คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Part two : ความบอบช้ำของร่างกายและจิตใจ(100% แล้ว ^o^)
Part two : ความบอบช้ำของร่างกายและจิตใจ
ภาพสะท้อนจากระจก คือ หญิงสาวในชุดสีขาวบริสุทธิ์ ผ้าคลุมบดบังใบหน้าแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความสวยของเธอลดลงเลย
แทยอน : “เธอสวยมากเลยนะซอ” แทยอนในชุดราตรีสีชมพูอ่อนสั้นแค่เข่า
ซอฮยอน : “พี่คะ ฉันกลัว........”
แทยอน : “ขอโทษนะ ความผิดพี่เอง”
ซอฮยอน : “อย่าโทษตัวเองเลยนะคะ แค่นี้พี่ก็เจ็บมากพอแล้ว”
แทยอน : “^-^ ซอคำสั่งสุดท้ายจากพี่ จงมีความสุขให้มากที่สุด ซอน้อยของพี่”
ซอฮยอน : “พี่คะ ToT”
ฉันพุ่งเข้าไปกอดพี่ทันที ทำไมชะตากรรมของเราสองคนถึงเป็นแบบนี้เนี่ย พี่จะเจ็บปวดแค่ไหน แต่พี่ก็ยังเข้มแข็งเหมือนอย่างเคย ฉันอยากจะเป็นได้เหมือนพี่จังเลย
??? : “ก๊อก ก๊อก”
แทยอน : “ใครคะ”
คยูฮยอน : “ได้เวลาแล้วครับ”
ซอฮยอน : “ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
แทยอน : “โชคดีนะซอฮยอน”
ซอฮยอน : “เช่นกันค่ะ พี่แทยอน….”
หัวใจที่บอบช้ำจนสาหัส คงไม่มีทางรับแม้แต่เศษเสี้ยวแห่งความรักของเขาได้เลยสักนิด
พิธีการดำเนินไปอย่างเรียบร้อย งานเลี้ยงใหญ่โตถูกจัดที่คฤหาสน์ของฝ่ายชาย คยูคอยตามดูแลซอฮยอนอย่างดี นั่นทำให้ฉันวางใจไปได้เปลาะนึง แต่ที่ยังกลุ้มคือความซวยของตัวเอง
คิบอม : “แทยอน มานี่”
เจ้าชีวิตของฉันสั่ง ฉันจำใจเดินเข้าไปหาเขา มือหน้าคว้าเอวฉัน ฉันสบตากับเขา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสนุกที่สามารถเอาชนะฉันได้ ฉันสบตาคู่นั้นอย่างอาฆาต แต่จะทำยังไงได้ฉันทิ้งบริษัทไม่ได้
??? : “คิบอม ยัยนี่เป็นใครคะ”
ฉันมองไปตามเสียงแหลม ๆ นั่น หญิงสาวหน้าตาดีในชุดสีแดงเย้ายวน อกแทบจะทะลักออกมา ริมฝีปาดที่ถูกเคลือบด้วยสีแดงสดเบ้อย่างไม่พอใจ ถ้าฉันจำไม่ผิดคู่ควงคนล่าสุดของคิบอม
คิบอม : “ของเล่นฆ่าเวลาน่ะ โยวรี”
ฉันเจ็บแปล๊บทันทีที่เขาเอ่ยคำนี้ ความเกลียด ความแค้น ยิ่งลุกโชนในใจของฉัน
โยวรี : “ถึงว่า ดูกะโปโลจัง” ฉันไม่ยอมฝ่ายเดียวหรอกนะ
แทยอน : “ถ้าจะไม่ดูกะโปโล แต่ต้องแทบโชว์อกแบบนี้ ฉันก็ไม่เอาด้วยหรอกค่ะ เสียสถาบันหญิงหมด ไม่รู้คนกล้าใส่เขาคิดยังไงนะคะ สงสัยมีดีแค่นั้นอย่างเดียวเลยต้องขุดมาโชว์ให้เต็มที่หน่อย”
โยวรี : “กรี๊ด แกว่าฉันเหรอ.....”
แทยอน : “ฉันควรจะดีใจไหมคะ ที่สมองระดับคุณรำลึกได้ ^ ^”
โยวรี : “นังบ้า ถ้าไม่เจอตบไม่หยุดใช่ไหม”
คิบอม : “พอเถอะ โยวรี”
โยวรี : “แต่คิบอมคะ”
คิบอม : “ผมบอกให้หยุด”
โยวรี : “ชิ งั้นคุณไปหาอะไรดื่มกับโยวรีดีกว่าค่ะ”
คิบอม : “ก็อาสิ”ถึงแม้เขาจะชื่นชมในความฝีปากกล้าของเธอ แต่เขาก็จะแกล้งเธอไปเรื่อย ๆ เนี่ยแหล่ะ
??? : “เธอ แทยอนนี่นา”
แทยอน : “คังอิน!!!”
คังอิน : “ไม่เจอกันตั้งนาน สบายดีไหม”
แทยอน : “อืม ไปคุยกันตรงโน้นเถอะ”
โยวรี : “เราก็ไปกันเถอะค่ะ คิบอม”
คิบอมเดินไปกับโยวรีแต่ก็คาดโทษแทยอนไว้ในใจ
// แม่ตัวดี เดี๋ยวฉันจะจัดการเธอแน่ ๆ //
คังอิน : “เธอมีเรื่องอะไร แท”
แล้วเธอก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้คังอินฟัง
คังอิน : “ให้เราช่วยไหม แท”
แทยอน : “อย่าลำบากเลย ครั้งนี้เป็นบทเรียนใหญ่หลวงสำหรับฉัน”
คังอิน : “แต่ว่า............”
แทยอน : “ฉันเลือกแล้ว นี่เป็นทางที่ดี่ที่สุดนะคังอิน ^o^”
คังอิน : “เธอเข้มแข็งขึ้นนะ มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้”
แทยอน : “โอ้วว ขอบใจมาก”
หลังจากที่คังอินขอแยกตัวไปทักทายคนอื่น เธอกเดินหนีออกมานอกระเบียง เธอยืนรับลมอยู่ดี ๆ แต่ก็มีวงแขนรวบตัวเธอเข้าไป เธอกำลังจะขัดขืนแต่เสียงที่สั่งมาทำให้เธอได้แต่อยู่นิ่ง ๆ
คิบอม : “หยุดดิ้น แทยอน”
แทยอน : “มีอะไรอีก”
คิบอม : “เธอกล้ามากนะ แทยอน เธอหักหน้าฉัน”
แทยอน : “แล้วทีคุณล่ะ ถ้าคุณทำได้ทำไมฉันจะทำไม่ได้”
คิบอม : “อย่ามาเถียงฉัน เธอไม่มีสิทธิ์ นางบำเรออย่างเธอฉันไม่ป่าวประกาศก็บุญแค่ไหนแล้ว”
แทยอน : “ฉันต้องขอบคุณคุณใช่ไหม ที่ให้ชีวิตฉันแบบนี้”
คิบอมโกรธที่เธอปากกล้าแบบนี้ ถึงแม้เขาจะมีท่าทีเย็นชาแต่จริง ๆ แล้วเขาก็เป็นคนโมโหร้ายเช่นกัน เขาจับคางของหญิงสาวก่อนที่จะบดขยี้ริมฝีปากของเธอด้วยริมฝีปากของเขา เธอขัดขืน แต่ยิ่งเธอดิ้นเท่าไหร่เขาก็ยิ่งจูบเธอแรงเท่านั้น
“เพี้ยะ!!!!!”
เธอตบหน้าเขา เขามองเธออย่างด้วยสายตาดุดันมาก ก่อนที่จะลากตัวเธอออกไปจากงานทันที
เวลาที่เธอกลัวที่สุดก็มาถึง ตอนนี้เธออยู่ในห้องนอนของคยู ฉันนั่งหันหลังให้เขาอยู่
คยูฮยอน : “ซอฮยอน” เขาเรียกฉัน
ซอฮยอน : “มีอะไรคะ” ฉันตอบเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา ใบหน้านิ่ง
คยูฮยอน : “เธออย่าทำหน้าแล้วก็น้ำเสียงแบบนี้ได้ไหม”
ซอฮยอน : “ได้ค่ะ คุณเป็นเจ้าของฉันอยู่แล้ว”
ผมทนไม่ไหวกับท่าทีของเธอ ผมผลักเธอลงไปบนที่นอน แล้วพาร่างของตัวเองไปคร่อมอยู่เหนือตัวเธอ
คยูฮยอน : “ที่ฉันทำไปทั้งหมดเพราะรักเธอ ทำไมไม่เข้าใจบ้าง”
ซอฮยอน : “ถ้าคุณรักฉัน ทำไมคุณทำร้ายฉันอย่างนี้คะ”
คยูฮยอน : “เพราะเธอไม่เคยเห็นความรักของฉันเลยน่ะสิ”
ซอฮยอน : “คุณจะไม่ให้เวลาฉันเลยหรือไง”
คยูฮยอน : “ต่อให้เวลาเท่าไหร่ก็ไม่พอ ฉันรักเธอมานานเท่าไหร่แล้ว แต่ตอนนี้ยังไงเธอก็เป็นของฉันแล้ว ซอฮยอน”
ซอฮยอน : “ปล่อยนะ!!!”
คยูฮยอน : “พูดกับสามีของตัวเองแบบนี้ไม่ดีนะ”
พอพูดเสร็จ ผมก็ซุกหน้าลงไปไซร้ซอกคอเธอ เธอร้องห้ามออกมา ผมก็เปลี่ยนไปจูบปิดปากเธอซะ ด้วยความที่เธอช่างใสซื่อนักถึงกับหอบเบา ๆ เพราะขาดอากาศหายใจ ผมเลยถอนริมฝีปากออกมา มือหนาค่อย ๆ ปลดอาภรณ์ของหญิงสาวอย่างชำนาญ เธอถึงกับร้องไห้ออกมา ผมเห็นน้ำตาของเธอแล้วก็รู้สึกเจ็บในใจ แต่ผมไม่หยุดเพราะอารมณ์ของผมตอนนี้กำลังเดือดมาก
หลังจากที่สำรวจร่างกายของเธอจนพอใจ เธอร้องห้ามด้วยความหวาดกลัว ผมก้เริ่มสอนความหฤหรรษ์ตามธรรมชาติของมนุษย์ให้กับเธอ
ซอฮยอน : “กรี๊ดดดดด คยู ฉันเจ็บ”
ผมจูบปลอบเธอเบา ๆ เมื่อทุกอย่างดีชึ้น ผมก็บรรเลงเพลงรักไปกับเธอตลอดทั้งคืน....................................
***********
ฉันมองหาเพื่อนอีกคนที่มาด้วยกัน ไปไหนแล้วนะ แทยอน!!
เจสสิก้า : “ยูนอา เจอไหม”
ยูนอา : “ไม่เจอเลยค่ะ คุณเจส หรือว่าคุณคิบอมจะพาออกไปแล้ว”
เจสสิก้า : “น่าสงสารแทยอนกับซอจังเลย”
ยูนอา : “งั้นฉันก็ขอตัวก่อนดีกว่าค่ะ คุณเจส พรุ่งนี้ประชุมเช้า”
เจสสิก้า : “อืม หวังว่าแทยอนคงเข้ามานะ”
ยูนอา : “ฉันก็หวังว่าอย่างนั้นค่ะ”
ฉันแยกกับยูนอาออกมา กำลังจะเดินตรงไปที่รถ แต่คนในงานที่เริ่มทยอยกลับทำให้มีคนมาชนฉันจนเซ
// อ๊ายยยย จะล้มแล้ว ฮือ ToT // ในขณะที่ฉันกำลังจะล้ม มือหนาก็คว้าฉันให้มาซบตรงอกเขาก่อนที่ฉันจะล้ม
“เอ่อ ขอบคุณนะคะ”
ฉันหันมาเผชิญหน้ากับคนที่ช่วยฉันไว้ ใบหน้าหล่อเหลาทำเอาฉันใจเต้นน้อย ๆ แต่คำพูดหยิ่งยโสทำให้ฉันแทบจะต่อยเขาคว่ำ ถ้าไม่ติดว่าเขาช่วยฉันไว้
“ซุ่มซ่าม”
“งั้น วันหลังก็ไม่ต้องช่วยฉันก็ได้ค่ะ”
“จริง ๆ เธออยากให้ฉันช่วยใช่ไหมล่ะ แผนตื้นๆ”
“ฉันไม่รู้นะคะว่าคุณหมายถึงใคร เพราะไม่ใช่ฉันแน่นอน ผู้ชายอย่างคุณ ฉันไม่เสียเวลาหว่านเสน่ห์หรอกค่ะ”
“นี่ เธอ!!!”
“ไปดีกว่า เดี๋ยวจะโดนหาว่ายืนถ่วงเวลาจะได้คุยกับคุณอีก ขออย่าได้เจอกันอีกเลยนะคะ”
“หนอย ยัยตัวดี อย่าให้เจออีกนะ”
ฉันมองใบหน้าหล่อนั้นด้วยสายตาสมเพชก่อนที่จะเดินจากมา หวังว่าจะไม่ได้เจอคุณชายมาดยโสคนนี้อีก
หลังจากที่เดินแยกจากคุณเจสมา ฉันก็เดินออกมาทางสวนด้านหลังเพราะรถฉันจอดข้างนอก ถ้าเดินออกมาทางนี้จะเร็วกว่า แต่สายตาของฉันก็ต้องไปสะดุดกับเงาไหว ๆ สองร่าง ผีเหรอ บรื๋อ!!!!
แต่เมื่อเพ่งดี ๆ กลับเป็นชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังกอดจูบกันอย่างดูดดื่ม ทำไมคนสมัยนี้ช่างกล้าอย่างนี้นะ หญิงคนนั้นเพิ่งจะรู้ว่ามีคนมายืนหัวโด่ตั้งนานแล้วแต่ก็ยังไม่ปล่อยชายหนุ่ม
??? : “มีอะไรเหรอ อึนวา”
อึนวา : “ไม่มีอะไรค่ะ แค่คนเดินผ่านมาเท่านั้นเอง”
ยูนอา : “ไร้ยางอาย” ฉันพึมพำให้ทั้งคู่ได้ยิน
อึนวา : “เธอว่าพวกฉันเหรอ”
เธอไม่ได้ตอบเพียงแค่กระตุกยิ้มให้เท่านั้น นี่มันคนที่เจอที่หน้าบริษัทของคุณคิบอมนี่นา
ดงเฮ : “เจอกันอีกแล้วนะ คนสวย”
ยูนอา : “ฉันว่าฉันควรไปทำบุญ”
ดงเฮ : “โชคดีของฉันที่ได้เจอคนสวยอย่างเธอ”
ยูนอา : “โชคร้ายของฉัน ต้องมาเจอคนปลิ้นปล้อนอย่างนาย”
ดงเฮ : “ระวังตัวไว้ละกัน เพราะผมสนใจคุณแล้ว”
ยูนอา : “ไม่มีวันที่ฉันจะยุ่งกับคนอย่างนาย”
ดงเฮ : “ไม่ต้องห่วง เพราะผมจะเป็นคนทำให้มีวันนั้นเอง”
สายตาจ้องราวกับจะกินเลือดกินเนื้อของคนทั้งคู่มองตอบกันอย่างไม่พอใจ แต่อึนวาที่ถูกลืมก็กรีดร้องแล้วลากตัวดงเฮไปเสียก่อน
ยูนอา : “ฉันเกลียดผู้ชายเจ้าชู้!!!!”
แสงแดดยามเช้าที่สาดเข้ามาจากหน้าต่างปลุกให้ร่างหนึ่งลืมตาเพื่อรับวันใหม่ ร่างบางค่อย ๆ ลุกช้า ๆ เพราะการกระทำเมื่อคืน เธอมองร่างหนาที่ยังคงหลับสบายใจอยู่อย่างนั้น สายตาว่างเปล่าราวกับไม่มีชีวิตมองสภาพเปลือยเปล่าของตนเอง ราวกับมีดมากรีดลงกลางใจของเธอ แต่ใบหน้าหมองกับไม่มีน้ำตาซักหยด
เธอลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวและทำอาหารเช้าเผื่อคนที่ยังคงนอนอยู่ด้วย เธอมองสำรวจรอบ ๆ นี่เป็นบ้านหลังเล็ก ๆ แต่สะดวกสบายน่าอยู่เหมือนกัน เธอคิดอะไรเรื่อยเปื่อยก่อนที่ความคิดจะไปจบอยู่ที่น้องสาวของเธอ
// ซอจะเป็นยังไงบ้างนะ //
“แทยอนนนนนน”เสียงกร้าวของคนที่เพิ่งตื่นทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย
“ฉันอยู่นี่”
ร่างสูงเดินออกมาจากห้องนอนในชุดสบาย ๆ ผมที่เธอเคยเห็นแต่แบบเรียบร้อย แต่ตอนนี้มันยุ่งเหยิงนิด เธอคิดว่ามัน...น่ารักดี
“มองอะไร เธอทำอะไรอยู่”
“ทำอาหารเช้า”ทำไมต้องตะคอกด้วยเนี่ย
“หน้าอย่างนี้ทำเป็นด้วยเหรอเนี่ย”
“คุณจะกินอะไรล่ะ”
“อะไรก็ได้ ที่จะไม่ท้องเสีย”
ฉันเลิกต่อปากต่อคำแล้วก็ลงมือทำอาหารเช้าง่าย ๆ ก่อนที่จะต้องเถียงกันแล้วเกลียดหมอนี่มากกว่านี้ ทั้ง ๆ ที่เกลียดจนไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว ในขณะที่ฉันทำอาหารเสร็จ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ฉันเลยเดินไปเปิดประตู
“ใครคะ”
“OoO”คนมาใหม่มองหน้าฉันแบบตะลึงเล็กน้อย
“มีอะไรเหรอคะ”
“คุณชื่ออะไรเหรอครับ ^o^”
“- -:”
“อ้าว ดงเฮนายมาทำไรที่นี่”
“เฮ้ย คิบอม ทำไมหน้าอย่างนายได้ผู้หญิงน่ารักแบบนี้วะ”
“เรื่องของฉัน”
“ถ้านายไม่ว่าอะไร ขอฉันสนุกกับยัยนี่มั่งสิ” ฉันมองคนตรงหน้าอย่างตกใจ มือของหมอนั่นจับหน้าฉัน
“เชิญ ยัยนี่แค่นางบำเรอเท่านั้น”
น้ำตาของฉันไหลออกมาทันทีที่เขาพูดจบ ฉันไม่คิดว่าเขาจะปล่อยให้ฉันกลายเป็นของเล่นของใครต่อใครได้อย่างนี้ ฉันเกลียดนาย คิบอม!!!
ผมพลั้งปากบอกไปเพราะอยากแกล้งเธอเท่านั้น แต่เมื่อเห็นน้ำตาของเธอทำให้ผมต้องออกปากห้ามเพื่อนผมทันที
“อะไรวะ แค่นี้หวง”
“เออ กลับไปเลย มีอะไรค่อยคุยทีหลัง”
“เฮอะ ระวังเถอะน่ารักแบบนี้”
“ระวังอะไรวะ”
“ระวังเผลอใจไงเพื่อน ^o^”
“ไม่มีทาง กลับไปเลย”
หลังจากที่เพื่อนผมกลับไป ผมก็หันมาหาร่างบาง แต่เธอไม่อยู่ซะแล้ว หายไปไหนแล้วเนี่ย
ผมเหลือบมองตอนนี้ เธอนั่งเหม่อลอยอยู่ในห้องนอน มือน้อย ๆ กำผ้าปูเตียงอย่างแรง ผมจะพูดยังไงดีเนี่ย
“เอ่อ เธอ”
“ต้องการให้ฉันไปเป็นนางบำเรอใครอีกไหมคะ”
“ฉันแค่แกล้งเธอเท่านั้น....”
“แต่คุณจะสั่งให้ทำจริงก็ได้” ผมเริ่มโมโหที่เธอยียวนกับผม ผมจับเธอให้หันมาเผชิญหน้า บนใบหน้าสวยไม่มีน้ำตาอีกแล้ว มีแต่แววตาเคียดแค้นและเกลียดชัง ผมไม่ชอบแววตานี้ของเธอเลย
“ต้องการอะไรอีก”
“อย่ามาทำให้ฉันโมโหอีก”
“นั่นสินะ ฉันน่าจะสำนึกได้ว่าฉันมันก็แค่.......”ผมไม่รอให้เธอพูดจบ จัดการปิดริมฝีปากกล้านั้นทันที เธอขัดขืนและกัดผม ผมจึงผลักเธอลงไปลงไปกับเตียงอย่างแรง
“อย่าคิดจะต่อต้านฉัน แล้วฉันจะมาจัดการกับเธอ”
ผมพูดแค่นั้นแล้วเดินออกไป ทั้งให้ร่างบางนอนร้องไห้กับชะตากรรมของตัวเองอยู่อย่างนั้น...........................
// นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะให้นายเห็นน้ำตา //
จบตอนคร่า >o<
เม้นด้วยน้า ด๊องยุน และ วอนเจส รอแป๊บนึงนะ อิอิ(โผล่มานิสนุง) หลัง * คือที่เพิ่มจ้า
ความคิดเห็น