันอยู่ตรงหน้าเธอเมื่อเธอต้องการ”
“ฉันต้องการเธอ คาร์ซาร์ ต้องการ อย่าทำให้ฉันฝันร้ายอีก”
“ก็ตื่นสิ เซลด้า ฝันร้ายจบลงแล้ว ฉันอยู่นี่แล้ว”
แต่แทนที่หญิงสาวจะลืมตาขึ้นมา เธอกลับเหนื่อยอ่อนจนหมดสติไปในอ้อมแขนของคนรัก ซึ่งอบอุ่นและปลอดภัยยิ่งกว่าที่ใดในโลก
...........ฉันอยู่ตรงหน้าเมื่อเธอต้องการ เซลด้า และอยู่ห่างออกไปเมื่อเธอไม่ต้องการ..........
ฉันสัญญา
ด้วยชีวิต
สัญญา
ความคิดเห็น