คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 : การพบเจอ
บทที่ 1 การพบเจอ
สายลมอ่อน ๆ ที่พัดเข้ามาปะทะใบหน้าของเขา ทำให้ผมปลิวไสวน้อย ๆ ไปตามลม ใบหน้าหล่อเหลาติดจะดูเงียบขรึมแต่ก็ต้องตาสาวแท้สาวเทียมทั้งหลาย
“เฮ้”
“หือ!!”ผมหันกลับไปมองตามเสียงเรียก เด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งวิ่งมาที่เขา
“จะกลับบ้านไม่รอกันเลยนะ -๐-”
“ก็เห็นนายจะไปกับคยูไม่ใช่เหรอ ดงเฮ”
“ใช่ที่ไหนล่ะ คยูจะกลับพร้อมเราต่างหาก”เออใช่ คยูมาโน่นแล้ว
“โทดที คิบอม ดงเฮ”
“ไปกันเถอะ”ผมเดินนำทั้งคู่ เรากำลังจะกลับจากโรงเรียนชายล้วนชื่อดังที่ผมกับเพื่อนเรียนอยู่ เรากำลังจะไปที่บ้านที่พวกเราซื้อร่วมกัน แล้วมันก็ใกล้โรงเรียนมากกว่าด้วย
“หนอย นังนี่วอนหาเรื่องใช่ไหมมม”
“คนทะเลาะกันนี่”คยูพูดขึ้นก่อนที่จะวิ่งไปดู ซึ่งดงเฮนำไปก่อนแล้ว
ภาพที่ปรากฎต่อหน้าพวกผมคือหญิงสาว 4 คนโดยกลุ่มผู้หญิงขนาดใหญ่(เน้นว่าขนาดของพวกเธอใหญ่จริง ๆ ) กำลังโต้คารมกันอย่างเมามันส์
“มาหาเรื่องพวกฉันทำไมไม่ทราบ”หญิงสาวหน้าตาสวยเสียงหวาน ก้าวออกมาประจันหน้า
“สวยชะมัดเลย”ดงเฮพึมพำออกมาเบา ๆ
“หนอย คิดว่าอยู่ในโครงการแล้วจะเด่นนักเหรอยะ”
“อย่าไปเสวนากับคนที่พูดด้วยแล้วไม่รู้เรื่องเลย เจส ให้ฉันจัดการเองดีกว่า”
สาวน้อยน่ารักที่มีผมดัดเป็นลอนน้อย ๆ ตรงปลายผมยาวจรดกลางหลัง ตัวเล็ก ๆ ของเธอทำเอาสามหนุ่มที่มองดูคิดเหมือนกันว่า เธอจะเอาอะไรไปสู้เขากันล่ะฟระ
// เข้าไปช่วยหน่อยก็ได้มั้ง // ผมคิดก่อนที่จะหันกลับมาดูเธออีกรอบ แต่ก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น
รู้สึกว่าขนาดตัวของเธอไม่ได้เป็นอุปสรรคเลยสักนิดเดียว แม่คุณเล่นอัปเปอร์คัตหมัดเดียวจอด ร่วงไปทีละคน ๆ
“อย่ามารังแกคนอ่อนแออย่างฉันนะคะ อิอิ”เธอพูด นั่นอ่อนแอแล้วแน่นะ
“นี่ยัยแทแท ไม่เหลือให้เล่นมั่งเลยเหรอไง” รู้สึกคนที่ชื่อ เจสล่ะมั้ง จะบ่นเพื่อนอย่างไม่จริงจังนัก
“ก็เค้าหิวข้าวนี่ อยากรีบกลับบ้าน”พร้อมด้วยประกายตาวิ้ง ๆ
“พี่เจสคะพอเถอะ รีบกลับบ้านเถอะค่ะ พี่แทเค้าหิวแล้ว” อีกหนึ่งสาวที่ท่าทางเรียบร้อยสไตล์คุณหนูห้ามทัพ
“นั่นสิฉันก็หิ๊วว หิว ไม่งั้นฉันจะกินหัวเธอ ยัยเจส”สาวผมสั้นเอ่ยขึ้น
“กลับก็กลับ ป่ะหิวก็เร็วเข้าสิ แท”
หลังจากที่พวกเธอเดินไป วัตถุสีเงินส่องกระทบแดดแยงตาผม ผมเก็บขึ้นมาดูมันเป็นต่างหูรูปตัว T คงเป็นของยัยตัวเล็กแหงม คงหลุดตอนอาละวาด ผมค่อย ๆ หย่อนมันลงในกระเป๋าเสื้อก่อนที่จะเดินตามไปสมทบกับ คยูและดงเฮ
ผมมองสภาพเพื่อนที่ตาละห้อย หัวใจลอยละลิ่วไปไกลแสนไกล ไกลตามกลุ่มผู้หญิงนั้นล่ะมั้ง
“คนอะไร สวยยังกับนางฟ้า...”ดงเฮเดินที่พึมพำจนจะถึงบ้านอยู่แล้ว
“ดงเฮท่าทางอาการหนักนะ บอม”
“เดี๋ยวก็กลับมาเป็นปกติ”ผมตัดบทก่อนที่จะเปิดประตูรั้วสีฟ้าสดใส ตัวบ้านสีแซฟไฟร์ที่มีสวนขนาดใหญ่เขียวชอุ่ม เฮ้อ!! ผมล่ะไม่เข้าใจรสนิยมของทึกจริง ๆ ก็นะเค้าก็ให้เหตุผลแค่ว่า
// โคตรสดใสเลย เอาหลังนี้แหละ // (- -)
บ้านหลังตรงข้ามก็เหมือนกัน เป็นบ้านแบบเดียวกันแต่ต่างที่มันเป็นสีชมพูวิ๊ง ๆ รั้วสีแดง ไม่รู้ว่าใครช่างกล้า ก่อนที่ผมจะต้องถอนหายใจอีกหลาย ๆ รอบของวัน ผมไปนอนดีดว่า - -
เป็นไงบ้างอ่าคะ ^o^ ชอบกันไหมอ่า
ความคิดเห็น