คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Part five : แท้จริงในใจ(100% จ้า เย้ ๆ)
Part five : แท้จริงในใจ
“ก๊อก ก๊อก”
“ใครกันนะ”เธอพึมพำก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูดูว่าใครที่มาเคาะดึกป่านนี้
แทยอนค่อย ๆ แง้มประตูออกเผยให้เห็นร่างของชายหนุ่มสองคนที่ยืนรออยู่ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ไม่รู้จะแสดงสีหน้าแบบไหนใส่ดี
“ใครเหรอคะพี่แทยอน คุณคยู!!!!”
“ซอฮยอนกลับไปนอนห้องเราเถอะนะ”
“ฉันจะนอนกับพี่แทยอนค่ะ”
“คงจะไม่ได้ แทต้องไปนอนห้องฉัน”คิบอมขัดคู่สามีภรรยาก่อนที่จะคว้าตัวหญิงสาวแล้วลากไปที่ห้องของเขาทันที
“เพราะคุณคยู ทำให้ฉันอดนอนกับพี่”
“ไปโทษพี่คิบอมสิ กลับไปนอนห้องเราเถอะ”
“ไม่ค่ะ ไม่ได้นอนกับพี่แทยอน ฉันก็จะนอนที่นี่”
เขาไม่พอใจเล็กน้อยที่ไม่ว่ายังไงเธอก็ปฏิเสธเขา เขาเดินเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูอย่างแรง
“งั้นฉันก็จะนอนที่นี่กับเธอ”
“คุณคยู คุณก็กลับไปนอนที่ห้องโน้นสิคะ อย่ามายุ่งกับฉัน”
ซอฮยอนกล่าวแล้วพยายามดันเขาออกไป แต่เขาก็รวบมือเธอด้วยมือข้างเดียวแล้วใช้วงแขนช้อนตัวเธอ พาร่างบางไปยังเตียงนุ่ม
“คุณคยู ปล่อยนะ!!!!!”
“ก็สามีอยากนอนกับภรรยาที่รักมันแปลกมากเลยเหรอไง”
“ฉันไม่ใช่ภรรยาที่รักของคุณ ปล่อย!!!”
เธอสะดุ้งที่ลืมตัวเผลอตวาดกลับไป ใบหน้านิ่งแต่นัยน์ตาตัดพ้อของเขาทำให้เธอรู้สึกไม่ดี
“เธอเกลียดฉันมากใช่ไหม”คำพูดที่คล้ายคำถามถูกส่งมา แต่เขาไม่รอคำตอบก้มลงมาสัมผัสริมฝีปากเธอทันที
“อื้อ!!!!!”มันเป็นจูบที่รุนแรงแบบคืนนั้นไม่มีผิด ซอฮยอนน้ำตาคลอเบ้า พยายามผลักไสคยูฮยอนแต่เขาก็แข็งแรงเกินกว่าที่จะไหวไปกับแรงอันน้อยนิดของเธอ
เธอหยุดผลักเขาแบบยอมรับชะตากรรมตัวเอง แต่คยูฮยอนก็หยุดเอาดื้อ ๆ แล้วคว้าตัวเธอมากอดแนบอกดึงผ้าห่มมาให้คลุมร่างของเขาและเธอ
“คุณคยู........”
“ฉันไม่อยากให้เธอเกลียดฉันไปมากกว่านี้แล้ว ซอฮยอน”
“........................”
“นอนซะเถอะ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”
เขาพูดเพียงเท่านี้แล้วหลับตาลงเพื่อจมลงสู่ห้วงนิทรา มีแต่เธอที่ยังลืมตาค้างอยู่อย่างนั้น
‘ฉันไม่อยากให้เธอเกลียดฉันไปมากกว่านี้แล้ว ซอฮยอน’
คำพูดของเขาทำให้เธอครุ่นคิดหนัก แต่เสียงหายใจสม่ำเสมอบอกว่าคนที่กอดเธออยู่หลับไปแล้ว เธอจึงยอมนอนบ้าง
‘ถึงฉันจะยังเกลียดคุณมากแค่ไหนก็ตาม แต่บางที.....ฉันอาจจะมองคุณดีขึ้นก็ได้ คยูฮยอน’
“โอ๊ย ฉันเจ็บนะ!!”
ร่างบางเดินเรื่อยมาตามแรงฉุดของชายหนุ่ม หน้าเธอเหยเกเล็กน้อยเพราะเขาไม่รู้จักนิ่มนวลกับมือเธอที่ยังติดอยู่ในมือของเขาเลย แต่เธอต้องหยุดคิดเรื่องมือเธอไปก่อนเมื่อคนตรงหน้าหยุดเพราะดันเจอกับคนที่ไม่ควรจะเจอในเวลานี้
“ยังไม่นอนอีกเหรอลูก อ้าวหนูแท......”สายตาของแม่ของคิบอมมองไล่ลงมาหยุดตรงที่มือหนากุมมือบางอยู่ รอยยิ้มเข้าอกเข้าใจถูกส่งให้ ทำเอาเธออยากร้องไห้
“แม่ไม่กวนดีกว่านะคะ ทำไมแม่ถึงไม่รู้เรื่องนี้เลยนะ ^o^”
“ฮะ ผมไปนอนก่อนนะครับแม่”
คิบอมเอ่ยราตรีสวัสดิ์กับแม่ของเขา เธอเพียงแต่ยิ้มอ่อน ๆ ให้สาวสูงวัยเท่านั้น ในใจกับเจ็บแสบไปกับความเข้าใจผิดของแม่ชายคนนี้
// เข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันแค่เอาตัวเข้าแลกเท่านั้น.... //
เขาลากเธอจนมาหยุดที่หน้าห้องหนึ่งซึ่งไม่ได้ไกลจากห้องเก่ามากมาย เขาเปิดประตูแล้วดันเธอเข้าไปในห้องแล้วเขาก็เดินหายไปเลย
“อะไรของหมอนี่เนี่ย”
เธอบ่นเบา ๆ เมื่อหมอนั่นทิ้งเธอไว้เฉยเลย แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ จริง ๆ มันก็ดีแล้ว เพราะเธอคงทำหน้าไม่ถูกเท่าไหร่ถ้าต้องเผชิญหน้าตอนนี้ ดันไปทำให้เขาโกรธมาก ๆ ซะด้วย ไม่รู้จะโดนอะไรบ้าง
หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้องด้วยความอยากรู้อยากเห็น ห้องของผู้ชายเจ้าอารมณ์คนนี้เป็นแบบเรียบ ๆ ใหญ่โต เธอสำรวจตรงโน้นตรงนี้แบบไม่ขออนุญาต จนมาหยุดที่ภาพพ่อแม่ลูกสี่คน เธออมยิ้มให้กับภาพนั้น เพราะเด็กสองคนยิ้มกว้างสดใสไม่เหมือนกับตอนนี้สักนิด
เธอดูรอบ ๆ จนหมดแล้วจึงมานั่งบนโซฟาตัวนุ่มแล้วเผลอหลับไป เพราะความเหนื่อยล้าสะสมจากหลาย ๆ วันมานี้
ชายหนุ่มเปิดประตูกลับเข้ามาดูคนในห้อง เขาหนีไปสงบสติอารมณ์ตัวเองที่ยังคงโมโหเธออยู่ และเธอรู้ว่าทำให้เขาโกรธแต่เธอก็ไม่ยอมขอโทษเขา นั่นแหละที่ทำให้เขาหัวเสียมากที่สุด
ไฟในยังคงสว่างจ้าเพราะคนที่ควรจะเป็นคนปิดกลับนั่งหลับตาพริ้มอย่างเป็นสุขทั้ง ๆ ที่โซฟาไม่น่าจะนอนได้สบายเท่าไหร่
“ยัยบ้า มานอนตรงนี้ได้ยังไง”
เขาพึมพำเบา ๆ เพราะไม่อยากให้คนที่กำลังหลับสบายตื่น เขาค่อย ๆ อุ้มเธอขึ้นมาแล้วพาเธอไปวางลงบนเตียงกว้าง
“ทำไมฉันจะต้องมาอุ้มยัยนี่ด้วยนะ”
เขายังคงบ่นไม่เลิก เขาวางร่างบางลงบนเตียงแล้วเพ่งพิศมองหน้าหญิงสาวอยู่นาน เธอเป็นคนน่ารักที่ยังดูเด็กมากเมื่อเทียบกับอายุและประวัติที่เขาได้มา ใบหน้ายามนอนเหมือนเด็กไม่มีผิด นั่นทำให้เขารู้สึกว่าเขาทำผิดไปหรือเปล่าที่เอาตัวเธอมาเป็นของเล่นแบบนี้
แต่พอคิดถึงใบหน้าถือดี ไม่ยอมแพ้ และนิสัยที่ไม่ยอมลงให้เขาแล้ว เขาคิดว่าเขาควรจะสั่งสอนให้เธอหลาบจำซะหน่อย(ทั้ง ๆ ที่เป็นการสอนที่เลวร้ายเกินไป)
เขาใช้มือเกลี่ยผมที่ลงมาปรกหน้าเนียน แล้วทิ้งตัวนอนข้าง ๆ เธอ
‘ยังไงเธอก็ไม่มีวันชนะฉัน แทยอน ถ้าเธอไม่ทำให้ฉันโมโหอาจจะดีกับเธอมากกว่านี้ก็ได้’
********
“ทำไมยังไม่มาอีกนะ” หญิงสาวหน้าสวยที่ยืนรอใครบางคนมานานกว่าครึ่งชั่วโมงบ่นออกมา
“ไอ้คุณชายบ้าเอ๊ย!!!! คิดว่ารวยนักเร๊อะ ถ้าไม่เพื่อแท ฉันไม่รอหรอกเฟร้ยย!!!”
เจสสิก้าทำหน้ามุ่ยลงไปมากกว่าเดิมเมื่อมีคนเดินเข้ามาอยากทำความรู้จักและเธอก็ไล่ไปอีกเป็นคนที่สิบแล้วเช่นกัน
“ขอโทษครับ คุณเจสสิก้าใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณมีอะไรเหรอคะ”
“คือ คุณชายซีวอนให้มาบอกว่า ท่านจะรอคุณเจสสิก้าที่บริษัทนะครับ”
“อะไรนะ ไหนนัดไว้ที่นี่ไม่ใช่เหรอคะ”
“ท่านประธานเหนื่อยจากการประชุมเลยไม่อยากออกมาน่ะครับ”
ฉันอ้าปากค้างกับความสุดแสนจะเอาแต่ใจของตาซีวอน นี่มันบ้าอะไรกันแล้วทำไมฉันจะต้องมาทนด้วยเนี่ย!!!
“แล้วฉันจะตามไปค่ะ”ในใจฉันภาวนาให้งานจบเร็ว ๆ ด้วยเถอะ
“ยูนอา”ฉันส่งเสียงเรียกเพื่อนสาวที่มานั่งรอทานอาหารกลางวันด้วย ยูนอาเลิกคิ้วถามประมาณว่า เสร็จแล้วเหรอ
“ตานั่นบอกให้ฉันไปที่บริษัทของมันแทน - -**”
“อะไรนะ ทั้ง ๆ ที่ให้มารอครึ่งชั่วโมงแล้วนี่นะ”
“ก็เออน่ะสิ ฉันเลยกะว่าจะไปเลย แล้วเธอล่ะ”
“ฉันจะมากินข้าวกลางวันกับเธอนะ เลยไปหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก”
“งั้นเธอจะไปด้วยกันไหมล่ะ”
“ก็ดี ไปดูหน้าไอ้คนเฮงซวยหน่อยก็ได้”
ฉันขับรถที่มียูนอาโดยสารมาจอกที่บริษัทจิวเวอรี่ในเครือของตาซีวอน ฉันก้าวลงจากรถแล้วรีบเดินเข้าไปแบบอยากจะเฉ่งคนเต็มที่
“เฮ้ย เจสรอฉันด้วยสิ!!!!!”
“เธอรีบตามมาสิ ยูนอา จะได้เสร็จไว ๆ ฉันหิวข้าว”
“เออ!!ย่ะ!!”
ฉันติดต่อเลขาหน้าห้องของซีวอน จนหล่อนให้เข้าพบได้ ฉันจึงบอกให้ยูนอารออยู่หน้าห้อง
“รีบ ๆ ล่ะ อย่าไปทะเลาะจนงานเสียด้วย”
“ไปบอกหมอนั่นเถอะ”ฉันพูดตอบแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงานทันที
“เธอมันใช่ย่อยที่ไหนล่ะเจส”ยูนอาวิตกน้อย ๆ ที่คนแรงดันมาเจอกับคนแรงแล้วแบบนี้งานมันจะดีไหมเนี่ย แต่กังวลไปไม่ใช่ปัญหา ไปหาฮันคยองดีกว่า น่าจะทำงานอยู่บริษัทนี้นะ
เธอสอบถามเลขาหน้าห้องแล้วเดินไปลงลิฟท์ แต่ประตูลิฟท์ใกล้จะปิดทำให้เธอต้องออกวิ่งแล้วลอดผ่านประตูลิฟท์ที่กำลังจะปิดเข้าไป
“เฮ้อ เกือบไม่ทันแหน่ะ”
“ทำแบบนี้อันตรายนะ อิมยูนอา!!!!”
“นาย!!!!!!”
“คุณมาช้าไปมากเลยนะ”
“จริง ๆ แล้วมันจะตรงเวลามากค่ะ ถ้าใครไม่บ่นเหนื่อยแล้วเลื่อนนัดตามใจชอบ”
“นั่นสินะ แต่ลูกค้าไม่ผิดหนอกจริงไหม ^--^”
เธอกัดฟันกรอดนับหนึ่งถึงร้อยในใจ ภายนอกเธอจึงส่งรอยยิ้มหวานให้เขา ทั้งที่ในใจแทบจะรี่เข้าไปบีบคอขาว ๆ นั่นแล้ว
“ค่ะ มาคุยเรื่องงานกันก่อนเลยดีกว่า”
“เชิญ”
“จากคอนเซ็ปที่เราวางไว้ คือ จะมีการเดินประกวดเครื่องเพ็ชรของคุณ โดยงานโดยรวมและสถานที่ออกมาแบบนี้ค่ะ”
เธอหมุนหน้าจอโน๊ตบุ๊คให้เขาดูรายละเอียดงานคร่าวๆ แต่เขากลับมองผ่าน ๆ แล้วลอยหน้าลอยตาจิบกาแฟสบายอารมณ์
“คุณซีวอนคะ นี่มันในเวลาที่เราคุยงานนะคะ มารยาทค่ะ!!!”
“เห็นแค่ผมที่ประชุมมาเหนื่อย ๆ แค่นี้คงไม่เสียเวลามากนะครับ”
เธอกัดฟันอีกรอบ แล้วไอ้ฉันที่ไปยืนรอนายตั้งครึ่งชั่วโมงล่ะ หมอนี่นี่แย่เกินบรรยายจริง ๆ
“เวลาที่จะเสียไป ฉันสามารถทำให้มันมีค่าได้ค่ะ ช่วยดื่มเร็ว ๆ ด้วย”
“คุณอยากจะคิดเงินเพิ่มไหมล่ะครับ อย่างคุณคงต้องการ”
“ปัง!!!!”เธอทุบโต๊ะดังลั่น
“อย่ามาดูถูกกันไปมากกว่านี้ค่ะ คุณซีวอน ที่ฉันพูดไปทั้งหมดเพื่อให้งานออกมาดี และฉันไม่ได้ต้องการเงินของคุณด้วย”
“ครับคุณผู้ดี....เก่า.....”
“เพียะ!!!!!”ฉันไม่ทนอีกต่อไป ฟาดมือไปบนหน้าเขาทันที เขาเบิกตาค้างเล็กน้อยในความกล้าหาญของฉัน
“ถึงฉันจะเป็นผู้ดีเก่า หรือตกยากยังไง คุฯไม่มีสิทธิ์มาดูถูกฉัน จำเอาไว้”
เขาผุดตัวยืนเต็มความสูง จ้องมองฉันด้วยความโกรธเกรี้ยว มือหนาคว้าใบหน้าฉันแล้วบีบคางฉันด้วยแรงที่ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บ
“กล้าดีนิ กล้าตบหน้าฉันเหรอ”
“คนอย่างนายแค่นี้มันยังน้อยไป!!!”
“งั้นคนอย่างฉันคงต้องสั่งสอนเธอซะมั่ง”
ริมฝีปากเขาฉกความหอมหวานจากริมฝีปากฉันทันที่ที่เขาพูดจบ ฉันได้แต่ตาค้างในความบ้าบิ่นของเขา จนรู้สึกตัวเมื่อลิ้นอุ่น ๆ ค่อย ๆ แทรกเข้ามาล่วงล้ำในปากของฉัน
“พลั่ก!!!!!”ฉันผลักเขาจนเซออกไป น้ำอุ่นๆลื้ออกมาเต็มของดวงตา มันเป็นการกระทำที่หยาบคายที่สุด
“นายมันคนเฮงซวย ซีวอน”ฉันวิ่งออกมาทันที น้ำตาไหลออกมา ทั้งแค้น เกลียดชัง และเจ็บใจ
เจ็บใจที่เคลิ้มไปกับเขาวูบหนึ่ง........................
เกลียดเขา ที่เป็นเหมือนมารผจญในชีวิต.......................
แค้นตัวเอง ที่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครหลังจากหลงรักเพื่อนสนิท............
เพราะนายคนเดียว......ซีวอน
**************
“นาย!!!!”
“โชคลิขิตให้เราได้เจอกันว่ายังงั้นไหม ยูนอา”
“ไม่ ฉันมาเจอนายเพราะดวงซวยต่างหาก ลีดงเฮ”
“แต่ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะ ^-^”
ฉันมองหน้ามึน ๆ ของหมอนี่อย่างหมั่นไส้ คนอะไรด่าขนาดนี้แล้วยังไม่รู้สึกสักนิด แล้วทำไมนายฮันต้องอยู่ล่างลงไปอีกเป็นสิบชั้นด้วยเนี่ย!!!
“เฮ้อ~”
“คิดถึงผมขนาดนั้นเลยเหรอ”
ดูเขาสิแค่ถอนหายใจก็เหมารวมไปได้ว่า ฉันคิดถึงเขา เอากับหมอนี่สิ กระล่อน เจ้าชู้ ลื่นเป็นเป็นไหล ครบเซ็ทคนไม่น่าจับมาเป็นแฟนดีจริง ๆ - -
“นายช่วยเงียบหน่อยได้ไหม ให้ฉันออกจากลิฟท์ก่อนแล้วค่อยพูด”
“แล้วใครจะฟังล่ะ”
ยังมีหน้ามาถามอีกไม่รู้เลยเหรอไงว่าฉันไม่อยากเสวนากับนายน่ะ โอ๊ย คนสวยเซ็ง เครียด สวยกว่าเดิม - .. -
“แล้วนายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย”
“ในที่สุดคุณก็อยากรู้เรื่องของผม คุณนี่น่ารักจริง ๆ”
“พอฉันไม่อยากรู้แล้ว”
“ - -**”
ฉันอมยิ้มเล็กน้อยกับท่าทางเอ๋อของเขาทันทีที่ฟังคำพูดแบบไม่เปิดโอกาสให้ฉกฉวยของฉัน แต่ด้วยความมึนเขาก็เล่าให้ฉันฟังอยู่ดี
“คุณคงรู้จักประธานบริษัทนี้ ซีวอน”
“อื้อ เจสทำงานให้หมอนั่น”
ดูเขาจะชะงักไปนิดกับคำพาดพิงถึงเพื่อนของฉัน แต่ฉันไม่ได้ใส่ใจ เขาคงคิดว่าโลกมันกลมล่ะมั้ง
“นายเป็นอะไรกับซีวอนเหรอ หรือว่า OoO”
“- -* เพื่อนครับ เพื่อน”
“นึกว่านายจะอนุรักษ์นิยมไม้ป่าซะอีก”
“ผมจะอนุรักษ์นิยมคนสวยอย่างคุณเท่านั้นแหล่ะครับ”
“แหวะ!!!”
“ยังไม่ทันทำอะไรเลย ท้องซะแล้วเหรอเนี่ย”
“ตาบ้า!!!!”
“ ^-^ จริง ๆ แล้วฉันซีวอน คยู คิบอม ฮันคยอง เป็นเพื่อนสนิทกันนะ”
“เอ๋ โลกมันกลมดีจัง รอบ ๆ ตัวนายนี่มีแต่คนดีเนอะ”
“จะว่าฉันเลว ว่างั้นเหอะ”
“อุ๋ย แสนรู้ ฮ่าๆๆๆๆ”
ฉันยิ้มและหัวเราะแบบจริงใจให้เขาครั้งแรก เขาเบิกตาเล็กน้อย ก่อนจะคล่อยคลี่ยิ้มอ่อนโยนให้ ตัวเลขบอกอีกไม่กี่ชั้นจะถึงที่หมายของฉันแล้ว
“จะถึงแล้ว ขอบใจที่เป็นเพื่อนคุยให้”
เขามองไปที่ตัวเลขแล้วขยับเข้ามาใกล้ฉันเรื่อย ๆ ค่อย ๆ ก้าวเข้ามา ฉันจึงก้าวถอยหลังไปจนหลังชิดมุมลิฟท์ เขาเอามือทาบกับผนังแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ จนลมหายใจอุ่น ๆ รดหน้าฉัน ท่าจะไม่ดีแล้ว!! ฉันจึงเอื้อมมือไปเพื่อจะกดเปิดประตูลิฟท์ แต่หมอนั่นไวกว่าคว้ามือฉันแล้วบังคับให้นิ้วฉันไปหยุดที่ปุ่มหยุดลิฟท์แทน
“นายทำบ้าอะไรของนาย”
“ทำให้เราสองคนได้อยู่ด้วยกันนานขึ้นไง”
“ถอยออกไปเลยนะ แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
เขายังยิ้มแบบไม่สนใจคำขู่ของฉัน นายรู้จักอิมยูนอาน้อยไปซะแล้ว ฉันคว้าปากกาที่เหน็บไว้ในเสื้อสูทออกมาดึงปลายด้ามออก สีเงินตกกระทบแสงวาบวับด้วยความคม
“เล่นของอันตรายจังนะ”
“มีเอาไว้ป้องกันตัวจากคนอย่างนายไง ถอยออกไป”
ฉันเอามีดชี้หน้าหมอนี่ เขายอมก้าวออกไป แต่เขาอาศัยจังหวะที่ฉันเอนตัวออกมาจากมุมลิฟท์ ปัดมีดปากกาจนมันกระเด็นออกไป แล้วรวบตัวฉันเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเขา
“ปล่อยฉันนะ!!!!!”
“แม่เสือร้าย โอกาสดี ๆ แบบนี้ผมไม่ปล่อยหรอก”
“ไอ้โรคจิต”
“ก็แค่กับคุณคนเดียวเท่านั้นแหละ”
คำพูดจาของเขาทำให้ใบหน้าฉันอมชมพูเล็กน้อย แต่เพลย์บอยอย่างเขาไม่มีวันจะหยุดที่ฉันได้หรอก
“ใครเชื่อคุณก็บ้าแล้ว ปล่อย!!!”
“ถ้าผมทำให้คุณเชื่อได้ คุณจะคบกับผมไหมล่ะ”
“ไม่!!!!!”
“ว้า แย่จัง งั้นผมขอกอดคุณไว้อย่างนี้แล้วกัน คุณทั้งนิ่มทั้งหอมเลยล่ะ”
“กรี๊ดด ปล่อยนะไอ้วิปริต พลั่ก”
ฉันอัปเปอร์คัตใส่หน้ากระล่อน ๆ ของหมอนี่จนหน้าหงาย ตอนนี้ฉันทั้งโกรธทั้งอายเลยล่ะ ไม่อยู่แล้วโว้ย
“อย่ามายุ่งกับฉันอีก ไปไกล ๆ เลย”พอตะคอกใส่หน้าหมอนี่เสร็จฉันก็วิ่งออกไปเลย
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”ดงเฮหัวเราะอย่างบ้าคลั่งกับกิริยาแสนน่ารักของยูนอา เธอไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เธอหน้าแดงแค่ไหน เขายิ้มออกมาจริงใจ ไม่มีใครน่ารักได้เท่ายัยนี่ตอนเขินแล้วมั้ง
“เธอน่ารักเป็นบ้า อิมยูนอา!!!!”
เขายิ้มพลางคิดถึงใบหน้าสวย ๆ ของคนที่วิ่งออกไป เธอไม่เคยทำให้เขาเบื่อจริง ๆ เวลาอยู่กับเธอเป็นเวลาที่เขามีความสุขเพราะภาพของใครบางคนไม่ยักปรากฏในใจเขาเวลาที่มีเธออยู่ใกล้ ๆ
“คิดอะไรของเรานะ ทั้งหมดนี่เพื่อให้เราได้เข้าใกล้เจส ไม่ใช่เหรอ”
นั่นสินะ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอทั้งนั้น ยูนอา
.......ไม่ได้คิด..........จริงๆ เหรอ....................
จบตอนซะทีคร่า - - ตอนนี้ครบทุกคู่ อิอิ
เม้น+โหวตให้ไรทเตอร์ด้วยน้า จะได้มีกำลังใจปั่นต่อ อิอิ
ความคิดเห็น