คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Part four : ความรู้สึก...(100%)
Part four : ความรู้สึก......
ฉันเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสาร ได้เวลาเลิกงานแล้วเหรอเนี่ย รู้สึกไม่อยากกลับไปบ้านของหมอนั่นเลย เมื่อเช้ายังโดนคาดโทษไว้ด้วย ทำไมหมอนี่ถึงเป็นคนโมโหร้ายอย่างนี้นะ
“นายท่านคะ จะกลับเลยรึป่าวคะ”
“...กะว่า จะไปหาซอซะหน่อยไม่รู้เขาจะอนุญาตหรือป่าว”
“ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหมคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกยูนอา หมอนั่นยังไม่ฆ่าฉันทิ้งวันนี้หรอก”
“นายท่าน........”
“แล้วเมื่อไหร่เธอจะกลับมาเรียกฉันเหมือนเดิมซะที ฉันบอกหลายครั้งแล้วไม่ใช่เหรอ”
“หึหึ มันชินปากแล้วนี่นา นายท่าน เก๋ดีออก”
“ก็บอกให้เรียกเฉพาะหน้าคนอื่น ยูนแล้วเรื่องที่ให้สืบ”
“ได้ข้อมูลแล้วค่ะ อยู่บนโต๊ะ”
“จากที่เธอดูมันอันตรายมากไหมล่ะ”
“พอสมควร ไม่สิ โอกาสสูง เลยล่ะ”
“งั้นเหรอ จะเอายังไงดีฉันไม่ได้อยู่ข้างซอตลอดเหมือนเมื่อก่อนแล้วสิ”
“งั้นก็ให้คนคนหนึ่งจัดการ”
“ใครเหรอ อย่าบอกนะว่า.....”
“คู่หูคนเก่าของฉัน ควอนยูริไงคะ.......”
หลังจากที่ฉันปรึกษาปัญหากับยูนอาเรียบร้อยแล้ว ฉันก็เดินมาขึ้นพอร์ชที่จอดอยู่ที่ลานจอดผู้บริหาร แต่รถลีมูซีนสีดำกลับมาขวางอยู่ที่หน้าบริษัทฉัน พนักงานมุงดูกันใหญ่
“มีเรื่องอะไรกัน รถใคร”ฉันถามพนักงานแถวนั้น
“ท่านประธาน ไม่ทราบค่ะ แต่เขาบอกว่า....”
“ฉันมารับเธอ แทยอน”คิบอมก้าวลงมาจากรถ
“คุณมารับฉันทำไม”
“ฉันว่าเธอจะต้องไปที่บ้านฉันใช่ไหม วันนี้”
“ค่ะ แต่พอดีฉันเอารถมา”
“ทิ้งไว้ที่นี่แหละ รีบขึ้นมา”
ฉันทำท่าจะเถียงเขาต่อ แต่เขาใช้สายตาประมาณว่าให้มาเดี๋ยวนี้ นี่คือคำสั่ง ฉันถอนหายใจแล้วจำใจขึ้นรถไปกับเขา
บรรยากาศในรถเป็นอะไรที่แย่มาก ฉันเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเดียว แต่อยู่ดี ๆ เขาก็คว้าตัวฉันเข้ามาใกล้ อีกมือที่ว่างก็กดให้กระจกสีดำเลื่อนขึ้นเพื่อบังสายตาคนอื่น
“เธอยังมีคดีอยู่ แทยอน”
“คุณจะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ นี่มันในรถ”
“ทำอะไร ก็ลงโทษคนที่กล้าหือกับฉันไงล่ะ”
เขาซุกหน้าลงมาที่ซอกคอฉัน ฉันดิ้นไปมาพยายามจะดันเขาออกให้ห่าง แต่แรงฉันไม่อาจสู้เขาได้ ทำให้ฉันกลายเป็นเพียงลูกหนูในมือแมวเท่านั้น เขาใช้แขนข้างหนึ่งโอบตัวฉันแล้วดันไปชิดมุมรถ อีกมือหนึ่งเริ่มไต่ไปตามกระดุมเสื้อ ค่อย ๆ ปลดมันออกหมด มือร้อนแตะไปตามผิวกาย แล้วค่อย ๆ เอื้อมไปแตะที่ตะขอบรา ริมผีปากเลื่อนขึ้นมาหยุดที่ริมฝีปากฉันแทน ก่อนที่อะไรมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ฉันเลยกัดริมฝีปากของเขาจนฉันสามารถรับรู้ได้ถึงรสของเลือดในปาก
“โอ๊ย เธอกัดฉันเหรอ”
“เพียะ!! คุณมันบ้ากาม ไม่เว้นแม้กระทั่งในรถ”ฉันตบซ้ำไปอีกที
“มันจะมากไปแล้ว คิมแทยอน!!!”
เขาคว้ามือของฉันข้างที่ตบเขาออกแรงบีบ จนฉันต้องร้องออกมา เขาจึงปล่อยมือ รอยช้ำปรากฏเด่นชัดบนข้อมือ
“จำไว้แทยอน เธอมันแค่นางบำเรอ อย่ามากล้าหือกับฉัน!!!”
คิบอมตะคอกใส่หน้าฉันแล้วลงจากรถไปเลย ฉันรีบแต่งตัวให้เรียบร้อย นี่ถึงที่หมายตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ฉันสูดลมหายใจทำตัวให้เป็นปกติที่สุด เพราะไม่อยากให้ซอเห็นฉันในสภาพนี้
คฤหาสน์หรูปรากฎเด่นชัดขึ้นเมื่อฉันก้าวลงมาจากรถ ฉันเดินเข้าไปตามทางก่อนที่จะไปเจอซอฮยอนกับผู้หญิงคนหนึ่งนั่งสนทนากันอย่างถูกคอ ซอยังคงมีรอยยิ้มอ่อนหวานแต้มบนใบหน้า ทำให้ฉันสบายใจขึ้นแต่ภาพที่เห็นทำให้ฉันนึกถึงแม่ขึ้นมา
“พี่แทยอน”เสียงของซอเรียกให้สติฉันกลับคืนมา ฉันแย้มรอยยิ้มให้น้องสาว
รอยยิ้มของพี่แทยอนยังสดใสเหมือนเดิม แต่ไม่รู้ทำไมฉันรู้สึกว่านั่นไม่ได้มาจากความรู้สึกที่แท้จริงเลย
“สวัสดีค่ะ”พี่แทยอนสวัสดีคุณแม่ของคยู ท่านเป็นคนใจดีมากและดูถ้าท่านจะถูกใจพี่แทยอนด้วย
“สวัสดีจ้ะ พี่สาวของซอฮยอนเหรอจ๊ะ ^ ^”
“ใช่ค่ะ หนูชื่อแทยอนค่ะ”
“มา ๆ นั่งสิ นั่งคุยกันสักหน่อย”
“ขอบคุณมากค่ะ”
แม่ของคยูคุยกับแทยอนอย่างถูกคอ คงเป็นเพราะพี่แทยอนเป็นคนนอบน้อมถึงแม้ไม่อ่อนหวานแต่ก็ไม่ก้าวร้าว แถมยังเป็นคนเก่งอีก
“เอาล่ะ สองพี่น้องคงอยากคุยกันสินะ งั้นแม่ไม่กวนแล้ว”
“ขอบคุณค่ะ คุณน้า”
“อะไรกันหนูแทยอน เรียกแม่เลยก็ได้จ้ะ”
“เอ่อ หนูไม่..........”
“ถือว่าแม่ขอร้อง แม่อยากได้ลูกสาวน่ารัก ๆ แบบหนูสองคนมานานแล้ว ตาคยูนี่โชคดีจริง ๆ”
แม่ของคยูเดินมากระซิบบางอย่างกับฉัน
“แม่อยากได้พี่สาวหนูมาเป็นลูกสะใภ้เหมือนกันนะ”
ฉันยิ้มแห้ง ๆ ให้คุณแม่ พลางคิดในใจว่า ฉันไม่ยกพี่สาวให้คนที่ยื่นข้อเสนอน่ารังเกียจใส่พี่สาวฉันหรอก
“สบายดีไหม ซอ”พี่แทยอนเข้ามากอดฉัน
“ซอสบายดีค่ะ แล้วพี่ล่ะคะ”
“พี่สบายดีจ้ะ คยูโหดร้ายกับเธอรึป่าว”
“ไม่ค่ะ เขาดูแลซอดี แต่ซอนี่แหละที่เกลียดเขา”
“พี่ก็เกลียดพี่ชายของคยูเหมือนกัน คนที่ทำให้ชีวิตเราต้องพลิกผันไปหมด”
สองพี่น้องนั่งคุยเรื่องสัพเพเหระต่าง ๆ จนเย็นจึงพากันเข้าไปช่วยในบ้านเตรียมอาหารเย็น
หลังจากที่แทยอนไปหาซอฮยอน ยูนอาและเจสสิก้าก็มาที่ร้านกาแฟใกล้ ๆ กับบริษัทพวกเธอนัดใครไว้ที่นั่น
“ฉันล่ะเบื่อจริง ๆ ไม่อยากไปเจอตาซีวอนเลย ยูนไปให้หน่อยสิ”
“คิดเหรอว่าฉันอยากไป แค่ฟังที่เธอเล่าก็ขอบายเหอะ”
“ยูนอา เจสสิก้า!!!!”
เสียงเรียกจากมุมของร้านทำให้เห็นชายหญิงสองคนนั่งคู่กันอยู่ในโต๊ะมุมในของร้าน
“ยูริ”เธอและยูนอาประสานเสียงกันเมื่อเห็นเพื่อนรัก
“ไม่เจอกันตั้งนานสบายดีไหม”
“สบายดีสิเจส แต่สบายดีมากกว่าที่ได้กลับมาทำงานที่นี่”
“พวกเธอเห็นหัวฉันบ้างไหม”ผู้ชายคนเดียวในกลุ่มแย้งขึ้นมา
“เห็นแต่ไม่สนใจ เออนี่ ยูริ เธอจะกลับมาที่ทำงานไหม”
“อยากอยู่เหมือนกันยูน แต่หมอนี่ไม่ให้”
“แค่เธอคนเดียวฉันเลี้ยงได้ ไม่เห็นต้องทำงานให้เหนื่อยเลย”
“ดูสิ เฮ้อ แต่ว่านะ ช่วงนี้ก็ยุ่ง ๆ เหมือนกัน”
ทั้งหมดยังคงคุยถึงสารทุกข์สุกดิบไปเรื่อย ๆ โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็นแววตาบางอย่างของเจสสิก้าที่ใช้มองไปที่สองเพื่อนรักฮันคยองและยูริ
“ช่วงนี้เธอยุ่งอะไรเหรอ ยูริ”ฉันถาม
“เอ่อ พอดีเลยถือว่าชวนแล้วนะ ฉันกำลังยุ่งเรื่องงานหมั้นของฉันกับฮันน่ะ”
// แปล๊บ งานหมั้นงั้นเหรอ // รู้สึกอยากหายไปจากตรงนี้จัง
“เฮ้ย จริงเหรอ ดีใจด้วยนะยูริ”
“ขอบใจมากยูนอา”
“ดีใจด้วยนะ ยูริ ฮัน แล้วก็ฉันขอตัวก่อนนะ”
“จะรีบไปไหน เจส”
“มีธุระต่อนิดหน่อยน่ะฮัน ไปก่อนนะ”
ฉันลุกขึ้นแล้วเดินออกจากร้านทันที ฉันไม่ขอทนดูภาพของเขาทั้งสองคนอีก มันยังเหลือร่องรอยความเจ็บในใจที่ฉันไม่อาจทนได้....
ฉันออกมานอกร้านแล้วตัดสินใจเดินไปสวนสารธารณะใกล้ ๆ ฉันเดินข้ามสะพานก่อนที่จะหยุดเดินแล้วปล่อยให้น้ำตาที่ขังไว้ไหลเทออกมา
“ทำไมฉันยังตัดใจจากนายไม่ได้ ฮันคยอง”
ฉันซบหน้าลงไปบนท่อนแขนที่ท้าวสะพานไว้ ร้องไห้จนพอใจ จนน้ำตาเหือดแห้งแล้วจึงหันหลังเพื่อจะเดินกลับ แต่ก็ต้องชะงักเพราะคนที่มายืนตรงหน้าฉัน!!!!
******
“ไม่เจอกันนานมากแล้วนะเจส 2 ปีแล้ว”มือหนาใกล้เข้ามาไล้ลูบแก้มเนียนของเธอเบา ๆ อย่างหวงแหนและอาลัยอาวรณ์
“ด๊อง...........”
“ทำไมทำเสียงอย่างนั้นล่ะเจส ไม่คิดถึงกันเลยเหรอไง”
เจสสิก้ายืนก้มหน้านิ่งไม่กล้าสบตาคนดี ๆ ที่เธอทิ้งมา เขายังเหมือนเดิม แต่เธอก็ยังเหมือนเดิม เธอไม่อาจยืนข้างเขาได้แบบสนิทใจเธอจึงจากมา
“ด๊อง ไม่เจอกันนานจริง ๆ แหละ”
“ทำไมคุณถึงทิ้งผมไป”
อยู่ดี ๆ พอเจอคำถามแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยแบบนี้ทำให้เธออึ้งไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะตอบเขาอย่างไรดี
“ผมไม่ดีพอใช่ไหม”
“ไม่ใช่..............”
“แล้วทำไมคุณถึงถอนหมั้นผม เจสสิก้า”
“เพราะคนที่ไม่ดีพอคือ ฉันต่างหาก”
“คุณดีพอสำหรับผมอยู่แล้ว เจส เราจะกลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้ไหม”
“...................ฉันไม่…….”
“ผมให้เวลาคุณกลับไปคิดก่อนแล้วกัน”พอเขาพูดจบเขาก็เดินจากไปแต่เขาทิ้งประโยคสุดท้ายที่ทำให้ฉันต้องเบิกตากว้างอีกรอบ
“แต่ถ้าคุณคิดนานไปหน่อย ผมอาจจะดึง อิมยูนอา เข้ามาเกี่ยวด้วยก็ได้นะ คิดดี ๆ ถ้าไม่อยากให้เพื่อนคุณเจ็บ”
// ทำไมชีวิตฉันมันถึงวุ่นวายแบบนี้นะ //
ฉันตกใจนิดหน่อยที่เจสผลุนผลันออกจากร้านไป แต่จะตามก็ไม่ทันแล้ว ฉันจึงอยู่คุยกับยูริต่อ เพราะมีเรื่องจะให้ช่วย
“ยูริ เธอช่วยฉันเรื่องหนึ่งสิ”
“เธอลงทุนมาขอฉัน เรื่องสำคัญมากขนาดนั้น”
“เรื่องเกี่ยวกับ ซอ น่ะสิ”
“ฉันว่าแล้วว่าต้องมีเรื่อง เพราะซอแต่งงานกระทันหันใช่ไหม”
“อืม เอาเอกสารนี่ไปดู ฉันต้องการให้เธอคุ้มครอง ซอ หน่อย”
“เฮ้อ ฉันวางมือไปนานแล้วนะ แต่เอาเถอะ เธอขอมาฉันจัดให้”
ทั้งสามยังคงนั่งคุยเรื่องต่าง ๆ และบอกเล่าข่าวคราวทุกเรื่องให้ฟังกัน จนเวลาล่วงเลยไปมากแล้ว ฉันจึงขอตัวกลับ
“เฮ้อ ต้องเดินไปเอารถที่บริษัทอีก มืดแล้วด้วย”
“ปริ๊น!!!!”เสียงแตรรถดังไล่มาจากข้างหลังให้เธอหันไปมอง
“ขึ้นมาสิ ยูนอา ฉันไปส่ง ^o^”
// ทำไมอีตาน่ามึนถึงมาอยู่ที่นี่ได้นะ ซวยจริง ๆ //
“ไม่ต้อง ฉันเดินไปปลอดภัยกว่านั่งรถของนาย - -”
“ยูนอา มันมืดแล้วจริง ๆ นะ อย่าดื้อสิ”
นี่เพราะเหตุผลของเขาฟังขึ้น ฉันจึงจำใจนั่งรถหมอนี่ไปลงที่บริษัท ทำไมฟ้าถึงต้องส่งหมอนี่มาด้วยนะ
“ยูนอา พรุ่งนี้เธอว่างไหม”
“สำหรับนาย ไม่ว่างเสมอ”
“ - -* ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปรอเธอที่บริษัท”
“ดงเฮ ฉันขอพูดกับนายตรง ๆ เลยนะ...”
“....................”
“นายเห็นแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันไม่ใช่คนง่าย ๆ ที่จะยอมให้นายทิ้งขว้างได้นะ เพราะฉะนั้น นายเลิกทำอย่างนี้ซะเถอะ”
“เธอไม่คิดมั่งเหรอว่า ฉันจริงจัง”
“ไม่มีคำว่า จริงจัง ในพจนานุกรมของเพลย์บอย”
“แล้วถ้าฉันจะหยุดที่เธอล่ะ”
ดงเฮจอดรถแล้วหันมาสบตาฉันตรง ๆ แววตาของเขาคาดคั้นจริงจัง ทำให้กำแพงในใจของฉันเริ่มสั่นคลอน
“ไม่ ฉันไม่มีวันยุ่งกับนายเด็ดขาด”ฉันลงจากรถแล้วรีบเดินหนีเขาให้เร็วที่สุด เพราะไม่อยากยอมรับว่า ใจมันกระตุกไปวูบหนึ่งที่ได้ยินคำพูดพวกนั้น คนในรถยังคงมองตามร่างบาง
“ถ้าไม่หยุดที่เธอ แผนฉันก็ไม่สำเร็จสิ ยูนอา”
“ว้ายยยยย คุณหนูคะเข้ามาทำอะไรในนี้คะ”
“ป้าฮันวา อย่าตะโกนสิคะ ซออยู่แค่นี้เอง”ฉันขำกับอากัปกิริยาของแม่บ้านเก่าแก่ของบ้านนี้
“สวัสดีค่ะ หนูชื่อ แทยอนนะคะ คือแทกับซอจะมาช่วยเข้าครัวน่ะค่ะ”
“สวัสดีค่ะ พี่สาวของหนูคุณหนูเหรอ แหม น่ารักกันจริง”แม่บ้านถูกอกถูกใจกับกิริยานอบน้อม
“ป้าฮันวา ให้ซอช่วยนะคะ”
“ไม่ได้ค่ะ คุณหนูทั้งคู่ออกไปรอข้างนอกเลย ป้ากับพวกเด็ก ๆ จัดการได้ค่ะ”
“ให้ช่วยเถอะนะคะ เห็นอย่างนี้พี่แทยอนกับซอทำอาหารเป็นน้า”
“เฮ้อ ก็ได้ค่ะ แต่ระวังหน่อยนะคะ”
“ค่า ^o^”
ฉันกับพี่แทยอนลงมือจัดการช่วยทำเรื่องจุกจิกต่าง ๆ ป้าฮันวามองมาเป็นระยะ ๆ แต่เมื่อเห็นว่าคนทั้งคู่คล่องแคล่วจึงหมดห่วงแล้วไปจัดการงานของตัวเองต่อ
“ป้าฮันวาคร้าบบบบ ^o^”เสียงออดอ้อนของชายหนุ่มดังมาแต่ไกล จนซอและแทต้องแอบหัวเราะคิกคักกับน้ำเสียงนั้น
“คุณหนู ไม่อายหนูแทกับหนูซอมั่งเหรอคะ”
“ซอ OoO เธอมาทำอะไรในนี้ เป็นอะไรหรือป่าว”คยูปราดเข้ามาประชิดตัวซอ จับนู่นดูนี่ว่ามีแผลตรงไหนหรือป่าว
“ไม่เป็นค่ะ ซอมาช่วย”
“ให้คนอื่นทำไปก็ได้นิหน่า พี่เธอก็ด้วย”
“เขาบอกว่า อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดาย ค่ะ”
“แต่นี่มันก็เป็นบ้านเธอด้วยนะ ซอ เอาเถอะ ไม่ห้ามก็ได้”
ซอยิ้มเจื่อน ๆ ให้คยู บ้านเธอเหรอ!! ไม่ได้เต็มใจมาอยู่สักเท่าไหร่นิ เขาห่วงเธอจากใจจริงรึป่าวก็ยังไม่รู้เลย
“คุณหนูออกไปเถอะค่ะ เกะกะ”
“ป้าฮันวาใจร้าย พอซอมาอยู่ก็หลงแต่ซอนะ ToT”
“ก็คุณหนูซอน่ารักกว่าคุณหนูตั้งเยอะนิคะ”
“ผมไปก็ได้ ซอเดี๋ยวมาที่โต๊ะอาหาร เชิญแทยอนด้วยนะฮะ”
“ขอบคุณค่ะ”
ทั้งคู่ช่วยงานในครัวอีกนิดหน่อย ก่อนที่จะขอตัวมาอาบน้ำ ก่อนเวลาอาหารซักเล็กน้อย
“เขาไม่ใช่คนเลวร้ายไม่ใช่เหรอ ซอ”
“พี่แทยอนคะ เพราะเขาทำให้เราต้องมาเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ใช่ว่าพี่ไม่แค้นเขา แต่ว่าพี่ไม่อยากให้เราไม่มีความสุข”
“ความสุขของเรามันจบไปตั้งนานแล้วนี่คะ”
“นั่นสินะ”
“คนที่วางแผนได้ร้ายขนาดนี้ คงไม่มีความจริงใจให้ซอหรอกค่ะ”
แทยอนมองหน้าน้องสาว แววตาที่สื่ออกมาชัดเจนว่าเป็นห่วงเป็นใย แต่ไอ้แผนร้ายที่เขาใช้กับพวกเธอ เป็นเพราะเขาต้องการตัวซอไม่ใช่เหรอไง!!
“ลงไปข้างล่างเถอะได้เวลาแล้ว”
“ค่ะ พี่แทยอน”
ทั้งคู่พากันลงมาที่ห้องอาหาร คุณแม่กับคยูนั่งรออยู่ก่อนแล้ว แต่ที่ว่างอีกสามที่คงสำหรับพวกเธอและใครอีกคนที่เธอไม่อยากเจอหน้า
“เอ่อ คุณแม่คะ หนูขอตัวกลับก่อนจะดีกว่านะคะ”
“อ้าวทำไมละจ๊ะ หนูแท อยู่ทานข้าวก่อนไม่ดีกว่าเหรอ”
“คือ....................”
“อยู่กินที่นี่แหละแทยอน”เสียงชายหนุ่มดังมาจากข้างหลัง มันเป็นเสียงที่เธอไม่อาจปฏิเสธได้ มือหนาคว้าแขนแทยอนแล้วดึงให้ไปนั่งข้าง ๆ ทิ้งให้ซอต้องไปนั่งกับคยู
“อ้าวคิบอม มาแล้วเหรอลูก”
“ครับแม่”
แทยอนทานอาหารเย็นอย่างอึดอัดเล็กน้อย ส่วนคยูเอาใจซอเป็นอย่างดี พอทานอาหารเสร็จทั้งหมดจึงนั่งสนทนากันต่อ
“อยู่ค้างที่นี่ซักคืนไหมจ๊ะหนูแท”
“เอ่อ....คือ หนูไม่รบกวนดีกว่าค่ะ”
“รบกงรบกวนอะไรกันจ๊ะ ใช่ไหมตาบอมตาคยู”
“ฮะ แต่ผมไม่ยอมให้ซอไปนอนกับแทยอนนะ”
“อะไรกันคะ ซอจะไปนอนกับพี่แทยอนนิ”
“ตาคยู น้องสาวเขาอยากนอนกับพี่ก็ปล่อยไปสิจ๊ะ หนูแทยอนค้างที่นี่นะ”
“เอ่อ ค่ะ”ฉันแอบเห็นซอส่งรอยยิ้มสะใจให้คยูด้วย
พี่แทยอนกำลังนั่งแปรงผมให้ฉัน อยากกลับไปอยู่บ้านของเราจังเลย ถึงแม้ที่นี่จะหรูหรากว่าก็เถอะ
“ทำหน้าบูดเชียว พี่กลับก็ได้นะ”
“ป่าวนะคะ ซอแค่คิดถึงบ้าน”
“พี่ก็อยากให้ซอกลับไปกับพี่นะ”
“ค่ะ ToT ทำไมต้องเป็นเราที่มาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยคะ พี่แทยอน”
“พี่ก็ไม่รู้ ซอ อาจจะเป็นเวรกรรมที่ต้องมาเจอพวกผู้ชายร้าย ๆแบบนี้มั้ง”
“เข้านอนดีกว่าค่ะ ซอเหนื่อยแล้ว”
แทยอนยิ้มให้น้องสาวเล็กน้อยก่อนที่บอกให้ซอห่มผ้าห่มดี ๆ แล้วเธอกำลังจะไปปิดไฟ แต่ก็ต้องชะงักเพราะเสียงเคาะประตู
“ก๊อก ก๊อก”
“ใครกันนะ”เธอพึมพำก่อนจะเดินไปเปิดดูว่าใครที่มาเคาะดึกป่านนี้
100 % ค่ะ ^o^ ไรทเตอร์จะเปิดเทอมแล้วคงมาอัพช้าลงหน่อย แหะ ๆ
หวังว่าผู้อ่านคงจะไม่ลืมกันน้า >o< ไรทเตอร์ไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอนจ้า ขอคอมเม้นอีกหน่อยแล้วจะมาลงน้า จุ๊ฟฟ
ความคิดเห็น