คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Part seven : สับสนกับความรู้สึก(100% >.,
Part seven : สับสนกับความรู้สึก
เจสสิก้าจอดรถที่หน้าตึกบริษัทซีวอน เธอมองตึกกับเอกสารในมือสลับไปมา พลางถอนหายใจ เมื่อไหร่เรื่องนี้จะจบ ๆ งานจะเสร็จ ๆ ไป หรือเปลี่ยนคนอื่นมาทำแทนเธอทีได้ไหมเนี่ย
แต่สุดท้ายเธอก็ก้าวลงจากรถอย่างมั่นใจ ทั้ง ๆ ที่ในใจยังไม่มั่งคงเท่าไหร่นัก ทั้งอ่อนแอและทั้งหวั่นไหว
“ขอพบคุณซีวอนค่ะ”
“คุณเจสสิก้า”เลขาหน้าห้องของซีวอนที่พอคุ้นหน้าเธอเดินเข้ามา เชื้อเชิญเธอให้เดินตามไปหาซีวอน
“ขอบคุณค่ะ”
เธอค่อย ๆ แง้มประตูเปิดแล้วเดินเข้ามาอย่างมั่นใจ ไม่หวั่นเกรงสิ่งใดทั้งสิ้น ซีวอนที่นั่งก้มอ่านเอกสารเงยหน้าขึ้นมาแล้วเผยรอยยิ้มยั่ว
“นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว”
“แล้วเรื่องอะไรที่ฉันจะต้องมาไม่มาล่ะคะ”
ซีวอนนึกชมแม่สาวปากเก่งที่ยังคงทำตัวเป็นปกติราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น สงสัยเขาต้องกระตุ้นความทรงจำของเธอซะแล้ว
เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ แล้วกระซิบข้างหูของเจสสิก้าเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอนหัวใจหญิงสาว
“จริงๆ จูบคราวนั้นฉันรู้สึกดีนะ”
เจสสิก้าเบิกตากว้างทันทีที่เขาเอ่ยจบ ใบหน้าสวยมีสีขึ้นมาทันควัน เธอตวัดใบหน้ามามองซีวอนอย่างโกรธ ๆ
“อย่ามาหาเรื่องกันเลยค่ะ ฉันจะมาเสนองานแล้วจะรีบกลับ”
“อ๋อ ที่แท้ที่กล้ามาเพราะยังอยากได้เงินสินะ”
เจสสิก้าหน่ายใจกับความคิดแสนอคติของเขา ถึงแม้เธอจะจนหรือยังไง ก็ไม่น่ามากล่าวหาเธอเสีย ๆ หายแบบนี้ หรือ ไม่ควรมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของเธอทั้งสิ้น เธอเผลอใช้แววตาตัดพ้อมองซีวอนแวบหนึ่ง
ซีวอนมองสายตาตัดพ้อของเธอแล้วรู้สึกเจ็บขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ ทำไมเขาต้องยุ่งกับเธอด้วยนะ ทั้ง ๆ ที่ถ้าคุยงานจริง ๆ จัง ๆ เดี๋ยวก็เสร็จและจบกันไปแล้วแท้ ๆ เขาคิดอะไรของเขากันนะ
“ฉันเหนื่อยเต็มที คุณอยากคิดยังไงก็ช่าง แต่ช่วยมาดูงานเสียที คนหิวเงินแสนน่ารังเกียจอย่างฉันจะได้ไปไกล ๆ จากหน้าคุณเสียที”
ซีวอนอึ้งเล็กน้อยกับคำพูดของเจสสิก้า เขาไม่ชอบแบบนี้เลย
“งั้นเอางานมาดูเลยก็ได้”
// รังเกียจฉันมากเลยใช่ไหม นายซีวอน ฉันก็ไม่ได้พิศวาสนายนักหรอกนะ //
ทั้งคู่ใช้เวลาเพียงไม่นานนัก การตกลงงานก็เป็นไปอย่างเรียบร้อย ไม่มีคำพูดกระทบกระทั่งจากคนที่ตั้งอกตั้งใจฟังงานจากเธอ จนเมื่อเสร็จเขาก็สั่งกาแฟจากเลขาเขา
“คุณจะเอากาแฟด้วยไหม”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันขอตัวเลยละกัน”
“นั่งทานกาแฟกับผมเสียหน่อย คงไม่เป็นการรบกวนเวลาของคุณมากนะครับ”
เจสสิก้าจำใจนั่งลงที่เก่าแล้วรอจนกาแฟหอมกรุ่นมาเสิร์ฟ เธอพึมพำขอบคุณเลขาสาวเบา ๆ ซึ่งเธอก็ส่งรอยยิ้มตอบกลับมาให้ เธอปรุงรสกาแฟตามที่เธอชอบแล้วยกแก้วขึ้นดื่ม แต่เธอก็อดมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามไม่ได้ เวลาที่เขาไม่พูดจาเสียดสีเธอแบบนี้เขาก็ดูดีนะ เผลอ ๆ บางทียังหล่อหว่าเพื่อนของเธอเสียอีก
// แล้วทำไมเธอจะต้องเอาเขามาเปรียบกับ ฮันคยอง ด้วยล่ะ//
เหมือนซีวอนจะรู้ตัวว่าถูกแอบมองอยู่ เขาเงยหน้าขึ้นมาสบกับเจสสิก้า รอยยิ้มเท่ถูกส่งมาให้ ทำเอาสาวเจ้าหน้าขึ้นสีอีกรอบของวัน เธอรีบดื่มกาแฟให้หมด ๆ แล้วจะได้กลับซะที
“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”
เธอลุกขึ้นพร้อมหอบเอกสารทั้งหมด ซีวอนลุกตามเดินมาส่งเธอถึงหน้าห้อง จะตามมาทำไมเนี่ย
“ขอบคุณนะคะที่ส่ง”
“เดี๋ยว........”
ซีวอนคว้าข้อมือของเจสสิก้าไว้ แล้วจูบที่มือเธอเบา ๆ เนิ่นนาน สายตากรุ้มกริ่มเชยมองสบกับตาเธอ หน้าที่เพิ่งหายแดง คราวนี้พร้อมจะระเบิดได้ทันที
“ฉันพูดจริง ๆ นะ จูบคราวนั้นฉันรู้สึกดี”
ซีวอนทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง เหมือนหาเหตุผลได้แล้วว่าทำไมถึงชอบวุ่นวายกับเธอนัก แต่คนที่ยืนอึ้งอยู่ยังคงสับสนวุ่นวายในสมองและหัวใจ
“ตาบ้าๆๆๆๆๆๆ ฉันเกลียดนายๆๆๆๆๆ……ต่างหาก..ล่ะ”
ทำไมคำพูดคราวนี้ถึงได้ไม่มั่นคงนักนะ แล้วทำไมใจเจ้ากรรมถึงได้เต้นระรัวราวกับสาวน้อยที่เพิ่งรู้จักความรัก
แต่...ทำไมอาการแบบนี้ถึงกลบความรู้สึกที่เธอเคยคิดถึงฮันคยองได้ล่ะ..
ฉันยกชาหอมกรุ่นมาเสิร์ฟให้พี่สาวที่มาเยี่ยมถึงบ้าน พี่ยังดูอารมณ์ดี ไม่มีร่องรอยแห่งความทุกข์ ฉันก็สบายใจ
“พี่แทยอน สบายดีใช่ไหมคะ”
“อืม แล้วเธอล่ะซอ หายป่วยยัง”
“ค่ะ ดีขึ้นมากแล้ว ดีที่คุณคยูช่วยดูแลน่ะค่ะ -///-”
“แหมเป็นสามีที่น่ารักดีจังเลยนะ”
“พี่แทยอน!!!”
“อ้าว พี่พูดเรื่องจริง แบบนี้พี่ก็สบายใจ ถ้าเธอมีความสุขดี”
“พี่แทยอน ซอมีเรื่องอยากจะขอโทษ”
“เรื่องอะไร น้อสาวของพี่แอบไปก่อเรื่องอะไรไว้รึปล่าว”
ฉันสบตาพี่สาวด้วยความจริงใจ ก่อนจะค่อย ๆ ก้มหน้าเพื่อหลบสายตาอันแสนอ่อนโยนของพี่ บางทีเรื่องที่ฉันจะพูด มันอาจจะทำร้ายพี่แทยอนก็ได้ แต่ถึงยังไงมันก็เป็นความรู้สึกที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ มีแต่จะถลำลึกลงไปหรือไม่ก็ต้องรอวันจางหาย
“ซอ................”
“ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร ซอก็รู้ว่าพี่พร้อมอภัยเสมอ หากเป็นน้องสาวผู้น่ารักของพี่”
“ซอ คิดว่า ความรู้สึกที่มีให้คุณคยู มันเกินกว่า.......ที่ซอคิดไว้”
“.....................”
“พี่แทยอน ซอขอโทษ ทั้ง ๆ ที่เขาทำลายชีวิตเรา”
แทยอนใช้มือลูบหัวห้องสาวที่กำลังร้องไห้เบาๆ เธอยิ้มอ่อนโยนให้น้องสาว
“พี่บอกแล้วใช่ไหม ถึงแม้เขาจะทำลายชีวิตเรา แต่ตอนนี้เขาก็สร้างชีวิตใหม่ที่มั่นคงให้ซอใช่ไหม”
“พี่แทยอน......มันผิดต่อพี่มากเลย ซอขอโทษ”
“ถ้าซอมีความสุข พี่ก็ดีใจแล้ว”
“ขอบคุณมากค่ะ พี่แทยอน”
พี่สาวผู้เข้มแข็งและคิดถึงเธอเสมอ ถึงมันจะผิดต่อพี่ของเธอ แต่ความอ่อนโยนของเขาก็มาทลายกำแพงที่เธอเพียรสร้างทีละ ๆ นิด แล้ว
“แล้วพี่กับคุณคิบอม เป็นยังไงบ้างคะ”
“ก็ไม่มีอะไรนี่”
“เขาทำร้ายพี่มั่งหรือปล่าวคะ”
“หลัง ๆ ก็อารมณ์เย็นลงเยอะ ไม่รู้ว่าทำไม แต่ก็ดี”
“สงสัยคงพอใจคนข้างตัวมั้งคะ”
“ไม่มีทาง”แทยอนพูดด้วยเสียงเฉียบขาด
“ไหนเห็นว่าดูแลคนป่วยมาไม่ใช่เหรอคะ พี่แทยอน ^-^”
แทยอนหน้าแดงเล็กน้อย เสียงหัวเราะใส ๆ ของซอลอยออกมานอกห้อง ทำให้สองหนุ่มที่เดินมาหยุดอยู่หน้าห้อง
“แล้วพี่ละคะ ไม่คิดอะไรมั่งเหรอ”
หน้าของแทยอนตึงขึ้นมาทันที เธอถอนหายใจ เธอยังไม่อยากให้ใครรับรู้ถึงความรู้สึกที่เธอมีต่อคิบอม ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกแบบไหนก็ตาม
“ไม่มีทางซอฮยอน พี่ไม่มีวันเผลอใจให้เขาเด็ดขาด”
“ที่ทำไปทั้งหมดเป็นเพราะ ความผิดพี่ที่ทำให้เขาป่วยเท่านั้น”
คำพูดแสนตรงของคนข้างใน ทำให้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างนอกถึงกับกัดฟัน มือข้งลำตัวกำแน่นจนซีด
// งั้นเหรอ เธอคิดอย่างงั้นจริง ๆ ใช่ไหม ที่ทำไปทั้งหมดเป็นเพียงการเสแสร้งใช่ไหม แทยอน //
“พี่คิบอม ผมว่าใจเย็น ๆ นะฮะ แทยอนคงอาย....”
คยูเอ่ยจะห้ามพี่ชาย แต่ไม่ทันซะแล้ว คิบอมเปิดประตูเข้าไป จ้องแทยอนด้วยแววตาที่เธอรู้ว่าเขาโกรธสุด ๆ เขากระชากเธอแล้วเดินออกจากห้องไปทันที โดยที่ซอฮยอนจะวิ่งตามแต่คยูห้ามไว้ หญิงสาวร้องไห้เพราะไม่รู้ว่าพี่ของเธอจะเป็นอย่างไรบ้าง........
***************
ชายหนุ่มนั่งมองทัศนียภาพรอบ ๆ ตัวอย่างเหม่อลอย แต่ตอนนี้เขากำลังมีความคิดแสนสับสนตีกันให้วุ่นวายไปหมด ใบหน้าสวยของหญิงสาวสองคนลอยเคว้งคว้างอยู่ในพื้นที่สีขาวโล่ง ๆ ในหัว
“เรารักเจสและรอเธอมาตลอดไม่ใช่เหรอไง”
// แล้วตอนนี้ล่ะ ยูนอามาทำอะไรกับหัวใจเขากันแน่ //
“ไม่ๆๆๆๆ เราต้องมั่นคงกับเจสคนเดียวเท่านั้น”
ขณะที่ชายหนุ่มกำลังสับสนในตัวเอง หญิงสาวที่บังเอิญเดินผ่านมาเจอคนที่กำลังจะเป็นบ้า ก็อดที่จะเดินเข้ามากัดจิกสักนิดไม่ได้
“ทำหน้ายังกับแบกโลกไว้ทั้งใบงั้นแหละ”
“OoO เธอมาทำอะไรที่นี่อ่ะ”
“อ้าว - - นี่มันทางไปบ้านฉัน นายนั่นแหละมาทำอะไร”
“มาดักรอฉุดเธออ่ะแหล่ะ”
“คงยากหน่อยนะ ไปดีกว่าคุยกับนายทีไร เซ็งทุกที”
“ยูนอา....................”
“หือ!!!”เสียงที่ออกแนวเศร้าของเขาทำให้เธอหันกลับมา
“อยู่เป็นเพื่อนสักแป๊บได้ไหม”
“เป็นอะไรของนาย”
“ขอร้อง................”
ยูนอานั่งลงข้าง ๆ ดงเฮ เขาเผยรอยยิ้มอ่อน ๆ ให้ แต่ไม่วายเอาหัวซบลงมาที่ไหล่ของของเธอ เธอผลักเขาเบา ๆ แต่ดงเฮก็ไม่ยอมยกหัวขึ้น เธอจึงจำใจให้เขาซบต่อไป
“มีเรื่องอะไรไม่สบายใจมากเลยเหรอ”
“อืม.............”
“คนอย่างนายเคยเครียดกับเขาด้วยเหรอ”
“พูดอย่างนี้ เดี๋ยวจูบทำโทษเลยนะ ยูนอา”
“อึ๋ย หื่นแตกอีกแล้ว - -*”
“อิม-ยูน-อา”
กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากตัวเธอทำให้เขารู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก คำพูดชวนทะเลาะของเธอ เขาก็รู้ว่าเธอพยายามทำให้เขาร่าเริงขึ้น เขากำลังทำร้ายคนดี ๆ อย่างเธอใช่ไหม
“ขอบใจมากนะ ยูนอา”
“เออ ย่ะ ทีนี้ก็เอาหัวออกไปซะทีได้ไหม”
“ไม่ได้ ตัวเธอห๊อมหอม”
“อ๊าย ออกไปนะ ๆ พลั่ก”
ยูนอาผลักดงเฮจนเขากระเด็นออกไป เธอตกใจเล็กน้อย ก่อนจะระเบิดหัวเราะใส่หน้าเขาอย่างสะใจ
“คนอย่างนายต้องเจอแบบนี้ ดงเฮ อย่ามารุ่มร่ามกับฉัน”
“เมื่อไหร่เธอจะยอมใจอ่อนเนี่ย”
“ฝันไปเลย เพราะคนอย่างฉันเกลียดผู้ชายเจ้าชู้”
“เธอไม่เห็นเหรอไงว่าฉันไม่เคยควงใคร ตั้งแต่เริ่มจีบเธอ”
ยูนอาหน้าแดงเมื่อเขาเล่นพูดคำว่า จีบเธอ ออกมาตรง ๆ ถึงแม้ไม่อยากจะยอมรับก็เถอะ แต่เธอก็รู้สึกดีเวลาที่เขาใส่ใจเธอเหมือนกัน แต่เธอไม่อยากจะต้องมานั่งเจ็บปวดเพราะความเจ้าชู้ของเขาหรอกนะ
“ไปไกล ๆ เลย ลีดงเฮ ผู้หญิงคนอื่นเยอะแยะ ทำไมต้องเป็นฉัน”
“เพราะเป็นเธอไง”
ดงเฮลุกขึ้น เดินมาใกล้ ๆ เธอ สายตาสื่อประกายบางอย่างของเขาจ้องเข้ามาในดวงตาของเธอ เธอเบือนหน้าหนีแต่เขาก็เชยใบหน้าเธอให้เผชิญหน้ากับเขา
“เพราะเป็นเธอ ต่างหากล่ะ อิมยูนอา”
เธอรู้แต่ว่าใจของเธอตอนนี้เต้นแรงจนแทบหลุดออกมา เมื่อใบหน้าของคนที่เธอตรงหน้าว่ากระล่อนและหน้ามึนที่สุดใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนลมหายใจรดอยู่บนใบหน้าของเธอ เธอควบคุมสติแล้วสะบัดหน้าหนี แต่มือแกร่งกลับจับหน้าเธอแล้วมอบจุมพิตหวานล้ำให้ทันที
เธอเบิกตากว้าง พยายามจะผลักเขาออกไป แต่เธอไม่สามารถต้านอารมณ์อ่อนไหวภายใต้จิตใจของตัวเองได้ มือที่จะผลักร่างสูงออกไปกลับตกลงข้างตัว ยอมรับสัมผัสหวานนั้นแต่โดยดี
เมื่อรู้สึกว่าเธอไม่ได้ต่อต้านสัมผัสจากเขา เขาจึงรุกเร้าเธอมาขึ้น ลิ้นอุ่นพยายามเปิดริมฝีปากบางให้รับสัมผัสจากเขา จนริมฝีปากของยูนอาเผยอออก ลิ้นของเขาก็ลุกล้ำเข้าไปมอบความอ่อนหวานและร้อนแรงให้ สติเขาแทบแตกกระเจิงทันทีเมื่อเขารู้สึกว่าลิ้นของเธอก็ตอบรับการกระทำของเขา เขาถึงกับครางออกมาเบา ๆ
เสียงโทรศัพท์มือถือของเธอเรียกสติของทั้งคู่ให้กลับมา เธอผละออกจากเขาทันที และรู้สึกร้อนผะผ่าวไปทั่วร่างกาย เธอมองหน้าดงเฮเพียงแวบหนึ่งแล้ววิ่งออกไปทันที ทิ้งไว้แต่ชายหนุ่มที่ยังติดใจกับรสชาตินั้น
“ฉันอยากได้เจสกลับมา แต่ฉันต้องการเธอ ด้วย ยูนอา”
ร่างบางปลิวหวือไปตามแรงลากของคนข้างหน้า เธอหน้าซีดเล็กน้อยเพราะไม่อาจรู้ชะตากรรมของตนเองต่อจากนี้ เขาลกเธอมาถึงห้องเขาแล้วผลักเธอเข้าไป เขาตามเข้ามาแล้วกดล็อกห้อง
“คุณ.........................”
คิบอมเดินเข้ามาประชิดตัวเธอแล้วบีบหน้าเธอพร้อมกับกดหน้าลงมาตอกย้ำด้วยคำพูดเน้น ๆ ทีละคำ
“เสแสร้งเก่งจริง ๆ นะ แทยอน”
“อะไรของคุณ”
“เป็นไงสนุกล่ะสิ ที่ได้ปั่นหัวฉันเล่นน่ะ”
“ฉันไม่ได้ปั่นหัวใครทั้งนั้นแหละ”
“งั้นเหรอ ฉันอุตส่าห์ใจดีกับเธอแล้วนะ”
“............................”
“งั้นฉันจะตอกย้ำเองว่าเธอไม่มีทางชนะฉันได้”
“มีแต่คุณคนเดียวนั่นแหละที่คิดเรื่องแพ้ชนะ ฉันแค่ทำสิ่งที่ฉันอยากทำ และการที่ฉันไม่ยอมคุณ นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันอยากจะเอาชนะคุณ”
“ปากกล้าจริง สงสัยฉันคงต้องตอกย้ำหน่อยแล้วว่าเธออยู่ใจฐานะอะไร”
เขาผลักเธอลงไปกองกับเตียงแล้วบดขยี้ริมฝีปากอย่างดุดัน เธอผลักเขาออกไปแล้วพยายามจะลุกขึ้น แต่แรงที่มีมากกว่าทำให้เธอไม่สามารถทำได้อย่างใจ เขาจับมือเธอกดลงไปกับเตียงทั้งสองข้าง แล้วเปลี่ยนมาไซร้ซอกคอและต่ำลงไปเรื่อย ๆ
“หยุดนะ!!!”
“เธอไม่มีสิทธิ์ห้ามฉัน แทยอน”
เขารวบมือเธอทั้งสองข้างด้วยมือข้างเดียว อีกมือหนึ่งที่ว่างก็จัดการกระชากเสื้อเธออย่างไม่ปรานีจนเสื้อเธอขาดหลุดติดมือเขา เขาโยนมันไปอย่างไม่ใส่ใจ ลิ้นที่ไซร้อยู่ตรงคอ ก็เปลี่ยนมาลากผ่านไปทั่วร่างกายส่วนบน ขณะที่อีกมือก็ปลดตะขอบราออกแล้วโยนมันตามไปทางเดียวกับเสื้อ
แทยอนกล้ำกลืนความหวาดกลัวไว้ไม่ยอมให้เขาเห็นน้ำตาแม้แต่เพียงหยดเดียว นั่นยิ่งทำให้คิบอมไม่ชอบใจ เขากระชากกระโปรงเธออกและตามด้วยเสื้อผ้าของเขาเช่นกัน
“ฉันจะทำให้เธอรู้สึกว่า เธอขาดฉันไม่ได้แทยอน”
ตอนนี้ร่างของเขาและเธอไร้อาภรณ์ปกปิด ความเปลี่ยนจากความป่าเถื่อนและดุดันมาเป็นความอ่อนหวานและอ่อนโยน เขามองใบหน้าที่หลับตาปี๋เพราะไม่กล้ามองของเธอแล้วค่อย ๆ พาเธอไปตามห้วงของทำนองแห่งความหฤหรรษ์ที่เขาบรรจงมอบให้เธออย่างที่สุด จนเสียงครางแห่งความสุขสมเล็ดลอดออกมาจากปากคนทั้งคู่
เขาเบี่ยงตัวมานอนข้างเธอและคว้าเธอเข้าไปกอด อีกมือหนึ่งก็คว้าผ้าห่มมาปกปิดร่างกายของพวกเขา เขาพิศมองใบหน้าของคนที่หลับไปแล้ว ความรู้สึกบางอย่างก็เข้ามากอบกุมจิตใจและความรู้สึก เขาอยากจะนอนกอดร่างนิ่ม ๆ นี้ไปนาน ๆ
คิบอมสะบัดความคิดนั้นออกจากหัวไปแล้วจูบเบา ๆ ที่หน้าผากเนียนนั้นอีกทีก่อนจะเข้าสู่นิทราไปอีกคน
แทยอนลืมตาขึ้นเมื่อเห็นชายหนุ่มหลับไปแล้ว เธอพลิกตัวมาประจันหน้ากับเขา น้ำตาปริ่ม ๆ ตรงขอบตาแต่เธอก็กระพริบตาไล่มันออกไปให้หมด
// ทำไมเขาทำขนาดนี้แล้ว เธอยังเกลียดเขาไม่ลงล่ะ แทยอน //
“สวัสดีค่ะ ควอนยูริพูดค่ะ โย่ว!!”
“ - -* รู้ไหมยูริ ถ้าไม่มีไอ้คำหลัง เธอจะดูดีมากมาย”
“เพราะรู้ว่าเป็นเธอไงจ๊ะ เลยเสริมให้”
“ย่ะ เรื่องที่วานล่ะ ถึงไหนแล้ว”
“แหม คุณเจสขา ระดับนี้แล้ว ยังไม่เริ่มเลยค่ะ 555+”
“ยัยยูริ เดี๋ยวแม่ปั๊ดตบกระเด็น”
“จ้า เรื่องไหนล่ะจ๊ะ”
“เรื่องนางแบบจิวเวอรี่ไงยะ”
“คืออย่างนี้เจส ฉันติดต่อหานางแบบได้แค่ 5 คนเอง”
ยูริแอบลอบยิ้ม เธอกำลังวางแผนจะลากพวกเจสมาร่วมเดินแบบด้วยเท่านั้นเอง
“เวรกรรม ต้องใช้ตั้ง 10 คน รวมเธอเข้าไปด้วยเป็น 6 โทษฐานทำงานไม่ดี”
“ยัยเจส ถ้าจะให้ฉันเดินเธอก็มาเดินด้วยสิยะ”
“ถ้ามันจำเป็นนะ มีเวลาอีก 5 วันต้องรีบ”
“อืม ที่เหลือก็ไปลากพวกยัย แท ยูน ซอ มาช่วยสิ”
“ก็บอกแล้วว่าถ้าจำเป็น แล้วอีกเรื่องล่ะ เรื่องของ Top แห่งบริษัท T.B.B”
“ยังเก็บตัวเงียบอยู่”
“ฉันล่ะกลัวจริง ๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะยูริ มีงานต้องเซ็น”
“จ้า บาย”
ยูริละจากโทรศัพท์เดินมานั่งบนตักของฮันคยองที่กำลังทำงานอยู่
“อะไรของเธอ ยูริ”
“ฮัน คนของนายแจ้งมารึยังว่า Top เคลื่อนไหวรึยัง”
“ยัง กังวลเหลือยูริ”
ฮันคยองโอบยูริไว้หลวม ๆ แล้วจูบหนัก ๆ ที่แก้มเธอ
“อืม ขออย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีละกัน”
เพราะ ไม่อย่างนั้นคนที่อันตรายที่สุดคือ น้องสาวของพวกเธอ ซอฮยอน!!!
หายไปนานเลยเรา อิอิ
คอนเมื่อวานจบเร็วจังเลย ฮือ ๆ
โซชิน่ารักมาก ๆ กรี๊ดจนเสียงไม่มีแล้ว ใครไปคอนมามั่งไหม สนุกอ่ะเปล่า
ความคิดเห็น