คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Part six : ป่วย(100% เย้)
Part six : ป่วย
แสงอาทิตย์สาดเข้ามาในห้องปลุกให้ร่างสองร่างที่อยู่ในอ้อมกอดกันและกันตื่นจากนิทรา คยูลุกขึ้นมาขยี้ตาแต่ไอร้อนจากผิวกายคนที่เขานอนกอดมาทั้งคืนทำให้เขาต้องรีบเลิกผ้าห่มแล้วดูอาการของเธอ
“ซอฮยอน มีไข้เหรอ”
เขาสัมผัสได้ถึงไอร้อนเมื่อเขาใช้ฝ่ามืออังที่หน้าผากของหญิงสาว หน้าของหญิงสาวแดงเพราะพิษไข้ เขารีบตรงไปที่โทรศัพท์แล้วกดเรียกหมอทันที
“ทนหน่อยนะซอ เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว”
“เช้าแล้วเหรอคะ คุณคยู”เธอทำท่าจะลุกขึ้น เขาจึงรีบกดเธอให้กลับลงไปนอนตามเดิม
“เธอมีไข้น่ะ ซอฮยอน นอนพักก่อนละกัน”
“แต่ว่า.....ฉันเหนียวตัวมากเลยค่ะ”
“งั้นเธอนอนไปก่อน รอหมอสักพักแล้วฉันจะเช็ดตัวให้”
“ปวดหัวมากเลยค่ะ คุณคยู”
“ฉันบอกแล้วว่าไม่ให้ไปยืนรับลมตรงระเบียง”
“ค่ะ ฉันขอโทษ”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่าเธอหรอกนะ ฉันแค่ห่วงเธอน่ะ”
เขาห่วงฉันจริง ๆ เหรอ......
“ก๊อก ๆ คุณหนูคะ หมอมาแล้วค่ะ”
คยูเดินไปเปิดประตูให้เผยให้เห็นร่างสมส่วนของหญิงสาวในชุดกาวน์ ใบหน้าเธอสวมแว่นกรอบดำแต่มันแทบจะหลุดเมื่อเธอเบิกตากว้างจนแทบถลนใส่
“ซอฮยอน!!!!!”
“พี่ยูริ พี่กลับมาจากจีนแล้วเหรอคะ”
“ใช่ มาอยู่ที่นี่เองเหรอ คุณคยูฮยอนคะ ให้ฉันตรวจซอซักหน่อยนะคะ”
“เชิญครับ แต่ว่าคุณรู้จักภรรยาผมด้วยเหรอครับ”
“ค่ะ น้องสาวแทยอน เพื่อนสนิทฉันเอง ซอก็เพื่อนสนิทฉัน”
“โลกมันกลมดีจังนะครับ”
“ค่ะ ว่าแต่ทำไมไม่ตามแทยอนมาล่ะคะ”
“แทยอน ทำไมล่ะครับ”
“รายนั้นถ้าไม่ติดว่าออกมาดูแลธุรกิจก่อน ก็รับปริญญาสาขาแพทย์เหมือนฉันค่ะ”
“งั้นเหรอครับ ทั้งสวยทั้งเก่งเลยนะ พวกคุณเนี่ย”
“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันขอตัวไปดูซอก่อนดีกว่า”
“คุณคยูช่วยออกไปรอข้างนอกได้ไหมคะ”
“ทำไมล่ะ ซอ”
“ซออายน่ะค่ะ -///-”
“ฮ่ะ ๆ ก็ได้เสร็จแล้วตามผมด้วยนะครับ คุณยูริ”
“ค่ะ”
ทันทีที่คยูออกไปหญิงสาวทั้งสองก็คุยกันอย่างออกรสทันที จริง ๆ แล้วยูริเป็นแพทย์ประจำตัวซออยู่แล้วจึงไม่แปลกที่จะจัดยาให้แบบรวดเร็ว
“ห้ามอาบน้ำด้วยนะ แล้วกินยาให้ครบตามที่สั่งนะจ๊ะ”
“เหนียวตัวจะแย่แล้วนะคะ พี่ยูริ”
“ให้สามีเธอเช็ดตัวให้สิจ๊ะ”
“บ้า คนกะล่อนแบบนั้น เดี๋ยวได้มากกว่าเช็ดตัว”
“ฮ่ะๆๆๆๆๆ เขาใจร้ายกับเธอไหมซอ”
“ไม่เลยค่ะ เขาออกจะดีด้วยซ้ำ”
“แล้วไม่หลงรักเขาบ้างเหรอไง” คำพูดของยูริปักลงกลางใจเธอทันที มันเกือบจะกลายเป็นความเคยชินซะแล้วที่มีเขาอยู่ใกล้ ๆ จนเธอแทบจะลืมไปแล้วว้เธอเกลียดเขา เพราะความอ่อนโยนของเขาแท้ๆ
“...............................................”
“ซอ ถึงแม้เขาจะทำอะไรที่มันเลวร้ายมากก็ตาม แต่เธอเองก็น่าจะรู้ว่าเพราะอะไร”
“มันผิดต่อพี่แทยอนค่ะ พี่แทคงไม่ชอบใจแน่ๆ”
“แทอยากให้เธอมีความสุขต่างหากล่ะ ซอ”
“..................................................”
“พี่ไปก่อนนะ รักษาตัวด้วยล่ะ”
“ค่ะพี่ยูริ ขอบคุณนะคะ”
“ซอเป็นยังไงบ้าง”คยูปราดเข้ามาทันทีที่ยูริเดินออกไป ซอยิ้มอ่อน ๆ ให้เขา
“ไม่เป็นไรมากค่ะ แค่เป็นไข้นิดหน่อย”
“ค่อยยังชั่ว แล้วนี่หิวรึยังเดี๋ยวให้ป้าฮันวาทำข้าวต้มให้”
“ไม่อยากทานอะไรเลยนะค่ะ แต่ตอนนี้เหนียวตัวมาก ๆ เลย”
“ยูริคงบอกไม่ให้อาบน้ำสินะ เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้”
“เอ่อ ฉันทำเองได้ค่ะ........”
“อย่าดื้อสิ”คยูดุเบา ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปเอาผ้าขนหนูและอ่างน้ำเล็ก ๆ มา
คยูใช้ผ้าชุบน้ำบิดหมาด ๆ แล้วเช็ดตามใบหน้า ซอกคอและแขนของเธอ เขาทำแววตากรุ้มกริ่มใส่ให้เธออายเล่น แล้วค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อนอนเธอ ผ้าอุ่น ๆ ไล้ไปตามผิวกายให้เธอจั๊กจี้
“พอแล้วค่ะ คุณคยู”เธอหน้าแดง
“เดี๋ยวจะไปหาข้าวมาให้แล้วทานยานะ”
“ค่ะ”เธอตอบรับ คยูเดินออกจากห้องไปทิ้งให้เธอนั่งจมอยู่กับห้วงแห่งความคิดและคำพูดของยูริเมื่อกี้
นี่เธอเผลอใจให้เขาแล้วจริง ๆ หรือเปล่า ยังทันไหมนะ.........
**********
“ซอข้าวได้แล้ว อ้าวหลับไปซะแล้ว”คยูเดินถือถาดอาหารที่มีข้าวต้มหอมกรุ่นสำหรับคนป่วย แต่คนป่วยที่ว่าดันหลับไปซะแล้ว
“ซอ ๆ ตื่นมากินข้าวก่อนนะ”
“อืม~ พี่แทยอน ขออีก 5 นาทีนะคะ”
คยูยิ้มให้กับความเด็กของหญิงสาว เขาวางถาดอาหารไว้ที่โต๊ะใกล้ ๆ เตียง แล้วเดินเข้ามาเขย่าหญิงสาวเบา ๆ แต่เธอดันพลิกตัวหนีอีกต่างหาก คยูหัวเราะเบา ๆ
“ฉันไม่ใช่พี่เธอนะ ซอฮยอน ฉันเป็นสามีเธอต่างหาก”
ร่างบางลืมตาโพลงพร้อมหน้าแดงทันทีที่ได้ยินคนร่างสูงพูด เธอค้อนให้คยูแล้วลุกขึ้นมานั่งแต่โดยดี
“เอาล่ะมากินข้าวก่อนนะแล้วจะได้กินยา”
คยูทิ้งตัวนั่งใกล้ ๆ ซอฮยอน แล้วช้อนตัวเธอขึ้นมานั่งบนตัก ทำเอาคนที่หน้าเพิ่งหายแดงต้องกลับมาแดงอีกรอบ
“คุณคยู!!! ทำอะไรคะ”
“อ้าวก็จะป้อนข้าวคนป่วยไง”
“ไม่ต่องค่ะ ฉันกินเองได้ ปล่อยนะ”
คยูไม่ยอมปล่อยให้ซอฮยอนปฏิเสธ เขาตักข้าวต้มมาเป่าแล้วเอามาจ่อที่ปากเธอ เธอหันหน้าหนีแต่เขาก็ยื่นช้อนตาม จนเธอใจอ่อนยอมกินมัน
“ภรรยาใครเนี่ยน่ารักจริง ๆ ^-^”
“คุณคยู!!!”
คยูส่งรอยยิ้มอ่อนโยนให้ซอ ทำให้เธอต้องก้มหน้างุดกินข้าวต้มต่อไป จนเธออิ่มคยูจึงส่งยาให้แล้วบอกให้เธอกลับไปนอนต่อ
“คุณคยู”
“หืม มีอะไรเหรอซอ”
“ขอบคุณนะคะ”
คยูพยักหน้าเบา ๆ แล้วยิ้มให้เธอ เขาเดินไปหยิบหนังสือมานั่งอ่านข้างเตียงคล้าย ๆ กับว่าจะอยู่เฝ้าจนเธอหลับ
เมื่อร่างบางหลับแล้ว คยูเดินมาจุมพิตที่หน้าปากเนียนเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องไป แต่ถ้าเขาเหลียวหลังกลับมามองสักนิด จะเห็นว่าคนที่ควรจะหลับไปแล้ว นอนอมยิ้มหน้าแดงอยู่
เจสสิก้าเดินหน้าบูดเข้ามาในห้องทำงานของเพื่อนสาว แต่กลับมาเจอคนสองคนนั่งเปิดดูอัลบั้มอะไรซักอย่างด้วยกัน ภาพหวาน ๆ ที่ทำให้คนที่เพิ่งเข้ามาเจ็บจี้ด ๆ ในใจ แต่ทำไมยังไม่เจ็บเท่าการกระทำอุกอาจของใครบางคนเมื่อวานก็ไม่รู้
“ยูริ ฮัน แทยอนไม่อยู่เหรอ”
“อ้าว เจสสิก้า แทยอนบอกว่าวันนี้จะไม่เข้ามาน่ะ”
“มีอะไรหรือป่าว”
“ไม่หรอกเห็นว่าจะไปทำธุระ แต่ฝากฉันมาบอกว่าให้เธอเอาแบบงานไปให้คุณซีวอนดูด้วยน่ะ”
“โอ๊ย จะบ้าตาย แล้วยูนอาอยู่ไหม”
“ยูนอาเหรอ เห็นทะเลาะกับใครในโทรศัพท์ไม่รู้แล้วก็เดินออกไปเลย”
“เฮ้อ ฉันไม่อยากทำงานกับตาซีวอนนี่แล้วนะ”
“ทำไมล่ะ เจส”ฮันคยองที่เงียบมานานถาม
ภาพความทรงจำของเมื่อวานกับการกระทำที่น่ารังเกียจของซีวอนกลับมาในหัวของเธออีกครั้ง แต่เธอสิที่น่ารังเกียจกว่าที่...ไม่รังเกียจมันสักนิดเดียว
“ไม่มีอะไร ฉันแค่ เกลียด-หมอ-นั่น”
“ซีวอนมันก็สุภาพบุรุษดีออก ถึงจะเอาแต่ใจไปนิด”
“ตรงไหน เอาเป็นว่าฉันไม่อยากทำงานกับหมอนี่แล้ว”
“แต่เสียใจนะจ๊ะ เจส แทกับยูนก็ไม่อยู่ แล้วต้องเสนองานวันนี้”
“อะไรกันยูริ ฮันนายเอางานไปให้ตานั่นที”
“เสียใจ วันนี้ฉันกับยูริจะไปร้านเสื้อ ตัดชุดหมั้น”
“งั้นเหรอ”นั่นสินะ ฮันกับยูริ.....จะหมั้นกันแล้ว
“ฉันขอตัวนะ เดี๋ยวฉันไปเองก็ได้”
เจสสิก้าพูดแล้วรีบเดินไปคว้าแฟ้มงานบนโต๊ะของแทยอน แล้วเดินออกไปทันที
“เป็นอะไรของเขานะ แปลก ๆ นะว่าไหมยูริ”
ฮันหันมาถามแฟนสาวที่มองตามหลังเพื่อนสนิทไป หรือจะเป็นอย่างที่ฉันสงสัยมาตลอดกันนะ เจสสิก้า ความรู้สึกที่เธอให้ฮันมันเหมือนกับฉันใช่ไหม!!
ฉันเดินออกมาถึงลิฟท์แต่ฉันกลับเดินผ่านไปที่บันไดหนีไฟแทน ขาค่อย ๆ พาร่างที่ชาแทบไร้ความรู้สึกก้าวลงมาไม่กี่ขั้นก็ต้องทรุดนั่งลงไป มันรู้สึกเจ็บในใจแต่ไม่มีน้ำตาออกมา มันเจ็บแบบชา ๆ ทั้ง ๆ ที่เธอคิดว่าหากวันนี้มาถึงเธออาจจะเจ็บเจียนตายด้วยซ้ำ
“ทั้ง ๆ ที่รู้ว่านายกับยูริรักกันมาตั้งแต่เมื่อก่อน แต่ทำไมทั้ง ๆ ที่รู้ฉันก็ยังรักนาย ฮันคยอง”
เธอซบหน้าลงไปกับแฟ้มงาน ปล่อยให้ความรู้สึกที่หนักอึ้งทั้งหลายค่อย ๆ จางหายไปบ้างแล้วจึงเงยหน้าขึ้นมา สายตาพลันเจอกับแฟ้มงานที่เธอต้องเอาไปให้ตาซีวอนนั่น คิดแล้วมันก็น่าเหนื่อยใจและแค้นใจกับเรื่องเมื่อวาน แต่ช่วยไม่ได้
เธอเดินย้อนกลับมาลงลิฟท์และขึ้นรถเพื่อที่จะไปบริษัทซีวอน
..........แต่เธอไม่รู้ตัวเลยว่า ตอนนี้เธอคิดถึงแต่เรื่องที่ซีวอนจูบเธอ จนความเจ็บปวดเมื่อกี้แทบจะมลายหายไปกับสายลม..........
หญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตทับด้วยสูทสีฟ้าอ่อนเช่นเดียวกับกางกางขายาว กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในร้านกาแฟเหมือนรอใครบางคนอยู่
“ช้าชะมัดเลย ยัยสายเสมอเอ๊ย!!!”
“อืม สาวน้อยรอใครอยู่เหรอ ^o^”
“เฮ้ยย นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ลี-ดง-เฮ”
“มาตามหัวใจเรียกร้องไง”
ยูนอาทำหน้าตาประหลาดใส่ดงเฮ หมอนี่มันหูตาสับปะรดชัด ๆ เมื่อกี้หมอนี่ก็โทรมาชวนกินข้าวจนทะเลาะกันในบริษัท ยูริกับฮันเลยมองด้วยสายตาแปลก ๆ
“นายแอบตามฉันมางั้นเหรอ”
“ผมเปล่านะ พรหมลิขิตให้เราได้เจอกันมากกว่ามั้งครับ ^o^”
“เชื่อนายได้ออกลูกเป็นลิงแน่ๆ”
“ผมไม่อยากมีลูกเป็นลิงน้า”
“เฮ้ย แล้วใครว่าฉันจะมีลูกกับนาย ไป-ตาย-ซะ”
ทั้งคู่ยังต่อปากต่อคำกันด้วยวาจาเฉือดเฉือน จนคนมาใหม่ยืนมองทั้งคู่สลับไปมา แต่ไมมีใครคิดจะสนใจมองเธอสักคน
“นัดฉันมาให้ดูเธอทะเลาะกับแฟนเหรอ ยูนอา - -*”
ยูนอาหันขวับไปตามเสียงทันที หญิงสาวร่างสูงเพรียว ผิวสีแทนน้อย ๆ เหมือนไปอาบแดดมา ทำหน้าบึ้งใส่เพื่อนสาว แต่ใบหน้ามีแว่นตาอันใหญ่บังไปกว่าครึ่งใบหน้า
“ใครกันล่ะที่มาสาย ซูยอง”
“ช่วยไม่ได้ นี่เพิ่งเลิกงานก็ตรงดิ่งมาหาเธอเลยนะ”
“ย่ะ เอามานั่ง ๆ มีเรื่องให้ช่วยหน่อย ส่วนนายรีบไสหัวไปเลย”
“โห ยัยจืด เธอกับแฟนนี่รักกันรุนแรงดีนะ”
“^o^”<<<<<ดงเฮ
“OoO”<<<<<ยูนอา
“นี่ไม่ใช่แฟนฉันย่ะ ซูยอง”
“อ้าวเห็นเถียงกันเต็มรักลั่นร้าน ฉันฟังแล้วนึกว่าสามีภรรยาทะเลาะกันซะอีก”
“ไอ้ซูยองงงงงงงงงงงงงงง”
“โอ๋ ๆ ยัยจืดฉันล้อเล่นนะ สวัสดีค่ะ ฉันซูยอง”
“ใครจะไม่รู้จัก นางแบบไฟแรง ซูยอง ล่ะครับ ^^”
“555+ แล้วใครจะไม่รู้จักเจ้าของธุรกิจหลากหลายอย่างคุณล่ะคะ”
ทั้งสามพากันนั่งลง ซูยองและดงเฮพากันคุยเรื่องสัพเพเหระ จนยูนอารำคาญ ฉันเรียกเธอมาเรื่องงานนะยะ แล้วตานี่ก็หม้อไม่เลือก
“ฉันเรียกเธอมาคุยเรื่องงานนะ ส่วนนายหยุดหม้อเพื่อนฉันได้แล้ว”
“หึงเหรอ ยูนอา”
“จะบ้าเหรอนายหน้ามึน ใครจะไปหึงนาย”
“เธอไง ไม่หึงแฟนเหรอ ยุนอา”
“ยัยซูยอง เงียบไปเลยแล้วฟังอย่างเดียวย่ะ”
ยูนอาและซูยองคุยกันเรื่องงานที่จะให้ซูยองไปเดินแบบเครื่องเพ็ชรของบริษัทซีวอน ดงเฮลอบมองใบหน้าของยุนอาในทุกอิริยาบถ จนคนถูกมองทนไม่ไหวหันมาแลบลิ้นใส่เขา เขาหัวเราะแล้วทำท่าส่งจูบไปให้ ยูนอาทำหน้าขยะแขยงใส่
“เธอทำหน้าอะไรของเธอ ยูนอา”
“เปล่า ๆ แล้วตกลงไหม”
“ได้สิ เพื่อนขอร้องมาทั้งที แต่เธอสนใจจะเดินด้วยไหมล่ะ”
“ไม่ล่ะ ไม่ชอบ งั้นตกลงนะ ไว้จะโทรไปเรียกประชุม”
“นัดก่อนก็ดี ฉันมันฮอต”
“ - -* ย่ะ ไว้วันหลังไปกินข้าวกัน”
“จ้ะ งั้นฉันไปก่อนนะ อย่าทะเลาะกับแฟนให้มากนักล่ะ”
“จะให้บอกกี่รอบ ว่าหมอนี่ไม่ใช่แฟนฉัน”
“เอาน่า ฉันว่าเหมาะสมกันดีออก เธอไม่ชอบดงเฮเหรอ”
“............................”
ยูนอาเหลือบมองคนที่นั่งจิบกาแฟอยู่ เขาเงยหน้าขึ้นมาสบกับเธอ รอยยิ้มบาดใจถูกส่งมาให้ ชอบหรือเปล่าเหรอ...........ไม่....ต้องไม่สิ......
“ฉันเกลียดคนเจ้าชู้ ซูยอง”
“หึหึ ฉันไม่รู้ใจเธอหรอก มีแต่เธอเท่านั้นแหละที่รู้”
นางแบบสาวทิ้งคำพูดไว้เท่านั้นแล้วหันไปบอกลาดงเฮ เสร็จแล้วจึงลุกเดินออกไปจากร้านทันที
“ยัยซูยองบ้า”
“ยูนอาไปทานข้าวเที่ยงกันต่อเลยนะ”
“เฮ้อ นายนี่ทั้งหน้ามึนทั้งจอมตื๊อจริง ๆ - -*”
“..............”
“แต่ว่า ถ้านายเลี้ยงก็น่าสนอยู่นะ”
“อยู่แล้ว งั้นไปกันเถอะ”
ยูนอาเรียกพนักงานมาเก็บตังค์ แต่พอเธอจะจ่าย ดงเฮก็วางเงินลงไปในถาดตัดหน้า ยูนอาหันมาขมวดคิ้วใส่ดงเฮแต่เขาก็ยักคิ้วกลับให้เธอ
“คุณทั้งคู่นี่คงรักกันมากเลยนะคะ เป็นคู่ที่น่ารักมากเลย”
พนักงานผู้ใสซื่อมองภาพที่ทั้งคู่ทะเลาะกันเป็นหยอกล้อกันแบบคู่รัก แซวทั้งคู่ ทำให้ยูนอาหน้าแดงและดงเฮส่งรอยยิ้มขอบคุณให้พนักงานคนนั้น
“ทำไมนายไม่ปฏิเสธไป”
“ก็ฉันอยากเป็นแฟนกับเธอนี่นา”
คำพูดของเขาทำให้หน้าเธอขึ้นสีอีกรอบ ดงเฮมองภาพความน่ารักของคนข้าง ๆ ด้วยความชอบใจ แล้วจึงชวนยูนอาออกจากร้านเพื่อไปกินข้าวเที่ยงต่อ
ไม่ว่าทั้งคู่จะรู้หรือไม่ แต่หัวใจทั้งสองเริ่มเข้าใกล้กันอีกก้าวโดยไม่รู้ตัว
แทยอนกดโทรศัพท์ไปหายูริเพื่อถามความเรียบร้อยในบริษัท เธอแนบโทรศัพท์ไว้กับแก้ม เพราะตอนนี้เธอกำลังทำโจ๊กให้คนป่วยที่นอนซออยู่ในห้อง
ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน เพราะวันที่เธอไปค้างที่บ้านของคยูและคิบอม ตอนเช้าเธอตื่นขึ้นมาคิบอมนอนบนเตียงโดยไม่มีผ้าห่ม ทั้ง ๆ ที่แอร์ก็หนาวจัดและผ้าห่มของเขามาคลุมอยู่บนตัวเธอ
“ทำไมไม่ไปผ้าห่มจากที่อื่นนะ”
“ว่าอะไรนะ แทยอน”
“เปล่า ขอบใจมากนะยูริที่มาคุมบริษัทให้”
“ไม่เป็นไร เธอก็ไปเคลียร์ธุระของเธอเถอะ”
“อืม ขอบใจมาก”
เธอวางหูจากเพื่อนแล้วตักโจ๊กใส่ถ้วย เธอเปิดประตูมาดูคนที่ยังนอนซออยู่ ใบหน้าหล่อมีเหงื่อออกเยอะทีเดียว
“ตายแล้วไข้ขึ้นสูงนะเนี่ย ต้องเช็ดตัว”
แทยอนเดินไปเอาอ่างน้ำและผ้าขนหนูมา เธอค่อย ๆ เช็ดตาใบหน้าและคอของเขาอย่างเบามือ แต่เธอไม่ทันเห็นว่าคิบอมลืมตามาดูเธอ เพราะเธอหันไปเอ่ผ้าชุบน้ำ
“เฮ้ยย แล้วที่เหลือจะเช็ดยังไงเนี่ย -///-”
เธอสบถออกมาเบา ๆ คนที่แกล้งนอนอยู่ยิ้มเล็กน้อย แต่เขาชอบความรู้สึกที่มีคนตัวเล็กคอยอยู่ใกล้ ๆ ชอบเวลาที่เธอคอยดูแลเขาอย่างนี้ มือเล็ก ๆ ของแทค่อย ๆ เช็ดที่แผงอกของคิบอมอย่างเบามือและหน้าแดงไปด้วย
// น่ารักชะมัด แค่นี้ก็หน้าแดงแล้ว // คิบอมคิด
“เฮ้อ เสร็จซะที”
เธอเอาอ่างน้ำกับผ้าไปเก็บแล้วยกโจ๊กที่อุ่นพอดีเข้ามา เธอปลุกคนที่แกล้งนอนอยู่
“นายตื่นมากินข้าวซะ จะได้กินยา”เธอเขย่าเขาเบา ๆ แต่เขาก็ยังไม่ตื่น แต่พอเธอกำลังจะลุกจากเตียง มือหนาก็คว้าเอวบางของแทยอนเข้ามาในอ้อมกอดร้อน ๆ ของคนเป็นไข้ ริมฝีปากร้อนไล้ตามคอของเธอ
“ปล่อยนะ”
“กินเธอแทนได้ไหม”
“ป่วยแล้วยังจะมาหื่นอีกนะ ไปกินข้าวสิ”
คิบอมปล่อยแทยอนแล้วกินข้าวอย่างว่าง่าย แทยอนเอามือจับตรงรอยสัมผัสของคิบอมเบา ๆ คิบอมช้อนตามองแทยอนประมาณอยากบอกว่าเขาอิ่มแล้ว
“เอ้านี่ยา กินซะแล้วจะได้หาย”
“..............................”
คิบอมไม่ยอมรับยาจากเธอ แถมยังทำหน้าดุใส่ เพราะที่เธอพูดเหมือนสั่งเขา แต่ยังไงเขาก็ไม่ยอมรับยาไปอยู่ดี
“หรือว่านายไม่ชอบกินยา”
“.............เปล่า.............”
“แล้วทำไม ไม่รับไปกินซะทีล่ะ”
“แค่ไม่อยากกิน”
“5555+ โตจะตายแล้วยังไม่ชอบกินยาอีก”
แทยอนคว้ายามาแล้วใส่ปาก แล้วประกอบริมฝีปากของเธอกับริมฝีปากร้อน ๆ ของคิบอมทั้ง ๆ ที่หน้าแดง แล้วยื่นน้ำส่งให้เขา แลบลิ้นใส่แล้ววิ่งหนีออกจากห้องไป เพราะเธอทำให้เขาป่วยหรอกนะ ถึงยอมทำ
คิบอมตาค้างกับความกล้าบ้าบิ่นของหญิงสาว แต่เขาก็ยิ้มเพราะเป็นจูบแรกที่เธอจูบเขาก่อน
100 % ค่ะ เม้น+โหวตกันด้วยน้า
Happy new year!!!! นะคะ ^o^(หายไปนานเลย แหะๆ)
อย่าเพิ่งวางใจคู่บอมแทนะคะ เพราะตอนหน้ามันจะไม่หวานอีกนี้แล้ว อิอิ
ความคิดเห็น